Draai hier alle platen in je platenkast #26

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd1560: Moloko - Do You Like My Tight Sweater?



Het doosje valt bijna uit elkaar. Er was een tijdje dat ik dit veel draaide. Moet eind 1997 geweest zijn. Ik kocht het op 8 oktober van dat jaar. Plaat zelf is uit 1995. Ben soms een laatbloeier. Do You Like My Tight Sweater? is het debuutalbum van Moloko, de band van brein Mark Brydon. Brydon doet alles op deze plaat: bas, toetsen, gitaar, programmering, productie. Alleen de zang laat hij over aan Roísín Murphy. Verhaal gaat dat zij in 1994 op een feest in het wilde weg tegen de haar totaal onbekende Brydon zei: 'Do you like my tight sweater? See how it fits my body!', waarop Bryson vroeg of ze met hem mee ging naar zijn studio om dat op te nemen. Van het een kwam het ander en na een EP verscheen dan deze hele plaat. Dance, soul, triphop, rarigheden, van alles is er op te vinden. IJkpunt in de moderne muziek van de mid-jaren-negentig. Zwikkie hits ook. Ik vond Party Weirdo altijd leuk bij mij passen. Draai het nooit meer, maar vind het nog altijd vermakelijk.

bazbo cd1561: Nils Petter Molvær - Khmer



Ergens in 1998 een recensie gelezen en toen moest ik dit horen. Op 8 juni 1998 was ik in de platenwinkel en na een minuut of vier van het eerste stuk wist ik: kopen. Molvaer is een Noorse trompettist die dat schurende geluid (met dank aan Jon Hassell maar weer eens) van al z'n effecten mengt met moderne elektronica, waaronder dansritmes. Daarbij zet hij namen in als Eivind Aarset (gitaar), Roger Ludvigsen (drums en percussie), Rune Arnesen (drums), Morten Mølster (gitaar) en allerhande lui op samplers en knopjes en bliebjes. Het resultaat is grandioos. Van ijspoolkoud tot snoeiheet, van ambient tot opzwepend, van subtiel tot bombastisch. De plaat verscheen eind 1997 op het ECM-label en is een absolute aanrader voor iedereen die van avontuurlijke wereldjazzrockmuziek houdt.

_{Op ECM, dus niets van te vinden op YT, wel een concert uit die tijd (1998):}

bazbo cd1562: Nils Petter Molvær - Solid Ether



Met zo ongeveer dezelfde bezetting neemt Molvaer drie jaar later (2000) Solid Ether op. Het geluid is zo goed als hetzelfde, zij het dat hij hier wat meer 'gewoon' trompet speelt. De eerste twee stukken Dead Indeed en Vildernis 1 blazen me volledig van de sokken. Van bevriende muziekliefhebbers die Molvaer en band destijds live mochten meemaken (op het roemruchte Moers Festival), hoorde ik dat het 't allerluidste concert was dat ze ooit hadden meegemaakt. Welja. Ik kocht Solid Ether niet bij het uitkomen, maar pas op 19 oktober 2015 en vraag me niet waarom. Spijt van.

_{Ook op ECM, dus niets van te vinden op YT, wel iets live uit 2001:}

bazbo cd1563: Nils Petter Molvær - er



Molvaer zegt ECM gedag en gaat zijn verdere werk bij andere platenmaatschappijen uitbrengen. Er verschijnen er nog wat en in 2005 komt hij met er. Aan het geluid van zijn muziek verandert niet zo gek veel en ook zijn band is hetzelfde; het grote verschil is dat op dit album de stem van zangeres Sidsel Endresen is te horen. De titel van de plaat slaat op de titels van de acht stukken erop, die allemaal bestaan uit een enkel woord dat eindigt op 'er'. De mix van jazz en elektronica blijft een sterke troef en ook op deze plaat valt veel te genieten. Ik griste 'm op 20 juli 2009 uit de uitverkoopbakken van mijn plaatselijke platenwinkel. Gaaf, weer.

bazbo cd1564: Nils Petter Molvær - Hamada



Hamada is een geweldige plaat! Het mooie vind ik dat hij als een lang werkstuk klinkt. Het begint ingetogen met dat schurende trompetgeluid waar Jon Hassell het patent op had (als hij patent had aangevraagd, was hij binnen geweest, met dank aan Molvaer, Henriksen, Trufaz, Vloeimans en anderen). In het volgende stuk zet de elektronische ritmiek in en zo bouwt het op tot een eruptie van elektronica en bombast om dan in de tweede helft van de plaat weer langzaam af te bouwen tot het verstilde en bijna ambiente einde. Dat maakt dat ik geen hoogtepunten van het album kan benoemen. Dondert niet. Ik kocht Hamada bij het verschijnen op 4 mei 2009 en ik knal 'm nog geregeld door de kamer heen. Deze zesenveertig minuten vormen samen een meesterwerk. Zeg dat ik het heb gezegd.

bazbo cd1565: Monomyth - Exo



Den Haag heeft een lange rocktraditie en Monomyth zet die voort met hun opzwepende en psychedelische kraut-, space-, post- en dronerock. Met gitaren, toetsen, bas en drums weet dit kwintet intrigerende instrumentale muziek neer te zetten. Exo is hun derde album en een zeer sterk. Opener Uncharted zet in een klein kwartier tijd gelijk de toon: kalm begin en uitmondend in een stuwend stuk tijdens welke headbangen onontkoombaar is. De overige vier (kortere) stukken doen er nauwelijks voor onder. Beschaafde ragpartijen die soms aan Hawkwind doen denken, aan Ozric Tentacles, aan Ui, aan Tortoise, maar toch allemaal ook weer niet en dat is maar goed ook want dat maakt deze muziek uniek: het is Monomyth!

bazbo cd1566: Monty Python - Monty Python Sings



Always Look On The Bright Size Of Life. De allergrootste hit van het legendarische Britse zestal komieken en filmmakers behoeft natuurlijk geen enkele toelichting. Het is het begin van een klein uur heerlijke meezingers op deze cd uit 1989. Sinds 2 april 1992 zingen we ze hier in huis luidkeels mee. In totaal vijfentwintig pareltjes komen voorbij: The Lumberjack Song, Every Sperm Is Sacred, Christmas In Heaven, The Penis Song, Sit On My Face, Finland ach en zo kan ik nog wel even doorgaan tot ik ze alle vijfentwintig heb opgenoemd. Niet alle liederen hebben de tand des tijds doorstaan of zijn nog net zo hilarisch als in het jaar dat ze zijn geschreven, maar ze geven een prachtig overzicht van de muzikale kant van het gezelschap. Zelf vind ik de muziek uit de films het sterkst en vooral Brian Song gooit hoge ogen: geheel in de stijl van de James Bond-films-themasongs zingt Shirley Bassey hier een uiterst absurde tekst. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De plaat eindigt heel passend met Spam Song. Tijdloos.






[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 03-01-2022 11:32:10 ]

bazbo cd1567: Monty Python - Spam Song / The Lumberjack Song



Deze cd-single, nog geen drieënhalve minuut lang, zat bij het boek The Fairly Incomplete & Rather Badly Illustrated Monty Python Song Book dat verscheen in 1994 en dat ik kocht op 18 november 1995. In dat boek staat de (veelal onbruikbare) bladmuziek van een aantal Pythonliederen. De twee liedjes op de cd-single waren ook al te horen op Monty Python Sings, dus voor de cd hoefde ik het boek niet te kopen. Waarvoor dan wel is me tot op de dag van vandaag een raadsel, maar dat is dat hele Monty Python zelf ook. Leuk hebbeding, dus.

bazbo cd1568: The Moody Blues with The London Festival Orchestra - Days Of Future Passed



Dit legendarische album verscheen in 1967. Waarom is het legendarisch? Het is zo ongeveer de eerste plaat waarop een rockband en groot orkest samen te horen zijn. Aanvankelijk was de vraag van de platenmaatschappij dan ook of de band Dvoraks negende symfonie wilde vertolken met een orkest, maar de band kwam met iets anders aanzetten. Days Of Future Passed is een wazig soort conceptalbum dat het verhaal vertelt van de verschillende fasen uit de vierentwintig uur die we in een dag vinden. Nu kan iedereen dat zo ook wel bedenken - we zijn niet helemaal debiel hier in het publiek - maar toch is de uitwerking op deze plaat hoogst aangenaam. Wat zeg ik? Een waar meesterwerk krijgen we hier te horen. Met hits. Nights In White Satin mogen we ook legendarisch noemen. Voeg daarbij dat dit album bij de eerste platen hoorde die we mogen scharen onder progressive of symfonische rock. En toch klinkt het vandaag de dag nog fris en uiterst relevant. Ik heb hier een remaster uit 2008 (die ik kocht op 7 januari 2010) met daarop niet alleen de plaat zeer mooi klinkend, maar ook nog eens een golf aan extraatjes, zoals BBC-opnamenn, mono single versies en alternatieve versies en outtakes. Allemensen, wat een pláát!






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-01-2022 11:30:58 ]

bazbo cd1569: The Moody Blues - In Search Of The Lost Chord



Minstens zo legendarische opvolger uit begin 1968. De karakteristieke Moodiessound (voornamelijk die mellotron) is hier volop te horen. Het is overigens wederom een conceptplaat, dit keer gaat het over zoeken en ontdekken of zoiets, speurtochten, ontdekkingsreizen, weet ik ook veel. Het songmateriaal is uitermate sterk: Ride My See-Saw, Dr. Livingstone, I Presume? en Legend Of A Mind (over Timothy Leary) zijn wat mij betreft de hoogtepunten van dit album. De plaat is wat minder 'pakkend' als geheel, maar uitermate genietbaar. Ik kocht een remaster uit 2008 (met weer allerlei extra's aan andere mixen, instrumentale en alternatieve versies, BBC-opnames, enzovoorts) op 20 augustus 2012. Mooi werk, sfeerheren.

bazbo cd1570: The Moody Blues - On The Threshold Of A Dream



Van begin 1969 is deze derde in de rij 'grote zeven' van The Moody Blues. Geen conceptalbum voor zover ik weet, maar de liedjes lopen subtiel in elkaar over en vormen zo toch een geheel. Zeer veel pakkende songs op deze plaat: Lovely To See You, Send Me No Wine, So Deep Within You, Never Comes The Day: The Moodies verstonden de kunst van de songsmederij. Gelukkig ook weer wat wazige shit, zoals de elektronische geluiden aan het begin en het eind van de plaat, een bizar en onheilspellend gedicht, plus het trio Have You Heard (Part One) - The Voyage - Have You Heard (Part Two) dat het album afsluit. Ik heb hier een remaster uit 2008 (die ik kocht op 11 januari 2010) met opnieuw plenty extra: alternatieve versies, andere mixen, radioopnames, enzovoorts. Een heel sterk album, dit. Misschien wel mijn favoriete MB.

bazbo cd1571: The Moody Blues - To Our Children's Children's Children



Ook uit 1969. Menig band bracht destijds jaarlijks - al dan niet onder druk van de platenmaatschappij - twee albums uit. Deze vierde klassieker van The Moody Blues doet nauwelijks onder voor de voorganger. Ook hier weer bijzonder aangename psychprogpop waarin die mellotron de hoofdrol speelt. De composities worden traditiegetrouw afwisselend geschreven door John Lodge, Justin Hayward, Graeme Edge, Ray Thomas en Mike Pindler, al hebben de eerste twee de grootste vinger in de pap, want het grootste talent ook. Minder wazig spul op dit album; de nadruk ligt op de prachtmelodieën en schitterende samenzang. Beyond is een avontuurlijk instrumentaaltje, best bijzonder voor de band. Ook op de remaster uit 2008 staan weer extra's: drie alternatieve versies van liedjes en twee BBC-opnamen. Ik kocht die op 11 januari 2010. Wederom een parel in de Moodiesgeschiedenis.

bazbo cd 1572: The Moody Blues - A Question Of Balance



De Moedies hebben de vaart erin. Het vijfde album in de reeks van zeven klassiekers komt uit in augustus 1970 en klinkt anders dan de voorgangers. Het psychedelische geluid is naar de achtergrond; zelf zei de band destijds dat ze de arrangementen zo maakten zodat het materiaal live beter te vertolken was. Qua songmateriaal is er niet zo heel veel anders; nog altijd krijgen we kwaliteitsliederen te horen, waarvan single Question de bekendste is. Maar er is meer fraais. Zelf vind ik Tortoise And The Hare en Minstrel's Song het sterkst en die blijken beide gecomponeerd door John Lodge. Ik kocht een remaster uit 2008 op 18 februari 2016. Ook daarop weer extra spul aan alternatieve versies en andere mixen en een nieuw stuk Mike's Number One. Hoewel iets minder avontuurlijk dan de vier voorgangers is dit toch weer een parel van deze legendarische band.

bazbo cd1573: The Moody Blues - Every Good Boy Deserves Favour



Vol op stoom maakt de band in 1971 dit album. De titel slaat op een ezelsbruggetje om de lijnen uit de muzieknotatie te onthouden (E-G-B-D-F). In de teksten komt veel een woord voor dat eindigt op 'ion' en in de opener Procession zelfs alleen maar; het is overigens het enige stuk in de Moody Bluescatalogus dat is geschreven door alle vijf de bandleden Graeme Edge, Justin Hayward, John Lodge, Mike Pinder en Ray Thomas. Ook op dit album horen we de verschillende stemmen van de bandleden; wat dat betreft is het geluid ook hier zeer afwisselend. Slechts één single van dit album: The Story In Your Eyes. Hoewel de kwaliteit van de songs en de instrumentatie nog altijd heel hoog is, kent deze plaat voor mij geen echte uitschieters. Stuk voor stuk klasseliedjes, maar het psychedelische avontuur is eraf en in z'n geheel een beetje vlak qua sfeer. Ik kocht de remaster uit 2008 op 14 maart 2016 en daarop slechts twee bonussen: een 'originele' versie van de single en een niet eerder verschenen lied. Zeer aangename softrockplaat met zoals altijd een hoofdrol voor die mellotron.

bazbo cd1574: The Moody Blues - Seventh Sojourn



Die mellotron is mooi weg op dit zevende klassieke album van The Moody Blues uit 1972. Mike Pindler speelt hier piano, orgel en de Chamberlain, een vreemd instrument dat ook van die orkestrale geluiden kan maken. Toch klinkt deze plaat weer anders. Gebleven zijn gelukkig de mooie songs, geschreven door de verschillende bandleden. Opvallend is dat de twee singles allebei van de hand van John Lodge zijn. Beide zijn wat uptempo songs; die van Justin Hayward blijven toch meer kwijlerig. Niet erg. Ik kocht de 2018 remaster op 14 november 2016 en daarop zijn vier extra's: andere en instrumentale versies. Geen spektakel. In z'n geheel is dit weer een erg genietbaar album, maar destijds verkocht het niet heel super. Het maakte dat The Moody Blues een tijdje geen platen meer maakte. Wel bleef de band rondtouren. Pas in 1977 kwam opvolger Octave en na de opnames daarvan verliet Mike Pindler de band. Voor hem in de plaats kwam die ene Zwitserse toetsenist over wie we hieronder straks nog gaan horen en lezen...

O ja en plank vierentwintig heb ik gedraaid. Nu begonnen aan plank vijfentwintig!

bazbo cd1575: Moonshot - Worlds Of Yesterday (A Retrospective, 1971-1992)



Moonshot was een progressive rock band, die in kleine kring enige bekendheid genoot in de begin jaren zeventig. De melodieuze symfonische rockmuziek uit de beginjaren doet denken aan Genesis, Pink Floyd en Yes; die van later heeft ook invloeden van Marillion en de stem van John Wilkinson heeft veel weg van die van de jonge Fish uit de jaren tachtig. Echt doorgebroken is de band nooit en veel van de platen zijn in de obscuriteit beland en ondertussen cultplaten die op markten en beurzen voor enorme prijzen van eigenaar wisselen. Na 1992 maakte de band geen muziek meer en raakte het gezelschap verder en verder in de vergetelheid. Nooit iets op cd van verschenen, tot het 2020 werd. Het was Tim Bowness, de ene helft van No-Man, die zich boog over het erfgoed. Hij hermixte de negen stukken waar hij de master tapes van kon vinden en die staan op deze verzamelaar. Het geluid is bij vlagen niet je van het; Bowness moest het doen met wat beschikbaar was en veel tapes waren in belabberde toestand, maar we mogen blij zijn dat er nog iets van de muziek bewaard is gebleven en dat we dit nu zo kunnen horen. Ik kocht de cd op 6 oktober 2020 bij het verschijnen. De grote grap is dat deze hele band helemaal nooit heeft bestaan en uit de fantasie van Bowness komt. Op een van zijn soloplaten van de afgelopen jaren speelt hij al met de gedachte dat een imaginaire band zijn werk speelt en een paar van zijn stukken het titel nummer Worlds Of Yesterday en Stupid Dreams That Mean The World stonden al op zijn soloplaten. Bowness en Steve Bennett zijn verantwoordelijk voor het meeste songmateriaal, maar spelen er zelf niet op mee. De band Moonshot bestaat uit zanger John Wilkinson, gitarist Darren Dean, toetsenist John Cornish, bassist David K. Jones en drummer James Cooper. Na de negen stukken krijgen we nog twee bonustracks die eigenlijk heul niet onderdoen voor het reguliere deel van de verzameling.

_{Slechts twee stukken van dit album te vinden op YT:}

bazbo 1576: Patrick Moraz - The Story Of i



Patrick Moraz, wie kent hem niet? Voor iedereen die nu z'n hand heeft opgestoken (doe 'm maar weer naar beneden): Moraz is een Zwitserse toetsenvirtuoos, die vooral bekend werd toen hij in 1974 een band begon (Refugee, waarover later meer) met Lee Jackson en Brian Davison toen die eind 1969 waren verlaten door Keith Emerson na hun samenwerking in The Nice (waarover later meer) om zelf de band Emerson Lake & Palmer te beginnen. Na een enkel album (Refugee) liet Moraz Jackson en Davison op zijn beurt in de steek om zich aan te sluiten bij een andere groep (Yes) die zonder toetsenman zat (Rick Wakeman was weggelopen, waarover later meer). Kunt u het volgen? In 1974 maakte Yes de plaat Relayer met Moraz en in de twee jaar erop toerde de band volop. Platen maakte groep in die twee jaar niet, maar in 1975 en 1976 bracht ieder bandlid van Yes een soloplaat uit. The Story Of i is die van Moraz. Het is een intrigerend allegaartje van prog, wereld, elektronica, pop, klassiek en wat al dies meer. Ik heb de elpee natuurlijk, maar op 29 april 2019 kocht ik de toen net verschenen remaster van de plaat. Het geluid is prachtig opgepoetst en de Moogsolo's gieren door de kamer. Daarnaast zijn er inheemse percussiepartijen, conventionele liedjes en atmosferische instrumentalen. Op deze fijne plaat laat Moraz zich bijstaan door Jeff Berlin (bas), Alphonze Mouzon en Andy Newmark (drums), twee gitaristen en zangers Vivienne McAuliffe en John McBurnie, plus The Percussionists Of Rio De Janiero . Het zorgt voor een zeer afwisselend en onderhoudend album. De veelzijdigheid van Moraz als toetsenist én componist komt hier volledig tot z'n recht. Het is ook nog eens een soort conceptplaat waarin alle veertien stukken in elkaar overlopen en met een verhaal over een volk dat op zoek gaat naar een toren in de jungle en door deze toren verorberd wordt of zoiets weet ik ook veel kan het schelen mij niet. Het gaat tenslotte om de muziek en die is na vijfenveertig jaar nog altijd fris. Als bonus krijgen we aan het eind van de plaat nog twee oefensessies van het stuk Cachaça (Baião) en met een heerlijk vals zingend kinderkoor.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-01-2022 18:03:08 ]

cd1577: Patrick Moraz - Out In The Sun



In 1977 zit Patrick Moraz niet meer in Yes - hij wordt vervangen door zijn voorganger Rick Wakeman - maar bij de platenmaatschappij is hij nu volop in beeld en dus mag hij een tweede soloplaat maken. Out In The Sun komt in dat jaar uit en is gematigd succesvol. Met grotendeels dezelfde ploeg als op The Story Of i neemt hij acht stukken op, variërend van prog en rock en van pop tot jazzrock. Niet wereldschokkend, maar toch zeer genietbaar. Moraz speelt zijn befaamde gierende mooglijnen en indrukwekkende pianosolootjes. Dan is die ouderwetse Hammond extra opvallend. En met die zonnige inslag is het al met al een opbeurend album. Ik had de elpee natuurlijk en in 2019 verscheen een mooie remaster, dus ik was er als de kippen bij. Op 3 juni 2019, welteverstaan. Er is weer een extraatje in de vorm van een oefenjam van het instrumentale Batacuda.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 08-01-2022 18:05:36 ]

bazbo cd1578: Patrick Moraz - Patrick Moraz



Omdat de eerste twee soloplaten redelijk verkochten, mag Patrick Moraz nóg een plaat maken. In 1978 komt dit album uit, met daarop wederom een mix van prog, jazz, avant-garde en lichtere rock. Opvallend is dat Moraz op deze volledig instrumentale plaat alle instrumenten voor zijn rekening neemt, met uitzondering van enkele drumpartijen waarvoor hij The Percussionists of Rio The Janiero weer gevonden heeft. Moraz pielt met geluiden, invloeden, ideeën en dat maakt dit een zeer avontuurlijk album. Vooral de drie suites op de eerste plaatkant zijn sterk, met The Conflict als absolute hoogtepunt. Sommige thema's zal hij later in zijn carrière her en der opnieuw gebruiken. Zo is Temples Of Joy terug te vinden op het tweede album dat hij maakte samen met Bill Bruford (waarover later meer). Ook andere riedels en melodieën zijn terug te horen op zowel soloplaten als de albums met Bruford. Hoe creatief Moraz op muzikaal gebied ook was, een beetje behoorlijke titel voor deze plaat kon hij kennelijk niet bedenken. Misschien was het een marketingtruc en zo ja, dan is die mislukt. Er kwam een remaster van deze elpee in 2019 en die kocht ik bij het verschijnen op 1 juli 2019. Ook hier een extraatje, het op de plank blijven liggen Museeka Magika. Compleet vergeten album van Moraz dit en onterecht.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-01-2022 20:55:18 ]

bazbo cd1579: Patrick Moraz & Syrinx - Coexistence



Vanaf 1978 speelt Patrick Moraz in The Moody Blues. Hij was al lid van de tourband nadat Mike Pindler in 1977 na de opnames van het album Octave de Moedies had verlaten. Ondanks de drukke toerschema's heeft de Zwitserse toetsenist tijd en gelegenheid voor solo-escapades. Zo verschijnt in 1979 zijn Future Memories, het verslag van een live improvisatie voor de Zwitserse televisie (ik heb 'm op elpee). In 1980 komt het resultaat van de samenwerking tussen Patrick Moraz en Syrinx uit. Syrinx is de artiestennaam van Simion Stanciu, een Roemeense panfluitist. Je houdt je hart vast. Toegegeven, op Coexistence begeeft het duo zich regelmatig op het randje van de kitsch, maar er zijn voldoende momenten die de balans de goede kant op doen hellen. De mix van de elektronische instrumenten, de opzwepende ritmes, de traditioneel aandoende melodieën en het panfluitgeluid is aanstekelijk, vooral in de uptempo stukken. Op de eerste plaatkant staan vijf losse stukken; de tweede is helemaal gevuld met de vierdelige suite Coexistence en in die suite zitten de interessantste stukken (Black Gold en Chain Reaction). Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en was erg blij toen er in 2019 een remaster verscheen (die ik gelijk kocht op 11 november 2019), met ook daarop weer wat extra's: een alternatieve versie van Boonoonoonoos en een jam die de basis vormde voor Chain Reaction.




_{Ook leuk, deze playbacksessie voor de Zwitserse televisie:}

bazbo cd1580: Patrick Moraz & Bill Bruford - Temples Of Joy - Music For Piano And Drums



In 1983 verschijnt deze bijzondere samenwerking tussen Patrick Moraz en Bill Bruford. Zowel de Zwitserse toetsenist als de Britse drummer hebben in de jaren zeventig deel uitgemaakt van de band Yes, alleen niet tegelijkertijd. Als dit album verschijnt, is Moraz lid van The Moody Blues en Bruford van King Crimson. Op Music For Piano And Drums spelen de heren de muziek die ze allebei graag horen en spelen: een vorm van jazz waarin melodie en improvisatie centraal staan. Moraz slechts op de piano en Bruford op de akoestische drums. En dat is bijzonder, want Moraz staat bekend om zijn wagonladingen aan elektronica en Bruford (in die tijd) om zijn elektro-drums. Het geluid op deze plaat is dus zeer puur. De composities bestaan uit pakkende thema's en patronen, waarin veel ruimte is voor improvisatie. Verschillende thema's komen uit het brein van Moraz; zo waren delen uit Eastern Sundays, Galathèa en Hazy al eerder te horen op Morazplaten. Music For Piano And Drums vind ik in z'n geheel een zeer sterke plaat. Dat vond ik al toen ik 'm in 1983 op vinyl kocht en ik heb lang gezocht naar een cd-versie. Gelukkig verscheen in 2020 een boxje met daarin de drie platen van Moraz en Bruford en ik kocht Temples Of Joy maar wat graag op 12 maart 2020.

bazbo cd1581: Patrick Moraz & Bill Bruford - Temples Of Joy - Flags



Twee jaar later (in 1985) komt het duo met Flags. Moraz is in het trotse bezit van een Kurzweil 250 synthesizer en Bruford trommelt dan al een tijdje op de Simmons elektronische drums. Die zetten ze hier volop in en maakt dat het geluid helemaal anders is. Wat is gebleven zijn de inventieve composities. Opener Temples Of Joy stond ook al op de derde soloplaat van Moraz, maar verder is het allemaal nieuw. Hoewel, Bruford speelt The Drum Also Waltzes, de klassieker van Max Roach, in z'n uppie op akoestische drumkit. Het is ook niet allemaal elektronica wat de klok slaat. Split Seconds en Infra Dig hadden zo op de voorganger kunnen staan. Karu is een zwijmelige en symfonische ballad, titelnummer Flags een sterk stuk, op Machines Programmed By Genes vliegt de elektronica volledig uit de bocht, om het weer goed te maken in afsluiter Everything You've Heard Is True. Ik kocht een elpee al in 1985 en heb ergens een latere cd-versie achterin een kast staan, maar die werd overbodig toen deze box uit kwam. Niet zo'n klasseplaat als Music For Piano And Drums, maar toch een hoogst vermakelijk album.