Draai hier alle platen in je platenkast #26

bazbo cd1582: Patrick Moraz & Bill Bruford - Temples Of Joy - In Tokyo



Het derde plaatje uit het Moraz-Bruford-boxje had ik ook al. Niet op elpee, maar op cd. Die is nog niet zo heel oud, uit 2009, en die staat nu ergens achter in de kast verstopt, omdat hij met de aanschaf van dit boxje ook overbodig werd. Een paar jaar geleden zijn Music For Piano And Drums en Flags opnieuw geremastered uitgebracht en op die cd's stonden wat bonus tracks: opnames van een concert op 4 juli 1985 in Tokyo. Die bonustracks staan ook de plaatjes van de twee albums in dit boxje. En het derde plaatje is: dat complete concert van 4 juli 1985 in Tokyo. Die bonus tracks staan dus twee keer op de box. Raar. Maar In Tokyo is absoluut de moeite waard. Het duo speelt stukken van hun twee platen en doet dat losjes, met veel improvisatie. Het geluid is vrij goed en het laat horen met wat voor een creatievelingen en rasmuzikanten we hier te maken hebben. Het moge duidelijk zijn dat mijn favoriete stukken die afkomstig van Music For Piano And Drums zijn, omdat Moraz hier voornamelijk een vrij 'echt' pianogeluid gebruikt. Op de andere stukken horen we toch vooral die synthesizerklanken van de Kurzweil. Bruford speelt veel akoestische drums, al krijgen we ook geregeld zijn Simmons voor de kiezen. Er zitten ook een paar verrassingen in de setlijst: Bruford speelt Max Roach's The Drum Also Waltzes en van Moraz' soloplaat The Story Of i klinkt Cachaça. Gewoon een zeer goed concert, dit. Het trio platen maakt dit tot een essentieel boxje voor de liefhebber van zowel Bruford als Moraz en laat ik nou allebei zijn.

bazbo cd1583: Morphine - Cure For Pain



Allemensen, hoe lang heb ik dít wel niet gedraaid? Twintig jaar of zo? Het moet begin 1994 geweest zijn dat ik een muziekreportage op televisie zag over dit trio. Jerome Duepree speelt drums, Dana Colley saxofoons en Mark Sandman piano en een tweesnarige basgitaar. En hij zingt. En schrijft alle stukken. Ik was zeer onder de indruk van de reportage en op 27 mei 1994 kocht ik hun debuutplaat van dat jaar: Cure For Pain. Na een kort atmosferisch intro gaat het los: die knorrende bas, de stuwende drums, de diepe zang en dan die sax, al dan niet door allerlei effecten heen gehaald (wah-wah!). Zeer opzwepend, aanstekelijk en gruwelijk goed. Bijzonder is dat de band het zo eigen geluid ook live volledig waar wist te maken; ik herinner me in de documentaire/reportage allerlei livefragmenten die al net zo sterk waren. De plaat is lange tijd nauwelijks uit de speler geweest. Nog altijd krijg ik kippenvel van stukken als Buena, All Wrong, A Head With Wings en het titelnummer, maar eigenlijk staat er gewoon geen enkel slecht nummer op. Enige minpunt van de plaat: met net zevenendertig minuten is-ie te kort.

bazbo cd1584: Morphine - Yes



Dik twee jaar na Cure For Pain komt Morphine met Yes. Ik denk: Yes! en koop de plaat gelijk (op 26 mei 1995). Op het album staat dezelfde aanstekelijke muziek, gecomponeerd door dezelfde Mark Sandman, uitgevoerd door dezelfde drie muzikanten en met hetzelfde geluid. Het enige dat anders is, is dat ik deze veel minder draai dan de voorganger. Niet dat het slecht is - verre van dat - maar om een of andere reden is het allemaal net niet zo verrassend en omverblazend als Cure For Pain. Honey White en Super Sex zijn wat mij betreft de twee dikke parels en als geheel blijft de plaat prima overeind. Goed ze weer eens gehoord te hebben en ik vrees dat ik ze nu wel weer vaker uit de kast ga trekken. Ja, dit zijn mijn twee Morphineplaten, meer heb ik niet. Vier jaar later werd de muziekwereld opgeschrikt door het plotse overlijden van frontman Mark Sandman, want hartaanval. Afgelopen 19 december (2021) verliet ook drummer Billy Conway ons, want leverkanker.

bazbo cd1585: Van Morrison - Astral Weeks



Van Morrison maakt eind 1968 zijn tweede soloplaat. In plaats van pophits (zoals Brown Eyed Girl van het debuutalbum) presenteert hij een soort pastorale pop, waarin invloeden uit folk, jazz, blues en klassiek te horen zijn. Over het algemeen is het vrij rustige en meanderende muziek waaroverheen Morrison dan zijn teksten zingt met die indringend nasale stem van hem. Hits staan er dan ook niet op en toch is deze plaat een grote favoriet onder de Morrisonkenners. Ik vind het titelnummer, Cyprus Avenue en Madame George de hoogtepunten van de acht geboden stukken. Instrumentaal is het subtiel gearrangeerd met gitaar, piano of strijkorkest: niets voert de boventoon, al horen we af en toe een fluit of klavecimbel. Dat lijkt vrij vlak, maar ik vind het allemaal indrukwekkend. Toch koop ik dit album relatief laat, pas op 6 januari 2012 schaf ik een remaster uit 2000 aan.

bazbo cd1586: Van Morrison - Moondance



Met Moondance maakt Van Morrison in 1970 zijn absolute meesterwerk, laten we daar duidelijk over zijn. Deze compacte verzameling van tien songs is gewoon het allerbeste wat de man ooit heeft gemaakt. De plaat is de opvolger van Astral Weeks en wijkt daar compleet van af. Dit is toegankelijker pop, met invloeden uit jazz, soul, Ierse folk en rhythm & blues. Morrison ging de studio in met de tien liedjes al compleet gecomponeerd en al. Er staat geen enkel minder nummer op en ieder lied is een hoogtepunt op de plaat. Voor de instrumentatie gebruikte Morrison een band van drums-bas-gitaar-klavinet-orgel-piano (zelf speelt hij harmonica en gitaar) veel blazers en achtergrondzangeressen, hetgeen een vrij divers geluid oplevert. Moondance staat al vanaf 2 augustus 1989 hier in de kast en komt er nog altijd geregeld uit. Het is geloof ik een van de eerste cd's die ooit uitkwamen; helemaal zeker ben ik niet, maar volgens mij is dit een versie uit 1984. Meesterwerk.

bazbo cd1587: Van Morrison & The Chieftains - Irish Heartbeat



Er volgen nogal wat andere albums in de jaren zeventig en tachtig; de eerstvolgende hier in de kast komt uit 1988 en het is een bijzondere. Op Irish Heartbeat werkt Van Morrison samen met legendarische Keltische folkgroep The Chieftains. Die samenwerking ligt eigenlijk zeer voor de hand. Morrison is zelf ook van Ierse komaf en heeft in zijn carrière tot dan al veel Ierse elementen in zijn muziek verwerkt. Hier tapt hij echter uit een heel ander vat: dit zijn tien songs in de traditionele Celtic stijl. Acht ervan zijn traditionals en twee komen van de hand van Morrison, waaronder het titelnummer (dat eerder te horen was op zijn soloalbum Inarticulate Speech Of The Heart uit 1983). Er zitten ware klassiekers tussen, zoals Star Of The County Down, She Moved Through The Fair en Marie's Wedding, maar ook de wat kalmere Carricfergus en Tá Mo Chleamhnas Déanta mogen er zijn. Ook hier: geen enkel minder nummer te vinden. Dit album is een waar feest voor zowel de folk- als de Morrisonliefhebber. Toen het album begin 1989 ook verkrijgbaar was in de plaatselijke platenwinkel, kocht ik het op 19 mei 1989.




_{Dat het live ook werkt, hoor en zie je hier:}

bazbo cd1588: Van Morrison - Avalon Sunset



Een jaar later is het 1989 en in dat jaar komt Van Morrison met het album dat commercieel gezien misschien wel zijn meest succesvolle ooit is. Op Avalon Sunset staat een tiental liederen die qua stijl liggen tussen pop, easy listening, folk, gospel en new age. De plaat begint gelijk al met Whenever God Shines His Light, een duet met godbetert Cliff Richard. Wonder boven wonder is het niet eens écht erg. Het was nog een hitsingle ook. Het is niet het enige religieuze stuk op het album; die andere hit Have I Told You Lately That I Love You? kan er ook wat van. Het is een van de bekendste liederen van Van Morrison (al was het nummer uitgevoerd door Rod Stewart in 1993 een nóg grotere hit). De rest van het album bevat even zo sterke songs in de beste Morrisontraditie; instrumentaal gezien zit het net zo snor. Van zet een keur aan (sessie)muzikanten in, met daaronder de bekende naam van Georgie Fame op orgel. Het album was een sinterklaascadeau van De Vrouw op 5 december 1992 en ik geloof dat de Sint een herdruk uit 1991 heeft gekocht. Beetje zoete, maar mooie plaat.

bazbo cd1589: Van Morrison - Orangefield



Dit is na Whenever God Shines His Light en Have I Told You Lately That I Love You? de derde single van Avalon Sunset. Ik kwam de cd single op 27 oktober 1989 tegen in de uitverkoopbak in een of andere platenwinkel en nam hem mee. Het titelnummer is een zeer pakkend lied zoals we dat van Van the Man zijn gewend. Erna klinken nog drie stukken: de contemplerende These Are The Days en Coney Island zijn ook te vinden op Avalon Sunset; And The Healing Has Begun komt van Morrisons eerdere album Into The Music en is weer zo'n kippenvelbezorgende en pastoraal-meanderende gospelklassieker waarin hij eerder declameert dan zingt. Al met al: goed voor dik negentien minuten Vanpret.

bazbo cd1590: Van Morrison - Hymns To The Silence



Van Morrison is altijd productief geweest, maar eind jaren tachtig en begin jaren negentig was het niet bij te houden. Hymns To The Silence verschijnt eind 1991 en is nog eens een dubbelalbum ook. In dik honderd minuten komt een uitgelezen staalkaart van 's mans kunnen voorbij. Pop, folk, jazz, rhythm&blues en vooral gospel: de man haalt alles tevoorschijn wat hij in zich heeft en dan vooral zijn spirituele kant. De eenentwintig liederen zijn ook nog eens uitgebreid gearrangeerd en georkestreerd en de lijst met muzikanten is lang. Op die lijst onder andere Georgie Fame op orgel en onze eigen Candy Dulfer. Het niveau is ongekend hoog en ieder stuk is vermeldenswaardig, maar het is onbegonnen werk. Alleen al de drie openingsstukken (Professional Jealousy, I'm Not Feeling It Anymore en Ordinary Life) zijn grandioos en daarna blijft het allemaal net zo sterk. Drie stukken zijn niet van de hand van de man: twee traditionals en de tranentrekker I Can't Stop Loving You. Ik kocht dit prachtalbum op 8 februari 1992 toen hij in Nederland uit was en mocht the Man de dag ervoor, op 7 april 1992, in levenden lijve zien en horen optreden in Muziekcentrum Vreedenburg in Utrecht. Bijzonder concert. Morrison was duidelijk niet in zijn goede doen (hetgeen hij wel vaker was/is), ik zag hem kribbig gebaren naar zijn bandleden dat ze minder nadrukkelijk moesten spelen en luisteren naar zijn instructies en na nog geen uur liep hij geërgerd het podium af. Zaallicht aan en deuren van de zaal open: afgelopen. Het publiek pikte het niet en na een fluitconcert van dik een kwartier kwam hij terug en toen speelde hij gelukkig nog drie kwartier en gaf hij nog drie toegiften ook. Muzikaal was het dik in orde: goede band (met Georgie Fame) en in de setlijst heel veel klassiekers, plús werk van de nieuwe plaat. Van Morrison: tijden niet gedraaid en ik moet zeggen: het smaakt naar meer. Maar ik heb niet meer Van (hem).

bazbo cd1591: Neal Morse - Testimony



Die Neal Morse. Op het moment dat hij op het punt staat om definitief door te breken met zijn progband Spock's Beard (2000), ziet hij plots Het Licht, bekeert hij zich tot De Here en verlaat hij Spock's Beard om een solocarrière te beginnen. De achterblijvende leden van Spock's Beard zien het als hun Genesismoment en gebruiken het vertrek van hun frontman, tekstschrijver en componist als de gelegenheid om een nieuwe koers in te slaan (maar daarover later meer (tot over dik een half jaar)). Nu maakte Morse eerder ook al soloplaten, maar dat waren poppy of akoestische werkstukken; Testimony (2003) tapt uit een ander vat. Dit is gewoon je reinste powerprog. Hij krijgt dan ook hulp van Mike Portnoy, enkele andere groten uit de prog (Kenny Livgren, iemand?) en een fikse reeks aan studiomuzikanten en orkestleden. Het dik twee uur durende dubbelalbum bevat vijf lange songsuites en daarin zit alles wat een progalbum mag bevatten: van bombast tot balladachtige passages, van nerveus wisselende tempi tot aan uitersten in dynamiek. Voeg daarbij maar liefst twee oevertures, bakken pakkende zang en zeer gedreven vertolkingen en het plaatje is compleet. Zelf moet ik wat door de stichtelijke teksten heen luisteren, maar dat vind ik nauwelijks echt een probleem. Op 26 september 2003 koop ik de Special Edition van de plaat. Die zit in een boxje met naast de dubbelcd een boekje en een extra plaatje, waarop een vertolking van twee klassiekers is te horen: Tuesday Afternoon (van The Moody Blues) en Can't Find My Way Home (van Blind Faith). Niet dat die twee klassiekers iets toevoegen aan de originelen, maar leuk zijn ze wel. Beste plaat, dit.

_{Vreemd genoeg niet zo veel van te vinden op YT:}





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-01-2022 21:44:55 ]

bazbo cd 1592: Neal Morse - One



Die roeping van zijn Heer levert Morse in ieder geval een stroom aan inspiratie. We zijn nog maar net bekomen van de propvolle Testimony of hij komt in 2004 alweer met One aan. Dit keer een enkele cd; hoewel, hij duurt achtenzeventig minuten en ik heb hier de speciale editie met een bonusplaat erbij waarop nog eens veertig minuten. (Die kocht ik overigens op 12 november 2004.) Samen dus weer twee uur muziek. En wederom geen kinderachtige kost. Op het reguliere album acht stukken, waarvan de meeste in delen zijn. Opener The Creation is gelijk het beest van de plaat: een elpeekantlange 'epic' waarin Morse ons alle hoeken van zijn creatieve brein laat horen. En daarna volgt nog een uur aan avontuurlijke prog dat zo doordendert, dat als je even niet oplet je de helft hebt gemist. Niet dat het heel ingewikkeld is, maar er gebeurt gewoon zo veel, dat je echt je kop erbij moet houden. Ik vind het gaaf. The Separated Man is ook al zo'n lang stuk dat allerlei tempo's en tempowisselingen bevat. Op afsluiter Reunion komt alles samen. Het moge duidelijk zijn dat Neal Morse ons tekstueel weer overlaadt met geloofsbetuigingen en het woord 'Jesus' komt vaak voor. Ik erger me er niet aan; het hoort bij de muziek en zijn stem is aangenaam te midden van alle atmosferen. Overigens valt me wel op dat deze plaat met meerder recht-toe-recht-aan-rock-passages wat steviger is dan de voorganger. Op het bonusplaatje wat andere versies en outtakes van (delen van) songs van het album, maar ook niet heel onaardige covers van George Harrison, Badfinger, U2 en The Who.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 13-01-2022 20:43:09 ]

bazbo cd1593: Neal Morse - Lifeline



Toe maar. Of het allemaal niets is. Morse komt in 2008 met een volgend progalbum (daarnaast is hij ook actief in Transatlantic) dat weer compleet over de top is. Op Lifeline staan zeven sterke stukken, gebracht door Morse zelf op toetsen en gitaar, plus vaste companen Randy George (bas) en Mike Portnoy (drums) en een aanvullende muzikanten (waaronder de jonge gitarist Paul Bielatowicz). Muzikaal gezien is dit - net als op de voorgangers - gewoon Spock's Beardmuziek, zij het dan dat het tekstueel spiritueler is. En met een trio zou je wat ingetogeners verwachten, maar nee ook hier laat Morse ons alle hoeken van zijn enorme progfantasie zien. Opener en titelnummer Lifeline zet wat dat betreft gelijk goed de toon; andere zeer sterke stukken zijn Leviathan en het bijna half uur durende So Many Roads. Na bijna zeventig minuten denk je dat het voorbij is, maar in mijn geval niet. Ik heb hier een speciale editie (en daarvan weer een heruitgave uit 2013) met een tweede plaatje. Op dat tweede plaatje eerst een paar covers, waarvan Crazy Horses (The Osmonds en gezongen door Paul Gilbert) en Lemons Never Forget (The Bee Gees) het leukste zijn. Aanvullend zijn er twee stukken die niet op Lifeline terecht kwamen. Sterke plaat, ook dit weer.

bazbo cd1594: Neal Morse - Testimony Two



Mij is niet helemaal duidelijk waarom Neal Morse keer op keer zijn bekering moet bezingen, maar ja ik heb een dergelijke ervaring dan ook niet in mijn rugzak zitten. En ik geef toe: het levert zeker muzikaal bijzonder sterke platen op. In 2011 gaat Morse gewoon verder met de verheerlijking van zijn nieuwe inzicht. In drie lange suites (Part Six, Part Seven en Part Eight) krijgen we opnieuw de bij vlagen gruwelijk goede prog te horen die we van hem gewend zijn. Daartussendoor zitten een paar kwijlsongs en die neem ik graag voor lief. Wat mij betreft is The Truth Will Set You Free het absolute hoogtepunt van de plaat. Als je wilt horen hoe Neal Morse klinkt, is dit je nummer. Het hele avontuur van Testimony Two duurt maar liefst twee uur, verdeeld over twee plaatjes. Het lijkt erop dat op het tweede plaatje de stukken staan die niet in de drie grote songsuites pasten. Het afsluitende Seeds Of Gold valt overigens ook in de categorie 'typisch-Neal-Morse' met z'n verschillende atmosferen, pakkende samenzang, stevige passages en progbombast. Ik heb hier de Limited Edition (gekocht op 17 juni 2011 bij het verschijnen) in een boxje, waar dan nog een dvd bij zit met een docu over de totstandkoming van het album en waarop we (letterlijk) schokkende beelden krijgen uit de oefenruimte en studio: leuk om een keer te kijken, maar daar blijft het dan ook bij. Morse zet op dit album zijn gebruikelijke partners (Mike Portnoy en Randy George) in en daarnaast weer wat gastmuzikanten, waaronder drie oud-Spock's Beardmaatjes (die de achtergrondvocalen in Time Changer verzorgen) en naamgenoot en gitarist Steve Morse (die een mooie gitaarsolo speelt in Seeds Of Gold).






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 14-01-2022 12:06:21 ]

bazbo cd1595: Neal Morse - Testimony Two - Live In Los Angeles



Over over de top gesproken. Ook in 2011 komt Neal Morse met deze set, bestaande uit drie cd's en twee dvd's. In dat jaar toert hij met zijn Testimony Two door de Verenigde Staten en Europa en 28 mei 2011 staat hij in The Whittier Theatre in Los Angeles om daar een drie uur durend concert te geven. Het verslag is te vinden op deze propvolle set, die ik bij het verschijnen koop op 22 december 2011. Op de eerste twee cd's staat het programma vóór de pauze: stukken van Lifeline, het megacompositie Seeds Of Gold en uittreksels van de albums Sola Scriptura en Testimony 1. Op het derde plaatje staat dan de integrale uitvoering van Testimony Two. De dvd's bevatten het complete concert en wat documateriaal van de tour. Ik moet zeggen dat het allemaal geweldig klinkt; de band is dan ook niet voor de poes, met vaste leden Randy George en Mike Portnoy. Daarnaast is de band aangevuld met twee toetsenisten, een gitarist en een vogel op cello. Allemaal zeer fraai, maar het is werkelijk veel en veel te veel van het goede. Na drie uur duizelt het me in mijn oren van alle vliegensvlugge riedels, tempo- en maatwisselingen, atmosferen, Christusverheerlijkingen en muzikaal krachtsvertoon. Over over de top gesproken.

_{Niet heel veel van deze set te vinden op YT, behalve de gehele vierenhalfuur durende dvd's en:}

bazbo cd1596: Neal Morse - Momentum



Lekker productief, die Neal Morse. Hij komt in 2012 alweer met een nieuw album. Momentum is anders dan de voorgangers. Dit lijkt een toegankelijker progrockalbum, het merendeel van de songs is compacter en er is minder verheerlijking van de Heer, al blijft het spirituele thema terugkeren. Opener, titelnummer én single Momentum zet wat dat betreft krachtig de toon. De daarop volgende vier nummers zijn ook kort en krachtig, bij vlagen melancholiek. Eronder bevindt zich Thoughts Pt.5, een vocaal hoogstandje. Ten tijde van Spock's Beard maakte hij al dit soort Gentle Giant-achtige samenzangkunststukken onder de titel Thoughts en dit is al de vijfde variant. Leuk. Het is afsluiter World Without End dat de meeste indruk maakt. Niet alleen is het weer zo'n typisch Morsestuk van drieëndertig minuten; ook is het fris, afwisselend, episch, monumentaal, alles. Kortom: dit is een fijne plaat. Ik heb hier de Special Edition (die ik kocht op 15 oktober 2012) met een dvd waarop weer een docu van hoe de plaat tot stand kwam en een paar muziekvideo's van stukken van het album.

bazbo cd1597: The Neal Morse Band - The Grand Experiment



In 2015 komt Neal Morse met zijn The Neal Morse Band. Idee is dat hij niet meer alleen aan het roer staat, maar zich vooral ook laat leiden door de inbreng van de andere bandleden. Die andere bandleden zijn natuurlijk vooral Randy George (bas) en Mike Portnoy (drums), aangevuld met Eric Gilette (gitaar) en Bill Hubauer (toetsen). Het geeft Morse ademruimte en de prikkel om het beste in zichzelf naar boven te halen. The Grand Experiment is dan ook een grandioos album dat een frisse en hernieuwde Morse laat horen, want het blijft allemaal natuurlijk wel om meneer Morse zelf gaan. Opener The Call is energiek en progt weer alle kanten op, het daarop volgende titelnummer is compact en pakkend, Waterfall de melodieuze ballad en Agenda de Gentle Giantachtige samenzangkraker. Daarna volgt nog slechts Alive Again, de dik vijfentwintig minuten durende ouderwetse progepic van de plaat. Ik kocht op 25 februari 2015 de special edition van de plaat, met daarin een tweede plaatje en een dvd. Op de tweede cd staan twee stukken die niet onderdoen voor het album en daar ook gewoon bij op hadden gekund, liveversies van oudere werken The Creation en Reunion, én een bijzonder aardige cover van het klassieke MacArthur Park. De dvd bevat een 'making of' docu en is leuk om een keer te bekijken, maar niet meer dan dat. The Grand Experiment is gezien de hernieuwde energie - wat mij betreft - een geslaagd experiment.






[ Bericht 13% gewijzigd door bazbo op 17-01-2022 11:23:39 ]

bazbo cd1598: The Neal Morse Band - Alive Again



Het is inmiddels een bijna vast patroon. Na iedere studioplaat komt Neal Morse met een livealbum. Hij heeft de vaart er aardig in zitten. Ik heb ze niet allemaal gekocht, al die livealbums, maar deze leek me wel degelijk interessant en dus staat hij sinds 24 oktober 2016 - toen hij net uitkwam - in de kast. Het is vanzelfsprekend een dubbelaar. De opnames zijn gemaakt in onze eigen De Boerderij in Zoetermeer. Het kwintet The Neal Morse Band is lekker op dreef en klinkt uitermate energiek. De opnamekwaliteit laat niets te wensen over en dit is gewoon een prachtig document. De moogsolootjes gieren door de kamer, altijd fijn. Op de setlijst staan stukken van The Grand Experiment en verder een dwarsdoorsnede van andere Morseplaten. Ook leuk is Harm's Way (van Spock's Beard) en ik vind het sympathiek dat de twee nieuwelingen (gitarist Eric Gilette en toetstenist Bill Hubauer) ieder een kleine solospot krijgen. Het indrukwekkendst is natuurlijk de uitgebreide versie van Alive Again, dat hier het halve uur ruimschoots overschrijdt. Verhip, er zit ook een dvd bij met beelden van het complete concert en een 'making of'; ik heb dat ding nog nooit bekeken ...

_{Weinig tot niets van te vinden op YT, behalve:}

bazbo cd1599: The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream



Neal Morse gaat maar door en door. Is het niet met bands als Flying Colors en Transatlantic, dan wel met zijn The Neal Morse Band. Nog geen twee maanden na Alive Again verschijnt The Similitude Of A Dream, een zoveelste conceptalbum, een zoveelste dubbelaar propvol prog van de goede soort. Dit keer baseert Morse zijn verhaal losjes op het boek The Pilgrim's Progress van John Bunyan. Ik geloof dat het handelt over een persoon dat een zoektocht begint naar het grote geluk en onderweg allerlei beproevingen ondergaat en uiteindelijk Het Licht vindt. Het is dus eigenlijk het zoveelste album waarin Morse zijn bekering bezingt. Hoewel, zelf is hij niet altijd te horen. Gitarist Eric Gilette en toetsenist Bill Hubauer doen veel leadzang op deze plaat. Met een ritmesectie van Randy George en Mike Portnoy zit The Neal Morse Band geramd. Dik honderd minuten vliegt de prog weer alle kanten op; bij vlagen is het weer zeer bombastisch en veel en gieren de gitaar-, Hammond- en synthloopjes je om de oren. Het verhaal is onderverdeeld in dertien korte stukken die allemaal in elkaar overlopen en ook dat maakt dat het een flinke kluif is om alles te bevatten. Toch zijn er een paar hoogtepunten te benoemen: de Overture en City Of Destruction (dat een officiële video kreeg). Ik kocht de special edition op 14 november 2016. Naast twee cd's ook een dvd met weer een documentaire over hoe de plaat tot stand kwam; één enkele keer bekeken, want leuk voor die enkele keer, maar echt relevant toch niet.

bazbo cd1600: The Neal Morse Band - The Great Adventure



Neal Morse gaat maar door en door. Na 2016 verschijnen er livealbums van de tours die hij doet. Daarnaast is hij actief met Flying Colors en er zijn geruchten over een reünie met Transatlantic. Die livealbums heb ik niet gekocht; het zijn vaak pakketten van drie cd's met een of meerdere dvd's en ik weet uit ervaring dat ik het weinig tot niet beluister. In 2019 komen hij en zijn The Neal Morse Band dan met The Great Adventure en die krijgt in de muziekpers zeer goede kritiek. Op 11 februari 2019 koop ik 'm, een gewone standaardeditie van twee cd's, zonder extra's (want ook die beluister of bekijk ik bijna nooit). Toegegeven, The Great Adventure is een sterk album vol progbombast van de goede soort. En ja, het is een conceptalbum. Sterker nog: het is het vervolg op The Similitude Of A Dream. Het album is onderverdeeld in vijf 'chapters', die weer bestaan uit twee of zes songs. Alles bij elkaar staan er tweeëntwintig stukken op, maar alles loopt weer in elkaar over. Muzikaal gezien is er veel te beleven, van de bekende bombast tot aan poppy spul, van steviger rock tot aan lieve liedjes. Het verhaal kan ik niet goed volgen en het kan me niet schelen. Alles klinkt weer als een tiet en zal menig proghart sneller doen kloppen. Ik vind het zeer vermakelijk, maar moet constateren dat ik het heel veel van hetzelfde vind. Flying Colors en Transatlantic blijf ik volgen, maar de 12.354 platen (per jaar) die Neal Morse met zijn Band uitbrengt, volg ik niet meer per se.

bazbo cd1601: Steve Morse - Major Impacts



Steve Morse is een uitstekend gitarist, vooral bekend geworden door zijn platen met de band Dixie Dregs. Tegenwoordig speelt hij in Deep Purple en Flying Colors. In 2000 vraagt het (prog)label Magna Carta hem om een plaat te maken waarop hij laat horen door wie en wat hij in muzikaal opzicht is beïnvloed. Op Major Impacts staan elf compacte stukken, die Morse heeft geschreven voor zijn helden. Alleen: hij voert ze hier zelf uit, samen met bassist Dave LaRue en drummer Van Romaine, met wie Morse vaak samenwerkt. Het resultaat is een bijzonder vermakelijk album. Ik weet nog dat ik het op 9 november 2001 voor de eerste keer hoorde; de hele tijd had ik het idee dat ik het herkende, maar dat kon niet, want dit waren nieuwe composities. De bands en muzikanten die Morse hier imiteert, zijn Cream, Jimi Hendrix, Jeff Beck/Eric Johnson/Alex Lifeson, The Byrds, Jimmy Page, John McLaughlin, The Rolling Stones, Mountain, George Harrison, The Allman Brothers Band en Kansas en als je je ogen dicht doet en luistert, had het inderdaad maar zo van deze bands of muzikanten geweest kunnen zijn. Vooral Cream en The Allman Brothers Band haal je er zo uit. Een bijzondere luisterervaring, dit.

bazbo cd1602: Steve Morse - Major Impacts 2



Vier jaar later doet Morse hetzelfde kunstje nog eens over. De verrassing is er wat af, maar doordat hij nu andere bands en muzikanten kiest van wie hij de stijl kopieert, is het toch weer een verrassende luisterervaring. Op 19 maart 2004 val ik van de ene herkenning in de andere. Moeiteloos schakelt Morse van Genesis naar The Who, van Deep Purple naar Emerson Lake & Palmer of van Crosby Stills Nash & Young naar Bach. Andere invloeden die te horen zijn: The Yarbirds, Lynyrd Skynyrd, Aerosmith, Spirit en ZZ Top. Op deze plaat wat meer akoestische en prog-artiesten en daarnaast speelt Morse ook meer toetsen. Dat maakt hem zowel wat afwisselender als een beetje vlees-noch-vis. Speltechnisch is het allemaal perfect. LaRue en Romaine zijn weer van de partij en de mooiste momenten zijn toch als Morse zelf giert op zijn gitaar. Ondanks dat deze plaat niet de openbaring is zoals z'n voorganger, is dit toch een mooie kijk in de muziek die Morse zo beïnvloed heeft.

bazbo cd1603: Mostly Autumn - Storms Over Still Water



Mostly Autumn is een Britse band, die rock, folk en prog mengt. De band bestaat sinds 1995 en heeft sindsdien een aanzienlijk rijtje platen gemaakt. Dat niet alleen; ook een aanzienlijk aantal muzikanten heeft deel uitgemaakt van de band. Vaste constanten zijn oprichter, componist en gitarist Bryan Josh en toetsenist Iain Jennings. Vandaag de dag is de band met de derde of vierde leadzangeres bezig. In 2005, als Storms Over Still Waters verschijnt, is dat Heather Findlay. De befaamde doedelzakspeler Troy Donockley speelt een gastrol op zijn pipes. Findlay heeft een zachzwoele stem, maar hier horen we een meer fellere kant van haar. Ik moet zeggen dat ik haar in die felle uithalen niet altijd even toonvast vind, bij vlagen zelfs ergerlijk, maar gelukkig valt het mee. Het materiaal is stevig, er zitten stampers tussen, maar ook wat gedragener werk. Allemaal erg fraai en het absolute hoogtepunt is het wonderschone Carpe Diem. Ik geloof dat dit stuk tegenwoordig nog op de setlijst staat. Ik las in 2005 een positieve recensie van dit album en kocht het op 26 september van dat jaar. Draai het niet veel, maar het blijft een fraaie plaat.

bazbo cd1604: Motorpsycho & Ståle Storløkken featuring Ola Kvernberg, Trondheimsolistene & Trondheim Jazz Orchestra – The Death Defying Unicorn



Ik waarschuw maar vast: ik heb slechts één Motorpsychoplaat en dat is deze. Hoe kwam ik daar zo bij? Begin 2012 las ik een recensie dat het melodieus en proggy was en dat er een toetsenist op meedeed; daarmee was mijn interesse gewekt en op 16 april 2012 kocht ik The Death Defying Unicorn. Heerlijk zware kost vol orkestrale passages en wisselingen van atmosfeer. Ik mag deze melodieueze beukbombast wel. Ook heel fijn: drieënhalve maand later, op zaterdag 4 augustus, was ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en je mag niet niet raden welke band daar optrad. Die band speelde slechts een paar stukken van de plaat en dus was er ook maar weinig wat ik herkende. Gelukkig waren het in ieder geval de twee sterstukken van het album: The Hollow Lands en Through The Veil. Snoeihard was het, dat wel. Maar ook indrukwekkend en in de tweede helft kreeg het trio versterking van twee blazers en dat maakte het geluid weer heel anders. De toegift was overigens een versie van King Kong van Zappa. Voor de kenners: als ik meer Motorpsycho wil die in het verlengde van The Death Defying Unicorn ligt, welke platen zijn dan verplichte kost?




Hier een paar plaatjes van Motorpsycho van zaterdag 4 augustus 2012:

bazbo cd1605: The Move - Move



The Move! Beetje vergeten Brits bandje dat in 1965 ontstond en sinds 1967 bekend werd door een paar zeer mooie singles. The Move ontstond in Birmingham en is het geesteskind van ene Roy Wood. Al vroeg mocht de band in de beroemde Marquee in Londen optreden en werd daardoor gezien door invloedrijke personen in de popmuziekwereld. Dat leidde ertoe dat de band in 1968 een elpee kon opnemen en dat werd deze Move. Wat we horen is krachtige jarenzestigpop met veel Beatlesinvloeden, maar vooral ook een heel eigen karakter. Op de oorspronkelijke plaat staan tien liedjes die Roy Wood heeft gecomponeerd en drie covers, allemaal geheel in de stijl van de tijd: melodieuze en psychedelische pop. De singles Flowers In The Rain en Fire Brigade zijn daar perfecte voorbeelden van. Naast componist, gitarist en zanger Roy Wood horen we zanger Carl Wayne, gitarist en zanger Trevor Burton, bassist en zanger Ace Kefford en drummer en zanger Bev Bevan. Inderdaad, met zo veel stemmen creëert de band een zeer divers vocaal geluid. Van deze sterke debuutelpee verscheen in 2016 een mooie Deluxe Edition, die ik kocht op 18 mei 2016. Op een eerste cd staat de gehele plaat in de originele monomix, aangevuld met opnames van een verloren gewaande acetate waarop nog wat extra spul, plus A- en B-kantjes van singles die niet op de elpee kwamen, plus vroege opnames (januari 1966) voor de lokale radio in Birmingham. Een tweede schijfje bevat stereomixen en alternate takes van de stukken van de elpee en het derde plaatje zit propvol met opnames voor de BBC. Schitterende verzameling van een band in het vroege stadium van de carrière.