Omgaan met buren'overlast'

Vooropgesteld, het gaat niet alleen om burenoverlast, maar het is momenteel de katalysator die me breekt.

Stukje voorgeschiedenis;
Ik heb last van sociale angst. mijn cirkel is niet groot en de contacten die ik heb zijn vaak alleen oppervlakkig. Confrontaties opzoeken zijn ook niet mijn ding..

De coronacrisis valt me ook erg zwaar. Niet zozeer wat betreft lockdown of beperkingen, maar meer de impact wat het heeft gehad op mijn familie. Ik ben afgelopen mei mijn vader verloren aan corona. Mijn broer is overtuigd anti-vaxxer en kan moeilijk met hem een gesprek voeren zonder dat het uitkomt op complottheorieen. Mijn moeder woont al jaren in het buitenland, en die heb ik sinds het begin van de crisis ook niet gezien. Mijn werk zit nu ook midden in een overname, voor nog een dosis stress.

Ik voel me meer alleen dan ooit, en dat op zich vind ik al moeilijk om mee om te gaan.

Ik woon nu 10 jaar in dit appartement. Hier heb ik 6 jaar met veel plezier en rust gewoond. Toen kreeg ik nieuwe bovenburen. Hier heb ik veel overlast van gehad, voornamelijk van de vrouw des huizes, als zij vriendinnen over de vloer had. Het gaat dan niet om muziek of luid gepraat ofzo, dat is nooit een issue geweest. Het gaat vooral om contactgeluid; schuivende meubels, stampen op de vloer, bonken op de muren. Dat soort geluid gaat óveral doorheen. En als het eenmaal begint, dan wéét je al dat de rest van de dag/avond/nacht door zal gaan. Je kunt dan niks meer, geen boek lezen, geen film kijken, niet gamen, bij elk geluid ben je direct weer alert en het gaat door elke koptelefoon heen.
Zoals ik zei heb ik moeite met confrontaties. Toch ben ik in die periode meermaals daar aan de deur geweest als het écht erg werd. En gelukkig waren het dan vriendelijke mensen maar met met het verhaal 'we doen eigenlijk niks raars'. Het leek daarna ook wel weer ietsjes minder te worden, dus onredelijk waren ze ook niet.
Het grote probleem is alleen dat je je onmogelijk kunt afschermen voor het geluid, en na verloop van tijd ontwikkel je een soort pavlov reactie bij elke bonk die je hoort. Je wéét dan dat de rest van de dag verloren is. Ik heb dit nog opgenomen met mijn huisbaas, maar die neemt mij afsoluut niet serieus. (Waarschijnlijk omdat hij in het verleden onrechtmatige servicekosten in rekening wilde brengen en ik met enkele andere bewoners daar werk van hebben gemaakt, sindsdien is de relatie met mijn huisbaas awkward geworden)

Deze bovenburen hebben er zo'n anderhalf jaar gewoond (wat een feest toen ze weggingen), en daarna trok er een ander stelletje in het appartement boven me. Rustige mensen, totdat ze hun nichtjes over de vloer kregen. Die konden stampen als geen ander . Het gruis kwam van het plafond af, en mijn stress-levels waren weer maximaal. Ik wist ook niet dat het kleine kinderen waren, omdat ik alleen het gebonk kon horen. Tot ik ook daar een keer aan de deur heb gestaan om te vragen of er rekening met het geluid kon worden gehouden.

Dit is daarna nog een paar keer vaker gebeurd, en met in het achterhoofd dat het maar 1 dag is, ben ik er wel doorheen gekomen. Sinds het begin van de coronacrisis heb ik er eigenlijk ook weinig bijzonders meer gehoord.

Tot krap een week geleden, toen er een nieuwe buurman kwam wonen. Sindsdien is het dagelijks raak, en als een pavlov-hond schiet ik direct in de stress. Even heel objectief: de overlast nu is niet extreem. Het is verspreid over de dag, soms een paar bonken achter elkaar of 10 seconden geschuif met meubels, en dan weer een uur of wat niks. Alleen áls er wat gebeurt, is het meteen best luid, en raak ik al gespannen en beïnvloedt het mijn werk (thuiswerken is tof maar in dit soort gevallen kut)

Het is een optelsom van dingen. Ik hield me tot vorige week nog redelijk boven water, en kon me goed ontspannen. Nu heb ik het gevoel dat dat laatste me ook afgenomen is, en mijn eetlust is inmiddels 4 dagen verdwenen. Ik weet dat de mate van overlast niet voldoende is om daar instanties op in te schakelen. Ik heb ook nog niet zelf contact gezocht met de bovenbuurman, omdat ik niet meteen 'die zeikerd' zijn die komt klagen nu ie er net woont. En als mijn persoonlijke situatie beter zou zijn, had ik het wellicht een stuk beter getrokken en er geen drama van gemaakt.

Dit was uiteindelijk meer om het van me af te schrijven, maar tips of adviezen om hiermee beter om te kunnen gaan of beter te kunnen ontspannen zijn ook van harte welkom.

Bedankt voor jullie reacties tot zover!

Het klopt inderdaad dat het grote probleem mijn reactie op de situatie is, en niet zozeer de buren. Ik heb bijna 7 jaar in alle rust en plezier hier kunnen wonen, in een tijd waar ik mentaal gezien ook veel beter in mijn vel zat. In de tijd van mijn eerste nieuwe bovenburen (waarvan ik de regelmatige overlast wel als excessief kan omschrijven) ben ik mentaal er ook sterk op achteruit gegaan (wat meerdere oorzaken had). Ik kreeg vaak het idee dat het treitergedrag was (objectief gezien ook onzin, maar mijn vertrouwen in mensen was niet bijster hoog)

Nu, als het rustig is, denk ik ook bij mezelf: 'Het was maar heel even onrustig, dit moet toch geen issue zijn... . Om vervolgens bij de volgende klap meteen weer in de stress te schieten met het idee 'Ik moet hier wèèèg!'. Gisteravond bijvoorbeeld, het was een tijdje rustig, ik ga sinds een paar dagen weer eens een goeie maaltijd voor mezelf koken. Eten is bijna klaar, en er vallen weer zware spullen op de grond boven me (zo lijkt het). Dan zit er direct weer een dikke knoop in mijn maag, en is de eetlust weg. Na een paar happen was ik er alweer klaar mee. Waarom in hemelsnaam?

Ik ben inmiddels ook aan het zoeken naar een nieuwe huurwoning (harde eis is inderdaad een bovenwoning), om een nieuwe start te kunnen maken, maar daar gaat natuurlijk ook wat tijd overheen. Ik hoop in de tussentijd wel m'n rust wat te hervinden..

Ik ben in het verleden meermaals in therapie geweest mbt mijn sociale angst. Nu heeft dat nooit echt effect gehad, en ik heb daardoor ook niet zo'n hoge pet ervan op. Maar misschien moet ik nog eens een poging wagen..

quote:

Op vrijdag 24 december 2021 12:17 schreef SpecialK het volgende:
moet wel zeggen dat ik nooit zal snappen waarom sommige mensen dagelijks met meubels schuiven. dat is kwalijk gedrag. en ook stoelen kunnen viltjes/dopjes krijgen.

Vind ik op zich ook raar ja. Alle meubels die ik verschuif als ik aan het stofzuigen ben ofzo hebben viltjes eronder, en die hoor ik zelf niet eens als ik die schuif. Wat dat betreft ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe mijn onderburen het geluid uit mijn appartement ervaren (if any)

quote:

maar ik wil wedden dat een goede noise cancelling koptelefoon wel al wonderen zal doen. minimaal door jou een paar uurtjes mentale rust te geven zodat de agitatie kan wegvallen.

met goede koptelefoon bedoel ik zo'n Sony wh-1000x m3... ik heb het gevoel dat je nu iets matigs hebt geprobeerd want ik hoor met dit ding zelfs niet als mijn buurman weer tegen zijn vrouw aan het schreeuwen is.

Ik héb toevallig de Sony WH-1000X M3
Alleen werkt die NC nauwelijks tegen contactgeluid van de buren. Dat zijn zulke lage frequenties die je overal doorheen hoort, ook door noise cancelling.

quote:

Op vrijdag 24 december 2021 13:01 schreef Sfancta het volgende:
Daarnaast kan het echt tussen je oren gaan zitten. Ben ook tweemaal verhuisd hierdoor. Vorige huis beviel prima, alleen dat gezin naast me niet.

Klopt, het is echt een mind-game. Het appartement waar ik hiervoor woonde (wel een bovenwoning) had ik ook buren naast me die elke 2 weken een feestje had op donderdagavond. Harde muziek en gelal wat vaak doorging als ik vrijdagochtend weer naar mijn werk ging. Mijn slaapkamer grenste aan hun woonkamer. Ik heb er 1x iets van gezegd toen de wekkerradio een keer letterlijk van mijn nachtkastje trilde Ik heb daar verder zonder problemen 2 jaar gewoond.

En op zich kan ik muziek als overlast beter handelen dan het bonken en schuiven. Muziek is ritmisch, voorspelbaar en daar kan je je redelijk op instellen. Dit contactgeluid wat ik nu ervaar is volkomen random.