[Veldrijden] #94 Sneeuw

quote:

Val di Sole als testcase: hoe realistisch zijn de olympische ambities van de cross? “De weg naar de Spelen is héél lang en héél moeilijk”

Bij organisator Flanders Classics maken ze er geen geheim van. De sneeuwcross zondag in Val di Sole, een primeur in het hooggebergte, is een eerste voorzichtige zet in het grote plan om van het veldrijden een olympische wintersport te maken. Realistisch of van de pot gerukt? In olympische kringen wordt vooral met de wenkbrauwen gefronst. “Dan zullen ze toch snel af moeten van dat Nederlands-Vlaamse onderonsje.”

Je moet het Flanders Classics, organisator van de Wereldbeker veldrijden, nageven: ze steken hun ambities niet onder stoelen of banken. Wie met de cross weg wil onder de Vlaamse kerktoren, die moet ook afstand nemen van zijn kerktorenmentaliteit. Daarom dat het Italiaanse Val di Sole, pal in de skigebieden van de Dolomieten, niet alleen werd gekozen voor zijn prachtige landschappen of zijn reputatie als fiets- en mountainbikegebied. “We wilden per se een veldrit in het hooggebergte in de sneeuw”, legt CEO Tomas Van Den Spiegel uit. “Omdat deze cross inderdaad een testcase is. Er wordt al jaren gesproken om van het veldrijden een olympische sport te maken. Maar het was nooit concreet. Dit moet een eerste bewijs worden dat het echt wel kan, een veldrit in een skigebied. Het moet de olympische ambities van het veldrijden kracht bijzetten.”

Kan het? Van Aert en Van der Poel, of hun opvolgers, die niet in de zomer op de weg of in het mountainbiken maar wel in de winter om olympische medailles strijden? Zeker is: het veldrijden hééft zo zijn troeven, helemaal in een tijdperk waarin de Spelen steeds vaker kiezen voor spektakelrijke sporten die niet te lang duren en het goed doen op tv. Herinner u het 3x3-basketbal in Tokio. Van Den Spiegel: “Op dat vlak heeft het veldrijden veel mee. Het is mooi in beeld te brengen, duurt amper een uurtje en aan spektakel geen gebrek.” En nog een voordeel: meer dan in andere wielerdisciplines is ook het veldrijden voor vrouwen de jongste jaren heel snel volwassen geworden. Altijd een plus als je bij het Internationaal Olympisch Comité, dat gendergelijkheid hoog in het vaandel draagt, wil aankloppen. Het is vast geen toeval dat straks op het WK veldrijden voor het eerst ook een mixed relay op het programma staat. Vrouwen en mannen in één wedstrijd, ook dat zagen we in Tokio in tal van sporten voor het eerst opduiken. Het IOC smult ervan.

Geen internationale uitstraling
Helaas. Tegenover elke sterkte staat een zwakte. Het grote manco: internationale uitstraling. Om zelfs maar in aanmerking te komen voor de Spelen moet een sport, aldus de regels van het IOC, “widely across the world” beoefend worden. Begrijp: de deelnemers moeten uit de hele wereld komen en de wedstrijden moeten in diverse continenten plaatsvinden. Dat is een probleem met een Wereldbeker die zich zelfs na zijn grote hervorming afspeelt in slechts zes landen en met een tussentijds wereldbekerklassement waar bij de mannen de volledige top tien wordt ingenomen door renners uit twee landen. Dat beseft ook Tom Vandamme, voorzitter van de Belgische wielerbond en ondervoorzitter van het BOIC. “Een cross in de sneeuw is mooi”, zegt hij. “Maar eerlijk? We hebben ooit een WK in de sneeuw gehad, in het Slovaakse Poprad. Dat alleen gaat niet veel veranderen. Veel belangrijker is dat de sport meer internationaal beoefend wordt. Nu is het nog te veel een Nederlands-Vlaams onderonsje. Daar zal eerst werk van moeten worden gemaakt.”

Volgend bezwaar: het IOC is allergisch voor sporten die al te voorspelbaar zijn. Hoe meer verrassingen, hoe liever. In een sport waarin welgeteld twee atleten de jongste zeven wereldtitels onder mekaar verdeelden, heb je dan een probleem. Dat zegt ook BOIC-voorzitter Jean-Michel Saive: “Om in mijn sport te blijven: zelfs de olympische toekomst van tafeltennis, toch een mondiale sport, lag even ter discussie na de Spelen van Peking in 2008, omdat er drie Chinezen op het podium stonden. Nadien hebben ze dan slechts twee Chinezen toegelaten in plaats van drie, om zo meer landen een kans te geven.”

Ten koste van?
En een laatste groot bezwaar: het olympische programma zit nu al overvol. Een entree van het veldrijden betekent onvermijdelijk dat er afscheid moet genomen worden van een andere sportdiscipline. “Dat zal ten koste gaan van andere wielerdisciplines, ook al is het aan de UCI om te beslissen”, zegt Saive. “De filosofie is dat de Spelen niet nog groter mogen worden dan ze al zijn: zelfde aantal atleten, evenveel mannen als vrouwen…”

Conclusie: veldrijden op de Spelen? Niets is onmogelijk, maar voor de Winterspelen van 2030 hoeft sowieso niemand er op te rekenen. “Ook al zou ik als Belg niets liever hebben”, besluit Saive. “Maar de weg zal héél lang en héél moeilijk zijn.” Van Den Spiegel laat het niet aan zijn hart komen: “Dat beseffen we heel goed. Eén cross in de sneeuw gaat niet de doorslag geven. Daar zal veel meer voor nodig zijn. Maar je moet ergens beginnen. Laat dat dan in Val di Sole zijn.”