Corona depressie?

Zoals sommigen misschien wel weten ben ik een ongevaccineerde anti-vaxxer en moet ik nu dus elke twee dagen een test laten doen alvorens naar de gym te gaan. Ik benoem specifiek de gym omdat dat de enige activiteit is die ik onderneem of heb ondernomen het afgelopen half jaar.

Ik merk dat het echt zwaar begint te wegen op mijn gemoedstoestand. Gisteren opende ik al een topic en in alle eerlijkheid lijkt het wel alsof het er alleen maar zwartgalliger op is geworden. Dit terwijl ik vandaag juist opstond met veel zin om te gaan sporten.

De wetenschap dat ik straks om de dag naar een TvT moet gaan om te sporten, dat dit mogelijk in de toekomst betaald wordt of zelfs helemaal verboden maakt dat ik mij zo geïsoleerd voel. Dit is letterlijk de enige activiteit waar ik zelf écht behoefte aan heb om mij mentaal en fysiek fit te voelen maar het begint echt ongrijpbaar te voelen.

Voordat jullie van wal steken, lees aub dit. Ik weet dat dit een mentale kooi is, ik weet dat ik met een simpele prik alle oplossingen in handen heb maar voor mij is dit gewoon helemaal niet zo makkelijk. Zonder uit te wijden heeft het halen van een vaccinatie (ondanks dat ik weet dat het gewoon heel goed werkt, dat het heel belangrijk en vooral heel goed is dat de vaccins er zijn) voor mij nog steeds een drempel voor zich liggen. De angst om iets met mijn hart te krijgen is groot, de paradox dat ik mij nu zo gezond voel en mogelijk juist iets over kan houden aan een bijwerking kan ik gewoon niet los laten. Ondanks dat ik, wederom rationeel, dondersgoed weet dat het allemaal bijna nihil is dat het mij kan overkomen overheerst de 'wat als'.

Ik heb een geschiedenis met angstaanvallen toen ik jonger was en dat was altijd gerelateerd aan hartkloppingen en bepaalde pijnen op de borst. Ik denk te weten dat ik hoe dan ook, ongeacht of het wel of geen bijwerking is terug komt. Hoe kan het ook anders als ik er nu al zo obsessief over nadenk?

Die impasse maakt mij gek. Ik ben helemaal geen deviant persoon. Ik heb mijn hele leven juist getracht een goed burger te zijn, ik werk in de zorg omdat ik iets wilde bijdragen aan de maatschappij. Ik ben er trots op om belasting te betalen omdat ik weet dat dat bijdraagt aan alle faciliteiten die wij hebben in dit land. Ik wil het ook zo graag gewoon blijven zijn maar ik kan het niet en dat vreet mij op.

De tweedeling in de maatschappij zoals ik die gisteren heb gevoeld (door eigen keuze dat weet ik) voelde echt onwerkelijk en pijnlijk. Ik maak mij echt heel veel zorgen...

Wat wil ik met dit topic? Geen idee eigenlijk, denk dat je soms door het van je af te schrijven ook wel wat in perspectief kunt zien dus ik hoop dat dat enig effect heeft. Misschien is het allemaal wel te treurig voor woorden en zwelg ik in zelfmedelijden, als je dat denkt hoor ik het graag iig.

Weet je, nu ik erover nadenk ben ik misschien ook wel gewoon een wappie. De gedachte dat de QR code hier is en blijft is gewoon ook weer zo’n gedachte die ik bij het eerste bericht hierover had en ook gewoon waarheid aan het worden is. Ik zou willen dat ik kon begrijpen hoe dit zo achteloos kan worden ingevoerd maar ik snap het gewoon niet. Zoals ik eerder ook weleens benoemd heb, misschien ben ik gewoon te simpel om dit allemaal te snappen en te overzien. Hoe dan ook, ik vind het echt heel moeilijk om te acdepteren.

quote:

Op zaterdag 6 november 2021 11:16 schreef r3gi3boy het volgende:

[..]
Dit is inderdaad de enige juiste conclusie die je uit jouw hele verhaal kan trekken.
Het feit dat jij jezelf een anti-vaxxer noemt, geeft mij het gevoel dat je er trots op bent om je onder dat kamp te scharen. Dat je er dan vervolgens allemaal drogredenen bij gaat halen waarom een simpel spuitje voor jou een absoluut onmogelijke opgave is om even te halen (bijwerkingen, angststoornissen etc), is natuurlijk kolder.

Je 2e post die je nu geeft terwijl ik dit typ, bevestigt bovenstaande nog maar eens. Je bent gewoon een wappie die tegen alles wat de overheid probeert te doen om de pandemie te bestrijden, het extrapoleert naar wat het enkel en alleen voor jouw 'vrijheden' betekent. Ikke ikke ikke.

Nee sorry, ik ben een ongevaccineerde anti anti-vaxxer… En verder sluit ik niet uit dat je gelijk hebt

quote:

Op zaterdag 6 november 2021 11:18 schreef koemleit het volgende:
Waarom heb je niks anders ondernomen dan alleen sporten het afgelopen half jaar?

Zoals wat dan? Ik ben uiteraard gewoon druk met werk en alle andere zaken maar heb toch wel alle sociale uitgaansgelegenheden gelaten voor wat het was.

quote:

Op zaterdag 6 november 2021 11:25 schreef Gordeldiertje het volgende:
Je kan vechten in je hoofd of je kan het accepteren en een oplossing zoeken. Je opties zijn:

-jezelf vaccineren
-stoppen met sporten
-testen voor elke keer dat je gaat sporten
-corona oplopen en een herstelbewijs halen
-alternatieven zoeken om te kunnen sporten

Ik ben ook niet gevaccineerd en ik snap ook niet zo goed hoe dit allemaal zo ver heeft kunnen komen. Ik hoef die vaccinatie niet maar dat betekent dat als ik ergens heen wil dat ik me moet laten testen. Aangezien ik daar niet zo een zin in heb zoek ik alternatieven die ik wel kan doen. Filmavonden met vriendinnen thuis, veel wandelen met de hond, samen koken met mijn vriend, naar feestjes gaan die mensen thuis organiseren of zelf iets organiseren. Sportschool kan ik ook niet meer maar ik heb tijdens de vorige lockdown zelf gewichten en zo gekocht dus ik sport nu thuis.

Ik kan de hele tijd blijven sippen dat iets niet kan en me verzetten of ik kan kijken wat er nog wel kan.

In het begin twijfelde ik over vaccinatie maar als ik kijk hoe het nu in de politiek gaat en hoe hard ze aan het pushen zijn dan hoef ik hem helemaal niet meer. Maar dat betekent dat ik moet accepteren dat ik als wappie wordt gezien en dat ik bepaalde dingen niet meer kan. Het is niet anders.

Maar ben je dan niet bang dat ook dit alleen nu nog maar kan? Het is toch een glijdende schaal en we weten dat dan niet richting meer vrijheid voor ons gaat maar minder…?

quote:

Op zaterdag 6 november 2021 11:31 schreef RM-rf het volgende:
Zolang je de oplossing van je eigen persoonlijke probleem bij anderen legt, kun je wel fijn denken dat de 'schuld' daar ligt.
Maar vermoedelijk voorkomt het ook dat je zelf aan het oplossen gaat werken.

Kun je dit misschien iets concreter maken? Ik ervaar uitsluiting door mijn eigen keuze (tuurlijk ook door de regels maar die zijn er niet voor niks) en erken dat ook toch? Dat maakt het voor mij mentaal alleen niet draaglijker…

quote:

Het is idd onwaarschijnlijk te denken dat alle problemen 'vanzelf' weggaan.
Zoals het nu lijkt te zijn zal er zeker nog tot ergens tegen mei of juni 2022 een verhoogde zorg over besmettingsgolven en overbelasting van de zorg blijven bestaan.

Tevens moet je realiseren dat er een gerede kans is dat enkel het 'afschaffen' van die QR-code plots je leven heel fijn laat worden: Een gerede kans dat bv een beperkt sociaal leven en minder contacten nu, dan nog heel lang gaat nawerken.

Wellicht heb je gelijk, tussen de regels door lees ik jouw advies om iig te blijven denken aan wat gelukkig maakt. Thanks!