F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Geen dienst of preek deze keer, maar een avondgebed: de zogeheten vesper. De insteek van de vesper in de Oude Kerk is oecumenisch wat betekent dat ze zich richt op zowel de roomse als de protestantse gezindte, maar uiteindelijk heeft de vesper een meer rooms dan protestants karakter.
Het grote verschil tussen een dominee (protestants) en een priester (rooms) is dat de eerstgenoemde tijdens de voorbereiding spreekt over het voorbereiden van de preek, terwijl een priester spreekt over de voorbereiding van de eredienst. Voor protestanten, die vertrekken vanuit het zogeheten sola scriptura is de schriftlezing de hoogmis tijdens de dienst terwijl het voor roomsen om de totaalbeleving gaat. De focus van protestanten ligt daarom ook meer op orthodoxie, het hebben van het juiste geloof, terwijl het voor roomsen gaat om orthopraxie, het doen van de juiste dingen. Natuurlijk zijn hier uitzonderingen op aan beide kanten, maar dit is grofweg het bepalende verschil. Het verklaart de vele kerkscheuringen aan protestantse zijde, terwijl aan roomse zijde je vooral veel verschillende kloosterordes hebt die hun praktijk anders invullen.
Voor de vesper staat de liturgie centraal. Ik was aanwezig bij een abdijvesper wat betekent dat er sprake was van een kloosterlijke en ingetogen sfeer. Er was een broeder die de voorzang deed en er werd gezongen uit het Liedboek. De vesper werd ingeleid door orgelmuziek en om dat mee te maken in een kerk als de Oude Kerk kan een privilege genoemd worden.
Een andere broeder droeg een schriftlezing voor (1 Koningen 17: 17-24 en Jacobus 5: 13-16) en deze broeder vertelde ook het verhaal van Petrus Norbertus Donders, die ook wel Peerke Donders wordt genoemd. Een verhaal over iemand wiens leven een voorbeeld kan zijn voor anderen. Ik werd er persoonlijk niet echt door aangesproken, maar ik kan me voorstellen dat het wel voor anderen iets mee kan geven.
Mijn voorkeur gaat toch meer uit naar een dienst met een goede preek, omdat ik ten opzichte van geloven een vrij intellectuele insteek heb en zo'n preek kan voedsel zijn voor dat deel van de geest. Zo'n avondgebed is echter wel een mooie traditie en in geval van goede zang is het zeker voorstelbaar dat zo'n vesper een ziel kan roeren.
Het grote verschil tussen een dominee (protestants) en een priester (rooms) is dat de eerstgenoemde tijdens de voorbereiding spreekt over het voorbereiden van de preek, terwijl een priester spreekt over de voorbereiding van de eredienst. Voor protestanten, die vertrekken vanuit het zogeheten sola scriptura is de schriftlezing de hoogmis tijdens de dienst terwijl het voor roomsen om de totaalbeleving gaat. De focus van protestanten ligt daarom ook meer op orthodoxie, het hebben van het juiste geloof, terwijl het voor roomsen gaat om orthopraxie, het doen van de juiste dingen. Natuurlijk zijn hier uitzonderingen op aan beide kanten, maar dit is grofweg het bepalende verschil. Het verklaart de vele kerkscheuringen aan protestantse zijde, terwijl aan roomse zijde je vooral veel verschillende kloosterordes hebt die hun praktijk anders invullen.
Voor de vesper staat de liturgie centraal. Ik was aanwezig bij een abdijvesper wat betekent dat er sprake was van een kloosterlijke en ingetogen sfeer. Er was een broeder die de voorzang deed en er werd gezongen uit het Liedboek. De vesper werd ingeleid door orgelmuziek en om dat mee te maken in een kerk als de Oude Kerk kan een privilege genoemd worden.
Een andere broeder droeg een schriftlezing voor (1 Koningen 17: 17-24 en Jacobus 5: 13-16) en deze broeder vertelde ook het verhaal van Petrus Norbertus Donders, die ook wel Peerke Donders wordt genoemd. Een verhaal over iemand wiens leven een voorbeeld kan zijn voor anderen. Ik werd er persoonlijk niet echt door aangesproken, maar ik kan me voorstellen dat het wel voor anderen iets mee kan geven.
Mijn voorkeur gaat toch meer uit naar een dienst met een goede preek, omdat ik ten opzichte van geloven een vrij intellectuele insteek heb en zo'n preek kan voedsel zijn voor dat deel van de geest. Zo'n avondgebed is echter wel een mooie traditie en in geval van goede zang is het zeker voorstelbaar dat zo'n vesper een ziel kan roeren.
Oeps, ik loop wat achter met je topics lezen 
Verder ben ik zelf ook nooit zo wild van die oecumenische vieringen, hoewel ik principieel wel een groot voorstander ben van de oecumene - we aanbidden immers dezelfde God. Het probleem met oecumenische vieringen is dat ze vaak vlees noch vis zijn, ze ontberen meestal een eigen karakter en proberen vooral heel hard om niemand voor de schenen te schoppen. Daardoor zijn ze vaak echter ook weinig inspirerend in mijn ervaring. Als je heel oecumenisch bent ingesteld kun je haast nog beter, zoals jij nu ook doet, vieringen van diverse stromingen bijwonen, een beetje afwisselen dus. Dan krijg je een beter totaalplaatje van het christelijk geloof dan wanneer je consequent oecumenische vieringen bijwoont, denk ik.
Ik moet zeggen dat ik deze karakterisering niet zo herken. Misschien in de liturgie, die inderdaad in de katholieke kerk inderdaad wel érg strak is en weinig ruimte laat voor creativiteit. Maar dat zie je in de PKN ook wel eigenlijk, alleen de evangelische wereld is daar veel vrijer in. Aan de andere kant kun je orthopraxie ook anders invullen: hoe moet je handelen in het dagelijks leven. En daarin zijn katholieken, zeker tegenwoordig, toch een stuk minder streng dan protestanten. De intentie/gedachte achter de handeling wordt doorgaans leidend beschouwd en niet zozeer de handeling zelf, ik vermoed dat dat een beetje de reden is. Als je de katholieke catechismus doorleest bemerk je juist meer een focus op de orthodoxie; elk woordje uit de geloofsbelijdenis is tot in de kleinste details uitgewerkt. Leefregels staan er ook wel in, maar die bevatten wel een stuk meer nuances en uitzonderingsclausules.quote:De focus van protestanten ligt daarom ook meer op orthodoxie, het hebben van het juiste geloof, terwijl het voor roomsen gaat om orthopraxie, het doen van de juiste dingen.
Verder ben ik zelf ook nooit zo wild van die oecumenische vieringen, hoewel ik principieel wel een groot voorstander ben van de oecumene - we aanbidden immers dezelfde God. Het probleem met oecumenische vieringen is dat ze vaak vlees noch vis zijn, ze ontberen meestal een eigen karakter en proberen vooral heel hard om niemand voor de schenen te schoppen. Daardoor zijn ze vaak echter ook weinig inspirerend in mijn ervaring. Als je heel oecumenisch bent ingesteld kun je haast nog beter, zoals jij nu ook doet, vieringen van diverse stromingen bijwonen, een beetje afwisselen dus. Dan krijg je een beter totaalplaatje van het christelijk geloof dan wanneer je consequent oecumenische vieringen bijwoont, denk ik.
In mijn gemeente is dat vroeger ook wel geprobeerd. Men deed zijn best om juist de ander (-gelovige) NIET voor de schenen te schoppen. Waardoor het inderdaad vlees noch vis werd voor beide partijen. Is na een poosje proberen ook weer doodgebloed dus.quote:Op dinsdag 26 oktober 2021 10:40 schreef DecoAoreste het volgende:
Verder ben ik zelf ook nooit zo wild van die oecumenische vieringen, hoewel ik principieel wel een groot voorstander ben van de oecumene - we aanbidden immers dezelfde God. Het probleem met oecumenische vieringen is dat ze vaak vlees noch vis zijn, ze ontberen meestal een eigen karakter en proberen vooral heel hard om niemand voor de schenen te schoppen.
|
|
