Onbegrip ivm breuk ouders?

Het feit dat je ouders er voor hebben gekozen een kind te nemen betekent niet dat je als kind maar alles van hen hoeft te pikken. Als die jeugdvrienden van hen dat dan niet begrijpen kunnen ze lekker de tering krijgen.

Zochten die jeugdvrienden van je ouders contact met je? Of hoe ging dat?

Goede beslissing gemaakt dus. Laat hun maar hun ding doen. Jij hebt vast wel andere dingen aan je hoofd.

Onbegrip van andere mensen? Eh...lekker Boeiend? En welke andere mensen? De buurvrouw? Je vaste automonteur? Of je zus/broer?

Oftewel, leef die leven en laat anderen maar bitchen. Maar niet afstoten, misschien kun je mensen nog gebruiken/nodig hebben.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 14:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Mijn pa had mijn moeder niet goed behandeld toen hij met haar getrouwd was. Mijn moeder heeft ASS, waardoor ze moeite heeft om emoties van zichzelf en anderen te begrijpen als die te complex worden.

Het is normaal dat je na een scheiding als jouw ex je hebt verlaten voor een ander je heel erg gaat verlangen dat hij terugkomt. Het verdriet gaat er dan vooral om dat je je in de steek gelaten voelt.

Mijn moeder maakt daar nog steeds uit op dat ze van hem houdt. Daar maakt mijn pa misbruik van door haar financieën te beheren: hij wil haar afhankelijk houden. Hij kan het niet verkroppen als het zou gebeuren dat mijn moeder gelukkig zou worden met een andere vriend.

Sinds een paar jaar (30 jaar na de scheiding!) is hij gestopt met financiele ondersteuning.

Degene die vroeger nota bene de beste vriendin is, had voor een trouwfeest ook mijn vader uitgenodigd. Ik sprak haar daar later op aan. Ik vind dat mijn moeder wel genoeg geleden heeft. Als ze persé mijn vader wilden uitnodigen, hadden ze op zijn minst mijn moeder kunnen voorbereiden daarop.

Zij weet hoe mijn vader in elkaar zit, want ze heeft zelf meegemaakt hoe hij mijn moeder altijd belachelijk maakte met passief-agressieve opmerkingen.

Dit is een voorbeeld. Het komt erop neer dat bijna iedereen ervoor kiest om te negeren wat de werkelijke omstandigheden zijn. Als je net alsof doet dat er geen problemen zijn, dan zijn ze er ook niet.

Ik weet wel een beetje welke shit je hebt meegemaakt/meemaakt.

Maar ik was in dit geval vooral benieuwd naar wat je in de OP noemt als confrontatie met jeugdvrienden van je ouders, ik neem aan over jouw keuze om geen contact te hebben met je ouders. Daarover ben je imo aan niemand verantwoording schuldig. Als iemand je er toch op aanspreekt, dan zou ik daar heel snel een stokje voor steken, voordat de situatie ontstaat dan iemand shit over je uitstort.

Je moet schijt hebben aan die zogenaamde vrienden, Pabst.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 15:55 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Het meest klote vind ik dat ik mijn moeder wil beschermen, maar omdat zij het niet goed begrijpt, wordt ervan gemaakt dat ik een egoïstische klootzak ben die mijn moeder domineert. Van die zogenaamde vrienden krijg ik dat soort kritiek. Maar als ze zich echt zoveel zorgen maken als ze beweren, dan waren ze bij haar langsgekomen. Dat doen ze dus niet.

Waarom zou je je moeten verantwoorden bij mensen die zelf geen daad bij woord voegen? Laat ze lekker lullen, trek het je niet aan. Als jij in je zorg voor je moeder met eer en geweten handelt, laat ze dan verder de builenpest genieten.

Ik ga er van uit dat je meer contact met en invloed op je moeder hebt dan die verjaardagvrienden?

Of stoken die verjaardagvrienden je moeder tegen jou op?

Heb jarenlang tot aan zijn dood geen contact met mijn vader gehad.

Het is geen kwestie van niet willen maar niet meer kunnen.

Veel mensen hadden daar een oordeel over. Ik vond dat pijnlijk. Immers zij wisten niet wat er allemaal gebeurd was en zij die het wel wisten vonden dat ik die man moest vergeven.

“ het blijft toch je vader “

“ ik kan niet begrijpen dat jij geen contact wilt met je vader” mijn antwoord hierop was “ prijs jezelf gelukkig dat je het niet kan begrijpen”

quote:

Op woensdag 8 september 2021 15:55 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Ik vind het vooral oneerlijk.

Dat is het ook absoluut.

quote:

Het meest klote vind ik dat ik mijn moeder wil beschermen,

Daarmee stoppen zal je helpen je eigenwaarde terug te krijgen. Het is niet jouw taak om je moeder te helpen. Maak jezelf centraal in je leven.

quote:

Ik besef nu dat ik eigenlijk iedereen kwijt ben.

Ja, herkenbaar.
Bedenk als je vader en moeder psychische problemen of persoonlijkheidsstoornissen hebben dat hun eigen kring daar ook op afgestemd is. Dus vaak ook mensen die gewend zijn om te manipuleren en geen empathie hebben.

Zij zijn bovendien van hun generatie, en hebben een geschiedenis, waarin jij niet meer bent dan een baby, dus je hebt geen stem in het verhaal.

Je moeder heeft dan geen inlevingsvermogen, maar jij bent haar kind en je had wel inlevingsvermogen nodig om jezelf emotioneel te ontwikkelen. Om dat later in te halen is heel lastig, vooral als je interactie met haar blijft hebben, omdat het je terugplaatst in de taak die je op je hebt genomen maar die niet bij jou hoort.

Kan het zijn dat je daar nog een blokkade hebt, dat je nog in de illusie bent van het kind dat door zijn moeder te helpen liefde zal krijgen?

Ik heb vorig jaar afstand genomen van mijn moeder en stiefvader. Ik kon het gewoon niet meer. Altijd als oudste kind veel opgevangen in ons gezin, geld moeten inbrengen, jaar pleeggezin, schulden, nog veel meer niet leuks. Ik heb een leven bereikt dat ze gewoon niet zelf kunnen onderhouden en ze willen ook gewoon geen hulp van instanties en houden de beerput dicht.

Afstand nemen gaf mij hoe langer hoe meer de nodige fysieke en vervolgens meer geestelijke rust. Ik heb er voor gekozen om die keuze met mijn vrienden en schoonfamilie om me heen te delen en was toen echt bevond caring wat zij er van vonden. Ik vond het belangrijker om eerlijk tegen hen te zijn dan wat ze er van vonden.

Ik herken dan ook veel van het gevoel in je verhaal. Je bent niet alleen daarin helaas. Een paar dingen:
- jij bepaalt aan wie je wat vertelt
- mensen die niet in situaties betrokken geweest zijn hebben letterlijk geen idee. Dus mag je de waarde van hun oordelen in twijfel trekken
- het klopt wel, feitelijk ben je alleen. Ik ervaar echter steeds meer dat ik dat emotioneel in dat gezin allang was. En het feit dat je doorgaat, zegt ook dat je in staat bent voor jezelf te zorgen, dus dat je hen ook letterlijk niet nodig hebt in praktische zaken. Die twee inzichten helpen mij wel er langzaam niet alleen rust, maar ook wat VREDE met de situatie te krijgen
- jij bent volwassen. Daarmee heb je recht om zelf keuzes te maken. Dat ze anders zijn dan die van andere mensen doet niets af aan jouw Recht.

Sterkte met wat jij nodig hebt.

Edit: ik heb zelf ook nog wel eens schuldgevoel en momenten dat ik me daardoor minder voel hoor, begrijp me goed. Mijn ervaring is wel dat je gevoel en er mee omgaan dus beter in balans kan komen en de schuldgevoelens minder de leiding houden.

[ Bericht 7% gewijzigd door GrumpyOldMan op 08-09-2021 22:19:52 ]

quote:

Op woensdag 8 september 2021 15:55 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Ik vind het vooral oneerlijk.

Het grootste deel van mijn leven wist ik ook niet beter dan dat het allemaal mijn schuld is. Ik haal er maar weer een filmpje bij als voorbeeld:

Is Mariah Carey pregnant? (Ellen Interview)

Mariah Carey is zwanger, maar wil nog niet dat het via de media bekendgemaakt wordt. Ellen doet dat voor de camera toch en Mariah kan het niet ontkennen, want als ze niet zwanger zou zijn, kan ze gerust een glas champagne drinken.

Heel veel mensen zijn getuige dat Ellen daar een ontzettende klotestreek uitvoert. Maar iedereen zit erom te lachen zo van "Oh, wat is die Ellen toch een ondeugend maar ontzettend leuk, lief en grappig mens!"

Het meest klote vind ik dat ik mijn moeder wil beschermen, maar omdat zij het niet goed begrijpt, wordt ervan gemaakt dat ik een egoïstische klootzak ben die mijn moeder domineert. Van die zogenaamde vrienden krijg ik dat soort kritiek. Maar als ze zich echt zoveel zorgen maken als ze beweren, dan waren ze bij haar langsgekomen. Dat doen ze dus niet. Ze zien elkaar hooguit een paar keer per jaar op verjaardagen. Mijn moeder wordt ouder en het lukt haar steeds minder goed om aansluiting te vinden in het gezelschap. Dan wordt er aan mij gevraagd of ze misschien beginnend dementerend is, maar als ik zeg dat het waarschijnlijker met autisme te maken heeft, dan nemen ze mij niet serieus. Want mijn moeder is niet opmerkelijk goed in wiskunde en heeft ook geen opvallende rituelen.

Ik besef nu dat ik eigenlijk iedereen kwijt ben.

Mwoah goed voorbeeld? Ellen heeft geen ASS maar is een ontzettende narcist.

En aan die vrienden....ze moeten gewoon lekker neervallen.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 12:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb al een paar keer een topic gemaakt dat ik geen contact meer heb met mijn pa.

Voor degenen die om wat voor reden dan ook, ook geen contact meer hebben met hun ouder(s): hoe gaan jullie om met het onbegrip van andere mensen?

Ervaren jullie ook dat jullie als zondebok worden gezien? Dat mensen vinden dat jij degene bent die zich aanstelt en het allemaal verkeerd ziet? Dat jij door geen contact meer te hebben met jouw ouders degene bent die de problemen veroorzaakt?

Ik begrijp dat het nou eenmaal zo is. Maar pas nog een aanvaring gehad met jeugdvrienden van mijn ouders. De hele shit komt nu weer naar boven.

Ik krijg dat hele schuldgevoel en idee minderwaardig te zijn weer over mij heen. Dat is in wezen precies de reden waarom ik heb besloten geen contact met mijn pa te hebben, want als ik dat wel zou doen, dan blijf ik in die rol zitten. Maar ik krijg nu het idee dat ik tegen de hele wereld moet vechten.

Ik ken iemand wiens moeder en zijzelf geen contact met de familie van de vader noch met de vader hebben. Naar haar zeggen was haar pa niet blij toen ze op de wereld kwam en heeft hij haar altijd verwaarloosd. De ma heeft daar (anno bijna 30 jaar later) nog steeds psychische klachten aan overgehouden. De meid zelf heeft ook flink geworsteld in het leven zonder een vaderfiguur die ze nodig had. Familie van de vaderskant geven de moeder en de meid de schuld van alles en dat hakte er psychologisch erg in bij hun.

Ik zou mij eigenlijk niet zoveel aantrekken van andere mensen vinden en je eigen leven leiden.

Tja, ik heb al enige jaren geen contact meer met mijn moeder, soms komt daar de opmerking over van, `Ja het is toch je moeder.` Dan zeg ik altijd, dan gaan jullie er toch gezellig langs.
Contact met 1 of beide ouders doe je niet van de een op de andere dag, daar gaat al een hele lange tijd aan vooraf, een tijd van teleurstellingen, woorden, je in de steek gelaten voelen en geen begrip.
Mensen zouden zich daar niet eens mee moeten bemoeien.

Mijn moeder is hele dominante vrouw, toen ik met haar brak, brak ik als ware met de gehele familie. Ik zie ze niet meer, het geeft een hoop rust en stabiliteit. De laatste keer dat ik mijn moeder zag was toen ze langs mijn nieuwe werk fietste, een tante had mij gezien en dat moest natuurlijk wel even doorgegeven worden, ze kan wel hard fietsen

Dus doe lekker je eigen ding, als het mensen zo dwars zit raad ze een goede therapeut aan om erover te praten, het te verwerken en jou verder met rust te laten

quote:

Op donderdag 9 september 2021 13:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Ik weet helaas maar al te goed hoe dat is.

Het leidt in wezen naar het gevoel "Jij bent minderwaardig en niet goed genoeg!" En de dochter groeit met dat gevoel op, waardoor ze al minder sterk in het leven kan staan. Zie jezelf dan maar in het leven te redden.

Ik merk bij mezelf op hoe ik daardoor veel zelfsabotage aan heb overgehouden.

In dit topic allemaal steunende reacties en het doet mij absoluut goed! En toch ... het komt veel minder bij mij aan dan ik zou willen. Over een poos maak ik waarschijnlijk weer een topic waarin ik verzuip in het idee dat niemand mij leuk vindt ... terwijl ik de oogkleppen niet kan afdoen om het tegendeel te zien. Vermoeiend voor mij ... en voor iedereen die me wilt steunen.

Maar bij deze: ik merk de steun toch op! Thanx!

Zeker ook als er thuis een, in het kind ogende, onveilige cultuur heerst heb je zulke dingen helaas. Het verhaal wat ik vertelde was in de praktijk nog erger maar dat kan je denk ik zelf wel invullen.

Maar heb je niet dat je op een gegeven moment 'op eigen benen' wilt staan?

quote:

Op donderdag 9 september 2021 14:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Dit herken ik ook wel.

Als jouw moeder langs jouw werk fietst, dan kan dat een teken zijn dat ze benieuwd is hoe het met jou gaat. Dat zou een reden kunnen zijn dat mensen aankomen met "het is toch jouw moeder".

De omgeving denkt vaak dingen als "Ouder en kind moeten niet zo koppig doen en als ze met elkaar praten, komt het allemaal weer goed!" Desnoods nemen ze contact op met de EO en staat later Bert van Leeuwen van het Familiediner bij je op de stoep.

Mijn persoonlijke reden om geen contact te hebben met mijn pa en waarschijnlijk jouw reden om geen contact te hebben met jouw moeder is dat die communicatie niet mogelijk is.

Ik denk in mijn geval dat mijn pa er best mee kan zitten. En ik heb mij regelmatig afgevraagd of ik wat van mij laat horen, want als hij in staat zou zijn om op een gelijkwaardige manier met mij te communiceren, dan wil ik wel zeggen "zand erover" en we proberen het nog een keer opnieuw en maken er het beste van.

Dat heb ik zo vaak geprobeerd. Ik geef toe ook mijn fouten te hebben gemaakt. Maar dat is waar mijn pa op blijft hameren. Hij blijft in de veronderstelling dat hem geen blaam treft en dat het allemaal aan mij ligt. Als ik dat zou tolereren om de lieve vrede te bewaren, dan hou ik juist de oorzaak van alle problemen in stand.

Tja mijn moeder had beter alleen maar zoons kunnen hebben, ik was sowieso al niet wat zij wilde, een dochter. Alles wat ik deed was altijd verkeerd, mijn moeder toonde weinig interesse in wat ik deed, enige wat ze wel leuk vond was mij opnaaien als ik eens naar een arts of ziekenhuis moest. Ze weet dat ik daar als de dood voor ben.
Ze had graag overal een vinger bij in de pap, tot ik het zo zat was en mijn poot stijf zette, toen probeerde ze nog druk te zetten en te chanteren en toen was het klaar.

Nu heeft ze een geweldige schoondochter, wens haar er heel veel succes mee en met haar twee zoons. Wij doen onze eigen dingen wel, toen ik tegen mijn vader zei dat ik had gebroken met ma (ze zijn gescheiden). Kwam daar ook nog een hele stortvloed van frustratie weg, dat ma altijd alles wilde bepalen en bladiebladiebladie.

Mijn vader zie ik zo af en toe en dat is prima zo.

quote:

Op donderdag 9 september 2021 13:41 schreef Fem_LittleLady het volgende:
Tja, ik heb al enige jaren geen contact meer met mijn moeder, soms komt daar de opmerking over van, `Ja het is toch je moeder.`