WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 7: Gandia - Balcón de Alicante, 152 km
Dat was met het ritje wel weer. Onderweg naar Cullera reed een klein kopgroepje weg, nét op het moment dat de uitzending begon. Doen ze altijd, klootzakken. Een uur lang slag om slinger demarreren, en net voor het zoetgevooisde stemgeluid van Juroen door de huiskamers schelt zijn ze vertrokken. Na talloze vruchteloze pogingen mochten we het uiteindelijk doen met een vrij minimale kopgroep van vijf, met daarachter Guy Niv in de chasse patate. In de kopgroep zagen we onder meer de zelden grappige Jetse Bol, de ijzersterke Magnus Cort en de Valenciaan Joan Bou. Een thuiswedstrijd voor deze jongen, met een voor velen moeilijk uitspreekbare naam. Vrij lang gebeurde er helemaal niets, dus hadden Jeroen en Karsten uitgebreid de tijd om zijn naam te bespreken. Door een sympathieke twitteraar werden ze gewezen op het feit dat je zijn naam dient uit te spreken als Jan Bo, maar Jeroen was daar niet volledig van overtuigd. Het kwam in zijn hoofd op dat dit de Baskische uitspraak was, aangezien Bou voor Euskaltel rijdt, maar dat de Valenciaanse uitspraak Juan Bouw is. Of Zjowan Boe, in ieder geval niet Jan Bo. Terwijl het wel Jan Bo is. Hoe een figurant toch de hoofdrol kan spelen. De kopgroep kreeg een mooie voorsprong, maar daarna begon het altijd grijze Team BikeEchange ineens op kop te sleuren. Ze hadden enorm veel vertrouwen in Michael Matthews, wat toch ook wel weer een beetje bijzonder valt te noemen. Door de werken van BikeExchange liep de voorsprong wel snel terug, het signaal voor Sacha Modolo om een paar knechten van Matthews van de fiets te rijden. Dankzij een onhandig manoeuvre gingen ze onderuit, met een mooie buikschuiver tot gevolg. Sowieso zagen we vrij veel valpartijtjes in de omgeving van Valencia, vooral dankzij de talloze rotondes. Het was ook vrij nerveus in het peloton, want het waaieralarm begon te loeien alsof de Duitsers op het punt van binnenvallen stonden.
In de lokale ronde kregen we dan ook met waaiers te maken, al duurde dat niet enorm lang. Er was een stuk van liefst twee kilometer waar de wind gunstig stond, daar probeerde vooral Ineos de boel uit elkaar te rijden. Movistar deed ook mee, want die doen altijd aan alles mee. Jumbo probeerde het de eerste keer ook, maar hun conclusie was dat de strook niet lang genoeg was. Dat klopte wel, na een bocht kregen we met tegenwind te maken en kon een groot gedeelte van het peloton weer terugkeren. Rode trui Kenny Elissonde op hangen en wurgen, als je maar twee turven hoog bent is fietsen in de wind geen pretje. De voorsprong van de koplopers was dusdanig geslonken dat de zege naar het peloton leek te gaan, maar Cort legde zich daar niet bij neer. Hij deed het grootste gedeelte van het werk vooraan en wist de voorsprong te stabiliseren. Zo rond de twee minuten schommelde het lang, al ging het in de slotronde ineens snel achteruit. De tweede keer dat we door de gunstige strook reden werd het peloton weer aardig uit elkaar gerammeld, met toch enkele slachtoffers van naam. Hugh Carthy had het bijvoorbeeld niet echt naar zijn zin, al wist hij in de strook met tegenwind toch weer aan te sluiten. Op de slotklim zou hij vervolgens wel minuten verliezen, een herhaling van zijn vorige Vuelta zit er niet in. Het peloton reed onder aanvoering van Movistar in een hoog tempo naar die slotklim toe, al was het door alle rotondes lastig om echt dicht bij de kopgroep te komen. Aan de voet van die slotklim had de kopgroep iets meer dan 20 seconden voorsprong. Het leek een kansloze missie voor de koplopers, maar Jan Bo legde zich er niet bij neer. De Valenciaan ging meteen in de aanval, voor volk en vaderland. Cort schoof makkelijk mee en ging daarna zelf maar in de aanval. Alleen Bert-Jan Lindeman kon hem volgen, of all places. Bert-Jan moest er daarna wel onverbiddelijk af. Dit had hij al besproken met Aart Vierhouten, die renner van EF is wel goed toch? Nou, die kan inderdaad wel een aardig eindje fietsen.
In het peloton zagen we iets schitterends gebeuren, een herhaling van de sprint van US Postal in de Tour van 2003 onderaan de voet van Alpe d'Huez. Jhonatan Narvaez haalde de Beltran in zichzelf naar boven en reed het hele peloton volledig achter elkaar. Hij ging zo snel dat hij zelfs Adam Yates overboord gooide, dat was dan weer net niet helemaal de bedoeling. Carapaz en Bernal zaten wel op het wiel, de Zuid-Amerikanen van Ineos trekken hun eigen plan. Verschillend renners lieten zich verrassen, uiteraard was ook iemand als Landa totaal niet mee. Roglic dan weer wel, net als de tridente van Movistar. Matthews moest ook van ver komen, maar richting de top wist hij op de schuiven naar de kop van de groep der favorieten. Die favorieten reden nog steeds een aantal meter achter de bizar sterke Cort. Die begon met zo'n marginale voorsprong aan de steile slotklim van twee kilometer dat het een kansloze zaak leek, maar de Deen is niet te kloppen als hij zo'n dag heeft. Mentaal een beetje een doetje, fysiek een beest. Door de bizarre versnelling van Narvaez zat de groep der favorieten wel met een groot probleem, alle knechten waren overboord. De redding voor Cort, het werd daardoor hollen en stilstaan in de achtervolgende groep. Enkele renners gingen in de aanval, waaronder Matthews. Hij werd nogal nerveus en probeerde daarom zelf maar naar Cort toe te rijden. Een slecht idee, daar ging zijn kans op de ritzege. Al het werk van zijn ploeg umsonst, het zal niet gezellig zijn geweest in de bus. Vlasov ging ook in de aanval, zowaar. Allemaal vruchteloze pogingen, niemand kwam aan het achterwiel van Cort. Alleen Roglic, de Purito van deze generatie. Hij schoof geruisloos met iedereen mee en gooide er ergens halverwege de klim blijkbaar een tussenversnelling uit. Buiten beeld, want de regie was weer ouderwets dronken. Er was eigenlijk geen klap van te volgen, zoals het hoort. Is traditie. Zonde, want het was wel een leuke aankomst, die het wel verdiende om op een betere manier in beeld te worden gebracht. Best genoten van de laatste kilometers, ondanks het broddelwerk van de regie.
In de laatste 300 meter versnelde Roglic nog eens, dat was in ieder geval wel in beeld. Andrea Bagioli probeerde mee te gaan, de rest moest passen. Roglic leek naar Cort toe te rijden, terwijl Bagioli toch moest passen. In de laatste bocht wist Cort toch nog een allerlaatste versnelling uit zijn benen te persen, waardoor hij op onwaarschijnlijke wijze deze rit toch nog op zijn naam schreef. Dit kon helemaal niet, maar het gebeurde wel. Uiteindelijk toch met dank aan Ineos, denk ik. En met dank aan zijn wonderbenen, een prestatie om de hoed voor af te nemen. Het was hem van harte gegund, terechter wordt een zege niet snel. Roglic werd tweede, pakt wat bonificaties mee, pakt een paar tellen op de rest en neemt de rode trui weer over omdat Elissonde nergens te bekennen was. Tegen wil en dank is de Sloveen opnieuw de leider. De mooie bonus is dat hij uitloopt op al zijn concurrenten, daar zal hij wel tevreden mee zijn. Movistar op 2, 3 en 4 in het algemeen klassement, geniaal. De werken van Patxi Vila stellen voorlopig niet teleur, terwijl Ineos toch iets meer een probleem lijkt te hebben. Gisteren was Bernal in orde, maar Yates en Carapaz dan weer niet echt. Landa verliest ook weer leuk een halve minuut, de Bahreinbonus moet bij hem nog aanslaan. Met Roglic terug in het rood trekken we naar de volgende bergrit, eentje die veel interessanter kan worden. Het gaat de hele dag op en af, met aan het eind een onbekende maar supersteile klim. Patxi Vila mag een droomplan gaan bedenken, Movistar lijkt toch vooral de ploeg te zijn die het Roglic moeilijk mag gaan maken. Al is de kans ook groot dat dit weer een prooi voor de vluchters gaat zijn, zoals het gisteren uiteindelijk ook gewoon een enorm overduidelijk zege was voor de vluchters. Cort hield toch maar mooi een fietslengte over op de eerste klassementsrenner, afgetekend. Merkwaardige sport, blijft het.
De rit gaat van start in Gandia, ook wel Gandía genoemd. Dit is een stad in de provincie Valencia en regio Valencia met 75.000 inwoners. Gandía is gelegen aan de Costa del Azahar en valt op te delen in twee stukjes, Gandia-centrum en Gandia-strand. Het naar het schijnt prachtige brede zandstrand is ruim vijf kilometer lang, het maakt van Gandía een van de meest bezochte steden aan de mediterrane kust. Volgens bepaalde ongetwijfeld niet onafhankelijke bronnen, maar toch. Het centrum en het strand liggen zo'n beetje twee kilometer uit elkaar, dat valt nog wel mee. In de stad Gandía kom je de historische gebouwtjes en de winkels tegen, aan het strand kom je dan weer de zomerhuisjes van de Spanjaarden, de appartementen voor de toeristen en de discotheken tegen. In het oude centrum moet je blijkbaar naar het plein La Constitució, hier kom je onder meer de lokale kerk tegen. Santa Maria Iglesia, een historisch monument. Er is ook nog een oud klooster dat de moeite waard is, en naar verluidt ziet het gemeentehuis er niet verkeerd uit. Gandía beschikt zelfs over een paleis, het Palau Ducal. Een paleis uit de 14e eeuw, het is een van de belangrijkste gebouwen van de architectuur in Valencia en sinds 1964 cultureel erfgoed. Het was het huis van de hertog van Gandía en later van de familie Borja, die u wellicht beter bekend als de familie Borgia. In de stad staat ook een monument ter ere van deze familie, vet hoor. In de laatste zeven eeuwen is het paleis vele malen verbouwd en gerestaureerd. Er zijn dan ook verschillende bouwstijlen te herkennen, van gotisch tot barok. Het paleis heeft een sobere buitenkant, maar de binnenkant is weldadig en prachtig versierd. Je vindt hier pareltjes uit de Valenciaanse barok. Uit deze luxe versieringen blijkt het belang van het hertogdom in vroegere jaren. Waarvan akte, zullen we maar zeggen. In 2016 was de Vuelta nog in Gandia, toen kwam hier een rit aan die van start ging in Requena, waar we gisteren dan weer van start gingen. In Gandia wist Magnus Cort Nielsen de sprint te winnen, zijn eerste zege in een grote ronde. In een verder verleden wist Jean-Paul van Poppel ook eens een sprint te winnen in Gandia, voor die overwinning moeten we terug naar het jaar 1992. Raimund Dietzen en Pieter Nassen wonnen hier ook ooit, nooit van gehoord. De laatste keer dat er een rit vertrok in Gandia is wel even geleden, dat was ook in 1992. Een aankomst en vertrek toen, wat een luxe. Nu alleen een vertrek, laten we maar eens gaan beginnen. Anders moet je vertellen dat er bij het strandgedeelte van Gandía ook nog een kicken haventje is te vinden en dat er een buiten de stad in de heuvels een oude grot is te vinden, de Cova del Parpalló. Sicke grot, maar we gaan fietsen.
We gaan van start in de kicken haven van Gandía, in de buurt van het strand. Vanuit die haven kun je blijkbaar naar Ibiza varen, wat geen mens moet willen. Van de kust rijden we tijdens de neutralisatie naar het centrum van Gandía, om vervolgens buiten de stad echt aan de rit te beginnen. Langs de boomgaarden gaan we ter hoogte van Almoines beginnen aan een vlakke intro van zeven kilometer. De weg is breed en loopt in principe rechtdoor, op het gegeven na dat we in deze eerste kilometers liefst acht rotondes tegenkomen. Daardoor wordt een makkelijk begin toch nog enigszins technisch, al zijn de meeste rotondes prima te doen. Het gaat veelal rechtdoor bij die rotondes, maar we slaan ook een keer linksaf. Van het ene dorpje rijden we naar het andere, het gaat via Beniarjó naar Potríes en uiteindelijk komen we uit in Villalonga. Hier komen we nog eens drie rotondes tegen, waarna we dwars door het centrum fietsen op weg naar de voet van de eerste klim van de dag. Die eerste klim laat niet lang op zich wachten, het gaat sowieso een pittig ritje worden. In het centrum van Villalonga, waar de straatjes wat smaller worden, begint de weg al voorzichtig omhoog te lopen. Een kleine kilometer vals plat aan een procentje of twee, tot een procent of vier. Als we aan de rand van het dorp linksaf slaan begint de eerste klim van de dag echt, de Puerto La Llacuna. Een beklimming van de eerste categorie, hij is 9,4 kilometer lang en in die kilometers gaat het gemiddeld aan 6,2% omhoog. Dit gemiddelde zegt niet heel veel, want het wordt een wisselvallige klim. We slaan na de bocht naar links even later rechtsaf en dan beginnen we met een kilometer aan 8%. De weg buiten Villalonga is niet al te breed en doet een beetje Italiaans aan. Qua percentages doet het toch ook vooral Spaans aan, want de bochtige weg die de renners al snel naar een bos brengt gaat de komende kilometers aan 9 à 10% omhoog. Straffe kost, zo vroeg op de dag. Blijkbaar zit er zelfs een piek aan 17% tussen, je zou voor minder. Nog wat bochten later volgt er nog een zware kilometer aan 8%, daarna is het zware gedeelte voorlopig gedaan. Het middenstuk van de klim volgt, te beginnen met een kort stukje in dalende lijn. Eén listig bochtje naar rechts in dit dalende stuk, verder is er niets aan de hand. Het is daarna een tijdje vrij vlak, voor het tweede deel van de klim begint. Dit tweede deel begint minder boeiend, het is 2,5 kilometer lang niet al te steil. Procentje of 4 à 5%, terwijl de weg wat meer rechtdoor loopt. Richting de top van de klim wordt het ineens toch weer steil, het gaat een kilometer aan 8% omhoog met stroken aan meer dan 10%. In de laatste meters van de klim zwakt het af naar 4%, waarna we na 16,4 kilometer boven gaan komen op deze Puerto La Llacuna. Op de top is het terrein wat meer open, het is op alle mogelijke manier een wisselvallige klim.
De Puerto La Llacuna kan wel zorgen voor een fantastisch begin van de klim. De eerste kilometers is de klim zo steil dat je hier de boel op een geweldige manier kunt laten ontploffen. Alles met mindere benen gaat hier meteen overboord als er een ploeg is die de knuppel in het hoenderhok durft te gooien. Die vier steile kilometers in het begin gaan voor spektakel zorgen, hoop ik dan toch. Het ontwerp is in ieder geval leuk, daar ligt het niet aan. Er gaat hier op z'n minst een sterke kopgroep wegrijden, dat kan niet anders. Een klim zonder uitgebreide geschiedenis in de Vuelta verder, prima dat ie nu wel in het parcours zit. Na de klim gaat het ongeveer acht kilometer naar beneden richting Lorcha, dat ook wel l'Orxa wordt genoemd. De afdaling begint met een paar niet al te lastige bochten, terwijl de weg vrij breed is. Het gaat in de eerste meters vrij snel naar beneden, maar daarna is het een aantal kilometer lang niet echt een serieuze afdaling. Er zitten zelfs wat knikjes omhoog tussen, maar daar komt verandering in. We slaan halverwege rechtsaf en rijden dan verder over een smalle weg richting Lorcha. Deze smalle weg kent in het begin wat flauwe bochten, maar als we bijna beneden zijn komen we een heleboel haarspeldbochten tegen. Het gaat iets meer dan drie kilometer op een pittige manier naar beneden. Steil, redelijk smalle weg, haarspeldbochten, het wordt toch nog een lastige afdaling. Duurt alleen niet zo lang dus, na een stuk of acht van die bochten zijn we beneden. In Lorcha slaan we rechtsaf waarna we door het niet al te flatteus ogende dorpje fietsen. Aan de rand van het dorp komen de renners een rotonde tegen, daarna volgen ze een kilometer of acht dezelfde weg tot in Beniarrés. Buiten Lorcha rijdt het peloton over een smalle brug, verder komen ze eigenlijk niets tegen. Het is zo goed als vlak en dat de brede weg een paar flauwe bochten kent zal bij niemand voor onrust zorgen. De afdaling leidde door een vrij ruige omgeving, maar nu ziet alles er weer gecultiveerd uit. Het peloton rijdt deels door een bos, daarna langs wat boomgaarden. Richting Beniarrés loopt het nog een tijdje vals plat omhoog maar goh, dat gaat voor niemand een probleem zijn. Voorbij het dorp gaat het drie kilometer rechtdoor richting Gaianes, op een volledig vlakke manier. In Gaianes komen we een rotonde tegen, voorbij die rotonde wordt de weg een stuk bochtiger. We rijden via Muro de Alcoy naar Cocentaina, via een aantal glooiende bochtjes. Klein afdalinkje tussendoor, terwijl het ook een keer omhoog gaat. In Muro de Alcoy komen we een rotonde en nog wat bochten tegen, vervolgens rijden we relatief rechtdoor naar Cocentaina. Hier komen we na 46 kilometer aan.
Cocentaina is een van mijn favoriete plaatsen in Spanje. Waarom? Nou, in ieder geval niet omdat Rafa Valls hier vandaan komt, nee, dat boeit me niet. De renner van Bahrein is ook niet aanwezig in de Vuelta, zoals hij dankzij zijn zwakke gestel en gebrek aan stuurmanskunsten eigenlijk nooit ergens aanwezig is. Nee, in Cocentaina draait alles om een andere familie, een van mijn favoriete wielerfamilies. De familie Belda, jawel! De vader van deze miniatuurfamilie vol doperende dreumessen is Vicente Belda. U kunt hem kennen als coureur van Kelme, waar hij al eens tegen de dopinglamp liep, al werd hij later veel bekender als iconische ploegleider van de gelijknamige ploeg. Stukje Operacion Puerto. Vicente Belda werd onder de bus gegooid door Jesus Manzano, renner van Kelme die vooral bekend werd omdat hij half dood van de fiets viel in de Tour van 2003. Volgens Manzano lag dat aan Belda, die hem naar de dokter had gestuurd om daar wat onfrisse middelen in z'n lijf te laten spuiten. Hoe dat afliep weten we verder allemaal wel, voor Vicente Belda in ieder geval niet zo goed. Gelukkig is er altijd nog de volgende generatie, zijn zoon David Belda werd rond dezelfde tijd prof. Bijna net zo klein als zijn vader, maar lange tijd niet zo'n goede coureur. Tot hij op latere leeftijd ineens kneiterhard begon te fietsen. De goede verstaander weet hoe zoiets kan gebeuren. EPO, in 2017 ging David Belda voor de bijl en sinds april is zijn schorsing afgelopen. Ik geloof dat ik hem alweer bij een of andere ploeg rond heb zien lopen als verzorger, maar eigenlijk laat m'n geheugen me nu in de steek. Een terugkeer als coureur zit er in ieder geval niet in, hij is dan ook al 38. Vicente en David hebben daarnaast een paar jaar geleden een andere bekende renner mogen verwelkomen in Cocentaina. Toen Miguel Angel Lopez zijn eerste contract tekende bij Astana was Vinokourov op zoek naar een babysitter. Hij kwam uit bij Vicente Belda, Superman mocht lekker in Cocentaina gaan wonen, leren van de meester en trainen met David. Briljant idee, hoe verzin je zoiets? Een meer besmette familie valt amper te vinden, tenzij je bij de Rumsasjes gaat wonen ofzo. Er werkt overigens ook nog een Vicente Belda bij Astana als masseur, geen idee of het familie is. Enfin, ik dwaal af, laten we doorgaan. De weg naar Cocentaina is voorzien van een aantal bochten en rotondes, maar het is eigenlijk een simpele weg. Ook de doortocht in de stad is eenvoudig, op een aantal rotondes na gaat het vooral lang rechtdoor. Richting het eind van Cocentaina begint de weg wel omhoog te lopen, je zou kunnen beweren dat het een kilometer of twee aan een procent of vier omhoog zal gaan. Daarna is het een paar kilometer vrij vlak, terwijl we Alcoy bereiken. Of Alcoi, als u meer van het Valenciaans bent. Eenmaal in deze stad slaan we rechtsaf, waarna we een tijdje door het centrum gaat rijden. Het gaat hier een beetje vals plat omhoog, veel stelt dat niet voor. Aan het eind van het niet onooglijke centrum komen we de renners een paar bochten tegen, maar ook dit is weer geen al te lastige passage. Een paar rotondes en een stevige brug later beginnen we buiten Alcoy aan de volgende klim van de dag, de Puerto de Benilloba. Het gaat net buiten Alcoy alvast een kilometer pittig omhoog, dit hoort nog niet bij de klim. We komen nog een paar rotondes tegen terwijl het een tijdje wat vlakker is, bij de laatste mooi versierde rotonde gaat het naar rechts en dan volgt er een klim van drie kilometer aan 3,5%.
Geen heel spannende klim dus, al zit er nog wel een stukje aan 5% tussen. Vooral een brede weg omhoog, die wel voorzien is van wat bochten. Geen steile bochten, het is een ronduit tegenvallende klim. De top van deze Puerto de Benilloba bereiken we na 60 kilometer, het gaat hierna een kleine zes kilometer naar beneden richting het dorpje Benilloba. We rijden grotendeels over redelijk bekend terrein, want plaatsjes als Cocentaina en Benilloba zaten ook in 2019 in de Vuelta. Al reden we toen wel net de andere kant op, maar goed. De afdaling is niet buitengewoon lastig, vooral omdat de weg lekker breed is. Wel komen de renners vooral in het begin een paar bochten tegen die een beetje gek lopen, maar Benilloba moet desondanks toch veilig bereikt kunnen worden. De renners fietsen een tijd langs de boomgaarden en merken beneden in Benilloba dat de weg meteen weer omhoog begint te lopen. In aanloop naar de volgende klim van de dag gaat het alvast vijf kilometer omhoog. Dit hoort niet bij de officiële klim, maar aangezien het na een makkelijke eerste kilometer toch een paar kilometer omhoog gaat aan 4 à 5% is dit wel de moeite waard. Na nog een makkelijke kilometer aan het eind komen we uit in Benasau, waar we buiten het dorp rechtsaf gaan slaan. Hierna beginnen we aan een bochtig afdalinkje, het gaat een kilometer vrij pittig naar beneden. Direct daarna loopt de weg weer omhoog en begint de volgende klim officieel, we gaan naar de top van de Puerto de Tudons. Deze klim is 7,1 kilometer lang, het gaat gemiddeld aan 5,2% omhoog. De klim van tweede categorie begint redelijk serieus met een kilometer aan 6%. Dat lijkt mee te vallen, maar in de eerste halve kilometer gaat het aan 9% omhoog. Na dit lastige begin rijden we door het dorpje Alcoleja, waar de klim twee kilometer lang een pak minder interessant is. Twee kilometer vals plat, terwijl we over een bochtig en smaller weggetje kronkelen door de straatjes van Alcoleja. Het gaat hier zelfs nog even kort naar beneden, listig hoor. Buiten het dorp gaat het weer omhoog, er moet nog vier kilometer vrij serieus geklommen worden. Door een mooie omgeving gaat het een kilometer aan 7% omhoog, daarna gaat het tot de top simpelweg aan 6% omhoog. Het wordt weer breed richting de top, dat we een paar bochten tegenkomen maakt dus verder niet uit. De top van de Puerto de Tudons bereiken we na 80 kilometer. Op de top zien we aan de linkerkant van de weg een hek. Dit hek is altijd gesloten, want de weg achter het hek leidt naar de militaire basis van Aitana. De laatste keer dat we over de Puerto de Tudons reden gingen we naar de top van deze militaire basis. Dat was in de Vuelta van 2016, het zou de laatste aankomst bergop zijn. De ritzege ging naar een vluchter, de toen nog jonge Pierre Latour was aan het feest. Nu gaan we niet helemaal naar boven, we houden het simpel. De Puerto de Tudons, of Port de Tudons, is overigens bekend terrein voor Miguel Angel Lopez. Ik heb het er al over gehad dat hij bij de familie Belda woonde in Cocentaina, hij ging graag samen met David trainen op deze berg.
In de Vuelta van 2016 rijden we via Alcoy naar Benilloba, waarna we op dezelfde manier begonnen aan de Puerto de Tudons. Daarna daalden we af richting Relleu, om vervolgens via Sella nog een keer naar de Tudons te klimmen, maar dan van een andere kant. Na die tweede keer Tudons sloegen we rechtsaf richting de Alto de Aitana, het is maar dat u het weet. Nu dalen we af richting Sella en rijden we daarna naar Relleu, waar de tussensprint zal liggen. De afdaling richting Sella is lang, het gaat 12 kilometer naar beneden richting dit dorp dat ongetwijfeld is vernoemd naar de grote Emanuele. De weg omlaag is breed, maar ze hebben hier wel een voorkeur voor grote betonnen blokken langs de kant van de weg. Op de fiets blijven zitten valt aan te raden, derhalve. De afdaling ziet er niet bijzonder lastig uit. Na een vrij recht begin wordt het wel een paar kilometer redelijk bochtig, terwijl het aan ongeveer 7% naar beneden gaat. Een paar flinke haarspeldbochten en wat ander bochtenwerk onderweg, maar mede dankzij die brede weg zou dit allemaal prima te doen moeten zijn. Keurig asfalt ook, weinig aan de hand. We zouden dus na 92 kilometer koers veilig moeten aankomen in Sella. Kort voor we deze plaats bereiken gaat het ook nog kort even omhoog, wat eveneens weinig voorstelt. In Sella komen we een aantal bochten tegen, waarna we buiten het dorp over een iets smallere brug fietsen. Na die brug loopt de weg nog een aantal kilometer lichtjes verder naar beneden, maar je zou het eigenlijk net zo goed gewoon vlak mogen noemen. Wel een aardig dorpje verder, dat Sella. Prima omgeving ook, allerlei fraaie heuvels in de buurt. Na een tijd slaan we rechtsaf een andere weg in, waarna het nog zeven kilometer fietsen is tot de tussensprint in Relleu. De weg richting Relleu loopt een kilometer of vier redelijk serieus omhoog, toch aan een procent of 3 à 4. De omgeving vertoont een wat meer open karakter, terwijl de weg breed en licht bochtig blijft. Aan de rand van Relleu komen we een rotonde tegen, via een paar bochten rijden we vervolgens op een vrij vlakke manier naar de tussensprint toe. Die tussensprint volgt na 102 kilometer, ditmaal zonder bonussprint.
In Relleu, waar heel veel Relleunde Rotscholieren wonen, slaan we na de tussensprint scherp rechtsaf, waarna de weg weer wat omhoog zal lopen. De voet van de volgende klim is niet ver weg, daar gaan we over anderhalve kilometer al zijn. In Relleu staat een kasteeltje, of nouja, een restant daarvan. Er zijn ook heel veel fraaie bergtoppen te vinden in de omgeving, de natuur heeft hier weer wonderbaarlijke dingen uitgespookt. We rijden eigenlijk met een boog om Relleu heen, terwijl het wat vals plat omhoog gaat. Even later komen we uit bij een kruispunt, waar de klim blijkbaar officieel gaan beginnen. We rijden rechtdoor en merken dat het in de eerste kilometer van de klim vlak is, dat het aan het eind van die kilometer zelfs wat naar beneden gaat. We rijden daarna over een brug en aan de andere kant van de brug gaat de omhoog, daar begint de Puerto El Collao pas echt. Toch telt deze eerste kilometer wel mee, waardoor we aan 9,5 kilometer tegen 4,6% mogen klimmen. Zonder die eerste kilometer zou het al wat meer lijken, maar goed. Aan de andere kant van de brug gaat het na een steile eerste strook een kilometer omhoog aan 4,5%, dat valt ook nog wel mee. Daarna gaat het twee kilometer aan 5,5% omhoog, terwijl de omgeving op z'n minst fascinerend is te noemen. Onherbergzaam terrein, toch zien we soms een verdwaald huis in beeld verschijnen. In de volgende kilometer gaat het gemiddeld slechts aan 2,5% omhoog, wat te maken heeft met het feit dat we met een klein stukje in dalende lijn te maken krijgen. Geen gekke bochten, valt mee. De brede weg gaat daarna bijzonder steil omhoog, er volgt een kilometer aan 10%. Uitschieters tot 16%, blijkbaar. Deze steile en bochtenrijke kilometer brengt ons inderdaad een stuk hoger, we komen bijna boven alle bomen en omliggende heuvels uit. Toch gaat het hierna nog verder omhoog, al is de volgende kilometer wel minder lastig. Het gaat nog een tijdje aan 6,5% omhoog, waarna we het ergste achter de rug hebben. Kilometertje aan 2% en een laatste anderhalve kilometer aan 5,5%, vervolgens komen we na 113 kilometer boven op deze Puerto de El Collao, wat overigens een beklimming is van de tweede categorie.
Toch een klimmetje met een paar steile stroken, al is dit natuurlijk niet de klim waar het grote verschil gemaakt gaat worden. In de afdaling hoeven we dat ook niet direct te verwachten, het gaat in eerste instantie drie kilometer naar beneden zonder dat we veel gekke bochten gaan tegenkomen. Die bochten komen we tegen als we Torremanzanas bereiken, leuke naam. In Torremanzanas slaan we scherp rechtsaf, waarna de weg tijdelijk omhoog zal lopen. Na die bocht rijden we eigenlijk met een boog om het dorp heen, waarna we aan de rand van het dorp een paar bochten en ook een rotonde tegenkomen. Bij de rotonde gaat het naar rechts en daarna volgt een bocht naar links, waarna we een paar flauwe bochten later Torremanzanas weer verlaten. Het ging een beetje op en af in en rond dit dorp, buiten het dorp gaat de afdaling verder. Je zou kunnen stellen dat het nog een kilometer of 15 verder naar beneden zal lopen richting Xixona, of Jijona. Hoewel het de komende kilometers een stuk bochtiger wordt stelt de afdaling niet zo gek veel meer voor. Het gaat niet bepaald steil naar beneden en de weg is keurig en breed. Een paar wat scherpere bochten, maar nee, de grootste hindernis wordt misschien nog wel gevormd door de kleine knikjes omhoog die de renners zo nu en dan gaan tegenkomen. Het is eigenlijk een vrij makkelijk stuk, ik kom maar weinig lastige punten tegen. Goed, een paar scherpere bochtjes dus, maar dat is het dan ook wel. Uiteindelijk komen we aan de rand van Xixona uit bij een rotonde, waar we linksaf gaan slaan. Daarna rijden we een aantal meter rechtdoor over een gigantisch brede weg, vooraleer we die weg langs de rechterkant verlaten om richting het centrum van Jijona (voor de verwarring gebruiken we iedere keer een andere naam) te fietsen. Twee haarspeldbochten later bevinden we ons in het centrum van dit dorp, dat enige bekendheid geniet vanwege de productie van turrón, een zachte noga-achtige lekkernij. We slaan rechtsaf over een brug en dan begint de volgende klim van de dag, de Puerto de Tibi. Het gaat de komende 5,3 kilometer aan 5,3% omhoog, da's wel geinig. In de bochtige straten van Xixona gaat er in de eerste kilometer geklommen worden aan 7%, hoewel het een paar bochten later afzwakt naar 5%. Het wordt soms wat smaller in het dorp, maar buiten het dorp is de weg weer heerlijk breed. Via een paar brede haarspeldbochten gaan we in de tweede kilometer in eerste instantie op een makkelijkere manier omhoog, het is redelijk vals plat. We komen uit bij een rotonde, waar we rechtsaf slaan. Daarna gaat de weg eigenlijk rechtdoor richting de top, op een steile manier. Anderhalve kilometer aan 8%, met een heel stuk aan 9%. Omdat de renners rechtdoor fietsen over een brede weg zie je dat amper, maarja, wel lastig dus. Na een kilometer aan ongeveer 6% volgt er nog een klein stukje in dalende lijn, waarna het in de laatste meters van de klim nog wat vals plat omhoog gaat.
Na 138 kilometer komen we boven op deze Puerto de Tibi, een klim van de derde categorie. Op de top ligt ook een bonussprint, de aandachtige renner kan hier nog wat gratis tellen rapen. Als er tenminste geen vluchters vooruit zijn, maar zo ver in de finale zouden ze eventueel al ingerekend kunnen zijn. Richting de top wordt het lekker open en rotsachtig, het is wel een opvallende omgeving. Een omgeving die bekend kan zijn bij de renners, want in 2019 waren we hier ook. Al reden we toen wel via de andere kant omhoog, de kant waarlangs we nu gaan afdalen. In de Vuelta van 2019 reden we van Ibi naar Alicante, waar Sam Bennett de sprint zou winnen. Tijdens die rit reden we van Tibi over de Puerto de Tibi naar Xixona, om vervolgens zo snel mogelijk naar de kust te rijden. De klim, die toen blijkbaar niet voor grote verschillen kon zorgen gezien de uitkomst van de rit, wordt nu gebruikt als afdaling. De afdaling is pakweg vijf kilometer lang en begint vrij simpel. Het gaat twee kilometer aan 6% naar beneden, maar wel behoorlijk rechtdoor. Een brede en nette weg, zonder veel gekke bochten. Maar die gekke bochten komen nog, in de derde kilometer van de afdaling gaat het aan 7,5% naar beneden. De renners komen hier kort achter elkaar drie haarspeldbochten en nog een paar andere bochten tegen, toch vrij hinderlijk. Het loopt ook allemaal net anders dan je verwacht, als we bijna beneden zijn in Tibi moet je dus even opletten. Na de laatste bocht rijden we het dorp Tibi binnen, waar de weg een halve kilometer omhoog zal lopen. In het centrum rijden we rechtdoor, waarna we even later linksaf slaan. De weg loopt nu naar beneden richting een rotonde, waar we schuin rechtdoor moeten. Het daalt nu weer, wat het tot aan de voet van de slotklim zal blijven doen. We komen nog een paar flauwe bochten tegen, maar dat stelt niet gek veel voor. Voorbij de rotonde Tibi weer, we komen nu nog één gekke haarspeldbocht tegen. Na die bocht slaan we rechtsaf, rijden we over een brug en begint de slotklim. Het is nu nog negen kilometer fietsen tot de finish, Balcón de Alicante is in aantocht. Merkwaardig plaatsje wel verder, dat Tibi. Vanuit een bepaalde hoek valt te zien dat ze het hier op een vrij ingenieuze wijze in elkaar hebben weten te draaien.
De slotklim naar Balcón de Alicante gaat in twee delen op te splitsen zijn. Na een vlakke aanloop beginnen we op een brede en vrij rechte weg in het midden van het niets met een kilometer aan iets meer dan 7%. In totaal gaat het de laatste 8,4 kilometer van de rit gemiddeld aan 6,2% omhoog naar deze klim van eerste categorie, maar dat gemiddelde zegt niet alles. De brede weg gaat vervolgens een kilometer aan 5 à 6% omhoog, afhankelijk van je bron. Na nog een paar meter tegen dit percentage geklommen te hebben slaan we ineens rechtsaf, waarna de weg een halve kilometer heel subtiel naar beneden loopt. We slaan daarna linksaf, waarna het een meter of 600 rechtdoor gaat, lichtjes omhoog. Volgens de organisatie gaat het hier aan een procent of zes omhoog, wat een schromelijke overdrijving lijkt. Een procent of vier zal het wel zijn, maakt allemaal niet uit want het echte gedeelte van de klim moet nog komen. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf een gek smal weggetje in, dat een paar meter later ineens breder wordt. Deze weg kent twee bochten naar rechts, tussen die twee bochten in rijden we kort door een tunneltje. Na de tweede bocht naar rechts slaan we vrij snel linksaf een smalle weg in. Dit is het begin van de echte klim, in de laatste vier kilometer van de klim gaat het doodleuk aan 9% gemiddeld omhoog. Dit laatste stuk van de klim staat niet op Streetview, gelukkig is daar Perico om ons uit de brand te helpen. Voor Pericopuertos heeft hij deze ongekende slotklim verkend met Alba Terual, een renster van Movistar die toevallig uit deze omgeving komt. Er is ook nog een gastrolletje voor Garcia Acosta, cago en sos! Pedro en Alba laten zien dat het een verdomd lastige slotklim is, vergelijkbaar met Xorret de Cati. Op het moment dat Pedro en Alba daar reden zag het asfalt er ook abominabel uit, maar als het goed is ligt er nu een vers laagje asfalt. Gelezen in een lokaal krantje, dan zal het wel waar zijn zeker. Enfin, het wordt hoe dan ook een grillige en wisselvallige slotklim. Dankzij een vlakker stukje in het begin komen we aan een kilometer aan 7,5%, waarna het in de volgende kilometer aan meer dan 10,5% gemiddeld omhoog gaat. De klim kent vele vlakke strookjes en vele debiel steile strookjes, we gaan een aantal keer richting de 20%. In de volgende kilometer gaat het gemiddeld aan 9% omhoog, wat weer te maken heeft met wat vlakkere strookjes en een klein stukje in dalende lijn tussendoor. Want als het omhoog gaat is het nog steeds steil, afhankelijk van je bron gaat het op het steilste stuk aan 14 tot 16% omhoog. Richting de slotkilometer wordt het weer mokersteil, gemiddeld een procent of 10 met uitschieters tot 14%. Het gemiddeld zakt wel ietwat, doordat we in de allerlaatste meters van de rit een beetje gaan dalen. Ook Xorret de Cati-achtig, de vergelijking wordt meer dan eens gemaakt. De slotklim is dus een kleine negen kilometer lang in totaal, maar alles draait om die laatste vier kilometer en een beetje. Daar wordt het krankzinnig zwaar, de renners rijden over een bochtige weg door het bos en worden regelmatig geconfronteerd met onmenselijke percentages. De Vuelta, de Vuelta. Na 152 kilometer komen we boven op Balcón de Alicante. Paar bochten in de laatste kilometer, aan het eind nog een flauwe naar rechts, gezien het feit dat het aan het eind lichtjes naar beneden gaat wil je bij een eventueel sprintje graag op kop beginnen.
Balcón de Alicante is een aankomst bergop inédito, we zijn hier dus nog nooit eerder geweest. In de regio Alicante zijn veel van dit soort steile puisten te vinden. Het eerder genoemde Xorret de Cati bijvoorbeeld, maar ook de klim naar Bernia werd genoemd als mogelijke aankomst. Het is uiteindelijk Balcón de Alicante geworden, blijkbaar met dank aan Angel Casero. De winnaar van de Vuelta van 2001 komt uit deze regio en is tegenwoordig actief als koersdirecteur van de Ronde van Valencia. Unipublic vraagt wel vaker aan voormalig renners of ze nog een leuke tip hebben, blijkbaar was dit een van de klimmetjes die op het lijstje van Casero stond. Geen slechte klim, die inderdaad letterlijk eindigt bij een balkon. Op de top vinden we een stenen uitstulping die omgeven is door een hek, met daarachter een fraai uitzicht over de omgeving. Balcó d'Alacant, zoals we het in het Valenciaans ook wel noemen, veel letterlijker kan iets niet een balkon zijn. Hoewel het maar de vraag is in hoeverre dit echt het idee is van Casero, want ik heb ook gelezen dat men een paar jaar geleden al nadacht over deze klim, maar het toen niet aandurfde. Hoe dan ook, een leuke en steile slotklim. Ontdekkingen zijn altijd leuk, vooral in Spanje. Er was ook nog een idee om de renners nóg verder omhoog te sturen richting een zendmast op de absolute top van deze berg, maar dat is toekomstmuziek. De Antenas Del Pedro Paya, daar hebbie een nog mooier uitzicht. De lokale fietsclub uit Tibi heeft het idee om te finishen op Balcón de Alicante al jaren geleden ingebracht bij de gemeente en later ook bij de provincie, blijkbaar kan zoiets uiteindelijk nog slagen ook. Het enige nadeel is wel dat deze aankomst bergop gaat plaatsvinden zonder fans. Het balkon bevindt zich in een behoorlijk droog gebied, waar de kans op een al dan niet per ongeluk aangestoken brand nogal groot is. De fans zijn daarom niet welkom, uit veiligheidsoverwegingingen. Het wordt een lege klim, maar daardoor hebben we wel meer ruimte en tijd om op de mooie natuur te letten. Balcón de Alicante ligt op het grondgebied van de gemeente Tibi, daar waar ook die fietsclub uit afkomstig is. In Tibi wonen iets meer dan 1600 mensen. Provincie Alicante, regio Valencia. De twee belangrijkste elementen van Tibi zijn een kasteel boven de stad en een stuwmeer iets verderop, er valt hier kortom niet veel te doen. Al is dat stuwmeer wel een van de oudste van Europa, naar het schijnt. Zowaar niet eens gebouwd in opdracht van Franco, nee, een ideetje van Filips d'n twidde. Balcón de Alicante is verder gewoon mooi en leuk, niks meer aan doen. De inmiddels behoorlijk uitgedijde Angel Casero groet u vanaf het balkon. Op een goede dag kun je vanaf hier de zee zien, je zou voor minder.
In startplaats Gandia wordt het overdag 32 graden, er is geen kans op regen en de wind komt uit het oosten. Dan zouden we in de eerste kilometers wel eens te maken krijgen met wind die schuin of zelfs schuin in de rug staat, spannend. Waaiers vanuit het vertrek, zin in! Hoewel we na zeven kilometer wel meteen gaan klimmen, dan wordt het direct een ander verhaal. Enorm hard waait het ook niet, vooral in het begin van de middag niet. Sowieso trekken we naar het binnenland, waar het nog minder hard waait. Met waaiers hoeven we nu dus geen rekening te houden, scheelt weer. Wel met de hitte, het blijft de hele dag warm. Ook in de buurt van de finish zal dat het geval zijn. Het is een plaats waar renners wel vaker moeite hebben gehad met de hitte, of met fietsen überhaupt. We denken terug aan Rein Taaramae op Xorret de Cati. Het is nu al een paar keer genoemd, maar niet zonder reden. Het lollige is dat Xorret de Cati hier hemelsbreed ook maar een paar kilometer vandaan is, al moet je op de fiets wel een flinke omweg nemen. Alsnog ben je er dan wel met een kilometer of 12, wat het ook wel weer logisch maakt dat beide beklimmingen enigszins op elkaar lijken. We bevinden ons bij de finish in de Sierra del Maigmó, waar het toch al snel een graad of 28 gaat zijn. Geen kans op regen, wel een klein beetje wind uit het zuidoosten. Kan op sommige plaatsen voor een beetje wind in de zij zorgen, maar het zal niet hard genoeg zijn. Op de slotklim zou het dan weer vooral betekenen dat we met tegenwind te maken krijgen, maar in die laatste steile kilometers fietsen we door een bos dus het maakt allemaal niet uit. Beginnen doen we om 13:07, na een plotseling belachelijk lange neutralisatie van liefst 23 minuten gaan we om 13:30 echt van start. Heel Gandia wordt in beeld gebracht, dat schijnt belangrijk te zijn. Ook belangrijk: INTEGRAAL. INTEGRAAL. INTEGRAAL. Iedere rit in de Tour en de Giro wordt tegenwoordig integraal uitgezonden, maar de Vuelta blijft achter. Toch maakt men voor een aantal ritten een uitzondering, waaronder deze rit. Eurosport 1 is er om 12:50 al bij, net als de PLAYER. Sporza zou er volgens Michel ook meteen bij moeten zijn, al zit je sowieso met het onvermijdelijke journaal. Daarnaast wordt morgen de Grote Prijs Marcel Kint verreden, die blijkbaar vanaf 13:30 wordt uitgezonden waarna men om 15:15 naar de Vuelta schakelt. Wat is dit voor bedrog, Michel? Maakt niet uit, dan kijken we gewoon naar het gouden koppel van Eurosport. Benieuwd of Jeroen en Karsten vandaag wel definitief weten te bepalen of het nu Jan Bo, Juan Bouw of Zjowan Boe is. Oh, wacht, volgens mij heb ik 'm door, de stream gaat meteen live. Maar live op tv moet je dus wachten tot 15:15. Of gewoon naar Eurosport kijken dus, opgelost. De finish verwachten we tussen 17:18 en 17:43, lekker meer dan vier uur met je vetkloot op de bank liggen, GENOT.
Dit zou zomaar weer een dag voor de vluchters kunnen worden. Roglic heeft de rode trui weer terug, maar eigenlijk wil hij die trui nog helemaal niet. Dan moet z'n ploeg de hele dag op kop rijden, terwijl zijn ploeg tot nu toe helemaal niet zo goed is. Kopman Kruijswijk en kopman Kuss zakken keer op keer door het ijs. Robert Gesink is tegenwoordig een soort Ji Cheng, alleen goed voor wat obligaat werk op het vlakke. Lenny Hofstede kan er sowieso geen reet van terwijl Sam Oomen tegenwoordig niet veel meer is dan slechts een sympathieke knul. Nee, geef die trui maar snel weer aan een of andere onbenul die er wel blij mee is. Zelf is Roglic overigens wel sterk genoeg, zonder echt zijn best te doen liep hij gisteren op iedereen uit. Een Puritosprintje aan het eind en hij heeft weer wat gratis tellen gepakt, zo makkelijk kan het zijn. Maar goed, uiteindelijk gaat veel afhangen van die eerste klim. Meteen een steile klim in het begin, daar kan de koers ontploffen. Als daar een paar grote jongens lossen heb je de rest van de dag koers. Als er niet veel gebeurd en er alleen een kopgroepje wegrijdt heb je de rest van de dag een iets minder boeiende koers. Valt geen peil op te trekken, eigenlijk. Je kunt wel stellen dat het hoe dan ook lastig wordt, toch 3500 hoogtemeters vandaag. Da's niet niks. En dus een paar lastige beklimmingen onderweg, maar ook een paar niet al te boeiende. De laatste vier kilometer van de laatste klim zijn helemaal lastig, waarbij vooral positionering een niet te onderschatten element is. We zagen gisteren Ineos sprinten als US Postal in hun beste dagen, dat leverde meteen een hoop verschil op. Zoiets kan nu ook wel, want we komen van een brede weg en slaan dan linksaf een smallere weg in waar het meteen steil wordt. Als Narvaez daar nog een keer aan de boom schudt heb je hetzelfde verhaal, behalve dan dat deze klim wat langer duurt. Enfin, tegen die tijd verwacht ik dat de kopgroep al ribbedebie is. Het zal nog te vroeg zijn voor een hinderlaag in de eerste kilometers, daar gaat geen ploeg zich aanwagen. Tenzij Jumbo massaal aan het slapen is, kleine kans. Geen idee wie er verder zou moeten rijden als het een normale etappe wordt, op Movistar na. Maarja, op zo'n aankomst ga je Roglic ook niet kloppen, dus laat maar zitten. Nee joh, vluchters. En een willekeurige nobuddie neemt de rode trui over, noteer maar. Zo niet, dan wint Roglic gewoon. Weer een aankomst voor hem, en voor alle Movistars. We krijgen overigens wel een sterke kopgroep dankzij die klim in het begin, maar da's logisch. Maakt de kansen ook meteen groter dat ze het halen, zou je denken.
1. Vansevanant. Ik gun de altijd sympathieke Mauri natuurlijk wel een ritzege, dit zou in principe een ritje voor hem moeten zijn. Aanklampen heeft weinig zin, laat hem maar lekker in de aanval gaan. En als ie eenmaal in de kopgroep zit gaan we allemaal schokschouderend voor de tv zitten om hem richting de zege te schudden.
2. Storer. Wordt door iedereen genoemd, dan doe ik wel mee joh. Ook al heb ik weinig met Australianen die het begrip babyface zo in het extreme trekken dat ze over tien kilo babyvet beschikken. Zijn hoofd is een cirkel, ook wel een prestatie.
3. Schachmann. Deze lamlendeling mag ondertussen wel eens iets laten zien. Waarom doet hij anders eigenlijk mee?
4. Lastra. Hup Jonny, hup Caja Rural.
5. Cabedo. Nog een keer. We zijn nog steeds in Valencia, zijn regio. Gisteren hing hij meteen in de mongolenwaaier, maar daardoor heeft hij wel mooi de beentjes kunnen sparen voor vandaag. Hopen we dan maar, ik probeer er ook maar iets van te maken. Zou mooi zijn als hij in ieder geval een keer in de aanval gaat, afgaande op Picon Blanco zit het met de vorm wel goed. Al is zo'n etappe die continu op en af gaat iets minder z'n ding, maarja, daarom staat ie dus ook op plek 5.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-08-2021 01:42:14 ]
Dat was met het ritje wel weer. Onderweg naar Cullera reed een klein kopgroepje weg, nét op het moment dat de uitzending begon. Doen ze altijd, klootzakken. Een uur lang slag om slinger demarreren, en net voor het zoetgevooisde stemgeluid van Juroen door de huiskamers schelt zijn ze vertrokken. Na talloze vruchteloze pogingen mochten we het uiteindelijk doen met een vrij minimale kopgroep van vijf, met daarachter Guy Niv in de chasse patate. In de kopgroep zagen we onder meer de zelden grappige Jetse Bol, de ijzersterke Magnus Cort en de Valenciaan Joan Bou. Een thuiswedstrijd voor deze jongen, met een voor velen moeilijk uitspreekbare naam. Vrij lang gebeurde er helemaal niets, dus hadden Jeroen en Karsten uitgebreid de tijd om zijn naam te bespreken. Door een sympathieke twitteraar werden ze gewezen op het feit dat je zijn naam dient uit te spreken als Jan Bo, maar Jeroen was daar niet volledig van overtuigd. Het kwam in zijn hoofd op dat dit de Baskische uitspraak was, aangezien Bou voor Euskaltel rijdt, maar dat de Valenciaanse uitspraak Juan Bouw is. Of Zjowan Boe, in ieder geval niet Jan Bo. Terwijl het wel Jan Bo is. Hoe een figurant toch de hoofdrol kan spelen. De kopgroep kreeg een mooie voorsprong, maar daarna begon het altijd grijze Team BikeEchange ineens op kop te sleuren. Ze hadden enorm veel vertrouwen in Michael Matthews, wat toch ook wel weer een beetje bijzonder valt te noemen. Door de werken van BikeExchange liep de voorsprong wel snel terug, het signaal voor Sacha Modolo om een paar knechten van Matthews van de fiets te rijden. Dankzij een onhandig manoeuvre gingen ze onderuit, met een mooie buikschuiver tot gevolg. Sowieso zagen we vrij veel valpartijtjes in de omgeving van Valencia, vooral dankzij de talloze rotondes. Het was ook vrij nerveus in het peloton, want het waaieralarm begon te loeien alsof de Duitsers op het punt van binnenvallen stonden.
In de lokale ronde kregen we dan ook met waaiers te maken, al duurde dat niet enorm lang. Er was een stuk van liefst twee kilometer waar de wind gunstig stond, daar probeerde vooral Ineos de boel uit elkaar te rijden. Movistar deed ook mee, want die doen altijd aan alles mee. Jumbo probeerde het de eerste keer ook, maar hun conclusie was dat de strook niet lang genoeg was. Dat klopte wel, na een bocht kregen we met tegenwind te maken en kon een groot gedeelte van het peloton weer terugkeren. Rode trui Kenny Elissonde op hangen en wurgen, als je maar twee turven hoog bent is fietsen in de wind geen pretje. De voorsprong van de koplopers was dusdanig geslonken dat de zege naar het peloton leek te gaan, maar Cort legde zich daar niet bij neer. Hij deed het grootste gedeelte van het werk vooraan en wist de voorsprong te stabiliseren. Zo rond de twee minuten schommelde het lang, al ging het in de slotronde ineens snel achteruit. De tweede keer dat we door de gunstige strook reden werd het peloton weer aardig uit elkaar gerammeld, met toch enkele slachtoffers van naam. Hugh Carthy had het bijvoorbeeld niet echt naar zijn zin, al wist hij in de strook met tegenwind toch weer aan te sluiten. Op de slotklim zou hij vervolgens wel minuten verliezen, een herhaling van zijn vorige Vuelta zit er niet in. Het peloton reed onder aanvoering van Movistar in een hoog tempo naar die slotklim toe, al was het door alle rotondes lastig om echt dicht bij de kopgroep te komen. Aan de voet van die slotklim had de kopgroep iets meer dan 20 seconden voorsprong. Het leek een kansloze missie voor de koplopers, maar Jan Bo legde zich er niet bij neer. De Valenciaan ging meteen in de aanval, voor volk en vaderland. Cort schoof makkelijk mee en ging daarna zelf maar in de aanval. Alleen Bert-Jan Lindeman kon hem volgen, of all places. Bert-Jan moest er daarna wel onverbiddelijk af. Dit had hij al besproken met Aart Vierhouten, die renner van EF is wel goed toch? Nou, die kan inderdaad wel een aardig eindje fietsen.
In het peloton zagen we iets schitterends gebeuren, een herhaling van de sprint van US Postal in de Tour van 2003 onderaan de voet van Alpe d'Huez. Jhonatan Narvaez haalde de Beltran in zichzelf naar boven en reed het hele peloton volledig achter elkaar. Hij ging zo snel dat hij zelfs Adam Yates overboord gooide, dat was dan weer net niet helemaal de bedoeling. Carapaz en Bernal zaten wel op het wiel, de Zuid-Amerikanen van Ineos trekken hun eigen plan. Verschillend renners lieten zich verrassen, uiteraard was ook iemand als Landa totaal niet mee. Roglic dan weer wel, net als de tridente van Movistar. Matthews moest ook van ver komen, maar richting de top wist hij op de schuiven naar de kop van de groep der favorieten. Die favorieten reden nog steeds een aantal meter achter de bizar sterke Cort. Die begon met zo'n marginale voorsprong aan de steile slotklim van twee kilometer dat het een kansloze zaak leek, maar de Deen is niet te kloppen als hij zo'n dag heeft. Mentaal een beetje een doetje, fysiek een beest. Door de bizarre versnelling van Narvaez zat de groep der favorieten wel met een groot probleem, alle knechten waren overboord. De redding voor Cort, het werd daardoor hollen en stilstaan in de achtervolgende groep. Enkele renners gingen in de aanval, waaronder Matthews. Hij werd nogal nerveus en probeerde daarom zelf maar naar Cort toe te rijden. Een slecht idee, daar ging zijn kans op de ritzege. Al het werk van zijn ploeg umsonst, het zal niet gezellig zijn geweest in de bus. Vlasov ging ook in de aanval, zowaar. Allemaal vruchteloze pogingen, niemand kwam aan het achterwiel van Cort. Alleen Roglic, de Purito van deze generatie. Hij schoof geruisloos met iedereen mee en gooide er ergens halverwege de klim blijkbaar een tussenversnelling uit. Buiten beeld, want de regie was weer ouderwets dronken. Er was eigenlijk geen klap van te volgen, zoals het hoort. Is traditie. Zonde, want het was wel een leuke aankomst, die het wel verdiende om op een betere manier in beeld te worden gebracht. Best genoten van de laatste kilometers, ondanks het broddelwerk van de regie.
In de laatste 300 meter versnelde Roglic nog eens, dat was in ieder geval wel in beeld. Andrea Bagioli probeerde mee te gaan, de rest moest passen. Roglic leek naar Cort toe te rijden, terwijl Bagioli toch moest passen. In de laatste bocht wist Cort toch nog een allerlaatste versnelling uit zijn benen te persen, waardoor hij op onwaarschijnlijke wijze deze rit toch nog op zijn naam schreef. Dit kon helemaal niet, maar het gebeurde wel. Uiteindelijk toch met dank aan Ineos, denk ik. En met dank aan zijn wonderbenen, een prestatie om de hoed voor af te nemen. Het was hem van harte gegund, terechter wordt een zege niet snel. Roglic werd tweede, pakt wat bonificaties mee, pakt een paar tellen op de rest en neemt de rode trui weer over omdat Elissonde nergens te bekennen was. Tegen wil en dank is de Sloveen opnieuw de leider. De mooie bonus is dat hij uitloopt op al zijn concurrenten, daar zal hij wel tevreden mee zijn. Movistar op 2, 3 en 4 in het algemeen klassement, geniaal. De werken van Patxi Vila stellen voorlopig niet teleur, terwijl Ineos toch iets meer een probleem lijkt te hebben. Gisteren was Bernal in orde, maar Yates en Carapaz dan weer niet echt. Landa verliest ook weer leuk een halve minuut, de Bahreinbonus moet bij hem nog aanslaan. Met Roglic terug in het rood trekken we naar de volgende bergrit, eentje die veel interessanter kan worden. Het gaat de hele dag op en af, met aan het eind een onbekende maar supersteile klim. Patxi Vila mag een droomplan gaan bedenken, Movistar lijkt toch vooral de ploeg te zijn die het Roglic moeilijk mag gaan maken. Al is de kans ook groot dat dit weer een prooi voor de vluchters gaat zijn, zoals het gisteren uiteindelijk ook gewoon een enorm overduidelijk zege was voor de vluchters. Cort hield toch maar mooi een fietslengte over op de eerste klassementsrenner, afgetekend. Merkwaardige sport, blijft het.
De rit gaat van start in Gandia, ook wel Gandía genoemd. Dit is een stad in de provincie Valencia en regio Valencia met 75.000 inwoners. Gandía is gelegen aan de Costa del Azahar en valt op te delen in twee stukjes, Gandia-centrum en Gandia-strand. Het naar het schijnt prachtige brede zandstrand is ruim vijf kilometer lang, het maakt van Gandía een van de meest bezochte steden aan de mediterrane kust. Volgens bepaalde ongetwijfeld niet onafhankelijke bronnen, maar toch. Het centrum en het strand liggen zo'n beetje twee kilometer uit elkaar, dat valt nog wel mee. In de stad Gandía kom je de historische gebouwtjes en de winkels tegen, aan het strand kom je dan weer de zomerhuisjes van de Spanjaarden, de appartementen voor de toeristen en de discotheken tegen. In het oude centrum moet je blijkbaar naar het plein La Constitució, hier kom je onder meer de lokale kerk tegen. Santa Maria Iglesia, een historisch monument. Er is ook nog een oud klooster dat de moeite waard is, en naar verluidt ziet het gemeentehuis er niet verkeerd uit. Gandía beschikt zelfs over een paleis, het Palau Ducal. Een paleis uit de 14e eeuw, het is een van de belangrijkste gebouwen van de architectuur in Valencia en sinds 1964 cultureel erfgoed. Het was het huis van de hertog van Gandía en later van de familie Borja, die u wellicht beter bekend als de familie Borgia. In de stad staat ook een monument ter ere van deze familie, vet hoor. In de laatste zeven eeuwen is het paleis vele malen verbouwd en gerestaureerd. Er zijn dan ook verschillende bouwstijlen te herkennen, van gotisch tot barok. Het paleis heeft een sobere buitenkant, maar de binnenkant is weldadig en prachtig versierd. Je vindt hier pareltjes uit de Valenciaanse barok. Uit deze luxe versieringen blijkt het belang van het hertogdom in vroegere jaren. Waarvan akte, zullen we maar zeggen. In 2016 was de Vuelta nog in Gandia, toen kwam hier een rit aan die van start ging in Requena, waar we gisteren dan weer van start gingen. In Gandia wist Magnus Cort Nielsen de sprint te winnen, zijn eerste zege in een grote ronde. In een verder verleden wist Jean-Paul van Poppel ook eens een sprint te winnen in Gandia, voor die overwinning moeten we terug naar het jaar 1992. Raimund Dietzen en Pieter Nassen wonnen hier ook ooit, nooit van gehoord. De laatste keer dat er een rit vertrok in Gandia is wel even geleden, dat was ook in 1992. Een aankomst en vertrek toen, wat een luxe. Nu alleen een vertrek, laten we maar eens gaan beginnen. Anders moet je vertellen dat er bij het strandgedeelte van Gandía ook nog een kicken haventje is te vinden en dat er een buiten de stad in de heuvels een oude grot is te vinden, de Cova del Parpalló. Sicke grot, maar we gaan fietsen.
We gaan van start in de kicken haven van Gandía, in de buurt van het strand. Vanuit die haven kun je blijkbaar naar Ibiza varen, wat geen mens moet willen. Van de kust rijden we tijdens de neutralisatie naar het centrum van Gandía, om vervolgens buiten de stad echt aan de rit te beginnen. Langs de boomgaarden gaan we ter hoogte van Almoines beginnen aan een vlakke intro van zeven kilometer. De weg is breed en loopt in principe rechtdoor, op het gegeven na dat we in deze eerste kilometers liefst acht rotondes tegenkomen. Daardoor wordt een makkelijk begin toch nog enigszins technisch, al zijn de meeste rotondes prima te doen. Het gaat veelal rechtdoor bij die rotondes, maar we slaan ook een keer linksaf. Van het ene dorpje rijden we naar het andere, het gaat via Beniarjó naar Potríes en uiteindelijk komen we uit in Villalonga. Hier komen we nog eens drie rotondes tegen, waarna we dwars door het centrum fietsen op weg naar de voet van de eerste klim van de dag. Die eerste klim laat niet lang op zich wachten, het gaat sowieso een pittig ritje worden. In het centrum van Villalonga, waar de straatjes wat smaller worden, begint de weg al voorzichtig omhoog te lopen. Een kleine kilometer vals plat aan een procentje of twee, tot een procent of vier. Als we aan de rand van het dorp linksaf slaan begint de eerste klim van de dag echt, de Puerto La Llacuna. Een beklimming van de eerste categorie, hij is 9,4 kilometer lang en in die kilometers gaat het gemiddeld aan 6,2% omhoog. Dit gemiddelde zegt niet heel veel, want het wordt een wisselvallige klim. We slaan na de bocht naar links even later rechtsaf en dan beginnen we met een kilometer aan 8%. De weg buiten Villalonga is niet al te breed en doet een beetje Italiaans aan. Qua percentages doet het toch ook vooral Spaans aan, want de bochtige weg die de renners al snel naar een bos brengt gaat de komende kilometers aan 9 à 10% omhoog. Straffe kost, zo vroeg op de dag. Blijkbaar zit er zelfs een piek aan 17% tussen, je zou voor minder. Nog wat bochten later volgt er nog een zware kilometer aan 8%, daarna is het zware gedeelte voorlopig gedaan. Het middenstuk van de klim volgt, te beginnen met een kort stukje in dalende lijn. Eén listig bochtje naar rechts in dit dalende stuk, verder is er niets aan de hand. Het is daarna een tijdje vrij vlak, voor het tweede deel van de klim begint. Dit tweede deel begint minder boeiend, het is 2,5 kilometer lang niet al te steil. Procentje of 4 à 5%, terwijl de weg wat meer rechtdoor loopt. Richting de top van de klim wordt het ineens toch weer steil, het gaat een kilometer aan 8% omhoog met stroken aan meer dan 10%. In de laatste meters van de klim zwakt het af naar 4%, waarna we na 16,4 kilometer boven gaan komen op deze Puerto La Llacuna. Op de top is het terrein wat meer open, het is op alle mogelijke manier een wisselvallige klim.
De Puerto La Llacuna kan wel zorgen voor een fantastisch begin van de klim. De eerste kilometers is de klim zo steil dat je hier de boel op een geweldige manier kunt laten ontploffen. Alles met mindere benen gaat hier meteen overboord als er een ploeg is die de knuppel in het hoenderhok durft te gooien. Die vier steile kilometers in het begin gaan voor spektakel zorgen, hoop ik dan toch. Het ontwerp is in ieder geval leuk, daar ligt het niet aan. Er gaat hier op z'n minst een sterke kopgroep wegrijden, dat kan niet anders. Een klim zonder uitgebreide geschiedenis in de Vuelta verder, prima dat ie nu wel in het parcours zit. Na de klim gaat het ongeveer acht kilometer naar beneden richting Lorcha, dat ook wel l'Orxa wordt genoemd. De afdaling begint met een paar niet al te lastige bochten, terwijl de weg vrij breed is. Het gaat in de eerste meters vrij snel naar beneden, maar daarna is het een aantal kilometer lang niet echt een serieuze afdaling. Er zitten zelfs wat knikjes omhoog tussen, maar daar komt verandering in. We slaan halverwege rechtsaf en rijden dan verder over een smalle weg richting Lorcha. Deze smalle weg kent in het begin wat flauwe bochten, maar als we bijna beneden zijn komen we een heleboel haarspeldbochten tegen. Het gaat iets meer dan drie kilometer op een pittige manier naar beneden. Steil, redelijk smalle weg, haarspeldbochten, het wordt toch nog een lastige afdaling. Duurt alleen niet zo lang dus, na een stuk of acht van die bochten zijn we beneden. In Lorcha slaan we rechtsaf waarna we door het niet al te flatteus ogende dorpje fietsen. Aan de rand van het dorp komen de renners een rotonde tegen, daarna volgen ze een kilometer of acht dezelfde weg tot in Beniarrés. Buiten Lorcha rijdt het peloton over een smalle brug, verder komen ze eigenlijk niets tegen. Het is zo goed als vlak en dat de brede weg een paar flauwe bochten kent zal bij niemand voor onrust zorgen. De afdaling leidde door een vrij ruige omgeving, maar nu ziet alles er weer gecultiveerd uit. Het peloton rijdt deels door een bos, daarna langs wat boomgaarden. Richting Beniarrés loopt het nog een tijdje vals plat omhoog maar goh, dat gaat voor niemand een probleem zijn. Voorbij het dorp gaat het drie kilometer rechtdoor richting Gaianes, op een volledig vlakke manier. In Gaianes komen we een rotonde tegen, voorbij die rotonde wordt de weg een stuk bochtiger. We rijden via Muro de Alcoy naar Cocentaina, via een aantal glooiende bochtjes. Klein afdalinkje tussendoor, terwijl het ook een keer omhoog gaat. In Muro de Alcoy komen we een rotonde en nog wat bochten tegen, vervolgens rijden we relatief rechtdoor naar Cocentaina. Hier komen we na 46 kilometer aan.
Cocentaina is een van mijn favoriete plaatsen in Spanje. Waarom? Nou, in ieder geval niet omdat Rafa Valls hier vandaan komt, nee, dat boeit me niet. De renner van Bahrein is ook niet aanwezig in de Vuelta, zoals hij dankzij zijn zwakke gestel en gebrek aan stuurmanskunsten eigenlijk nooit ergens aanwezig is. Nee, in Cocentaina draait alles om een andere familie, een van mijn favoriete wielerfamilies. De familie Belda, jawel! De vader van deze miniatuurfamilie vol doperende dreumessen is Vicente Belda. U kunt hem kennen als coureur van Kelme, waar hij al eens tegen de dopinglamp liep, al werd hij later veel bekender als iconische ploegleider van de gelijknamige ploeg. Stukje Operacion Puerto. Vicente Belda werd onder de bus gegooid door Jesus Manzano, renner van Kelme die vooral bekend werd omdat hij half dood van de fiets viel in de Tour van 2003. Volgens Manzano lag dat aan Belda, die hem naar de dokter had gestuurd om daar wat onfrisse middelen in z'n lijf te laten spuiten. Hoe dat afliep weten we verder allemaal wel, voor Vicente Belda in ieder geval niet zo goed. Gelukkig is er altijd nog de volgende generatie, zijn zoon David Belda werd rond dezelfde tijd prof. Bijna net zo klein als zijn vader, maar lange tijd niet zo'n goede coureur. Tot hij op latere leeftijd ineens kneiterhard begon te fietsen. De goede verstaander weet hoe zoiets kan gebeuren. EPO, in 2017 ging David Belda voor de bijl en sinds april is zijn schorsing afgelopen. Ik geloof dat ik hem alweer bij een of andere ploeg rond heb zien lopen als verzorger, maar eigenlijk laat m'n geheugen me nu in de steek. Een terugkeer als coureur zit er in ieder geval niet in, hij is dan ook al 38. Vicente en David hebben daarnaast een paar jaar geleden een andere bekende renner mogen verwelkomen in Cocentaina. Toen Miguel Angel Lopez zijn eerste contract tekende bij Astana was Vinokourov op zoek naar een babysitter. Hij kwam uit bij Vicente Belda, Superman mocht lekker in Cocentaina gaan wonen, leren van de meester en trainen met David. Briljant idee, hoe verzin je zoiets? Een meer besmette familie valt amper te vinden, tenzij je bij de Rumsasjes gaat wonen ofzo. Er werkt overigens ook nog een Vicente Belda bij Astana als masseur, geen idee of het familie is. Enfin, ik dwaal af, laten we doorgaan. De weg naar Cocentaina is voorzien van een aantal bochten en rotondes, maar het is eigenlijk een simpele weg. Ook de doortocht in de stad is eenvoudig, op een aantal rotondes na gaat het vooral lang rechtdoor. Richting het eind van Cocentaina begint de weg wel omhoog te lopen, je zou kunnen beweren dat het een kilometer of twee aan een procent of vier omhoog zal gaan. Daarna is het een paar kilometer vrij vlak, terwijl we Alcoy bereiken. Of Alcoi, als u meer van het Valenciaans bent. Eenmaal in deze stad slaan we rechtsaf, waarna we een tijdje door het centrum gaat rijden. Het gaat hier een beetje vals plat omhoog, veel stelt dat niet voor. Aan het eind van het niet onooglijke centrum komen we de renners een paar bochten tegen, maar ook dit is weer geen al te lastige passage. Een paar rotondes en een stevige brug later beginnen we buiten Alcoy aan de volgende klim van de dag, de Puerto de Benilloba. Het gaat net buiten Alcoy alvast een kilometer pittig omhoog, dit hoort nog niet bij de klim. We komen nog een paar rotondes tegen terwijl het een tijdje wat vlakker is, bij de laatste mooi versierde rotonde gaat het naar rechts en dan volgt er een klim van drie kilometer aan 3,5%.
Geen heel spannende klim dus, al zit er nog wel een stukje aan 5% tussen. Vooral een brede weg omhoog, die wel voorzien is van wat bochten. Geen steile bochten, het is een ronduit tegenvallende klim. De top van deze Puerto de Benilloba bereiken we na 60 kilometer, het gaat hierna een kleine zes kilometer naar beneden richting het dorpje Benilloba. We rijden grotendeels over redelijk bekend terrein, want plaatsjes als Cocentaina en Benilloba zaten ook in 2019 in de Vuelta. Al reden we toen wel net de andere kant op, maar goed. De afdaling is niet buitengewoon lastig, vooral omdat de weg lekker breed is. Wel komen de renners vooral in het begin een paar bochten tegen die een beetje gek lopen, maar Benilloba moet desondanks toch veilig bereikt kunnen worden. De renners fietsen een tijd langs de boomgaarden en merken beneden in Benilloba dat de weg meteen weer omhoog begint te lopen. In aanloop naar de volgende klim van de dag gaat het alvast vijf kilometer omhoog. Dit hoort niet bij de officiële klim, maar aangezien het na een makkelijke eerste kilometer toch een paar kilometer omhoog gaat aan 4 à 5% is dit wel de moeite waard. Na nog een makkelijke kilometer aan het eind komen we uit in Benasau, waar we buiten het dorp rechtsaf gaan slaan. Hierna beginnen we aan een bochtig afdalinkje, het gaat een kilometer vrij pittig naar beneden. Direct daarna loopt de weg weer omhoog en begint de volgende klim officieel, we gaan naar de top van de Puerto de Tudons. Deze klim is 7,1 kilometer lang, het gaat gemiddeld aan 5,2% omhoog. De klim van tweede categorie begint redelijk serieus met een kilometer aan 6%. Dat lijkt mee te vallen, maar in de eerste halve kilometer gaat het aan 9% omhoog. Na dit lastige begin rijden we door het dorpje Alcoleja, waar de klim twee kilometer lang een pak minder interessant is. Twee kilometer vals plat, terwijl we over een bochtig en smaller weggetje kronkelen door de straatjes van Alcoleja. Het gaat hier zelfs nog even kort naar beneden, listig hoor. Buiten het dorp gaat het weer omhoog, er moet nog vier kilometer vrij serieus geklommen worden. Door een mooie omgeving gaat het een kilometer aan 7% omhoog, daarna gaat het tot de top simpelweg aan 6% omhoog. Het wordt weer breed richting de top, dat we een paar bochten tegenkomen maakt dus verder niet uit. De top van de Puerto de Tudons bereiken we na 80 kilometer. Op de top zien we aan de linkerkant van de weg een hek. Dit hek is altijd gesloten, want de weg achter het hek leidt naar de militaire basis van Aitana. De laatste keer dat we over de Puerto de Tudons reden gingen we naar de top van deze militaire basis. Dat was in de Vuelta van 2016, het zou de laatste aankomst bergop zijn. De ritzege ging naar een vluchter, de toen nog jonge Pierre Latour was aan het feest. Nu gaan we niet helemaal naar boven, we houden het simpel. De Puerto de Tudons, of Port de Tudons, is overigens bekend terrein voor Miguel Angel Lopez. Ik heb het er al over gehad dat hij bij de familie Belda woonde in Cocentaina, hij ging graag samen met David trainen op deze berg.
In de Vuelta van 2016 rijden we via Alcoy naar Benilloba, waarna we op dezelfde manier begonnen aan de Puerto de Tudons. Daarna daalden we af richting Relleu, om vervolgens via Sella nog een keer naar de Tudons te klimmen, maar dan van een andere kant. Na die tweede keer Tudons sloegen we rechtsaf richting de Alto de Aitana, het is maar dat u het weet. Nu dalen we af richting Sella en rijden we daarna naar Relleu, waar de tussensprint zal liggen. De afdaling richting Sella is lang, het gaat 12 kilometer naar beneden richting dit dorp dat ongetwijfeld is vernoemd naar de grote Emanuele. De weg omlaag is breed, maar ze hebben hier wel een voorkeur voor grote betonnen blokken langs de kant van de weg. Op de fiets blijven zitten valt aan te raden, derhalve. De afdaling ziet er niet bijzonder lastig uit. Na een vrij recht begin wordt het wel een paar kilometer redelijk bochtig, terwijl het aan ongeveer 7% naar beneden gaat. Een paar flinke haarspeldbochten en wat ander bochtenwerk onderweg, maar mede dankzij die brede weg zou dit allemaal prima te doen moeten zijn. Keurig asfalt ook, weinig aan de hand. We zouden dus na 92 kilometer koers veilig moeten aankomen in Sella. Kort voor we deze plaats bereiken gaat het ook nog kort even omhoog, wat eveneens weinig voorstelt. In Sella komen we een aantal bochten tegen, waarna we buiten het dorp over een iets smallere brug fietsen. Na die brug loopt de weg nog een aantal kilometer lichtjes verder naar beneden, maar je zou het eigenlijk net zo goed gewoon vlak mogen noemen. Wel een aardig dorpje verder, dat Sella. Prima omgeving ook, allerlei fraaie heuvels in de buurt. Na een tijd slaan we rechtsaf een andere weg in, waarna het nog zeven kilometer fietsen is tot de tussensprint in Relleu. De weg richting Relleu loopt een kilometer of vier redelijk serieus omhoog, toch aan een procent of 3 à 4. De omgeving vertoont een wat meer open karakter, terwijl de weg breed en licht bochtig blijft. Aan de rand van Relleu komen we een rotonde tegen, via een paar bochten rijden we vervolgens op een vrij vlakke manier naar de tussensprint toe. Die tussensprint volgt na 102 kilometer, ditmaal zonder bonussprint.
In Relleu, waar heel veel Relleunde Rotscholieren wonen, slaan we na de tussensprint scherp rechtsaf, waarna de weg weer wat omhoog zal lopen. De voet van de volgende klim is niet ver weg, daar gaan we over anderhalve kilometer al zijn. In Relleu staat een kasteeltje, of nouja, een restant daarvan. Er zijn ook heel veel fraaie bergtoppen te vinden in de omgeving, de natuur heeft hier weer wonderbaarlijke dingen uitgespookt. We rijden eigenlijk met een boog om Relleu heen, terwijl het wat vals plat omhoog gaat. Even later komen we uit bij een kruispunt, waar de klim blijkbaar officieel gaan beginnen. We rijden rechtdoor en merken dat het in de eerste kilometer van de klim vlak is, dat het aan het eind van die kilometer zelfs wat naar beneden gaat. We rijden daarna over een brug en aan de andere kant van de brug gaat de omhoog, daar begint de Puerto El Collao pas echt. Toch telt deze eerste kilometer wel mee, waardoor we aan 9,5 kilometer tegen 4,6% mogen klimmen. Zonder die eerste kilometer zou het al wat meer lijken, maar goed. Aan de andere kant van de brug gaat het na een steile eerste strook een kilometer omhoog aan 4,5%, dat valt ook nog wel mee. Daarna gaat het twee kilometer aan 5,5% omhoog, terwijl de omgeving op z'n minst fascinerend is te noemen. Onherbergzaam terrein, toch zien we soms een verdwaald huis in beeld verschijnen. In de volgende kilometer gaat het gemiddeld slechts aan 2,5% omhoog, wat te maken heeft met het feit dat we met een klein stukje in dalende lijn te maken krijgen. Geen gekke bochten, valt mee. De brede weg gaat daarna bijzonder steil omhoog, er volgt een kilometer aan 10%. Uitschieters tot 16%, blijkbaar. Deze steile en bochtenrijke kilometer brengt ons inderdaad een stuk hoger, we komen bijna boven alle bomen en omliggende heuvels uit. Toch gaat het hierna nog verder omhoog, al is de volgende kilometer wel minder lastig. Het gaat nog een tijdje aan 6,5% omhoog, waarna we het ergste achter de rug hebben. Kilometertje aan 2% en een laatste anderhalve kilometer aan 5,5%, vervolgens komen we na 113 kilometer boven op deze Puerto de El Collao, wat overigens een beklimming is van de tweede categorie.
Toch een klimmetje met een paar steile stroken, al is dit natuurlijk niet de klim waar het grote verschil gemaakt gaat worden. In de afdaling hoeven we dat ook niet direct te verwachten, het gaat in eerste instantie drie kilometer naar beneden zonder dat we veel gekke bochten gaan tegenkomen. Die bochten komen we tegen als we Torremanzanas bereiken, leuke naam. In Torremanzanas slaan we scherp rechtsaf, waarna de weg tijdelijk omhoog zal lopen. Na die bocht rijden we eigenlijk met een boog om het dorp heen, waarna we aan de rand van het dorp een paar bochten en ook een rotonde tegenkomen. Bij de rotonde gaat het naar rechts en daarna volgt een bocht naar links, waarna we een paar flauwe bochten later Torremanzanas weer verlaten. Het ging een beetje op en af in en rond dit dorp, buiten het dorp gaat de afdaling verder. Je zou kunnen stellen dat het nog een kilometer of 15 verder naar beneden zal lopen richting Xixona, of Jijona. Hoewel het de komende kilometers een stuk bochtiger wordt stelt de afdaling niet zo gek veel meer voor. Het gaat niet bepaald steil naar beneden en de weg is keurig en breed. Een paar wat scherpere bochten, maar nee, de grootste hindernis wordt misschien nog wel gevormd door de kleine knikjes omhoog die de renners zo nu en dan gaan tegenkomen. Het is eigenlijk een vrij makkelijk stuk, ik kom maar weinig lastige punten tegen. Goed, een paar scherpere bochtjes dus, maar dat is het dan ook wel. Uiteindelijk komen we aan de rand van Xixona uit bij een rotonde, waar we linksaf gaan slaan. Daarna rijden we een aantal meter rechtdoor over een gigantisch brede weg, vooraleer we die weg langs de rechterkant verlaten om richting het centrum van Jijona (voor de verwarring gebruiken we iedere keer een andere naam) te fietsen. Twee haarspeldbochten later bevinden we ons in het centrum van dit dorp, dat enige bekendheid geniet vanwege de productie van turrón, een zachte noga-achtige lekkernij. We slaan rechtsaf over een brug en dan begint de volgende klim van de dag, de Puerto de Tibi. Het gaat de komende 5,3 kilometer aan 5,3% omhoog, da's wel geinig. In de bochtige straten van Xixona gaat er in de eerste kilometer geklommen worden aan 7%, hoewel het een paar bochten later afzwakt naar 5%. Het wordt soms wat smaller in het dorp, maar buiten het dorp is de weg weer heerlijk breed. Via een paar brede haarspeldbochten gaan we in de tweede kilometer in eerste instantie op een makkelijkere manier omhoog, het is redelijk vals plat. We komen uit bij een rotonde, waar we rechtsaf slaan. Daarna gaat de weg eigenlijk rechtdoor richting de top, op een steile manier. Anderhalve kilometer aan 8%, met een heel stuk aan 9%. Omdat de renners rechtdoor fietsen over een brede weg zie je dat amper, maarja, wel lastig dus. Na een kilometer aan ongeveer 6% volgt er nog een klein stukje in dalende lijn, waarna het in de laatste meters van de klim nog wat vals plat omhoog gaat.
Na 138 kilometer komen we boven op deze Puerto de Tibi, een klim van de derde categorie. Op de top ligt ook een bonussprint, de aandachtige renner kan hier nog wat gratis tellen rapen. Als er tenminste geen vluchters vooruit zijn, maar zo ver in de finale zouden ze eventueel al ingerekend kunnen zijn. Richting de top wordt het lekker open en rotsachtig, het is wel een opvallende omgeving. Een omgeving die bekend kan zijn bij de renners, want in 2019 waren we hier ook. Al reden we toen wel via de andere kant omhoog, de kant waarlangs we nu gaan afdalen. In de Vuelta van 2019 reden we van Ibi naar Alicante, waar Sam Bennett de sprint zou winnen. Tijdens die rit reden we van Tibi over de Puerto de Tibi naar Xixona, om vervolgens zo snel mogelijk naar de kust te rijden. De klim, die toen blijkbaar niet voor grote verschillen kon zorgen gezien de uitkomst van de rit, wordt nu gebruikt als afdaling. De afdaling is pakweg vijf kilometer lang en begint vrij simpel. Het gaat twee kilometer aan 6% naar beneden, maar wel behoorlijk rechtdoor. Een brede en nette weg, zonder veel gekke bochten. Maar die gekke bochten komen nog, in de derde kilometer van de afdaling gaat het aan 7,5% naar beneden. De renners komen hier kort achter elkaar drie haarspeldbochten en nog een paar andere bochten tegen, toch vrij hinderlijk. Het loopt ook allemaal net anders dan je verwacht, als we bijna beneden zijn in Tibi moet je dus even opletten. Na de laatste bocht rijden we het dorp Tibi binnen, waar de weg een halve kilometer omhoog zal lopen. In het centrum rijden we rechtdoor, waarna we even later linksaf slaan. De weg loopt nu naar beneden richting een rotonde, waar we schuin rechtdoor moeten. Het daalt nu weer, wat het tot aan de voet van de slotklim zal blijven doen. We komen nog een paar flauwe bochten tegen, maar dat stelt niet gek veel voor. Voorbij de rotonde Tibi weer, we komen nu nog één gekke haarspeldbocht tegen. Na die bocht slaan we rechtsaf, rijden we over een brug en begint de slotklim. Het is nu nog negen kilometer fietsen tot de finish, Balcón de Alicante is in aantocht. Merkwaardig plaatsje wel verder, dat Tibi. Vanuit een bepaalde hoek valt te zien dat ze het hier op een vrij ingenieuze wijze in elkaar hebben weten te draaien.
De slotklim naar Balcón de Alicante gaat in twee delen op te splitsen zijn. Na een vlakke aanloop beginnen we op een brede en vrij rechte weg in het midden van het niets met een kilometer aan iets meer dan 7%. In totaal gaat het de laatste 8,4 kilometer van de rit gemiddeld aan 6,2% omhoog naar deze klim van eerste categorie, maar dat gemiddelde zegt niet alles. De brede weg gaat vervolgens een kilometer aan 5 à 6% omhoog, afhankelijk van je bron. Na nog een paar meter tegen dit percentage geklommen te hebben slaan we ineens rechtsaf, waarna de weg een halve kilometer heel subtiel naar beneden loopt. We slaan daarna linksaf, waarna het een meter of 600 rechtdoor gaat, lichtjes omhoog. Volgens de organisatie gaat het hier aan een procent of zes omhoog, wat een schromelijke overdrijving lijkt. Een procent of vier zal het wel zijn, maakt allemaal niet uit want het echte gedeelte van de klim moet nog komen. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf een gek smal weggetje in, dat een paar meter later ineens breder wordt. Deze weg kent twee bochten naar rechts, tussen die twee bochten in rijden we kort door een tunneltje. Na de tweede bocht naar rechts slaan we vrij snel linksaf een smalle weg in. Dit is het begin van de echte klim, in de laatste vier kilometer van de klim gaat het doodleuk aan 9% gemiddeld omhoog. Dit laatste stuk van de klim staat niet op Streetview, gelukkig is daar Perico om ons uit de brand te helpen. Voor Pericopuertos heeft hij deze ongekende slotklim verkend met Alba Terual, een renster van Movistar die toevallig uit deze omgeving komt. Er is ook nog een gastrolletje voor Garcia Acosta, cago en sos! Pedro en Alba laten zien dat het een verdomd lastige slotklim is, vergelijkbaar met Xorret de Cati. Op het moment dat Pedro en Alba daar reden zag het asfalt er ook abominabel uit, maar als het goed is ligt er nu een vers laagje asfalt. Gelezen in een lokaal krantje, dan zal het wel waar zijn zeker. Enfin, het wordt hoe dan ook een grillige en wisselvallige slotklim. Dankzij een vlakker stukje in het begin komen we aan een kilometer aan 7,5%, waarna het in de volgende kilometer aan meer dan 10,5% gemiddeld omhoog gaat. De klim kent vele vlakke strookjes en vele debiel steile strookjes, we gaan een aantal keer richting de 20%. In de volgende kilometer gaat het gemiddeld aan 9% omhoog, wat weer te maken heeft met wat vlakkere strookjes en een klein stukje in dalende lijn tussendoor. Want als het omhoog gaat is het nog steeds steil, afhankelijk van je bron gaat het op het steilste stuk aan 14 tot 16% omhoog. Richting de slotkilometer wordt het weer mokersteil, gemiddeld een procent of 10 met uitschieters tot 14%. Het gemiddeld zakt wel ietwat, doordat we in de allerlaatste meters van de rit een beetje gaan dalen. Ook Xorret de Cati-achtig, de vergelijking wordt meer dan eens gemaakt. De slotklim is dus een kleine negen kilometer lang in totaal, maar alles draait om die laatste vier kilometer en een beetje. Daar wordt het krankzinnig zwaar, de renners rijden over een bochtige weg door het bos en worden regelmatig geconfronteerd met onmenselijke percentages. De Vuelta, de Vuelta. Na 152 kilometer komen we boven op Balcón de Alicante. Paar bochten in de laatste kilometer, aan het eind nog een flauwe naar rechts, gezien het feit dat het aan het eind lichtjes naar beneden gaat wil je bij een eventueel sprintje graag op kop beginnen.
Balcón de Alicante is een aankomst bergop inédito, we zijn hier dus nog nooit eerder geweest. In de regio Alicante zijn veel van dit soort steile puisten te vinden. Het eerder genoemde Xorret de Cati bijvoorbeeld, maar ook de klim naar Bernia werd genoemd als mogelijke aankomst. Het is uiteindelijk Balcón de Alicante geworden, blijkbaar met dank aan Angel Casero. De winnaar van de Vuelta van 2001 komt uit deze regio en is tegenwoordig actief als koersdirecteur van de Ronde van Valencia. Unipublic vraagt wel vaker aan voormalig renners of ze nog een leuke tip hebben, blijkbaar was dit een van de klimmetjes die op het lijstje van Casero stond. Geen slechte klim, die inderdaad letterlijk eindigt bij een balkon. Op de top vinden we een stenen uitstulping die omgeven is door een hek, met daarachter een fraai uitzicht over de omgeving. Balcó d'Alacant, zoals we het in het Valenciaans ook wel noemen, veel letterlijker kan iets niet een balkon zijn. Hoewel het maar de vraag is in hoeverre dit echt het idee is van Casero, want ik heb ook gelezen dat men een paar jaar geleden al nadacht over deze klim, maar het toen niet aandurfde. Hoe dan ook, een leuke en steile slotklim. Ontdekkingen zijn altijd leuk, vooral in Spanje. Er was ook nog een idee om de renners nóg verder omhoog te sturen richting een zendmast op de absolute top van deze berg, maar dat is toekomstmuziek. De Antenas Del Pedro Paya, daar hebbie een nog mooier uitzicht. De lokale fietsclub uit Tibi heeft het idee om te finishen op Balcón de Alicante al jaren geleden ingebracht bij de gemeente en later ook bij de provincie, blijkbaar kan zoiets uiteindelijk nog slagen ook. Het enige nadeel is wel dat deze aankomst bergop gaat plaatsvinden zonder fans. Het balkon bevindt zich in een behoorlijk droog gebied, waar de kans op een al dan niet per ongeluk aangestoken brand nogal groot is. De fans zijn daarom niet welkom, uit veiligheidsoverwegingingen. Het wordt een lege klim, maar daardoor hebben we wel meer ruimte en tijd om op de mooie natuur te letten. Balcón de Alicante ligt op het grondgebied van de gemeente Tibi, daar waar ook die fietsclub uit afkomstig is. In Tibi wonen iets meer dan 1600 mensen. Provincie Alicante, regio Valencia. De twee belangrijkste elementen van Tibi zijn een kasteel boven de stad en een stuwmeer iets verderop, er valt hier kortom niet veel te doen. Al is dat stuwmeer wel een van de oudste van Europa, naar het schijnt. Zowaar niet eens gebouwd in opdracht van Franco, nee, een ideetje van Filips d'n twidde. Balcón de Alicante is verder gewoon mooi en leuk, niks meer aan doen. De inmiddels behoorlijk uitgedijde Angel Casero groet u vanaf het balkon. Op een goede dag kun je vanaf hier de zee zien, je zou voor minder.
In startplaats Gandia wordt het overdag 32 graden, er is geen kans op regen en de wind komt uit het oosten. Dan zouden we in de eerste kilometers wel eens te maken krijgen met wind die schuin of zelfs schuin in de rug staat, spannend. Waaiers vanuit het vertrek, zin in! Hoewel we na zeven kilometer wel meteen gaan klimmen, dan wordt het direct een ander verhaal. Enorm hard waait het ook niet, vooral in het begin van de middag niet. Sowieso trekken we naar het binnenland, waar het nog minder hard waait. Met waaiers hoeven we nu dus geen rekening te houden, scheelt weer. Wel met de hitte, het blijft de hele dag warm. Ook in de buurt van de finish zal dat het geval zijn. Het is een plaats waar renners wel vaker moeite hebben gehad met de hitte, of met fietsen überhaupt. We denken terug aan Rein Taaramae op Xorret de Cati. Het is nu al een paar keer genoemd, maar niet zonder reden. Het lollige is dat Xorret de Cati hier hemelsbreed ook maar een paar kilometer vandaan is, al moet je op de fiets wel een flinke omweg nemen. Alsnog ben je er dan wel met een kilometer of 12, wat het ook wel weer logisch maakt dat beide beklimmingen enigszins op elkaar lijken. We bevinden ons bij de finish in de Sierra del Maigmó, waar het toch al snel een graad of 28 gaat zijn. Geen kans op regen, wel een klein beetje wind uit het zuidoosten. Kan op sommige plaatsen voor een beetje wind in de zij zorgen, maar het zal niet hard genoeg zijn. Op de slotklim zou het dan weer vooral betekenen dat we met tegenwind te maken krijgen, maar in die laatste steile kilometers fietsen we door een bos dus het maakt allemaal niet uit. Beginnen doen we om 13:07, na een plotseling belachelijk lange neutralisatie van liefst 23 minuten gaan we om 13:30 echt van start. Heel Gandia wordt in beeld gebracht, dat schijnt belangrijk te zijn. Ook belangrijk: INTEGRAAL. INTEGRAAL. INTEGRAAL. Iedere rit in de Tour en de Giro wordt tegenwoordig integraal uitgezonden, maar de Vuelta blijft achter. Toch maakt men voor een aantal ritten een uitzondering, waaronder deze rit. Eurosport 1 is er om 12:50 al bij, net als de PLAYER. Sporza zou er volgens Michel ook meteen bij moeten zijn, al zit je sowieso met het onvermijdelijke journaal. Daarnaast wordt morgen de Grote Prijs Marcel Kint verreden, die blijkbaar vanaf 13:30 wordt uitgezonden waarna men om 15:15 naar de Vuelta schakelt. Wat is dit voor bedrog, Michel? Maakt niet uit, dan kijken we gewoon naar het gouden koppel van Eurosport. Benieuwd of Jeroen en Karsten vandaag wel definitief weten te bepalen of het nu Jan Bo, Juan Bouw of Zjowan Boe is. Oh, wacht, volgens mij heb ik 'm door, de stream gaat meteen live. Maar live op tv moet je dus wachten tot 15:15. Of gewoon naar Eurosport kijken dus, opgelost. De finish verwachten we tussen 17:18 en 17:43, lekker meer dan vier uur met je vetkloot op de bank liggen, GENOT.
Dit zou zomaar weer een dag voor de vluchters kunnen worden. Roglic heeft de rode trui weer terug, maar eigenlijk wil hij die trui nog helemaal niet. Dan moet z'n ploeg de hele dag op kop rijden, terwijl zijn ploeg tot nu toe helemaal niet zo goed is. Kopman Kruijswijk en kopman Kuss zakken keer op keer door het ijs. Robert Gesink is tegenwoordig een soort Ji Cheng, alleen goed voor wat obligaat werk op het vlakke. Lenny Hofstede kan er sowieso geen reet van terwijl Sam Oomen tegenwoordig niet veel meer is dan slechts een sympathieke knul. Nee, geef die trui maar snel weer aan een of andere onbenul die er wel blij mee is. Zelf is Roglic overigens wel sterk genoeg, zonder echt zijn best te doen liep hij gisteren op iedereen uit. Een Puritosprintje aan het eind en hij heeft weer wat gratis tellen gepakt, zo makkelijk kan het zijn. Maar goed, uiteindelijk gaat veel afhangen van die eerste klim. Meteen een steile klim in het begin, daar kan de koers ontploffen. Als daar een paar grote jongens lossen heb je de rest van de dag koers. Als er niet veel gebeurd en er alleen een kopgroepje wegrijdt heb je de rest van de dag een iets minder boeiende koers. Valt geen peil op te trekken, eigenlijk. Je kunt wel stellen dat het hoe dan ook lastig wordt, toch 3500 hoogtemeters vandaag. Da's niet niks. En dus een paar lastige beklimmingen onderweg, maar ook een paar niet al te boeiende. De laatste vier kilometer van de laatste klim zijn helemaal lastig, waarbij vooral positionering een niet te onderschatten element is. We zagen gisteren Ineos sprinten als US Postal in hun beste dagen, dat leverde meteen een hoop verschil op. Zoiets kan nu ook wel, want we komen van een brede weg en slaan dan linksaf een smallere weg in waar het meteen steil wordt. Als Narvaez daar nog een keer aan de boom schudt heb je hetzelfde verhaal, behalve dan dat deze klim wat langer duurt. Enfin, tegen die tijd verwacht ik dat de kopgroep al ribbedebie is. Het zal nog te vroeg zijn voor een hinderlaag in de eerste kilometers, daar gaat geen ploeg zich aanwagen. Tenzij Jumbo massaal aan het slapen is, kleine kans. Geen idee wie er verder zou moeten rijden als het een normale etappe wordt, op Movistar na. Maarja, op zo'n aankomst ga je Roglic ook niet kloppen, dus laat maar zitten. Nee joh, vluchters. En een willekeurige nobuddie neemt de rode trui over, noteer maar. Zo niet, dan wint Roglic gewoon. Weer een aankomst voor hem, en voor alle Movistars. We krijgen overigens wel een sterke kopgroep dankzij die klim in het begin, maar da's logisch. Maakt de kansen ook meteen groter dat ze het halen, zou je denken.
1. Vansevanant. Ik gun de altijd sympathieke Mauri natuurlijk wel een ritzege, dit zou in principe een ritje voor hem moeten zijn. Aanklampen heeft weinig zin, laat hem maar lekker in de aanval gaan. En als ie eenmaal in de kopgroep zit gaan we allemaal schokschouderend voor de tv zitten om hem richting de zege te schudden.
2. Storer. Wordt door iedereen genoemd, dan doe ik wel mee joh. Ook al heb ik weinig met Australianen die het begrip babyface zo in het extreme trekken dat ze over tien kilo babyvet beschikken. Zijn hoofd is een cirkel, ook wel een prestatie.
3. Schachmann. Deze lamlendeling mag ondertussen wel eens iets laten zien. Waarom doet hij anders eigenlijk mee?
4. Lastra. Hup Jonny, hup Caja Rural.
5. Cabedo. Nog een keer. We zijn nog steeds in Valencia, zijn regio. Gisteren hing hij meteen in de mongolenwaaier, maar daardoor heeft hij wel mooi de beentjes kunnen sparen voor vandaag. Hopen we dan maar, ik probeer er ook maar iets van te maken. Zou mooi zijn als hij in ieder geval een keer in de aanval gaat, afgaande op Picon Blanco zit het met de vorm wel goed. Al is zo'n etappe die continu op en af gaat iets minder z'n ding, maarja, daarom staat ie dus ook op plek 5.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-08-2021 01:42:14 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:Jumbo-Visma heeft Primoz Roglic voor de tweede keer deze Vuelta a España in de rode leiderstrui, maar daar zit de ploeg eigenlijk helemaal niet op te wachten. Ploegleider Grischa Niermann geeft in De Telegraaf aan dat de Nederlandse ploeg zal proberen het rood aan een ongevaarlijke vluchter af te geven.
Niermann benadrukt dat Jumbo-Visma krachten moet sparen in de eerste week. De ploeg maakte nog allerminst indruk als collectief en dus is een wedstrijd controleren geen ideale situatie. In de zware zevende etappe van vrijdag zal Jumbo-Visma er dan ook alles aan doen om een ongevaarlijke kopgroep weg te laten rijden. 'Als de situatie zich voordoet, kunnen we er heel goed mee leven als Primoz de komende dagen het rood weer kwijtraakt.'
'We moeten zuinig zijn met onze krachten. Ja, dan kijken we zeker naar renners die de komende dagen weleens in een vlucht kunnen zitten en aan wie we dat tricot kunnen afstaan', aldus Niermann. Toch is het de vraag of het zo gaat lopen. Movistar, INEOS Grenadiers en Bahrain Victorious hebben sterke blokken, die de koers in handen kunnen nemen. 'We weten dat het afhankelijk is van wedstrijdsituaties en dat we dat niet helemaal in de hand hebben.'
Die hadden ze best morgen mogen inplannenquote:
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Niet al weekend hebben.quote:Op vrijdag 20 augustus 2021 10:47 schreef franklop het volgende:
[..]
Die hadden ze best morgen mogen inplannen
Broekje gaat niet aan vandaag.
Jack does it in real time...
Als Movistar en Bahrein gaan rijden zal Jumbo daar ook geen problemen mee hebben lijkt me.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Sowieso snap ik niet dat ze elke keer zo graag van die trui af willen. Het is nu ook weer niet zo dat ze elke dag volle bak moeten achtervolgen op een kopgroep. Als de kopgroep verder niet gevaarlijk is, kunnen ze iemand op kop zetten die zorgt dat het geen enorme voorsprong en als andere ploegen interesse hebben, gaan die toch wel rijden. En als er een gevaarlijk groepje wegrijdt, moeten ze toch wel achtervolgen, ook als ze de leiderstrui niet hebben.quote:Op vrijdag 20 augustus 2021 11:22 schreef Mexicanobakker het volgende:
Als Movistar en Bahrein gaan rijden zal Jumbo daar ook geen problemen mee hebben lijkt me.
Dan zou de enige reden zijn dat Roglic geen zin heeft in alle verplichtingen na de rit, maar dat is in de Vuelta een stuk minder dan in de Tour, volgens mij
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
GOATquote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Er komt zo een steile klim aan.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ja, nee, ik weet het, er zal nog wel veel gaan gebeuren.quote:
[..]
Er komt zo een steile klim aan.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nu zit ik in dubio. Ik gun Goatzon alles, maar Euskaltel niet.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Aru is het niet met joun eens.quote:
Bij Qhubeka fietsen ze collectief achteruit
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
