[Vuelta] Etappe 3: Santo Domingo de Silos - Picón Blanco #1

Etapa 3: Santo Domingo de Silos - Espinosa de los Monteros. Picón Blanco, 202,8 km

Parcoursbouwers blijven me toch verbazen. Laten we een vlakke rit doen in het weekend, zodat we alle kijkers zo snel mogelijk wegjagen, is dat geen briljant idee? Nee, werkelijk grandioos inderdaad. De eerste rit in lijn werd een floprit van de bovenste plank, ook omdat de wind niet op de afspraak was. Met wind had het wat kunnen worden, maar je moet nooit gokken op het weer. Waarom niet gisteren Picon Blanco en vandaag een vlakke rit? Nouja, zodat wij ons kunnen verbazen dus. Drie renners vertrokken direct uit het peloton, drie jongens van de Spaanse procontinentale ploegen. Diego Rubio van Burgos, Sergio Martin van Caja Rural en kermisklant Xabier Mikel Azparren van Euskaltel. Ze kregen geen grote voorsprong en waren volkomen kansloos. Rubio wist het langste vooruit te blijven, gezien zijn staat van dienst geen onlogische prestatie. Voor de tussensprint van de dag, niet ver van de finish, werd hij al ingerekend. Daar deed Aranburu z'n best om een paar secondes weg te snoepen, wat ook lukte. Alleen Jakobsen was nog sneller, die ging dan weer vooral voor de punten. Het idee van Aranburu was wel leuk, maar het overnemen van de rode trui leek toch een onmogelijke opgave. Niet dat er wat mis is met gezonde ambitie, maar toch. Na de tussensprint reed het peloton in volle vaart naar de sprint. Eerste sprint van een grote ronde, dus wordt het altijd nerveus. Minder nerveus dan in de Tour, maar nerveus genoeg om toch een valpartij te veroorzaken. Een valpartij vrij ver voorin, waardoor heel wat renners een probleem hadden. Vooral Bora werd zwaar getroffen, die jongens lagen bijna allemaal op de grond. Sprinter Meeus was meteen uitgeschakeld, Schachmann zou redelijk wat tijd verliezen. Ook een hoop andere klassementsrenners liepen zonder te vallen vertraging op, zo hadden Yates en Carthy het bijvoorbeeld slecht voor elkaar. Roglic kwam nét goed weg, af en toe zit het blijkbaar mee. De sprint die daarna volgde was chaotisch. Je hebt in de Vuelta niet alleen minder grote sprintnamen aan het vertrek, ook de sterke treintjes laten het vaak afweten. Iedereen rommelt maar wat aan met het derde garnituur, dus zagen we geen perfecte treintjes en was het eerder ieder voor zich. Aan de rechterkant van de weg ging Jakobsen aan, Philipsen koos dan weer voor de linkerkant. Wat Philipsen in de Tour niet lukte ging nu wel meteen goed, hij won de rit. Weer wint Alpecin de tweede rit in een grote ronde, weer winnen ze de eerste sprintrit. Best knap, voor een procontinentale ploeg. Al is het eigenlijk gewoon een WT-ploeg, dat moeten we na dit jaar wel concluderen. Jakobsen komt net tekort, maar als Quick Step deze Vuelta een keer een fatsoenlijke trein op de rails weet te krijgen komt die ritzege er nog wel. Matthews derde, voor Molano. Aranburu vijfde, die deed ook weer leuk mee. Dat was niet genoeg om de leiderstrui over te nemen, ook de puntentrui gaat aan hem voorbij, arme Alex. Aberasturi zesde, het gaat Caja nooit lukken om die jongen een keer fatsoenlijk af te zetten. Demare nergens te bekennen, vooral omdat zijn trein hem lelijk in de steek liet. Verder, tja, nutteloze rit. Tijdsverschillen door een valpartij en verder niets, opdoeken die handel. Gelukkig mag er nu geklommen gaan worden, al is het wel een redelijke unipuerto. We gaan naar Picón Blanco, _______/-genot.




De eerste rit met een aankomst bergop gaat van start in Santo Domingo de Silos, een piepklein dorpje met 273 inwoners in de provincie Burgos, regio Castilië en Leon. Het ligt een kilometer of 20 ten noorden van Caleruega, de startplaats van de vorige rit. We rijden kriskras door de provincie Burgos, zoveel mag inmiddels duidelijk zijn. In Santo Domingo de Silos draait alles om Santo Domingo de Silos, de heilige Dominicus van Silos. Deze heilige werd hier niet geboren, maar kwam gedurende zijn leven wel terecht in de abdij die in het dorp te vinden is. Daar zette hij zich met grote energie aan de hervorming en aanpassing van het klooster. De prachtige romaanse gebouwen getuigen tot op heden van zijn succes. In het scriptorium werden schitterende handschriften afgeschreven en verlucht; ook daarvan zijn er nog enkele bewaard. Daarnaast trof hij talrijke voorzieningen om de weg naar Compostela voor de pelgrims te verbeteren: zo bouwde hij bruggen en gasthuizen. Naast dit alles wist hij christelijke slaven los te krijgen uit hun Saraceense gevangenschap. Nou, een echte heilige dus. De vorige rit ging van start bij een ander klooster, dat dan weer gewijd was aan een andere heilige Dominicus, Domingo de Guzman, de stichter van de orde der dominicanen. Die Dominicus is vernoemd naar deze Dominicus, heel sick allemaal. Domingo de Silos is dus de OG, een van de populairste heiligen van Spanje. Het dorp is naar hem vernoemd, en het lokale klooster is ook zijn naam gaan dragen. Dat lokale klooster, een benedictijnerklooster genaamd het Monasterio de Santo Domingo de Silos (goh), is dus deftig te moeite waard. Mede dankzij de heilige Domingo is het een fors bouwwerk geworden, met oog voor detail. Beeldjes, reliëfjes, pilaren, noem het allemaal maar op. Gedraaide pilaren zelfs, gekkenhuis. Het is deels te bezoeken, als je toevallig in de buurt bent zeker de moeite waard. Naast het klooster zijn er meer interessante dingen te vinden in de omgeving van Santo Domingo de Silos. Iets ten zuiden van het dorp ligt bijvoorbeeld Desfiladero de La Yecla, een indrukwekkende kloof waar je via een smal voetpad doorheen kunt wandelen, stukje natuurschoon. Maar net ten noorden van Santo Domingo de Silos ligt nog iets veel mooiers. Cementerio Sad Hill. Watte? Cementerio Sad Hill. Wa's da? Nou, dat is een filmlocatie. Niet zomaar een filmlocatie, hier werd de slotscène van The Good, the Bad and the Ugly opgenomen, jawel! De fictieve begraafplaats werd in 1966 door het Spaanse leger gebouwd, naar een ontwerp van de Italiaanse architect Carlo Simi. Het omvat een rond centraal plein van ruwe steen, omringd door zo'n 5000 grafmarkeringen, meest simpele houten kruisen. In 2015 en 2016 werd de locatie door Spaanse vrijwilligers gerenoveerd. In ruil voor een donatie kon men een "graf" toegewezen krijgen. Ook de regisseur, componist en andere betrokkenen kregen een kruis. Sad Hill is een toeristenbestemming van bescheiden belang. Bedevaartsoord voor fans van Clint Eastwood en Sergio Leone, me dunkt. Santo Domingo de Silos is verder niet onbekend met de koers, de Ronde van Burgos passeert hier nog wel eens. In 2019 ging hier een rit van start bijvoorbeeld, in 2013 werden ze zelfs gezegend met een aankomst. Daniele Ratto leek te winnen, maar hij had niet netjes gesprint en dus ging de overwinning naar Anthony Roux. Van de heilige Dominicus en Clint Eastwoord naar Roux, het kan verkeren.




Na een korte neutralisatie gaat een van de langste ritten van deze Vuelta een eindje buiten Santo Domingo de Silos officieel van start. Een van de drie ritten met meer dan 200 kilometer op de teller, al zitten we daar maar net boven. De Vuelta pakt het toch altijd net wat anders aan, lange ritten zijn wat meer taboe. Enfin, in de eerste officiële kilometers van de rit rijden de renners over een wat smaller en bochtiger weggetje door een redelijk fraaie omgeving, niet ver van Sad Hill. Het loopt de eerste paar kilometer lichtjes omhoog, waarna het vervolgens een kilometer of vijf wat meer naar beneden loopt. Mag allemaal geen naam hebben, vooral niet omdat de weg wat breder wordt als we lichtjes naar beneden gaan. Na een tijd wordt het weer vlak en dat blijft een kilometer of tien zo. We rijden vooral rechtdoor in een omgeving die dankzij de aanwezigheid van talrijke bomen niet zo leeg is als gisteren. Tijdens deze tocht rijden we dwars door Salas de los Infantes, waar de Ronde van Burgos ook nog wel eens wil passeren. In dit dorpje pakken we een paar bochten mee, maar het is verder een vrij makkelijk begin van de rit. Het gevecht om in de vlucht van de dag terecht te komen zou wel interessant kunnen zijn, maarja, daar krijgen we sowieso niets van mee haha. Best vervelend eigenlijk, koersen die niet integraal worden uitgezonden. Buiten Salas de los Infantes volgen we vrij lang dezelfde weg, die lichtelijk glooiend is en ook een bochtig karakter kent. Het gaat een paar kilometer op een niet al te lastige manier omhoog, tijdens dit stuk van de rit fietsen we langs Castrovido alwaar een kasteeltje boven op een rots staat. Veel meer maken we verder niet mee, na dat klimmetje glooit het wat en gaat het wat naar links en rechts, maar weinig punten van belang. Wel een iets leukere omgeving dan gisteren, nog steeds. Meer begroeiing, heuveltjes en iets meer afwisseling door de bochten. We rijden vooral over een vrij matige weg door het bos, met af en toe een klein dorpje tussendoor. Barbadillo del Pez, bijvoorbeeld. Hoef je ook niet geweest te zijn, eigenlijk. Buiten dit dorpje is de weg extra bochtig, vooral omdat we de loop van een riviertje volgen. Maakt allemaal geen klote uit, we komen even later uit in Riocavado de la Sierra en hier begint warempel een klim. Een officiële klim zelfs, jawadde. Derde categorie, Puerto del Manquillo. Een kilometer of zeven aan 4%, heftig. Begint heel matig, richting de top komen we twee kilometer tegen aan 5% en zelfs een kilometer aan 6%, jeetje. De weg is vrij smal, bochtig en loopt door een bos, meer hoeft u verder niet te weten. De top bereiken we na 39 kilometer. Hooguit interessant als de vlucht van de dag tegen die tijd nog niet vertrokken is, anders een klim zonder betekenis.




Zoals de rest van deze rit eigenlijk zonder betekenis zal zijn, op het slot na. Het is net geen volledige unipuerto, maar eigenlijk mogen we het wel zo noemen omdat deze klim ook geen klote voorstelt. Na de klim gaat het een kilometer of tien op een gemoedelijke manier naar beneden, dat lijkt weinig om het lijf te hebben. Wel een matige weg, maar de beelden zijn meer dan tien jaar oud dus hier zou best een vers laagje asfalt kunnen liggen ondertussen. De renners komen wat bochten tegen, maar het ziet er nou niet echt enorm spannend uit. Na een kleine tien kilometer dalen komen ze uit in Pineda de la Sierra, een pittoresk dorpje waar men over een smalle brug fietst. Hierna is het een aantal kilometer zo goed als vlak, maar wordt het merkwaardig genoeg wel een stuk bochtiger. Niet dat de rit daardoor veel moeilijker wordt, het is immers vrij vlak. Alsnog vrij veel draaien en keren in een bosrijke omgeving, waarna we een tijd later het stuwmeer van de Arlanzón bereiken. Fraaie plaatjes hier, en weer veel bochten langs het water. Na het stuwmeer van de Arlanzón komen we een paar kilometer en vele bochten later uit bij het stuwmeer van Úzquiza, ook leuk. Zelfde verhaal hier, bochtig weggetje langs het water. Hooguit licht glooiend, veel stelt het allemaal niet voor. Wel vers asfalt in deze contreien, dat scheelt dan weer. Voorbij alle stuwmeren slaat het peloton rechtsaf, waarna de weg een stuk breder wordt. Tevens gaat het nu een paar kilometer vals plat omhoog, zonder dat het ooit heel boeiend wordt. Na dit klimmetje gaat het een paar kilometer naar beneden, ook niet echt boeiend. Alhoewel, na een tijd komen de renners zowaar drie haarspeldbochten tegen, spannend hoor. Na deze bochten is het wel gedaan met dalen zo'n beetje, het gaat vervolgens een kilometer of zes op een wat vlakkere manier verder richting Pradoluengo. Lichtelijk glooiend, amper merkbaar. De brede weg blijft wel een beetje bochtig, maar goed, nee, niks aan de hand eigenlijk. Na 75 kilometer bereiken we Pradoluengo, waar je ook niet hoeft te zijn voor al je feesten en partijen. Wel voor bochten, in het centrum slaan de renners scherp linksaf. Buiten het dorp rijdt men een kilometer of 12 voornamelijk rechtdoor in licht dalende lijn over een brede weg door een bosrijke omgeving, je hebt veel fantasie nodig om er meer van te maken. Dat dalen is wel een kwestie van dalen op papier, in de praktijk zal dat amper te merken zijn. Tussendoor fietsen we langs Ezquerra, voordat we na 88 kilometer uitkomen in Belorado. In dit dorpje komen de renners flink wat bochten tegen, maar al snel verlaten ze Belorado weer. Het dorpje valt vooral op door de murals, enkele vervallen huizen zijn danig opgeknapt en voorzien van wat schilderingen.



Buiten Belorado slaat het peloton linksaf, waarna men een tijdje over een glooiende weg gaat rijden. Tenminste, de komende 15 kilometer komen ze twee klimmetjes tegen. Het gaat een keer drie kilometer omhoog aan een procent of vijf, een gegeven dat de organisatie zou kunnen aangrijpen om te stellen dat dit toch geen totaal vlakke rit is tot aan de slotklim. De omgeving is inmiddels wat kaler geworden, de brede weg blijft vrij bochtig. Memorabel wil het alsnog niet worden, door de ontstande kaalheid wordt het eerder weer ouderwets troosteloos. Blijkbaar wel wat wind hier, maar die staat schuin tegen. Nee, ook dat gaat weer niets opleveren. Na het eerste klimmetje is het een kilometer of zes zo goed als vlak, terwijl we langs de graanvelden crossen. Daarna gaat het nog eens anderhalve kilometer omhoog aan 5%, vermelden we er volledigheidshalve bij. Na dit tweede klimmetje gaat het een paar kilometer wat steviger naar beneden, met zelfs wat scherpe bochten onderweg. Beneden komen we uit in Briviesca, waar zowaar een rotonde ligt. Zo'n beetje de eerste van de dag, leuk. Niet al te lang geleden was het peloton ook al in Briviesca, de tweede rit van de Ronde van Burgos eindigde hier. Het werd een massasprint, gewonnen door Sebastian Molano. We rijden dwars door dit dorpje, pakken wat bochten mee en rijden daarna buiten Briviesca eigenlijk gewoon een kilometer of 12 rechtdoor tot in Los Barrios de Bureba. Het is recht, vlak, breed, kaal, leeg en ellendig. Lijkt ineens weer heel erg op gisteren, we zien alleen maar akkers en verder helemaal niets. Ja, Los Barrios de Bureba dus, maar daar hoef je ook geen mensen op straat te verwachten. Voorbij Los Barrios de Bureba wordt de omgeving wel weer wat voller, we zien zowaar een paar bomen in beeld verschijnen. We rijden verder naar Oña, dat 14 kilometer verderop ligt. Buiten Los Barrios gaat het nog een keer een kilometertje wat steviger omhoog, verder blijft het een vrij vlakke onderneming. De renners rijden wel richting de heuvels, waardoor de omgeving er leuker uitziet, maar van de heuvels zelf merken ze nog niet veel. Gewoon, vlak. Af en toe een bocht, veel bomen. De brede weg voert via een paar dorpjes naar Oña, waar ook een klooster valt te vinden. Weer een benedictijnerklooster, ditmaal gewijd aan San Salvador. Vrij groot complex, het is net een kasteel.



We hebben ondertussen 138 kilometer afgewerkt, de Picón Blanco komt langzaam in zicht. Voorbij het fraaie Oña fietsen we een kilometer of vijf over een grillige weg langs de rivier Oca, de brede weg loopt soms wat op en af terwijl we verder kunnen genieten van wat natuurschoon. Er zijn betere kloven, maar de Oca heeft toch ook wat moois weten uit te slijpen. Na een tijd slaan we rechtsaf, waarna we een kilometer of zeven langs de Ebro gaan rijden. Deze weg is ook enigszins glooiend, maar het stelt allemaal weinig voor. Ergens halverwege rijden we langs de Eremitorio Cueva de Los Portugueses, een vrij fraaie rotswoning. In deze omgeving zien we boven op een heuvel ook nog een oud fort liggen, het is geen onaardige omgeving. Even later komen we uit in Trespaderne, hier rijden we na een paar bochten door het centrum om vervolgens eigenlijk gewoon doodleuk 16 kilometer rechtdoor te fietsen richting Medina de Pomar. Het is bijzonder hoe weinig we de komende kilometers tegen gaan komen. Ja, we passeren tussendoor in Nofuentes waar een keer een halve bocht ligt, verder is het eigenlijk helemaal niets. Heel minimaal glooiend, maar vooral gewoon helemaal rechtdoor over een zo goed als vlakke weg die enorm breed is. De omgeving is overwegend leeg, maar er gaat hier sprake zijn van tegenwind dus we schieten er niets mee op. Daarom kan ik dit deel wel even overslaan en meteen vermelden dat we na 166,6 kilometer uitkomen in Medina de Pomar, waar de tussensprint van de dag gaat volgen. Weer vrij laat op de dag, zou gezien het parcours zowaar een prooi voor de sprinters kunnen zijn. Medina de Pomar heeft één semi-bekende zoon, Angel Castresana. Wie? Nou, Angel Castresana. Dat was een voormalig renner van Euskaltel-Euskadi. Ja, ook het originele Euskaltel-Euskadi liet wel eens renners toe die niet uit het Baskenland kwamen. Waarom ze voor deze Angel Castresana een uitzondering hebben gemaakt is mij niet helemaal duidelijk, al won hij in 2001 wel een rit in de Ronde van het Baskenland. Mede dankzij die overwinning mocht hij nog een paar jaar voor ONCE rijden, waarna hij langzaam uit beeld verdween. Wel nog voor het legendarische Unibet gereden, je zou voor minder. Nog steeds woonachtig in Medina de Pomar, naar het schijnt. Sterker nog, hij runt hier zelfs zijn eigen fietsenzaak, CastresanaBike. Zijn zoon, Pablo Castresana, rijdt momenteel voor Lizarte. We zouden dus binnenkort een nieuwe Castresana in het peloton kunnen krijgen, als je voor Lizarte rijdt is de stap naar Kern Pharma nooit ver weg. Tot zover de familie Castresana, had ik al gezegd dat de tussensprint in Medina de Pomar ligt? In deze stad vinden we naast een fietsenwinkel ook een klooster en een kasteel terug.



Na de tussensprint rijden we via een paar bochten door het centrum van Medina de Pomar, we passeren ook bijna langs de fietsenwinkel. We komen aan de rand van Medina de Pomar een rotonde tegen, maar verder rijden we eigenlijk simpelweg een kilometer of acht rechtdoor naar de volgende plaats van betekenis. Het is overwegend vlak, behoorlijk kaal en eindeloos leeg tot in Villarcayo. De weg is breed en overwegend recht, de aanloop naar de finale zou moeilijk minder spannend kunnen zijn. Na een kilometer of 175 bereiken we Villarcayo, waar de renners wel geconfronteerd gaan worden met het nodige bochtenwerk. Kort achter elkaar drie bochten in het centrum van dit stadje met een verhaal. Of nouja, met een paar willekeurige leuke feitjes. Bijvoorbeeld dat Danny van Poppel hier in 2016 een rit won in de Ronde van Burgos, dat zijn de dingen die we willen weten. Maar gelukkig is er meer. Villarcayo is namelijk de geboorteplaats van niemand minder dan Iñigo Cuesta. In 1969 werd hij geboren in Villarcayo de Merindad de Castilla la Vieja, zoals het hier voluit schijnt te heten. Veel Baskischer kan een naam moeilijk worden, maar Cuesta komt toch echt uit de provincie Burgos. Desondanks debuteerde hij in 1994 bij Euskadi, in hetzelfde jaar dat de ploeg überhaupt werd opgericht. Iñigo Cuesta is dus een van de OG's, een held van formaat. Zijn carrière zou eeuwig blijken te duren, pas in 2011 zwaaide hij af bij Caja Rural. Toen was hij dus 42, een oude krijger. Met 17 deelnames (op rij ook nog eens) aan de Vuelta is hij recordhouder, alleen Valverde kan nog in de buurt komen als hij tot z'n 50e blijft koersen. Cuesta woont nog steeds in Villarcayo en organiseert hier in normale tijden jaarlijks zijn eigen toertocht, niets mis mee. Cuesta heeft wel het probleem dat op Wikipedia staat dat hij uit Burgos komt, mensen die niet grondig alles uitzoeken maken dus wel eens een uitglijder. Michel Wuyts bijvoorbeeld, die tijdens de tijdrit in Burgos verkondigde dat Cuesta uit Burgos komt. Neen, Wikipedia is niet altijd correct. Al wijzen we nu ook naar Hannes, want die moet dit soort feitjes panklaar presenteren aan Wuyts. Maarja, Hannes maakt z'n huiswerk nooit, dus Michel Wuyts gaat morgen de naam Iñigo Cuesta niet laten vallen. Hannes Tahon, als je dit leest, je bent een luie flikker en André Meganck draait zich om in z'n graf. Enfin, terug naar de koers. Na de bochten in Villarcayo rijden we rechtdoor het dorp uit en zetten we koers naar... een klim! Nog niet Picón Blanco, nee, er volgt nog een klein voorgerecht. Na vijf vlakke en vrijwel rechte kilometers beginnen we ter hoogte van Bocos aan de Alto de Bocos. Het gaat een kleine drie kilometer aan iets meer dan 6% omhoog, wat niet heel indrukwekkend lijkt. Toch is dit nog wel een lachen klimmetje, want het gaat tussendoor een kilometer aan 10% omhoog. Toch net geen unipuerto deze rit, al zal dit klimmetje het verschil ook weer niet gaan maken. Na de steile kilometer, die grappig genoeg bijna volledig rechtdoor loopt, zwakt het richting de top van de klim enorm af. Van vijf procent terug naar 3%, daar hebben we dan weer niet zo gek veel aan. Na 183 kilometer komen we boven op deze Alto de Bocos, een klimmetje van de derde categorie waar naast de bergprijs ook een bonussprint ligt. Enthousiaste renners kunnen hier nog wat secondjes rapen, voor wat het waard is.




De meisjes reden dit jaar tijdens hun Ronde van Burgos ook al over deze Alto de Bocos, gekkenhuis. De jongens gaan nu op weg naar Espinosa de los Monteros, waar de voet van de slotklim ligt. Het gaat drie kilometer naar beneden, dit is een afdaling die weinig voorstelt. De weg is breed, er zijn weinig gekke bochten en het gaat ook niet direct enorm steil naar beneden. Via Gayangos rijden we naar Baranda, waar de lastigste bocht volgt. Een scherpe naar links, waarna we over een smaller weggetje verder gaan rijden. Dit smalle weggetje is iets bochtiger en begint na een tijd ineens omhoog te lopen, het gaat een kilometer of twee aan een procent of vier omhoog. Heftig ongecategoriseerd klimmetje tussendoor hoor, poe. Het leukste aan het klimmetje is dat het een mooi uitzicht biedt over de omgeving, je kunt hier nogal ver weg kijken. Geen lastige klim, het afdalinkje dat daarna volgt is ook niet zo lastig. Het gaat een kleine twee kilometer heel licht naar beneden, al wordt het door het smalle wegdek en een paar bochten toch nog enigszins listig. Ik zie één scherpe bocht naar links en dan een smal bochtje naar rechts over een brug, waarna het dalen wel weer klaar is. Het is vervolgens een kilometer of drie vrij vlak tot in Espinosa de los Monteros, terwijl we door een bos rijden. Na 194 kilometer, op een kleine negen kilometer van het eind, komen we uit in Espinosa de los Monteros, een schattig dorpje waar Romain Bardet zijn dunne armpjes een paar dagen geleden nog in de lucht mocht steken. Er eindigde een rit van de Ronde van Burgos hier, na een beklimming van Picón Blanco werd er gedaald richting Espinosa de los Monteros alwaar Bardet dus won. In die afdaling ging Bardet nog wel op z'n bek, we mogen dus blij zijn dat de aankomst ditmaal bergop ligt. Het grootste nadeel aan Espinosa de los Monteros is nog wel dat er een politicus van het altijd walgelijke VOX is die Ivan Espinosa de los Monteros heet. Die domineert heel Google met z'n fascistische hoofd, Spanje blijft een krankzinnig land.



Dit geheel terzijde verder, het is tijd voor de slotklim. Bij het binnenrijden van Espinosa slaan we eerst linksaf en dan rechtsaf waarna we over een smallere weg gaan rijden. Het wordt een gekke aanloop, ik denk dat de sprint richting Espinosa de los Monteros imponerend gaat zijn. Hier wil je graag een beetje van voren beginnen, want eenmaal in de straten van Espinosa wordt het smal en nouja, een beetje mal. Paar bochten erbij, je kent het wel. Aan de rand van het dorp slaan we nog een keer af en dan loopt de weg ineens steil omhoog. De beklimming van Picón Blanco is begonnen, de laatste 7,6 kilometer van de rit gaat het bijzonder lastig worden. Gemiddeld gaat het aan 9,3% omhoog, waardoor Picón Blanco een klim is van de eerste categorie. In Spanje is geen enkel profielkaartje gelijk aan een ander, maar men lijkt er redelijk over eens te zijn dat de klim begint met een relatief makkelijke kilometer, zo rond de 6%. Al is dat ook wel weer de Picón Blanco: loeiend steile stroken worden afgewisseld met vlakkere stukjes. Er ligt een vers laagje asfalt, dat in eerste instantie door een gebied leidt waar nog wel wat vegetatie is te vinden. De tweede kilometer is lastiger, het gaat aan 8,5% omhoog. Of meer, afhankelijk van je bron. In de derde kilometer gaat het aan 10% omhoog, terwijl de smalle weg soms zelfs steiler dan dat omhoog lijkt te lopen. Pieken tot 16%, dat klinkt wel plausibel. Een paar bochten later komen we een wat vlakker stukje tegen, waardoor het in de vierde kilometer 'slechts' aan 8,5% omhoog gaat. Daarna volgt wel meteen de leukste kilometer, we gaan aan 12% gemiddeld omhoog. Een piek tot 18%, jawel! Langs de bomen is het enorm steil, voorbij de bomen is het nog 2,5 kilometer fietsen. Het blijft voorlopig wel steil, ook als het terrein volledig open is. Kilometer aan 10% met uitschieters tot 15%, de Picón Blanco kent maar weinig momenten van verpozing. Ook in de voorlaatste kilometer schijnt het doodleuk aan meer dan 9% gemiddeld omhoog te gaan, waarbi jer tussendoor wel een iets vlakker stukje is. Maar ook weer stukjes aan 14%, voor de balans. In de laatste meters van de rit wordt het even wat vlakker, voor we in de slotmeters nog eens bijzonder steil werk mogen verwachten. Aan 17% kruipen richting de finish, waar een mens zin in heeft. Na 203 kilometer bereiken we vervolgens de top van Picón Blanco, een klim die u als het goed is al lang en breed kent.





Het is voor het eerst dat de Vuelta a España een aankomst kent op Picón Blanco, maar de liefhebber is al een paar jaar bekend met deze klim. In de Vuelta a Burgos maakt de klim sinds 2017 jaarlijks onderdeel uit van het parcours. In 2017 wist Mikel Landa hier als eerste te winnen, een jaar later werd hij opgevolgd door Miguel Angel Lopez die in een beklijvend gevecht Ivan Sosa net te snel af was. Ivan Sosa is sowieso dé man van de Ronde van Burgos, dus kwam hij in 2019 terug om bij die gelegenheid wél te winnen op Picón Blanco. Vorig jaar zagen we het lelijke kutkind Remco Evenepoel hier winnen, met open shirt. Dit jaar waren we dan weer getuige van een heel nieuw fenomeen. Picón Blanco zat wel in het parcours, maar dan als tussendoortje. Na de klim volgde er nog een afdaling en een aankomst in Espinosa de los Monteros. Op de klim had Romain Bardet wonderbenen, in de afdaling wist hij ondanks een valpartij zijn naaste belagers af te houden en zodoende kon hij de ritzege bijschrijven in Espinosa. Op Lagunas de Neila beleefde hij door die valpartij dan wel weer een dramatische dag, waardoor hij de Vuelta a Burgos niet wist te winnen. De recordtijd staat op naam van Evenepoel, hij had 25 minuten en 30 tellen nodig voor deze klim. Dat record zou nu zomaar eens uit de boeken gefietst kunnen worden, als de kleppers tenminste een beetje zin hebben. El Picón Blanco dankt zijn naam aan de sneeuw die zich in de winter ophoopt, hoewel in deze tijd het weer naar verwachting aangenaam zal zijn. Stond in een krant, ja, in augustus zal er geen sneeuw liggen nee, zeker niet als het 350 graden is. Op de top van Picón Blanco ligt een oude militaire basis, dat is ook meteen de enige reden dat hier überhaupt een weg ligt. De militaire basis werd in de jaren '70 aangelegd en werd in 1999 alweer verlaten. Sindsdien staan de paar gebouwen op de top te verpauperen, de opvallende witte gebouwen zijn onder meer voorzien van wat graffiti. Het is dat de koers hier sinds kort wat vaker passeert, daardoor wil de boel misschien nog wel een keer opgelapt worden. Ook de binnenkant kan wel een nieuw likje verf gebruiken, of je moet de boel gewoon tegen de grond gooien. Hoe dan ook een leuke plek met een leuk uitzicht over de omgeving, en een leuke klim. Deftig de moeite waard, hier ontstaan in ieder geval tijdens de Ronde van Burgos altijd serieuze verschillen. Officieel hoort dit allemaal bij Espinosa de los Monteros, waar de voet ligt. Dat is een gemeente in de Spaanse provincie Burgos in de regio Castilië en León met een oppervlakte van 137,51 km². Espinosa de los Monteros telt 1.651 inwoners volgens het roadbook, volgens Wikipedia waren dat er vijf jaar geleden nog een stuk of 100 meer. De leegloop zet voort, ook hier. Er staan een paar paleisjes en torentjes in het dorp en ze hebben in de bergen de beschikking over een skiresort, want in de winter wil het hier dus nog wel eens sneeuwen. 't Is niet voor niets de Picón Blanco, eens te meer bewezen.



In Santo Domingo de Silos wordt het vandaag blijkbaar slechts 27 graden, de grote hittegolf ligt blijkbaar alweer achter ons. Een opluchting voor de renners, lijkt me. Het blijft droog, maar het gaat wel vrij stevig waaien. Wind vooral uit het noorden, een beetje noordoosten. We fietsen het grootste deel van de dag naar het noorden, dus ja, dat gaat veel tegenwind opleveren. Slecht voor de vluchters, ook slecht voor een toptijd op de slotklim. Gedurende de rit blijft het hard waaien, de windrichting blijft ook ongeveer gelijk. Soms wat meer uit het noordoosten, maar de wind staat eigenlijk continu tegen of schuin tegen. In Medina de Pomar, daar waar de tussensprint ligt, staat de wind weer volledig uit het noorden. Het stukje tussen Medina de Pomar en Villarcayo kan eventueel nog wel leuk zijn, daar is het even wind schuin in de rug. Maar in Villarcayo slaan we dan weer een andere kant op en vanaf dat moment is het zo'n beetje tegenwind tot aan de finish. In Espinosa de los Monteros zou het slechts 19 graden worden, kan dat überhaupt? Jemig. Wind ook daar uit het noorden, een beetje noordwesten. Tegenwind op Picón Blanco, feest. Alsnog een recordtijd, gewoon omdat het kan. 't Is een vrij lange rit, dus beginnen we er relatief vroeg aan. Om 12:10 staan de renners aan het vertrek, na een neutralisatie van liefst acht minuten gaan ze er echt aan beginnen. Kan een leuk gevecht worden om in de vlucht van de dag te belanden, maar dat missen we uiteraard allemaal. Het gouden koppel begint er om 14:35 aan, tegen die tijd zijn we al in Belorado en hebben we toch al snel een kilometer of 90 afgehaspeld. Eurosport 1 en de PLAYER, meteen allebei op hetzelfde tijdstip live. Michel en José kiezen voor een langere siësta en schuiven om 15:50 aan, tegen die tijd hoeft er nog maar een kilometer of 70 gefietst te worden. De aankomst verwacht men ergens tussen 17:14 en 17:46.



Dag drie, de eerste aankomst bergop. Dat is de Vuelta. Het was nochtans de bedoeling om het wat makkelijker te maken in het begin, kies je voor een klim van een kleine acht kilometer aan 9%, koekoek. De tegemoetkoming is dat de rit voor de rest verder vrij makkelijk is, op een inspanning van goed 25 minuten aan het eind gaat de Vuelta niet beslist worden. Zodoende past het toch in het narratief, zullen we maar zeggen. De vlucht zou eventueel best wel een eind kunnen komen, afhankelijk van de ambities van Jumbo en andere ploegen. Er is een kans dat Jumbo geen zin heeft om drie weken lang te controleren, dan zou het een optie zijn om de trui weg te geven. In dat kader zou ik het wel lollig vinden als Aranburu in de aanval gaat, gewoon doen joh. Maar ik vind het verder niet iets voor Jumbo om de trui op zo'n manier weg te geven, veelvraat Roglic zal waarschijnlijk geen mogelijkheid onbenut willen laten om zijn voorsprong uit te breiden. Andere ploegen hebben misschien ook wel ambitie om te controleren, want je kan nog altijd een vraagteken achter de naam van de Sloveen plaatsen. Zijn tijdrit was formidabel, en zijn tijdrit op de OS ook. Maar zijn wegrit was een pak minder, op de steile Mikuni Pass speelde de rug op, blijkbaar. Dat zou op deze steile joekel ook kunnen gebeuren, probeer hem toch maar eens onder druk te zetten zou ik zeggen. Ik ga daarom toch maar uit van een ritzege voor de favorieten. Dat het bijna de hele dag tegenwind is en ook nog eens tegenwind op de slotklim zal de vluchters niet helpen. Eenmaal op de slotklim is de tegenwind dan weer nadelig voor de aanvallers onder de klassementsrenners, een vroege aanval zou zelfmoord kunnen blijken te zijn. De kans lijkt daardoor vrij groot dat we niet de meest spetterende beklimming te zien gaan krijgen. Kan vrij gesloten en gecontroleerd blijven, met wellicht zelfs een sprintje van een uitgedunde groep aan het eind. Al is de klim daar eigenlijk te lastig voor, maar het kan sowieso wel lang duren voor de boel echt gaat ontbranden. Enfin, hoe dan ook.
1. Roglic. Gewoon.
2. Yates. Gisteren tijd verloren, hij zal nu meteen een poging moeten wagen om wat tijd terug te winnen. Met Bernal en Carapaz in de ploeg moet hij het nu meteen laten zien, anders is de pikorde onverbiddelijk.
3. Bernal. Dit wordt lachen joh. Movistar, maar dan Ineos. Net iets meer kwaliteit, maar daardoor wel kans op extra chaos.
4. Carapaz. Oké, nu overdrijf ik misschien, maar het zou toch ook weer niet heel verbazingwekkend zijn als ze met z'n drieën bij de eerste tien eindigen.
5. Carthy. De vorige keer op Picón Blanco was hij niet zo best, maar een paar dagen later op Lagunas de Neila wist hij dan weer te winnen. Pieken richting de Vuelta, dat gaat weer hetzelfde worden als vorig jaar. We zitten er niet op te wachten en dringen er ook niet op aan, maar we hebben het niet voor het zeggen. Enige nadeel is dat ik nu een top 5 heb zonder Bahrein, waardoor deze voorspelling per definitie onbruikbaar is.

Echt schandalig dat ik gewoon mijn favoriete Vueltarubriek ben vergeten. Perico gaat ook dit jaar weer op pad zodra er een aankomst bergop is.

Picón Blanco heeft hij bedwongen samen met Roger Adria, een lelijke trap na voor alle fans van Kern Pharma. #FreeKernPharma

Jakobsen gevallen tijdens de neutralisatie blijkbaar, lol.

Momenteel een kopgroep van acht met Bayer, Amezqueta, Soto, Tamaree, Dombrowski, Calmejane, Elissonde en de onvermijdelijke Jetse Bol. Meer dan een minuut voorsprong inmiddels, dus die zullen wel vertrokken zijn.

Wij feliciteren Santambrogio.

Jeetje, zeven minuten inmiddels.

Julen moet je fonetisch uitspreken, Jeroen. Het is geen Turk.

quote:

Op maandag 16 augustus 2021 15:01 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]
Ach nee toch, straks gaat er nog een non-valeur winnen.

Al zou Tamaré of Elissonde nog wel leuk zijn.

Tobias Bayer met de Alpecinbonus toch maar niet onderschatten.

Zelf sta ik volledig achter Amezqueta, maar Caja Rural wint nooit wat dus dat draait weer uit op een teleurstelling.

quote:

Op maandag 16 augustus 2021 15:02 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]
Ik sluit Dombrowski ook niet uit (lol)

De enige die kansloos is is natuurlijk ONZE Jetse.

Als Dombrowski wint kegelt hij morgen Landa uit koers, dat moeten we niet willen.

quote:

Op maandag 16 augustus 2021 15:06 schreef Szura het volgende:
Erg mooi dat de onvermijdelijke act A Madrazo nog een snipperdag heeft genomen

Je krijgt er de alleen op twitter presterende Jetse Bol voor terug, zou het wat uitmaken?

quote:

Op maandag 16 augustus 2021 15:48 schreef wimderon het volgende:
Deze van gisteren wil ik jullie toch niet onthouden.

https://streamable.com/95ve1m

Je zou kunnen stellen dat het een merkwaardige sport blijft.

Michel, zou je dit niet even controleren voordat je het ongegeneerd in de ether gooit?

quote:

Op maandag 16 augustus 2021 16:23 schreef El-Stinho het volgende:

[..]
Wanneer overweeg je je naar de VRT-toren te bewegen?

Waarschijnlijk na de eerste koers van Karl.