quote:
Tom Dumoulin nam in januari van dit jaar het ingrijpende besluit om voor een onbepaalde tijd te stoppen met fietsen. Hij nam afstand van zijn topsportbestaan om na te denken over een verdere invulling van zijn carrière. Niemand wist of de Jumbo-renner zou terugkeren in het peloton, ook hijzelf niet. Uit het niets won hij in Tokio een zilveren medaille op de tijdrit. In gesprek met ESPN blikt Dumoulin terug op zijn tijdelijke afscheid van het wielerleven.
“Ik was er klaar voor om aan te geven dat dit het was. Als het klaar zou zijn, was ik een heel blije jongen geweest die terugblikte op zijn loopbaan. Mijn loopbaan zou dan niet zo lang zijn geweest als de loopbanen van andere wielrenners, maar ik was heel blij met mijn prestaties", zegt Dumoulin over het moment dat hij zich niet meer kon opladen.
Er viel een enorme last van zijn schouders door aan te geven dat hij tijd nodig had om na te denken over zijn toekomst. “In die periode was ik niet alleen blij met mijn prestaties, maar ik was ook een blij mens. Dat was op dat moment veel belangrijker. Dat is altijd veel belangrijker.”
Dumoulin raakt overtraind
Constant het maximale vragen van het lichaam, zowel fysiek als mentaal, - met weinig rustperiodes zorgde - ervoor dat Dumoulin overtraind raakte. Een proces dat al in 2019 in gang was gezet, toen hij moest revalideren van zijn val in de Giro D'Italia. “Vorig jaar zat ik al een aantal keer tegen de limiet aan. Ik voelde dat terugkeren na een blessure in 2019 heel zwaar was. Terugkijkend stond ik al een aantal jaar op het punt om fysiek en mentaal klaar te zijn met elke keer te presteren en om te gaan met mijn ambities, de ambities van de ploeg en iedereen om me heen."
Dumoulin kwam tot de conclusie dat hij langer rust nodig had. “Voor een aantal jaar voelde ik de druk op mijn schouders. Vorig jaar had ik er moeite mee en in de winter herstelde ik niet meer van het seizoen. Ik wilde weer opstarten en toewerken naar dit seizoen, maar ik merkte vrij snel dat ik niet hersteld was, zelfs niet na vier weken vakantie."
Terug van vakantie kwam hij weer in de vicieuze cirkel van trainen en bijschaven om in topconditie te zijn voor het voorjaar. Zijn lichaam prosteerde. “Ik hoopte dat dat gevoel zou verdwijnen. Ik trainde, probeerde beter te worden, maar in januari moest ik de stekker eruit trekken, omdat ik mezelf mentaal en fysiek aan het leegzuigen was.”
Break van vijf maanden
Dumoulin drukte de pauzeknop in en nam een break van vijf maanden. Het gaf zijn overtrainde lichaam de tijd om te herstellen. Dumoulin dacht na over welke plaats zijn wielercarrière zou moeten innemen in zijn leven. Hij vulde dagen met wandelen, spendeerde meer tijd met zijn vrouw en goede vrienden. Dingen die simpel lijken, maar waarvoor normaal gesproken geen tijd voor is. Dan zit hij in trainingskampen ter voorbereiding op de koers.
“Gewoon praten over het leven en wat ik wil", geeft hij een inkijkje over de gesprekken die hij voerde. "Maar ook eindelijk interesse tonen in andere mensen. Ik heb veel periodes gehad in mijn leven waarin ik alleen maar gefocust was op mijn doelen in het fietsen waardoor het moeilijk was relaties te onderhouden met anderen. Ik had wel vriendschappen, maar het was heel lastig om interesse te tonen in wat zij deden. Het voelde als een normaal persoon, dat was fijn.”
Zijn mentale strubbelingen speelden vooral op wanneer hij zich prepareerde voor een grote ronde. Dan voelde hij de druk steeds meer toenemen. “Ik denk niet dat de stress en het doel van een grote ronde rijden mij beroerde in de afgelopen jaren, het was de weg er naar toe. Vaak genoeg voelde ik mij gestresst over mijn prestaties. Wanneer ik dat een beetje los kan laten, wil ik voor het allerhoogste gaan in de grote rondes.”
Toekomstplannen nog in het ongewis
Dumoulin geniet van zijn terugkeer in het peloton, maar durft nog niet te ver vooruit te kijken. Na dit seizoen volgt een evaluatie over de invulling van 2021, geeft de Limburger aan. “Ik kijk er naar uit om meer rondes te rijden dit jaar, maar over mijn toekomstplannen kan ik nog weinig zeggen. Dat is een vraag die ik mijzelf ga stellen deze winter. Wil ik nog nog steeds meedoen voor het algemeen klassement en de grote rondes? Ik weet het nog niet.”
Tijd om stil te staan bij zijn prestaties was er niet of gunde hij zichzelf niet. Pas na het winnen van zilver in Tokio en vijf jaar na zijn zilveren plak in Rio de Janeiro daalde bij hem in wat hij had neergezet. “Het was absoluut een hoge snelheidstrein waar ik in zat, van doel naar doel, nooit achterom kijkend. Nu is het de eerste keer dat ik terugkeek op mijn medaille in Rio en voor de eerste keer denk ik ‘maar je hebt een zilveren medaille op de Olympische Spelen gehaald, hoe vet is dat.’
Dumoulin voelt zich bevoorrecht om wielrenner te zijn
De tijdritspecialist zit tegenwoordig als een ander persoon op de fiets. “Ik ben erg gelukkig dat ik deze dingen mag doen en dat ik de fysieke gave heb om dat voor elkaar te krijgen. Ik voel mij ook erg bevoorrecht en ik denk niet dat ik er op deze manier in het verleden naar gekeken heb.” Hij heeft meer oog gekregen voor de mensen om hem heen. “Een paar jaar heb ik van doel naar doel gefietst en dat was hoe mijn leven eruitzag, zonder naar links of rechts te kijken. Het was noodzakelijk en ook goed bij momenten, maar deze periode heeft mijn ogen geopend dat ik van het leven moet genieten, en ik geniet van het leven om mij heen.”
Om te kunnen presteren weet Dumoulin inmiddels heel goed wat hij nodig heeft. “Ik heb in de toekomst een betere balans nodig tussen mijn fietsleven en privéleven. Het heeft mij zeker een beter inzicht gegeven van mezelf in deze wereld en de fietswereld." Tot slot wil Dumoulin nog iets meegeven aan de mensen die met dezelfde problemen kampen als waar hij mee te maken had. “Doe een stap terug en geniet van het leven.”