[Etappe 21] Chatou - Paris Champs-Élysées #1

Etappe 21: Chatou - Paris Champs-Élysées, 108,4 km

Nou jongens, wat een tijdrit was me dat he. Of nouja, dat viel eigenlijk wel mee. Zelden zo'n tijdrit met zo weinig spannende momenten gezien. Een van de verrassingen van de dag: Küng wint weer niet. Of mogen we dat ondertussen geen verrassing meer noemen? Asgreen was sneller, dat vond ik dan nog wel lichtelijk verrassend. Maarja, toen kwam Woutje van Aert. En Woutje van Aert reed alle tijden uit de boeken, hij begon snel en viel niet meer stil. Eindelijk wint hij een tijdrit in de Tour, gefeliciteerd Wout. De rest kwam niet meer in de buurt, zelfs Tadej Pogacar niet. Die jongen kan dan blijkbaar toch niet alles. Enfin, een overwinning voor Wout en verder? Bauke Mollema die opschuift naar de 20e plaats, Sergio Henao zakt een plaatsje en moet het doen met een 21e plek. Volgens Gouvenou kon er nog heel veel gebeuren, maar dat bleek niet zo te zijn. Bilbao viel me wel wat tegen, die had normaal gesproken toch voorbij Guillaume Martin moeten gaan. Wilco Kelderman had met een goede tijdrit ook nog O'Connor in kunnen halen, maar dat gebeurde niet. Nee, weinig verheffende taferelen. Vooral veel wijn, en weer een overwinning voor de landgenoten. Het was een Tour die bijzonder leuk begon, de eerste negen dagen was het genieten. Daarna is de koers wel langzaam als een nachtkaars uitgedoofd, daar was die tijdrit van gisteren ook wel weer een bewijs van. De eerste week was memorabel, alles daar niet echt. De afsluitende rit richting Parijs zal ook niet direct heel memorabel worden, tenzij een bepaalde renner een bepaald record pakt.




De afsluitende rit gaat van start in Chatou, een stad met 31.600 inwoners in het Franse departement Yvelines (regio Île-de-France). Het is de vierde keer op een rij dat de afsluitende rit van start gaat in dit departement, tot en met 2023 zal dat zo blijven. In dit departement worden blijkbaar ook de fietsonderdelen van de Olympische Spelen van 2024 georganiseerd, er was blijkbaar geen ruimte voor een BMX-baan in Parijs zelf. De Tour is nog nooit in Chatou geweest, in ieder geval niet als start- of finishplaats. In de jaren '30 reden ze hier blijkbaar vaak doorheen, maar dit is de eerste keer dat we hier starten. Een paar jaar geleden mocht Chatou al eens ruiken aan de koers, in 2018 ging hier de eerste rit van Parijs-Nice van start. Die rit zou eindigen in Meudon, waar we vandaag ook doorheen gaan fietsen, op een lastig heuveltje. Hier was Arnaud Demare in de sprint der stervende zwanen net iets sterker dan Gorka Izagirre, erg jammer. Volgens het roadbook bevinden we ons in Chatou in het land van de impressionisten. Nadat in 1837 voor het eerst een spoorlijn werd aangelegd vanuit Parijs richting deze regio kwamen alle decadente figuurtjes deze omgeving opzoeken. De natuur, de Seine, het landschap, alles zorgde voor frisse lucht en inspiratie. Renoir, Manet, Monet, noem ze allemaal maar op, ze passeerden in Chatou en spraken hier vooral af op het Île des Impressionistes. Dit is een eilandje in de Seine, waar we onder meer de Maison Fournaise vinden, tegenwoordig Musée Fournaise. Dit was een restaurant waar alle schilders samenkwamen. De taferelen die zich hier afspeelden werden zo nu en dan ook vastgelegd, dat schijnen bekende schilderijen te zijn. Naast schilders kwamen er ook dichters en schrijvers op Chatou af, naar het schijnt. Een verzamelplaats van talent, daar op dat eilandje in de Seine. Maison Fournaise, Maison Levanneur, alles gebeurde hier. Er werd gezopen, geschilderd, gegeten. Af en toe ging men ook het water op, roeien was hier geen onbekende activiteit. Een van de bekendste schilderijen uit deze tijd is er eentje van Renoir, de Lunch van de roeiers. Zegt mij niets, maar ik ben dan ook een cultuurbarbaar. Jaren later kwam er een nieuwe generatie schilders op Chatou af, waaronder André Derain die hier zelfs geboren werd. Ook Maurice de Vlaminck, samen met Derain een van de grondleggers van het zogenaamde fauvisme. Het fauvisme kenmerkt zich door het gebruik van felle, nauwelijks gemengde kleuren, aha. Goed, van impressionisme naar fauvisme dus, we mogen Chatou een schilderachtige locatie noemen. Een plaats waar we nog steeds een oop tuintjes en parkjes vinden, terwijl men de originele sfeer heeft proberen te bewaren. Het Île des Impressionistes is tegenwoordig één groot eiland, vroeger was dat blijkbaar niet zo. Een paar kleinere eilandjes, die later via een dijk aan elkaar zijn verbonden. De geschiedenis van het Maison Fournaise is blijkbaar onlosmakelijk verbonden met bootjesvaren. Een man die die bootjes maakte huurde ze uit aan de hogere Parijse sociale klasse die hier langs kwam om te zuipen en te schilderen, zijn vrouw kwam daarna op het idee om een restaurant te beginnen. Geniaal idee, vooral mooi dat dit fraaie gebouw bewaard is gebleven. Een museum dus, tegenwoordig. Met veel schilderijen, of wat had u gedacht. Op het eiland van de impressionisten vinden we ook nog de Galerie Bessières Art contemporain, een kunstgalerie in een gebouw dat ook vrij fraai is. Er is ook nog een oud boothuis te vinden, waar je liefst 34 oude boten die vroeger werden gebruikt op de Seine te bezichtigen zijn. van kano's tot skiffs, het komt allemaal voorbij. Bij allerlei evenementen worden deze boten ook nog gebruikt, blijkbaar. Nou, dan hebben we nog de lokale kerk en een heus nymphaeum. Een monument gewijd aan de nimfen, jeejte. Het Nymphée de Soufflot, in elkaar gezet door de man die ook het Panthéon in Parijs heeft ontworpen. Nouja, Chatou dus, helemaal de moeite waard.




De laatste rit gaat altijd helemaal nergens over. De renners fietsen gezellig babbelend met een slakkengangetje richting Parijs. Er wordt champagne gedronken, soms doen ze helemaal gek en steken ze een sigaar op. Uit een soort van plichtsbesef omschrijf ik dat parcours vaak ook nog wel, maar eigenlijk is dat nergens voor nodig. De hele ploeg van UAE gaat naast elkaar rijden om wat mooie foto's te laten maken, waar dat precies gebeurt is niet zo rullevant. De renners gaan van start op het eiland van de impressionisten, uiteraard. Daarna rijden ze richting het westen, wat toch best opmerkelijk is. Parijs ligt richting het oosten, we maken dus een extra lusje om nog wat kilometers te verzamelen. Vrij snel komen we een klimmetje tegen, zowaar. De Côte des Grès, een klimmetje van de vierde categorie. Twee kilometer aan 6%, dat zal ervoor zorgen dat we nog wat langer moeten wachten op de gebruikelijke taferelen. Want we komen hier al boven na een kilometer of 7, vrij snel na het vertrek derhalve. Enfin, we rijden verder en passeren allerlei dorpjes en steden, waar we wel vaker passeren. Na 23 kilometer komen we uit in Saint-Cyr-l'École, hier kwam de eerste rit van Parijs tegen Nice van dit jaar aan. Sam Bennett won toen in de sprint, op dat moment dachten we nog dat hij gewoon de Tour zou rijden. Blijft toch een merkwaardig verhaal. Een paar kilometer later rijden we door, ja, komt ie, Versailles! Rijden we de laatste jaren ook steeds doorheen op weg naar Parijs, het paleis krijgt genoeg zendtijd. In Versailles zwaaien we naar Kevin Reza, die aan het eind van het jaar gaat afzwaaien. Voorbij het paleis rijden we verder naar Meudon, richting deze stad loopt de weg zelfs een tijd omhoog. Nouja, boeiend, wandeltempo. In Meudon eindigde in de Parijs-Nice van 2018 de eerste rit, die vertrok van Chatou. Demare won toen dus, helaas. We bevinden ons nu al praktisch in Parijs, na een lusje van een kilometer of 35 zijn we terug in de agglomeratie. In Meudon staat het Observatoire de Paris, waarschijnlijk een iets originelere keuze dan het paleis van Versailles voor de onvermijdelijke foto.



In 2019 en 2020 reden we ook via Meudon naar het lokale circuit, over dezelfde wegen. Nou, da's dan weer lekker origineel zeg. In Meudon bereiken de renners de oevers van de Seine, ze fietsen vervolgens een tijd langs die rivier. Even later slaan ze rechtsaf en fietsen ze door een aantal arrondissementen richting de Notre Dame. De enige echte Notre Dame, die ene die in de fik stond weet je wel. Inmiddels al weer dusdanig opgeknapt dat men de boel in beeld durft te brengen. Goed, rondje door Parijs dus. Allemaal lachen gebouwtjes onderweg, maar dat zal iedereen wel weten. Luxemburgs tuintje ligt bijna op de route, Pantheonnetje ook. Voorbij de Notre Dame steken we de Seine over via de Pont Neuf en dan gaan we weer beginnen aan een van de nieuwste gimmicks die de Tour rijk is. In 2019 begon men hiermee en het lijkt een blijvertje te zijn. We rijden dwars door het Louvre en daarna over het plein langs de glazen piramide. Mooie plaatjes hoor, hi ha ho. Rigoberto Uran vindt dit leuk.



Nou, goed, na het Louvre slaan we linksaf en dan rijden we een tijdje rechtdoor. Ter hoogte van de Jardin des Tuileries sluiten we na 52 kilometer aan op het lokale rondje. 1,5 kilometer later passeren we voor het eerst aan de meet en dan gaan we acht rondjes afwerken. Het rondje is hetzelfde als altijd, voor de volledigheid lepelen we 'm nog maar even op: Over de Champs-Élysées naar de Arc de Triomphe, daar helemaal omheen fietsen, dan weer terug over de Champs-Élysées. Over het Place de la Concorde en dan langs de Tuileries weer terug naar de Champs-Élysées. Heel erg spannend is het niet en ieder jaar neemt de zin verder af om er woorden aan te besteden. Net voorbij de derde passage aan de meet, na 68 kilometer, is er nog een tussensprint. Over de meet moeten we trouwens nog wel iets vertellen, want het rondje is dit jaar gewoon hetzelfde maar de finish ligt ergens anders. Kom er maar in, Thierry: "De finishlijn is 150 meter verder op de Champs getrokken. Door aanpassingen op de Rue de Rivoli is de weg in de laatste kilometer wat minder breed en de laatste bocht daardoor snmaller dan normaal. Om die reden hebben we ervoor gekozen om de streep een stukje meer naar achteren te leggen. Daardoor is het belang van in een van de eerste posities door de bocht te duiken wat minder groot geworden." Nouja, een noodgedwongen aanpassing dus. Verder gewoon hetzelfde als altijd, hallee. Na acht rondjes eindigt de Tour op een andere plek dan normaal na 108,4 kilometer, tjeempie.



Voor de 47e keer vormt de Champs-Élysées het slotstuk van de Tour de France. De laatste jaren is het iedere keer een rit voor de sprinters. Vorig jaar wist Sam Bennett hier in zijn groene trui te winnen, toen ging het nog goed met hem. Een jaar daarvoor zagen we de altijd irritante Ewan hier Groenewegen verslaan, daar zijn verder geen woorden voor nodig. Het jaar daar weer voor waren alle sprinters uitgevallen dus zagen we hier alleen maar mongolen sprinten. Kristoff won de sprint van de mindere goden voor Degenkolb en Demare. Nog een jaar eerder was de vlaggetjesbrigade hier aan het feest omdat Dylan Groenewegen iedereen regelrecht naar huis fietste. Voor Dillie juichen we tegenwoordig niet meer, maar zijn overwinning in 2017 was best prima. Zijn eerste van vier ritzeges in de Tour, daar zal het ook wel bij gaan blijven. In 2016 redde Greipel hier zijn Tour, na een aantal kansloze sprints wist hij op de Champs-Élysées toch nog een rit te winnen. Het jaar daarvoor ging dat hem beter af, toen won Greipel er zijn vierde rit van die Tour. De twee jaar daarvoor was Marcel Kittel met afstand de sterkste en de vier jaar daar weer voor was deze rit iedere keer een prooi voor Mark Cavendish. In 2008 won Gert Steegmans verrassend en in 2007 ging de rit naar Daniele Bennati. 2006 was het jaar dat Thor Hushovd won op de Champs-Élysées en 2005 was dan weer het laatste jaar dat de rit niet eindigde in een massasprint. Alexandre Vinokourov muisde er vanonder in de straten van Parijs en hij won, net voor de sprinters. Op die manier schoof hij ook nog een plekje op in het klassement, het kan dus nog wel in deze rit. Net als de afgelopen jaren hoop ik weer op een nieuwe Vino, maar waarschijnlijk wordt het wel weer heel erg saai. Er komt altijd wel een kansloze aanval, maar ver draagt dat nooit. In 2018 zagen we wel bijna Lampaert winnen, daar was de verrassing dichtbij. Maar goed, dit wordt weer helemaal niks. Over de stad Parijs zelf weiger ik ondertussen al een paar jaar iets te zeggen, veel valt er eigenlijk ook niet meer te vertellen. Ik bedoel ja, alles wat ik vertel weet iedereen al, want het is Parijs. Dus ja, dan maar niet.



Het is weer een ouderwetse avondrit. Vorig jaar was dat niet het geval, waarschijnlijk omdat de rit een paar maanden later werd verreden, dit jaar is het gewoon weer ouderwets laat. We beginnen om 16:15, met een neutralisatie van een kwartier. Dat blijft toch altijd koddig, want tot het moment dat we voor het eerst over de finish rijden is deze rit sowieso geneutraliseerd. Je kan wel zwaaien met je vlaggetje vandaag, maar verschil gaat het niet maken. Enfin, alle kanalen zijn er meteen vanaf het begin bij. Geen idee waarom je deze rit integraal zou willen uitzenden, maar goed. De onvermijdelijke massasprint verwachten we tussen 19:00 en 19:16, kunnen we daarna weer verder met ons leven. In Parijs wordt het overigens 19 graden, lekker warm. Geen kans op regen, wel wat kans op wind. Vanuit het noordoosten, jeetje. Of het veel verschil gaat maken weet ik niet, in een stad werkt dat toch altijd anders. Mocht de wind toch door de huizen heen weten te dringen dan hebben we te maken met wind schuin in de rug in de laatste kilometer, wat gunstig zou zijn voor een lange sprint. Maar goed, boeiend.

De tijden van Vino zijn gevlogen, letterlijk en figuurlijk. De laatste aanvaller die het redde, tegenwoordig heeft hij het niet eens meer voor het zeggen bij zijn eigen ploeg. Het afleggen tegen huismoeder Yana Seel, pijnlijker wordt het niet. Wij als kijkers gaan het ook weer afleggen, dit wordt natuurlijk gewoon weer een sprint. Op een iets andere plek, maar dat maakt allemaal geen verschil. Sprinten, want dat hebben we deze Tour nog niet gedaan haha.
1. Philipsen. Wij gunnen Cav geen 35e zege. Het zou een prachtig verhaal zijn, maar na de weggegeven rit richting Libourne zou ik het toch echt prachtig vinden als het nu mislukt. Die arrogantie mag van mij wel afgestraft worden. Dus ja, hup Philipsen dan maar. Na 100 tweede plaatsen een keer eerste, zou ook niet geheel onverdiend zijn.
2. Cavendish. Feest in huize Merckx.
3. Van Aert. Bergrit gewonnen, tijdrit gewonnen, maar de echte explosiviteit ontbreekt nog steeds en dus kunnen we helaas voor hem geen sprintrit toevoegen aan het rijtje.
4. Van Poppel. Dommie van Poppel, gewoon, voor te lachen. Er zijn nog maar weinig sprinters over, zo zou je het ook kunnen omschrijven.
5. Greipel. Omdat ie met pensioen gaat, de sympathiestem voor de Gorilla. We kunnen niet zeggen dat we enorm van hem hebben genoten als coureur, maar het is wel een goed mens. Het ga je goed, Dré.

Zo, ruim op tijd nog even het laatste topic afgeleverd.

Het waren me de drie weken wel weer hoor. Alle lezers worden weer bedankt voor het lezen, alle likes en complimentjes doen ontzettend veel deugd.