[Etappe 19] Mourenx - Libourne #2 Nog niet gedaan

Ergens ging een rit van start, op Luz Ardiden zou een rit eindigen. Het werd een rit met een atypisch begin, na heel wat aanvalspogingen in de beginfase zagen we uiteindelijk een kleine kopgroep van slechts vijf man ontstaan. Er was voorafgaang aan de rit een inval geweest bij Bahrein-Victorious, maar dat weerhield Matej Mohoric er niet van gewoon in de aanval te gaan. Hij kreeg het gezelschap van een wereldkampioen, de altijd hyperactieve Julian Alaphilippe was weer te vroeg met zijn krachten aan het smijten. Met beperkte voorsprong reed de kopgroep naar de Tourmalet, want in het peloton waren meerdere ploegen aan het rijden. Bahrein reed achter Bahrein aan, bijvoorbeeld. De bergpunten, een tranendal. Richting de tussensprint zagen we ook weer een tranendal, Colbrelli en Matthews lieten zich toch weer in de luren leggen door Quick Step. Eenmaal op de Tourmalet gingen allerlei renners in de aanval. Lopez en Quintana bijvoorbeeld, kansloos. Gaudu, iets minder kansloos. De Fransoos had weer een goede dag en probeerde het van ver. Kansrijk werd het ook weer niet, want UAE wilde opnieuw voor de ritzege gaan. Van de ene kant natuurlijk mooi, ergens ook wel weer jammer. Het bergtruitje wegkapen is wellicht niet het beste idee, maar het hoort natuurlijk wel bij de sport. Poels en Woods pakten het ook niet echt lekker aan, die gingen later achter de koplopers aan. Vlak voor de top van Tourmalet bleven ze naar elkaar kijken alsof het om de finish ging, waardoor ze niet bij de eersten over de top gingen. Als Poels iets eerder had gedemarreerd had hij nog wat meer punten kunnen pakken, hoewel het uiteindelijk allemaal niets uitmaakte. In de afdaling van de Tourmalet werd hij alweer ingerekend door het pelotonnetje, waar Uran al een tijd ontbrak. Slechte dag, de leeftijd, wie zal het zeggen. Aan de voet van Luz Ardiden reed alleen Gaudu nog voorop, Latour reed met hem voorop over de Tourmalet maar was ergens in de tussentijd ook weer verdwenen, bijzondere coureur.

In het peloton was het niet alleen UAE dat reed, het was eigenlijk zelfs vooral Ineos dat tempo aan het maken was. Waarom? Geen idee. Proberen de rit te winnen met Carapaz, ongetwijfeld. Maarja, beetje kansloos. Ze hadden niets te verliezen, was het verhaal achteraf. Klopt wel, ja. Niet veel te winnen ook, maar goed. Door dat hoge tempo van Ineos kwam Gaudu helemaal nergens, hij werd vrij ver van de finish weer bij de lurven gevat. Ineos bleef daarna rijden, tot Majka het commando overnam. Na die versnelling van de Pool bleven er net veel renners meer over, na de versnelling van Pogacar op drie kilometer van het eind was de zaak helemaal beklonken. Dezelfde drie renners als de dag ervoor bleven over, Pogacar, Carapaz en Vingegaard. Castroviejo was opnieuw belachelijk sterk, vooral als je bedenkt dat die jongen ook gewoon de Giro heeft gereden. Maarja, op Luz Ardiden zagen we dus hetzelfde als op de Col du Portet. Met z'n drieeën naar de finish, de rest ver daarachter. Mas had een betere dag, leuk voor hem. Dan Martin had ineens benen, leuk maar nutteloos. Verder, tja, allemaal figuranten. Vooraan werden Vingegaard en Carapaz aan het eind ook gedegradeerd tot figuranten. Pogacar stoof weg aan het eind, op weg naar zijn derde ritzege. Twee dagen achter elkaar winnen in de gele trui, blijkbaar ook best een unicum. Twintig jaar na Laiseka en tien jaar na Sanchez geen nieuwe zege voor een renner die we kunnen linken aan het Baskenland, of het moet zijn dat Matxin en San Millán bij de ploeg betrokken zijn. In dat kader een teleurstellende rit, hoewel het objectief gezien geen kwaad kan dat de leider de puntjes nog even op de i zet. Hij nam ook meteen de bergtrui mee, onze Sloveense veelvraat. Vingegaard weer tweede, Carapaz weer derde. De verhoudingen zijn duidelijk, iedereen staat nu wel daadwerkelijk op de plaats waar hij hoort.

Na deze dagen in de Pyreneeën volgt nu de decompressie. We moeten nog drie dagen, maar eigenlijk is de Tour al voorbij. De tijdrit op zaterdag gaat niet meer voor omwentelingen zorgen. Bilbao gaat waarschijnlijk Martin voorbij en schuift op van 9 naar 8, veel meer verschuivingen gaan we niet meer zien. De Tour gaat uit als een nachtkaars, ook omdat we vandaag te maken krijgen met een vlakke rit. Een lange, vlakke rit. Kan zomaar een sprint worden, of een dag voor de vluchters. In ieder geval een dag om snel te vergeten.

Na twee dagen in de Pyreneeën gaan we buiten de bergen van start in Mourenx, een dorpje met 6500 inwoners in het departement Pyrénées-Atlantiques, regio Nouvelle-Aquitaine. Het is een dorpje met een verhaal, al is dat niet altijd een goed teken. Mourenx was altijd een klein dorpje met amper 200 inwoners, totdat er in deze omgeving gasvelden werden ontdekt. In de buurt van Lacq werd een hele industrie uit de grond gestampt om al dat gas uit de grond te halen en in de omgeving werden enkele dorpjes gebouwd om een hoop werknemers richting de regio te lokken. Mourenx was zo'n dorpje, er werden een hoop spuuglelijke betonnen appartementencomplexen en flatgebouwen bij elkaar gezet met een winkelcentrum erbij en voilà, Mourenx was ineens een groot dorp. We spreken over het jaar 1958, de geboorte van het nieuwe Mourenx. Een paar jaar later had het dorp zelfs 12.000 inwoners, daar is nu nog maar de helft van over. Gaswinning is geen eeuwigdurende onderneming. Toch schijnt er tegenwoordig nog genoeg te doen te zijn in Mourenx, als we het roadbook mogen geloven. De oude industrie is gesloopt en er is in de afgelopen jaren een groenere stad ontstaan, waar ruimte is innovatieve industrie. Van gaswinning naar hernieuwbare energie, is het idee. Er zijn ook heel veel faciliteiten, zoals een velodrome. Al is die velodrome sinds 2012 gesloten, da's dan weer jammer. Zou wel opnieuw geopend kunnen worden, goede toevoeging van het roadbook. Dit velodrome draagt de naam van Eddy Merckx, want Merckx zou in 1969 de eerste zijn die in Mourenx wist te winnen. Een jaar of tien nadat de stad werd gebouwd kwam het Tourcircus hier al eens langs, het leverde een epische solo op van Merckx. Op de Tourmalet ging hij al in de aanval, daarna reed hij solo helemaal naar Mourenx, met zeven minuten voorsprong kwam hij aan. Voldoende om de lokale wielerbaan naar hem te vernoemen, alles was toch nog naamloos in deze nieuwe plaats. Een jaar later keerde Mourenx alweer terug in de Tour, toen leverde het een overwinning op voor de minder bekende Christian Raymond, die blijkbaar naast deze zege nog iets anders moois op zijn palmares heeft staan: hij zou Merckx voor het eerst de kannibaal hebben genoemd. In de jaren daarna was Mourenx nog wel eens de startplaats van een rit, zo reden we in 1999 van Mourenx naar Bordeaux, waar Tom Steels zou winnen in de sprint. Nu gaan we ongeveer dezelfde kant op, maar bereiken we het traditionele Bordeaux net niet. Het roadbook weet verder amper reclame te maken voor Mourenx. Ze verwijzen naar de Gabizos, een oude betonnen bak in de stijl van Le Corbusier. De Rue des Pionniers wordt genoemd, de straat waar de eerste flatgebouwen verschenen en waar dus ook de eerste arbeiders hun intrede deden. Er is een uitzichtpunt boven de stad, voor de liefhebbers van beton.

In Mourenx hebben ze net als in Groningen last van aardbevinkjes, de grond leeghalen blijft niet zonder gevolgen. Buiten het feit dat het hier spuuglelijk is en er een hoop werkgelegenheid is verdwenen is dit nóg een extra reden om niet te willen wonen in Mourenx. Daarom gaan we er maar snel vandoor, zeker. De renners gaan van start aan de rand van het betonnen en in blokjes opgedeelde Mourenx, in de buurt van het lokale sportveld en de misselijkmakende vreetschuur met de grote gele m. Want ja, dat hoort bij de 'faciliteiten' natuurlijk. De gesloten velodrome vernoemd naar Eddy Merckx is ook niet ver weg. Terwijl Eddy dan weer zelf een van zijn fietsen heeft vernoemd naar zijn overwinning in Mourenx, cirkeltje rond enzo. Enfin, we verlaten deze ellende locatie en gaan een eindje later voorbij het dorpje Lagor echt van start. Cité des Ingénieurs, nou nou. Cité des wegversmallinkjes, dat vooral. Die komen we wel allemaal tegen tijdens de neutralisatie, maar toch. Als de rit eenmaal echt beging aat het in de eerste vier kilometer van de rit vooral rechtdoor over een vlakke weg, waarna er een korte afdaling volgt richting Maslacq. Een paar bochten in het bos omlaag, zal wel meevallen. Daarna rijden we rechtdoor Maslacq binnen, waar we in het centrum nog een paar bochten tegenkomen. Na die bochten rijden we rechtdoor naar de Ousse, een rivier die we via een brede brug gaan oversteken. Aan de andere kant van het water gaat het naar rechts, daarna gaat het een tijdje rechtdoor over een weg die weer een kilometer of vier zo goed als vlak is. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf en begint er zowaar een klimmetje. De Côte de Bareille, een klimmetje van de vierde categorie. Twee kilometer aan 5%, het zal niet genoeg zijn voor Wout Poels om de bolletjestrui te heroveren. Wel kan het interessant zijn voor het ontstaan van de vlucht van de dag. Na 12 kilometer komen we boven op deze klim, lekker vroeg op de rit dus. Hier kunnen eventueel wat sterkere jongens wegrijden, waardoor we geen sprint krijgen. Een onregelmatig klimmetje over een bochtige weg door een bos, met wat fantasie gaat het nog wat langer omhoog. Stukkie vlak tussendoor en dat nog even wat verder omhoog naar Arthez-de-Béarn, een boerendorpje. De Béarn is overigens de streek van Cyril Barthe, schrijf hem maar op voor vandaag. De passage in Arthez-de-Béarn is lichtelijk vervelend, het gaat in dit dorp een beetje omlaag en doordat er hier nogal wat bochten en drempels liggen is dat minder plezant. Maarja, zal ook wel weer lukken. Buiten het dorp gaat het nog even verder naar beneden, we komen ook nog wat bochten tegen. De weg is hier wel zo breed dat ik er niet wakker van lig. Eenmaal beneden rijden we een kilometer of tien over een brede en vlakke weg dwars over het platteland. Het is een simpele tocht tot in Sault-de-Navailles, waar we na 27 kilometer gaan uitkomen. Vooral een rechte tocht langs open velden, helaas gaat het niet waaien.

[spoiler]

In Sault-de-Navailles stond een kasteel. Totdat storm Justine begin dit jaar huis begon te houden, daar kon het kasteel niet tegen. De toren werd volledig weggevaagd, alle resterende muren staan sindsdien op instorten. RIP aan de nabestaanden. Gelukkig hebben we de oude beelden nog. In Sault komen de renners naast wat brokstukken van het oude kasteel ook een paar rotondes tegen, een stuk of drie. Paar bochten erbij, waarna we buiten het dorp op een rechte weg terecht gaan komen. De komende 14 kilometer gaat het vooral rechtdoor richting Hagetmau, maar volledig vlak zal het niet zijn. Een glooiende weg, dat zullen de vluchters leuk vinden en de sprinters wat minder. Het gaat twee keer een tijdje wat langer omhoog, al stelt het nooit veel voor. Verder een beetje op en af, eigenlijk allemaal niet boeiend maar toch enigszins inspirerend voor de vluchters. Het gaat echt volkomen rechtdoor, tussendoor komen we alleen in Momuy een paar vluchtheuvels tegen en later aan de buitenrand van Hagetmau een rotonde. Na die rotonde rijden we rechtdoor het centrum van dit dorpje binnen, waar de socioloog Henri Lefebvre werd geboren. Deze man deed onder meer onderzoek in Mourenx, onze startplaats. Leuk voor hem. Hendrik II van Navarra overleed hier, heremetijd. Vlak voor we het centrum van Hagetmau bereiken slaan we linksaf, daarna rijden we in een boog om het centrum heen. Aan het eind van deze weg slaan we bij een rotonde linksaf, daarna rijden we vals plat omhoog Hagetmau uit. Hierna rijden we tien kilometer verder over een weg die nog steeds glooit, maar alweer iets minder. Het gaat tien kilometer rechtdoor, langs de akkers en weilanden van het departement Landes, want daar bevinden we ons inmiddels. Aan het eind van deze lange en glooiende weg rechtdoor komen we uit in een bos, waar zowaar een aantal bochten liggen. We verlaten de brede weg uiteindelijk aan de rechterkant, waarna we linksaf slaan richting Saint-Sever. De weg richting Saint-Sever is redelijk bochtig en voert ook door een bos, waardoor de renners de tussensprint pas laat gaan zien aankomen. Want ja, in Saint-Sever gaat er gesprint worden. Eigenlijk net voordat we Saint-Sever echt bereiken, na een paar bochten, bij het verlaten van het bos. We hebben 54 kilometer achter de rug en met een beetje mazzel kunnen we weer genieten van een showtje van Quick Step of wat broddelwerken van BikeExchange. In Saint-Sever staat een kicken gebouwtje, een voormalige benedictijnenabdij. Dit is een historisch monument en werelderfgoed van UNESCO in het kader van de bedevaartwegen naar Compostella. Nouja, dat klopt wel ja, in deze omgeving zie je af en toe wat bordjes staan die je de weg naar Compostella wijzen.

Na de tussensprint rijden we dwars door Saint-Sever, zonder veel spannende dingen tegen te komen. Aan het eind van het dorp komen we wel een paar bochten in dalende lijn tegen, jeminee. Brede weg, boeiend. Als dit stuk in dalende lijn achter de rug is slaan we linksaf en fietsen we over de Adour, om even later bij een rotonde uit te komen. Hierna rijden we een kilometer of drie volledig rechtdoor over een brede weg naar de volgende rotonde, waar we schuin linksaf slaan. Na deze rotonde gaat het een kilometer of tien volledig rechtdoor richting het centrum van Mont-de-Marsan. De weg is breed, het is zo goed als vlak en op een paar rotondes na komen we geen reet tegen. Over de snelweg naar Mont-de-Marsan, jongensboek. Meer beschutting, maar het waait niet, dus ja, dan maakt dat al helemaal niet uit natuurlijk. We rijden rechtdoor het centrum van Mont-de-Marsan binnen na 71 kilometer, we moeten alleen wat verkeersmeubilair en een paar rotondes ontwijken. In het centrum pakken we een paar bochten mee, we rijden ook een keer over het spoor en moeten door wat smallere straatjes fietsen. Toch zal het al bij al wel meevallen, na 70 kilometer koers zal de vlucht wel gevlogen zijn en wordt er overal rustig gereden. Nemen we aan, blijft een bijzondere sport natuurlijk. Leuk stadje wel hoor, we rijden buiten het centrum over de Midouze en daar wordt ons een uitzicht geboden op alle schattige huisjes aan het water. Aan de andere kant van het water pakken we nog een paar bochten en wat straatmeubilair mee, eigenlijk weer een totaal onnodige doortocht want we hadden ook met een bocht om dit gat heen kunnen fietsen. Enfin, na de laatste bochtjes gaat het een kilometer of vier redelijk rechtdoor, waarna we bij een grote rotonde rechtsaf gaan slaan. Voorbij deze rotonde komen we op een weg terecht die we eigenlijk gewoon 40 kilometer gaan volgen. Het is een brede weg richting het noorden die zo goed als vlak gaat zijn. In 40 kilometer 150 hoogtemeters, ja, da's helemaal niets natuurlijk. De bochten zullen ook op één hand te tellen zijn, dit wordt een lange, eindeloze tocht.

Ik zou amper weten wat je over deze tocht moet vertellen. Een brede weg rechtdoor, voornamelijk door het bos. Af en toe fietsen we door een dorpje, zoals Cère, waar wat vluchtheuvels liggen. Brocas, nog zoiets. De dorpjes zorgen voor wat variatie, verder maken we in het Parc naturel régional des Landes de Gascogne echt nul komme nul mee. Via Labrit fietsen we naar Luxey, waar de ein-de-lo-ze weg toch gaat eindigen. In het laatste deel van deze eindeloze tocht komen we wat open terrein tegen, maar ook in Luxey krijgen we geen wind nie. Na 117 kilometer koers fietsen we door Luxey en hier rijden we in het centrum rechtdoor. De weg krijgt een andere naam, maar eigenlijk is het nog steeds dezelfde weg. Dus volgen we langer dan 40 kilometer dezelfde weg, wauw. Eigenlijk gaat het hierna nog een kilometer of 25 behoorlijk rechtdoor richting Villandraut. We fietsen verder door het bos over een weg die vrij recht blijft, op een incidentele bocht na. De weg ziet er sinds Luxey wel iets anders uit, maar is nog steeds breed genoeg. Het blijft een tocht van drie keer niets, al moeten we volgens de bordjes wel oppassen voor overstekende herten. God, god, god, wat een ellende. Na een tijd verandert de weg weer van naam, maar het blijft dezelfde weg. Van D4 naar D8, wielrenners zijn geen goede voetballers. We verruilen het departement Landes voor Gironde, maar alles blijft hetzelfde. Het gaat eeuwig rechtdoor in het bos, basta. We rijden tussendoor een keer door het afgelegen gehucht Bourideys, verder komen we tot in Villandraut he-le-maal niets meer tegen. Niks, nada, nul, noppes, en dan nog minder. Een rechte weg in het bos, de kijkers zijn de klos. Nou, goed, na 142 kilometer komen we uit in Villandraut. In dit dorpje komen we, niet schrikken, een paar bochten tegen. Bij een rotonde in het centrum slaan we rechtsaf, waarna we weer een paar kilometer verder rechtdoor mogen rijden. Door deze rotonde en de bocht naar rechts slaan we wel het lokale kasteel over, dju toch. Die omissie moeten we dan maar repareren middels een foto.

Nog een kilometer of 60 tot het eind, joepie. Buiten Villandraut gaat het eigenlijk nog eens een kilometer of 15 vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg door het bos, fenomenaal parcours hoor. De renners passeren tussendoor in Noaillan, waar wel wat verkeersmeubilair ligt. In het volgende dorpje komen we wat vluchtheuvels tegen, maarja, verder blijft het gewoon helemaal hetzelfde hoor. In de buurt van Preignac komt er enige verandering, er verschijnen wat wijnranken in beeld. In deze omgeving ligt ook Langon, de stad waar Thomas Boudat vandaan komt. Tot mijn verbazing is hij nog steeds prof, hij fietst soms voor Arkea-Samsic. Niet in de Tour aanwezig, want zijn carrière is toch vrij teleurstellend verlopen. Hoe dan ook, ergens tussen de wijnranken in slaan we na een tijd linksaf, we fietsen vervolgens over een iets bochtigere maar nog steeds vlakke weg richting Barsac. Paar smalle bruggetjes tussendoor, dat is het verder wel. Na 164 kilometer bereiken we Barsac, je komt altijd weer ergens uit. De wegen zijn in deze regio wat smaller, wat bochtiger en leiden via wat boerengehuchtjes en langs talloze wijngaarden naar Barsac, waar we dan weer linksaf slaan om vervolgens een paar kilometer rechtdoor te fietsen. In Barsac komen we heel wat verkeersmeubilair tegen, zelfs wat steentjes. Verder is de weg wel weer wat breder en rechter, altijd mooi meegenomen. We volgen een paar kilometer de loop van de Garonne, tot we in de buurt van Cadillac rechtsaf slaan en over die Garonne fietsen. Opmerkelijke brug wel hier, maar goed, die komt vanzelf in beeld. Opvallende naam ook, Cadillac. Sjieke auto's zien we hier niet, maar aan de andere kant van het water treffen we wel een imponerende stadsmuur aan, terwijl we wat hoger ook een kasteel zien liggen, straffe kost. Na een paar bochten en een rotonde verlaten we Cadillac, waarna we via Béguey naar Capian fietsen. Buiten Béguey, waar we een rotonde en een bocht naar rechts tegenkomen, loopt de weg een kilometer of twee vals plat omhoog. Toch schrikken.

De brede weg buiten de bebouwde kom loopt dus een tijdje omhoog, zonder dat het ooit spannend wordt. We komen wat bochten tegen, maar overwegend zou je kunnen stellen dat het weer een kilometer of tien redelijk rechtdoor gaat tot in Capian. Beetje bos, beetje wijngaard, beetje weinig. Zoete mousserende wijnen, een droge kutrit. Na het stukkie vals plat omhoog fietsen we door een gehucht, waar het weer vlak wordt. Vlak zal het in de kilometers hierna ook blijven, op een paar flauwe bochten na komen we voorlopig weinig tegen. Af en toe een sjiek wijndomein, nou, het is me allemaal wat. Wijngaarden zo ver het oog rijkt, morgen hetzelfde thema. Na 178 kilometer komen we uit in Capian, waar de renners een paar bochten gaan tegenkomen. Wat drempeltjes ook, tjeempie. Buiten Capian blijft het bochtig, we duiken een bos in waar het kronkelen geblazen is. Niet dat dit lang duurt, al snel wordt het weer wat rechter. Het gaat een keertje naar beneden en daarna weer even omhoog, maar qua hoogteverschil is deze finale totaal niet interessant. Het is sowieso niet zo interessant, of je moet van wijn houden. In La Sauve komen we een keer een bochtencombinatie tegen, eerst naar links en snel weer naar rechts, nouja, dat soort dingen. Na deze bochten rijden we over een brede weg naar Créon, een plaats waar je toch ook niet echt geweest hoeft te zijn. Iets meer open terrein hier, maarja, amper wind he. Het beetje wind dat er is zal nog tegen zijn ook, gossie. Bij het bereiken van Créon slaan we bij een rotonde linksaf, via een weg met flink wat vluchtheuvels betreden we vervolgens het centrum. Drie rotondes en drie bochten later verlaten we Créon weer, was lachen. Het is nu nog 20 kilometer fietsen tot de finish, en wat voor een spectaculaire kilometers gaan het worden. Over de Route de la Fôret rijden we in eerste instantie zeven kilometer behoorlijk rechtdoor richting Saint-Quentin-de-Baron. De weg kent een paar flauwe krommingen en het gaat een keertje op en af, nou nou, poe poe. Kilometertje aan 4% omhoog, het grofste klimwerk van deze finale. In Saint-Quentin-de-Baron is het nog 12,5 kilometer fietsen tot de finish, gekkenhuis.

In Saint-Quentin-de-Baron komen we een rotonde tegen, terwijl we op voorhand vooral veel wijnranken zagen. Ook naderhand kleuren de wijnranken de rit, verder is een verdwaalde watertoren voorlopig het hoogtepunt. We rijden drie kilometer over een licht bochtige weg, die een beetje vals plat omhoog loopt. Daarna volgt er een korte afdaling richting Gésinnac, waar we beneden een aantal bochten en heel wat vluchtheuvels en versmallinkjes gaan tegenkomen. In het centrumpje slaan we linksaf, daarna slaan we bij een rotonde direct rechtsaf. Even later komen we nog een rotonde tegen, gevaarlijke passage wel. Hierna gaat het een halve kilometer rechtdoor, alvorens we linksaf een smalle weg inslaan. Een oprit richting de provinciale weg, van tweebaans tijdelijk naar slechts één baantje. De oprit kent een lange en lopende bocht naar rechts, waarna we even later uitkomen op die brede provinciale weg. Ook wel weer een gevaarlijk punt, maar daarna is op zes kilometer van het eind al het gevaar geweken. Als ze de paaltjes die hier normaal in het midden van de weg staan weghalen, tenminste. In principe rijden we in de laatste zes kilometer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg. Helemaal rechtdoor loopt het niet, eigenlijk gaat het steeds een beetje flauw naar links, maar nee, dit noemen we toch echt recht. Het terrein is redelijk open, maarja, vooral tegenwind dus. Op twee kilometer van het eind rijden we over de Dordogne, de brug over de rivier loopt een beetje op. Daarna loopt het lichtjes naar beneden richting de laatste kilometer. In deze laatste kilometer gaat de weg vals plat omhoog lopen, want een volledig vlakke finish is uit de mode. Het gaat een meter of tien omhoog aan het eind, al houdt de organisatie het op zeven meter. Ook in de laatste kilometer wat flauwe bochten, met name een flauwe bocht naar links aan het eind. Verder, tja, makkelijke aankomst. Niets aan toe te voegen.

De rit eindigt in Libourne, waar morgen ook de tijdrit van start zal gaan. Dat is altijd irritant, moet je twee keer over dezelfde plaats schrijven. We zullen het nu maar bij wat basale informatie en de lokale Tourgeschiedenis houden, kijken we morgen wel of er ook inhoudelijk nog wat interessants valt te vertellen. Libourne is een gemeente in het Franse departement Gironde in de regio Nouvelle-Aquitaine en telt 25.000 inwoners. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Libourne. In deze stad is de Tour drie keer eerder geweest. Debuteren deed Libourne in 1957, meteen won een grote naam. Een tijdrit van 66 kilometer tussen Bordeaux en Libourne werd gewonnen door Jacques Anquetil. Hij reed al in het geel, maar verstevigde hier nog maar eens zijn leidende positie. Een paar dagen later werd hij in Parijs gekroond tot eindwinnaar, zijn eerste van vijf zeges in de Tour. Een dag na de lange tijdrit reden we van Libourne naar Tours, een rit van liefst 317 kilometer. André Darrigade won, dat waren nog eens tijden. Twaalf jaar later keerde men terug naar Libourne, in de Tour van 1969 ging hier een rit van start die zou eindigen in Brive. Hier zou de Brit Barry Hoban met de zege aan de haal gaan. Daarna moest men lang wachten, pas in 1992 kwam de Tour nog eens langs, ditmaal voor een ploegentijdrit. Van Libourne naar Libourne, 63,5 kilometer lang. ONZE jongens van Panasonic wonnen, iets om trots op te zijn. Daarna kwamen we hier nooit meer langs, tot nu dus. Meteen twee dagen achter elkaar, er moest wat schade ingehaald worden blijkbaar. Libourne is verder de geboorteplaats van enkele wielrenners. Quentin Pacher, bijvoorbeeld. Toch is hij ook weer geen echte thuisrijder, want hij woont tegenwoordig in Toulouse. En hij ging gisteren op z'n bek dankzij Henao, dus vrolijk zal hij sowieso niet zijn. Voormalig prof Mickaël Delage komt ook uit Libourne. Of nouja, voormalig prof, officieel staat hij nog onder contract bij Groupama-FDJ. Deze veteraan heeft dit jaar alleen pas twee koersen gereden, met twee keer een DNF tot gevolg. Dankzij blessureleed, oké, maar eigenlijk is hij al een paar jaar met pensioen. Lang een nuttige kracht geweest, vaak actief in de sprinttrein voor Demare, maar het is al jaren helemaal niets meer. Dit was sowieso zijn laatste seizoen geweest, maar door een knieblessure loopt het nu helemaal lullig af. Enfin, gelukkig schijnt de zon ook nog wel eens in Libourne, want niemand minder dan Alexis Guerin is ook uit deze plaats afkomstig. Een leuke rubriek, al denken ze daar in het Franse peloton anders over. Namens de Oostenrijkse continentale ploeg Team Vorarlberg schroeit hij er dit jaar op los dat het een lieve lust is. Bergrit in de Sibiu Tour, het eindklassement in de Oberösterreichrundfahrt, een continentale knaller. In het Franse amateurpeloton weten ze wel hoe dat kan, de amateurjaren van Guerin hebben nog wel wat losgemaakt daar. Soms wordt er wel eens gefluisterd over een renner, over Guerin wordt er bijna geschreeuwd. Doping, duidelijk. Advies dus aan alle ploegen van hoger niveau: niet halen, deze gozer. Iets te groot risico. Wel een leuke toevoeging aan de continentale kalender, niks mis mee. Tot zover Libourne voor vandaag, morgen meer.

Schokkend maar waar, we krijgen met fatsoenlijk weer te maken. Overdag wordt het 27 graden in Mourenx, er is eigenlijk geen kans op regen en er staat een klein beetje wind vanuit het noorden. Gedurende de rit wordt die wind iets sterker, maar het wordt nooit heel krachtig. Continu vanuit het noorden, terwijl we naar het noorden fietsen. De hele dag tegenwind, dat gaat dus wel vervelend worden ook al waait het dan niet hard. In Libourne is het ongeveer hetzelfde verhaal, ook daar 27 graden, geen kans op regen en dus wat wind uit het noorden. Hooguit 15 km/u, maar toch. Als het een sprint wordt wil je niet te vroeg in de wind zitten, als het een vlucht wordt wil je niet te vroeg solo gaan. Het scenario dat zich gaat ontvouwen wordt vanaf 12:20 aan ons getoond. Na een neutralisatie van tien minuten begint het gevecht, of niet, om 12:30. De NOS checkt om 13:25 in, Sporza na het onvermijdelijke nieuws. Eurosport 1 is uiteraard wel meteen live, net als de PLAYER. De aankomst wordt verwacht tussen 17:06 en 17:33. Gezien de tegenwind gedurende dag zou ik eerder voor dat laatste gaan.

Een vlakke rit, dus een sprint. Of toch niet? Het is om te beginnen een lange rit, 200 kilometer is toch lastiger te controleren dan 150 kilometer. Het is een rit die komt na een aantal zware dagen in de bergen, sowieso na drie weken koers. Iedereen is moe, dat is altijd slecht voor de controle. Het is voor heel veel renners de laatste kans om een rit te winnen, dus je zou verwachten dat er een hoop renners in de aanval willen gaan. Er zijn heel erg weinig sprinters over, dus komt het werk waarschijnlijk neer op de schouders van Quick Step en Alpecin. Maar die ploegen kunnen makkelijk een pion in de aanval sturen, waardoor ze niet hoeven te werken. Een sprint is dus geen zekerheid. De minder vlakke aanloop is daarbij ook gunstig voor de vluchters. Hoewel de kanttekening dan weer is dat enkele kanonnen zich misschien willen sparen voor de tijdrit van morgen. Küng zal wraak willen nemen op Pogacar, dan moet je niet nu de hele dag op kop gaan rijden. Van Aert heeft al aangegeven niets te willen doen, dat scheelt dan weer. Voor de klassementsrenners wordt het sowieso een rustige dag, gezien de wind niet gunstig staat voor waaiers. Die volgen braaf de sprintersploegen, of nemen een totale snipperdag als er een groepje wegrijdt. Die wind staat dus niet gunstig, het zal tegenwind zijn. Da's dan weer ongunstig voor eventuele vluchters. Het peloton heeft het dan makkelijker om de boel te controleren, maarja, willen ze wel controleren? Als Quick Step Asgreen vooruit stuurt is het klaar, dan gaan we niet sprinten. Het record van Merckx staat nog steeds op het spel, dat zou een argument kunnen zijn om wel voor de sprint te gaan. Er is altijd nog Parijs, van de ene kant zou het extra speciaal zijn om daar het record te verbreken, van de andere kant neem je dan wel een risico. Stel je voor dat er daar wat misloopt, moet je volgend jaar weer terugkeren. Beter geen risico's nemen, in dat kader. Lekker ouderwets de weg blokkeren als er een debielentrio is weggereden, dat is de afgelopen dagen sowieso hun grote hobby gebreken. Waarom niet nu? Dat eerste klimmetje overleven en daarna op het gemakje controleren, ofzo. Ik ga denk ik toch maar voor de sprint, hoewel de kans mij behoorlijk groot lijkt dat het voor de vluchters gaat zijn. De typische namen wel, met uitzondering van wat gasten die alles op de tijdrit zetten. Matthews en Colbrelli zullen ze niet laten rijden, maar ik zou het wel leuk vinden als die ook nog wat proberen. Kan een leuk gevecht worden in het begin van de rit, op zich wel de moeite waard om dat even te aanschouwen. Toch niet helemaal vlak, wellicht veel renners met ambities, etc.