Deze TS ga ik missen.
Blijft wel een interessante gewaarwording hoeveel mensen er zijn die wel handen gaven, knuffelden of zoenden, maar die zich daar blijkbaar al die tijd die ongemakkelijk bij voelden en het oprecht gaan missen dat dat niet mocht. Veel radicale imams misschien?
Nu serieus antwoord: op zich ga ik niet veel missen, maar dat komt ook omdat ik toch altijd al deed waar ik zin in had. Soms een dik feest, soms gewoon op een zaterdagmiddag lekker thuisblijven en gamen, voetbal kijken, oude documentaires kijken, ook al is het 30 graden en is iedereen verder sociaal bezig. Heb gewoon altijd datgene gedaan waar m'n hoofd naar stond. Thuiswerken was ook wel een verademing, hoop dat daar ruimte voor blijft.
Voor de rest niet zo veel, maar dat komt ook omdat ik probeer wat verder te kijken dan m'n neus lang is. Als de rust van een lockdown voor mij leuke kanten heeft, maar het mensen kapotmaakt en de 0,1% miljardairs verrijkt ten opzichte van de rest van de wereld, wie ben ik dan om dat te missen? Het is mooi dat meer mensen zich er chill bij voelen om gewoon af en toe te niksen, maar het is waardeloos dat het nu ook genormaliseerd is om meer extraverte mensen het licht in de ogen niet meer te gunnen en te hopen dat normaal sociaal gedrag verboden blijft.
Wat ik wel belangrijk vond in met name de eerste paar weken lockdown vorig jaar was hoe alles echt stil viel. Geen prestatiedruk, geen sociale druk, geen drukte op straat, het herstel van de natuur op sommige plekken. Alle dingen die 'belangrijk' leken, waren ineens totaal irrelevant. Alle BN'ers, alle globetrotters, alle aandachtshoeren die leefden voor een extra like, die waren ineens de lul. Alsof moeder natuur zelf tegen ze zei: nu even niet. Het gevoel dat iedereen ineens in hetzelfde schuitje zat en we allemaal ervoor verantwoordelijk waren om onszelf en elkaar door de periode heen te helpen. Je had tijd om voor jezelf zinnig bezig te zijn, meer te lezen, meer te leren, manieren vinden om thuis en buiten op gewicht te blijven of af te vallen. Als de pandemie één golf had gekend en in de zomer van 2020 was uitgedoofd, had ik er nu zonder meer met nostalgie op teruggekeken.
Natuurlijk is dat heel snel weer teruggegrepen en sloeg het in de tweede golf juist om in het andere uiterste: dat wij allemaal binnen zaten maar het profvoetbal moest wel doorgaan met nep publieksgeluid. Alle celebs gingen gewoon lekker naar Dubai zodat wij vanuit ons hok konden genieten van hun avonturen. Mensen gingen uit pure ellende maar meer op tv kijken naar rijke en beroemde mensen die wel hun leven leidden. Op een gegeven moment werkte niemand meer thuis en bleef niemand meer thuis, maar keek iedereen elkaar wel aan op het 'aan de regels houden'. In plaats van saamhorigheid en zingeving begon de afgunst en het vingerwijzen. Er werd meer duidelijk wie zich verrijkte en wie verarmde.
Het is misschien wat zwart-wit gesteld, maar ik voelde het wel als een wedstrijd van twee helften. Wat dat betreft hebben wij als mensheid wel een unieke gave om de kansen die we van de wereld krijgen te verneuken. Wat natuurlijk geen wonder is als je kijkt hoe alle revoluties (politiek of cultureel) uiteindelijk hun kinderen opeten. Ik hoop wel dat mensen uit deze periode de kracht halen om meer in het hier en nu te leven, om naar hun eigen waarden te leven, om hun eigen vrijheid en integriteit in het hoogste vaandel te stellen.