[Giro] Etappe 18: Rovereto - Stradella #1

Tappa 18: Rovereto - Stradella, 231 km

Milaan komt steeds dichterbij, maar tegelijkertijd is die stad verder weg dan we tijdens de rustdag hadden verwacht. De rit naar Sega di Ala kende een verrassender verloop dan we met z'n allen hadden verwacht. Hoewel het begin vrij typisch was, het duurde een kilometer of 50 voor de kopgroep van de dag vertrokken was. Een lange aanloop in licht dalende lijn met tegenwind, het ideale recept voor een hoop kansloze ontsnappingspogingen. Zo bleek, pas in aanloop naar het eerste klimmetje van de dag reed de vlucht van de dag weg. Een groep van ongeveer 20 man, met daarin renners als Moscon, de onvermijdelijke Bouchard, Pedrero en Dan Martin. De voorsprong van deze kopgroep begon op de lopen naar een minuut of zes, maar toen vond Team BikeExchange het wel leuk geweest, zoals ik het wel heb gehad met hun naam. Nog steeds Mitchelton, als je het mij vraagt. Hoe dan ook, de mannen van BikeExchange wisten de kloof met de koplopers een stuk kleiner te maken, met een minuut of drie voorsprong begon de kopgroep aan de lange en lastige Passo di San Valentino. Op de klim liep het verschil terug naar een minuut of twee, het signaal voor Dan Martin om te versnellen. Hij deed het meeste werk en hield maar een paar jongens over in zijn wiel. De jarige Nieve was ondertussen behoorlijk hard aan het rijden in het peloton, maar niet hard genoeg om veel dichter bij Martin te komen. Richting de top van de klim kwam de onvermijdelijke Bouchard weer eens voorbij, hij nam de punten mee en deed een goede zaak met het oog op dat klassement.

De meeste spanning en sensatie zagen we tijdens de afdaling, om de verkeerde reden. Een valpartij, nooit leuk. Slecht in beeld gebracht, zoals altijd. De mannen van Trek-Segafredo waren in de achtervolging op de groep der favorieten na een lekke band van Ciccone, gedrieën gingen ze onderuit in een bocht. Als reactie op een eerdere valpartij, voor zover dat te zien was. Achter de mannen van Trek vond een nog grotere kettingreactie plaats, waarvan vooral Remco Evenepoel het slachtoffer werd. De hopeloze stuurman mikte zichzelf in paniek over de vangrail heen. Toen hij net weer recht stond werd hij tot overmaat van ramp ook nog eens aangereden door Nieve. Na onkunde volgde pech, het was sowieso niet zijn dag. Vandaag gaat hij niet meer van start, zijn eerste grote ronde is een harde leerschool geweest. Ciccone kon er sneller weer vandoor, maar had blijkbaar een tik tegen de rug gehad. Mede daardoor verloor hij veel tijd op de slotklim. Want ja, er moest nog geklommen worden. De lastige aankomst boven op Sega di Ala, misschien wel de zwaarste slotklim van de Giro. Door de valpartij en het letterlijke wegvallen van een aantal mannetjes van BikeExchange nam de voorsprong van de koplopers weer wat toe, dat kwam vooral Dan Martin achteraf gezien niet slecht uit. In aanloop naar Sega di Ala zagen we Astana nog even op kop rijden, waarna Vlasov vervolgens een van de eersten was die moest lossen. Blijft een heerlijke sport, het laat zich allemaal niet voorspellen. De kopgroep was in de afdaling en het vlakke stukje richting de slotklim weer wat groter geworden, maar Martin wist wat hem te doen stond. Hij ging er meteen vandoor, en ze zagen hem nooit meer terug. Uiteindelijk wel een huzarenstukje. Grootste deel van het werk gedaan op de Passo di San Valentino, daarna ook nog eens de hele slotklim alleen gereden zo'n beetje. In de groep der favorieten werd niet continu extreem hard gereden en er waren daar wat knechten weggevallen, maar toch een indrukwekkende prestatie. Al had de klim niet veel langer moeten duren. Simon Yates wilde even laten zien waarom hij zijn mannen zo hard had laten werken. De ene na de andere aanval werd geplaatst, terwijl we even daarvoor Joao Almeida al hadden zien demarreren. Yates reed na een paar aanvallen naar Almeida toe, met Bernal en Dani Martinez in het wiel. Tot er in het volgende beeld ineens geen Bernal meer was, uiteraard werd de beslissende aanval weer gemist door de RAI.

Bernal gelost, voor het eerst deze Giro. Toch weer de rug? Of gewoon een slechte dag na de rustdag? De Giro leek al lang en breed belist te zijn, maar nu kan het toch ineens weer spannend worden, misschien. Op de steilste stroken van de klim stond Bernal volledig geparkeerd en had hij een peptalk van Martinez nodig om weer enigszins in gang te schieten. Yates reed weg, met Almeida in het wiel. Het verschil liep snel op naar een minuut, maar toen kwamen de vlakkere stroken. Daar bleef het enigszins gelijk, terwijl de voorsprong van Martin wel bleef krimpen. Na een tijd in het wiel van Yates gehangen te hebben ging de verrassend sterke Almeida daarna maar in de aanval. Er is alleen één zekerheid in het leven: Almeida wint niet. Dus kwam hij binnen op 13 seconden van Dan Martin, de aanval kwam net te laat. Wel een prachtige prestatie van de Portugees, wat het eigenlijk wel extra pijnlijk maakt dat hij zoveel tijd heeft moeten verspillen aan het wachten op Evenepoel. Inschattingsfout van Quick Step, kan zelfs bij die ploeg gebeuren. Prachtige zege voor Dan Martin, die nu in een illuster rijtje staat. Ritzeges in de Tour, Giro en Vuelta, het clubje wordt steeds iets groter maar het blijft een select gezelschap. Yates werd derde, Ulissi werd vanuit het niets vierde. Snap daar nog steeds niets van, hoe kan dat? Caruso werd vijfde, een paar tellen voor Bernal en Martinez. Een tikkie voor Bernal, waarbij het vooral de vraag is waar het aan lag. Als het aan de rug lag gaan we nog wat beleven op vrijdag en zaterdag. Het maakt de Giro sowieso weer wat leuker, want een aantal ploegen gaan nu sowieso iets ondernemen. Hij gaat onder druk gezet worden, en dan krijgen we een antwoord op al onze vragen. Al blijft de concurrentie beperkt. Caruso staat nog steeds tweede, op meer dan twee minuten. Yates staat nu derde, pakt bijna een minuut terug maar de achterstand blijft met meer dan drie minuten gigantisch. De rest, tja. Vlasov, Carthy en Ciccone, allemaal een slechte dag. Het podium lijkt wel vast te staan, alleen de volgorde kan eventueel nog veranderen. Dat zal vandaag niet gebeuren. De laatste makkelijke rit staat op het programma, al is deze rit vanwege de lengte ook niet meteen enorm makkelijk. De langste rit, 230 kilometer. Grotendeels door de Povlakte, met aan het eind een paar klimmetjes. Weer een dag voor de vluchters, me dunkt.




Tijdens de vorige rit waren we hier al bijna, maar bleven we aan de andere kant van de Adige. Nu gaan we dan van start in Rovereto, een stad met een grandioze Wiki. Gaan we gewoon integraal overnemen, niemand die me wat doet. Rovereto (Duits: Rofreit) is een industrie- en handelsstad in de Noord-Italiaanse provincie Trente. De stad telt 40.293 inwoners, volgens het roadbook. De stad ligt op een hoogte van 212 meter in het dal van de Adige. In de stad staat een van de grootste Europese musea van moderne kunst, het MART (Museo d'Arte moderna e contemporanea di Trento e Rovereto). Het museum opende zijn deuren in 2002 en werd ontworpen door de Zwitserse architect Mario Botta. Rovereto maakte tot 1919 deel uit van het historische graafschap Tirol. Bij Rovereto ligt, hoog boven de stad, op de top van een heuvel, het Ossario di Castel Dante (1936), een monument dat getuigt van de tragische relatie die Rovereto heeft met de Eerste Wereldoorlog. Hier liggen 21.000 Italiaanse en Oostenrijkse soldaten begraven. De top van de heuvel biedt een uitzicht over de velden waar heel wat soldaten gesneuveld zijn. De naam Dante is aan dit monument verbonden omdat de dichter een toevlucht vond in het kasteel dat hier vroeger stond, na zijn verbanning uit Florence in 1303. Vlak bij het Ossario (Sacrario) bevindt zich in het kasteel van Rovereto een tweede oorlogsmonument, de Campana dei Caduti (Klok van de gevallenen, 1924), bijgenaamd Maria Dolens, een enorme klok die elke avond om 21.30 uur luidt voor de vrede. Deze klok, die gegoten is uit het brons dat de oorlogvoerende landen van de Eerste Wereldoorlog hebben geschonken, luidt dagelijks voor de gesneuvelden van alle oorlogen. In het kasteel van Rovereto is een oorlogsmuseum gevestigd. Thanks Wikipedia, scheelt mij weer een hoop werk. In Rovereto is de Giro meer dan eens geweest. In 1959 won Rik Van Looy hier bijvoorbeeld, een pleister op de wonde voor Jeroen. Hoewel we ons midden tussen de bergen bevinden kreeg men het in 2005 voor elkaar een vlakke rit te laten eindigen in Roverto, met Petacchi als winnaar in de sprint. In 2018 eindigde er dan weer een vlakke tijdrit in de stad, die begon in een stad waar we gisteren nog passeerden, Trento. Die tijdrit werd gewonnen door Rohan Dennis, voor Tony Martin en ONZE Tom en Jos. Rovereto is vermoedelijk ook weer een stad met een ziekenhuis, want menig wielrenner zag hier het levenslicht. De familie Bais bijvoorbeeld, Davide en Mattia. De ene rijdt voor Eolo, de andere voor Androni. Allebei niet aanwezig in de Giro, da's dan weer sneu. Nader opzoekwerk leert mij dat ze in een dorpje in de omgeving wonen, alleen hier geboren dus. Er komen ook een heleboel Bertolini's uit Rovereto, Thomas, Denis en Alessandro. Die laatste is het meest bekend, won zelfs ooit nog een rit in de Giro. Eén renner die nu aanwezig is in de Giro werd geboren in Rovereto, Cesare Benedetti. De eeuwige knecht van Bora-Hansgrohe, die ook ooit een rit won in de Giro. Groeide dan weer op in Ronzo-Chienis, een paar kilometer verderop. Rovereto dus, prima kasteel hier.



Ik denk eigenlijk wel dat we het relatief kort kunnen houden, vooral het eerste deel van de rit. Eigenlijk rijden we de eerste 50 kilometer volledig langs de Adige, het zal dus zo goed als vlak zijn en ook vrij recht. Na de neutralisatie gaan we op een brede weg buiten Rovereto van start en die weg gaan we dus lang volgen. Na 12 kilometer komen we door Ala, dat kennen we nog van gisteren. Even later rijden we langs de voet van de klim naar Sega di Ala, als dat maar geen PTSS oplevert bij sommige renners. Gelukkig mogen ze nu rechtdoor, de renners rijden verder door de groene vallei vol wijngaarden. Het uitzicht zal ook vandaag weer genieten zijn, maar koerstechnisch gezien is het een behoorlijk matig begin van de rit. Af en toe rijden we door een dorpje met soms wat verkeersmeubilair tot gevolg, verder is het de makkelijkste tocht ooit. Bochten zijn een bijzonderheid, dan weet je het wel. Na een kilometer of 30 komen we direct langs de Adige te rijden, tussen de rotswanden in. Wat natuurschoon tussendoor, verder is dit bepaald geen schone rit. In de buurt van Sant'Ambrogio di Valpolicella komen we even later zowaar wat echte bochten tegen, daarna rijden we in het dorpje Ponton over de Adige. Aan de andere kant van deze rivier gaan we eindelijk van de loop afwijken, op weg naar het volgende water. Over een iets bochtigere weg, die wel weer gewoon erg breed is. Deze weg eindigt na 53 kilometer in Lazise, een dorpje gelegen aan het Gardameer. Jaja, het Gardameer. De hel op aarde. We rijden nu een aantal kilometer langs deze toeristische trekpleister en komen tijdens die vrij rechte tocht langs Movieland, Gardaland en een shitload aan campings. Even later rijden we via een paar rotondes en wat versmallingen Peschiera del Garda binnen. Dit is een kicken vestingplaatsje waar we dwars doorheen gaan rijden. Om het centrum te kunnen bereiken moeten we ons wel door een smalle poort wurmen, het grootste gevaar tot nu toe. Het stervormige Peschiera del Garda heeft ook een leuk haventje, geinige plaats. Jammer van de toeristen. Al heb je hier niet alleen toeristen, er fietsen hier ook wel eens wat mensen. Edoardo Zardini bijvoorbeeld, renner van Vini Zabu. Vorig jaar nog aanwezig in de Giro, dit jaar kon zijn ploeg niet deelnemen omdat er een aantal renners stout waren geweest. Hij is van deze plaats afkomstig. Een paar kilometer verderop ligt dan weer het dorp van Sonny Colbrelli, pik je ook weer even mee. Al 62 kilometer gehad ondertussen, dat schiet wel lekker op.



Het Gardameer is groot, maar toch gaan we het meer snel achter ons laten. Na nog wat bochten en rotondes in Peschiera del Garda trekken we naar het zuiden, weg van het water. Over een wat bochtigere weg die zelfs wat hoogteverschil kent rijden we door een bos en passeren we ook een aantal dorpjes. Duurt niet zo lang, dit iets enerverendere deel van de rit, zodra we door Pozzolengo zijn gereden wordt het weer rechter en zo goed als vlak. Nou, vooruit, nog een klein klimmetje richting San Cassiano, met wat bochten erbij cadeau. In Pozzolengo staat overigens een kasteel, we gaan het van dat soort plaatjes moeten hebben. Paar rotondes hier en tijdelijk een smallere weg onderweg naar San Cassiano, veel ingewikkelder wordt het niet. Voorbij San Cassiano gaat het meer dan 100 kilometer volledig vlak zijn, een prachtig vooruitzicht. De onvermijdelijke Povlakte blijkt opnieuw onvermijdelijk te zijn, daar zijn we weer. Kilometers en kilometers rechtdoor over een vlakke weg langs de akkers, dat gaat het verhaal worden van de komende kilometers. Totale leegte, af en toe een rotonde. Af en toe een stadje ook. Medole, Castel Goffredo, Asola, noem het allemaal maar op. Bochten en rotondes in en rond deze steden, verder is het recht, leeg en niksig. Asola heeft overigens nog wel een bekende inwoner, Cristian Moreni. Voormalig renner, die in 2007 uit de Tour werd gehaald wegens een positieve test. Buiten Asola rijden we weer een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg die omgeven is door niets. Akkers, weilanden, een verdwaalde boom. In de tien kilometer na Asola komen we eigenlijk niets tegen, aan het eind van deze lange weg rijden we ter hoogte van Isola Dovarese over de Oglio. Hierna gaan we iets bijzonders doen. Iets heel bijzonders. Buitengewoon bijzonder. Extreem, nooit vertoond, bijzonder. Twintig volle kilometers rechtdoor. Twintig kilometer rechtdoor. Nee, het is niet Spanje, het is Italië. Onderweg één rotonde, verder niets. Landbouwgrond links en rechts, veel meer niet. Soms een boom, soms een paar huizen. Maar eigenlijk niets. Twintig kilometer lang niets. Tot we de buitenrand van Cremona bereiken, alwaar na 134 kilometer de eerste tussensprint van de dag zal plaatsvinden. Een gigantisch moment van verheffing, we kijken er nu al naar uit. Na de eindeloze tocht die echt daadwerkelijk volledig rechtdoor gaat, komen we in Cremona een paar bochten en rotondes tegen. Daarna rijden we wel even voor de gezelligheid dwars door het centrum, over de steentjes. Langs de kathedraal en het centrale plein, alle hoogtepunten worden even uitgebreid in beeld gebracht. Cremona is de stad van het Circuito del Porto - Trofeo Arvedi, een belangrijke koers in het Italiaanse beloftencircuit. Ook de stad van de violen, vanaf de 16e eeuw werden die hier veelvuldig geproduceerd. Antonio Stradivari was uit deze stad afkomstig. Stradivarius, weet u wel. Ook de stad van Marta Cavalli, een profrenster die dit jaar aardig op de brommer is.



Smalle en bochtige passage in het centrum, met afwisselend steentjes en plaveisel als ondergrond, altijd leuk. Na de tussensprint komen we een rotonde tegen en verlaten we het centrum weer, we duiken terug de Povlakte in. Sterker nog, we maken zelfs even kennis met de Po. Cremona ligt aan deze rivier en bij het verlaten van de stad trotsen we het water dat een veel te grote rol speelt in de Giro. Opvallende brug wel, achja, hebben we weer iets om naar te kijken. Aan de andere kant van de Po is het vooral hetzelfde verhaal. Vooral heel veel kilometers rechtdoor over een brede en vlakke weg, tussen de akkers door. Wel komen we nogal wat steden en dorpen tegen. Mezzano, Monticelli d'Ongina en Caorso, bijvoorbeeld. Soms wat bochten en wat verkeersmeubilair in deze dorpjes, af en toe uiteraard ook een rotonde. Verder helemaal niets, gewoon ham & eggs. Van Caorso rijden we eigenlijk gewoon rechtdoor naar Piacenza, een stad waar we tijdens het begin van de Giro al waren. De vierde rit ging hier van start, nu rijden we dwars door de stad over een brede weg die rijk is aan rotondes. Paar bochten ook, veel stelt het niet voor maar in vergelijking met de rest van de rit lijkt het zowaar technisch. We blijven deze keer wel uit het centrum, geen opbeurende tocht. Een brede weg dwars door de buitenwijken, het zal wel. Na deze enigszins maar totaal niet technische tocht door Piacenza gaan we weer eens vrolijk 20 kilometer rechtdoor rijden. Twintig kilometer over een brede en rechte weg, on-voor-stel-baar. We rijden wel door een paar dorpjes, maar buiten dat, allemachtig. Tussen de dorpen in is het weer volkomen leeg, deze rit kan eventueel nog gered worden door de wind. Na 187 kilometer komen de renners uit in Castel San Giovanni, een dorp waar we de laatste jaren al vaker zijn geweest. Onder meer in 2017 en 2019 werkten we deze treurige tocht door de leegte ook al eens af. Je moet het hier echt doen met hoogtepunten als de aanwezigheid van een Mercatone Uno langs de kant van de weg. Buiten Castel San Giovanni komen we een rotonde tegen, en wat lelijke industrie. 't Is wat, hè. In het stadje zelf komen we ook een rotonde tegen, buiten het dorp zit dan weer een vestiging van Gewiss. Gaaf, heel gaaf. Misschien gaat hier wel een trio in de aanval, zou leuk zijn. Buiten Castel San Giovanni gaat het nog eens een kilometer of tien rechtdoor dwars door het niets, met onderweg alleen een rotonde. En een random kapelletje, ergens.



Paar dorpjes, met wat vluchtheuveltjes, maar veel meer dan dat is er echt niet. Aan het eind van de lange weg rechtdoor volgt er een venijnige bocht naar links, lichtjes terugdraaiend. De weg is daarna ineens een stuk smaller, dat zal wennen zijn na alle kilometers hiervoor. Stiekem zijn we hier bijna in de finishplaas Stradella, als we de grote weg hadden gevolgd waren we er zo geweest. In plaats daarvan volgt er nu een rondje met vier klimmetjes onderweg. De eerste van die vier klimmetjes is ongecategoriseerd en komt er behoorlijk snel aan. De smallere weg kent redelijk wat kronkels, in het begin gaat het zelfs even kort naar beneden. Een paar bochten later begint de smalle weg ineens omhoog te lopen tussen de wijnranken door. We beginnen aan een klimmetje van 3,5 kilometer aan 4% gemiddeld. Niet heel spannend, ofschoon het toch een tijdje wat steiler omhoog gaat. Een klimmetje in twee delen, in eerste instantie rijden we aan behoorlijke percentages naar Zenevredo. In dit dorpje volgt een smalle en bochtige passage in het centrum, terwijl het wel even wat vlakker is. Buiten het dorp is het ook nog even een paar meter vlak, voor we nog een tijd verder omhoog gaan klimmen richting Montù Beccaria. Iet steiler weer, maar alsnog niet buitengewoon spannend. Voor we Montù Beccaria bereiken fietsen we ook nog even door Moriano, paar bochtjes hier. Bij het betreden van Montù Beccaria een rotonde, daarna bereiken we het hoogste punt in het centrum. Direct gaat het naar beneden, een korte afdaling van 3,5 kilometer volgt. In het dorp zelf gaat het over een smalle weg naar beneden, na een tijd slaan we rechtsaf en wordt de weg breder. De weg omlaag is behoorlijk bochtig, maar het lijkt niet heel steil naar beneden te gaan. Daardoor zou deze afdaling wel mee moeten vallen, het duurt ook niet lang natuurlijk. Eenmaal beneden slaan we linksaf en bij de rotonde die 20 meter later volgt gaat het naar rechts, direct na die bocht begint de enige gecategoriseerde klim van de dag. We gaan vijf kilometer klimmen aan 4% gemiddeld. Vierde categorie, net geen buitencategorie. Een paar meter reden we over een wat bredere weg, maar nu gaat het weer over een smallere weg verder. De weg die ons naar Castana gaat brengen is bovendien behoorlijk bochtig. We slingeren dwars door dorpjes heen, langs wijnranken en door het bos. En dat allemaal op vijf kilometer tijd, gevarieerd joh. Na een begin aan 4% gaat de klim een kilometer aan 7% omhoog, naar het schijnt. Daarna wordt het tot de top eigenlijk niet meer lastig, op een halve kilometer aan 6% en eentje aan 5,5% na, verder vooral veel vals plat werk.




De top van de klim naar Castana bereiken we na 208,6 kilometer, op iets meer dan 20 kilometer van het eind. De tocht is vooral lastig vanwege de smalle weg en het vele draaien en keren, in een aantal van de dorpjes die we passeren is dat helemaal het geval. Het wordt daar soms ook nog smaller dan het al was, ze maken er in Italië toch altijd bijzondere creaties van. In Castana staat een opvallende kerk, verder lijkt het me niet echt een bruisende gemeenschap. Nadat we deze kerk zijn gepasseerd loopt het nog een tijdje wat vals plat omhoog, van het ene gehucht naar het volgende. Veel kleine nederzettingen hier, allemaal enigszins verloederd. Net als de weg, overigens. Houdt niet over, zullen we maar zeggen. Het blijft bochtig, ook als de afdaling begint. In totaal gaat het een kilometer of zes naar beneden, in eerste instantie op een niet al te spannende manier tussen de dorpjes door. Veel bochten, maar het gaat niet zo steil naar beneden. Eén keer een scherpe bocht naar rechts, verder valt dat wel mee. Tot we buiten de dorpjes ineens tussen de wijnranken af moeten gaan dalen. Dit duurt maar een kilometer of twee, maar is wel enorm lastig. Een stuk of acht scherpe bochten in de wijngaard, over de smalle en slechte weg. Het gaat hier ook zowaar vrij steil naar beneden, toch een moment om bij de pinken te zijn. Beneden slaan de renners rechtsaf en rijden ze over een bredere weg een paar kilometer rechtdoor richting de volgende klim. Het is nu vrij vlak, maar daar komt zometeen verandering in. Aan de linkerkant van de weg zien de renners een dorpje op een heuvel liggen, daar moeten ze ongeveer naartoe. Niet helemaal, dat scheelt dan weer. Aan het eind van deze weg rechtdoor slaan de renners linksaf, een vrij irritante terugdraaiende bocht. Vooral irritant dat de weg na die bocht meteen steil omhoog gaat. Het derde klimmetje is de kortste van de klimmetjes, maar wel de steilste. Anderhalve kilometer omhoog aan 7,5% over een smalle weg. Weer vooral veel wijnranken op de flanken van deze ongecategoriseerde klim. Een kuitenbijtertje, voorzien van veel bochten en slecht asfalt. Gelukkig hoeven de renners niet helemaal naar boven, een kilometer verwijderd van Cigognola, dat dorp op de heuvels, slaan ze rechtsaf en begint een afdaling richting Broni, waar na 222 kilometer de tweede tussensprint van de dag gaat volgen.



De afdaling richting Broni zou ik toch wel weer als technisch willen omschrijven. Een beetje hetzelfde recept. Een smalle weg met slecht asfalt en behoorlijk wat bochten, terwijl we overal wijnranken zien. Dat lastige deel van de afdaling duurt alleen niet lang, vrij snel wordt het wat vlakker en ook wat rechter. Na een tijd wordt de weg zelfs wat breder, kun je nagaan. Via een paar bochten rijden we Broni binnen, waar de Giro in 2017 en 2019 ook al eens passeerde. In 2017 lag er hier ook al een tussensprint op het parcours, ze onderhouden hier dus warme banden met RCS. In Broni komen we een paar bochten en rotondes tegen, daarna volgt de tussensprint in het centrum. Daar liggen steentjes, het is weer van dat. Voorbij de tussensprint slaat men rechtsaf en rijden we over het asfalt verder naar het laatste klimmetje van de dag. Het zal nog even vlak zijn, terwijl we in eerste instantie over een bochtige weg door een lelijke buitenwijk van Broni rijden. Buiten het dorp komen we in het bos terecht, waar de smalle weg langzaam omhoog begint te lopen. Niet veel later begint het serieus omhoog te lopen, er wordt 2,6 kilometer aan 5,7% geklommen richting Canneto Pavese. Vooral de eerste twee kilometer zijn interessant, langzaam gaat het van 5% omhoog naar 6,5%. Een volle kilometer aan 6,5% zelfs, terwijl we door het vervallen gehucht Colombarone fietsen. Daarna gaat het nog een halve kilometer vals plat verder omhoog richting Canneto Pavese, via een bochtige en smalle weg. Boven in Canneto Pavese is het nog minder dan zes kilometer fietsen tot de finish. Technisch gezien gaat het tot op een kilometer van de finish in dalende lijn verder, maar het serieuze deel van de afdaling is een kleine drie kilometer lang. In het begin stelt het niet veel voor, maar buiten Canneto Pavese rijden we weer een tijd over een smallere en bochtige weg. Vier bochten kort achter elkaar, die zijn allemaal wel vrij scherp. Ergens tussendoor zien we ineens een hartje gemaaid in het gras op een helling, erg sympathiek. Het laatste stukje van de afdaling kent ook nog een paar bochten, waaronder een lange haarspeldbocht naar links. Op zich kun je hier nog best het verschil maken, een korte maar krachtige afdaling. Op iets minder dan drie kilometer van het eind slaan we linksaf in Beria. Hierna rijden we rechtdoor richting Stradella, voornamelijk in licht dalende lijn. Het echte dalen is voorbij, dit is op de grote plaat naar de finish stampen. Op anderhalve kilometer van de finish komen de renners een rotonde tegen, hier gaat het nog rechtdoor. Bij de volgende rotonde, onder de vod, slaan ze schuin linksaf. Hierna gaat het eigenlijk volledig rechtdoor tot aan de finish. De weg is breed en vlak, de finishstraat vrij lelijk. Zomaar een willekeurige straat aan de rand van Stradella, vol huizen met afgebladderde gevels. Maar hey, wel een makkelijke finale. Het buigt een beetje flauwtjes af naar rechts op een meter of 500 van het eind, maar nee, het gaat gewoon rechtdoor. Eitje.




We komen aan in Stradella, een plaats in de Italiaanse provincie Pavia (regio Lombardije) waar 11.600 mensen wonen. Het is geen bijzondere plaats, want zelfs de Italiaanse Wikipedia weet met pijn en moeite aan paar alinea's te vullen. Het roadbook komt met de inmiddels overbodige informatie dat ze hier in de omgeving vooral veel wijn produceren, nou, dat gaan we wel zien tijdens de finale. Hoewel ze hier ook worst maken, ze Salame Nostrano di Stradella is de lokale specialiteit. Stradella kent twee opvallende bouwwerken. Buiten de stad vinden we de Rocca di Montalino, een fort. Niet het mooiste fort ooit, maar toch, een fort. In het centrum vinden we dan weer de Torre di Stradella, een middeleeuwse toren waar men in latere tijden een klokkentoren aan heeft toegevoegd. Er is ook nog een theater, het Teatro Sociale di Stradella. Buiten deze gebouwen moest men het in Stradella in vervlogen tijden vooral hebben van het bouwen van accordeons. Zelfs een van de belangrijkste plaatsen op aarde als het gaat om het produceren van deze muziekinstrumenten, volgens ongetwijfeld niet geheel objectieve bronnen. Een van de eerste accordeons werd in 1876 geproduceerd door Mariano Dallapè. Het succes van dit eerste prototype bracht Dallapè ertoe een werkplaats te openen voor de productie van accordeons. Zijn voorbeeld werd in de jaren daarna gevolgd door verschillende andere ambachtslieden die eerst een winkel openden en daarna echte fabrieken, zoals die van Ercole Maga, Enrico Massoni, Paolo Rogledi en Carlo Pasquin. Bekende namen, klinkt allemaal als een trekzak. Op een bepaald moment in de geschiedenis werkten van de 10.000 inwoners van Stradella liefst 10% in een accordeonfabriek, allemachtig. Na de Tweede Wereldoorlog zat niemand meer op een accordeon te wachten en dus donderde het hele zooitje in elkaar, we moeten het nu doen met een museum. De geschiedenis van de accordeon in Stradella wordt uitgebreid gedocumenteerd in het "Museum van de accordeon", gehuisvest in Palazzo Garibaldi, in Via Montebello, waar ook het eerste prototype van Dallapè is ondergebracht. Paolo Conte zong blijkbaar ooit een nummer over dit onderwerp, La fisarmonica di Stradella. Speciaal voor jullie heb ik er even naar geluisterd en nee, geen aanrader. De Giro kwam één keer eerder aan in Stradella. In 1994, om precies te zijn. De Britse Italiaan Max Sciandri won die rit. Tegenwoordig is deze onbenul actief als ploegleider van Movistar. Onbenul, omdat hij naar het schijnt zijn eigen renners niet eens kent. Sergio Samitier, Sciandri had er nog nooit van gehoord voor hij vorig jaar deelnam aan de Giro. Bleek die onbekende renners ineens beter te zijn dan beoogde kopman Antonio Pedrero. Ja, dat is Movistar. Na de aankomst in 1994 ging er in 1995 nog een keer een rit van start in deze stad, sindsdien zijn we hier niet meer geweest. Met goede reden, echt boeiend is het niet in Stradella.



In startplaats Rovereto wordt het overdag 21 graden, maar er is wel kans op regen. Kans op onweer zelfs. Wel vooral later op de dag, gelukkig mogen de renners vroeg van start. Beetje wind vanuit het zuiden, daardoor dus wel lichte tegenwind in het begin van de rit. Gedurende de rit gaat dat veranderen. In Piacenza wordt het bijvoorbeeld 26 graden, zonder wind en zonder kans op regen. Kan verkeren, het maakt schijnbaar uit of je over de Povlakte rijdt of juist ergens in de bergen zit. In finishplaats Stradella wordt het 's middags 24 graden, geen kans op regen en erg weinig wind. Beetje wind vanuit het westen, maar zo minimaal dat het totaal geen invloed gaat hebben op het verloop van de rit. De rit is lang, dus beginnen we er vroeg aan. Start om 11:35. Valt eigenlijk nog mee, maar goed, de rit is natuurlijk ook heel erg vlak. De kilometers kunnen snel afgewerkt worden. Eurosport is er zelfs op zo'n dag integraal bij, al kan het gevecht om in de vlucht van de dag te geraken nog wel interessant zijn vandaag. Finish wordt verwacht tussen 16:59 en 17:31.



Dit is de langste rit van deze Giro, wat op zichzelf al een interessant gegeven is. Geen sinecure om zo'n rit te controleren, als er überhaupt een ploeg is die dat zou willen. Er zijn bijna geen sprinters meer over, en de sprinters die er wel nog zijn moeten zich ernstig afvragen of ze deze finale gaan overleven. Na dat laatste klimmetje is het nog maar een kleine zes kilometer fietsen tot de finish, weinig tijd om de boel nog even te organiseren. Nee, dit wordt natuurlijk geen sprint. Bora zou het wel kunnen controleren voor Sagan, maar dat gaan ze niet doen. Sagan wil vooral graag de puntentrui winnen, en de makkelijkste manier om dat voor elkaar te krijgen is toch wel door ook vandaag weer een kansloos groepje vol mensen met weinig punten weg te laten rijden. Je wil het risico niet lopen dat je op een wonderdag van Cimolai stuit, dus is het slimmer om niet te controleren. Dat is dus wat gaat gebeuren, dit wordt weer een dag voor de vluchters. Niemand die wil of kan controleren. Met z'n allen ten strijde, laten we in ieder geval hopen op een aantal interessante kilometers aan het begin. Daarna wordt het echt enorm superkut, tot de laatste klimmetjes gaan beginnen. Interessante tactische steekspelletjes zijn daar weer mogelijk. Vroeg aanvallen lijkt me geen slechte optie, door al die smalle en bochtige wegen ben je snel uit het zicht. Vrij veel op en af en weinig vlak tussendoor, ook vanuit de kopgroep zal de boel lastig te controleren zijn. Dus ja, laten we maar weer eens vijf namen noemen. Altijd leuk, nooit prijs.
1. Ulissi. Na zijn exploot van gisteren is hij moeilijk te negeren. Wel de vraag of het zo slim was om gisteren zo te imponeren, de concurrentie zal niet graag met hem naar de finish rijden. En hij moet überhaupt maar eens in de kopgroep zien te belanden, dat is hem ook nog niet zo vaak gelukt. In het wiel van Covi gaan hangen dan maar, die heeft daar blijkbaar wel kijk op. Als het Ulissi lukt om vooraan te belanden wordt er natuurlijk naar hem gekeken, maar met de benen van gisteren maakt het niet uit en wint hij toch wel. Zou een mooie opsteker zijn voor hem, een hart onder de riem.
2. Vendrame. Erg creatief zijn deze suggesties niet, maar goed, het noemen van obscure namen is vaak ook geen doorslaand succes.
3. Arndt. Werd al twee keer derde vanuit de vlucht, daar kan vast nog wel een derde keer bij. Ook niet echt creatief dus, maar hey, wel realistisch.
4. Tesfatsion. Vooruit, wat creativiteit. Maar vooral wensdenken. Zou toch mooi zijn om Natnael nog een keer in actie te zien, de rest van de Giro gaat dat niet meer lukken. Androni moet überhaupt nog wat tonen, al was het maar om het mondje van Vegni te snoeren.
5. Seigle. Nog meer creativiteit. Wisten jullie dat Romain Seigle meedoet aan de Giro? Nee, ik ook niet. Maar is dus wel het geval. Misschien wel de meest onzichtbare renner tot nu toe, of ik moet iemand over het hoofd zien. Maar goed, die gaat in de aanval dus. Gewoon, omdat dat niet gaat gebeuren.