WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Tappa 15: Grado - Gorizia, 147 km
Het is altijd een nederlaag als het cynisme overwint. Ik vreesde dat het peloton de zege op de Zoncolan zou schenken aan een onbekende vluchter en die vrees bleek niet onterecht te zijn. Zonder Jai Hindley, over een aantal jaar gereduceerd tot een quizvraag, trok het peloton naar de Monte Zoncolan. Relatief snel reed er een vrij grote kopgroep weg, met daarin enkele duo's. Slim bekeken van Trek en Jumbo, twee mannetjes mee. Affini voor Bennett, Mosca voor Mollema. Briljant idee, perfect uitgevoerd, alleen de kopmannen lieten het afweten. In het peloton kwam de controle niet direct op gang, totdat Astana op kop begon te rijden. Ze kregen alleen geen steun, en met twee mannetjes ga je het niet redden ten opzichte van zo'n grote kopgroep. De voorsprong van de koplopers liep derhalve op naar een minuut of acht, waardoor je de bui al voelde hangen. Alleen figuurlijk, letterlijk bleef het droog. Wel een mooie meevaller voor de renners, met wat slechter weer was het toch wel een andere rit geworden. Hoewel het sowieso een andere rit had moeten zijn, deze was echt vreselijk ontworpen. Je kunt niet naar een mythische klim als de Zoncolan gaan en dan beginnen met 130 kilometer vlak en hooguit één matig klimmetje ter voorbereiding. Dat is vragen om problemen, je weet vooraf al dat de kans groot is dat de ritzege naar de vluchters gaat met zo'n parcours. Het was dus alleen Astana dat nog iets wilde doen om de eer van de koers hoog te houden. Er hoort een kampioen te winnen op de Zoncolan, nou, daar dacht een groot deel van het peloton anders over. De koers was eigenlijk gewoon kut, pas op de Passo Rest begon het ergens op te lijken. Astana verhoogde het tempo wat en de voorsprong van de koplopers liep terug naar een minuut of zes. Daarna liet Gorka Izagirre zijn kunsten zien in de afdaling, de voorsprong liep nog verder terug en de groep der favorieten bestond ineens nog maar uit zeven rennrs. Waaronder drie Basken, ze zijn dit jaar allemaal als een stelletje goden aan het dalen. Astana zat met vier man vooraan en had door kunnen trekken, maar dat deden ze niet.
Nee, in plaats daarvan lieten ze iedereen terugkeren. Het tempo ging omlaag en de voorsprong van de koplopers ging weer omhoog. Wel een enigszins bevreemdende situatie, achteraf gezien onnodig risico genomen in die afdaling. Of een fout gemaakt door niet volle bak door te rijden, al was het sowieso wel lastig geworden om dat vol te houden. Maarja, alles kwam weer bij elkaar dus. Ook Evenepoel kon weer aansluiten, nog niet echt een daalgod. Op een gezapige manier ging het verder naar de Zoncolan, die we van een andere kant zouden beklimmen. Een veel mindere kant, weten we nu. Dat ie minder moeilijk is wisten we al, maar het probleem zit 'm ook vooral in de opbouw van de klim. Het eerste deel is niet lastig genoeg om het verschil te maken, dus wacht iedereen op de laatste drie kilometer. In die laatste drie kilometer gaat het helemaal los, maar al die kilometers daarvoor zit je naar helemaal niets te kijken. Een flopkant, de kant vanuit Ovaro is veel beter. Dat is acht kilometer lang van die ellende, en vaak gaat het daar al los op vijf kilometer van het eind. Scheelt toch weer een kilometer of twee, een minuut of acht. Nee, doe maar niet meer vanuit Sutrio jongens. Mislukt experiment. Goed, terug naar de koers. De kopgroep spatte op het minder steile deel van de Zoncolan al uiteen. Affini had alles gedaan wat hij kon voor Bennett, Mosca deed hetzelfde voor Mollema. Ik vraag me ernstig af hoe de sfeer 's avonds was bij die ploegen, want Bennett en Mollema lieten het op een bizarre manier afweten. Jan Tratnik muisde er vanonder, en er volgde geen reactie. Alleen van Lorenzo Fortunato, wie kent hem niet. Die reed naar Tratnik toe, terwijl Mollema en Bennett omhoog aan het rijden waren met Oliveira en Covi. Even had je misschien nog het idee dat ze naar elkaar aan het kijken waren en aan het wachten waren op het steile deel, maar daar was totaal geen sprake van. Ze kunnen er gewoon geen reet van, moet je nu zeggen. Dankzij hun gefaal zitten we nu opgescheept met Fortunato als winnaar op de Zoncolan. Ik dacht dat Michael Rogers het dieptepunt was, maar het kan altijd erger. Fortunato, een renner van het walgelijke Eolo, wist de zigzaggende Jan Tratnik te lossen op het steilste gedeelte en reed zo naar zijn eerste overwinning als prof. Een renner van 25 die vorig jaar bij Vini Zabu reed en niet verder kwam dan een 8e plaats in Langkawi en een 13e plaats in de Ronde van Asturië. Staat nu ineens in een rijtje met Simoni, Basso, Antón en Froome. Misselijkmakend, werkelijk verschrikkelijk.
In woorden had Astana respect voor de koers, maar dat bleek moeilijk in daden om te zetten te zijn. De andere ploegen lieten het helemaal afweten. Je hebt van die bergen die je niet mag schenken aan een mindere god, de Zoncolan is er zo een. Toch gebeurd, net als in 2014. Min min voor het peloton. Nu heeft godbetert Eolo een rit gewonnen en zitten we te koekeloeren naar een act van Contador, die zijn originele project volledig heeft verloochend ten faveure van een eindeloze stroom nietszeggende Italianen. Lorenzo Fortunato, op de Zoncolan. Dan valt zo'n conflict in Israël en Palestina ineens wel mee, eigenlijk. Maarja, in de groep der favorieten zagen we uiteindelijk een aanval van Yates. Heeft eindelijk z'n benen gevonden, wellicht wordt het nog een mooie derde week. Moet de rug van Bernal wel eindelijk gaan opspelen, want Yates werd in de slotkilometer hard gecounterd. Bernal deed weer een gouden zaak, hij heeft nu een voorsprong van anderhalve minuut op Yates en nog meer op de rest. Soeverein, tot nu toe. Vlasov had een matige dag, pijnlijk wel na het werk van Astana. Ook Evenepoel moest er weer af, de menselijke trekjes zijn toch wel prettig om mee te maken. Verder houd ik bepaald geen prettig gevoel over aan deze rit. Ik vreesde eigenlijk al het ergste, maar op de een of andere manier wist het zelfs nog erger te worden dan dat. Een merkwaardige Giro, met bijna alleen maar zeges voor renners waar we nog nooit van hebben gehoord. De ene vlucht na de andere die het haalt. En dan moet de volgende rit nog komen. Eentje die voor de Giro begon al had genoteerd als een rit voor de vlucht. Dat wordt nog wat. We gaan richting Slovenië.
Zondagmiddag gaan de renners van start in Grado, gelegen aan de Adriatische kust. Een lagunestadje, eigenlijk een eilandje. Dit eiland noemen ze hier ook wel het eiland van de zon, dat zal de renners na zoveel slecht weer deugd doen. Volgens het roadbook was Grado het eerste Venetië, blijkbaar was het hier in het verleden een drukte van belang. Grado ligt in de provincie Gorizia in de regio Friuli-Venezia Giulia, de naam is afgeleid van het Latijnse gradus, wat aanloophaven zou betekenen. Het waren de Romeinen die het havenstadje hebben gesticht en het met Aquileia verbonden, een historische plaats waar we in het begin van de rit doorheen gaan fietsen. Onder Nederlandse vakantiebloggers is Grado blijkbaar een populaire plaats, we gaan al die shit gewoon echt keihard kopiëren. Wordt het ook eens gelezen, toch leuk voor die mensjes. Na een roerige tijd waarin veel mensen van Aquileia naar Grado vluchtten, viel Grado aan het begin van de negentiende eeuw in handen van de Oostenrijkers. Na de Eerste Wereldoorlog behoorde Grado weer tot Italiaans grondgebied, maar de Oostenrijkers spelen nog steeds een belangrijke rol in het huidige Grado. In de achttiende eeuw was Grado heel populair bij de bevolking van het Habsburgse Rijk. In 1892 werd er in de stad een badhuis en een spa opgericht door de Oostenrijkse keizer. Zo ontstond de ‘Oostenrijkse rivièra’. Kunstenaar Jozef Maria Auchentaller maakte een advertentie voor de stad, waarop onder andere zijn vrouw Emma Auchentaller te zien is. De jonge vrouwen op het doek inspireerden de Oostenrijkers om op het strand van Grado neer te strijken: het begin van het toerisme in Grado. Oostenrijkse invloed, amai. Het Grado van nu is een fijne combinatie van een mooi historisch centrum, moderne boulevards, een pittoreske haven en een schoon strand. Het strand ligt op het zuidelijke deel van het eiland, waardoor je er een groot deel van de dag van de zon kunt genieten. Al liggend op het strand word je getrakteerd op een geweldig uitzicht op Trieste en Slovenië aan de overkant van de baai. Kindvriendelijke en hondvriendelijke stranden ook nog eens, fantastisch zeg. Maar behalve spiaggia e mare, strand en zee, zijn er nog heel veel andere schatten te bewonderen in dit oude stadje. Il castrum Gradese, het oude centrum met smalle steegjes, roerige piazze en vele restaurantjes, maakt dit kleinschalige maar gezellige vakantieoord compleet. Van de opgravingen van het vroegere badhuis loop je naar het oudste huis van Grado om vervolgens via een typisch steegje op een serene binnenplaats te belanden, waar je van een heerlijk vismaal kunt genieten. Een doolhof van smalle straatjes vol oude vissershuisjes, leuk. Sporen uit de periode van de Venetiaanse Republiek en van een oud Romeins fort zijn nog steeds terug te vinden. Vroegchristelijke basilieken dateren uit de 6e eeuw, toen Grado werd verkozen als bisschopszetel. Prachtig is Santa Eufemia, rijk aan Byzantijnse mozaïeken en marmeren zuilen, maar ook de kleine Santa Maria delle Grazie.
Nou nou nou nou, het kan allemaal niet op in Grado. Wikipedia heeft ook nog een leuk feitje dat moeilijk genegeerd kan worden: In 875 vaart een moslimvloot de Adriatische Zee op naar Grado en plunderde op de terugweg Comacchio. Boh. In de tijd van de Romeinen dus een belangrijke plaats, voordat het lang slechts een vissersdorpje was. Toen kwamen de Oostenrijkers, daarna de toeristen. De haven is nog steeds het centrale punt van de stad. Je kunt hier ook op een bootje stappen om vervolgens door de lagune te varen, lijkt me lachen hoor. Allemaal eilandjes, overal oude vissershutjes en -bootjes verstopt. Helemaal gaaf. Het kanaal tussen Grado en het eilandje Le Cove is ook vet, met allemaal aangemeerde bootjes. De lagune van Grado wordt voorts in twee delen gesneden door een dijk die vijf kilometer lang is en Grado met het vasteland verbindt. Tijdens de eerste kilometers van de rit gaan we over deze rijk rijden, richting het vasteland. Maar niet voordat we hebben vermeld dat de Giro hier in het verleden al eens is geweest. In 1954 kwam hier een rit aan, Adolfo Grosso won. Daarna ging er in 2009 nog eens een rit van start, met aankomst in Valdobbiadene. Het zou een sprint worden, gewonnen door Petacchi. Andere koersen kwamen hier ook wel eens langs, de Adriatica Ionica Race bijvoorbeeld. In 2019 wist Alvaro Hodeg daardoor in de lagune te winnen, dat was een rit die recent al eens de revue passeerde. Tijdens deze rit kwam het peloton namelijk wat onverharde wegen tegen, waar Remco Evenepoel op z'n bek ging en meteen anderhalve minuut verloor. Hodeg won overigens voor ploeggenoten Senechal en Gilbert, een klassieke Quick Step-sweep. Blijkbaar liggen er hier dus onverharde wegen in de buurt, maar die slaan we nu over. We rijden eerst maar eens over die dijk dwars door de lagune naar het vasteland. Korte neutralisatie wel, klein rondje door het dorp en dan gaat men meteen los op de dijk. Na de start rijden we eigenlijk gewoon tien kilometer rechtdoor tot in Aquileia. Eerst een kilometer of vijf langs het water, daarna vijf kilometer langs uitgestrekte weilanden. We komen uit in Aquileia, in vervlogen tijden volgens sommige bronnen de negende stad van de wereld. In de tijd van de Romeinen woonden hier 100.000 mensen, er zijn er tegenwoordig ongeveer 3500 overgebleven. De basiliek van Aquileia en de archeologische zone staan op de UNESCO Werelderfgoedlijst. In de archeologische zone van wat blijkbaar ook wel het tweede Rome wordt genoemd vinden we de resten van een forum, een mausoleum, mozaïekvloeren en funderingen van huizen. Ook het havengebied is grotendeels opgegraven en langs de Via Sacra (Heilige Weg) werden talloze beelden gevonden. Nou, toe maar. De basiliek dateert van latere tijden, maar is ook zeker de moeite waard en staat niet voor niets eveneens op de werelderfgoedlijst. De basiliek is vooral bekend om de vierde-eeuwse vroegchristelijke mozaïekvloer waarop ze is gebouwd. Aquileia wordt tegenwoordig gezien als een van de best uitgegraven Romeinse steden tot nu toe. Heel nice allemaal.
Goed, tot zover het VVV-gedeelte van de rit. Buiten het historische Aquileia rijden de renners zeven kilometer rechtdoor richting Cervignano del Friuli, een stad met minder geschiedenis. In dit plaatsje komen we een rotonde tegen, daarna in het centrum zelfs twee bochten. Vervolgens verlaten we de stad weer, over een rechte, brede en vlakke weg gaat het verder. Een supermakkelijke aanloop, voor de zoveelste keer. Buiten de stad gaat het weer een kleine tien kilometer vooral rechtdoor, in een omgeving waar weinig te vinden is. Een paar rotondes, verder vooral veel landbouwgrond, een paar verdwaalde wijnranken en af en toe een boom. We komen uit in het dorpje Pieris, waar bij een rotonde een bocht naar links volgt. Daarna gaat het eigenlijk weer gewoon tien kilometer rechtdoor, dwars door het laagland van Friuli. Een aantal kilometer rijden we over het platteland, daarna volgt er in Fogliano bij een rotonde weer een bocht naar links. Van Fogliano rijden we naar Sagrado, lekker rechtdoor in de centrumpjes van deze plaatsen. In Sagrado slaan we rechtsaf, daarna rijden de renners door een supersmal tunneltje. Lekker joh, is het ineens minder dan vier meter breed. Enfin, na dit tunneltje krijgt de weg weer een iets acceptabelere breedte. We gaan nu beginnen aan de eerste klim van de dag, via een bochtige weg door een bos gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog. Schrik je toch van, na zo'n vlakke aanloop. Na dit klimmetje is het een paar kilometer vrij vlak, met een licht dalende tendens. Een bredere weg ondertussen, richting San Martino del Carso. Geen moeilijk stukje parcours derhalve, genoeg tijd om je af te vragen wat voor bomen hier nu eigenlijk langs de kant van de weg staan. In San Martino del Carso volgt een bocht naar links, hierna rijden we over een smallere en bochtige weg verder naar Monte San Michele. Weer een kort ongecategoriseerd klimmetje, ditmaal gaat het iets meer dan een kilometer aan 7% omhoog. Boven op de top van dit klimmetje komen de renners een museum tegen en een paar kanonnen. Kut, gaat het toch weer over geschiedenis. Isonzobattlefields.com, kom er maar in: De heuvels van Monte San Michele domineren het slagveld Carso aan de noordoostelijke grens tussen Italië en Oostenrijk-Hongarije. De Italianen proberen de heuvels vijf keer tussen juni 1915 en augustus 1916 te nemen tot ze uiteindelijk succesvol waren in de 6e slag van de Isonzo. Ze werden gedwongen hen in november 1917 op te geven tijdens de toevlucht na de Slag van Caporetto. De heuvel San Michele, genoemd naar het gelijknamige dorpje nabij deze heuvel, is onderdeel van de Oostenrijkse verdediging van Gorizia. Deze stad, anno ‘tegenwoordig’ in Italië gelegen, behoorde sinds 1500 toe aan het Habsburgse rijk. En dat was Gorizia bij het uitbreken van de vijandelijkheden tussen de Italianen en Oostenrijkers in 1915 nog steeds zo. Om Triest te bereiken moesten de Italianen de Doberdovlakte oversteken. Het noordelijkste puntje van deze vlakte is de heuvel San Michele. Beide partijen zagen het belang van deze heuvel in. De Oostenrijkers konden de heuvel, zoals eerder gezegd, gebruiken in de verdediging van Gorizia, maar ook als observatiepost die waakte over de Doberdovlakte. Iedere vijandelijke troepenbeweging kon hier door de Oostenrijkers worden waargenomen. Voor de Italianen was de heuvel niet alleen een hindernis op weg naar naar Gorizia, maar mocht de heuvel door de Italianen ingenomen kunnen worden, dan zouden zij zich ook relatief veilig over de Doberdo kunnen verplaatsen. En ook niet geheel onbelangrijk: vanaf deze heuvel hadden de Italianen vrij zicht op Gorizia en konden zij vanaf de heuvel een eventuele aanval richting Gorizia aanvangen. Nou, etc. De rest ga je zelf maar opzoeken, als het je interesseert.
Een museum op de top, verderop ook nog wat tunnels en bunkers, kan voor de oorlogsfanaticus de moeite van het verkennen waard zijn. Voorbij het museum is het een paar meter vlak, voordat we aan een afdaling van vier kilometer beginnen. Nog best een pittige afdaling, want de smalle weg gaat behoorlijk steil naar beneden. We komen ook nog eens een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, in een bos. Kort, maar krachtig. Eenmaal beneden rijden we weer onder een tunneltje door, waar het weer extra smal wordt. Daarna slaan we linksaf en bereiken we een bredere weg, die zo goed als vlak is. Wel enigszins bochtig, al volgt een paar kilometer later pas de eerste echte bocht. Eentje naar rechts, in de buurt van Gradisca d'Isonzo. Na deze bocht naar rechts rijden we via een smallere weg over een brug die ons naar de andere kant van de Isonzo brengt. Aan de overkant rijden we dwars door Gradisca, alwaar het helemaal bochtig is. Paar rotondes erbij, maar goed, het tempo zal hier ongetwijfeld nog niet heel hoog zijn. Nog wat bochten en nog wat rotondes later verlaten we Gradisca weer en zetten we koers richting Mariano del Friuli, waar na 53,7 kilometer de eerste tussensprint van de dag zal volgen. Een brede en rechte weg richting Mariano del Friuli, maar in dit dorp slaan we wel vervaarlijk rechtsaf. We verlaten dit dorp weer en rijden over een rechte en brede weg verder. Die weg wordt even later wel onderbroken door een rotonde, waarna we door het gehucht Corona rijden haha lagge. Hierna gaat het een kilometer of vijf rechtdoor, een tijdje door het bos en een tijdje langs de akkers. We komen onderweg één rotonde tegen, de volgende bochten komen we pas in San Lorenzo Isontono tegen. Wel meteen een paar flinke bochten in het centrum, en wat ander verkeersmeubilair. Buiten dit dorp is het een kort stukje fietsen tot Mossa, alwaar we bij de eerste rotonde linksaf slaan. Daarna rijden we via een kronkelende weg om het dorp heen, waarna het tijd is om koers te zetten richting de lokale ronde. In de kilometers hierna gaan we een rondje rijden, deels in Slovenië en deels in Italië. We steken een keer of acht de grens over, en dat in tijden van corona. Blijf het een bijzondere keuze vinden, maarja, het is wat het is.
Buiten Mossa zetten we dus koers richting het lokale circuit. We rijden een kort stukje over een brede en vlakke weg door een bos richting het begin van dat lokale rondje. Dan komen we uit bij een kruispunt, waar we over een aantal kilometer van links gaan komen. Nu slaan we rechtsaf, richting de grens met Slovenië. Het eerste stuk van de lokale lus is vlak en recht, terwijl we in de verte het bovenstaande gebouw zien liggen op een heuvel. Vlak voor de grens een rotonde, daarna rijden we langs een douanegebouwtje. Eenmaal in Slovenië slaan we bijna meteen rechtsaf, het is daarna een kilometertje vlak alvorens we beginnen aan een klim die drie keer bedwongen moet worden. Tussen de wijnranken door is de niet eens zo gek brede weg eerst vrij recht en vlak, daarna gaat het ineens 1,7 kilometer omhoog aan 8,5% richting Gornje Cerovo. Dan vind ik die Italiaanse namen makkelijker, mokzegge. De klim van vierde categorie begint na een stukje vals plat met een halve kilometer aan 6%, daarna is het in het dorpje Dolnje even een paar meter wat vlakker voordat het buiten dit gehucht een halve kilometer omhoog zal gaan aan 8,6%. De smalle weg kronkelt pittig omhoog, daar zouden sommige renners zich nog wel eens op kunnen verkijken. In de halve kilometer hierna gaat het zelfs aan 9,6% omhoog, met een strook tot 15%. Tenzij dit net zo'n overdrijving is als de 27% van de Zoncolan, maar het ziet er in ieder geval steil genoeg uit. Er staat ook 15% op een bordje langs de kant van de weg, moet wel heel ver gaan wil het niet kloppen dan. In de laatste meters van de klim gaat het aan 12% omhoog, leuk muurtje. Drie keer dit muurtje. De eerste keer komen we boven na 67,6 kilometer. Klein dorpje, dat Gornje Cerovo. Wel altijd mateloos fascinerend hoe erg de bouwstijl kan verschillen als je ineens in een ander land bent. Maar oké, dat geheel terzijde natuurlijk verder allemaal.
Na de klim is het een kilometer vrij vlak, over een glooiende weg rijden we verder langs de wijnranken. Even later komen we uit bij een kruispunt, waar we in de finale rechtsaf gaan slaan. Nu slaan we linksaf, op weg naar het volgende klimmetje. Voor we dat klimmetje bereiken gaat het wel eerst een stukje naar beneden, met één lastige bocht naar rechts onderweg. In het gehucht met de fantastische naam Hum gaat het 900 meter omhoog aan 7%, dat zie je niet als je naar het profiel van de organisatie kijkt. Na dit klimmetje, brede weg, buiten Hum in het bos, rijden we even later Kojsko binnen. Paar bochten en versmallinkjes hier, licht dalende lijn. Aan de rand van dit gehucht, waar we een fraai uitzicht hebben over de met wijnranken gevulde heuvels, volg het derde klimmetje. Het gaat nog eens 600 meter omhoog aan 7%, heftig. Boven in Gonlace, met dingetje op de c, komen we weer op een brede weg terecht. Deze weg gaat een kilometer of vier naar beneden lopen, zonder lastige bochten. Vooral genieten van het uitzicht hier, flinke panoramaweg. Tussendoor rijden we ook langs Smartno af, met een dingetje op de s. Middeleeuws vestingsdorpje, spannend, alhoewel we daar niets van gaan merken op de fiets. Trouwens, geen lastige bochten, bijna beneden in Dobrovo komen we kort achter elkaar nog wel twee wat scherpere bochtjes tegen. In Dobrovo, waar een soortement kasteel staat, rijden we rechtdoor. Het is inmiddels weer vlak, hoewel het even later anderhalve kilometer wat vals plat omhoog gaat richting Medana. Na de doortocht in het op het oog gezellige centrumpje van dit dorpje rijden we langs de wijnranken verder naar beneden. Veel wijnhuizen hier ook, het is weer een rit die aanzet tot de consumptie van alcohol en dat keuren we natuurlijk ten zeerste af. Buiten Medana slaan we rechtsaf en gaat het in dalende lijn verder naar de grens. Iets smallere weg omlaag, paar bochtjes onderweg, maar naar wij mogen aannemen toch niet echt een probleem.
Eenmaal terug in Italië is het een kilometer of 12 zo goed als vlak, maar net niet helemaal. Toch wat minimale hoogteverschillen, maar veel zal dat niet uitmaken. Redelijk bochtige weg, wederom langs eindeloze velden vol wijnranken. In de buurt van Cormons slaan we rechtsaf, zodat we een rondje door deze plaats kunnen rijden. Paar bochtjes, wat stenen en een rotonde in het centrum, daarna verlaten we via een chicane het dorp weer. Het gaat nu een paar kilometer rechtdoor langs het spoor, totdat we bij de lokale golfbaan linksaf slaan. De renners volgen nu een tijd een smalle en bochtige weg langs de golfclub, eentje die echt te decadent voor woorden is. Een kasteel als kantine, je zou voor minder. Castello di Spessa, blijkbaar ook een wine resort. Voorbij deze decadente golfclub slaan we linsaf, we rijden nog een paar kilometer verder over een bochtige en tamelijk smalle weg. Weer langs de wijnranken, of wat had u gedacht. Korte passage in Russiz di Sotto, weg lijkt ondertussen alleen maar smaller te worden. Even later gaat het naar rechts, dan fietsen de renners een tijd langs wat weilanden af, voor de variatie. Aan het eind van deze lege zone volgt nog een bocht naar rechts, tegen die tijd zijn we bijna bij het eind van de lokale ronde aangekomen. Kilometer of twee rechtdoor in een vrij lege omgeving, dan volgt er een mooie bocht naar links. Na die bocht zijn we terug op bekend terrein.
Eenmaal terug op bekend terrein gaan we één keer dezelfde ronde afwerken. Volledig hetzelfde. Dus eerst rijden we Slovenië in, op een vrij vlakke manier. Slaan we rechtsaf richting Gornje Cerovo, het gaat weer 1,7 kilometer aan 8,5% omhoog. Stukje glooiend terrein daarna, klein stukkie naar beneden richting Hum. Daar 900 meter aan 7%, weer klein stukkie naar beneden en dan 600 meter aan 7% richting Gornjace. Vervolgens een kilometer of vier naar beneden over de brede panoramaweg, tot in Dobrovo. Stukkie vals plat omhoog richting Medana, daarna weer wat in dalende lijn verder terug naar Italië. In Italië rijden we weer door Cormons, waar we wat bochten en een rotonde meepakken. Langs het spoor tot aan de golfclub, een tijdje een smalle en bochtige weg, voordat we bijna weer terug zijn op hetzelfde punt. Een ronde van 31,5 kilometer, met in het begin wat pittige klimmetjes en daarna niet zoveel interessante dingen. In ieder geval wel een fraaie omgeving, maar of je daarvoor nu zo vaak de grens moet oversteken. Enfin, aan het eind van de tweede ronde beginnen we aan de derde ronde. Die is anders. We rijden weer Slovenië in, slaan weer rechtsaf richting de klim naar Gornje Cerovo. Weer 1,7 kilometer aan 8,5% dus. Daarna weer dat stukkie glooiende weg, waarna we uitkomen bij een kruising waar we twee keer linksaf zijn geslagen. Nu slaan we rechtsaf, en werken we nog een kilometer of 16 af richting de finish. Klimmetje nog een keer in de herhaling, voor de mensen met een slecht geheugen. Voor de wijnliefhebbers heb ik nog een artikeltje van RTL Nieuws of all places. Slovenië is booming, niet alleen op de fiets. Blijkbaar passeren we vandaag langs enkele van de grootste wijnmakers van het land, hebben ze hier meer wijnkelders dan huizen en winnen de lokale wijnen prijs na prijs. Goed artikel wel, leren we ook meteen dat er een kicken uitkijktoren staat in Gonjace met een dingetje op de c. Kennis is macht, of overbodig.
Goed, we gaan maar eens beginnen aan de finale. Na de laatste beklimming van Gornje Cerovo is het dus een kilometer glooiend, waarna we rechtsaf slaan. Na deze bocht fietsen we terug naar Italië, de grens bereiken we al snel. We rijden over een brede weg een kilometer of acht naar beneden richting finishplaats Gorizia. Hoewel het niet continu naar beneden gaat. In het begin gaat het wel naar beneden, paar bochten onderweg. Dan komen we in de buurt van Oslavia een kort knikje omhoog tegen, waarna het tweede deel van de afdaling volgt. Dit tweede deel is wel wat boeiender, want we komen een paar haarspeldbochtjes tegen. Gaat hier toch wel serieus naar beneden, maar de weg is zo breed dat ik weinig problemen verwacht. In Oslavia komen we overigens ook een oorlogsmonument tegen, voor de Italiaanse soldaten die in 1916 zijn gesneuveld in de strijd om het veroveren van Gorizia. In 1938 werd dit monument ingewijd door Benito Mussolini, ik verwacht een schroeiende Moscon in deze afdaling. Er schijnen hier liefst 57.000 gevallenen te liggen, we mogen het een flink ossuarium noemen. Maar hey, koers. Na die paar haarspeldbochten wordt het wel weer een stuk makkelijker, licht dalend gaat het verder tot aan de buitenrand van Gorizia. We steken de rivier Isonzo over en houden dan nog een kilometer of acht over tot de finish.
Blijkbaar bevinden we ons in het Graafschap Görz en Gradisca, een goede reden om nog maar eens te benadrukken dat De Graafschap geen club is en voetbal geen sport. In Gorizia zijn we eigenlijk heel dicht bij de finish, maar de organisatie heeft een extra lusje bedacht, waardoor we nóg een keer naar Slovenië gaan en ook nog een keer kort moeten klimmen. In Gorizia rijden we rechtdoor het centrum in, over een brede weg die vals plat omhoog loopt. Na een tijd buigt de weg af naar links, dan wordt het weer gewoon vlak. Hierna komen de renners kort achter elkaar drie rotondes tegen. Keertje rechtdoor, keertje naar links, keertje naar rechts. Vervolgens gaat het rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind, waarna er een vervelende terugdraaiende bocht naar rechts volgt. Die bocht ligt in Slovenië, vlak voor de bocht rijden we ook nog eens door een tolpoortje. Wegversmalling, derhalve. Na de bocht is de weg heerlijk breed, we rijden nu rechtdoor over een vlakke weg richting de tweede tussensprint van de dag, die op iets meer dan drie kilometer van het eind ligt in Nova Gorica. Een stad die door het toenmalige Joegoslavië is gebouwd toen men Gorizia verloor aan Italië, interessant stukje land is dit wel. Felbetwist, op z'n minst. Na de tussensprint slaan de renners linksaf en rijden ze over het spoor, niet veel later volgt er een bocht naar rechts. Het gaat nog een kilometer omhoog, om de finale van wat extra kleur te voorzien. We beginnen met een halve kilometer aan 4%, al gaat het eigenlijk vooral een meter of 200 steil omhoog en is het daarna even wat vlakker voordat we aan de tweede halve kilometer beginnen. Na een schuine bocht naar rechts gaat het 500 meter aan 7,5% omhoog, met een steilste strook aan 14%. Een brede en bochtige weg omhoog door het bos, het ziet er inderdaad best steil uit. Op drie kilometer van de finish zijn we boven, een afdaling van een kilometer volgt. Een brede weg omlaag langs wat vervallen gebouwen, pas aan het eind van dit stukje komen we een scherpe bocht naar links tegen. Na deze bocht is het weer zo goed als vlak, we rijden rechtdoor de laatste twee kilometer binnen. Op anderhalve kilometer van het eind, nog steeds in Slovenië, volgt er een bocht naar rechts. Daarna direct een rotonde, waar het nog eens naar rechts gaan. We fietsen Italië en Gorizia weer binnen en rijden rechtdoor naar de slotkilometer. Wel een rotonde en ook een splitsing door een grenspoortje tussendoor. Die laatste kilometer wordt ook nog wel wat. Een paar flauwe bochten op 750 meter van het eind, daarna rijden we ineens over pavé. Steentjes in het centrum van Gorizia, echte steentjes. Een bocht naar rechts volgt, daarna gaat het op 500 meter van het eind naar links. De weg wordt hier tijdelijk wat smaller en het loopt ook lichtjes naar beneden, na een schuine bocht naar rechts verlaten we de steentjes tijdelijk. Op 300 meter van het eind volgt er nog een scherpe bocht naar rechts, daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish. We mogen weer een paar meter over asfalt rijden, maar in de laatste 100 meter van de rit eindigen we het verhaal toch op de steentjes, vlak voor de Chiesa di Sant'Ignazio op het Piazza della Vittoria. Smerige sneer naar de Slovenen, maar wel weer leuk voor de winnaar van de rit.
Op Eerste Pinksterdag komen we aan in Gorizia, op de grens tussen Italië en Slovenië. Gorizia, waar 34.000 mensen wonen, is gelegen aan de Isonzo die vanuit de Sloveense Alpen naar de Adriatische Zee stroomt. Het is een multiculturele plaats, een smeltkroes van Italiaanse, Sloveense en Germaanse invloeden. De stad behoorde onder de naam Görz nog tot 1918 toe aan Oostenrijk-Hongarije. Om deze reden doet de architectuur in Gorizia vaak Oostenrijks aan. De stad had de bijnaam "het Oostenrijkse Nice", vanwege de vele overeenkomsten met de Franse stad Nice. De eerste schriftelijke vermelding van Gorizia dateert uit 1001. In de 11e eeuw begon Gorizia zich uit te breiden. In het begin van de 13e eeuw werd er een klooster gebouwd, waarschijnlijk door Antonius van Padua. Er werd een derde stadsmuur gebouwd met een poort en een ophaalbrug. Bij die brug werd een klein huis gebouwd, het Schoenhaus, waarvandaan een ondergrondse tunnel naar het kasteel Gorizio liep. De laatste graaf had geen kinderen en liet het Schoenhaus na aan zijn lijfarts Puteo, die het doorverkocht aan Antonio I dei Lantieri. Sindsdien staat het huis bekend als het Palazzo Lantieri. Goed verhaal wel, in de slotkilometer rijden de renners langs dit Palazzo Lantieri. In de Eerste Wereldoorlog was Gorizia het strijdtoneel tussen de Italiaanse en Oostenrijks-Hongaarse legers. Na deze oorlog werd de stad overgedragen aan Italië. Bij de Vrede van Parijs, na de Tweede Wereldoorlog, moest Italië in 1947 verchillende gebieden afstaan aan Joegoslavië, waaronder een deel van de provincie Gorizia en een een groot deel van Istrië. De grens tussen Joegoslavië (vanaf 1991 Slovenië) en Italië loopt sindsdien door Gorizia. Het Italiaanse deel is veruit het grootste van de twee; het Sloveense deel, grotendeels na de Tweede Wereldoorlog gebouwd, staat bekend als Nova Gorica (Nieuw-Gorizia). Door de deling kwam het station aan de spoorlijn van Villach (Oostenrijk) naar de havenstad Triest in Nova Gorica te liggen en het stationsplein grotendeels in Italië. Op 1 mei 2004 trad Slovenië toe tot de Europese Unie, hetgeen met veel festiviteiten gevierd werd in de gedeelde stad. Door de toetreding van Slovenië tot het Verdrag van Schengen zijn er sinds 21 december 2007 geen grenscontroles meer tussen Gorizia en Nova Gorica. Leuke feitjes, allemaal. Felbetwiste grond, maar tegenwoordig gaat men hier vriendelijk met elkaar om. Het Piazza Transalpina is daar een voorbeeld van, volgens het roadbook. Dit plein wordt gedeeld door beide landen en geldt als symbool voor het nieuwe Europa, jawel! Boven op een heuvel heeft Gorizia ook nog een kasteel in de aanbieding. Vanaf dit kasteel heb je een kicken uitzicht over het Piazza della Vittoria, waar we finishen. In de buurt zit ook een museum met als hoofdonderwerp de grote oorlog, niet onlogisch in deze contreien. Het roadbook blijft maar aan de gang, ze willen ook nog even een tuin en het Palazzo Coronini Cronberg genoemd hebben. Bij dezen. Oja, ze organiseren hier ook nog eens een festival. Gusti di Frontiera, wijn zuipen met z'n allen. Leuk, denk ik.
Gorizia is een stad waar men in de geschiedenis van de Giro vaker is geweest. In 1968 ging hier bijvoorbeeld een keer een rit van start, die gewonnen zou worden door Eddy Merckx. In 1983 kwam er dan weer een rit aan in de stad, de winst ging bij die gelegenheid naar Moreno Argentin. De laatste aankomst in Gorizia dateert alweer van 2001, 20 jaar geleden dus. Pablo Lastras, de altijd rechtdoor pratende Spanjaard, wist te winnen. Tegenwoordig actief als ploegleider van Movistar, maar zijn grofgebektheid kon daar op minder waardering rekenen, dus mag hij nu Annemiek van Vleuten naar voren schreeuwen. We hopen desalniettemin op een hoofdrol in het tweede seizoen van El Dia Menos Pensado, staat 28 mei al in jullie agenda's? Sinds 2001 werd Paolo Bettini hier in 2006 Italiaans kampioen, verder heeft men het van kleinere wedstrijden moeten hebben. De Giro della Regione Friuli Venezia Giulia, ik bedoel maar. De mountainbiker Luca Braidot is van hier, terwijl we aan de Sloveense kant van de grens nog even aandacht gaan vragen voor de eeuwige Matej Mugerlj. Voordat er allerlei goede Slovenen waren moesten we het doen met een type als Mugerlj, jarenlang schroeide hij namens ploegen als Adria Mobil en Synergy Baku Cycling Project het alternatieve circuit kapot. De bekendere Slovenen lijken hier niet direct uit de buurt te komen, da's dan weer jammer. Dit allemaal geheel terzijde verder, in Gorizia wordt het 20 graden, met een redelijke kans op regen. Al weet ik niet wat ik nog met die informatie moet. Gisteren 95% kans op regen, bleef het gewoon droog. Nu 80% kans, dan blijft het helemaal droog dus. Klein beetje wind, maar het lijkt er niet echt op dat dit veel invloed gaat hebben. In startplaats Grado wordt het 19 graden, met net iets minder kans op regen. Wel kans op regen, maar na gisteren zal het wel gewoon weer droog blijven, hè. Met je weerbericht. Helemaal waardeloos. Enfin, wel een beetje wind schuin in de rug in het begin, het kan wel een nerveus begin van de rit worden. Vijf kilometer volledig onbeschut naar het vasteland met wat zijwind, ik zou voor de zekerheid toch maar enigszins vooraan beginnen. De hele dag waaieren lijkt me overdreven, maar je wil je toch ook niet laten verrassen. Het is een korte rit, dus heeft men wat langer de tijd om het weerbericht nog een keer te controleren. Om 13:15 gaan we van start, na een korte neutralisatie van vijf minuten gaat de rit echt beginnen op de dijk die ons van de lagune naar het vasteland brengt. Eurosport is ook nu weer meteen aanwezig, uiteraard. Aankomst wordt verwacht tussen 16:45 en 17:07.
Een rit die deels op Sloveense bodem wordt verreden, ik neem aan dat de organisatie op meer Sloveense deelnemers had gehoopt. Geen Pogacar, geen Roglic, alleen Mohoric en Tratnik. Eerlijk gezegd had ik voor de Giro begon Mohoric al opgeschreven voor deze rit, maarja, dat feest gaat overduidelijk niet door. Nadat Mohoric letterlijk wegviel schreef ik dan maar Tratnik op voor deze rit, maar wat doet die eikel? Die gaat dus gisteren in de aanval en probeert te winnen op de Monte Zoncolan, in plaats van de bloemen te grijpen quasi in eigen land. Nou, mooie boel. Streep door de Slovenen. Moeten we weer iets anders verzinnen. Al begin ik nu sowieso weer te twijfelen. Voor de Giro begon vond ik dit absoluut een rit voor de vluchters, maar nu praktisch iedere rit al naar die vluchters is gegaan sluit ik niet eens uit dat bepaalde ploegen deze rit willen controleren. Israel voor Cimolai, Bora voor Sagan. Dat soort werk. Hun laatste kans, alle ritten hierna zijn zeker te moeilijk. Deze misschien ook al, maar hier kan het eventueel nog net. Al zijn al die klimmetjes onderweg wel vervelend, vooral omdat ze de boel zo lastig te controleren maken. Het houdt ook niet op, op vier kilometer van het eind nog zo'n steile klim. Probeer daar een late uitval nog maar eens terug in te rekenen. Ik zie het eigenlijk niet gebeuren, die controle. Bora kan beter Sagan in de aanval sturen, Israel iemand als Bevin. Je zit ook nog met de puntentrui natuurlijk, beetje de vraag wat de beste tactiek is voor Bora. En ze zitten met Buchmann, die ze op maandag ook nog goed moeten zien te omringen. Wielrennen blijft een merkwaardige sport, maar ik zie het gewoon niet voor me. Dus, ja, daar gaan we weer. Wéér een rit voor de vlucht. Krijgen we deze Giro überhaupt nog wat anders? Misschien wel niet. Krijgt Larry Warbasse toch gelijk. Matige rit voor een zondag, overigens. Moet ik toch nog even kwijt.
1. Bettiol. De Italianen winnen tegenwoordig alle ritten, dus mag Bettiol niet meer achterblijven. De wonderbenen die hij volgens Peter Schep heeft moeten er toch een keer uit gaan komen.
2. Fiorelli. De altijd grappige Filippo Fiorelli van Bardiani. Deze Giro kan alles, na een eerdere derde plaats kan Fiorelli vast ook nog wel een keer tweede worden. Kan ons het allemaal schelen joh.
3. Gavazzi. We komen nooit meer van Ebolo af. Gisteren was een treurige dag. Dankzij wat bekende namen en het sponsoren van wat koersen totaal onterecht een wildcard cadeau krijgen en dan nog winnen ook met een willekeurige Italiaan, zoveel geluk verdient dit verdronken project niet. Beetje stoer doen met je eigen frame, maar ondertussen is de opleidingsploeg, ooit het paradepaardje, het kind van de rekening. De 36-jarige Gavazzi mag dat nog maar eens komen benadrukken.
4. Tesfatsion. Ik eis dat Natalino morgen in de vlucht van de dag zit. Hup Gianni, regelen die handel. Kan een mooie rit voor hem zijn om een mooie ereplaats te scoren. Na overwinningen voor types als Fortunato ben ik wel toe aan een keer iets dat wel leuk is.
5. Cavagna. Op Remco en Joao hoeven we niet meer te letten, dus is het tijd om wat vaker in de aanval te gaan. Cavagna en Honore zijn wel leuke jongens voor zo'n rit. Gezien de vlakke aanloop maakt Cavagna wel veel kans om in de kopgroep van de dag te belanden. Die klimmetjes zijn dan wel weer enigszins in zijn nadeel, maar afijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-05-2021 10:46:14 ]
Het is altijd een nederlaag als het cynisme overwint. Ik vreesde dat het peloton de zege op de Zoncolan zou schenken aan een onbekende vluchter en die vrees bleek niet onterecht te zijn. Zonder Jai Hindley, over een aantal jaar gereduceerd tot een quizvraag, trok het peloton naar de Monte Zoncolan. Relatief snel reed er een vrij grote kopgroep weg, met daarin enkele duo's. Slim bekeken van Trek en Jumbo, twee mannetjes mee. Affini voor Bennett, Mosca voor Mollema. Briljant idee, perfect uitgevoerd, alleen de kopmannen lieten het afweten. In het peloton kwam de controle niet direct op gang, totdat Astana op kop begon te rijden. Ze kregen alleen geen steun, en met twee mannetjes ga je het niet redden ten opzichte van zo'n grote kopgroep. De voorsprong van de koplopers liep derhalve op naar een minuut of acht, waardoor je de bui al voelde hangen. Alleen figuurlijk, letterlijk bleef het droog. Wel een mooie meevaller voor de renners, met wat slechter weer was het toch wel een andere rit geworden. Hoewel het sowieso een andere rit had moeten zijn, deze was echt vreselijk ontworpen. Je kunt niet naar een mythische klim als de Zoncolan gaan en dan beginnen met 130 kilometer vlak en hooguit één matig klimmetje ter voorbereiding. Dat is vragen om problemen, je weet vooraf al dat de kans groot is dat de ritzege naar de vluchters gaat met zo'n parcours. Het was dus alleen Astana dat nog iets wilde doen om de eer van de koers hoog te houden. Er hoort een kampioen te winnen op de Zoncolan, nou, daar dacht een groot deel van het peloton anders over. De koers was eigenlijk gewoon kut, pas op de Passo Rest begon het ergens op te lijken. Astana verhoogde het tempo wat en de voorsprong van de koplopers liep terug naar een minuut of zes. Daarna liet Gorka Izagirre zijn kunsten zien in de afdaling, de voorsprong liep nog verder terug en de groep der favorieten bestond ineens nog maar uit zeven rennrs. Waaronder drie Basken, ze zijn dit jaar allemaal als een stelletje goden aan het dalen. Astana zat met vier man vooraan en had door kunnen trekken, maar dat deden ze niet.
Nee, in plaats daarvan lieten ze iedereen terugkeren. Het tempo ging omlaag en de voorsprong van de koplopers ging weer omhoog. Wel een enigszins bevreemdende situatie, achteraf gezien onnodig risico genomen in die afdaling. Of een fout gemaakt door niet volle bak door te rijden, al was het sowieso wel lastig geworden om dat vol te houden. Maarja, alles kwam weer bij elkaar dus. Ook Evenepoel kon weer aansluiten, nog niet echt een daalgod. Op een gezapige manier ging het verder naar de Zoncolan, die we van een andere kant zouden beklimmen. Een veel mindere kant, weten we nu. Dat ie minder moeilijk is wisten we al, maar het probleem zit 'm ook vooral in de opbouw van de klim. Het eerste deel is niet lastig genoeg om het verschil te maken, dus wacht iedereen op de laatste drie kilometer. In die laatste drie kilometer gaat het helemaal los, maar al die kilometers daarvoor zit je naar helemaal niets te kijken. Een flopkant, de kant vanuit Ovaro is veel beter. Dat is acht kilometer lang van die ellende, en vaak gaat het daar al los op vijf kilometer van het eind. Scheelt toch weer een kilometer of twee, een minuut of acht. Nee, doe maar niet meer vanuit Sutrio jongens. Mislukt experiment. Goed, terug naar de koers. De kopgroep spatte op het minder steile deel van de Zoncolan al uiteen. Affini had alles gedaan wat hij kon voor Bennett, Mosca deed hetzelfde voor Mollema. Ik vraag me ernstig af hoe de sfeer 's avonds was bij die ploegen, want Bennett en Mollema lieten het op een bizarre manier afweten. Jan Tratnik muisde er vanonder, en er volgde geen reactie. Alleen van Lorenzo Fortunato, wie kent hem niet. Die reed naar Tratnik toe, terwijl Mollema en Bennett omhoog aan het rijden waren met Oliveira en Covi. Even had je misschien nog het idee dat ze naar elkaar aan het kijken waren en aan het wachten waren op het steile deel, maar daar was totaal geen sprake van. Ze kunnen er gewoon geen reet van, moet je nu zeggen. Dankzij hun gefaal zitten we nu opgescheept met Fortunato als winnaar op de Zoncolan. Ik dacht dat Michael Rogers het dieptepunt was, maar het kan altijd erger. Fortunato, een renner van het walgelijke Eolo, wist de zigzaggende Jan Tratnik te lossen op het steilste gedeelte en reed zo naar zijn eerste overwinning als prof. Een renner van 25 die vorig jaar bij Vini Zabu reed en niet verder kwam dan een 8e plaats in Langkawi en een 13e plaats in de Ronde van Asturië. Staat nu ineens in een rijtje met Simoni, Basso, Antón en Froome. Misselijkmakend, werkelijk verschrikkelijk.
In woorden had Astana respect voor de koers, maar dat bleek moeilijk in daden om te zetten te zijn. De andere ploegen lieten het helemaal afweten. Je hebt van die bergen die je niet mag schenken aan een mindere god, de Zoncolan is er zo een. Toch gebeurd, net als in 2014. Min min voor het peloton. Nu heeft godbetert Eolo een rit gewonnen en zitten we te koekeloeren naar een act van Contador, die zijn originele project volledig heeft verloochend ten faveure van een eindeloze stroom nietszeggende Italianen. Lorenzo Fortunato, op de Zoncolan. Dan valt zo'n conflict in Israël en Palestina ineens wel mee, eigenlijk. Maarja, in de groep der favorieten zagen we uiteindelijk een aanval van Yates. Heeft eindelijk z'n benen gevonden, wellicht wordt het nog een mooie derde week. Moet de rug van Bernal wel eindelijk gaan opspelen, want Yates werd in de slotkilometer hard gecounterd. Bernal deed weer een gouden zaak, hij heeft nu een voorsprong van anderhalve minuut op Yates en nog meer op de rest. Soeverein, tot nu toe. Vlasov had een matige dag, pijnlijk wel na het werk van Astana. Ook Evenepoel moest er weer af, de menselijke trekjes zijn toch wel prettig om mee te maken. Verder houd ik bepaald geen prettig gevoel over aan deze rit. Ik vreesde eigenlijk al het ergste, maar op de een of andere manier wist het zelfs nog erger te worden dan dat. Een merkwaardige Giro, met bijna alleen maar zeges voor renners waar we nog nooit van hebben gehoord. De ene vlucht na de andere die het haalt. En dan moet de volgende rit nog komen. Eentje die voor de Giro begon al had genoteerd als een rit voor de vlucht. Dat wordt nog wat. We gaan richting Slovenië.
Zondagmiddag gaan de renners van start in Grado, gelegen aan de Adriatische kust. Een lagunestadje, eigenlijk een eilandje. Dit eiland noemen ze hier ook wel het eiland van de zon, dat zal de renners na zoveel slecht weer deugd doen. Volgens het roadbook was Grado het eerste Venetië, blijkbaar was het hier in het verleden een drukte van belang. Grado ligt in de provincie Gorizia in de regio Friuli-Venezia Giulia, de naam is afgeleid van het Latijnse gradus, wat aanloophaven zou betekenen. Het waren de Romeinen die het havenstadje hebben gesticht en het met Aquileia verbonden, een historische plaats waar we in het begin van de rit doorheen gaan fietsen. Onder Nederlandse vakantiebloggers is Grado blijkbaar een populaire plaats, we gaan al die shit gewoon echt keihard kopiëren. Wordt het ook eens gelezen, toch leuk voor die mensjes. Na een roerige tijd waarin veel mensen van Aquileia naar Grado vluchtten, viel Grado aan het begin van de negentiende eeuw in handen van de Oostenrijkers. Na de Eerste Wereldoorlog behoorde Grado weer tot Italiaans grondgebied, maar de Oostenrijkers spelen nog steeds een belangrijke rol in het huidige Grado. In de achttiende eeuw was Grado heel populair bij de bevolking van het Habsburgse Rijk. In 1892 werd er in de stad een badhuis en een spa opgericht door de Oostenrijkse keizer. Zo ontstond de ‘Oostenrijkse rivièra’. Kunstenaar Jozef Maria Auchentaller maakte een advertentie voor de stad, waarop onder andere zijn vrouw Emma Auchentaller te zien is. De jonge vrouwen op het doek inspireerden de Oostenrijkers om op het strand van Grado neer te strijken: het begin van het toerisme in Grado. Oostenrijkse invloed, amai. Het Grado van nu is een fijne combinatie van een mooi historisch centrum, moderne boulevards, een pittoreske haven en een schoon strand. Het strand ligt op het zuidelijke deel van het eiland, waardoor je er een groot deel van de dag van de zon kunt genieten. Al liggend op het strand word je getrakteerd op een geweldig uitzicht op Trieste en Slovenië aan de overkant van de baai. Kindvriendelijke en hondvriendelijke stranden ook nog eens, fantastisch zeg. Maar behalve spiaggia e mare, strand en zee, zijn er nog heel veel andere schatten te bewonderen in dit oude stadje. Il castrum Gradese, het oude centrum met smalle steegjes, roerige piazze en vele restaurantjes, maakt dit kleinschalige maar gezellige vakantieoord compleet. Van de opgravingen van het vroegere badhuis loop je naar het oudste huis van Grado om vervolgens via een typisch steegje op een serene binnenplaats te belanden, waar je van een heerlijk vismaal kunt genieten. Een doolhof van smalle straatjes vol oude vissershuisjes, leuk. Sporen uit de periode van de Venetiaanse Republiek en van een oud Romeins fort zijn nog steeds terug te vinden. Vroegchristelijke basilieken dateren uit de 6e eeuw, toen Grado werd verkozen als bisschopszetel. Prachtig is Santa Eufemia, rijk aan Byzantijnse mozaïeken en marmeren zuilen, maar ook de kleine Santa Maria delle Grazie.
Nou nou nou nou, het kan allemaal niet op in Grado. Wikipedia heeft ook nog een leuk feitje dat moeilijk genegeerd kan worden: In 875 vaart een moslimvloot de Adriatische Zee op naar Grado en plunderde op de terugweg Comacchio. Boh. In de tijd van de Romeinen dus een belangrijke plaats, voordat het lang slechts een vissersdorpje was. Toen kwamen de Oostenrijkers, daarna de toeristen. De haven is nog steeds het centrale punt van de stad. Je kunt hier ook op een bootje stappen om vervolgens door de lagune te varen, lijkt me lachen hoor. Allemaal eilandjes, overal oude vissershutjes en -bootjes verstopt. Helemaal gaaf. Het kanaal tussen Grado en het eilandje Le Cove is ook vet, met allemaal aangemeerde bootjes. De lagune van Grado wordt voorts in twee delen gesneden door een dijk die vijf kilometer lang is en Grado met het vasteland verbindt. Tijdens de eerste kilometers van de rit gaan we over deze rijk rijden, richting het vasteland. Maar niet voordat we hebben vermeld dat de Giro hier in het verleden al eens is geweest. In 1954 kwam hier een rit aan, Adolfo Grosso won. Daarna ging er in 2009 nog eens een rit van start, met aankomst in Valdobbiadene. Het zou een sprint worden, gewonnen door Petacchi. Andere koersen kwamen hier ook wel eens langs, de Adriatica Ionica Race bijvoorbeeld. In 2019 wist Alvaro Hodeg daardoor in de lagune te winnen, dat was een rit die recent al eens de revue passeerde. Tijdens deze rit kwam het peloton namelijk wat onverharde wegen tegen, waar Remco Evenepoel op z'n bek ging en meteen anderhalve minuut verloor. Hodeg won overigens voor ploeggenoten Senechal en Gilbert, een klassieke Quick Step-sweep. Blijkbaar liggen er hier dus onverharde wegen in de buurt, maar die slaan we nu over. We rijden eerst maar eens over die dijk dwars door de lagune naar het vasteland. Korte neutralisatie wel, klein rondje door het dorp en dan gaat men meteen los op de dijk. Na de start rijden we eigenlijk gewoon tien kilometer rechtdoor tot in Aquileia. Eerst een kilometer of vijf langs het water, daarna vijf kilometer langs uitgestrekte weilanden. We komen uit in Aquileia, in vervlogen tijden volgens sommige bronnen de negende stad van de wereld. In de tijd van de Romeinen woonden hier 100.000 mensen, er zijn er tegenwoordig ongeveer 3500 overgebleven. De basiliek van Aquileia en de archeologische zone staan op de UNESCO Werelderfgoedlijst. In de archeologische zone van wat blijkbaar ook wel het tweede Rome wordt genoemd vinden we de resten van een forum, een mausoleum, mozaïekvloeren en funderingen van huizen. Ook het havengebied is grotendeels opgegraven en langs de Via Sacra (Heilige Weg) werden talloze beelden gevonden. Nou, toe maar. De basiliek dateert van latere tijden, maar is ook zeker de moeite waard en staat niet voor niets eveneens op de werelderfgoedlijst. De basiliek is vooral bekend om de vierde-eeuwse vroegchristelijke mozaïekvloer waarop ze is gebouwd. Aquileia wordt tegenwoordig gezien als een van de best uitgegraven Romeinse steden tot nu toe. Heel nice allemaal.
Goed, tot zover het VVV-gedeelte van de rit. Buiten het historische Aquileia rijden de renners zeven kilometer rechtdoor richting Cervignano del Friuli, een stad met minder geschiedenis. In dit plaatsje komen we een rotonde tegen, daarna in het centrum zelfs twee bochten. Vervolgens verlaten we de stad weer, over een rechte, brede en vlakke weg gaat het verder. Een supermakkelijke aanloop, voor de zoveelste keer. Buiten de stad gaat het weer een kleine tien kilometer vooral rechtdoor, in een omgeving waar weinig te vinden is. Een paar rotondes, verder vooral veel landbouwgrond, een paar verdwaalde wijnranken en af en toe een boom. We komen uit in het dorpje Pieris, waar bij een rotonde een bocht naar links volgt. Daarna gaat het eigenlijk weer gewoon tien kilometer rechtdoor, dwars door het laagland van Friuli. Een aantal kilometer rijden we over het platteland, daarna volgt er in Fogliano bij een rotonde weer een bocht naar links. Van Fogliano rijden we naar Sagrado, lekker rechtdoor in de centrumpjes van deze plaatsen. In Sagrado slaan we rechtsaf, daarna rijden de renners door een supersmal tunneltje. Lekker joh, is het ineens minder dan vier meter breed. Enfin, na dit tunneltje krijgt de weg weer een iets acceptabelere breedte. We gaan nu beginnen aan de eerste klim van de dag, via een bochtige weg door een bos gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog. Schrik je toch van, na zo'n vlakke aanloop. Na dit klimmetje is het een paar kilometer vrij vlak, met een licht dalende tendens. Een bredere weg ondertussen, richting San Martino del Carso. Geen moeilijk stukje parcours derhalve, genoeg tijd om je af te vragen wat voor bomen hier nu eigenlijk langs de kant van de weg staan. In San Martino del Carso volgt een bocht naar links, hierna rijden we over een smallere en bochtige weg verder naar Monte San Michele. Weer een kort ongecategoriseerd klimmetje, ditmaal gaat het iets meer dan een kilometer aan 7% omhoog. Boven op de top van dit klimmetje komen de renners een museum tegen en een paar kanonnen. Kut, gaat het toch weer over geschiedenis. Isonzobattlefields.com, kom er maar in: De heuvels van Monte San Michele domineren het slagveld Carso aan de noordoostelijke grens tussen Italië en Oostenrijk-Hongarije. De Italianen proberen de heuvels vijf keer tussen juni 1915 en augustus 1916 te nemen tot ze uiteindelijk succesvol waren in de 6e slag van de Isonzo. Ze werden gedwongen hen in november 1917 op te geven tijdens de toevlucht na de Slag van Caporetto. De heuvel San Michele, genoemd naar het gelijknamige dorpje nabij deze heuvel, is onderdeel van de Oostenrijkse verdediging van Gorizia. Deze stad, anno ‘tegenwoordig’ in Italië gelegen, behoorde sinds 1500 toe aan het Habsburgse rijk. En dat was Gorizia bij het uitbreken van de vijandelijkheden tussen de Italianen en Oostenrijkers in 1915 nog steeds zo. Om Triest te bereiken moesten de Italianen de Doberdovlakte oversteken. Het noordelijkste puntje van deze vlakte is de heuvel San Michele. Beide partijen zagen het belang van deze heuvel in. De Oostenrijkers konden de heuvel, zoals eerder gezegd, gebruiken in de verdediging van Gorizia, maar ook als observatiepost die waakte over de Doberdovlakte. Iedere vijandelijke troepenbeweging kon hier door de Oostenrijkers worden waargenomen. Voor de Italianen was de heuvel niet alleen een hindernis op weg naar naar Gorizia, maar mocht de heuvel door de Italianen ingenomen kunnen worden, dan zouden zij zich ook relatief veilig over de Doberdo kunnen verplaatsen. En ook niet geheel onbelangrijk: vanaf deze heuvel hadden de Italianen vrij zicht op Gorizia en konden zij vanaf de heuvel een eventuele aanval richting Gorizia aanvangen. Nou, etc. De rest ga je zelf maar opzoeken, als het je interesseert.
Een museum op de top, verderop ook nog wat tunnels en bunkers, kan voor de oorlogsfanaticus de moeite van het verkennen waard zijn. Voorbij het museum is het een paar meter vlak, voordat we aan een afdaling van vier kilometer beginnen. Nog best een pittige afdaling, want de smalle weg gaat behoorlijk steil naar beneden. We komen ook nog eens een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, in een bos. Kort, maar krachtig. Eenmaal beneden rijden we weer onder een tunneltje door, waar het weer extra smal wordt. Daarna slaan we linksaf en bereiken we een bredere weg, die zo goed als vlak is. Wel enigszins bochtig, al volgt een paar kilometer later pas de eerste echte bocht. Eentje naar rechts, in de buurt van Gradisca d'Isonzo. Na deze bocht naar rechts rijden we via een smallere weg over een brug die ons naar de andere kant van de Isonzo brengt. Aan de overkant rijden we dwars door Gradisca, alwaar het helemaal bochtig is. Paar rotondes erbij, maar goed, het tempo zal hier ongetwijfeld nog niet heel hoog zijn. Nog wat bochten en nog wat rotondes later verlaten we Gradisca weer en zetten we koers richting Mariano del Friuli, waar na 53,7 kilometer de eerste tussensprint van de dag zal volgen. Een brede en rechte weg richting Mariano del Friuli, maar in dit dorp slaan we wel vervaarlijk rechtsaf. We verlaten dit dorp weer en rijden over een rechte en brede weg verder. Die weg wordt even later wel onderbroken door een rotonde, waarna we door het gehucht Corona rijden haha lagge. Hierna gaat het een kilometer of vijf rechtdoor, een tijdje door het bos en een tijdje langs de akkers. We komen onderweg één rotonde tegen, de volgende bochten komen we pas in San Lorenzo Isontono tegen. Wel meteen een paar flinke bochten in het centrum, en wat ander verkeersmeubilair. Buiten dit dorp is het een kort stukje fietsen tot Mossa, alwaar we bij de eerste rotonde linksaf slaan. Daarna rijden we via een kronkelende weg om het dorp heen, waarna het tijd is om koers te zetten richting de lokale ronde. In de kilometers hierna gaan we een rondje rijden, deels in Slovenië en deels in Italië. We steken een keer of acht de grens over, en dat in tijden van corona. Blijf het een bijzondere keuze vinden, maarja, het is wat het is.
Buiten Mossa zetten we dus koers richting het lokale circuit. We rijden een kort stukje over een brede en vlakke weg door een bos richting het begin van dat lokale rondje. Dan komen we uit bij een kruispunt, waar we over een aantal kilometer van links gaan komen. Nu slaan we rechtsaf, richting de grens met Slovenië. Het eerste stuk van de lokale lus is vlak en recht, terwijl we in de verte het bovenstaande gebouw zien liggen op een heuvel. Vlak voor de grens een rotonde, daarna rijden we langs een douanegebouwtje. Eenmaal in Slovenië slaan we bijna meteen rechtsaf, het is daarna een kilometertje vlak alvorens we beginnen aan een klim die drie keer bedwongen moet worden. Tussen de wijnranken door is de niet eens zo gek brede weg eerst vrij recht en vlak, daarna gaat het ineens 1,7 kilometer omhoog aan 8,5% richting Gornje Cerovo. Dan vind ik die Italiaanse namen makkelijker, mokzegge. De klim van vierde categorie begint na een stukje vals plat met een halve kilometer aan 6%, daarna is het in het dorpje Dolnje even een paar meter wat vlakker voordat het buiten dit gehucht een halve kilometer omhoog zal gaan aan 8,6%. De smalle weg kronkelt pittig omhoog, daar zouden sommige renners zich nog wel eens op kunnen verkijken. In de halve kilometer hierna gaat het zelfs aan 9,6% omhoog, met een strook tot 15%. Tenzij dit net zo'n overdrijving is als de 27% van de Zoncolan, maar het ziet er in ieder geval steil genoeg uit. Er staat ook 15% op een bordje langs de kant van de weg, moet wel heel ver gaan wil het niet kloppen dan. In de laatste meters van de klim gaat het aan 12% omhoog, leuk muurtje. Drie keer dit muurtje. De eerste keer komen we boven na 67,6 kilometer. Klein dorpje, dat Gornje Cerovo. Wel altijd mateloos fascinerend hoe erg de bouwstijl kan verschillen als je ineens in een ander land bent. Maar oké, dat geheel terzijde natuurlijk verder allemaal.
Na de klim is het een kilometer vrij vlak, over een glooiende weg rijden we verder langs de wijnranken. Even later komen we uit bij een kruispunt, waar we in de finale rechtsaf gaan slaan. Nu slaan we linksaf, op weg naar het volgende klimmetje. Voor we dat klimmetje bereiken gaat het wel eerst een stukje naar beneden, met één lastige bocht naar rechts onderweg. In het gehucht met de fantastische naam Hum gaat het 900 meter omhoog aan 7%, dat zie je niet als je naar het profiel van de organisatie kijkt. Na dit klimmetje, brede weg, buiten Hum in het bos, rijden we even later Kojsko binnen. Paar bochten en versmallinkjes hier, licht dalende lijn. Aan de rand van dit gehucht, waar we een fraai uitzicht hebben over de met wijnranken gevulde heuvels, volg het derde klimmetje. Het gaat nog eens 600 meter omhoog aan 7%, heftig. Boven in Gonlace, met dingetje op de c, komen we weer op een brede weg terecht. Deze weg gaat een kilometer of vier naar beneden lopen, zonder lastige bochten. Vooral genieten van het uitzicht hier, flinke panoramaweg. Tussendoor rijden we ook langs Smartno af, met een dingetje op de s. Middeleeuws vestingsdorpje, spannend, alhoewel we daar niets van gaan merken op de fiets. Trouwens, geen lastige bochten, bijna beneden in Dobrovo komen we kort achter elkaar nog wel twee wat scherpere bochtjes tegen. In Dobrovo, waar een soortement kasteel staat, rijden we rechtdoor. Het is inmiddels weer vlak, hoewel het even later anderhalve kilometer wat vals plat omhoog gaat richting Medana. Na de doortocht in het op het oog gezellige centrumpje van dit dorpje rijden we langs de wijnranken verder naar beneden. Veel wijnhuizen hier ook, het is weer een rit die aanzet tot de consumptie van alcohol en dat keuren we natuurlijk ten zeerste af. Buiten Medana slaan we rechtsaf en gaat het in dalende lijn verder naar de grens. Iets smallere weg omlaag, paar bochtjes onderweg, maar naar wij mogen aannemen toch niet echt een probleem.
Eenmaal terug in Italië is het een kilometer of 12 zo goed als vlak, maar net niet helemaal. Toch wat minimale hoogteverschillen, maar veel zal dat niet uitmaken. Redelijk bochtige weg, wederom langs eindeloze velden vol wijnranken. In de buurt van Cormons slaan we rechtsaf, zodat we een rondje door deze plaats kunnen rijden. Paar bochtjes, wat stenen en een rotonde in het centrum, daarna verlaten we via een chicane het dorp weer. Het gaat nu een paar kilometer rechtdoor langs het spoor, totdat we bij de lokale golfbaan linksaf slaan. De renners volgen nu een tijd een smalle en bochtige weg langs de golfclub, eentje die echt te decadent voor woorden is. Een kasteel als kantine, je zou voor minder. Castello di Spessa, blijkbaar ook een wine resort. Voorbij deze decadente golfclub slaan we linsaf, we rijden nog een paar kilometer verder over een bochtige en tamelijk smalle weg. Weer langs de wijnranken, of wat had u gedacht. Korte passage in Russiz di Sotto, weg lijkt ondertussen alleen maar smaller te worden. Even later gaat het naar rechts, dan fietsen de renners een tijd langs wat weilanden af, voor de variatie. Aan het eind van deze lege zone volgt nog een bocht naar rechts, tegen die tijd zijn we bijna bij het eind van de lokale ronde aangekomen. Kilometer of twee rechtdoor in een vrij lege omgeving, dan volgt er een mooie bocht naar links. Na die bocht zijn we terug op bekend terrein.
Eenmaal terug op bekend terrein gaan we één keer dezelfde ronde afwerken. Volledig hetzelfde. Dus eerst rijden we Slovenië in, op een vrij vlakke manier. Slaan we rechtsaf richting Gornje Cerovo, het gaat weer 1,7 kilometer aan 8,5% omhoog. Stukje glooiend terrein daarna, klein stukkie naar beneden richting Hum. Daar 900 meter aan 7%, weer klein stukkie naar beneden en dan 600 meter aan 7% richting Gornjace. Vervolgens een kilometer of vier naar beneden over de brede panoramaweg, tot in Dobrovo. Stukkie vals plat omhoog richting Medana, daarna weer wat in dalende lijn verder terug naar Italië. In Italië rijden we weer door Cormons, waar we wat bochten en een rotonde meepakken. Langs het spoor tot aan de golfclub, een tijdje een smalle en bochtige weg, voordat we bijna weer terug zijn op hetzelfde punt. Een ronde van 31,5 kilometer, met in het begin wat pittige klimmetjes en daarna niet zoveel interessante dingen. In ieder geval wel een fraaie omgeving, maar of je daarvoor nu zo vaak de grens moet oversteken. Enfin, aan het eind van de tweede ronde beginnen we aan de derde ronde. Die is anders. We rijden weer Slovenië in, slaan weer rechtsaf richting de klim naar Gornje Cerovo. Weer 1,7 kilometer aan 8,5% dus. Daarna weer dat stukkie glooiende weg, waarna we uitkomen bij een kruising waar we twee keer linksaf zijn geslagen. Nu slaan we rechtsaf, en werken we nog een kilometer of 16 af richting de finish. Klimmetje nog een keer in de herhaling, voor de mensen met een slecht geheugen. Voor de wijnliefhebbers heb ik nog een artikeltje van RTL Nieuws of all places. Slovenië is booming, niet alleen op de fiets. Blijkbaar passeren we vandaag langs enkele van de grootste wijnmakers van het land, hebben ze hier meer wijnkelders dan huizen en winnen de lokale wijnen prijs na prijs. Goed artikel wel, leren we ook meteen dat er een kicken uitkijktoren staat in Gonjace met een dingetje op de c. Kennis is macht, of overbodig.
Goed, we gaan maar eens beginnen aan de finale. Na de laatste beklimming van Gornje Cerovo is het dus een kilometer glooiend, waarna we rechtsaf slaan. Na deze bocht fietsen we terug naar Italië, de grens bereiken we al snel. We rijden over een brede weg een kilometer of acht naar beneden richting finishplaats Gorizia. Hoewel het niet continu naar beneden gaat. In het begin gaat het wel naar beneden, paar bochten onderweg. Dan komen we in de buurt van Oslavia een kort knikje omhoog tegen, waarna het tweede deel van de afdaling volgt. Dit tweede deel is wel wat boeiender, want we komen een paar haarspeldbochtjes tegen. Gaat hier toch wel serieus naar beneden, maar de weg is zo breed dat ik weinig problemen verwacht. In Oslavia komen we overigens ook een oorlogsmonument tegen, voor de Italiaanse soldaten die in 1916 zijn gesneuveld in de strijd om het veroveren van Gorizia. In 1938 werd dit monument ingewijd door Benito Mussolini, ik verwacht een schroeiende Moscon in deze afdaling. Er schijnen hier liefst 57.000 gevallenen te liggen, we mogen het een flink ossuarium noemen. Maar hey, koers. Na die paar haarspeldbochten wordt het wel weer een stuk makkelijker, licht dalend gaat het verder tot aan de buitenrand van Gorizia. We steken de rivier Isonzo over en houden dan nog een kilometer of acht over tot de finish.
Blijkbaar bevinden we ons in het Graafschap Görz en Gradisca, een goede reden om nog maar eens te benadrukken dat De Graafschap geen club is en voetbal geen sport. In Gorizia zijn we eigenlijk heel dicht bij de finish, maar de organisatie heeft een extra lusje bedacht, waardoor we nóg een keer naar Slovenië gaan en ook nog een keer kort moeten klimmen. In Gorizia rijden we rechtdoor het centrum in, over een brede weg die vals plat omhoog loopt. Na een tijd buigt de weg af naar links, dan wordt het weer gewoon vlak. Hierna komen de renners kort achter elkaar drie rotondes tegen. Keertje rechtdoor, keertje naar links, keertje naar rechts. Vervolgens gaat het rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind, waarna er een vervelende terugdraaiende bocht naar rechts volgt. Die bocht ligt in Slovenië, vlak voor de bocht rijden we ook nog eens door een tolpoortje. Wegversmalling, derhalve. Na de bocht is de weg heerlijk breed, we rijden nu rechtdoor over een vlakke weg richting de tweede tussensprint van de dag, die op iets meer dan drie kilometer van het eind ligt in Nova Gorica. Een stad die door het toenmalige Joegoslavië is gebouwd toen men Gorizia verloor aan Italië, interessant stukje land is dit wel. Felbetwist, op z'n minst. Na de tussensprint slaan de renners linksaf en rijden ze over het spoor, niet veel later volgt er een bocht naar rechts. Het gaat nog een kilometer omhoog, om de finale van wat extra kleur te voorzien. We beginnen met een halve kilometer aan 4%, al gaat het eigenlijk vooral een meter of 200 steil omhoog en is het daarna even wat vlakker voordat we aan de tweede halve kilometer beginnen. Na een schuine bocht naar rechts gaat het 500 meter aan 7,5% omhoog, met een steilste strook aan 14%. Een brede en bochtige weg omhoog door het bos, het ziet er inderdaad best steil uit. Op drie kilometer van de finish zijn we boven, een afdaling van een kilometer volgt. Een brede weg omlaag langs wat vervallen gebouwen, pas aan het eind van dit stukje komen we een scherpe bocht naar links tegen. Na deze bocht is het weer zo goed als vlak, we rijden rechtdoor de laatste twee kilometer binnen. Op anderhalve kilometer van het eind, nog steeds in Slovenië, volgt er een bocht naar rechts. Daarna direct een rotonde, waar het nog eens naar rechts gaan. We fietsen Italië en Gorizia weer binnen en rijden rechtdoor naar de slotkilometer. Wel een rotonde en ook een splitsing door een grenspoortje tussendoor. Die laatste kilometer wordt ook nog wel wat. Een paar flauwe bochten op 750 meter van het eind, daarna rijden we ineens over pavé. Steentjes in het centrum van Gorizia, echte steentjes. Een bocht naar rechts volgt, daarna gaat het op 500 meter van het eind naar links. De weg wordt hier tijdelijk wat smaller en het loopt ook lichtjes naar beneden, na een schuine bocht naar rechts verlaten we de steentjes tijdelijk. Op 300 meter van het eind volgt er nog een scherpe bocht naar rechts, daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish. We mogen weer een paar meter over asfalt rijden, maar in de laatste 100 meter van de rit eindigen we het verhaal toch op de steentjes, vlak voor de Chiesa di Sant'Ignazio op het Piazza della Vittoria. Smerige sneer naar de Slovenen, maar wel weer leuk voor de winnaar van de rit.
Op Eerste Pinksterdag komen we aan in Gorizia, op de grens tussen Italië en Slovenië. Gorizia, waar 34.000 mensen wonen, is gelegen aan de Isonzo die vanuit de Sloveense Alpen naar de Adriatische Zee stroomt. Het is een multiculturele plaats, een smeltkroes van Italiaanse, Sloveense en Germaanse invloeden. De stad behoorde onder de naam Görz nog tot 1918 toe aan Oostenrijk-Hongarije. Om deze reden doet de architectuur in Gorizia vaak Oostenrijks aan. De stad had de bijnaam "het Oostenrijkse Nice", vanwege de vele overeenkomsten met de Franse stad Nice. De eerste schriftelijke vermelding van Gorizia dateert uit 1001. In de 11e eeuw begon Gorizia zich uit te breiden. In het begin van de 13e eeuw werd er een klooster gebouwd, waarschijnlijk door Antonius van Padua. Er werd een derde stadsmuur gebouwd met een poort en een ophaalbrug. Bij die brug werd een klein huis gebouwd, het Schoenhaus, waarvandaan een ondergrondse tunnel naar het kasteel Gorizio liep. De laatste graaf had geen kinderen en liet het Schoenhaus na aan zijn lijfarts Puteo, die het doorverkocht aan Antonio I dei Lantieri. Sindsdien staat het huis bekend als het Palazzo Lantieri. Goed verhaal wel, in de slotkilometer rijden de renners langs dit Palazzo Lantieri. In de Eerste Wereldoorlog was Gorizia het strijdtoneel tussen de Italiaanse en Oostenrijks-Hongaarse legers. Na deze oorlog werd de stad overgedragen aan Italië. Bij de Vrede van Parijs, na de Tweede Wereldoorlog, moest Italië in 1947 verchillende gebieden afstaan aan Joegoslavië, waaronder een deel van de provincie Gorizia en een een groot deel van Istrië. De grens tussen Joegoslavië (vanaf 1991 Slovenië) en Italië loopt sindsdien door Gorizia. Het Italiaanse deel is veruit het grootste van de twee; het Sloveense deel, grotendeels na de Tweede Wereldoorlog gebouwd, staat bekend als Nova Gorica (Nieuw-Gorizia). Door de deling kwam het station aan de spoorlijn van Villach (Oostenrijk) naar de havenstad Triest in Nova Gorica te liggen en het stationsplein grotendeels in Italië. Op 1 mei 2004 trad Slovenië toe tot de Europese Unie, hetgeen met veel festiviteiten gevierd werd in de gedeelde stad. Door de toetreding van Slovenië tot het Verdrag van Schengen zijn er sinds 21 december 2007 geen grenscontroles meer tussen Gorizia en Nova Gorica. Leuke feitjes, allemaal. Felbetwiste grond, maar tegenwoordig gaat men hier vriendelijk met elkaar om. Het Piazza Transalpina is daar een voorbeeld van, volgens het roadbook. Dit plein wordt gedeeld door beide landen en geldt als symbool voor het nieuwe Europa, jawel! Boven op een heuvel heeft Gorizia ook nog een kasteel in de aanbieding. Vanaf dit kasteel heb je een kicken uitzicht over het Piazza della Vittoria, waar we finishen. In de buurt zit ook een museum met als hoofdonderwerp de grote oorlog, niet onlogisch in deze contreien. Het roadbook blijft maar aan de gang, ze willen ook nog even een tuin en het Palazzo Coronini Cronberg genoemd hebben. Bij dezen. Oja, ze organiseren hier ook nog eens een festival. Gusti di Frontiera, wijn zuipen met z'n allen. Leuk, denk ik.
Gorizia is een stad waar men in de geschiedenis van de Giro vaker is geweest. In 1968 ging hier bijvoorbeeld een keer een rit van start, die gewonnen zou worden door Eddy Merckx. In 1983 kwam er dan weer een rit aan in de stad, de winst ging bij die gelegenheid naar Moreno Argentin. De laatste aankomst in Gorizia dateert alweer van 2001, 20 jaar geleden dus. Pablo Lastras, de altijd rechtdoor pratende Spanjaard, wist te winnen. Tegenwoordig actief als ploegleider van Movistar, maar zijn grofgebektheid kon daar op minder waardering rekenen, dus mag hij nu Annemiek van Vleuten naar voren schreeuwen. We hopen desalniettemin op een hoofdrol in het tweede seizoen van El Dia Menos Pensado, staat 28 mei al in jullie agenda's? Sinds 2001 werd Paolo Bettini hier in 2006 Italiaans kampioen, verder heeft men het van kleinere wedstrijden moeten hebben. De Giro della Regione Friuli Venezia Giulia, ik bedoel maar. De mountainbiker Luca Braidot is van hier, terwijl we aan de Sloveense kant van de grens nog even aandacht gaan vragen voor de eeuwige Matej Mugerlj. Voordat er allerlei goede Slovenen waren moesten we het doen met een type als Mugerlj, jarenlang schroeide hij namens ploegen als Adria Mobil en Synergy Baku Cycling Project het alternatieve circuit kapot. De bekendere Slovenen lijken hier niet direct uit de buurt te komen, da's dan weer jammer. Dit allemaal geheel terzijde verder, in Gorizia wordt het 20 graden, met een redelijke kans op regen. Al weet ik niet wat ik nog met die informatie moet. Gisteren 95% kans op regen, bleef het gewoon droog. Nu 80% kans, dan blijft het helemaal droog dus. Klein beetje wind, maar het lijkt er niet echt op dat dit veel invloed gaat hebben. In startplaats Grado wordt het 19 graden, met net iets minder kans op regen. Wel kans op regen, maar na gisteren zal het wel gewoon weer droog blijven, hè. Met je weerbericht. Helemaal waardeloos. Enfin, wel een beetje wind schuin in de rug in het begin, het kan wel een nerveus begin van de rit worden. Vijf kilometer volledig onbeschut naar het vasteland met wat zijwind, ik zou voor de zekerheid toch maar enigszins vooraan beginnen. De hele dag waaieren lijkt me overdreven, maar je wil je toch ook niet laten verrassen. Het is een korte rit, dus heeft men wat langer de tijd om het weerbericht nog een keer te controleren. Om 13:15 gaan we van start, na een korte neutralisatie van vijf minuten gaat de rit echt beginnen op de dijk die ons van de lagune naar het vasteland brengt. Eurosport is ook nu weer meteen aanwezig, uiteraard. Aankomst wordt verwacht tussen 16:45 en 17:07.
Een rit die deels op Sloveense bodem wordt verreden, ik neem aan dat de organisatie op meer Sloveense deelnemers had gehoopt. Geen Pogacar, geen Roglic, alleen Mohoric en Tratnik. Eerlijk gezegd had ik voor de Giro begon Mohoric al opgeschreven voor deze rit, maarja, dat feest gaat overduidelijk niet door. Nadat Mohoric letterlijk wegviel schreef ik dan maar Tratnik op voor deze rit, maar wat doet die eikel? Die gaat dus gisteren in de aanval en probeert te winnen op de Monte Zoncolan, in plaats van de bloemen te grijpen quasi in eigen land. Nou, mooie boel. Streep door de Slovenen. Moeten we weer iets anders verzinnen. Al begin ik nu sowieso weer te twijfelen. Voor de Giro begon vond ik dit absoluut een rit voor de vluchters, maar nu praktisch iedere rit al naar die vluchters is gegaan sluit ik niet eens uit dat bepaalde ploegen deze rit willen controleren. Israel voor Cimolai, Bora voor Sagan. Dat soort werk. Hun laatste kans, alle ritten hierna zijn zeker te moeilijk. Deze misschien ook al, maar hier kan het eventueel nog net. Al zijn al die klimmetjes onderweg wel vervelend, vooral omdat ze de boel zo lastig te controleren maken. Het houdt ook niet op, op vier kilometer van het eind nog zo'n steile klim. Probeer daar een late uitval nog maar eens terug in te rekenen. Ik zie het eigenlijk niet gebeuren, die controle. Bora kan beter Sagan in de aanval sturen, Israel iemand als Bevin. Je zit ook nog met de puntentrui natuurlijk, beetje de vraag wat de beste tactiek is voor Bora. En ze zitten met Buchmann, die ze op maandag ook nog goed moeten zien te omringen. Wielrennen blijft een merkwaardige sport, maar ik zie het gewoon niet voor me. Dus, ja, daar gaan we weer. Wéér een rit voor de vlucht. Krijgen we deze Giro überhaupt nog wat anders? Misschien wel niet. Krijgt Larry Warbasse toch gelijk. Matige rit voor een zondag, overigens. Moet ik toch nog even kwijt.
1. Bettiol. De Italianen winnen tegenwoordig alle ritten, dus mag Bettiol niet meer achterblijven. De wonderbenen die hij volgens Peter Schep heeft moeten er toch een keer uit gaan komen.
2. Fiorelli. De altijd grappige Filippo Fiorelli van Bardiani. Deze Giro kan alles, na een eerdere derde plaats kan Fiorelli vast ook nog wel een keer tweede worden. Kan ons het allemaal schelen joh.
3. Gavazzi. We komen nooit meer van Ebolo af. Gisteren was een treurige dag. Dankzij wat bekende namen en het sponsoren van wat koersen totaal onterecht een wildcard cadeau krijgen en dan nog winnen ook met een willekeurige Italiaan, zoveel geluk verdient dit verdronken project niet. Beetje stoer doen met je eigen frame, maar ondertussen is de opleidingsploeg, ooit het paradepaardje, het kind van de rekening. De 36-jarige Gavazzi mag dat nog maar eens komen benadrukken.
4. Tesfatsion. Ik eis dat Natalino morgen in de vlucht van de dag zit. Hup Gianni, regelen die handel. Kan een mooie rit voor hem zijn om een mooie ereplaats te scoren. Na overwinningen voor types als Fortunato ben ik wel toe aan een keer iets dat wel leuk is.
5. Cavagna. Op Remco en Joao hoeven we niet meer te letten, dus is het tijd om wat vaker in de aanval te gaan. Cavagna en Honore zijn wel leuke jongens voor zo'n rit. Gezien de vlakke aanloop maakt Cavagna wel veel kans om in de kopgroep van de dag te belanden. Die klimmetjes zijn dan wel weer enigszins in zijn nadeel, maar afijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-05-2021 10:46:14 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Consequent renners van het b-garnituur in je prognoses opnemen en vervolgens laatdunkend doen als er ook een daadwerkelijk wint 
Op 
Er is B-garnituur en b-garnituur.quote:Op zondag 23 mei 2021 08:16 schreef kibo het volgende:
Consequent renners van het b-garnituur in je prognoses opnemen en vervolgens laatdunkend doen als er ook een daadwerkelijk wint
Gezien het verleden van de regio zie ik niet in hoe Moscon hier kan verliezen.
Wind extinguishes a candle and energizes fire
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Laten we niet doen alsof een Fortunato van een heel ander niveau is dan mannen als Tesfatsion of Fiorelli of all places.quote:
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Mooie zwieper aan rad van fortuin deze etappe. Lijkt me te lastig voor Israël zonder ploeg en BORA om dit te controleren.
Op 
Maar een aankomst in Gorizia of all people is wel heel anders dan een aankomst op de Zoncolan.quote:
[..]
Laten we niet doen alsof een Fortunato van een heel ander niveau is dan mannen als Tesfatsion of Fiorelli of all places.
Zo ingewikkeld is dat toch allemaal niet joh.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Op
En de analyse. De analyse van varkenskop Berteele.quote:Twee weken geleden was er na de openingstijdrit in Turijn een grote hoerastemming rond de kansen van Remco Evenepoel (21) in de Ronde van Italië, maar bij de derde zondag van de Giro weet iedereen intussen hoe laat het is. Radioverslaggever Carl Berteele analyseert en steekt ook de hand in eigen boezem.
"In de aanloop naar de Giro werd een van onze kranten zelfs op roze papier gedrukt", herinnert Carl Berteele zich nog.
"Maar dat was toch een beetje onrealistisch, een stapje te ver", vertelde hij vanochtend bij Radio 1.
"Remco Evenepoel is na zijn overstap van de junioren naar de profs binnengekomen met een knal en heeft vorig jaar veel rittenkoersen van een week gewonnen. Ik herhaal: een week."
"Maar toen was er die val op 15 augustus in de Ronde van Lombardije. Ik vraag me nu af: beseft iedereen nog de impact van die val op een jongen van 21 jaar in zijn eerste grote ronde?"
"Er werden heel onrealistische voorstellingen gemaakt. We worden nu allemaal met de voetjes op de grond gezet. Er bestaan geen mirakels in de sport. We moeten met z'n allen dus wat realistischer zijn."
Als iedereen in de spiegel kijkt, weten ook alle media dat ze de lat misschien te hoog gelegd hebben. Zijn we te veel supporter en te weinig verslaggever geweest?
Carl Berteele: "Het is heel aanstekelijk om zo'n jonge jongen te zien fietsen. Hij ligt ook goed bij de pers en hij legt het in alle talen goed uit. Hij beroert iedereen."
"Ik zeg niet dat hij ons om de vinger draait, maar je gaat wel mee in dat verhaal. En een Belgische klassementsman in een grote ronde, dat is zo lang geleden."
En toch is de droom intussen doorprikt. "Het is misschien een ouderwets credo, maar ik blijf zeggen dat een coureur moet koersen", doelt onze radioreporter op de noodgedwongen atypische voorbereiding zonder competitie.
"Geen koersritme, geen stuurvaardigheid, problemen in de afdalingen: dat zijn de elementjes die nu naar boven komen. De koers telt nu eenmaal wetten die je niet kunt verloochenen."
Na de Zoncolan staat Remco Evenepoel in het klassement op de 8e plaats. Hij blijft mikken op de top 10. Haalbaar of niet?
"Na de eerste tik stond hij op een minuut van het podium, dat zijn er nu al twee", ziet Carl Berteele.
"En er staat ons nog zoveel te wachten. Er wordt altijd over de derde week van een grote ronde gesproken, maar we zijn daar zelfs nog niet."
"Morgen heb je de koninginnenrit met 3 cols boven de 2.000 meter en veel afdalingen."
"Daarna volgt de tweede rustdag en hoe verteert hij die? En dan krijg je nog 3 bergritten. Een ritzege? Het moet een straffe Remco zijn om een rit te kunnen winnen in die zware slotweek."
Evenepoel geeft zelf aan dat het "zwaarder en zwaarder" wordt. "Ik denk dat ook hij met de neus op de feiten is gedrukt. Hij ging niet zomaar de Giro winnen."
"Egan Bernal is 3 jaar ouder en over 3 jaar wil ik Remco ook wel eens zien. Maar nu is het een strijd van David tegen Goliath. En we weten allemaal wie Egan Bernal in deze Giro is."
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rolf Aldag heeft net die gezochte Belgische militair een bakje zelfgemaakte Kartoffelsalat gebracht.
