[Giro] Etappe 9: Castel di Sangro - Campo Felice (Rocca di Cambio) #1

Tappa 9: Castel di Sangro - Campo Felice (Rocca di Cambio), 158 km

Weer een rit gehad. Uiteindelijk niet de meest boeiende rit. Terwijl het in het begin eigenlijk nog best wel leuk leek te worden. Het was sowieso nerveus in het peloton, dankzij de wind. Die wind stond alleen volledig verkeerd voor waaiers, maar als Ganna op kop gaat beuken scheurt het toch wel. Bernal schoof een keer mee in een groepje, maar daar werd niemand vrolijk van. Na een kilometer of 50 slag om slinger demarreren tegen de wind in viel de beslissing in een stuk in dalende lijn. Dan weet je eigenlijk wel hoe laat het is. Ten eerste omdat het niet omhoog gaat en ten tweede omdat men al 50 kilometer bezig is, dan rijdt er een flopgroepje weg. En zo geschiedde. Acht jongens, geen toppers. Victor Campenaerts wilde zich graag bij dit gezelschap aansluiten en besloot voor een lange achtervolging te gaan. Het lukte hem om aan te sluiten, uiteindelijk. Leuk natuurlijk, maar je bent dan wel meteen kansloos met het oog op de ritzege. Dat wist Campenaerts zelf gelukkig ook, dus ging hij in de slotfase van de rit een aantal keer in de aanval. Heel verstandig, zijn enige kans. Dat deze kopgroep het zou redden werd al snel duidelijk, de voorsprong liep rap op naar zeven minuten en veel kleiner dan dat werd het niet meer. Eigenlijk werd het toen gewoon een ordinaire floprit, de laatste 100 kilometer. Gaviria ging een keer op z'n plaat in een afdaling en het peloton vloog bijna uit dezelfde bocht, dat was het wel.

Aan het eind van de rit werd men vooraan een beetje nerveus. Verschillende renners gingen in de aanval, vooral de mindere klimmers van het gezelschap. Gaviria had dat heel vroeg al een keer geprobeerd, maar ging toen dus onderuit. Leuke poging, tegelijkertijd ook wel aandoenlijk. Er is nog werk aan voor hij ergens een contract gevonden heeft. Nelson Oliveira gooide ook z'n gewicht in de strijd, maar het lukte niemand om weg te rijden. Alexis Gougeard was er ook, maar dit was niet een van zijn twee goede dagen. Kobe Goossens was wat ziekjes geweest en voelde zich nog niet 100%, een geluk voor de tegenstand. Goossens en Campenaerts gingen een keer samen in de aanval, zonder succes. In aanloop naar de slotklim naar Guardia Sanframondi reed Campenaerts nog een keer weg, nu met Giovanni Carboni. Die poging leek eigenlijk wel te slagen. Toen Carboni even later Campenaerts achterliet leek het er zelfs op dat Bardiani zowaar weer eens een rit zou winnen. Maar dat was buiten Victor Lafay gerekend. Wie? Victor Lafay, een jonge Fransman van Cofidis. Een beetje een studentikoos type, neemt naar het schijnt zijn vak niet volledig serieus. Groot talent in de jeugd, maar als prof leek het nog nergens op. Parasiteerde op zijn natuurlijk talent en liep er de kantjes vanaf. Bij Cofidis hadden ze het eigenlijk al opgegeven, maar Cedric Vasseur besloot over zijn hart te strijken en hem toch nog een klein contractje aan te bieden. Een laatste kans, als het ware. Het kwartje lijkt eindelijk gevallen te zijn bij Lafay. In Valencia werd hij recent een keer tweede op een aankomst bergop achter Enric Mas en in de straten van Guardia Sanframondi liet hij nog eens zien over klimmersbenen te beschikken. De rest kwam niet meer in de buurt. Al was de concurrentie ook niet echt indrukwekkend, de hoogbejaarde en eigenlijk al gepensioneerde Francesco Gavazzi werd tweede, Nikias Arndt of all places werd derde. Tja, we gaan ons deze rit niet lang heugen. Voor Cofidis wel een formidabel succes, na elf jaar winnen ze weer eens een rit in de Giro. De laatste winnaar namens Cofidis in de Giro was Damien Monier, hij versloeg bij die gelegenheid een jonge Kruijswijk en een oude Hondo. Monier eindigde in Japan, als Lafay nu definitief is gaan leven als een topsporter kan hem dat lot bespaard blijven.

In het peloton gebeurde, ja, niets. Viel ook niet te verwachten. Blijkbaar stond er ook nog eens tegenwind op het laatste klimmetje, dan houdt het helemaal op. Oh, wacht, er gebeurde wel iets. Fabbro en Bilbao gingen onderuit. Het zit de Basken van Bahrein niet mee, Bilbao verspeelde door deze valpartij 30 seconden. Dat het maar een motivatie mag zijn om gedurende deze Giro in de aanval te gaan. Misschien tijdens de volgende rit al meteen, wie zal het zeggen. Met Valter White nog steeds in het roze gaan we naar Campo Felice, alwaar de aankomst volgt na een onverharde strook van anderhalve kilometer. Op papier ziet deze rit er heel appetijtelijk uit, maar is het eigenlijk wel genot? Dat gaan we nu beleven.




Honderd kilometer ten noorden van Guardia Sanframondi ligt Castel di Sangro, de startplaats van de negende rit. Niet de laatste rit voor de rustdag, merkwaardig genoeg. Maandag moeten de renners ook nog een stukje fietsen, tien ritten achter elkaar maken we niet vaak mee. Maar goed, eerst de negende rit. Die begint in Castel di Sangro, een gemeente in de Italiaanse provincie L'Aquila, regio Abruzzen. Er wonen hier 6.634 mensen, tenzij de zon schijnt of als het sneeuwt. In bepaalde periodes van het jaar kruipt het inwonersaantal naar 20.000, je struikelt hier dan dus over de toeristen. Castel di Sangro ligt niet ver van Roccaraso, daar waar vorig jaar nog een rit aankwam. In 2016 reden we ook al eens naar Roccaraso, bij die gelegenheid lag er zelfs een tussensprint in Castel di Sangro. Ook in de Giro van 2008 lag er een tussensprint in dit dorpje, feiten die niet aan bod komen in het roadbook. In plaats daarvan heeft het roadbook het over een passage in 1921, 100 jaar geleden dus. Het is maar net waar je waarde aan hecht. De plaatselijke voetbalclub, Castel di Sangro Calcio, draagt blijkbaar een verhaal met zich mee. Deze club promoveerde ooit naar de Serie B, best een prestatie voor een club uit een dorp met 6000 inwoners. Er werd zelfs een boek over geschreven, Het Wonder Van Castel Di Sangro. Lang duurde het feest niet, men degradeerde twee jaar later weer naar de Serie C en in de jaren daarna ging de boel twee keer op de fles. Typisch Italiaans, zelfs in een klein dorp ontkom je er niet aan. Bekende spelers als Vincenzo Iaquinta en Carlo Cudicini waren actief voor deze club, Cudicini transfereerde zelfs van Castel di Sangro naar Chelsea. Meer plaatsen in het stadion dan inwoners, ook altijd een leuke rubriek. Tegenwoordig actief op het zesde niveau, lachen. Castel di Sangro schijnt sowieso een sportieve stad te zijn, dat staat tenminste in het roadbook. Daar wordt de stad ook de poort naar de Abruzzen genoemd, en het zou een belangrijk centrum van deze regio moeten zijn. De Basilica di S. Maria Assunta ligt boven op een heuvel en domineert de omgeving. De Samnieten woonden hier en noemden de stad Aufidena, ook wel lachen. Maar goed, terug naar het heden. De mooiste plaatjes van Castel di Sangro kunnen geschoten worden als je de Via Paradiso naar boven volgt. Pak je wat rotsen mee, en de kerk. Niks mis mee.



Na de neutralisatie gaan de renners van start op een brede en rechte weg buiten Castel di Sangro. De eerste vier kilometer van de rit gaat het volledig rechtdoor over die brede weg, tot in Alfedena. In dit dorp begint de weg omhoog te lopen en buiten het dorp beginnen de bochten. Zeven kilometer lang zal het aan 3,5% omhoog gaan, vooral een loper dus. Dit klimmetje heeft zelfs een naam, zij het een vrij algemene. Colle della Croce, daar hebben we er meer van. Enfin, vooral veel vals plat werk. Halverwege een keer een kilometer aan 5%, spannender wordt het niet. Alsnog leuk om te volgen, er zijn waarschijnlijk weer veel renners die in de vlucht van de dag willen zitten. Na 12,5 kilometer komt het peloton boven op deze klim, een korte afdaling volgt. Bochtig klimmetje door het bos, maar de afdaling is nog net wat bochtiger. In vier kilometer vijf haarspeldbochten, vier kort achter elkaar in Barrea. Dit dorpje ligt aan het Lago de Barrea, een prima meertje. Het dorp zelf is ook niet verkeerd, maar door al die bochten gaan de renners daar geen aandacht voor hebben. Weg is af en toe wat smaller tussen de huizen door, gelukkig gaat het niet heel steil naar beneden. Buiten Barrea daalt het nog wat verder, over een weg die weer breed genoeg is en bovendien keurig geasfalteerd. Eenmaal beneden volgt er een tocht van vijf kilometer langs het stuwmeer. Het zal recht en vlak zijn, een unicum tijdens deze rit. Het meer is blijkbaar een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van deze regio, nu snap ik dat goede asfalt ineens. In de stuwdam wordt het water van de Sangro opgevangen, weet je ook meteen weer dat Castel di Sangro is vernoemd naar een rivier.



Aan de andere kant van het meer bereiken de renners Villetta Barrea, waar de volgende klim van de dag gaat beginnen. De eerste gecategoriseerde klim van de dag, de Passo Godi. Een lange klim, maar wel eentje die niet verder komt dan een gemiddeld stijgingspercentage van vier. Ondanks dit lage percentage toch een klim van de tweede categorie. Na een paar bochten in Villetta Barrea gaat het beginnen, 14 kilometer omhoog aan 4%. In het dorp zelf is het wel een leuke klim, het slingert een beetje langs de oude huisjes af. Buiten het dorp gaat het slingeren verder, in een bos. Onregelmatig mogen we deze klim noemen, zo gaat het in het begin bijvoorbeeld een kilometer aan 6% omhoog. Even later kan het in het bochtige bos net zo goed weer omhoog gaan aan 3%, geen peil op te trekken. Heel wat kilometers tussen 4 à 5%, met richting de top drie zo goed als vlakke kilometers. Nee, de Passo Godi is bepaald geen goddelijke klim. Wel een klim met een brede weg en behoorlijk goed asfalt, want op de top vinden we een wintersportcentrum. Volgens het immer betrouwbare skiresort.nl: Het skigebied Passo Godi – Scanno ligt in de provincie L’Aquila (Italië, Abruzzen). Er is 4 km piste om te skiën en te snowboarden. De wintersporters hebben de beschikking over in totaal 4 liften. Dit wintersportgebied ligt op een hoogte van 1.630 tot 1.780 m. De zomersporters kunnen hier blijkbaar ook dingen doen, het ziet er gezellig druk uit via Streetview. Brede parkeerplaats, hotelletje, rifugiootje. Wel wat minder vegetatie richting de top, maar qua omgeving is het toch echt een prima klim. Jammer dat de percentages achterblijven. De top bereiken we overigens na 35 kilometer, het is hierna nog even vlak voor het peloton gaat beginnen aan een lange afdaling.




Het gaat een kilometer of 16 naar beneden richting Lago di Scanna. Het wordt een beetje een merkwaardige afdaling, want vooral de eerste kilometers lijkt het totaal niet naar beneden te lopen. Na een tijd komen we terecht op gebied van de haarspeldbochten, maar een aantal van die haarspeldbochten lijken praktisch vlak te zijn. Totaal geen lastige afdaling, of het moet aan het asfalt liggen dat op sommige plaatsen wat te wensen overlaat. Uiteindelijk komen we wel een meter of 500 lager uit, dus het gaat toch echt naar beneden, maar spannend mag dit niet worden. Een paar kilometer voor we het meer van Scanno bereiken moeten we eerst nog door het dorpje Scanno rijden. Dit is wel een vrij technische passage. Redelijk bochtig, het wordt een paar keer smaller en in het centrum moeten we ook nog even over de steentjes rijden. Tussen Scanno en Lago di Scanno volgen nog een paar haarspeldbochtjes, waarna we langs dit meer rijden. Een opmerkelijk meer, want met een beetje fantasie heeft het de vorm van een hart. Dat gaat de renners niet opvallen, ze zullen eerder moeten opletten dat ze goed door een versmalling bij het meertje komen. Onder een huisje door, koddig. Langs het meer en ook voorbij het meer is het vervolgens eigenlijk gewoon een kilometer of vijf zo goed als vlak.



Even verderop gaat het nog eens een kilometer of tien naar beneden. De renners reden tijdelijk over een brede en rechte weg, maar duiken ineens naar beneden over een wat smallere weg. Die weg is ook een stuk bochtiger en brengt ze naar het volgende meer, dat van San Domenico. De omgeving hier is schitterend, we rijden door een kloof. Flinke rotswanden, opvallende rotsformaties en veel groen. Ook wat blauw, het water hier ziet er verleidelijk uit. De renners rijden verder door de kloof. Het gaat vooral in het begin redelijk steil omlaag, na een tijd wordt het wat meer vals plat naar beneden. Het blijft wel redelijk bochtig, en soms rijdt het peloton ineens door een kort tunneltje waar de weg plots een flink stuk smaller is. Buiten dat kan er vooral genoten worden van de omgeving, het is hier adembenemend mooi. Aan het eind van de kloof, na toch flink wat bochten en nog een keer een smal tunneltje, zien de renners in de verder Anversa degli Abruzzo liggen. Hier komen de renners een rotonde en nog een paar tunneltjes tegen, toch opletten voor valpartijen. Dit is het laagste punt, buiten het dorp gaat het meteen weer omhoog. Een nieuwe, ongecategoriseerde klim, begint. Het zal 11,5 kilometer omhoog gaan aan 4,5%, dat had toch minstens wel een bergje van de vierde categorie mogen zijn. In het begin gaat het vier kilometer aan 6% omhoog richting Cocullo, het venijn zit dus vooral in het begin. Een brede weg omhoog, voorzien van behoorlijk matig asfalt. Paar bochtjes, maar toch vooral rechtdoor in een omgeving die buiten de kloof toch ineens net wat minder imponerend is. In de buurt van Cocullo gaat het kort naar beneden, waarna het zeven kilometer lang een beetje vals plat omhoog zal lopen richting de top van de Fonte Ciarlotto, want men heeft de klim toch maar een naam gegeven. Nou, goed, zo gaat het dus tot kilometer 77 van de koers verder omhoog. Geen spannende percentages, ook niet de meest spannende omgeving. Iets leger hier, hoewel we af en toe toch ook weer wat rotsen in beeld zien verschijnen. Ergens in the middle of nowhere slaan de renners rechtsaf, en dan gaan ze weer een x-aantal kilometer naar beneden.



Een twaaltal kilometer, om precies te zijn. In eerste instantie gaat het zeven kilometer naar beneden, richting Goriano Sicoli. In het begin komen de renners een paar haarspeldbochten tegen, door het slechte asfalt kan het hier zowaar lastig dalen zijn. Al snel wordt het weer wat rechter, terwijl de weg continu vrij breed is. Net voor men Goriano Sicoli bereikt gaat het kort steil omhoog, eenmaal in het dorp gaat het naar beneden voor het tweede deel van de afdaling. Paar bochten in Goriano Sicoli, ook buiten het dorp komen de renners nog wat bochten tegen. Officieel gaat het een kilometer of vijf naar beneden, maar na een kilometer of twee is dat dalen wel voorbij. De resterende kilometers gaat het rechtdoor over een zo goed als vlakke weg richting Castel di Ieri, waar ze niet van vandaag zijn. In dit dorp pakken we een paar bochten mee, terwijl de weg weer wat omhoog begint te gaan. De volgende klim van de dag staat op het punt van beginnen, ditmaal is het zowaar een klim waar bergpunten te verdienen zijn. Forca Caruso, moeten we dat zien als een aanmoediging voor Damiano? Het gaat 13 kilometer omhoog aan 4,5% gemiddeld, nou nou poe poe. Een bijzonder brede weg omhoog, door de groene Abruzzen. Zo nu en dan is het bochtig, de renners krijgen wat haarspeldbochten voorgeschoteld. Ze hebben het wel voor elkaar gekregen om er een bijzonder gelijkmatige klim van te maken, het gaat vooral veel aan 5% omhoog. Tussendoor ook wat stukken die nog makkelijker zijn, het is een loper tot en met. Richting de top wordt het terrein wat meer open, en zien we boven op de heuvels allerlei windmolens staan. Vlak voor de top van de Valico di Forca Caruso zien de renners aan de rechterkant van de weg een roze huis liggen, toch leuk. Verder, ja, niet echt leuk. Boven zijn we na 102 kilometer, hoera. Derde categorie, trouwens.




Na de klim gaat het zestien kilometer naar beneden, al moet je altijd weer opletten met dat soort teksten. Eigenlijk gaat het de eerste drie kilometer helemaal niet naar beneden. De renners rijden over een plateau waar vooral veel windmolens staan. Verder staat er niets, eigenlijk. Een enorm lege vlakte, opvallend toch wel. Na een tijd begint de weg wat bochtiger te worden en gaan we toch maar naar beneden, zonder dat het echt lastig wordt. Beetje vals plat naar beneden, dat vooral. Na een tijd rijden de renners dwars door Collarmele, buiten het dorp fietsen ze over het spoor en daarna volgt een lange bocht naar rechts. Buiten Collarmele moet er nog wel even wat gedaald worden, het is ook redelijk bochtig. Maar dat stelt allemaal niet veel voor, tenzij je Gaviria heet. Een aantal bochten later bereiken de renners een brede, rechte en vlakke weg. Die gaan ze een tijdje volgen, totdat ze bij de tweede rotonde rechtsaf slaan richting Celano. Hier ligt na 122 kilometer koers de eerste tussensprint van de dag, ik vind het een mooie ode aan Danilo. Eenmaal in Celano begint de weg weer wat omhoog te lopen, het is hier ook vrij bochtig. Aan de linkerkant zien de renners het lokale kasteel liggen, terwijl ze even later in een winkelstraat een vestiging van Acqua & Sapone passeren, ook altijd leuk. In Celano ging in 2005 een keer een rit van start, altijd leuk om te weten. Die rit eindigde in L'Aquila, waar de altijd cleane Danilo Di Luca zou winnen. Dit terzijde, na de tussensprint is het nog een kilometer of 35 fietsen tot de finish, de volgende klim gaat nu direct beginnen.



Na de tussensprint laat men aan de buitenkant van Celano een klim van de tweede categorie beginnen, die van Ovindolo. Het is een klim van 12,4 kilometer aan 5,1% gemiddeld. Ja, dat is dus weer drie keer niets hè. De eerste kilometer van de klim is de meest spannende, het begint aan 6,5%. Daarna krijgen we nog een kilometer aan 6%, voordat het omhoog blijft gaan aan 4 à 5%. De renners rijden wederom over een enorm brede en goede weg, door een bos. Na vijf kilometer klimmen rijdt men door San Potito, buiten het dorp gaat het nog een tijdje aan 6% omhoog. Veel spannender dan dat wordt het niet, ook niet als we via een paar haarspeldbochten verder omhoog gaan. We zetten koers richting Ovindoli, een klein dorpje. Voor we dit dorpje evenwel bereiken volgt er een bocht naar links, waarna het zelfs even een paar meter aan 10% omhoog gaat. Wel daadwerkelijk slechts een paar meter, want het gemiddelde van deze halve kilometer komt niet boven de 6% uit. Even later gaat het nog eens naar links, en dan volgt nog wat later een terugdraaiende bocht naar links. Na deze bocht gaat het nog een kilometertje omhoog aan 4,5% richting Magnola, het wintersportgebied van Ovindoli. Skiresort.nl komt weer met betrouwbare informatie: Het skigebied Monte Magnola – Ovindoli ligt in de provincie L’Aquila (Italië, Abruzzen). Er is 20 km piste om te skiën en te snowboarden. De wintersporters hebben de beschikking over in totaal 7 liften. Dit wintersportgebied ligt op een hoogte van 1.505 tot 2.056 m. Het ziet er vooral enorm verpauperd uit, maarja, da's geen verrassing in Italië. De renners rijden over een behoorlijk grote parkeerplaats, de parcheggio Ovindoli. Hier staan al die verloederde hotelletjes en appartementjes langs de kant van de weg. Er is ook een lift omhoog, zodat je snel aan deze troosteloze locatie kunt ontsnappen. Al ga je daarna vaak weer naar beneden, dat is dan eigenlijk weer een nadeel. Hoe dan ook, de renners komen hier boven na 135 kilometer, 23 kilometer te gaan.




Voorbij de parkeerplaats gaat het meteen naar beneden. Het gaat alleen geen lange afdaling worden, na een kilometertje in dalende lijn komen de renners uit op een soort van plateau. Ze fietsen richting Campagnolo, een gehucht met een voor het wielrennen prachtige naam. Hier volgt een lastige bochtencombinatie, eerst links en dan meteen naar rechts. Na nog een bocht naar rechts bevinden we ons op dit plateau, het gaat een kilometertje zo goed als rechtdoor over een volledig lege vlakte, over een vlakke weg. Hierna volgt een bocht naar links, waarna het weer een kilometer vooral rechtdoor gaat. De omgeving blijft vrij leeg, de wind heeft hier eventueel vrij spel. Het peloton komt aan het eind van deze weg uit in Rovere, waar een rotonde ligt. Na deze rotonde gaat het rechtdoor in het centrumpje, waarna er buiten Rovere een nieuw stukje in dalende lijn volgt. Een paar bochten achter elkaar, maar mede dankzij de brede weg is ook dit weer geen lastige afdaling. Het wordt ook al vrij snel weer vlak, terwijl we nu langs uitgestrekte grasvelden op weg zijn naar Rocca di Mezzo. Eenmaal in dit dorp komen de renners twee rotondes tegen. Tussen deze rotondes in gaat het rechtdoor, lichtjes vals plat omhoog. Bij het verlaten van Rocca di Mezzo benaderen we al het eind van de rit, het is nog iets meer dan tien kilometer fietsen tot de finish. Buiten het dorp gaat het weer vooral rechtdoor, er verschijnt langs de kant van de weg wel iets meer vegetatie. De weg is breed en relatief vlak, het gaat hooguit een beetje vals plat omhoog. Eenmaal in de buurt van Rocca di Cambio gaat het wat meer dan vals plat omhoog, we rijden in eerste instantie met een boog om deze plaats heen en slaan vervolgens scherp linksaf richting het centrum. In totaal gaat het 2,5 kilometer aan 4,7% omhoog richting Rocca di Cambio, waar de tweede tussensprint van de dag ligt. Die tussensprint volgt in het centrum van dit dorp, na 150 kilometer. Op acht kilometer van het eind dus, best een goed gekozen locatie dus.



Na de tussensprint slaan de renners meteen scherp linksaf, een pittig bochtje naar beneden. Direct daarna volgt een haarspeldbocht naar rechts, en een lange bocht naar links. Een kort afdalinkje, zonder veel gevaar. Een paar bochtjes later slaan we rechtsaf, daarna loopt de weg direct weer omhoog in een foeilelijke buitenwijk van Rocca di Cambio. De organisatie telt dit stukje nog niet mee, zij laten de klim pas op zes kilometer van het eind beginnen, maar vlak daarvoor gaat het dus ook al even omhoog. Na een paar hectometer in stijgende lijn in die buitenwijk slaan de renners linksaf en gaat het nog een paar meter naar beneden, over een iets smallere weg met één keer een wat lastigere bocht naar rechts. Even later gaat het nog eens naar rechts en dan rijden de renners weer over een brede weg, die omhoog begint te lopen. De slotklim is begonnen, in de resterende zes kilometer gaat het gemiddeld aan 6% omhoog richting Campo Felice. Een klim van de eerste categorie, wat vrij merkwaardig lijkt. Toch heeft deze klim wel een paar verrassingen te bieden waardoor het misschien niet eens zo gek is. Beginnen doen we met een kilometer aan 5,5%, het gaat nu nog vooral rechtdoor in een omgeving die stiekem niet zo heel mooi is. De wind heeft hier ook redelijk vrij spel, als er wind is. Even later volgt er een bocht naar rechts en rijden de renners een weg in die er in 2011 nog niet lag. In de tien jaar daarna heeft Google geen karretje meer naar deze regionen gestuurd, daar schieten we dus niet niets mee op. Enfin, via een haarspeldbocht gaat het verder omhoog, terwijl het in de tweede kilometer van de klim iets steiler wordt. Niet veel, we blijven net onder de 6% hangen. Daarna wordt het pas echt leuk, in de derde kilometer gaat het aan 7% gemiddeld omhoog. Het gaat bijna volledig rechtdoor aan 7%, dat levert ongetwijfeld ook weer leuke plaatjes op. Na deze steile kilometers slaan de renners linksaf een tunnel in. Deze tunnel is een kilometer lang, we mogen dus een minuut of langer naar groeiend gras gaan kijken. Het is een tunnel, dus stijgt het hier een stuk gelijkmatiger. Van 5% gaat het naar 4%, naar uiteindelijk slechts 3%. Bij het verlaten van de tunnel is het nog twee kilometer fietsen tot het eind, het blijft nog 400 meter vlak en geasfalteerd. Daarna slaan de renners linksaf en begint de ellende. In de laatste 1600 meter van deze rit gaat het steil omhoog over een onverharde weg. Sterrato, gravel. Vast een voorproefje op wat woensdag gaat volgen. In dit laatste deel van de rit beginnen we te klimmen aan 8,4%, daarna zwakt het bij het ingaan van de laatste kilometer af tot 7,8%. Via een haarspeldbochtje vol gravel werken we dan naar het loodzware slotstuk toe, in de laatste meters van de rit gaat het aan 8,8% omhoog, over de piste. Een steilste strookje aan 14%, 1,6 kilometer aan meer dan 8% in totaal. Een lastige aankomst, maar wel een beetje een gimmick.






Voor de renners aan de onverharde klim beginnen bevinden ze zich op het uitgestrekte plateau van Campo Felice. Volgens Wikipedia is het zelfs een karstplateau, na de rit dopen we het om tot Karstenplateau. Boven dit plateau ligt een wintersportgebied, dat per kabellift of dus per fiets is te bereiken. Skiresort.nl, kom maar op: Het skigebied Campo Felice – Rocca di Cambio ligt in de provincie L’Aquila (Italië, Abruzzen). Er is 30,9 km piste en 5,6 km skiroute om te skiën en te snowboarden. De wintersporters hebben de beschikking over in totaal 12 liften. Dit wintersportgebied ligt op een hoogte van 1.411 tot 1.916 m. Een capaciteit van 23.000 personen per uur, jawadde. Wat moet je verder eigenlijk over Campo Felice vertellen? In de winter kan het hier -30 worden, naar het schijnt. Ik weet niet of dat het meteen een extreem geschikte wintersportlocatie maakt, mij te koud. Het schijnt dat men met het oog op deze rit ook nog een paar meter sneeuw heeft moeten weghalen om de weg begaanbaar te maken, leuke plek wel. Volgens het roadbook bevinden zich op het grondgebied van Campo Felici een paar kerkjes, zal weer eens niet. Het landschap is het mooiste ever ooit, nou, vooruit, als jullie dat willen. In de zomer kun je er mountainbiken en wandelen, ja vast. Maar goed, het draait dus vooral om de wintersport. Samen met het eerder gepasseerde Ovindoli - Monte Magnola en het van andere jaren bekende Campo Imperatore maakt het deel uit van het Tre Nevi-gebied, oké. De organisatie wil toch ook nog even Rocca di Cambio genoemd hebben, het plaatsje waar vandaag de tussensprint ligt. Dat is een piepkleine gemeente waar minder dan 500 mensen wonen. Het is een plaats waar de Giro al vaker is geweest. Voor het laatst in 2012, toen eindigde een rit in het centrum van het dorpje. Tijdens die rit ging de toen onvermijdelijke Stefano Pirazzi in de aanval, maar nadat hij een bocht verkeerd inschatte werd hij toch weer ingerekend door het peloton. Daar reed Astana op kop voor Tiralongo, maar de mannen van Lampre kwamen met een counter. Wijlen Scarponi begon aan een ontzettend lange sprint bergop die lang leek te slagen, maar Tiralongo wist hem op het allerlaatste moment toch nog te passeren. Daarvoor kwam de Giro drie keer langs in de jaren '60, maar eigenlijk boeit dat niet, want Rocca di Cambio ligt dus acht kilometer van de finish. Jammer joh.




In Castel di Sangro wordt het overdag 18 graden. Het zou droog moeten blijven, terwijl er niet gek veel wind staat. De wind die er staat komt vanuit het zuidwesten, waardoor het in de eerste kilometers tegenwind is. Daarna staat de wind meer schuin in de rug, wellicht krijgen we weer waaiertjes bergop haha lachen. Gedurende de rit schijnt er toch wat kans op regen te zijn, in Celano houden ze het op een procent of 40. Dat is eigenlijk ook wel het geval in Rocca di Cambio, al zou het tegen het eind van de middag wel weer helemaal droog moeten zijn. De wind komt tegen die tijd helemaal uit het westen, dat zou zeggen dat we met tegenwind te maken krijgen richting de finish. Zou voor de koers slecht zijn, dan krijgen we al helemaal geen actie. Op de slotklim zou het dan wel weer wat meer schuin in de rug zijn, enfin, dat zien we vanzelf wel weer. Paar graden kouder boven op het plateau, 13 graden in Campo Felice. Áls we regen krijgen wordt die onverharde strook aan het eind nog wel een stukje leuker. Modder, modder, modder. Aan 8,8% omhoog over een modderstrook. Dat zou dan wel weer een leuke gimmick zijn, toegegeven. Vanaf 12:10 kunnen we het gaan volgen, dan gaan Eurosport 1 en de PLAYER/GCN live. Om 12:15 vertrekken de renners officieus, om 12:25 officieel. De finish wordt wat vroeger verwacht, ergens tussen 16:39 en 17:14



Geef toe, toen je naar het profiel van deze rit keek dacht je dat dit echt een fantastische rit ging worden. Gaandeweg werd je waarschijnlijk steeds minder enthousiast. En terecht, het is eigenlijk een rit van drie keer niks. Leuk dat het continu op en af gaat, maar al die beklimmingen zijn eigenlijk volkomen ruk. Als het een tijdje aan 6% omhoog gaat lijkt het al heel wat. En dan is het ook nog eens een enorm korte rit, waar blijven de legendarische Italiaanse bergritten van meer dan 200 kilometer? Alles wordt steeds minder, minder, minder. Deze rit gaat waarschijnlijk heel erg weinig opleveren. Ik sluit zelfs niet uit dat het weer een dag voor de vluchters gaat zijn. Welke klassementsrenner heeft hier nu écht iets te winnen? Het is niet lastig genoeg, pas op die onverharde strook kan het verschil gemaakt worden. Maar dat is anderhalve kilometer, dan praat je over een paar seconden. Nee, eigenlijk schieten we hier geen klote mee op. Dat weten de renners zelf ook maar al te goed, dus zal dit wel weer een gezapige rit worden. Als ik een rit wilde winnen vanuit de vlucht zou ik nu weer een poging wagen. Schrijf Mollema maar vast op dus, mijn vaste stokpaardje tot hij wint. Schrijf Roeben Gwereiroe ook maar op, als ze in de tussentijd een hulphond voor hem hebben gekocht. Nou, zo kun je nog wel een paar van die namen opschrijven. De kopgroep zal gezien het parcours wel wat meer klimmers bevatten dan gisteren. Ja, nee, nu ik er zo over nadenk, dit worden gewoon weer vluchters. Desondanks ga ik klassementsrenners noemen, alleen al uit principe. Ik wil wel een keer een goed gevecht zien, al zal dat waarschijnlijk pas na de rustdag komen in Montalcino. Tegen beter weten in.
1. Bernal. Omdat ie zo goed was in Strade Bianche. Ik zie hem hier alvast een paar seconden pakken. Daarna in Montalcino pakt ie een paar minuten. Zin in. In de derde week stapt ie af wegens rugklachten. Genot.
2. Martin. Dan zou dit wel moeten kunnen. Denk ik. Geen idee eigenlijk.
3. Ciccone. Blijft gewoon verbazen. Nu Nibali nog een keer op z'n plaat is gegaan kan het laatste beetje van de voorraad ook naar Giulio. Schroeien tot in Milaan. Geen kamikazeaanvallen meer, dat is dan wel weer een belangrijke voorwaarde.
4. Yates. Toch een beetje herstel na het wat mindere optreden op San Giacomo. Maar alsnog wordt dit een rit waar we weinig aan gaan hebben, secondenspel.
5. Evenepoel. Op zo'n aankomst verwacht ik er net wat minder van. Of gravel ook tot de mogelijkheden behoort is iets waar we vandaag achter gaan komen, wel interessant. De roze droom kan uitkomen, maar dat kan ook zomaar niet het geval zijn.