[Giro] Etappe 3: Biella - Canale #1

Tappa 3: Biella - Canale, 190 km

Geniaal, zo'n rit op zondag. Alle potentiële nieuwe kijkers weer vakkundig weggejaagd. Wat een draak van een rit was het. Dat was vooraf al duidelijk, maar er zat geen stiekeme verrassing in. Na een minuut reden drie renners weg uit het peloton, uiteraard drie renners van de Italiaanse ploegen. Eentje van Eolo, eentje van Androni en eentje van Bardiani. Vincenzo Albanese, Filippo Tagliani en Umberto Marengo. Die namen gaan we waarschijnlijk nog wel vaker in de kansloze vlucht zien. De enige bergsprint van de dag werd gewonnen door Albanese, waardoor hij de bergtrui mag dragen. Een succesje voor Eolo, leuk voor ze. Meteen het laatste succes, want Albanese reed vlak daarna lek en het duurde een eeuwigheid voor hij weer vertrokken was. Daardoor werd hij weer ingelopen door het peloton, waar men enorm rustig reed. Desondanks kreeg de kopgroep nooit een grote voorsprong, ze bleven altijd binnen handbereik. In aanloop naar de eerste tussensprint van de dag zagen we zowaar iets leuks gebeuren, de sprinters waren aan het sprinten naar het verkeerde bord. Ze dachten er al te zijn bij het bord van de 40 kilometer, in werkelijkheid lag de sprint een paar hectometer verderop. Spanning en sensatie, zo'n dag. Richting de tweede tussensprint werden de resterende koplopers al ingelopen, waarna slimme renners gratis secondjes konden sprokkelen. Ganna was bij de les, hij nam drie seconden mee. Evenepoel werd goed vooraan afgezet en sprokkelde twee tellen. Op een valpartijtje van Gabburo na was dat het wel, tot de sprint. De rit was enorm makkelijk, maar in de laatste twee kilometer werd het toch nog een beetje technisch. Paar bochtjes, en een rotonde in de laatste kilometer. Daar was positionering belangrijk, Caleb Ewan liet met zijn ploeg een belangrijke steek vallen. Ze willen altijd op het laatste moment komen, maar in dit geval kwamen ze te laat. Merlier zat een stuk beter, hij werd goed afgezet door zijn mannen. Cofidis deed het ook goed, maarja, Viviani. Groenewegen mocht ook meteen sprinten, goed om te zien. Gaviria had ook graag meegedaan, maar hij werd in de hekken gereden door zijn eigen ploeggenoot. Altijd wat met Gaviria, maar dit was wel echt heel erg typisch. Weten we wel meteen dat de hekken hier beter zijn dan in Polen, ook wat waard. Maar goed, daardoor werd de sprint wel ontregeld, al was er aan de voorste jongens toch niets meer te doen geweest. Van redelijk ver trok Merlier de sprint aan nadat hij eerst een klein gaatje had moeten dichten, maar zoals wel vaker dit jaar is er dan helemaal niets meer aan te doen. Rechtdoor naar school en kantoor. De eerste grote ronde van Alpecin, meteen op de tweede dag de eerste ritzege. Het succes gaat maar door. Tien jaar na het overlijden van Wouter Weylandt wint een Belg, ook mooi. Merlier kan het dus ook op dit niveau, dat heeft Mathieu toch maar mooi goed ingeschat. Nizzolo wordt tweede, want winnen in de Giro lukt hem nooit. Viviani is Groenewegen net te snel af voor de derde plaats. Groenewegen moest vroeg gaan zitten, heeft nog wat meer koershardheid nodig. Maar toch, een bemoedigende sprint. Ewan slechts tiende, maar hem zien we de komende dagen ongetwijfeld nog wel een keer verschijnen. Onkruid vergaat niet, de tactiek van het lang wachten kan een keer mislukken maar ze hebben al vaak genoeg aangetoond dat het ook kan werken. Enfin, nutteloze rit. Nutteloze sprint. Leuk voor Merlier. Door naar de volgende dag. Een dag die hopelijk iets leuker wordt, met in ieder geval wat klimmetjes richting het eind van de rit.




De rit gaat van start in Biella, we bevinden ons nog steeds in Piëmont. Biella is een belangrijk textiel- en wolcentrum aan de voet van de Piëmontese vooralpen, met name aan de voet van de klim naar Oropa. Een legendarische klim, vooral vanwege Marco Pantani. Die haalde hier in 1999 een belachelijk straffe stoot uit door eerst pech te hebben en daarna iedereen op de klim op te rollen. ONZE Tom Dumoulin deed in 2017 iets vergelijkbaars, alleen dan zonder de pech. Hij reed zoals hij eigenlijk altijd deed op eigen tempo omhoog en rolde zodoende iedereen op. Op het eind moest Zakarin er ook aan geloven en was de zege voor Dumoulin een feit. Maar goed, tot zover dat heiligdom in de bergen boven Biella. Over de stad zelf weet Wikipedia te vertellen dat de stad haar draagt naam sinds de negende eeuw, in de periode ervoor heette ze Bugella. In 1992 werd Biella hoofdstad van de gelijknamige provincie die ontstaan is door afsplitsing van de provincie Vercelli. Biella heeft een goed geconserveerd middeleeuws centrum. Met een kabelbaan is het eveneens bezienswaardige stadsdeel Biella Piazzo te bereiken. Ten noorden van de stad ligt de Oasi Zegna, een natuurgebied waardoor een panoramische weg is aangelegd. Biella is de geboortegrond van een van de minst populaire mensen van het wielercircuit, als je het tenminste aan Eusebio Unzue vraagt. Biella is de stad van Giuseppe Acquadro! De beruchte zaakwaarnemer, de Mino Raiola van de koers. Geen pizzabakker, gewoon een bakker. Heel veel bekende Colombianen zitten in zijn stal en dankzij zijn rechterhand in Spanje, voormalig brokkenpiloot Koldo Fernandez, beschikt hij ook over bijna alle goede Basken en Spanjaarden. Maar Giuseppe kijkt niet altijd naar nationaliteit, zo heeft hij Ponomar ook maar alvast binnengehengeld, die misschien daarom wel nu al de Giro mag rijden. Acquadro is berucht, vooral bij Movistar. Unzue maakte ruzie met hem omdat Acquadro Carapaz naar Ineos bracht en nu rijdt er nooit meer een renner van Acquadro voor Movistar, waardoor Movistar bijna geen enkele goede Spanjaard of Colombiaan meer kan aantrekken. Die gaan nu allemaal naar Ineos en Astana, want daar is Acquadro wel nog vriendjes mee. Dankzij al die mooie deals, zoals het verbreken van de contracten van Amador en Sosa om ze ergens anders (Ineos) voor meer geld te laten tekenen, kan Acquadro nu mooi in Monaco wonen, in Biella horen ze niet veel meer van hem. Misschien dat ze meer van Denis Lunghi en Mattia Pozzo horen, voormalig profs uit deze stad. Denis Lunghi won in 2002 zelfs een rit in de Giro, leuk. Rigoberto Uran won in deze stad in 2012 Gran Piemonte, een koers die nogal eens van start- en finishplaats durft te wisselen.



Vandaag gaat het misschien iets langer duren voor de vlucht van de dag vertrokken is. Misschien toch wat meer renners die denken dat een vlucht het kan halen. Het wordt wel weer een vreselijk begin van de rit. In de eerste kilometers gaat het volledig volkomen rechtdoor over brede wegen. Een paar passages in dorpjes en af en toe een verdwaalde bocht of rotonde, maar jeminee, dit gaat zodra de vlucht van de dag is ontstaan weer kijken naar groeiend gras worden. De rit van gisteren duurde gevoelsmatig een week, dit kan in de buurt komen. Een van de dorpjes onderweg luistert naar de naam Alice Castello, daar gaat Jeroen vast een opmerking over maken. Verder, tja. Na een kilometer of 25 wat meer rotondes in de buurt van Cigliano, daarna gaat het weer vooral over een kaarsrechte en brede weg dwars over de Povlakte richting Crescentino. Cigliano heeft overigens wel een leuke claim to fame, de grootvader van Hulk Hogan komt uit dit dorp. Zo. Crescentino kan dan weer pochen met het feit dat het stadje aan de Po ligt. We rijden niet veel later ook over de rivier, verder naar het zuiden. Gisteren vooral naar het noorden, nu naar het zuiden. Willekeurige rout. Enfin, aan de overkant van het water ligt een fortje. Rocca di Verrua, achja, hebben we nog iets om naar te kijken.



Aan de andere kant van de Po is de vlakte ook nog steeds vlak. Een paar rotondes, wat dorpjes en zelfs een tijdje wat bos, maar het blijft toch vooral veel werk rechtdoor. Een paar kilometer lang rijden de renners over dezelfde weg als gisteren, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand daar een actieve herinnering aan zal hebben. Wat was dat slaapverwekkend zeg, godsallemachtig. Na een tijd verdwijnt het bos weer en krijgen we wederom met akkers en weilanden en treurnis te maken. Af en toe een boompje, misschien een ooievaar. Buiten dat is het echt drie keer niets tot in Asti, waar de renners na 86 kilometer passeren. Een stad die we nog kennen van vorig jaar, toen eindigde de 19e rit hier. Josef Cerny won, vanuit de vlucht. De renners rijden ditmaal dwars door het centrum, en pakken voor het eerst vandaag flink wat bochten mee. Asti is bekend vanwege de duizend jaar oude bakstenen duomo, daarnaast wordt er wijn geproduceerd en hebben ze hier net als in Siena hun eigen Palio. Paolo Conte komt uit deze stad, dat zijn deftige adelbrieven. En Josef Cerny op de erelijst dus, een mens zou voor minder.



Na de doortocht in Asti rijden we rechtdoor naar beneden, waarna we over de Tanaro fietsen. Een keer een andere rivier, leuk. Een paar rechte en vlakke kilometers later volgt er een bocht naar links, waarna het eerste kleine klimmetje van de dag volgt. Stelt weinig voor, maar in de buurt van Montegrosso d'Asti is de weg wel een tijdje wat smaller en komen we bovendien een aantal bochten tegen. Lang duurt dat niet, in de 15 kilometer daarna rijden de renners weer over brede en rechte wegen richting Canelli, waar na 114 kilometer de eerste tussensprint ligt. We rijden nog steeds door de wijnstreek van Asti, onderweg gaan we heel wat wijnranken zien. Na de tussensprint in Canelli slaan we in het centrum van het dorp linksaf, de renners rijden over de Belbo. Aan de andere kant van dit riviertje begint vrij snel de eerste echte klim van de dag, ook meteen de langste. Bij het verlaten van het dorp gaat de weg 7,5 kilometer aan 5% gemiddeld omhoog. Er wordt geklommen naar Piancanelli, een beklimming van de derde categorie. Een klim met een makkelijke aanloop, richting de top gaat het een keer aan 7% omhoog en verder valt het enorm mee. Richting de top wordt het enorm bochtig, dwars tussen alle wijngaarden door. Asti, Moscato d’Asti, Barbera d’Asti, Dolcetto d’Asti, Cortese Alto Monferrato en Freisa d’Asti, volgens Wikipedia. Wijn, ik weet er nog steeds niet veel van.




Na 122 kilometer komen de renners boven op de klim. Een afdaling van een kilometer of zes volgt. In het begin is de weg vrij recht, maar wel meteen smal. In het tweede gedeelte van deze afdaling wordt het weer behoorlijk bochtig, nog steeds tussen de wijnranken door. Smalle weg, bochtig, mogelijk regen op komst. Goed, deze rit zou zomaar eens interessanter kunnen worden. Paar haarspeldbochten erbij, misschien wordt het wel vermakelijk. Eenmaal beneden in Quartino wordt het wel weer een aantal kilometer saai, een kilometer of tien gaat het behoorlijk rechtdoor over een brede weg langs een riviertje. Deze weg begint na een tijd ineens wel omhoog te lopen. Na een schuine bocht naar rechts is de volgende klim ineens officieel begonnen, het gaat naar Castino. Vijf kilometer aan 5%, heel spannend is het allemaal niet. Voor de sprinters desalniettemin vervelend, vooral omdat het een paar kilometer aan bijna 6% omhoog gaat, de laatste kilometer haalt het gemiddelde nogal omlaag. De bochtige weg omhoog is wel breed, het is een hoofdweg. In het centrum van het kleine maar best fraaie Castino zien we dat de weg tijdelijk smaller wordt, maar we blijven die weg volgen. Buiten het dorp wordt deze weg weer wat breder, het gaat hierna een aantal kilometer naar beneden. Deze afdaling stelt weinig voor, pas aan het eind komen we een paar bochten tegen. Door die brede weg zou dat moeten lukken, in totaal gaat het ook maar een kilometer of vier naar beneden. Na deze korte afdaling gaat het opnieuw omhoog, de derde klim van de dag begint weldra. Manera is het volgende dorp dat bezocht gaat worden, voor we daar komen werken de renners 5,4 kilometer aan 5,4% af. Of vijf kilometer aan 6%, als je wat vlakke meters schrapt. Groenewegen zit inmiddels op een kwartier. Na 154 kilometer, op ongeveer 35 kilometer van het eind, bereiken we de top van deze klim van vierde categorie.





In het begin gaat de weg, die nog steeds breed is, zelfs een tijdje vrij steil omhoog. Bijna 7%, jongens toch. Zodra de top is bereikt rijden de renners door het dorpje Manera, waar niet veel te beleven valt. Een afdaling volgt, die weer niet enorm lastig is. De weg blijft enorm breed, het aantal bochten is beperkt. Een kilometer of acht zal het naar beneden lopen, maar nooit op een spannende manier. Halverwege een bochtigere passage, maar door de brede weg spreekt dat voor zich. De rest spreekt al helemaal voor zich, rechtdoor naar Alba. Via Ricca komen we na 168 kilometer in Alba uit, een stad waar de Giro vorig jaar nog was. Toen stond hier een roze Wielco aan het vertrek, maar onderweg naar Sestriere zou hij die trui verliezen. Matteo Sobrero is geboren in Alba, al groeide hij dan weer op in een dorpje iets verderop. Sobrero was er vorig jaar bij en nu weer, wat een mazzel heeft die jongen. Na de ietwat bochtige doortocht in Alba is het nog vijf kilometer fietsen tot de volgende klim. Het gaat tijdens deze vijf kilometer vooral rechtdoor over een brede weg, hoewel we ook een paar rotondes tegenkomen. We rijden ook nog eens over de Tanaro en slaan uiteindelijk in Vaccherria linksaf. En eigenlijk is dat jammer. Oorspronkelijk was de organisatie iets anders van plan. Er zou geklommen gaan worden naar hetzelfde dorp, maar dan op een andere manier. Een lastigere manier. Op het laatste moment heeft men besloten het parcours aan te passen en de boel iets makkelijker te maken. Vanuit Vaccheria gaan we nu naar Guarene, het gaat 2,6 kilometer omhoog aan 7,1%. Het is een klimmetje dat steeds lastiger wordt, met het allerlastigste moment helemaal aan het eind. Een stuk aan 15% in de laatste meters van de klim, vooral daardoor komen we aan 7,1%. Het stuk daarvoor zit blijkbaar eerder zo rond de 6,5%. Alsnog lastig, maar het origineel was lastiger. De Merliers van deze wereld haken af, maar je zou nu zomaar kunnen denken dat een type Ewan misschien nog kans maakt.




Op 15 kilometer van de finish komen de renners boven in Guarene. Merkwaardig genoeg kunnen ze geen bergpunten oprapen in het dorp, in plaats daarvan heeft de organisatie voor een tussensprint gekozen. Degene die hier als eerste boven is pakt dus nog wat gratis seconden mee, wellicht dat we daardoor nog een soort van strijd tussen de klassementsrenners krijgen. Het kasteeltje op de foto hierboven is overigens een vijfsterrenhotel, meh. 350 euro voor een nacht, schappelijk. Dit verder allemaal terzijde. Na de klim richting Guarene van een andere kant had er even later ook nog een kort muurtje van een kilometer moeten volgen, dat is eveneens geschrapt. Nu rijden de renners rechtdoor het dorp uit, over een toch wat smallere weg gaat het verder. De renners rijden even later Castagnito binnen, waar een bocht naar links volgt. Hierna begint een korte afdaling richting Vezza d'Alba. Lastig mogen we deze afdaling niet noemen, het gaat voornamelijk rechtdoor. Een paar bochtjes, weinig boeiends. Een rotonde in Vezza d'Alba is misschien nog het belangrijkste wapenfeit. Na deze rotonde is het weer vlak en beleven we een aantal kilometer helemaal niets meer, tot in Occhetti. Op een paar bochtjes na is het vooral vrij vlak in een groene omgeving, terwijl de weg nooit meer heel erg breed wil worden. Het asfalt is soms ook wat matig, maarja, Italië. In de omgeving van Occhetti, op ongeveer zes kilometer van het eind, wordt het bochtiger. Het gaat ook even op en af, waarna er na een kort stukje in dalende lijn nog een strook in stijgende lijn van 600 meter volgt. Het gaat gemiddeld aan 6% omhoog, maar richting het eind van deze strook zou het zelfs even boven de 10% moeten stijgen. Spanning, sensatie, heftige fratsen.



Na dit laatste klimmetje van de dag is het nog ongeveer vijf kilometer tot het eind, op zich een mooie afstand voor een dappere aanvaller. In eerste instantie gaat het even naar beneden, over de nog steeds enigszins smalle weg. Een paar bochten onderweg, met ondertussen uitzicht op de vele wijngaarden. Op vier kilometer van het eind volgt er een scherpe bocht naar rechts, daarna mogen de renners over een bredere weg verder gaan rijden naar finishplaats Canale. Volgens het officiële profiel blijft het lichtjes naar beneden lopen, maar dat is met het blote oog amper waar te nemen. Wel valt te zien dat de renners op drie rotondes en een paar flauwe bochten na tot op één kilometer van het eind weinig gaan tegenkomen. Dwars door de natuur richting Canale. Eenmaal in Canale krijgen we in de slotkilometer toch weer met een technische fase te maken, gewoon, vinden ze leuk. Eerst een lange, lopende bocht naar rechts. Daarna een scherpe naar rechts. Een paar meter later een scherpe naar links, waarna het heel even rechtdoor gaat. Vervolgens nog een keer een bocht naar rechts, direct weer naar links bij een rotonde en dan gaat het in de laatste 400 meter ofzo eindelijk een keer helemaal rechtdoor tot aan de finish. Het loopt in deze laatste meters nog een beetje vals plat omhoog, toch ook niet onbelangrijk. Verder wel weer een wonderlijke finish, bij het hertekenen van deze rit hadden ze beter de finale kunnen hertekenen in plaats van de klimmetjes onderweg.




Canale is een gemeente in de Italiaanse provincie Cuneo (regio Piëmont) en telt 5544 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 18,0 km², de bevolkingsdichtheid is 308 inwoners per km². Nou, bedankt Wikipedia, daar schieten we dus geen ene tyfus mee op. Dan moet het roadbook ons maar uit de brand helpen. De kerk van San Vittore zou de moeite waard moeten zijn. Een klokkentoren met een bronzen beeld, dat is zeker wel ziek. De kerk van San Bernardino zou eveneens de moeite waard moeten zijn. In deze kerk vinden we een beeld van Christus met echt haar, amai. Dit haar begint te groeien als er onheil op komst is. Als Jezus morgen ineens haar tot op z'n enkels heeft wint Ewan dus, staat genoteerd. Het roadbook maakt vervolgens reclame voor Enoteca Regionale Del Roero, wat eigenlijk gewoon een uit de kluiten gewassen slijterij is. Wijnbar, ja, zo noemt Google het dan weer. In ieder geval wel een schandelijke vorm van reclame, waar ik gewoon aan meedoe. Er is ook een kasteeltje, het Castello Malabaila. Daar kun je slecht dansen, vermoed ik. Maar goed, vooral weer een dorp in deze wijnregio. Behalve wijn schijnt de specialiteit hier de witte truffel te zijn, naast perzik en kastanje. Waarvan akte. Canale, hebben we het nooit meer over.



Karsten Kroon had verwacht dat het gisteren regenachtig zou worden, maar hij zat er een dagje naast. De regen komt vandaag. Het gaat de godganse dag regenen, als de voorspellingen vandaag wel kloppen tenminste. Koud wordt het in principe niet, een graad of 14 in Canale. Maarja, de hele dag in de regen gaat het een ander verhaal maken. Met flink wat klimmetjes en ook flink wat afdalingen onderweg wordt het daardoor toch ineens een verraderlijke rit. Vooral omdat het in Italië ook altijd meteen glas is als het een keer regent, pauperland. In Biella precies hetzelfde verhaal, de hele dag regen. Een beetje wind vanuit het noorden, dan staat ie wel grotendeels in de rug gedurende de rit. Dat maakt het dan nog iets dragelijker. In de finale wel lichte tegenwind, al waait het in Canale nog minder hard dan in Biella. Zou dus in principe niet echt een rol mogen spelen. Beginnen doet de rit om 12:20, na een neutralisatie van tien minuten volgt om 12:30 het echte vertrek. Eurosport 1 is er meteen weer integraal bij, vanaf 12:15 al zelfs. De PLAYER en de APP van GCN zijn er uiteraard ook meteen bij. Weer de hele dag Karsten en Jeroen over ooievaars en red velvet cakes horen praten, dat wordt weer leuk. Hoewel ze dankzij de regen en ook wel een beetje het parcours misschien wel daadwerkelijk over de koers kunnen praten.

Wel een lastig te voorspellen ritje, mede dankzij het weer. Ook maar net de vraag wat men in het peloton gaat doen. Extra rustig vanwege al die regen, of juist extra tempo omdat het dan zogenaamd veiliger is. Ook de vraag welke ploegen überhaupt gaan rijden, met name welke sprintersploegen. Bora zou nu gewoon aan de bak moeten, dat lijkt me duidelijk. In principe een ideale dag voor Sagan. Het lijkt me te zwaar voor de meeste sprinters. Van Groenewegen, Merlier en dat soort jongens gaat absoluut geen sprake zijn. Ewan kan er eventueel wel bij zijn, maar ik denk het eigenlijk niet. Toch een vrij lastige finale, de regen zal hem ook niet helpen. Nee, de puncheurs blijven over. Een beetje de vraag of het dan iemand wordt via een late aanval of een sprint van een gereduceerde groep. In ieder geval denk ik niet dat de vroege vlucht het red. Iemand vanuit het uitgedunde peloton dus. Solo in de laatste vijf kilometer, of gewoon een sprintje in de bochtige straten van Canale. Het kan een verrassend ritje worden, met zoveel regen en flink wat bochten ben je als vluchter in het voordeel, daarnaast valt een valpartij links of rechts ook niet uit te sluiten. We gaan er morgen eens goed voor zitten en noemen in de tussentijd een paar namen, voor wat het waard is.
1. Ulissi. Solo in de laatste vijf kilometer. Gewoon. Moscon kan ook nog, maar die noemen we uit principe niet. Iemand als Luis Leon Sanchez is ook geknipt voor zo'n finale. Maar het is de Giro, dus houden we het op Ulissi.
2. Sagan. Mijn nummer twee wint tot nu toe steeds, schrijf maar op. Moet deze klimmetjes makkelijk kunnen overleven en dan is hij van het volk dat overblijft toch wel een van de snelsten. Of gewoon de snelste, kan ook.
3. Bevin. Op basis van Romandië zou dit een logische naam moeten zijn, maar zijn tijdrit was dan wel weer echt heel erg slecht. Twijfelgeval, ik geef hem bij deze gelegenheid het voordeel van de twijfel. Schijnt ziek te zijn geweest tussendoor, dus eigenlijk moet ik hem het nadeel van de twijfel geven. Maar goed, ach, ik strijk over mijn hart.
4. Covi. Kijk mij eens even heel stoer een obscure naam noemen. Ik had ook voor Vendrame kunnen gaan, maar ik vraag me af of hij in vorm is. Graag was ik ook voor Tesfatsion gegaan, maar die zal er dankzij de regen niet meer bij zijn in de finale. Dan gaan we maar voor Alessandro Covi, erg hipster.
5. Oldani. Nog meer obscure namen. Wie doet me wat.

quote:

Op maandag 10 mei 2021 11:39 schreef Idisrom het volgende:
@:Rellende_Rotscholier "Dat heeft Mathieu toch maar goed ingeschat".

Bedoel je dat Merlier op aangeven van Van der Poel bij de ploeg Alpecin-Fenix gekomen is?

Nee, Mathieu heeft een paar keer gezegd dat hij denk dat Merlier een van de snelste renners van het peloton is, eigenlijk al voordat Merlier echt veel begon te winnen. Daar werd toen nog wel eens lacherig over gedaan, maar ondertussen heeft Merlier toch laten zien dat het best wel eens zou kunnen kloppen.

quote:

Op maandag 10 mei 2021 11:35 schreef hhh38 het volgende:
Vanaf hoe laat gaan we ongeveer aan de heuvelzone beginnen?

Aan de eerste klim beginnen ze rond 3 uur.

De favorieten van Emil Axelgok voor vandaag.

quote:

Op maandag 10 mei 2021 12:53 schreef Dale__Cooper het volgende:
Andrii heeft geen superbenen.

Maar wel een regenjas.

Toch gelachen.

quote:

Op maandag 10 mei 2021 13:23 schreef TheArt het volgende:
Is Janssens nu serieus op kop aan het rijden? Waarom zouden ze bij Alpecin in hemelsnaam?

Volgens Mario De Clercq kan Merlier zelfs wereldkampioen worden, lees ik net. Dan kan hij deze rit ook wel winnen, hahaha.