Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)

bazbo cd1107: Neil Innes - How Sweet To Be An Idiot



Als begin jaren zeventig de Bonzo Dog Doo Dah Band of Bonzo Dog Band uit elkaar valt, gaat Neil Innes z'n eigen weg. In 1973 maakt hij een soloplaat en dat is deze. Hij verzamelt een bandje om zich heen en in korte tijd speelt het bandje elf korte, krachtige en humoristische liedjes in, waaronder het titelnummer dat een hitje werd. Ik zocht jarenlang naar een exemplaar van de elpee en vond hem nergens (voor een redelijk bedrag). Gelukkig kwam in 2020 deze remaster uit, die ik bij het verschijnen kocht op 28 mei. De elpee is aangevuld met een boel singleversies en b-kantjes, zodat we bijna vijf kwartier muziek krijgen. Wat vooral opvalt is wat een geweldige songschrijver Innes is en hoe die liedjes perfect passen in de rock 'n' rollomgeving waarin hij ze hier neerzet. Dat het allemaal ook nog eens heel geestig is, is mooi meegenomen. Later zou hij samen met Eric Idle de succesvolle Beatles-parodie-ode The Rutles beginnen en nog weer veel later roept hij de Bonzos weer bijeen. Vorig jaar zou een groot reünieconcert plaatsvinden ter ere van het juridisch terugwinnen van de bandnaam, maar het mocht niet zo zijn. Neil Innes overleed op 29 december 2019.




_{Oh en bij de bonustracks zit het geniale:}



[ Bericht 8% gewijzigd door bazbo op 20-04-2021 12:04:40 ]

bazbo cd1108: Inventionis Mater - Does Humor Belong In Classical Music?



Les 12.354 in de reeks 'Zo kun je de muziek van Frank Zappa ook spelen'. Pierpaolo Romani en Andrea Pennatti vormen samen het duo Inventionis Mater en met respectievelijk (bas)klarinet en klassieke gitaar brengen zij de muziek van Frank Zappa op uitzonderlijke wijze tot leven. Ik kocht hun (met tweeëndertig minuten veel te korte) debuutplaatje op 15 juli 2016 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar het Italiaanse duo meerdere keren speelde. Op het repertoire zowel rocksongs als klassiekerige werken.

bazbo cd1109: Inventionis Mater - Kong's Revenge



De les duurt dit keer langer. Dit is een echt volledig en volwaardig album vol stukken van Zappa, gespeeld op (bas)klarinet en akoestische gitaar. De twee Italiaanse vrienden brengen Kong's Revenge uit in 2014 en naast hun vrije interpretaties van het Zappamateriaal staan er ook een paar zelfgemaakte intermezzo's op, zij het dat die wel zeer Zappaiaans klinken. De titel van het album is een samentrekking van twee stukken King Kong en Chunga's Revenge en alleen de eerste komt op het album voor (en nog in verschillende variaties ook). Ik kocht deze mooie cd op 21 maart 2015 tijdens het Moooah!-festival in Corby in Groot-Brittanië, alwaar het duo optrad.

bazbo cd1110: Inventionis Mater - Zapping



Op Zapping (2016) kiezen Pierpaolo Romani en Andrea Pennati een heel iets andere benadering. Ze wisselen de stukken van Zappa af met enkele neo-klassieken: Stravinsky, Varèse, Sarti en Pierpaolo Romani zelf. Nu had Zappa zelf veel met Varèse en Stravinsky en het werk van Romani is ook duidelijk geënt op de stijl van Edgar, Igor en Frank, dus het komt allemaal helemaal goed. Het resultaat is wel een zeer avontuurlijk album vol herkenbare deunen (als je Zappafiel bent) en obscuurder werk. Dat we slechts akoestische gitaar en (bas)klarinet horen, betekent niet dat het saai wordt. Dit keer komen zelfs de 'rock'nummers van Zappa zeer goed uit de verf. Van Teenage Prostitute, Why Does It Hurt When I Pee? en Wet T-Shirt Night tot aan G-Spot Tornado, Echidna's Arf (Of You) en Son Of Mr. Green Genes. Deze mooie cd kocht ik op 15 juli 2016 tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Er is een vier de album van Inventionis Mater, maar die heb ik (nog) niet.

bazbo cd1111: Mark Isham - Castalia



De Amerikaanse trompettist en componist Mark Isham maakt al vanaf halverwege de jaren zeventig interessante muziek. Aanvankelijk begeeft hij zich in de jazz, later kwam daar allerlei elektronica bij, er is een periode van new age geweest en tegenwoordig maakt hij filmmuziek. In 1988 komt hij met Castalia, dat zich bevindt op het grensgebied van jazz, elektronica, fusion, prog en wat zweverig. Niet vreemd dat David Sylvian hem in 1988 vraagt om mee te gaan met diens tournee. Ik hoor voor het eerst van Isham op de platen van David Sylvian en koop op 3 oktober 1992 deze cd. Zeven atmosferische stukken en de lijst met bijdragende muzikanten is indrukwekkend: Mick Karn, David Torn, Patrick O'Hearn en Terry Bozzio en zo nog een paar lui. Isham zelf speelt trompet, toetsen en andere elektronica. Ik heb dit altijd een zeer mooie plaat gevonden. Hij is een tijdje niet uit de kast geweest, maar ik vrees dat ik 'm nu weer wat vaker ga beluisteren.

bazbo cd1112: It's Immaterial - Driving Away From Home



Dit is de 3" cd single van het hitje van It's Immaterial uit 1988. Ik kocht het op 19 april 1990 en ik viste hem toen uit een uitverkoopbak voor een gulden of twee. Ik vond het een geinig liedje. Op dit singletje staat ook nog Ed's Funky Diner (Friday Night, Saturday Morning) in de Extended 12" Remix, dat het niet haalt bij het titelnummer maar toch amusant is voor een keer, plus Driving Away From Home (I Mean After All It's Only 'Dead Man's Curve') in de Extended 12" Remix. Ook leuk voor een keer; ik ben die typische jaren tachtig echotechodrum al snel zat. Leuk hebbedingetje (het neemt niet veel ruimte in de kast in) en na dertig jaar is-ie in waarde verveertigvoudigd. (Op Discogs vragen gasten er twintig euro voor.

bazbo cd1113: Jon Anderson - Olias Of Sunhillow



Koop ik dit album nu voor de vierde keer? Jazeker. De vinylversie van deze plaat uit 1976 heb ik sinds begin jaren tachtig (zij het tweedehands), een eerste cd-versie kocht ik tien jaar geleden of zo, een remaster in januari 2020 en nu dan verschijnt een nieuwe remaster met een dvd waarop de plaat in surround. En het klinkt fantástisch! Andersons sprookje over de vier stammen die onder leiding van de magiër Olias de planeet Sunhillow ontvluchten (omdat die vergaat) en op zoek gaan naar een nieuwe wereld heeft me altijd al kippenvel bezorgd, maar nu helemaal. Ja, het is zweverig en niet van deze tijd, maar allemensen wat een prachtige melodieën en arrangementen heeft Anderson toch gemaakt. Een half jaar lang sloot hij zich op in zijn garage om alle akoestische en elektronische instrumenten (die hij helemaal niet beheerste) in te spelen en alles te mixen tot een grandioos geheel. Hij dreef hem bijna tot waanzin. Maar het resultaat is, samen met de schitterende hoeskunst, legendarisch. Deze plaat hoort definitief in mijn top tien van allerbeste albums aller tijden. Gaat dat horen.




_{Plaatje van de dvd:}

bazbo cd1114: Big Big Train - The Underfall Yard



Ook dit album moest ik opnieuw kopen. Oorspronkelijk komt het uit 2009. Het is niet het eerste BBT-album, maar wel het eerste waarop David Longdon zingt. Voor deze remaster is de plaat ook opnieuw gemixt en zijn een paar fouten hersteld (een enkele gitaarpartij en een zangstukje, geloof ik). Daarnaast is er een tweede plaatje toegevoegd, met twee lange stukken van de plaat opnieuw ingespeeld door de bezetting van 2020, aangevuld met twee stukjes die op de plank waren blijven liggen en een heel nieuw nummer Brew And Burgh van de bezetting van 2020. Mooie aanvulling op het toch al prachtige oeuvre van deze Britse meanderprogband.

bazbo cd1115: Andy Jackson - Signal To Noise



Voor wie deze multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd niet kent: Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. In de latere periode, dus rond The Division Bell, was dat. Verder is hij bekend als producer van allerlei artiesten. In 2014 maakt hij een solo-album en dat heet Signal To Noise. Ik kocht het op 30 mei 2016 en ik heb een versie met een dvd erbij, waarop het hele album ook nog eens in surround staat en die dvd heb ik nog nooit beluisterd. Jackson heeft alles op de cd zelf gedaan: gecomponeerd, ingespeeld (hij is multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd), geproduceerd en gemixt. Alleen de hoes is niet van hemzelf. Gelijk bij de eerste tonen van het eerste nummer horen we dat hier een technisch begaafd iemand bezig is. En als hij dan gaat zingen, denk ik: dit klinkt als Pink Floyd. Dat is niet vreemd dat ik dat denk, want Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. Zijn composities halen het echter niet bij die van Pink Floyd, maar slecht is het niet. Aangename, laid-back en midtempo spul dat zorgt voor veertig minuten vermaak.

bazbo cd1116: Andy Jackson - 73 Days At Sea



Had ik al verteld dat Andy Jackson een multi-instrumentalist is die ooit samenwerkte met Pink Floyd? Nee? Nou, Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. Die invloed van Pink Floyd hoor je ook weer goed op Jacksons tweede soloplaat 73 Days At Sea. Ik kocht de versie met de dvd erbij (die ik nog nooit heb gehoord) op 21 maart 2016. De plaat gaat verder waar de voorganger nooit ophield: prettige, kalme songs in de stijl van Pink Floyd. Opnieuw heeft Jackson alles weer in z'n uppie gecomponeerd, gespeeld, geproduceerd en weet ik allemaal wat nog meer. Alleen op het (lange) nummer horen we de sax van naamgenoot David Jackson (!) en de stem van Anne-Marie Helder. Thematiek is de zee, eilanden, water en andere nattigheid. Wederom een hoogst aangename plaat.

bazbo cd1117: Joe Jackson - Stepping Out - The Best Of Joe Jackson



Hier ga ik niet te veel over zeggen. Ik heb gruwelijk te weinig Joe Jackson in de cd-kast. Alleen deze verzamelaar uit 1990 dus, die ik kocht op 13 oktober 2012. Op vinyl heb ik wel het een en ander, dat ik kocht halverwege tot eind jaren tachtig. Op deze cd dus de grote hits, terwijl er op zijn eerste tien platen (of zo) zo verschrikkelijk veel meer moois staat. Desalniettemin een leuk overzicht dit, ware het niet dat Real Men ontbreekt.

bazbo cd1118: Jakko M. Jakszyk - The Bruised Romantic Glee Club



De naam Jakko Jakszyk kwam ik voor het eerst tegen op de lijst van oud-King-Crimson-muzikanten die deelnamen aan de 21st Century Schizoid Band. Sinds 2013 is hij daadwerkelijk lid van King Crimson; daarnaast is hij betrokken bij allerlei projecten en maakt hij solomuziek. Jakszyk is een Britse gitarist en songsmid en op dit eerste soloalbum (uit 2009) vertelt hij door middel van muziek over de zaken die hem hebben gevormd in het leven en de muziek. Het is een dubbelcd en op het eerste plaatje staan songs en instrumentaaltjes die onder andere verhalen over hoe hij op anderhalfjarige leeftijd werd geadopteerd, over zijn ouders, over de dierbaren die hij verloor aan Alzheimer en kanker. Op het tweede plaatje laat hij ons horen welke muziek hem heeft geleid in het (muzikale) leven. Zo krijgen we stukken van Soft Machine, King Crimson (het prachtige Islands en een tabla-versie van Pictures Of A City!) en Henry Cow. Jakszyk speelt zelf de meeste gitaar-, bas- en toetsenpartijen, maar krijgt ook hulp van een clubje: Gavin Harrison, Mel Collins, Robert Fripp, Ian McDonald, Dave Stewart, Mark King, Danny Thompson en Caroline Lavelle zijn slechts enkele namen. Ik kocht dit mooie album op 4 maart 2010.

bazbo cd1119: Jakko M. Jakszyk - Secrets & Lies



Het duurde elf jaar voordat Jakszyk met nieuw solomateriaal kwam. Dit album verscheen vorig jaar en ik kocht het op 2 november 2020. Niet dat hij in de tussentijd stil zat. Zoals gezegd neemt hij deel aan King Crimson en is hij betrokken bij verschillende projecten, waaronder Fjieri (zie aldaar). Toen ik Secrets & Lies voor het eerst hoorde, vond ik een paar stukken zeer herkenbaar en ik hoefde niet lang na te denken: de songs Before I Met You en It'll All Make Sense staan ook op Fjieri's Words Are All We Have (2015). Het zijn dan ook zeer pakkende songs en hier horen we ze in een uitgebreider en wat beter uitgebalanceerder arrangement. Jakszyk doet weer veel zelf (de gitaren, bas en toetsen), maar krijgt ook opnieuw hulp van enkele collega's: Peter Hammill, Mark King, John Giblin, Tony Levin, Robert Fripp, Gavin Harrison, Mel Collins. Wederom een mooie plaat met subtiele songs; geen technische hoogstandjes of virtuoos gepiel, maar gewoon goed in elkander stekende muziek. Bij de cd zit een dvd met het hele album nog eens in surround en drie video's en die heb ik nog niet gehoord of gezien.

bazbo cd1120: Jakszyk Fripp Collins - A Scarcity Of Miracles



Onder de subtitel 'A King Crimson ProjeKct' verschijnt dit (tamelijk onverwacht) in 2011. Tijdens een jamsessie legt Robert Fripp allerlei soundscapes neer met daaroverheen zijn gitaarsolo's. Mel Collins speelt wat saxpartijen. Jakszyk neemt alles mee naar huis en in zijn studio probeert hij er wat toegankelijks van te maken. Hij schakelt drummer Gavin Harrison en bassist Tony Levin in om aanvullende partijen in te spelen en zelf maakt hij teksten die hij inzingt. Je zou verwachten dat het een rommeltje wordt, maar het tegendeel is waar. Het resultaat is een uitermate aangename plaat met zeven prettig in het gehoor liggende songs. De sfeer is ontspannen en rustgevend, maar toch is er onderhuids van alles gaande, waardoor het nergens saai wordt. De King Crimson van 2014 speelt tijdens de tour af en toe het titelnummer of afsluiter The Light Of Day. Ik koop de speciale editie van cd met dvd op 27 mei 2011. Op de dvd diverse mixen van de plaat, waaronder een surround, plus de video van het titelnummer.

bazbo cd1121: Jaga Jazzist - The Stix



Dit is het enige plaatje van dit Noorse achtkoppige ensemble dat ik heb. Ik kocht het op 27 juni 2003, toen de cd net een tijdje uit was. In de band drums, vibrafoon, allerlei toeters, gitaar, synthesizers. Ik vind het intrigerende maar ook bevreemdende jazzpostrockfusionprogavantgarde, hoor er af en toe wat Tortoise in, maar kan het verder lastig vergelijken met wat anders. Je moet het gewoon horen, want het is belachelijk gaaf. Doen, hoor!

bazbo cd1122: Steve Jansen - Slope



Steve Jansen heet helemaal geen Steve Jansen. Toch is hij onder die naam bekend. Vanaf 1975 is hij de drummer van de groep Japan (tot over een paar dagen) en als die groep in 1982 uit elkaar valt, werkt hij samen met heel veel verschillende mensen en groepen, waaronder de oud-leden van Japan. Van een soloplaat komt het nooit, tot het 2007 wordt. Dan verschijnt Slope en ik koop 'm op 15 november, zo gauw als hij uit is. Op de cd staan twaalf klankschilderijtjes, vocaal en instrumentaal. Jansen is al tijden niet alleen maar drummer, maar ook zanger en toetsenist en af en toe pakt hij zelfs een gitaar in zijn handen. Toch krijgt hij hulp. Veel hulp. Zo zijn daar Thomas Feiner, Theo Travis, Steve d'Agostino en enkele anderen, waaronder zijn broer David Sylvian (die helemaal geen David Sylvian heet). Sylvian zingt twee stukken (Playground Martyrs en Ballad Of A Dead Man) en speelt incidenteel wat gitaar. Slope verschijnt op Samadhisound, het label van Sylvian. Maar er zijn meer stemmen te horen, waaronder die van Tim Elsenburg, Thomas Feiner, Joan Wasser, Nina Kinert en Jansen zelf. Ik vind het een heerlijk eigenzinnig album vol atmosferische arty muziek en ik graai hem regelmatig uit de kast.

bazbo cd1123: Steve Jansen - Tender Extinction



Het duurt negen jaar voor Steve Jansen met een opvolger komt. Tender Extinction ligt in het verlengde van die voorganger, zij het dat er nu wat meer nadruk op de vocalen ligt. De lijst met gastmuzikanten is iets korter: Thomas Feiner is er weer, Tim Elsenbaum ook, daarnaast horen we Perry Blake, Melentini, Nicola Hitchcock en nog een paar anderen. Wat is gebleven zijn de verstilde momenten, de mix van subtiele elektronica en akoestische instrumenten, de afwisseling in atmosfeer en de schoonheid. Ik kocht Tender Extinction bij het verschijnen op 12 september 2016 en ook deze beluister ik veel.

bazbo cd1124: Steve Jansen - The Extinct Suite



Met het materiaal van Tender Extinction weet Steve Jansen een jaar later nóg een plaat te maken. Wat hij doet is allerlei instrumentale partijen lospeuteren en samensmelten tot één lange ambientachtige compositie van bijna een uur. En ja, ik hoor bepaalde instrumentale passages of klankkleuren terug, maar het stuk staat op zichzelf. Het overtreft misschien het oorspronkelijke album, zij het dat het van een geheel andere orde is. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 13 maart 2017 en ook deze speel ik vaak af.

bazbo cd1125: Steve Jansen - Corridor



Behalve muzikant is Steve Jansen ook fotograaf. In 2018 exposeert hij in de Cape Breton University Art Galery in Canada. Hij maakt er een complete installatie van: terwijl het publiek naar de foto's kijkt, klinkt er speciaal voor deze expositie gemaakte muziek in de galerie. Die muziek brengt Jansen later (halverwege 2018) uit op deze cd. Het is muziek die in het verlengde ligt van The Extinct Suite. Lange, ambient tonen, waarin het instrument nauwelijks te herkennen is. De atmosfeer is warm, al is er wel wat onderhuids. Titelstuk Corridor duurt dik achtenveertig minuten en daarna klinkt het kortere Recovery Room, waarin we ook Seigen Ono op charango horen. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 6 juli 2018. Werkelijk schitterend werk dat zich kan meten met de beste in het (ambient) genre. Ook dit is er een waar ik zeer regelmatig naar terugkeer.

bazbo cd1126: Steve Jansen & Richard Barbieri - Stories Across Borders



Steve Jansen is na het Japan-avontuur altijd blijven samenwerken met zijn oud-collega's uit de band. Er volgt nu een rijtje van die samenwerkingen. Stories Across Borders maakt hij samen met toetsenist Richard Barbieri. Vier van de acht composities schrijven ze met z'n tweetjes, daarnaast van ieder individueel twee. Ook bassist Mick Karn helpt mee. Het zijn acht klanklandschappen, instrumentaal, atmosferisch, open, soms wat schurend. Sommige stukjes zijn ritmisch, andere weer meer ambient. Je kunt het als 'behang' opzetten, maar als je er goed naar luistert, gebeurt er genoeg om de aandacht te blijven trekken. De cd verscheen in 1991 en ik vond een exemplaar op 15 oktober 1994. Zeer mooi.

bazbo cd1127: Jansen Barbieri Karn - Beginning To Melt



De drie oud-Japanleden vinden elkaar helemaal in het trio dat bekend is onder de naam JBK. Beginning To Melt uit 1993 is hun eerste echte samenwerking, al krijgen ze veel hulp van anderen: Suzanne Barbieri, ook-oud-Japanlid Rob Dean, Robbie Aceto, David Torn en Steven Wilson. Het meeste is instrumentaal, enkele stukken zijn vocaal. De composities zijn door de drie (mede) geschreven en er zijn wat kruisbestuivingen met de gasten. The Wilderness staat vermeld onder de naam The Oystercatchers, maar zal in 1997 verschijnen op het album van Indigo Falls (Richard Barbieri en zijn vrouw Suzanne). Ik koop Beginning To Melt op 16 februari 1994. Door de verschillen in geluid en (solo)zang is het een wat onsamenhangende(r) plaat, maar er staat grandioos mooi spul op.