Dat leverden vaak genoeg filmpjes op die weliswaar vaak 3 regels plot hadden, maar wel vaak actiescenes lieten zien waar je verteld van stond. Ik zal nooit meer een gemiddel Seagal knokpartij vergeten waarin hij met 2 vingerbewegingen een kleine 36 botbreuken weet te veroorzaken bij iemand en de legendarisch spagaat op het aanrecht van Van Damme in Time Cop zal ik ook nooit meer vergeten. De draaiende sprongschop waarmee hij in slow motion iemand van de motor aftrapt in Hard Target is ook een blijvertje.
De jaren 90 waren echter ook de de jaren waarin de computer definitief z'n intrede deed in de filmindustrie. Werd deze techniek in het begin gebruikt om Dinorauriers of andere levensvormen op je scherm te tonen, tegenwoordig worden complete mensen vervangen door een digitaal personage.
In mijn ogen wordt sinds Blade uit '98 de computer gebruikt om mensen bovenmenselijke actiescenes te laten doen. Snipes springt van gebouw naar gebouw en hakt met de meest onmogelijke doch coole moves z'n tegenstanders in de pan. Met een computer enw at elastiek is vrijwel alles mogelijk. Dat bewezen steeds meer films vanaf dat moment. The Matrix, Crouching Tiger Hidden Dragon, Exit Wounds, Romeo must Die, Star Wars episode 1 & 2 en Blade 2 zijn enekel films waarin de meest onmogelijke knokpartijen realistisch weer werden gegeven. De inmiddels 50 jaar oude Seagal vliegt door het beeld heen met behulp van weggeedite elastieken, oude Snipes is zelfs met regelmaat compleet vervangen door een computerimage in Blade 2
In the Matrix kun je met 3 maanden lang kung fu training en een boel computerwerk en elastieken overkomen alsof je al vanaf je geboorte aan het knokken bent. Wie had ook gedacht dat stijve harken als Laurence Fishburne en Carrie Anne Moss zo flexibel de wildste bewegingen konden maken?
Maar wat vinden we hier nu van? Is dit nu de next logical step of willen we weer ouderwetse zwartebandknakkers met reuzentorso's terug op het scherm?
[..]
Blij dat er nog mensen hier zijn waar ik me wel in herken.
U, meneer MikeyMo, bent mijn nieuwe FOK!-held _O_
Op een ander gebied: sci-fi films. Alien I en II zijn nog steeds een van de beste films in hun soort. En toen werd er nog maar heel weinig (of zelf niet) gebruik gemaakt van computer animatie. Ik denk wel eens dat de aandacht voor Computer Graphics veel te veel afleidt van het echte verhaal, het goede acteren, en de spanningsopbouw. De computer is een middel en geen doel op zich.
quote:Nee hoor, ik zap die films al weg sinds ik weet hoe de afstandsbediening werkt en zal dat ook altijd blijven doen.
Op zondag 26 januari 2003 14:43 schreef mrSolid het volgende:
Tja, eerlijk gezegd boeien mij al die vechtfilms niet meer zo, terwijl ik vroeger (toen ik 10er was, ben nu 20er) er heel veel keek. Maar ondanks dat je ook toen wist dat 1 mannetje het nooit van 20 anderen kon winnen, gebeurde dat wel altijd, en je genoot ervan.
Van 20 uzi's en vooral veel ontploffingen word ik niet wakker hoor, alhoewel 90% van de wereld er spontaan een stijve van krijgt, lijkt het soms..
Geef mij maar een film zoals Legend of the Drunken Master.
3 maand trainen voor een scene van 2 minuten, daar krijg je een goeie vechtfilm van..
He named this world: Forbidden Paradise
Wat je in oosterse vechtfilms veel meer zag is dat de schurk gewoon te sterk is voor een enkele held. De held heeft zijn of haar companen nodig om gezamelijk de schurk te verslaan. En dan nog veegt de schurk eerst een tijdje de vloer met ze aan voordat die het loodje legt. Misschien zit er de tegenstelling in tussen het Amerikaanse individualisme en de Oosterse collectieve moraal, of hebben die HK'ers veel beter door dat het verslaan van een schurk veel toffer is als de held niet veel beter is. Wat is er nou beter, Steven Seagal die Tommy Lee Jones heel simpel een mes in z'n hoofd prikt of een film als Project A waarin de drie helden eerst volledig in elkaar worden gemept door een bad guy en hem met een gemene truc uiteindelijk verslaan ?
Nu begint Hollywood wel bij te draaien. Zo'n Darth Maul/Sidious die in z'n eentje een lading Jedi van zich afhoudt is al heel anders dan vroeger. En natuurlijk Agent Smith
Wat de techniek betreft, als je jat wat iemand anders beter doet kan het alleen maar een positief resultaat hebben. Zo slecht als Hollywood het vechten deed, zo belabberd waren de special effects in Hong Kong. Een Steven Seagal of JCVD film zal denk ik er niet beter op worden omdat het beroerde egotrips van de sterren zijn. De beste CGI en coordinatoren kunnen daar niets aan veranderen. Die kunnen wel een goeie film nog beter maken.
Wat ik net vanochtend even had gekeken bv.
Jet Li en Donnie Yen, beiden legendarisch vanwege hun echte MA-skills en films. Maar toch, in de nieuwste film Hero gebruiken ze toch CGI en wires om hun moves nog dat beetje extra's te geven. En het resultaat is gewoon 
Maar wanneer het duidelijk is dat CGI overheerst dan is het driemaal 
bij mij.
Trouwens, heeft een eigen naam, he dat aan draden rondvliegen en die moves. Wire-Fu heet dat, en ja, zelfs Jackie Chan gebruikt dat vaak in z'n films 
quote:Wat vaker wordt gebruikt als thema is dat de hoofdrolspeler in elkaar wordt gemept en absoluut geen kans had, om later even flink te trainen en uiteindelijk toch te kunnen winnen.
Op zondag 26 januari 2003 15:17 schreef CeeJee het volgende:
Wat altijd zo verschilde tussen Hollywood en Hong Kong was nog meer dan de techniek de heel andere krachtsverhoudingen tussen de held en de slechterik. In Hollywood was het altijd zo dat de held beter was dan de beste schurk die op 'm afgestuurd werd. De schurken proberen het eerst met hordes losers die een voor een in mekaar gemept worden, en dan kwam uiteindelijk de showdown tussen de held en de hoofd-schurk, die al dan niet kansloos wordt ingemaakt. Geen enkele keer legt de held het in een eerlijk gevecht af, mocht het verhaal eisen dat hij een keer verliest is dat omdat hij aan het begin van de film nog veel moet leren, met een list van de schurk of door een massa tegenstanders.Wat je in oosterse vechtfilms veel meer zag is dat de schurk gewoon te sterk is voor een enkele held. De held heeft zijn of haar companen nodig om gezamelijk de schurk te verslaan. En dan nog veegt de schurk eerst een tijdje de vloer met ze aan voordat die het loodje legt. Misschien zit er de tegenstelling in tussen het Amerikaanse individualisme en de Oosterse collectieve moraal, of hebben die HK'ers veel beter door dat het verslaan van een schurk veel toffer is als de held niet veel beter is. Wat is er nou beter, Steven Seagal die Tommy Lee Jones heel simpel een mes in z'n hoofd prikt of een film als Project A waarin de drie helden eerst volledig in elkaar worden gemept door een bad guy en hem met een gemene truc uiteindelijk verslaan ?
J-C-films dus 
|
|
