Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Lieve jongens en andere Tik Tok meisjes. Ooit was er een tijd dat er live muziek op tv was. Muziek dat langer duurde dan 30 seconden. Nog voordat de Bee Gees, Elvis, Nirvana en Theo the King werden nagedaan door mislukte provinciaaltjes buiten de Volendamse bebouwde kom. Zeg maar Elvis met de baard in de keel ipv op z'n kin. Dikke volkszangers bestonden nog niet. Je had Johnnie Jordaan en Willie Alberti die meenden wat ze zongen. Destijds zouden ze Jeroen aan de hoogste Boom hebben opgeknoopt. Dit laatste is schertsend bedoeld. Dat moet je er tegenwoordig bijzeggen. Want ironie is verboden en alles kan tegen je worden gebruikt. Als je gevoelig bent, tegen homohaat en discriminatie, opkomt voor minderheden ben je woke. Terwijl woke een van oorsprong positieve lading had. Oh ja, een televisie is een soort poppenkast maar dan met bekende Nederlanders.

tong80

Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video



[ Bericht 8% gewijzigd door tong80 op 19-02-2025 17:39:17 ]

Eindelijk is m'n nieuwe mediabox geïnstalleerd. Ik kan nu weer ESPN ontvangen. Val met m'n neus in de boter. Het Nederlandse voetbal rechtstreeks en in de analyse of herhaling. In de armoedige Nederlandse-en internationale voetbaltijden, derderangs ex-voetballers de waarheid horen verkondigen. Ene van der Kwakman uit Volendam, en een verdwaalde Deen. Perez met z'n kwetsend gezwets.



De plotse opleving dit Europees seizoen zal een oprisping zijn. Immers, resultaten bereikt met betonvoetbal. Het resultaat telt. Ondanks de laatste twee romantici langs de lijn. Typisch ook dat zowel van Persie als Bosz het zwaard van de publieke opinie boven hun hoofd hebben hangen. Hangen zullen ze ongetwijfeld. Uitstel van executie. Met de gitzwarte giftpennen in azijn gedoopt.

De 21ste eeuw gaat weer voor me open. Waar Depay topscorer allertijden kan worden in Oranje. Luuk de Jong, Wout Weghorst en Vincent Jansen de andere optionele spitsen zijn. "Vroeger" Willie van der Kuijlen, Willie Brokamp, Ruud Geels, Jan Mulder, Kees Kist, Wim Kieft, Roy Makaay, Jerrel Hasselbaink, Johnnie Bosman, Dick Nanninga, en Ruud van Nistelrooij reserve spitsen van Oranje waren.

Waar Miroslaw Klose all time topscorer op WK's kan worden. De echte Ronaldo en de legende Gerd Müller uit het Kröller Müller voetbalmuseum mag schieten. Waar Messi 8 keer Europees voetballer van het jaar wordt, de tweedehands Ronaldo in z'n slipstream de dubbele schaar en vrije trappen tot tranen toe ziet mislukken. Toch jankt dat-ie niet wordt gewaardeerd met z'n 5 uitverkiezingen.

Terwijl Bergkamp, Cantona, Laudrup, Robson, Lineker, Puskas, van Himst, Batistuta, Vialli, Gascoinge, Henry, van Hanegem, Netzer, Shearer, Seeler, Panenka, Nilis, Moore, Riva, Dahlglish, Giggs, Litmanen, Ginola, Zoff, Rensenbrink, Figo, Guardiola, Berry van Aerle, Deyna, Boniek, Buffon, Maldini, Rijkaard, Baresi, Klinsmann, Raôul bij elkaar nul keer "Europees" voetballer van het jaar werden.



Laat opa maar zeuren dat het vroeger beter was. Ik ga toch weer lekker genieten van ESPN. En me bevestigd zien in m'n mening. Toch hardop juichend. Opportunisme is me helaas niet vreemd. Hup Twente, Hup AZ, Hup Ajax. NAAAAAARRRRRR VOOOOREN....!

tong80

Half lege plastic bierglazen en kleine wegwerpaanstekers op het veld, spelersvrouwen die zogenaamd als sekswerkers bijklussen, spelers die netjes en beleefd, met twee woorden, om een gele kaart voor de tegenstanders vragen. Keurige hockey- en honkbal-ballen en volleybaltrainers die het voor het zeggen hebben bij de topclubs. Internationals van Oranje met een blauwe haarband. Het loopt de spuigaten uit in de Nederlandse stadions. Wanneer stopt deze gekte?



Wanneer worden wedstrijden weer eens ouderwets en goed verkloot ? Waar blijven de zwaargewonden na vechtpartijen op de tribunes? Waar blijven de volle bierflesjes, die goed gemikt doel troffen ? Zoals ooit bij NAC en Inter Milaan. We snakken naar Bengaalse, voetzoekende tijger-kanonknallers in het uit vak. We snakken naar ijdele, megalomane voorzitters en frauderende clubeigenaren. Of een traditioneel opstootje in Beverwijk.

Vroeger was niet alles beter, maar veel wel. Het voetbal zelf natuurlijk. Maar ook de randzaken waren geen kattenpis. Of voor de kat z'n kut. Toen werd er niet gezeken over een hi ha hondenlul meer of minder. Kon de Kromme gewoon openlijk op het veld "racistisch" een "spleetoog" uit Zuid-Korea nadoen tijdens FC Utrecht-PSV. Mocht Johan Derksen op het veld en in de VI iedereen nog figuurlijk en letterlijk afslachten. Weliswaar geen Friesland, maar in Veendam deden in het noorden ook de kaasschaaf en botte bijl van Derksen hun werk. Al dan niet bij kaarslicht.

Toen veegde de huidige bondscoach Ronald Koeman ongestraft z'n reet met een Duits voetbalshirt af. Waar ik live getuige van was op het EK-88. Ik stond immers achter het doel. Stonden meiden nog gewoon woke te koke i.p.v. dat Joke loopt te stoke dat ze hetzelfde loonstrookje moet krijgen als de Berry van Aerle's van tegenwoordig.

Zoals juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid. Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper.

Na het uitspelen van het restant aan speeltijd wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren. Ik was erbij, samen met m'n maten Ton en Harry, toen Willem 2 de laatste wedstrijd won. Kan me er weinig meer van herinneren. Zo messcherp is m'n geheugen ook niet meer.

Het is nog nooit zo rustig geweest op en rond de velden. Toch weten populisten en andere politici de indruk te wekken dat het zo niet langer kan. Dat er eindelijk eens maatregelen moeten worden getroffen. Zoals laatst wethouder Hekking van Doetichem, gemeente Juinen, de supportersbus van FC Den Bosch retour stuurde, Het was een uur voor de wedstrijden en het was notabe een combi. Waardoor het vrijwel zeker is dat er geen ongeregeldheden zouden plaatsvinden. Het leek deze week in het Europeesvoetbal dat er in Nederland meer saamhorigheid was dan ooit te voren. In mijn omgeving gunden Feijenoorders, Ajacieden en PSVers elkaar de volgende ronde. Ook op mijn favoriete voetbalforum (FOK!) was het al om positivisme. Wordt het niet eens tijd dat de uitsupporters van de (sub)topclubs weer in de stadions worden toegelaten? We onze toekomstige Stanley Messi's weer eens in alle stadions kunnen aanschouwen. Of is dat te scherp gesteld ?

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote naam of speler zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Het verspillen van talent zichzelf aangedaan. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders.



Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt. Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes.

Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.

De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet. Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen.

Op vakantie in 1986 werd ie als 22-jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld. Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.

Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Ze viel me die ochtend al eerder op. Je kent ze wel. Dat je denkt: 'Meid loop door, die chocoladeletters liggen er volgende maand nog steeds.' Alsof ze m'n gedachten kon lezen stapelde ze de letters op alfabet en op kleur. Puur, of ik er wel notie van wilde nemen. Qua inpeperen kon hier geen zwartkijkende, gekleurde Piet tegenop. Ze had geen haast zo te zien. Ik zou hier niks in de melk te brokkelen krijgen. Ze hervatte haar duidelijk van tevoren uitgestippelde snoeproute.



Ik moest denken aan mijn eerste dag in het magazijn van De Basismarkt. Op het industrieterrein, schuin tegenover het distributiecentrum van de PTT. Het zal 1996 geweest zijn. Voordat ik mijn route als orderverzamelaar begon met het eerste orderbriefje, gekregen van Paul van Steenbergen uit Gameren, kwam ik langs twee andere orderpickers.
Ik kende ze vaag van gezicht. De één vroeg, nogal luid: 'Bende gij nie van Nivo?' Ik schrok een beetje, was bijna geïntimideerd. Buiten dat ie nogal hard praatte, had ie een blik van: 'Durf eens ja te zegge, dan dan krijde een hengst.' Ik vroeg timide of ie me wel eens had zien voetballen dan. 'Jazeker, mè munne neef, De Platte.' Bleek later dat Henkie Versfeld, daar heb ik het over, altijd zo praatte. Dat-ie het type ruwe bolster blanke pit is. Je vergeeft zo iemand zelfs dat ie supporter van Feyenoord is. Oh ja, die andere was de neef van Henk, Bert vd Wetering. Hoe meer Bommels wilde het hebben?

Ik hervatte mijn tocht in de Albert Heijn. Ik volgde dezelfde weg als de, laat ik het netjes zeggen, vrouw die haar woorden niet op een schaaltje weegt. De broodkruimels die ik op mijn pad vond die ochtend waren onmiskenbaar van de onderweg snoepende voorgangster.

Ik kon er dus niet langs. Het leek me niet echt een schappelijke dame, hoewel ze er wel in huis hield. Ik liet het maar op zijn beloop. Klinkt misschien vreemd, maar weer kwam Henkie en De Basismarkt bij me in gedachten op. Van de grootste Luc Nilis fan van Nederland, tevens de gemeenste grensrechter in de Bommelerwaard Paul van Steenbergen, weer een orderbrief gekregen. Vol goede moed aan het verzamelen. Niet op de hoogte van de spelregels op de werkvloer passeerde ik Henk, alsof ie een trage linksachter van het tweede van Olympia was. Toen hoorde ik plots met de meest lijzige stem, alsof Frans Bromet aan het filmen was: 'Gááááán we inhááááálen?' Ik werd even op z'n Henks en op z'n Bommels op m'n plaats gewezen.

Die ochtend in december eenmaal buiten, m'n boodschapjes in de fietstas op de bagagedrager aan het laden. Staat de chocoladeletterkundige, spreekwoordelijk, pal naast me. Het was denk ik net even een stukje te ver lopen na alle inspanningen in de winkel. Ze gooide namelijk, met een ferme zwaai, haar halfje bruin in een rekje aan het stuur. 'U lijkt wel zo'n ouderwetse bakker, die deden dat vroeger ook.' Langzaam richtte ze haar hoofd op. Duidelijk onwetend van het bestaan van Jan de bakker. Ze besnuffelde me, met een misprijzende blik, van top tot teen. Het dedain spatte onder haar zware wenkbrauwen me tegemoet. Ze gaf geen krimp. Haar houding zei genoeg. 'Het was maar een grapje mevrouw.' 'Dat zijn geen grapjes. Dat laat je maar. Daar ben ik niet van gediend.'

Toen ze wegreed keek ik een andere klant aan. We hadden geen woorden nodig. We lachten beiden binnensmonds. Alsof we met een mond vol tanden stonden. Dan is het contrast met m'n oud-collega groot. Als Feyenoorder wist-ie 30 jaar geleden al van aanpakken. Had geen woorden nodig om tot daden te komen. Bij Henkie wist je al snel wat voor een vlees je in de Kuip had. Zoals De Kromme ooit hand in hand, tegen de tranen vechtend, afscheid nam van de "norse" Ernst Happel, zo steek ik m'n hand in het vuur voor de man wiens blikken kunnen doden. Zolang wij Feyenoord maar mogen blijven inblikken. Grapje Henk.......Voor de zekerheid.

Herman. Ex-collega.

De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging aan veel te hoge verwachtingen was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.



Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.

Tot het moment dat de destijds toonaangevende journalist en Ajax-kenner Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde, was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie, op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie, maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. Wat nog erger was, waren de trainingsmethodes destijds.

De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout, behandelden hem alsof hij zelf vond dat-ie Cruijff was. Terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Het zou een funeste ballast in zijn verdere leven veroorzaken. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie.
Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Hij zette echter een punt achter zijn Ajax-tijd, nog voor hij een professionele Ajacied zou worden. Desondanks wilden verschillende clubs hem inlijven. Daar ging hij niet op in. De afkeer van het harde voetbal was te groot. Wel belandde tijdelijk hij in een psychiatrische kliniek. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd.

Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. In een recenter verleden de Portugees Dani en de frêle Cruijff-protegé Tarik Oulida. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en een paar andere kleine clubs. Hij belandde zelfs in de bajes wegens het vervoeren van drugs. Zelf heeft hij altijd ontkent schuldig te zijn. Er ingeluisd door "vrienden."



In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dat is een gekleurde en persoonlijke mening. Iets met een dot van een kans, die ik vergat in te koppen. Ach, Cruijff was ook niet de allerbeste kopper. Iets dat hij waarschijnlijk ruiterlijk zou hebben toegegeven.

tong80

Net 2 uur bij de optocht gestaan en gekeke. Veel bekenden tusse de miense die meedede. Een paar keer half de optocht ingesleurd deur de meeleupers. Ik kreej gelijk weer zin. Munne maat René dun urste interviewde me. Ik vroeg hoe-ie ok al weer hiette. Hij was zunne achternaam nu al vergète. Vruger konnie bèter tege drank. Ut woar iig René van veure. Of van Vooren, zoals Piet Bambergen vruger zee bij de Mounties. Eigeluk hiet-ie van Rijen. Maar dan is ie niet incognieto mej carnaval. Dagge dan gin gekke dinge meut veroorlofe.

Van zunne doordeweekse doorweekte collega Rinus Reuzel van Rauw van de Barbecue, moes ik midden op straat aan een kwis meej doen. Het mooie woar dasse alle antwoorden goed rekenden. Dus nu in het bezit van een mooie ketting om om munne nek te hange. Er zat ok muziek in de optocht, want DJ Daffie liep mej Rauw van de Barbecue mee. Das bèter dan dieje president van Amerika, die valt oe rauw op oew dak qua Duck. Of woar ut Duk ? Volgens mij haal ik nau twee Donalds deur mekaar. Zal ut ins aan Wierd vrage. Die hèt overal een mening over, waar ie gin verstand van hèt.

Dur wer ok heel wa opgetrommeld qua publiek en meelopers. Henk liep vruger bij Olympia harder dan vanmiddag. Maar toen had-ie gin trommel om zunne nek. Nou verdedigde Henkie de kleure van de Bommelero's. Hij sloeg geen modderfiguur. Integendeel. Zelfs badmèster Adje Patatje stond mee te klappe. Maar die dacht denk ik da ut de bruur van Henk woar, Nico de zwemmert en Olympische scheidsrechter. Moar die trok deur Corona minder publiek in Tokio.

Over publiek gesproke. Het is asof ut ieder jaar ut zelfde herhaald wor. Piet Krens meezingend mej een hoedje op, Erica mej een Bosch flachetje zwaaiend, Hans dun vrugere dokter en vrijetijds musical schrijver mej zunne kleinzoon en Ome Wim en tante Tonnie samen een klein kliekske. Die zijn op leeftijd, dus op de loopfiets. Ome Wim moest lache toen ik seej dat dè komt deur de loopneuze in de familie.

Er liep ook unne Herman meej. Een kampioenskoppel mej zunne bruur Hans. Henk woar een keer nie te laat en beurde de twee bruurs op asse er deurheen zate. Da is ut moje tegewoordig, dè NIVO en Olympia gebroederlijk same speule. Munne nicht Marjoleine liep te zwieren en te zwaaije mej Hennie. Das misschien wel om de eer hoog te houwe van de allerurste Prins Carnaval in Bommel. Ik bedoel Mispelgat,

Anneke, Marianne, Jolanda en Luuk ontbrake natuurluk ok nie. Ik kon nu oprecht zegge dasse een dikke reet hadde. Want ze deje ut erom qua opvulling. Anneke voegde zoas altijd het woord bijj de daad en scoorde snel een loempiaatje. Das veur de middestand op stand en peil te houwe. Das een goed stel hoor, zou Theo Reitsma hebbe gezeet. Maar die is al mej pesioen. Dus die kannie meer zien wie er scoort. Zoas Maradona ooit mej de hand. De bijnaam van Diego was Pluisje trouwes. Een mooi bruggeske naar de lieve keinder die pluisjes en confettie in het publiek spote. De keinder langs de kant krege veul snoep van de optocht. Het leek SinteMaarten Mikmak wel.

Er deje ok veul minse ut ut Malse Arkeldurp meej. Dus nie alleen sport verbroedert, ok carnaval tegewoordig. Doar kunde van veinde wagge wil, ut is altijd bèter dan de polarisario van tegenwoordig. Dus accepteer mukaar, loop de polonaisse tegen de polarisario en alles sal reg kom. Dè kunde wel overlate aan de neije prins. Right said Fred. Die is ut gewend om veurop te lope as Bommelse trommelaar.

Iedereen un geweldige, gezellige en gebroederluke carnaval in ut mooie Mispelgat. Dagge na afloop zeet: 'Dè woar gruweluk lekker.'

ALAAAAAAAAAAF.......!

Herman. Ex-Drankmèster.

Bekijk deze YouTube-video

Het houdt maar niet op. Net weer een verdrietig bericht. Henk is overleden. Henk de gepassioneerde muziek-en voetballiefhebber. Henk de intelligente mentor plus jeugd-en keeperstrainer. Henk de coach van Stehman Sport in het legendarische zondagavond zaalvoetbal in de sporthal. Henk de laatste man van het zesde toen ze kampioen werden. Henk van Zuidam het erelid van NIVO, wegens 60 jaar lidmaatschap. Zijn hart lag dan ook bij N.I.V.O.-Sparta en bij Feijenoord natuurlijk. Zijn historische feitenkennis was up to date. Zowel qua voetbal als bij muziek.

Na zijn pensionering werd hij vrijwilliger bij de kringloop. De boekenafdeling had er een gouden kracht aan. Henk was zelf een veellezer. Op de hoogte van mijn liefde voor het voetbal en dan vooral Ajax, legde hij altijd de pareltjes voor mij apart. Voor een stuiver op de eerste rang. We deelden ook de passie voor muziek. Henk meer van de traditionele bands en artiesten, ik van de alternatieve gitaren. Soms overlapte de goede smaak. Zoals bij Bruce Springsteen. Ik plaag Feijenoorders wel eens dat ik op de grasmat stond bij het mooiste dat de Kuip ooit overkwam. The Boss live in 1985. Toen Henk en ik, samen met zijn broer Gijs, en zijn beste maat Rob en zoon Berry 4 uur lang genoten van een ras artiest.

Vanavond speelt Feijenoord in de Kuip tegen Inter Milaan. Ik vind als Ajacied de Europacup-finale in 1972 tegen ditzelfde Inter, in ditzelfde stadion, de beste wedstrijd van Ajax ooit. Met Cruijff op zijn hoogtepunt. Ik hoop vanavond dat Feijenoord ook tot grote hoogten komt. Dat ze winnen en een nieuw hoofdstuk schrijven in de roemruchte geschiedenis van deze mooie club. Dan mag voor mij het optreden van Bruce Springsteen een plaatsje zakken. Dat vanaf vanavond deze wedstrijd tegen Inter Milaan de boeken ingaat als mooiste ooit in de Kuip. Dat de geschiedenis is herschreven. Als kleine troost voor het overlijden van een echte Feijenoorder. Voor altijd een kameraad. Voor altijd een echte Bommelaar.

Herman.

Bekijk deze YouTube-video

2 december overleed de iconische Roemeense doelman Helmuth Ducadam op 65jarige leeftijd. Een doelman die internationaal bekend werd door één wedstrijd, en 4 gestopte strafschoppen.



Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan.

Zo ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80. Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities.

Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje (Sevilla) tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel, de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivilegieerde Bobo's uit Roemenië.

Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltyreeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penalty werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren.

De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen. Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen. Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.

tong80

Er zijn spelers die successen boekten en toch "vergeten" zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie? Zullen sommigen denken. De echte kenners en voetballiefhebbers weten zeker wel van zijn daden in voornamelijk het rood/wit gestreepte PSV-shirt.



Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuylen, maar wel degelijk een klasbak. Als tweede-of schaduwspits maakt Harrie Lubse tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer pur sang, die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie. De club ging hem als geboren Eindhovenaar dan ook aan het rood witte hart. Al jong fan, en dromend ooit voor PSV in het Philips stadion te mogen spelen, kwam zijn droom tot leven onder de Eindhovense lichtmasten.

Hij werd drie keer landskampioen en won twee keer de KNVB-beker. Lubse en zijn ploeggenoten wonnen in het seizoen 1977-1978 de UEFA-Cup. De eerste Europese prijs in de clubhistorie. Ze wonnen achtereenvolgens van Glenavon, Widzew Lodz, Eintracht Braunschweig en FC Magdenburg, in de halve finale van Barcelona (met Johan Cruijff) en in de finale van Bastia. Lubse scoorde tegen Glenavon (2x), Eintracht Braunschweig, Magdeburg en Barcelona.

Als beloning werd hij door Ernst Happel opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1978. Hij speelde 1 interland. Tegen Finland, in de voorbereiding op het EK-1976 in Joegoslavië. Hij scoorde één maal bij de 4-1 overwinning. De andere drie doelpunten werden gemaakt door......Willy van der Kuylen!

Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen bij Beerschot, Helmond Sport en Vitesse. Als Brabander promoveerde hij zelfs als topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. Hij maakte ook nog eens het winnende doelpunt tegen Veendam, waardoor Helmond Sport kampioen werd. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de zestien, de schaduw schuwend. Die zou hij aan Luuk overlaten. Zelf lucky in de zon, en onder de Eindhovense schijnwerpers raak schietend.

tong80

Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK-82. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten. Ze wonnen echter maar één hoofdprijs. In 1966 in eigen land de wereldtitel. Frankrijk had nog geen reputatie als "top" voetballand. Wel uitschieters zoals het WK-58 met spelers als Just Fontaine en Raymond Kopa, en Europees St-Etienne in de jaren 70.

Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde en was bij de internationale pers ditmaal een favoriet. Ze hadden immers de vedette Michel Platini in hun gelederen. Deze aanvallende middenvelder zou na dit WK in Spanje driemaal op rij Europees voetballer van het jaar worden: 83-84-85. Momenteel zit hij minder hoog te paard, gezien het strafproces wegens corruptie tegen hem en ex-voorzitter van de FIFA Sepp Blatter vandaag wordt heropend.

De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. De supporters werden in toom gehouden, en het geweld in bedwang. De wedstrijd bleek er één voor de statistieken te worden. Achteraf onterecht. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell. De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland dankzij de middenvelder van Manchester United met 1-0 voor. De treffer werd door de chauvinistische Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis.’ Zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blindelings overgenomen door de internationale media. De Engelsen wonnen de wedstrijd met 3-1 en de recordboeken waren herschreven.

Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjecho-Slowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd het record en de prestatie van de Tsjech in ere hersteld. Het record zou veertien jaar later weer uit de recordboeken verdwijnen. Want momenteel is het de Turkse spits Hakan Sükür (De stier van de Bosporus) die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea. Hoewel Sükür de grootste ster is in het Turkse voetbal, leeft hij al jaren in ballingschap in de V.S. Hem wordt belediging van de Turkse president Erdogan verweten, en het lid zijn van de verboden "terroristische" Gülen partij

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht, Sparta en West Ham United. Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid.

Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers (de flamboyante Jan Everse noemde hem compleet gestoord), andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carrière die hij als actieve voetballer had. Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties.

Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta. Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Ook de Portugees Dani en de Roemeen Dumutrescu werden gecontracteerd. Marco Boogers kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters. Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel.

Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen. Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar. In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste-'slechte speler ooit' in The Premier League. Een Top-50 waar ook Andy van der Meijden in staat.

Voor de fans van The Hammers is Marco een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville wordt herinnerd. Zijn voetbaltechnische kwaliteiten hebben ze van horen zeggen. Alsof in Nederland de legendarische Engelse midvoor Gary Lineker, die nooit een gele of rode kaart ontving, herinnerd wordt omdat-ie altijd zo goed meeverdedigde. De voetbalwereld draait soms vreemde rondjes en heeft vreemde kostgangers. Dat maakt de voetballerij wel zo aangenaam.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van de Brazilaan Socrates nog mooier: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napoli zijn tong over breken.

De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina.

Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden.

De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf. Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarrière. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.

De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarrière ongelimiteerd en grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we als (Nederlandse) voetballiefhebbers op. Dat we dat maar geheel onthouden.

tong80 Ex-meedrinkende rechtsbuiten.

Bekijk deze YouTube-video

Soms heb je gesprekken die van belang zijn. Zo nu en dan erg belangrijk. Zoals vanochtend. Over WLZ. Het gaat over een lang traject. Zeg maar iets dat de kwaliteit van je leven voor een groot deel bepaalt. Geen kwestie van leven of dood, het neemt wel een hoop zorgen weg. Ik voelde me thuis in m'n flatje echter in een rechtbank zonder advocaat. Zoals je de deur achter je dicht trekt na een gesprek bij de huisarts. Je vergeet altijd iets en je maakt niet genoeg duidelijk dat het de onderkant van je rug betreft. De zijpaden leiden de huisarts af, en je gaat met een zalfje de deur uit.

Er was gelukkig een begeleidster bij, die vulde aan waar ik dingen vergat te vertellen. Ze bracht ook een beetje lijn in m'n relaas. Vaak komt het goed uit als je verbaal sterk bent, soms, zoals vanochtend, raak je verstrikt in je woorden. Ook door de spanning. De begeleidster van Iris-zorg (al 8 jaar ) stelde me achteraf wel gerust.
Ze begreep wel wat ik bedoelde. Ze zei dat het best goed was gegaan. Toch voelde het onprettig. Het hoeft niet 100 % empathie te zijn, maar als je het gevoel krijgt dat je jezelf moet bewijzen als "hulp vragende" voelt het onaangenaam. Ben gelijk m'n nest in gedoken en van me af geslapen. Dromend van Cruijffie enzo. Zeg maar dat je een nummertje bent tussen de 13 en 15.

Nu effe muzikaal van me af blazen. Om dan vanavond, goed voorbereid, PSV met 8-1 van Arsenal te zien winnen. Of moeten ze uit ? Dan is het niet realistisch................

Herman, of tong80. Wis en waarachtig. Ache dè maar wit.

Bekijk deze YouTube-video

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er in de eerste helft niks van tegen Spanje. Het kookpunt werd echter uitgesteld.

Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen soelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas. Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld.

Echter, Nederland had nog klasse spelers in de voorhoede, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd. De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen.

Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin is niet voor niets kunstschilder. De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In oranje gekleurde café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk.

Momenteel is het behelpen voorin. Schraalhans koning, de spits van PSV in vrijwillige ballingschap. Die van Feyenoord een buitenlander, terwijl de midvoor van Ajax de handen niet op elkaar krijgt. En Robin ? Robin wordt straks de nieuwe pannenkoek. Hij bakt er immers niks van. Hier wordt het verleden snel vergeten. Verdedigen is het nieuwe heden. De buitenlandse trainers zitten niet voor niets op de schopstoel.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Onderwerpen voor een voetbalcolumn, of in dit geval verhaal, liggen voor het oprapen. Meer dan een eeuw voetbalhistorie is een weldadige en gevarieerde bron om uit te putten. Ditmaal hou ik het echter dichter bij huis en recenter van geschiedenis.



Ik ben drie jaar geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten daarna heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. Integendeel. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.

Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 12 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval.

Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen. Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren.

Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is nog heftiger dan die van mij. Facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden wel raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af. Het verhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal.

Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel. De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frénk van der Linden (kunststof NPO1) en de vorig jaar overleden uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel.

Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ongetwijfeld ook op m'n gemoed gaan spelen.

Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Momenteel zijn Gijp en VI geen schim meer van wat ze ooit waren. De urgentie is weg, alleen nog spraakmakend door ordinaire rellen en onderbroekenlol.

Ook mis ik Kieft tegenwoordig. Net zoals ik Kraaij en Bossie mis in wat ooit een geweldig voetbalprogramma was. Ik blijf duimen dat Kieft er straks weer eens zit. Nippend aan een glaasje water. Dat het weer over voetballen gaat. Misschien volgend jaar tijdens het WK. Samen met Kraaij en Boskamp natuurlijk. Dan is mijn zomer bij voorbaat geslaagd.

tong80

TV / tong80 op televisie. VoetbalKrexxx. Mei 1997. KRO Nederland 1.......

Als je op doktersadvies dagelijks moet wandelen en in "de stad" woont, is het normaal dat je echte Bommelaars tegenkomt. Ik weet eigenlijk niet wat de definitie van een echte Bommelaar is. Voor mij, en wie ben ik, is iedere Bommelaar een echte. Als ik de laatste tijd een Bommelaar tegenkom, echt of niet, is de vraag vaak: 'Hedde ut geheurd?' Dat hoor ik de laatste tijd te vaak. Veel te vaak. Soms ben ik op de hoogte, de andere keer ben ik bang om te horen wie nu weer. Het betreft dan weer een overleden (echte) Bommelaar.

Ik ben inmiddels 62. Een leeftijd waarop je meer begrafenissen hebt dan bruiloften. Maar voor mijn gevoel gaat het iets te hard. Iets te veel jonge minse, iets te veel markante minse en iets te veel echte minse. Het betrof dit keer Kees. De muzikant, schrijver, organisator, acteur, reclameman, levensgenieter (Al dan niet in Spanje). Daarom deze column uit het archief. Waarbij ik niet twijfel hem een Echte Bommelaar te noemen. Dus minse, Carpe Diem. Geniet van wagge het, en koester dagge een Echte Bommelaar zeet. Veur ge het wit zeggen ze over oe: "Hedde het geheurd?"

In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.

Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poorterij jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!

Vijf jaar na de zesde Bommelrevue, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.

Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen. Moeke is heelhuids thuisgekomen.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.

Herman.

Bommels centrum hiet de stad
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid

niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft

het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier

de Wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos naambordje gemist

het mooie hart van Bommel
blijft eeuwig kloppend
daar valt niet aan te tornen
Bommel in al zijn pracht

Herman

Atletico Madrid voorzitter Jesus Gil a Gil vroeg zich in de jaren 90 af of er bij Ajax een bonenmachine was waar donkere voetballers uit werden geperst. Zijn club speelde in het Champions-League seizoen 95/96 tegen Seedorf, Kanu, Finidi, Bogarde, Musampa, Davids, Reiziger en Wooter. Het was echter niks vergeleken met de discriminatie uit de begintijd van het voetbal.



De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste en/of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport. Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen.

In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge, donker gekleurde Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen. Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander.

De Engelsen claimden destijds al het alleenrecht op de enige manier van voetballen. Het zou ze decennia lang weerhouden van echt internationaal succes. Met voetbalgeweld bleven ze koploper.

In 1925 ging Friedenreich met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger). Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder voor die tijd een opmerkelijke uitzondering.

Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer in officiële wedstrijden (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers. Waar roem niet alleen vergankelijk is, maar ook nooit gekregen.

tong80

Aanvaller/middenvelder Matt Le Tissier had misschien wel record international kunnen worden in Nederland of Brazilië. Hij was echter een Engelse voetballer. In Engeland moest je destijds voornamelijk draven en rennen. Le Tissier speelde 540 wedstrijden voor Southampton waarin hij 209 doelpunten maakte. Hij zou uiteindelijk maar een schamele 8 interlands spelen. Zelfs onder bondscoach Glenn Hoddle, ex speler van Tottenham Hotspur, kreeg hij amper speeltijd. Terwijl Hoddle zelf ook een elegante technische middenvelder was als speler. De voorganger van Hoddle, Terry Venables, schatte zijn kwaliteiten ook niet op waarde. Dit alles zou te maken kunnen hebben met het feit dat Le Tissier begin jaren 90 een al getekend contract bij de Spurs verscheurde. Hoewel het zijn favoriete club was zou hij spijt kunnen krijgen zei hij.



Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The Saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss waarschijnlijk wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. Oranje zou er een moord voor doen. Arsenal trainer Arsene Wenger vergeleek hem met Michel Platini. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 200 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Ongekende cijfers. Als hij scoorde was het vaak van buiten het strafschopgebied. Een van deze afstandschoten was die tegen Blackburn Rovers. Na enkele spelers te zijn gepasseerd, schoot Le Tissier de bal vanaf 30 meter in de linkerbovenhoek. Aan het einde van het seizoen 1994/95 werd deze treffer verkozen tot Doelpunt van het Jaar.

Zijn laatste doelpunt voor The Saints maakte hij in 2001, na 2 jaar van blessureleed. Deze bleek memorabel omdat het ook het laatste doelpunt was dat in The Dell werd gemaakt. Het 103 jaar oude stadion werd te klein en de club zou vanaf het volgende seizoen zijn wedstrijden afwerken in het veel grotere St. Mary's Stadium. De laatste wedstrijddag van het seizoen 2000/01 was tegen Arsenal in eigen huis. Tweemaal kwamen The Saints op achterstand tegen de Gunners, maar beide keren wisten ze de stand weer gelijk te trekken. In de 74e minuut kwam een aangeslagen Le Tissier vervolgens binnen de krijtlijnen. Twee minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg hij de bal ineens aangespeeld, Le God stond echter met zijn rug richting de goal. Met twee snelle passen nam hij de bal mee en met een dropkick plaatste hij deze in de linkerhoek van het doel, achter keeper David Seaman. Het stadion ontplofte en huilende fans vierden nog minutenlang na het laatste fluitsignaal het bevrijdende doelpunt van Matthew Le Tissier.

"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"

Bekijk deze YouTube-video

Welke Nederlandse spelers kunnen zeggen dat ze in buitenlandse dienst de wereldbeker hebben gewonnen? Je denkt dan aan Ruud Gullit, Frank Rijkaard of de grote Marco van Basten. Weinigen zullen denken aan Harry Decheiver (Bijnaam mooie Harry).



Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er verscheidene andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen. Uit m'n hoofd (aanvullen mag): Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig en heeft zinnige en prikkelende meningen.

Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.

De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Het naar later bleek gedoopte Juventus dat Ajax in de halve finale had uitgeschakeld, en een jaar eerder in de finale Ajax versloeg. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.

De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures, evenals van Basten voor hem, te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had in het topvoetbal. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.

tong80

Van alle culthelden die Feyenoord in de jaren negentig op het veld had staan, was József de meest geliefde. Alsof het de Taaie Tijgers uit Louloenersloot, het stripboekenelftal van de bananen etende spits Appie Happie, betrof stonden ze als markante en kleurrijke persoonlijkheden op het veld.



John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse.

József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de wijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.

József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut krijgt Feijenoord een strafschop nadat Stan Valcks de jonge Braziliaan Glausio heeft gevloerd. Valcks een tweede gele, dus rode kaart, en Glausio per brancard van het veld af. József komt het veld in als vervanger van de Braziliaan. Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’.

De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Nog 3.

2