Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Hans Kraay junior speelde vaak toneel tijdens Voetbal/Veronica Inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen en melden heeft. Hij liet zich, als het kale mannetje bij Bennie Hill, vrijwillig op z'n kop slaan. De ene keer letterlijk door de goeie lobbes Jan Boskamp (het betere schouderwerk), de andere keren figuurlijk door Gijp en Derksen. Die plaatsten stelselmatig denigrerende opmerkingen als Kraaij wel degelijk iets zinnigs zei. Kraaij speelde dan (meestal) het opgewonden standje, zoals hij dat ook op het veld als voetballer deed. Als ze er aan de tafel een warboel van maakten, pleurde de luis in de pels, de overal mislukte programmamaker, verslaggever of interviewer, de wanstaltige schlagermuziek karaokende Wilfred Genee er een poep-en pies filmpje in. Dan nog het liefst een video van de opgewonden Kraaij, die langs de lijn als amateurcoach z'n jasje op de grond smeet. Het geruzie was vaak gespeeld, want immers alles voor de kijkcijfers.



Hij was een talentje in de jeugd bij Feijenoord. Een groter talent in dat B-elftal was ene René van der Gijp. Gijp was toen al een losbol, en werd bij Feijenoord, toen-ie zich met bolhoed en wandelstok, met een taxi voor het trainingsveld had laten afzetten, weggestuurd. Gijp haalde met een omweg, Sparta, Lokeren....PSV, toch nog de top en het Nederlands elftal. Gek genoeg zegt men toch nog steeds dat Gijp er meer uit had kunnen halen. Dat zou kunnen kloppen. Maar misschien had vd Gijp deze instelling en gedrag wel nodig om zich prettig te voelen, te presteren.

Toen de vader van Kraaij Jr., Hans Kraaij Sr., manager was van Feijenoord, stond Jr, op het punt van debuteren in het eerste. Zijn dominante vader, besloot echter zijn invloed te laten gelden en stak daar een stokje voor. Kraaij Jr. zou te onvolwassen zijn en z'n pa was bang voor een afgang. Kraaij Sr. zal eerder aan zichzelf gedacht hebben. Hij zou er misschien op aangekeken worden. Senior was toch al van de onzekerheid. Bij Ajax en Feijenoord moest hij wegens het feit dat-ie niet tegen spanning kon voortijdig opstappen als trainer en technisch directeur. Het ego van Jr.'s vader was sowieso al groter dan de gemene deler, gezien het feit dat ie niet meer aan tafel wilde zitten bij Gijp en Derksen, omdat-ie te weinig spreektijd kreeg ten opzichte van die twee.

Kraaij Jr. heeft ondanks dat-ie het bij Feijenoord niet haalde, toch nog geschopt tot prof. Letterlijk en figuurlijk. Een carriere van meer dan 15 jaar zelfs. Waar Sr. groter was dan de gemene deler, was Jr. eerder een gemene uitdeler. Verborgen bleef zijn voetballende talent. Hij dacht zich alleen te kunnen handhaven in het betaalde voetbal door als een zeis over het veld te razen. Hij wist dat-ie Zeist (trainingscentrum Nederlands-Elftal) nooit zou kunnen halen. Zijn ego echter zat hem niet in de weg. Als ie niet voetballend over de tong zou gaan of anderzijds er bovenuit kon steken dan maar schoppend en tierend.

Kraaij Junior kreeg ooit een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?

Inmiddels is Kraaij Jr. al meer dan 30 jaar werkzaam als reporter op tv. Veelal in de KKD. Hij neemt blijkbaar genoegen met een rol aan de zijlijn. Dat is jammer. Net zo jammer is dat hij een vreselijk programma met homevideo's presenteert. In het voedbalpanel (Voetbalpraat) bij ESPN heeft hij altijd zinnige woorden. Daar hoeft-ie geen toneel te spelen. Hoeft hij zich niet te laten kleineren en wordt hij niet uit de tent gelokt door een omhooggevallen haarstukje. Ik zou hem graag terug zien in VI. Doe er dan gelijk Wim Kieft bij. En als frisse wind Theo Janssen, die helaas ook z'n image tegen heeft van losbol en drankschuit. Mogen in het vervolg Wierd Duck, Hélène Hendriks, Heleen van Rooijen, Job van der Knoestert en andere kontlikkers van Derksen thuisblijven. Kunnen ze lekker homevideootjes kijken. En naar Vandaag Inside. In een oud-tevens nieuw jasje. Allebei gepresenteerd door.....Wilfred Genee.

tong80



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 12-09-2024 18:21:33 ]

quote:

Op donderdag 12 september 2024 18:13 schreef Socios het volgende:
voedbalpanel, ja?

Al veranderd/toegevoegd.

Ik liep vanochtend met twee tassen vol boodschappen van de Appie, tegen de wind in, kromgebogen naar m'n flatje in de Jan Haeckenhof. Wilde net de Koningstraat ingaan toen ik werd toegezwaaid. Het was de altijd vriendelijke verkoopster van de Etos die de winkel opende. Zoals het hoort goed gebruind en in het zwart. Ze riep dat ze mijn stukjes graag leest. Leuk, zei ik. Maar kijk wel uit met wat je zegt, ik schrijf er zo een stukske over. Ze moest hard lachen. Misschien geef ik je wel een bijnaam. Ze schaterde het uit.



Vorige week had ik het er over dat er zoveel verdwijnt en verdwenen is in Bommel. Voordat de Etos er kwam, zat er de Aldi. Daar nog voor Expert. En nog langer geleden Volume. Dit rijtje namen toont in een paar zinnen aan hoe snel het gaat. Of juist langzaam. Net wagge wil. Ik wilde de verkoopster een stoere bijnaam geven, maar ik wist niet eens hoe ze in het echt heet. Ik terug naar de winkel. Ze bleek Marianne Wijnnen te heten. Met twee 'ennen' zei ze. Of het haar voor-of achternaam betrof weet ik eigenlijk niet. Daarom gewoon allebei met dubbel n. Altijd beter dan een dubbele tong. Qua wijn dan.

Bijnamen, ook zoiets wat langzaam verdwijnt uit Bommel. Wie wit nog wie De Tor was, of De Schuuk ? Gerrit de Koreaan. Net als De Lub en De Kneuter wonend in De Puddingbuurt, oftewel Peyton Place. Om de hoek in de Agnietenstraat woonde Cor de Kat. Ik vermoed dat Dikke Ton daar zijn vleeswaren haalde. Die woonde immers iets verderop in de Maasstraat. Dat Jan de Bakker ook vlakbij zat was mooi meegenomen. Alhoewel die ook langs de deuren ging. Daar heeft De Bums zijn bijnaam aan te danken. Welleswaar bij een andere bakker, maar hij bakte ze wel degelijk bruin.

Dat is een mooi ezelsbruggetje naar Marianne. Nu nog een bijnaam. Maar zal ik dat wel doen ? Er kleeft al snel iets negatiefs aan een bijnaam. Nee, ik doe het niet. Ze verdient gewoon een keer in het zonnetje gezet te worden. Onder haar eigen naam. Met of zonder twee ennen maakt dan niks uit. Dat we nog lang mogen genieten van een vaste lach in de stad. Zon gebruind en zwart gekleed. Echt Hema wilde ik posten. Moet natuurlijk zijn Echt Etos, en Echt Marianne. Daar pakken we een wijntje op. Proost.

Herman. Ook in het zwart.

Er zijn wereldsterren of grote voetballers die niet oud werden doordat ze verongelukten, een hartaanval kregen of anderzijds. Bruno Pezzey (39) bijvoorbeeld. De sierlijke Oostenrijkse verdediger, die 4 keer genomineerd was voor Europees voetballer van het jaar en op het WK78 met Oostenrijk, West Duitsland met 3-2 uitschakelde in de Achtste finales. De 3-2 overwinning staat als hoogtepunt in de Oostenrijkse voetbalgeschiedenis. Pezzey overleed als toeschouwer bij een ijshockey wedstrijd door een hartaanval. Of de Italiaanse wereldkampioen (1982) Gaetano Scirea (36), eén van de zes spelers die alle zes prijzen van UEFA en FIFA won. Ook hield hij Franco Baresi vier jaar uit het nationale elftal totdat hij in 1986 afscheid nam. Hij wordt gezien als één van de beste verdedigers ooit. Als scout voor Juventus in Polen verongelukte hij met nog twee slachtoffers.



Vier dagen later verongelukte de misschien wel beste Poolse speler ooit, vooruit samen met Boniek, Kazimierz Deyna. Hij won Olympisch goud op de Olympische Spelen van München. Vier jaar later werd het brons, net zoals op het WK78. Ook in Duitsland werd hij derde op het WK74. Hij speelde een voor die tijd enorm aantal van 97 interlands, waarin hij het ook niet misselijke aantal van 41 doelpunten maakte. De wonderdribbelaar uit Spanje Juanito (38) verongelukte, ook als scout werkzaam voor zijn oude club Real Madrid tegen Torino. De flamboyante Belg Ludo Coeck (30) verongelukte toen hij nog voetballer was na een tv-optreden. Coeck speelde op het WK82 en het EK84 en behoorde tot de beste Belgische generatie met het beste nationale elftal. De Belgische glory, derde op het WK86 zou hij niet meer meemaken.

Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk (23) nog? Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in diverse jeugdselecties. Hij zou echter maar 23 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), werd hij gecontracteerd door eerst AZ-67 en daarna Feijenoord. Door twee zware blessures kwam zijn talent niet tot zijn recht en werd hij uitgeleend aan Cercle Brugge om daarna een contract te tekenen bij FC Twente.

Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo tussen Enschede en zijn woonplaats Hengelo. Net als bij zijn generatiegenoot Ajacied Robbie de Wit (hersenbloeding), zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.

John van den Brom is momenteel een trainer met overwicht en analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt momenteel een vereiste te zijn om te mogen analiseren op tv. Gezien levensgenieter Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden. Een rondje geven zat er helaas niet meer in.

Ik belde net met Jan. Jan van Maren. De muzikant met Afro kapsel. De voetballiefhebber. De fan van FC Den Bosch. De fan van Nivo Sparta. De Echte Bommelaar en muzikant. In een dorp geboren. De stadse fratsen al snel onder de knie. De Oboema onder de Tony van Heemschuts. De levenslustige stapper. De positivo pur sang.
Jan zei met heldere stem dat-ie nog twee of drie weken te leven heeft. Ik schrok me kapot. Z'n stem klonk zo helder. Z'n grappen waren als nooit te voren.

Ik durfde het gesprek niet te beëindigen. Wetende dat het de laatste keer is. Jan ik hou van je en nog vele andere Bommelaars.

Kick some ass in de muzikantenhemel.....!

Herman.






Nivo Sparta is nog altijd foutloos in de tweede klasse F, maar dat was niet het belangrijkste: de overwinning op GJS werd opgedragen aan vrijwilliger Jan van Maren, die ernstig ziek is. Voor de aftrap van de wedstrijd was er al een groot spandoek te zien voor de clubman.

Marry Bouman, Kees Klijn 28-09-24, 19:51 Bron: BD
Nivo Sparta - GJS 3-2 (1-20). 8. Iain Brands 1-0, 21. Alex McDetmott 1-1, 36. Sjors Hendriks 1-2, 52. Frenk Schaap 2-2 (strafschop), 61. Sky van Dongen 3-2.

Trainer Niels Blom noemde het een zwaarbevochten zege. ,,Zelfs op het laatst nog wel wat billenknijpen." Nadat Iain Brands met een kopbal de Zaltbommelnaren op 1-0 had gezet, was het uitvallen van verdediger Fabrice de Jonge een ommekeer in de verhoudingen. ,,Toen waren we het even kwijt en GJS profiteerde door de score om te draaien", analyseerde Blom. Uit twee vrije trappen van Quincy Bartens werd ook twee keer met het hoofd gescoord door de Gorcummers.

Na rust lachte het geluk de thuisclub toe. ,,We kregen een makkelijke gegeven strafschop en daar wist Frenk Schaap wel raad mee", vervolgde Blom. Uiteindelijk had Sky van Dongen het laatste woord. Hij schoof de winnende binnen: 3-2. Het betekende de tweede driepunter in dit prille seizoen. Nivo Sparta bracht vooraf met een groot spandoek een eerbetoon voor de ernstig zieke supervrijwilliger Jan van Maren. ,,We hebben de zege aan hem opgedragen", besloot Blom.





[ Bericht 33% gewijzigd door tong80 op 29-09-2024 14:07:13 ]

witte nog
de Wielewaal
ouwe minse
samen, in goede handen

nust het hertekamp
Zeus op de loer
de God van het water
de reus in beton

witte nog de tweede
Wielewaal
de tussenstap
ook al bejaard

nu de derde Wielewaal
jong van geest
de ouwe Bommelse minse
weer in veilige handen

Herman.

Via Herman van Dijk, mijn overbuurman in de Koningstraat, bekend van zijn spijs en wijn, kwam ik in contact met Maarten van Rossum. De zoon van Toon, mijn favoriete leraar van vroeger. Ik mengde me in hun chat op FaceBook. Was grappig. Het klikte onmiddellijk. Ik zat in de klas bij meneer van Rossum. Op de Mavo, in de Thorbeckestraat. Met ome Leo van Opijnen als de ultieme concierge. Meneer van Rossum was een flamboyante man. Als het onrustig was in de klas en de belhamels de overhand namen, strooide ie met geweldige anekdotes. In één of andere hoek. Zelfs de stoersten hingen aan zijn lippen. Eén en al oor, waar andere leraren de leerlingen kwelden alsof ze kwel zelf waren. De lessen van Toon van Rossum waren alles behalve een kwelling. Niet te turven hoe vaak ik bollend van plezier uit de klas rolde.



Vertelde ie hoe hij als Nederlandse Top-Bridger in Duitsland op vakantie, in aanraking kwam met hun nationale kaartspel. Skaat. Zeg maar het Duitse klaverjassen. Het fotografische geheugen en de net geleerde grondbeginselen gingen hun werk doen. Zonder te pochen vertelde hij dat-ie tien seconden naar de kaarten in zijn hand keek. Hij ze in z'n geheugen had gegrift. Vervolgens blindelings zijn eerste Skaat-kaartwedstrijd won zonder te verblikken of te verblozen. Zijn kaartgenoten in Duitse verbijstering achterlatend. Zoals een Duitse verslaggever ooit riep tijdens Kaiserslautern - Ajax bij het debuut van Clarence Seedorf: 'Dass gibt's nicht, der burche is grade 16.'

Van Rossum, voor mij destijds nog voornaamloos, kon de spanning ook mooi opbouwen. Tentamen luistervaardigheid Duits. Eén voor één werden de cijfers door meneer van Rossum opgelezen. Dan zit je te zweten als een leerling op de basisschool, die opgeroepen wordt voor de schooltandarts. Niet begrijpend dat het op alfabet gaat, en je de blauwe enveloppe pas aan het eind van de week krijgt. Een 'T' immers.
Mijn naam kwam maar niet te voorschijn. Toen als laatste was ik aan de beurt. Toon van Rossum, met een grafstem en diepe treurnis veinzend: 'Herman, ik kan het niet anders formuleren, je hebt het weer eens voor elkaar.' Ik zakte steeds verder weg onder de tafel, zwemmend in m'n eigen zweet. Daar komt weer een onvoldoende. 'Herman, je hebt een tien. In Duitsland is dat zwaar onvoldoende. Zal ik het op zijn Duits zeggen. Du hast ein einz.'

Later op de Havo, waar ik 8 jaar over deed, en van school ging zonder diploma, omdat klasgenoten me met u begonnen aan te spreken en vroegen of ze m'n tas moesten dragen, vaak aan Toon van Rossum gedacht. Het knusse van de Mavo, met leraren die je dierbaar waren en een concierge uit duizenden miste ik wel op de van Heemstraweg. Het tunneltje mis ik ook, maar dan spreekt mijn Nivo-Sparta hart. Het Nivo Sparta van Ome Leo de congierge. De leraar Duits Toon van Rossum, die veel te vroeg overleed. Ze zouden een museum naar hem moeten vernoemen. En ome Leo verdient een standbeeld.

Herman.

het centrum is de stad
de nieuwbouw was de Balkan
boomplantdag in de nieuwe wijk
de Spellerwaard

achterhaald, ingelopen
de Waluwe tegenwoordig
ik verdwaal er
ben de weg kwijt in Bommel

het is als in het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

we blijven denken aan het hart van Bommel
zoals in Rotterdam
de Kromme en ijzeren Rinus
hun hart in het gebroken centrum

mijn Bommelse hart ligt in De Stad
ik verdwaal nog steeds in de Spellerwaard
de zwaluwen vliegen de stad voorbij
ligt niet aan de Waluwe

Ligt aan mij

Herman.

Ik was 11, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Het werd, en hij kreeg de naam Cruijffie. Na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond. Mijn broertje Wim dolf het onderspit. Die had meer met de andere Johan, Johan Neeskens. Ook wel Johan de Tweede genoemd. Hij bofte dat het geen rooie hond was.



Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten (Ondanks het huidige succes van damesvoetbal). Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.

De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot spoken van pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. De wedstrijd waarbij de scheidsrechter zo onder de indruk van de held van m'n broertje was dat ie Johan Neeskens 3 keer een strafschop liet nemen. Twee keer regulair en één keer extra omdat Wim Jansen te vroeg inliep.

Mijn enthousiasme voor het hondje genaamd Cruijffie doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou samen met Johan Neeskens en andere helden die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Mijn broer bleef de grootste fan van De Nees.

Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn en m'n broertjes helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale helden. Cruijffie en Neeskens. Sterren die eeuwig zullen stralen. De voetbalhemel heeft er vandaag weer een godenzoon bij. Een Hollandse meester, met de fluwelen streek aan de bal, in beton gegoten. Is ie er toch ingetuind.

Herman.

Het Nederlands Elftal wordt de eeuwige tweede genoemd. Joop Zoetemelk als individu ook. Die werd echter ooit Tour winnaar en wereldkampioen. Drie keer tweede geworden op een WK als klein land. Wel het voetbal gemoderniseerd. In 1974 West-Duitsland in de finale gekleineerd. Niet voor de winst gaan, maar voor de vernedering, schoonheid en romantiek.

De op één na mooiste en memorabele strafschop op een groot toernooi is ook door Oranje binnengeschoten op dat wereldkampioenschap in West-Duitsland. Ditmaal niet door een fluwelen streling van een Hollandsche-of Tsjechische meester. De Panenka op het EK-76 staat met stip op één. Door de hartstocht die het Nederlands-Elftal ook typeert staan we op twee. Johan de tweede, legde in de tweede minuut aan. Een strafschop vol met kalk. Kalk van de links-en rechtsbuiten was het normaal. Nu was het opstuivende kalk van de penaltystip. De Panenka was van een brute schoonheid. Neeskens combineerde het met hartstocht en passie. Heel Nederland stoof op.'We leiden.' sprak de legendarische Herman Kuiphof.

Als elfjarige sprong ik een gat in de lucht. De Nees schoot een gat in het net. Dit kon niet meer misgaan. Het droevige einde was toen niet te voorzien. Weer tweede. Net zoals op het WK-54 wonnen de Duitsers van het beste team in de finale. Destijds het al vijf jaar ongeslagen Hongarije, na een 0-2 achterstand. In de internationale verkiezing van elftallen van de eeuw, eindigde Wereldkampioen Brazilië van het WK-70, met Pelé, op 1.

Het geweldige Hongarije van het WK-54, met Puskas, op 2. Oranga Magica, het totaalvoetbal van Nederland met Cruijff, op het WK-74 op 3. Eens iets anders dan tweede. Als er iemand de tweede plek verdient in de voetbalhistorie is het wel de Nees. Johan twee genoemd in zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona. Achter Johan Cruijff. De op één na mooiste strafschop aller tijden van de mooiste en beste nummer twee van Nederland.

tong80

Op woensdagavond 21 december 1977 speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode. Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup.



In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.

Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.

De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs.

In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.

FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.

De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.

tong80

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint natuurlijk achterin. In het doel onbetwist Jan van Beveren. Daarna de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column.



Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. Wel wereldtoppers geworden. In 1964 werd Rinus Israël, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit ging verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander.

Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier. Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen zou gaan beleven. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus natuurlijk de Wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij zelfs één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EC-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revanche nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EC-1 wist te winnen. Na tien jaar het ene na het andere nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en speler van Oranje ging ie "afbouwen" bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 al pijnlijk duidelijk was geworden.

De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats op dat toernooi afstaan aan Arie Haan. Na zijn vertrek bij Feijenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar in de Eredivisie. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets.

De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Z'n knieën gehuld in rekverband. Zijn voetballoopbaan rekkend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest. Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, klein hartje. Een gouden gids geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Chinees Restaurant Bommel Wok.



Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt.Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius.Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen,slapjes en snel moe.Naar de huisarts geweest,die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde.Ik moest er snel iets aan gaan doen.Meer bewegen het liefst door te gaan sporten,gezonder en gevariëerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen.Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen.De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf.Ik was liever gaan schaken,maar mocht niet te hard van stapel lopen.Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.

Nu nog gevariëerder eten en genoeg drinken.Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg.
Gevariëerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk.Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard,het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chineze restaurants.Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn.Je beweegt terwijl je gevariëerd eet.

Ik op pad naar Bommelwok,lopend natuurlijk.Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan.
Eerst gebeld of ik moest reserveren.Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon.
Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen.Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren.Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten.Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen.Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.

Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster.Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier.De stoute schoenen aangetrokken en opweg naar de mooi gestalde voederbakken.Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten.Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen,er is zoveel keus dat je gaat twijfelen.Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming.Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord.Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.

Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt,alles was herkenbaar.Nu nog kijken of het eetbaar is.En of het eetbaar was.De nasi was lekker pittig,de Chineze garnalenkroketjes om op te vreten,de mini loempiaatjes vol tauché en groentes.Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen.Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.

Op naar de tweede ronde.Voelde me wel een beetje dizzy,beetje wankel.Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek.Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt.Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad.Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries.Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan.Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was.Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg.Aan tafel begon mijn tweede expeditie.En weer was alles geweldig.De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in,de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork,de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.

Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer.Gasten aan de aanpallende tafel keken verbouwereerd op.Maar die weten niks van de Chineze cultuur.Bommel had het weer voor elkaar.Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan.Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog.Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts.Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest.Wankelend liep ik naar huis.Toch iets te veel gegeten denk ik.Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in.Maar ik ben op de goede weg.

Een acht en een half.

tong80

Cafetaria Marktzicht



Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje plus 5 dagen samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid. Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonnenschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt slurpen.

En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk. Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op. Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.

We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup. Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog. Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren. Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v. dat het aan het tafeltje werd bezorgd. Maar goed een kniesoor.

Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect. De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof.

Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien.
Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken.
De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.

Na de Bommel wok is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een eettent.

Net als bij de Bommelse wok een dikke 8 en half. Ik ben nog aan het bijkomen. Of uitbuiken, net wagge wil.

Dinsdag visdag in Zaltbommel. Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.



Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes. Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden. Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt. Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden. Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.

De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt. Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet. Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen. De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.

De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar. Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat. Voor de echte visliefhebber is er geen andere dan Jaap met zijn kraam.

Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het niet eens over de paling heb gehad. En geen onzin heb uitgekraamd.

Een voetballer is normaal gezien op zijn hoogtepunt tussen zijn 24ste en 30ste. Normaal is echter niet van toepassing op de Engelse rechtsbuiten Stanley Matthews. Geboren in 1915 werd hij opgeroepen om tijdens de tweede Wereldoorlog zijn land te dienen. Het weerhield hem er niet van één van de grootste voetballers ooit uit Engeland te worden. Als illustratie voor zijn status werd ie als enige speler geridderd terwijl ie nog betaald voetbal speelde.



Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international.

Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde. Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt. Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen. Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa.

Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.

In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.

1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.

Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua salarisbetalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.



Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.

Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3.

Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren.

Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek. De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame.

Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen.

De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.'

tong80

Shoarma-zaak Ramses



De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte. Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren. Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid. Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel. Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.

Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champion was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen. Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak had internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen. 'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?' Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.' En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter. En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.

Ramses krijgt een dikke 9 van me.

tong80

Er zijn spelers die je aan hun voornaam herkent. Oeki, Koko, Epi of Clarence. Ik wil daar Kiki aan toevoegen. Kiki is een beetje vergeten voetballer. Terwijl-ie 3 keer landskampioen werd, de Champions League, Wereldbeker voor clubteams en Europese-Supercup heeft gewonnen.



Speelde bij o.a. Ajax, Malaga, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Stond bijvoorbeeld ook in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.

Hij schreef op 21 augustus 1996 tevens Ajax-geschiedenis door het eerste doelpunt ooit in de Arena te scoren, in een wedstrijd die Ajax met 1-0 won van NAC-Breda. Destijds speelde Ajax nog de pannen van het open dak. En moest Marco van Basten nog een pannenkoekenbakker worden. 'Het kan verkeren' schreef Brederode ooit. De rode lantaren nog niet gedragen. Kiki Musampa werd, door zijn goede spel in Manchester, voor het Nederlands elftal opgeroepen door de toen nog heilige San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. De geboren Edenaar moest er maar vrede mee hebben. (Volgende week een column over Zaïre/Congo op het WK-74).

In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Edgard Davids en Richard Witchge niet volledig vullen. De spelers die hij opvolgde waren van wereldklasse.

Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carriere bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot. Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven. Een snelle en wendbare, kleine linkermiddenvelder. Heinz, Clarence, Edgar, Velibor, Sören, Tsjeu, Finidi, Nwanku, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter rijtje, met karakteristieke voornamen staan op de elftalfoto.

In het seizoen dat Ajax onderaan het rechterrijtje bungelde zou er Sven tussen staan. Uitgemaakt worden voor onzin uitkramer. De Mislinlat ligt niet meer zo hoog. De pannenkoeken met boter en suiker ingemaakt. De scheve schaats het klappen niet waard.

tong80

Cafetaria TIGO



Leuke zaak. Niet voor niets gekozen tot leukste snackbar van Gelderland. Iets te weinig stoelen om een karakteristiek mooie ambiance te creëren, verder is de aankleding gezellig. Terwijl ik niks heb met gezelligheid. Ik ben meer van het "leuke"-type. Er wordt per dag dan ook menigmaal aan m'n vinger getrokken.

Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank of te zitten op een mooi bruin bankje. Er is ook keuze om uit de eet-muur een kroketje te trekken of een frikandel, net wat je wil. Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog. De naam Anton is dan ook typisch Bommels. Anton Philips bijvoorbeeld. Zijn achternaam doet Flipje vermoeden, is echter van Tiel. Man en vrouw dus afwisseling. De man was erg bezig het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de frietbak. Erg leuk om dat live te mogen aanschouwen. Een Bommelse vakman.

De dame was druk met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze cafetaria en was de dame die elke friettent zich wenst. Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld.

Ik en mijn partner, sorry.....mijn partner en ik, hadden het bescheiden gehouden en de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een (op aanbeveling) lihanboutje met mayonaise. M'n Partner nam een patatje oorlog. Die gaat echt met haar tijd mee wat dat betreft. Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was echter perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg.

Als aperitief nam mijn partner een ijsje van citroen en aardbei. Volgens haar was dit een delicatesse voor de tong. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren slaatje. Dat was even wennen na de patat stoofvlees, frietje hachee zoals we in Bommel zeggen. Achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje. Een waar huzarenstukje.

Al met al een aanbeveling en een bezoekje waard in de Bommelerwaard. Een echte boffert, deze NEC-supporter uit de Goffert. Zonder omhaal der woorden, een leuke 9+



[ Bericht 76% gewijzigd door tong80 op 02-11-2024 08:29:41 ]

Chinees restaurant Happy Garden



Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten. En wat een avond werd het. De Chinese gastvrouw, Suus, was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden. We kozen het Hoegaarden witbier dat ze in huis hadden. Lekker fris, koel en fruitig. Mijn partner bestelde een Babi Pangang ik een Foe Yong Hai. Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen. Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.

Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na een kwartier stond het eten al voor onze neus. Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes. Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht. Zelden zo'n Foe Yong Hai geproefd. Een haai zou er high van worden. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst. Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pangang steeds wilde aanprijzen. 'Tong dit moet je proeven' zei ze.

En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken. Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chinese muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd. Dit was iets om van te genieten. Dat deden we ook. We bestelden ook nog Gamba's en garnalen. De amuses maken de pret vaak dubbelop. Zoals nu het geval. Het overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel. Alhoewel, ondertussen ligt het niveau zo hoog dat er geen houden meer aan lijkt. De garnalen gingen erin als koek. Ze zeiden dat familieleden ze zelf hadden gevangen in de Chinese zee. Ik geloof ze direct.

Ik hoef niemand meer te vertellen dat het toetje ook grandioos was. Het bestond uit gele vanille vla met Yoghurt, aardbeien uit de streek en barmhartige bramen om het af te maken. Dit alles om de Nederlandse gasten zich thuis te laten voelen. En óf we ons thuis voelden. Alles piek fijn, en de euro's waren wel besteed.

Dit was na de Tigo en Markzicht alweer een fabelachtig genot. Een 8 en half ditmaal.

tong80

S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Het seizoen 65/66. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Bobo's en geldschieters waren al machtiger dan welke hand van God of VAR-bijziender dan ook. Destijds ging het al niet om sportiviteit. Schwalbe moest zijn Duitse intrede nog doen. Fouten in de 40-45ste minuut werden over het hoofd gezien.



De wedstrijd West-Duitsland - Oostenrijk op het WK 1982 nog gespeeld. Door een opeenstapeling van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen. Het scenario van ellende was geschreven. De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen.

Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren. Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen.

In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden. Het bleek geen 1-april grap. Het lachen zou ze vergaan. Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern. Records voor de bijna eeuwigheid....... Laatste plaats op de eeuwige Bundesliga ranglijst. Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen,108. Minste punten, 8. Met de drie punten regel is dat 10. Minste overwinningen, 2, meeste nederlagen, 18. Enige Bundesligavereniging zonder uitzege. Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966. Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966. Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach. Langste serie nederlagen 10 stuks. Ze waren er stuk van. Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd.

tong80

Johan Derksen was gisteren weer aan het mokken. Hij voelde zich weer eens beledigd door Wilfred Genee en op z'n pik getrapt bovendien. Op hoge poten en met lange tenen verliet hij de uitzending van Vandaag Inside. Hij pocht steeds dat iedereen alles mag zeggen, ook over hem. Dat we Vandaag Inside niet serieus moeten nemen, want gewoon kantinepraat is. Ondertussen beledigt hij iedereen en z'n ouwe moer. Joost Klein is een Clown, Siegried Kaag is een heks, Frans Timmermans een dikke tuinkabouter en Sander Schimmelpenninck een communist.



Johan Derksen heeft een lijst met zo'n 20 gasten uit VI die niet meer uitgenodigd worden. Dat is niet in goed overleg gegaan, nee die heeft de Nederlandse Mccarthy (Amerikaanse communisten-jager uit de jaren 50) zelf samengesteld. Ondertussen schuiven alleen nog ja-knikkers en andere vrouwelijke rolmodellen die hem naar de mond praten aan. Ze lachen om seksistisch "grappen" en spelen 'one of the guys'.

De andere vaste tafelgast is René van der Gijp, die met aangever Wilfred Genee het trio volmaakt. Van der Gijp is een voetbalkenner (alhoewel) en heeft van de rest van de wereld geen notie. Hij beledigt net zoals Johan Derksen mensen alsof ze niet van vlees en bloed zijn. Met een dildo op z'n hoofd lacht-ie als Roxanne Knetemann vertelt dat haar vader die dag 20 jaar geleden is overleden. "Lache man, ha ha ha, laat gaan joh, maakt het uit."
Johan Derksen zegt dat-ie zijn eigen programma maar niks vindt. Met tegenzin iedere dag vanuit Grollo naar Hilversum rijdt. Ik zou het er ook voor over hebben met tegenzin naar m'n werk te gaan als ik er een miljoen voor krijg. Hij vindt "Hilversum" maar een eng kliekje van mensen die overal aanschuiven. Zelf liet hij zich door Özcan Akyol als BNer knippen in "De geknipte gast", liet hij zich portretteren door amateurschilders in "Sterren op het doek" en ging hij in een afzichtelijke wollen trui knikkeren in een programma waar ik de titel van heb verdrongen.

Natuurlijk is Genee een eng glad mannetje, natuurlijk is zijn singeltje niet om aan te horen. Natuurlijk ging hij veel te ver door met het promoten van z'n plaatje. Natuurlijk probeerde hij Johan Derksen op de kast te krijgen. Maar de zelf verklaarde muziekkenner, met een platencollectie van 20000 albums in één genre, witte bejaarde mannen met een gitaar, liet zich gisterenavond weer eens kennen.

Hoe ouder je wordt hoe meer je je als een klein kind gaat gedragen bleek weer eens. Mokkend en stampvoetend verliet kleine Johannetje de klas. Dat gaat nog wat worden als Johannetje straks ouder is. Als-ie maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien halfdood. Ach, hij kan altijd nog muziekles nemen. Of achter de bar gaan staan in de kantine van FC Grollo Vooruit. Dan mag Gijp er moppen komen tappen en Genee zijn mokken promoten.

tong80

Argentijns restaurant Máxima



Zoals beloofd zo snel mogelijk een nieuwe recensie van jullie favoriete recensent. Daarom het dicht bij huis gezocht, waar je bovendien niet hoeft te reserveren. Ik had er nog nooit gegeten en was dan ook zeer benieuwd. Zag als ik er langs liep of fietste dat het er altijd bom vol is. Da's een goed teken. Vroeger heette het dan ook cafetaria Olie B. Bommel. Máxima is mooi gelegen, op de hoek van de Nieuwstraat en Boschstraat. Tegenover het cultureel centrum de Poorterij. Helaas is de tegenover gelegen Philipsschool afgebroken doordat er te veel verkeerde culturen vervelende dingen deden bij deze buren.

Bij binnenkomst bleek het inderdaad hartstikke druk te zijn. Eigenlijk niks voor mij, maar jullie recensent gaat door muren en vuren om zijn recensie te kunnen maken. Eenmaal aan tafel probeerde ik met een grapje het ijs te breken. Of ze hier ook stanley messi's hebben om het vlees te snijden. Kwartje viel weer eens niet. Niet getreurd, de serveerster was allerliefst. Ik koos voor een Argentijnse witte wijn. Een avocadosoepje vooraf en een T-bone steak, ben de naam ervan vergeten. Het was wel het duurste dat je kon bestellen. Ik dacht dat moet wel veel vlees zijn om naar binnen te werken.

Wijntje smaakte prima. Primadonna zou Maradona hebben gezegd. Soep was lekker als voorafje. Als nagerecht vind ik soep altijd wat minder. Dan kan zo'n etentje op het eind nog in de soep lopen. Zit weer een Koos Alberts grap in. Ik keek eens rond en zag weinig bekende gezichten. De gasten waren wel lekker aan het schrokken. Dat beloofde wat voor mijn steak. En wat voor een steak. Had ik mezelf niet overschat en moest ik het zakje gebruiken om de rest van de maaltijd mee naar huis te nemen ? Niets was minder waar. Jammer dat er geen botjes aanzaten, anders was ik gaan Patrick Kluiveren. Heerlijk pittig. Lekker net niet aangebrand en met mooie groentjes en aardappeltjes. Ik kon me nog net inhouden om, zoals Tong privé, het bord schoon te likken.

Koning bier zou bij Máxima nog een pilsje hebben besteld. Maar m'n fles wijn was nog niet leeg en bier op wijn geeft koppijn. Voldaan zakte ik even onderuit en liet alles lekker bezinken. We drinken immers tot we zinken. Complimentje aan de serveerster voor de snelle service en goede bediening. Al met al weer een prima avondje in een Bommels toprestaurant. Ben over het zebrapad naar huis gelopen. Was wel een omweg van 10 meter, maar aan je conditie werken is nooit verkeerd.

Een dikke voldoende, geen maximale 10. Die krijgen alleen Messi en Maradona. Een mooie ronde 8. En een kus van de juf van de Philipsschool.