Zara Larsson! Zij kwam ooit voor in een column die ik voor een plaatselijk blaadje mocht aanleveren. Fictief dan wel, maar ze was er toch maar mooi. Wie de column leest, zal ook direct snappen op welk nummer ik vandaag dus heb gestemd!
quote:
Wij gaan op kamp!
Na een bezoek aan de weekmarkt viel mijn oog vorige week op mijn oude school. De sloop is nu definitief begonnen. Op de plek waar ooit de ark als speeltoestel stond, lag alleen maar zand. Alsof de zondvloed gepasseerd was. Zonder mededogen hadden de slopers het halve gebouw al neergehaald. Een stukje historie verdwijnt, de toekomst is aan het nieuwe appartementencomplex. Vooruitgang mag je niet tegenhouden, maar jammer is het wel. Het was natuurlijk al wennen dat de school enkele jaren dienst deed als fietsenwinkel, maar het gebouw bleef daardoor in elk geval behouden. Dat is nu voorbij. De zandbak, het klimrek, het hinkelpad, de schooltuin, het speellokaal, de fietsenstalling, de ark, de klaslokalen.... Ik geef het nog een paar weken en het is slechts een herinnering.
Zat dit soms in mijn hoofd toen ik onlangs droomde dat ik op een camping in Dordrecht bivakkeerde? Het loze Vissertje. Parkeren in de vakken en dan overvaren. Het stikte er van de muggen. Gek genoeg was ik er in mijn droom niet alleen. Althans, ik sloot er vriendschap met de Zweedse popzangeres Zara Larsson. Zij was daar ook met een tentje. We speelden pingpong, badminton en jeu de boules. We luisterden naar muziek en deden bordspelletjes. Gewoon als vrienden, puur platonisch. Ons weelderige campingleven was een grote ode aan het ultieme vakantiegevoel. We leefden alsof er geen verleden was, eigenlijk alsof onze laatste dag elk moment kon aanbreken. En dat heel de zomer. In dromen kan dat. Maar waarom ineens het loze Vissertje? Vroeger ging onze basisschool daar lange tijd heen voor het schoolkamp. De klas van mijn zus ook. Ik herinner me dat ze het fantastisch vond, maar wel meer muggenbulten op haar lichaam had dan de gemiddelde etappe in de Tour de France aan cols bevat.
Mijn eigen klas ging, enkele jaren later, naar Hoeven. Met de fiets, kondigde meester De Laat aan. Ho even.... Hoeven? Dat is toch heel ver? Ja, we konden aan de bak, dit was andere koek dan Dordrecht. Maar we haalden het en werden bij aankomst in groepjes verdeeld door juf Saskia. Een juf waar heel veel juf van was, zeg maar. Tegenwoordig zou ze haar eigen selfies posten onder de noemer body positivity, toen lag dat nog wat anders. Omdat we niet alleen het befaamde bosbad zouden bezoeken, maar ook de sterrenwacht van Simon Stedin, had juf Saskia bedacht dat iedere groep een naam rond dit thema kreeg. De sterren, de planeten, de zonnen. Dat werk. Wij waren de manen. Dikke Corretje zat ook in onze groep, dus we hadden er ook een volle maan bij. Die groepjes waren gemaakt met het oog op de vele spelletjes die we tijdens het kamp zouden doen. Levend Stratego. Fantastisch spel! Witte Wim was de bom en dat deed hij zo goed dat hij de stemming bij de andere teams volledig in mineur bracht. De spellen werden gespeeld in de bossen, waarbij meester De Laat ons het liedje 'Wij gaan op berenjacht leerde'. Goed nummer. Wij waren niet bang, we hadden een geweer. En kogels ook. Nee, wij zagen geen beren op die weg van jou, wat Suzanne en Freek Vonk ook mogen beweren.
Alles was geweldig in die dagen. We aten elke ochtend pindakaas en chocopasta uit potten waar smeerlappen met een botermes doorheen gegaan waren, maar zelfs dat kon de pret niet drukken. 's Avonds hadden we pasta, pannenkoeken en patat op de barbecue. We genoten met volle teugen. Henkie, Loetje, Rooie Wim, Witte Wim, Herbert en ik. Zelfs Walter, die het overlevingspakket van zijn moeder alleen maar op dag drie nodig had toen hij met behulp van Norit een aanval van diarree te lijf moest gaan. Hij weerde zich kranig. Dat gold niet voor Glenda. Zij durfde niet te blijven slapen, dus haar moeder haalde haar iedere avond op. En als ze dan 's morgens weer werd gedropt, slaakte ze altijd een enorme kreet. ,Nee nee nee, nee nene nene nee nee, je hoeft niet te gaan mam' schreeuwde ze dan en het kwam vanuit haar tenen. Ja, dichtbij was het afscheid en moeilijk was het wel. Op ochtend twee schrok haar moeder daar nog zo erg van dat ze pardoes langs een boom schuurde met haar auto. De krassen waren dusdanig dat zelfs het team van het televisieprogramma De Grote Beurt met You're-Inde Moll er niets meer mee kon.
Toch was Glenda er ook tijdens de Bonte Avond nog bij. De afsluitende avond waarop we allemaal geweldige optredens hadden. Juf Vere-Lise danste de lambada alsof ze van de Braziliaanse Copapunani was afgekomen. Rooie Wim stal de show als André van Duin-imitator, bijgestaan door Henkie als sidekick Jaap Aap. Dat kon toen nog gewoon. Witte Wim, Loetje, Herbert en ik brachten een gloedvolle playback-uitvoering van 'In the Dutch mountains' van The Nits, waar zelfs Dionne van de Graaf een puntje aan kon zuigen. We kregen een hoge score van de jury. Zelfs Dikke Corretje, die Bulletje moest uitbeelden, kon niets anders dan een tien uitdelen. Maar dan zal je altijd zien dat er toch een stel meisjes met de winst vandoor ging, omdat ze zogenaamd nog veel beter 'The Sign' van Ace of Base hadden gedaan. Juf Vere-Lise stelde dat ze ons de beste vond, waarop wij natuurlijk vertelden dat wij haar de leukste juf vonden. Was juf Saskia weer jaloers en meester De Laat zat te schuddebuiken van het lachen. Nee, die Bonte Avond werd legendarisch. Eigenlijk alleen ooit overtroffen op de middelbare school bij een zeilkamp in de vijfde klas. Daar trad wulpse Evelien op. Haar vriend zat in haar band en zij zong dan Lou Reed. Evelien had bloemen in heur haar. Die vriend was cool, maar niet zo cool als zij. Het waren hipsters in een tijd dat het woord alleen nog maar werd gekoppeld aan onderbroekjes met pijpjes. 'Draagt zij een string? Nee, ik denk een hipster', dat soort dingen.
Evelien woont tegenwoordig in Brooklyn, als ik me niet vergis. Zij droomde altijd al groot. Wij ook wel, op de basisschool althans. Maar die plek is dus ruw weggerukt uit ons dorp. Ik las dat er in al die jaren zo'n 1500 Ambachtse kinderen op de school gezeten hebben. Er ligt daar een geschiedenis. We legden er een basis voor 'later'. In veel gevallen is dat later nu. Misschien zijn we wel geworden wat we toen helemaal niet wilden. Want ja, in een opstel over de toekomst werd iedereen sporter, agent, piloot, fotomodel, actrice, prinses, dierenarts of patatbakker bij Bram Lagarde. Dat mocht. Durf te dromen, schreef meester De Laat ooit in het boekje dat we bij het afscheid in groep 8 meekregen. Mooi gezegd. Ik sluit mijn ogen. Niet veel later vertelt Zara met haar zoetgevooisde stem wat de huurprijs is voor de Barteljorisstraat met twee huizen. Monopoly, op camping het loze Vissertje. Het gezoem van een mug haalt mij uit mijn lichte roesje.