Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

bazbo cd1061: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Flat Tire: Music For A Non-Existent Movie



In de hoesaantekeningen van dit album vertelt Holdsworth tussen neus en lippen door dat hij zijn thuisstudio The Brewery niet meer heeft. Het is een van de weinige keren dat hij iets over zijn persoonlijke omstandigheden meldt. De laatste dingen die hij (in 2000/2001) in die studio heeft kunnen opnemen, is het materiaal dat op deze cd staat. Flat Tire verschijnt uiteindelijk in 2001. De muziek heeft hij helemaal in zijn eentje gecreëerd (met uitzondering van de baspartijen in twee stukken die Dave Carpenter heeft ingespeeld). Alleen in het korte openingsnummer gebruikt hij de gitaar; de rest heeft hij ingespeeld op de Synth-Axe, aangevuld met allerlei elektronica die hij heeft geprogrammeerd. Het is dan ook een zeer afwijkend album qua geluid en anderzijds ook helemaal niet: het staat weer vol met onnavolgbare geïmproviseerde muziek en vloeiende solomelodieën. Holdsworth is God.

bazbo cd1062: The Allan Holdsworth Group - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Then!



Op 4, 5 en 6 mei 1990 speelt The Allan Holdsworth Group in de Roppongi Pit Inn in Tokyo. In de band naast Holdsworth: bassist Jimmy Johnson, Steve Hunt op toetsen en Gary Husband op drums. Op de setlijst vooral stukken van Atavachron en Sand, plus Proto-Cosmos van het legendarische In Between van Tony Williams' Lifetime (waar Holdsworth op meespeelde). Then! verschijnt in 2003. Drie groepsimprovisaties zijn er te vinden, plus het extraatje dat op de Japanse editie stond. Holdsworth zelf is heer en meester op de gitaar en neemt ook de Synth-Axe ter hand. Prachtig document vol met zijn zo typische jazzfusion. Hiermee is de debiel goede doos ten einde. Holdsworth is God.

bazbo cd1063: Allan Holdsworth - Frankfurt '86



Na de grote doos die begin 2017 verscheen duurt het een flinke tijd voor er nieuw materiaal verschijnt. Halverwege 2020 komt dit document uit. Ik koop het op 15 september 2020. Het is het verslag van een optreden tijdens het Deutsches Jazz Festival in Frankfurt in 1986. In de band Gary Husband (d), Jimmy Johnson (b) en Kei Akagi (t). Op de setlijst veel spul van Atavachron dat dan net uit is; het betekent dat Holdsworth ook geregeld de Synth-Axe ter hand neemt. Naast een cd zit er ook een dvd van het concert bij (het concert is destijds opgenomen voor Duitsche televisie), dus zien we de man aan het werk op het onding. Toch verbazingwekkend wat hij ermee gedaan krijgt. Ook horen we Holdsworthklassiekers als Letters Of Marque. Zelf is Holdsworth na afloop van het concert natuurlijk weer helemaal niet tevreden. Er waren allerlei technische problemen; ondanks dat vind ik het concert goed overeind blijven. Eddie Jobson zei ooit eens over Holdsworth dat het enige wat Holdsworth kon was gitaar spelen - ook al was hij daar nooit tevreden over -, voor de rest was hij erg onhandig, ook op sociaal gebied. Toen begin 2017 de doos met twaalf soloalbums verscheen, was Holdsworth dan ook erg in verlegenheid en hij was het absoluut niet eens met de titel ervan: The Man Who Changed Guitar Forever!. Hij was echter te laat met zijn veto; de doos was al in productie. Een paar weken later, op 15 april 2017 kwam plots het bericht dat hij was overleden. Iets met zeer hoge bloeddruk. Holdsworth is bij God.




_{En voor wie het concert wil zien, dit is een heel slechte weergave van de televisieuitzending:}

bazbo cd1064: Mark Hollis - Mark Hollis



Nadat Talk Talk ophield te bestaan in 1991, was het een tijdje stil rondom Mark Hollis. Pas in 1998 kwam hij met zijn eerste (en enige) soloalbum. Dat is deze. De plaat is een schoolvoorbeeld van open ruimtes in de muziek en laat vooral horen wanneer je niet moet spelen. Het begint dan ook met tien seconden absolute stilte. Daarna krijgen we acht werkstukjes die in het verlengde liggen van Talk Talk's Spirit Of Eden en Laughing Stock, zij het dat het nog intiemer is. Een piano, een harmonium, een gitaar, wat drums, de legendarische Mark Feltham op mondharmonica, spaarzame orkestratie. Daar horen we dan Hollis' bijna huilende stem overheen. Hoogtepunt wat mij betreft: A Life (1895-1915) Ik krijg er kippenvel van. Pas laat pikte ik het album op; sinds 25 februari 2013 staat de cd bij mij in de kast en ik haal hem er vaak uit. Schitterend album.

bazbo cd1065: Tuomas Holopainen - Music Inspired By The Life And Times Of Scrooge



Tuomas Holopainen kennen we natuurlijk als het brein van Nightwish. Niet dat ik platen van Nightwish heb, maar toen dit in 2014 verscheen, wilde ik het horen en hebben. Op zijn eerste (en enige) soloalbum brengt de toetsenist een ode aan Carl Barks en Don Rosa, de tekenaar van Oom Dagobert. Verwacht geen progmetal met louter synthesizersolo's. Dit is een nagenoeg akoestisch en orkestraal werk, deels instrumentaal en deels met zang. Een suite van folksongs vertelt het vroege verhaal van Oom Dagobert, die in Klondike zijn geluk beproeft in een speurtocht naar goud. Hoofdrollen zijn er voor zangeressen (zoals zijn vrouw Johanna Kurkela), doedelzakker Troy Donockley, een groot koor en een enorm orkest. Het doet me een beetje denken aan de immense projecten die Rick Wakeman maakte in de begin jaren zeventig. Het lijkt nogal over de top, maar eigenlijk zijn het gewoon melodieuze stukken met een fikse Keltische inslag, alles ten dienste van de muziek. En ik vind het grandioos. Ik kocht op 7 mei 2014 het luxe mediaboek (oblong A5) met een extra cd waarop de hele boel nog eens in instrumentale versie ook. Prachtig werkstuk. Zou meneer Holopainen vaker moeten doen.

bazbo cd1066: Adam Holzman - The Deform Variations



Tot voor 2011 had ik nog nooit van Adam Holzman gehoord. Pas op het album Grace For Drowning van Steven Wilson uit 2011 zie ik zijn naam voor het eerst. Zijn toetsenwerk maakt grote indruk op mij. Holzman blijkt al een hele carrière achter de rug te hebben. Zo werkte hij bijvoorbeeld jaren lang met Miles Davis en is hij te horen op diens album Tutu. Ik zie hem voor het eerst live tijdens de tweede ronde van de Grace For Drowning-tour in 2012. Tijdens die tour speelt Holzman als intro van het lied Deform To Form A Star een korte pianoimprovisatie (gebaseerd op themaatjes uit het nummer), die tijdens ieder concert anders is. In 2015 brengt hij doodleuk een plaat uit met daarop een selectie van die improvisaties. Zevenentwintig stuks in totaal, opgenomen over de hele wereld en ieder de titel dragend van de stad waar ze zijn opgenomen. Sommige amper een minuut, andere krap twee. Saai? Nee! Ik ervaar de stukjes als zeer levendig en er gaat een bijna hypnotiserende werking van uit. Ik koop de plaat op 23 april 2015, als ik in Hedon Zwolle ben voor het Steven Wilson concert ter gelegenheid van het dan net verschenen album Hand. Cannot. Erase.. Deze plaat graai ik vaak tevoorschijn, zeker op zondagmorgens of laat op de avonds, vanwege de rustgevende werking ervan.

Op YT niks van te vinden, daarom hier een bandversie van Deform To Form A Star; let op de pianoimprovisatie aan het begin:

bazbo cd1067: Adam Holzman - Truth Decay



Holzman komt in 2018 met een nieuw album. Truth Decay staat vol krachtige jazzrockachtige stukken. Hier en daar gefreak, vaak smaakvol gearrangeerd. Hulp krijgt hij onder meer van drummer Craig Blundell, bassist Mark Egan en Nick Beggs, fluitist/saxofonist Theo Travis en gitarist/echtgenote Jane Getter. Zelfs Steven Wilson komt een gitaarpartijtje spelen. Er is volop ruimte voor een solo hier en daar en doordat er meerdere instrumentalisten zijn, is er ook voldoende afwisseling. Beggs en Randy McStine zorgen voor de vocale variatie. Mooi album, dat veel te weinig aandacht kreeg. Ik kocht het op 18 februari 2019 in een plaatselijke platenwinkel.

bazbo cd1068: Hoover - A New Stereophonic Sound Spectacular



Toen de band nog Hoover heette. Later plakten ze er phonic achter. Er zijn uitgaven van dit album met de naam Hooverphonic op de hoes. Ik heb een originele cd uit 1996 die ik kocht op 17 oktober van dat jaar. Het was de tijd dat ik nogal wat triphopachtige dingen kocht en daar viel deze Belgische band ook onder. Jaren niet gehoord, maar wat een geweldige plaat is dit! Breinen achter de band zijn Alex Callier en Raymond Geerts die de elektronische basis leggen. Gitaartje erbij, wat sampletjes, toetsentapijtje en klaar. Geheime wapen echter is de stem van Liesje Sadonius. Haar zwoele lieflijkheid breekt alle instrumentale geweld open. Ze zou maar een jaar bij de band zijn en vervolgens kwamen er 12.354 andere zangeressen, maar die heb ik nooit gehoord. Dit is en blijft het enige album voor mij.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-04-2021 08:10:23 ]

bazbo cd1069: Steve Howe - The Steve Howe Album



Steve Howe! Ik heb niet zo heel veel gitaarhelden (hoewel), maar Howe is er eentje. Ik kende hem natuurlijk vooral van zijn werk in de band Yes, maar daarvóór - in de jaren zestig - was hij al bezig met bandjes als The In-Crowd, Bodast en Tomorrow (White Bicycle!). In 1975 lag Yes wat stil en maakten alle toenmalige leden een soloplaat. Die van Howe heette Beginnings en die heb ik natuurlijk (op vinyl). Daarop zingt hij en dat had hij beter niet kunnen doen; verder is het een prima plaat. In 1979, als Yes een beetje uit elkaar geklapt is, buigt Howe zich over een opvolgende soloplaat en uiteindelijk komt hij met The Steve Howe Album. Was de voorganger nog een verzameling songs met hier en daar een uitzonderlijk gitaarinstrumentaaltje; hier gaat het werkelijk alle kanten op. Dat maakt het enerzijds een bonte verzameling die enige lijn mist; anderzijds is de plaat daardoor wel heel erg afwisselend en onderhoudend. Opener Pennants is een rocker met gierende gitaarsolo, Cactus Boogie een cowboyinstrumentaaltje, Diary Of A Man Who Vanished had in een westernsoundtrack gekund, Look Over Your Shoulder is een rocksong met zang van Claire Hamill en drums van Clive Bunker, The Continental is een countryjazzduel tussen elektrische gitaar en viool, Surface Tension is misschien wel de allermooiste akoestische gitaarsolo die Howe ooit geschreven heeft en de plaat sluit af met twee 'klassieke' werken waarin zijn elektrische gitaar begeleiding krijgt van een kamerorkest. De verzameling gitaren die Howe gebruikt op deze plaat is tamelijk indrukwekkend. Ik vond een remaster van de plaat uit 1994 op 18 januari 1996 en kocht die toen. Blijft een van de leukste Howeplaten. Er volgen er nog wat meer.

bazbo cd1070: Paul Sutin & Steve Howe - Seraphim



Vervolgens duurt het zeker tien jaar voor we weer iets van Howe in z'n uppie horen. Ondertussen speelt hij met Yes (1980-1981), Asia, GTR en in 1988 en 1989 is hij doende met Anderson Bruford Wakeman & Howe. Rond die tijd heeft hij ook contacten met Paul Sutin, een Britse componist en muziek- en televisieproducer. Met hem gaat Howe de studio in en samen maken ze Seraphim (1989). Sutin schrijft zo ongeveer alle stukken en maakt breed uitwaaierende toetsentapijten en daaroverheen speelt Howe akoestische gitaar. Ook zijn er pianopingeltjes van Carlo Bettini. Het schuurt tegen newageachtige zwijmelmeuk aan, maar stemmig is het wel. Leuk voor af en toe. Ik vond een remaster uit 2001 van het album op 2 mei 2004.

bazbo cd1071: Steve Howe - Turbulence



Een écht nieuw soloalbum komt pas in 1991. Het is het jaar dat ook de enorme Yesreünie plaatsvindt. De plaat Union blijkt een drama, maar de tour in 1991 met acht Yesmannen op het podum is een groot succes. Howe vindt echter dat er een gitarist te veel is; bovendien botert het niet zo tussen hem en collega-gitarist Trevor Rabin. Howe wil zich meer richten op zijn solocarrière. Op Turbulence staan tien korte en kernachtige gitaarrockinstrumentaaltjes met pakkende melodieën. Hij krijgt hulp van Bill Curry op toetsen en Nigel Glockner en Bill Bruford op drums. De rest doet Howe zelf (lees: 12.354 gitaren bespelen). Ik kocht 'm op 18 oktober 1991 bij het verschijnen. Sterk album.

bazbo cd1072: Steve Howe - The Grand Scheme Of Things



Verhaaltje. Op zondagmiddag 29 mei 2005 ben ik in De Bosuil in Weert en daar speelt meneer Steve Howe in zijn eentje een uurtje of twee vol. Hij doet verzoeknummertjes en dus vraag ik om Surface Tension. Of ik geen gemakkelijker stukken weet, grapt hij. Dan speelt hij het. Foutloos. Niet veel later heeft hij een vraag aan het publiek. 'What's the title of my seventh solo album?' Doodse stilte in de volle zaal. Ik roep, pure gok: 'The Grand Scheme Of Things!' Ik mag op het podium komen en krijg van Howe de dan net verschenen dvd Steve Howe's Remedy Live. Na het concert signeert hij hem voor me. Wat ik hem niet durfde te vertellen, is dat The Grand Scheme Of Things op dat moment de enige plaat van Steve Howe is, die niet heb. Daar kwam verandering in op 18 april 2013, toen ik ergens een exemplaar van het album vond. Op deze plaat uit 1993 mixt Howe instrumentaaltjes met gezongen liederen. Die liederen zingt hij zelf. Dit keer is hij beter bij stem dan op zijn solodebuut uit 1975 en het is zeker niet slecht, maar toch had hij beter een professionele zanger kunnen inhuren. Instrumentaal is er weer veel om je vingers bij af te likken. Zoon Virgil speelt toetsen, zoon Dylan drumt en ene meneer Nick Beggs speelt de bas en de Chapman stick. En dan is daar ook Keith West die achtergrondvocalen verzorgt. Waarom heeft Howe dan niet West - met wie hij eind jaren zestig samen speelde in Tomorrow - de leadzang laten doen? Nou ja. Toch een onderhoudende plaat. Einde verhaaltje.

bazbo cd1073: Steve Howe - Mothballs



Deze cd verschijnt in 1994, maar beslaat werk uit de periode 1964-1969. We horen een selectie van opnames van bandjes als The Syndicats, The In-Crowd, Tomorrow, Canto en Bodast. Allemaal bandjes waarin Steve Howe speelde en zijn gitaarstempel drukte op de muziek. Mottenballenverzamelaar, dus. Ik vond het plaatje op 5 juli 2014 ergens in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Tijdje niet beluisterd en nu hoor ik weer eens goed wat een gitaartalent Howe in die vroege jaren moet zijn geweest en begrijp ik dat jan en alleman graag met hem wilde spelen en hem in de band wilde hebben. Hij bereikte een hoogtepunt met Tomorrow, waarin ook zanger Keith West, en hun psychedelische hit My White Bicycle blijft briljant. Mooi om de oorsprong van het piepjonge snarenwonder te horen en dan te bedenken dat het grote succes nog moest komen.

bazbo cd1074: Steve Howe - Not Necessarily Acoustic



In de jaren negentig toert Steve Howe veelvuldig in zijn eentje, al dan niet akoestisch. In sommige gevallen heeft hij vooraf opgenomen begeleiding waarover hij dan live soleert; in de meeste gevallen speelt hij echt stukken in z'n eentje. Op dit album dat in 1995 verscheen, doet hij dat laatste. Er staan wat covers op, waaronder een amusante Country Mix, maar Howe speelt vooral zijn eigen solowerk en wat spul van Yes. Ik kocht de cd op 12 juli 1995 ten tijde van verschijnen. Leuke plaat, veel afwisseling in stijlen, ondanks dat het veelal akoestisch werk is. Sketches In The Sun, eerder te horen op de GTR-plaat, speelt hij dan weer solo in een elektrisch hoekje. Soms meent hij ook te moeten gaan zingen (zoals bijvoorbeeld in de Tales From Topographic Oceans-medley) en dat doet de uitvoeringen geen goed, vind ik. De 'grote hits' bewaart hij tot het laatst: Mood For A Day, een wat rommelige en overbodige Roundabout en ten slotte zijn solo-meesterwerkjes Ram (van zijn eerste soloplaat Beginnings) en het befaamde en immer indrukwekkende Clap.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-04-2021 12:27:55 ]

bazbo cd1075: Steve Howe & Paul Sutin - Voyagers



Steve Howe werkt in de loop van de jaren nog vaker samen met Paul Sutin. In 1995 verschijnt Voyagers. Daar waar Seraphim van een paar jaar eerder wat ambient was, daar duiken de heren hier volop de newagekitsch in. Het is niet slecht, maar de warme zondagmorgengezelligheid druipt ervan af. Sutin brengt dit keer slechts een compositie in (plus twee samen met Howe) en hij speelt helemaal niks. Wel produceert hij dit album. Ene Mike Marshal legt de basis met toetsen- en synthesizertapijten en elektronische ritmes. Zoon Dylan Howe doet de echte drums en Steve zelf pingelt er zijn gitaarmelodieën overheen. Marshal en Howe zijn samen verantwoordelijk voor de meeste composities. Je vraagt je dus af wie de veroorzaker van dit kwijlproduct is. Ik heb hier een remaster uit 2000 (in een ander hoesje dan het origineel) die ik kocht op 2 mei 2004.






[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 10-04-2021 12:28:20 ]

bazbo cd1076: Steve Howe - Quantum Guitar



Steve Howe sluit zich in 1996 weer aan bij Yes en is daar dan een tijdje zoet mee. Twee jaar later, in 1998, als ook het Yesalbum Open Your Eyes uitkomt, brengt hij Quantum Guitar op de markt. Zoon Dylan Howe drumt op dit album en de rest doet vader Steve allemaal zelf. Lees: hij speelt 12.354 gitaren. Van bas tot elektrisch, van steel tot sitar, van akoestisch tot mandoline. Noem het maar op. (Dat deed ik net.) Opener Walk Don't Run is een klassieker van Johnny Smith en alle andere zestien stukken heeft Howe gecomponeerd. Het zijn korte gitaar(rock)pareltjes, met als enige uitzondering het vrij lange Suddenly. Allerlei stijlen komen voorbij: van country tot rock, van proggy tot jazzy. Ik kocht Quantum Guitar op 15 september 1998 en er is een tijd geweest dat ik hem heel veel draaide. Nu een poosje niet gehoord. Leuk album!

bazbo cd1077: Steve Howe - Pulling Strings



Tussen de tours en studiopnames met Yes door weet Howe in 1999 zelf een soloalbum uit te brengen. Op Pulling Strings staan liveopnames uit Chicago en Minneapolis van November 1994. Het is de tijd dat hij in zijn eentje op het podium staat, veel akoestisch werk speelt, maar af en toe zich laat begeleiden door een tape. Vergelijkbare plaat met Not Necessarily Acoustic, dit. Allerlei stukken uit zijn gehele carrière tot dan toe komen voorbij. Wat van zijn debuutsoloplaat Beginnings en de opvolger The Steve Howe Album, wat van Yes, wat covers en een bijzonder leuke versie van My White Bicycle. Minder is dat hij weer wat meent te moeten zingen en dat moet die man gewoon niet doen; een prachtig gitaarwerkstuk als Turn Of The Century, oorspronkelijk met de stem van Jon Anderson, helpt hij gruwelijk naar z'n grootje. De finale van The Gates Of Delirium, beter bekend als Soon, is dan wel weer aardig gebracht, niet in het minst vanwege de uitgebreidere begeleiding door middel van de tape. Over het gitaarwerk heb ik niks te klagen: de snarengrootmeester beheerst zijn instrument tot in de perfectie. Ik kocht de cd op 7 april 1999 bij het verschijnen. Ook deze heb ik een tijdje niet gehoord; alles bij elkaar zeer onderhoudend.

Niks van te vinden op YT, daarom hieronder een publieksopname uit 1994 van Sketches In The Sun op elektrische gitaar, afkomstig van het GTR-album (1986) en Classical Gas met een vooraf opgenomen tape waarop hij de luit bespeelt.





[ Bericht 14% gewijzigd door bazbo op 10-04-2021 13:58:50 ]

bazbo cd1078: Steve Howe - Portraits Of Bob Dylan



Steve Howe heeft zijn bewondering voor Bob Dylan nooit onder stoelen of banken geschoven. Tijdens een soloconcert in 1979 in Montreux speelt hij al een (instrumentaal) Dylanmedley. In 1999 waagt hij een heel album aan het werk van zijn idool. Zelf speelt hij alle gitaarpartijen, zoon Dylan drumt en voor de zang vraagt hij allerlei lui. Zo opent de plaat met Sad Eyed Lady Of The Low Lands, gezongen door Jon Anderson. Verderop komen Annie Haslam, Max Bacon, PP Arnold, Keith West, Dean D yson, Allan Clarke en Phoebe Snow langs. Zelf zingt Howe drie liedjes. Door de afwisseling in stemmen is dit een leuke, afwisselende plaat geworden. Alles klinkt fris en opgetogen. Geen vuur of spetterende gitaarsolo's, maar gewoon de ijzersterke liedjes in een uitstekende uitvoering. Her en der toch dat typische en onmiskenbare Steve Howe-geluid. Ik kocht de plaat op 14 juni 1999.

bazbo cd1079: Steve Howe - Natural Timbre



Na al die jaren van platen volspelen (met Yes, Asia, GTR, solo enzovoorts) had Steve Howe nog nooit een volledig akoestisch album gemaakt. Daar kwam in 2001 verandering in met deze cd. Ik kocht hem op 7 juni van dat jaar. Het is een van mijn favoriete Howeplaten en hij belandt dan ook nog altijd veel in de speler. De eerste vijfenvijftig minuten krijgen we nieuwe composities te horen. Howe bespeelt de gitaren, luit, mandoline, dobro, autoharp, percussie en bas. Zoon Dylan komt in een enkel stuk helpen met drums en heel af en toe horen we piano (Andrew Jackman) en viool (Anna Palm). Prachtige melodieën, bij vlagen jazzy en bij andere vlagen neoklassiekerig, rijk gearrangeerd wanneer het kan en spaarzaam solo als het nodig is. De laatste drie stukken kennen we: het zijn stukken van Yes waarin Howe een fikse vinger in de pap heeft gehad. Your Move (onderdeel van I've Seen All Good People) en Disillusion (onderdeel van Starship Trooper), beide oorspronkelijk van The Yes Album uit 1971, plus een werkelijk schitterende instrumentale uitvoering van To Be Over (van Relayer uit 1974). Hoogtepunt in het Howesolooeuvre.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-04-2021 09:14:19 ]

bazbo cd1081: Steve Howe - Homebrew 1&2



Het Homebrew-project is interessant. In 1996 brengt Steve Howe de eerste verzameling demo's uit. Het zijn thuisopnames die hij maakte van 1973 tot en met dan en ze vormen de basis voor allerlei composities. Sommige zijn in bijna dezelfde vorm en arrangement terecht gekomen op zijn soloplaten, andere zwaar bewerkt op albums van ABWH, Yes, GTR en Asia. Het geeft een uniek en intiem kijkje in de keuken van de componist en muzikant. Allerinteresantst zijn de demo's voor Breakaway From It All (voor Beginnings uit 1975) en For This Moment (dat onderdeel zou worden van The Revealing Science Of God van het roemruchte Yesalbum Tales From Topographic Oceans uit 1973). In 2000 verscheen de tweede verzameling. Ik kocht de eerste Homebrew al eerder en dat exemplaar van de cd staat ergens verstopt achter in een kast. Op 19 augustus 2002 vond ik deze dubbelcd, een combinatie van het eerste deel en het tweede (dat ik nog niet had) uit datzelfde jaar. Op het tweede deel eveneens materiaal dat later - al dan niet in aangepaste vorm - terecht zou komen op Yes- en soloplaten. Voor de beginnende Howeluisteraar is het misschien niks; een liefhebber zoals ik vind het boeiende kost.

_{Van deel 1 niks te vinden op YT, behalve:}

bazbo cd1081: Steve Howe - Skyline



Small Acts Of Human Kindness. Het zijn de enige gezongen woorden, te horen in het openingsnummer dat dezelfde titel draagt. Verder houdt meneer Howe gelukkig zijn mond dicht. Hoewel, in de laatste halve minuut van de plaat komen dezelfde woorden weer terug. Op dit verder instrumentale album uit 2002 zoekt Howe opnieuw de samenwerking met Paul Sutin, die meeschrijft aan de helft van de stukken en piano en daarop ook de toetsen en percussie speelt. De rest doet Howe zelf (gitaren, bas, toetsen). Dit keer blijft het koppel ver van de kitscherigheid, al is de atmosfeer warm en veelal lieflijk. Ik kocht de plaat bij het verschijnen op 7 december 2002. Aangenaam werk.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 12-04-2021 07:57:52 ]

bazbo cd1082: Steve Howe's Remedy - Elements



Altijd al geboeid door rock and roll, blues en jazz, besluit Steve Howe in 2003 de band Remedy te beginnen, die zijn muziek in die stijlen speelt. Op Elements staan drie songs en dertien instrumentaaltjes, allemaal nieuwe composities. Howe is natuurlijk het middelpunt, zonen Dylan en Virgil doen mee op respectievelijk drums en toetsen, Derrick Taylor speelt bas en ene Gilad Atzmon de saxofoons, klarinet en fluit. Daarnast is op enkele stukken een complete blazerssectie aanwezig. Ik moet zeggen dat ik dit een zeer sterke plaat vind. De boel rockt en swingt er lekker op los en de blazers zorgen voor een afwisselend geluid. Ik heb hier de digipackversie die ik kocht op 3 oktober 2003 en ik zie dat mijn exemplaar is gesigneerd door meneer Howe. Geen idee meer hoe of waar. Ik kan nergens terughalen of hij een soloshow deed in dat jaar waar ik bij was; geen geval dat ik hem met Yes heb zien spelen. Misschien dat ik de cd heb meegenomen naar een later concert, dat zou kunnen, zo gek ben ik wel, maar ik kan het me echt niet herinneren. Howe gaat in 2004 met Remedy op tournee en bengt een live-dvd uit in 2005 (die ik van hem persoonlijk kreeg op 29 mei 2005, zie mijn verhaaltje hierboven bij het album The Grand Scheme Of Things).




_{En hier iets van die live-dvd, waarop Ray Fenwick tweede gitaar speelt:}

bazbo cd1084: Steve Howe - Spectrum



Begin van het nieuwe milennium is Howe vooral bezig met Yes. Eind 2004 wordt zanger Jon Anderson ernstig ziek en ligt de band stil, dus heeft Howe weer tijd voor nieuw solowerk. In 2005 komt hij met Spectrum, een album met vijftien puntige progrockgitaarinstrumentalen. Zoon Dylan komt weer drummen, zoon Virgil beroert de toetsen in sommige stukken. Daarnaast krijgt Howe hulp van Tony Levin op bas en Oliver Wakeman (zoon van) op toetsen en gitaar. Ik koop Spectrum op 7 juli 2005 bij het verschijnen. Uitermate prettige plaat.

bazbo cd1084: Steve Howe - Homebrew 3



Derde deel in de serie Homebrew, de thuisdemo's van Steve Howe. Stukken voor zijn soloplaten Turbulence, The Grand Scheme Of Things, Quantum Guitar en Natural Timbre, alsmede spul dat uiteindelijk in aangepaste vorm terecht kwam op Yesplaten Magnification, The Ladder en Union, plus de GTR-plaat. Ik kocht deze cd op 22 november 2005 bij het verschijnen. Eveneens interessant voor de Howefreak, al waren deel 1 en 2 boeiender.

_{Weer niks van op YT, behalve dit:}

bazbo cd1085: Steve Howe - Motif - Volume 1



Steve Howe begint in 2005 een ambitieus project. Hij wil al zijn akoestische stukken in een soort definitieve vorm vastleggen. In dat jaar en in 2007 begint hij met het (opnieuw) opnemen van allerlei composities die hij in de loop van zijn carrière heeft geschreven of gearrangeerd. Motif - Volume 1 verschijnt in 2008 en ik koop 'm gelijk (op 24 november 2008, welteverstaan). Het is een bonte mix van stukjes en stijlen, zij het dat alles op akoestische gitaar is gespeeld. Er staat bekend spul van zijn eerste soloplaten op, maar bijvoorbeeld ook zijn bekende werk Clap van The Yes Album en een deel van een concerto van Vivaldi dat hij eerder opnam voor The Steve Howe Album. Doordat hij verschillende types gitaren gebruikt, is het geluid afwisselend, ondanks dat het allemaal akoestische gitaar is. Ik vind het echt prachtig, het laat zeer goed horen wat een technisch onderlegde gitarist Howe is en hoe sterk zijn composities zijn. Helaas is mijn cd'tje beschadigd (ondanks dat ik altijd zeer zuinig ben op mijn muziekdragers) en blijft hij in een stuk hangen. Jammer, dan maar doorskippen van liedje 3 naar liedje 4. Heb het album later nergens meer gezien; er is ook maar een enkele uitgave van en die is bijna niet meer te verkrijgen. Het ambitieuze project van Steve Howe bevalt me goed. Lang niet alles past op een enkel schijfje, vandaar dat deze cd de subtitel Volume 1 meekreeg. Echter, een Mofif - Volume 2 is tot op de dag van vandaag nog niet verschenen.