Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

bazbo cd1036: Hidden Orchestra - Archipelago



Hidden Orchestra is het project van producer, componist en muzikant Joe Acheton. In 2012 brengt hij dit - het tweede Hidden Orchestra - album uit. Het zijn instrumentale, filmische, tamelijk triphopachtige stukken. Zwoele, hypnotiserende en elektronische ritmes met lome en ietwat melancholieke melodieën door orkest, toetsen, trompet, van alles. Of je naar een natuurfilm zit te kijken van een denkbeeldig land. Misschien vergelijkbaar met Gotan Project, maar dan anders. Ik had ooit een recensie gelezen van deze plaat en kwam hem op 29 december 2016 tegen in een plaatselijke platenwinkel. Sindsdien (2012) zijn er nog vijf albums verschenen, waaronder een live. Live schijnt Acheton met een vrij grote band te werken. Weet niet of dat nou zo interessant is (nooit gehoord, hoor). Dit is het enige aalbum dat ik van hem heb en ik vind het stemmig, mooi. Draai dit vaak.

bazbo cd1037: Hijaz - Chemsi



Als je de namen van de muzikanten van deze band ziet (Vardan Hovanissian, Houssem Bel Kadhi, Moufadhel Adhoum, Azzedine Jazouli, Prabhu Edouard, Tcha Limberger), dan verwacht je een oriëntaals gezelschap. Niets is minder waar: Hijaz komt uit België. Het zijn Vincent Noiret, Chryster Aertsen Niko Deman die de groep hebben opgezet. Met hun muziek smelten ze verschillende stijlen samen (jazz, folk, wereld) en slaan ze een brug tussen culturen. Het resultaat is een intrigerende reis langs verschillende klanklandschappen. Instrumenten als duduk, ney, tabla, oud en viool klinken naast de piano, contrabas en drums. Ik weet niet meer precies hoe ik eraan kom, vermoed dat ik een recensie ergens las en was benieuwd. Prachtige plaat uit 2011 die ik kocht op 2 maart 2011. Dit is wereldmuziek ten top.

bazbo cd1038: Steve Hillage - Fish Rising



In 1975 heeft Daevid Allen de band Gong verlaten en heeft de rest van de band Steve Hillage aangewezen als nieuwe bandleider. Die voelt zich niet lekker in die rol. Hij heeft allerlei stukken geschreven die hij in 1975 met Gong op het podium speelt, maar hij weet dat ze niet 'van Gong zijn'. Ook hij verlaat Gong en gaat de studio in om die stukken op te nemen. Later dat jaar verschijnt Fish Rising, het eerste soloalbum van Hillage. Het is een paradepaardje waarin hij kan laten horen wat hij kan: mooie spaceprogstukken componeren en waanzinnig gitaar spelen (volledig ten dienste van die mooie spaceprogstukken). Twee korte stukken op de plaat en drie knetterlange. Ja, de Solar Musick Suite, The Salman Song en Aftaglid zijn de lange en dat zijn de werken die hij tijdens de laatste tour van Gong ook al op het podium speelde. Ik heb hier een remaster uit 2007 (die ik pas kocht op 28 julli 2020) en daarop is de plaat aangevuld met twee extra stukken, waarvan de 'original power trio backing track' van Aftaglid het meest indrukwekkend is. Wat mij betreft is dit dé soloplaat van Hillage. Het is in ieder geval mijn favoriete, maar ik houd dan ook van die lange spaceprogwerken die hij kon maken.

bazbo cd1039: Steve Hillage - L



Een jaar later komt Steve Hillage met een opvolger en gooit hij het over een iets andere boeg. Er zijn meer echte liedjes en gelijk vallen de twee covers op: Hurdy Gurdy Man van Donovan en It's All Too Much van George Harrison. Toch maakt Hillage ze helemaal eigen: vol spaceproggitaar en synthesizergefreak, zoals we ook op Fish Rising hoorden. Ook Electrick Gypsies is zo'n mooie mix tussen pakkende melodie en spaceprog. Daarnaast zijn er instrumentaaltjes en het lange Lular Musick Suite, dat duidelijk in het verlengde van de voorgaande elpee ligt. Hillages partner Miquette Giraudy bedient de spacebubblesynthesizers en Todd Rundgren produceert de plaat. Ik heb hier de remaster uit 2007 (die ik kocht op 28 juli 2020) met drie korte extraatjes, waaronder een instrumentale versie van The Byrds' Eight Miles High. Niet zo sterk als Fish Rising, maar toch een zeer onderhoudende plaat.







[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 04-04-2021 20:33:30 ]

bazbo cd1040: Steve Hillage - Motivation Radio



Motivation Radio verscheen in 1977 en bevat negen kortere stukken met een ietwat funky inslag. Hillage was altijd al geïnteresseerd in dansmuziek en zou later - in de jaren tachtig, negentig en de afgelopen twee decennia - al dan niet samen met Miquette Giraudy onder de naam System 7 de elektronische danswereld verkennen en veroveren. Ondanks de funkinvloeden blijft dit onmiskenbaar een Steve Hillagealbum, want tussendoor zitten nog genoeg malle spaceproggitaarriedels. Gelukkig. Ik kocht een remaster uit 2007 op 28 juli 2020 en daarop staan drie extraatjes, waaronder een 'power trio backing track' van The Salmon Song, oorspronkelijk van Fish Rising. Fijne plaat weer, meneer Hillage.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-04-2021 07:57:23 ]

bazbo cd1041: Steve Hillage - Green



Met Green keert Steve Hillage terug naar de spaceprog. Tien redelijk korte en compacte ruimtereisjes met volop gelegenheid voor gitaarescapades van Hillage, zij het dat het altijd binnen de lijntjes blijft. Zeker als je een stuk als Ether Ships hoort, weet je waar Ozric Tentacles het vandaan hebben. Lekkere plaat ook weer. Op de remaster uit 2007 die ik heb (en kocht op 28 juli 2020, jaja) staan maar liefst vier extraatjes, waarvan de twee (lange) livestukken het interessantst zijn: Not Fade Away (Glid Forever) uit het Rainbow Theatre 1977 (met een fenomenale band, kom ik op terug) en Octave Doctors van het Glastonbury Festival 1979. Maar een van de gaafste dingen heeft Hillage voor het laatst op de reguliere plaat bewaard: een bewerking van het loopje uit Master Builder van Gong's plaat You en nu getiteld The Glorious OM Riff.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 04-04-2021 15:05:48 ]

bazbo cd1042: Steve Hillage - Live At Rockpalast



De band van Steve Hillage speelt op 20 maart 1977 in de Otto-Hahn-Schule, Bensberg, Duitsland. Het is een kort en intiem concert en opnames ervan zendt de Duitsche televisie later uit in het programma Rockpalast. In de band Colin Bass (op bas, later bij Camel), Clive Bunker (drums, ex-Jethro Tull), Christian Boulé (gitaar), Basil Brooks en Miquette Giraudy (synthesizers) en de excellente Phil Hodge (elektrische piano, klavinet, Hammond, synthesizers). Gelukkig verschijnen de opnames in 2014 op een setje dat bestaat uit een cd en een dvd. Op de dvd het gehele concert, op de cd zijn een paar stukjes weggelaten zodat het vijfenzeventig minuten duurt en op een enkel plaatje kan. (Ik kocht dat setje op 9 september 2017.) In 1977 zit Hillage net in de opnames van Motivation Radio en wat hij hier op het podium brengt is materiaal van zijn eerste twee platen: het interessante spaceprogwerk dus! Het geluid is zeer goed, Hillage is prima bij stem en zijn gitaarwerk is fantastisch. Mooi om hem met deze band aan het werk te zien.

_{Op YT wat stukjes, maar in lang niet zo goede beeld- en geluidskwaliteit als op deze set:}

bazbo cd1043: Roger Hodgson - In The Eye Of The Storm



Roger Hodgson stapt eind 1983 uit de band Supertramp en begint een solocarrière. In 1984 verschijnt deze eerste soloplaat. Hoewel ik op dat moment alle Supertrampplaten (op vinyl) heb, koop ik 'm niet. Geen idee eigenlijk, waarom. Wel pik ik in 1987 zijn tweede plaat Hai Hai mee. Pas in 2000 komt hij met een derde plaat en dat is het dan. Tot op de dag van vandaag tourt Hodgson de wereld rond. Pas op 18 juli 2014 neem ik voor een prikkie deze remaster (uit een onbekend jaar) uit een plaatselijke platenwinkel mee. Het is een zeer sterk album met pakkende songs, zoals we die van Hodgson bij Supertramp waren gewend. Ogenschijnlijk luchtig en vluchtig, maar niets is minder waar. Ten tijde van Supertramp was er tegenhanger Richard Davies, die wat zwartgalliger leek en waardoor de band op platen een perfecte balans tussen optimisme en duisterder wist te bereiken. Nu doet hij het alleen en ondanks de zonnige atmosfeer weet hij voldoende diepgang te vinden om een plaat lang te boeien. Het meeste doet Hodgson allemaal zelf; slechts her en der is er een gast, waaronder drummer Michael Shrieve en op een nummer horen we saxofonist Scott Page. Had A Dream was een single; op de plaat duurt het lied meer dan acht minuten. Zeven krachtige stukken in totaal, die allemaal zo op een Supertrampplaat hadden gekund.

bazbo cd1044: h - Ice Cream Genius



h is Steve Hogarth en staat bij mij in de kast onder Hogarth. Hogarth is de zanger van Marillion en hij maakte in 1997 een soloplaat die Ice Cream Genius heet. Ik kocht Ice Cream Genius op 4 maart 1997 en zette hem onder Hogarth in de kast. Het is de eerste soloplaat van Hogarth en gelijk al een heul mooie. Hij schrijft en arrangeert alle stukken en doet samen met ene Craig Leon de productie. Zelf speelt hij piano en toetsen en voor de verdere instrumentatie vraagt hij wat gasten. Zo horen we onder andere Dave Gregory op gitaar, Richard Barbieri op toetsen en Steve Jansen op drums en percussie. Er zijn atmosferische en gedragen liederen, onderhuids kruipende sinisterheden en ruwere rockers en alles ertussenin. Acht parels.

bazbo cd1045: Steve Hogarth & Richard Barbieri - Not The Weapon But The Hand



Steve Hogarth zoekt in 2011 opnieuw de samenwerking met Richard Barbieri en in februari van 2012 brengt het duo dit album uit. Het geluid en de inhoud ligt zeer in het verlengde van de soloplaat van Hogarth, maar alles klinkt wat verfijnder en de rauwe rockers zijn er niet op te vinden. Er is weer wat hulp: van Dave Gregory, Danny Thompson, Chris Maitland en een paar anderen, maar niemand overheerst. De nadruk ligt op de intieme en donkere sfeer. Hogarths stem fluistert of croont vaak net boven Barbieri's ijle toetsenlandschappen uit. Zeer mooi album dat ik kocht op 28 maart 2012.

bazbo cd1046: Steve Hogarth & Richard Barbieri - Arc Light



Dit minialbum volgt dan in 2014. Hogarth en Barbieri gaan op dezelfde voet verder. In achtentwintig minuten krijgen we vijf stemmige, wat ongemakkelijk voelende liederen waarin Barbieri's toetsenwolkpartijen de stem van Hogarth net niet verhullen. Alleen Intergalactic is een uptempo stuk dat in het hokje 'rocker' zou passen. Een enkele gast op akoestische gitaar en tabla en dat is het dan. Het maakt dit tot een intiem werkstuk dat mij als luisteraar achterlaat met een grote vraag: waar hoor ik meer? Dan heb je het wat mij betreft goed gedaan. Ik kocht deze mooie EP bij het verschijnen op 21 mei 2014 en tot op de dag van vandaag is er van dit duo niet meer.

bazbo 1047: John Holden - Capture Light



John Holden is een Amerikaanse muzikant die in 2018 een schitterend album maakt dat Capture Light heet. Zelf speelt hij gitaar, bas en toetsen, maar hij schakelt wat hulptroepen in. Als Joe Payne, Gary O'Toole, Oliver Day, Peter Jones, Billy Sherwood en Oliver Wakeman op je plaat willen meedoen, dan ben je een grote. Toch had ik zelf nog niet eerder gehoord van de beste man. Ik kocht zijn album op 22 mei 2018. Capture Light is gevuld met acht prachtige progsongs. Nergens is het freakerig, overal is het stemmig en melodieus. Voor de teksten graaft Holden in de geschiedenis. Onlangs verscheen een nieuw album van meneer en ik denk dat ik maar eens op zoek ga ...

bazbo cd1048: Allan Holdsworth - Velvet Darkness



Allan Holdsworth is God. We kennen hem van zijn werk bij Soft Machine, Bruford, UK, Nucleus en vooral van zijn soloplaten. In 1976 verschijnt Velvet Darkness, het eerste album onder zijn eigen naam. Hij weet Alan Pasqua, Alphonse Johnson en Narada Michael Walden op respectievelijk toetsen, bas en drums te strikken om hem te begeleiden op acht fikse jazzrockstukken waarin zijn gitaarwerk centraal staat. De pers was unaniem: dit is een geweldige plaat, maar Holdsworth zelf was achteraf minder enthousiast. Nu was hij wel vaker zeer kritisch op zijn eigen werk en hij stond erom bekend dat hij eigenlijk nooit tevreden was over zijn eigen kunnen. In 2017 kwam een remaster uit die ik kocht op 11 juni 2018. Op die remaster staan nog eens vijf alternatieve versies van nummers die op de plaat staan.

bazbo cd1049: Allan Holdsworth & Gordon Beck - The Things You See



Bijzonder vreemde eend in de Holdsworthbijt. In 1980 werkt Allan Holdsworth samen met Gordon Beck en brengt het duo dit album uit. Gordon Beck is een jazzpianist en de heren brengen hier een bijna easylisteningplaat. Beck pingelt er zoetjes op los en Holdsworth probeert daar op akoestische of elektrische gitaar nog wat avontuur van te maken. Het lukt niet echt. Toch staan er mooie dingen op en is het leuk om Holdsworth eens te horen buiten het veld dat we van hem gewend zijn. In 2007 kwam er een remaster uit en die vond ik in een plaatselijke platenwinkel op 17 juni 2019. Los van dit alles: Holdsworth is God.

bazbo cd1050: Holdsworth Pasqua Haslip Wackerman - Blues For Tony



Ik ben weer eens op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 17 juli 2015 en bij Uli in de cd-kraam vind ik dit. 'Doppel-live-set' schreeuwt een dikke viltstift vanaf het plastic hoesje. Ach zo, dan moet ik het wel meenemen. In 2007 toeren gitarist Allan Holdsworth, toetsenist Alan Pasqua, bassist Jimmy Haslip en drummer Chad Wackerman en in 2009 verschijnt deze Doppel-live-set. Op die setlijst staan elf lange jazzrockstukken. Het meeste materiaal is aangedragen door Holdsworth en Pasqua; Wackerman komt met eentje en er is een stuk van alle vier tegelijk. Daarnaast klinkt Red Alert van het befaamde Tony Williams' Lifetime, waar Holdsworth deel van uitmaakte. De titel van het album Blues For Tony slaat dan ook op meneer Williams. Met een dergelijke sterrenbezetting kan het niet anders of dit is gruwelijk goed en dat is het ook. Toch kan ik me voorstellen dat niet iedereen dit trekt. De themaatjes zijn goed te behappen, wat er daarna volgt aan improvisatie moet je ding zijn; zeker Holdsworth giert en gutst erop los met zijn oerbekende vloeiende stijl. Ik vind het bijna twee uur genieten, want: Holdsworth is God.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 06-04-2021 07:47:40 ]

bazbo cd1051: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - i.o.u.



Debiel mooie doos, verscheen in 2017 en ik bemachtigde een exemplaar op 20 juni 2017. Twaalf soloalbums van Allan Holdsworth zitten erin. Ik had er al een paar, maar nu had ik het oeuvre (zo goed als) compleet. i.o.u. kwam in 1982 uit, na Holdsworths avontuur bij Bruford, UK en Gordon Beck. Met bassist Paul Carmichael en drummer Gary Husband speelde hij in korte tijd een plaat vol. Omdat Holdsworth niet zo tevreden was met zijn album Velvet Darkness uit 1976, gebruikte hij stukken van die plaat, die hij verder uitwerkte en uitdiepte. Zelf zag Holdsworth i.o.u. als zijn eerste echte soloplaat. Ene Paul Williams is er voor enkele vocale stukken. De band noemt zichzelf i.o.u. en treedt ook onder die naam een paar keer op. Op i.o.u. staan een paar 'klassiekers', stukken die Holdsworth zijn carrière lang op het podium zou blijven spelen. Letters Of Marque is er zo eentje. Onder de liefhebbers is dit nog altijd een favoriete plaat. Holdsworth is God.

bazbo cd1052: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Road Games



Een jaar later, in 1983, komt Holdsworth met een minialbum. Op Road Games staan zes stukken, waarbij hij hulp krijgt van bassist Jeff Berlin en drummer Chad Wackerman. Jeff Bruce zingt een paar deunen. Het gitaarwerk is zoals vertrouwd verbluffend; Holdsworth perfectioneert steeds weer zijn herkenbare vloeiende stijl. Wat die man alleen al bereikt met zijn volumepedaal is geweldig. Holdsworth is God.

bazbo cd1053: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Metal Fatigue



Allan Holdsworth komt in 1985 met Metal Fatigue. Voor vier van de zes stukken zet hij Jimmy Johnson (bas), Alan Pasqua (toetsen) en Chad Wackerman (drums) in. Gary Husband drumt in één stuk en Paul Williams zingt ook iets. Dit is zo ongeveer de ultieme Holdsworthplaat: als je wilt weten hoe hij klinkt, weet dan dat de meeste fans hiermee weglopen. Ik blijf echter aan mijn luisterstoel gekluisterd om maar niets te missen van wat Holdsworth me aan composities en gitaarwerk voorschotelt. The Un-Merry-Go-Round is zo ongeveer het hoogtepunt van de plaat. Holdsworth is God.

bazbo cd1054: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Atavachron



Op Atavachron gebeurt iets bijzonders. In 1985 ontdekt Holdsworth een nieuw instrument: de Synth-Axe, een gitaarachtig apparaat waarmee je via snaren een synthesizer aanstuurt. Het is een gruwelijk ding om te bespelen, maar de mogelijkheden die het biedt openen voor Holdsworth nieuwe deuren. Grappig is dat ondanks dat de klankkleuren anders zijn het allemaal nog net zo klinkt als voorheen: als Allan Holdsworth. Wat dat betreft zet opener Non-Brewed Condiment perfect de toon. Daarnaast gebruikt Holdsworth zo ongeveer dezelfde bezetting: Jimmy Johnson, Alan Pasqua, Gary Husband en Chad Wackerman. Opvallend is Tony Williams die in een stuk komt drummen. Velen vonden dit album dat in 1986 verscheen helemaal niks; ik kocht een exemplaar op vinyl en vermaakte me er opperbest mee. Nu nog. Holdsworth is God.

bazbo cd1055: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Sand



Op Sand uit 1987 heeft Allan Holdsworth die Synth-Axe helemaal onder de knie. Gelijk vanaf de opener (het titelnummer) gaat het loos met zijn uit duizenden herkenbare wriemelmelodieën uit het wonderlijke instrument. Op Distance Vs. Desire horen we enkel en alleen de Synth-Axe: een soort griezelsprookjesmuziek. Daarna nog vier jazzrockfreakstukken. Ik kocht deze plaat in 1987 al op elpee; nu geremasterd klinkt hij glashelder. Opnieuw zijn Johnson, Pasqua, Husband en Wackerman er om de ideale omgeving te scheppen voor de onnavolgbare improvisaties van Holdsworth. Gelukkig zet hij ook af en toe zijn 'gewone' gitaar in, zodat er voor iedereen wat te genieten valt. Holdsworth is God.

bazbo cd1056: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Secrets



Gelukkig zet Holdsworth zijn gewone gitaar weer meer in op Secrets uit 1989. Gelijk met City Nights (een compositie van Gary Husband die hierin ook de toetsenpartijen vertolkt) gaat hij ouderwets loos. In de zeven stukken die daarop volgen, haalt hij de Synth-Axe wel weer tevoorschijn, maar het is meer in balans. Jimmy Johnson is er weer op bas, Alan Pasqua op piano en dit keer drumt Vinnie Colaiuta de meeste stukken. Rowanne Mark komt een liedje zingen, Steve Hunt speelt toetsen in twee nummers (die hij ook schrijft) en Wackerman drumt een enkel stuk (dat hij schrijft). Holdsworth is de componist van de rest. Ik kocht op 18 maart 2009 een cd-versie van dit album en liet die ter plekke signeren door meneer zelf toen hij kwam spelen in onze poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Die cd is met de aanschaf van de debiel dikke doos overbodig geworden, dus hij staat ergens achter in een kast verstopt. Dat concert was trouwens ook belachelijk goed, met Jimmy Johnson op bas en Gary Husband op drums. Holdsworth is God.

bazbo cd1057: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Wardenclyffe Tower



Vanaf eind jaren tachtig is Holdsworth nagenoeg uitsluitend bezig met zijn eigen werk. Hij toert langs kleinere zalen en (jazz)festivals, vaak met wisselende bezettingen in zijn begeleidingsband, al zijn Jimmy Johnson (b), Gary Husband (t, d) en Chad Wackerman (d) regelmatig van de partij. Dit trio is ook (weer) terug te horen op Wardenclyffe Tower uit 1992. Ik vind dat Holdsworth op deze plaat definitief zijn geluid heeft gevonden. Zijn lyrische en vloeiende stijl op de gitaar, afgewisseld met de orkestrale Synth-Axe-geluiden en dat in combinatie met pakkende melodieën/thema's in de avontuurlijke composities, raken de perfectie, al zal meneer zelf het allemaal wel niet zo goed hebben gevonden. Maar liefst drie extraatjes bij dit album, waaronder deel 4 en 5 van The Un-Merry-Go-Round. Voor mij een van zijn beste albums. Holdsworth is God.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 07-04-2021 07:57:28 ]

bazbo cd1058: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - Hard Hat Area



Met Hard Hat Area uit 1993 gaat Holdsworth gewoon verder met waar hij mee bezig is: een zoektocht naar de perfecte jazzrock/fusion. Hij roept (weer) hulp in van Steve Hunt (b, d), Skulli Sverrisson (b) en Gary Husband (d) en zelf wisselt hij gitaar en Synth-Axe af. Daar waar de meeste muzikanten die de Synth-Axe uitprobeerden het apparaat al snel weer wegdeden, blijft Holdsworth - eigenzinnig als hij is - het onding gebruiken. Ondertussen past het geluid ervan zo bij zijn stijl, dat wegdenken geen optie meer is. In compositorisch opzicht is dit album niet zo opvallend; er staat weer geweldig spul op maar niet veel opvallende uitschieters. Als geheel is het gewoon weer ijzersterk en qua gitaargegier is het grandioos. Holdsworth is God.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-04-2021 07:44:40 ]

bazbo cd1059: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - None Too Soon



Dit album verschijnt in 1996 en kent een compleet andere band om Allan Holdsworth heen. Gary Willis speelt bas, Kirk Covington drums en Gordon Beck is er op piano. Voor de rest is alles hetzelfde: zeer fijne fusionjazz met een hoofdrol voor de magistrale gitaarpartijen van Holdsworth die spaarzaam de Synth-Axe ter hand neemt. En wat uitzonderlijk is: op dit album staat slechts een enkele compositie van Holdsworth zelf: het titelnummer. Daarnaast speelt hij materiaal van Django Reinhardt, Bill Evans, Irving Berlin, John Coltrane, Joe Henderson, Gordon Beck en Norwegian Wood van die twee Liverpudlians. Indrukwekkende plaat weer. Holdsworth is God.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-04-2021 14:07:18 ]

bazbo cd1060: Allan Holdsworth - The Man Who Changed Guitar Forever! - The Allan Holdsworth Album Collection - None Too Soon



Het duurt even voordat Holdsworth met een nieuwe plaat komt. Niet dat hij stil zit. Integendeel, hij toert veel rond. Pas in 2000 komt hij met een opvolger. The Sixteen Men Of Tain gaat verder met waar hij was gebleven: complexe jazzfusion met zijn vloeiende gitaarspel in de hoofdrol, waarbij hij voor de afwisseling hier en daar de Synth-Axe gebruikt. Geen covers dit keer; Holdsworth heeft - op een enkele uitzondering na - alle materiaal weer geschreven. In de begeleidingsband zitten Gary Novak (d) en Dave Carpenter (b); gastrollen zijn er voor trompettist Walt Fowler en drummer Chad Wackerman (die ook de compositie Downside Up bijdraagt). Op het eerste gehoor is er meer rock, maar schijn bedriegt. Voor deze doos is de 2003 special edition van het album gebruikt, hetgeen betekent dat er twee extra stukken op staan. Ook fijn. Ik kocht een vroege versie van de cd begin jaren 00, maar sinds ik deze doos heb is dat exemplaar verhuisd naar ergens achter in een kast. IJzersterke plaat weer, samen met Wardenclyffe Tower behoort deze tot mijn favorieten uit de latere jaren van de man. Holdsworth is God.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-04-2021 14:07:31 ]