[Vraag wat je wil] Mijn kind werd misbruikt

Ik vind het toch een vreemd verhaal over de politie. Tuurlijk gaat er vaak iets mis en het rechtssysteem is inderdaad zo dat als je geen 100% onoverkomelijk bewijs hebt de daders vrijuit gaan. Maar je stelt nu dat de politie geen eens een zaak heeft opgestart, geen enkel verder onderzoek gedaan heeft en zelfs dat jij helemaal geen aangifte gedaan hebt.

Maar ook stel je dat je niks mag vertellen aan anderen (andere ouders van kinderen die nog steeds gevaar lopen) omdat dat de zaak in gevaar brengt.

De politie heeft zeker verhoor specialisten voor kinderen en andere kwetsbaren. Als daaruit blijkt dat er dergelijke zware feiten gepleegd zijn dan is het vreemd dat er verder helemaal geen enkel onderzoek gedaan is.

Of het uiteindelijk tot een veroordeling leidt is de vraag maar dat ze er in zo een vroeg stadion helemaal niets mee gedaan hebben is erg onreeel.

[ Bericht 0% gewijzigd door T-zooi op 04-02-2021 21:59:17 ]

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:50 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Ja, iets. Bij vlagen. Soms mogen we helpen.
En soms is ze zelfs even blij. Deze herfst lachte ze. Een oprechte gelukkige glimlach. De eerste in jaren. Ik heb er met tranen in mijn ogen naar gekeken en een foto gemaakt.
Die foto hangt nu op haar kamerdeur.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:45 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]


En een heel andere kant. Mijn kind is ook dader. Zij heeft dingen moeten doen bij andere kinderen. Dat wilde ze niet, maar hee, wat doe je dan als je 5 bent. Of 6. En het alternatief is nog veeeeel onaangenamer.
Zij is ook slachtoffer geweest van andere kinderen.
Het is niet zo zwartwit.
Was het dat maar.

Ik zou dat niet als dader zien, ze was een instrument van die engerds

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:50 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Ja, iets. Bij vlagen. Soms mogen we helpen.
En soms is ze zelfs even blij. Deze herfst lachte ze. Een oprechte gelukkige glimlach. De eerste in jaren. Ik heb er met tranen in mijn ogen naar gekeken en een foto gemaakt.
Die foto hangt nu op haar kamerdeur.

Wat mooi te lezen. Dat geeft jullie denk ik ook het gevoel dat jullie het goed doen.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:45 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Dat is waar, maar tegelijk ook niet.
Als je in je hele systeem nog tig andere kwetsbaarheden hebt, dan kun je misschien niet zomaar zelf die keuze maken. Daar heb je hulp bij nodig. Maar dan moet je wel weten dat er hulp te krijgen is. En eigenlijk moet er dan toch ook ooit iemand van je gehouden hebben.
O

Hmpfff ik geloof ook in aanleg van goed karakter dat de overhand moet krijgen,ook als er nooit iemand van je gehouden heeft. Ben daar mss te hard in, maar blijf bij mijn standpunt.

quote:

En een heel andere kant. Mijn kind is ook dader. Zij heeft dingen moeten doen bij andere kinderen. Dat wilde ze niet, maar hee, wat doe je dan als je 5 bent. Of 6. En het alternatief is nog veeeeel onaangenamer.
Zij is ook slachtoffer geweest van andere kinderen.
Het is niet zo zwartwit.
Was het dat maar.

O nee je dochter is geen dader. Ze is gedwongen om mee te gaan in iets waar haar totaal geen schuld in treft.
Maar het hele geval is idd nogal complex. De verwarring bij haar moet heel erg groot zijn.

Hoop dat t quoten goed is gegaan want zit nu op mijn foon.

Met tranen in mijn ogen dit topic gelezen. Wat een hel voor jullie dochter, en voor jullie.

Ik vermoed dat ik als kind soortgelijke dingen heb meegemaakt als jullie dochter. Weliswaar in een andere setting want geen speciaal onderwijs. Maar ook meerdere daders/kinderen, gefilmd, seksueel misbruik/pijn/bang gemaakt worden, dingen die te bizar voor woorden zijn. Lebz ook van gehoord. De herbelevingen die je beschrijft zijn zo herkenbaar. Hartverscheurend. Ook dat je nergens hulp kunt vinden omdat niemand het gelooft/aandurft/de kennis heeft etc. En dat er overal triggers zijn in ogenschijnlijk normale dingen.

Hebben jullie overwogen te verhuizen naar een totaal andere omgeving zodat ze in elk geval geen mensen tegenkomt die haar herinneren aan? Vast wel, maar dit was het eerste wat in me opkwam.

Kunnen (therapie met) dieren iets voor je dochter betekenen? Die voelen misschien veiliger dan mensen.

Ik wil je ook bedanken voor je moed hierover te schrijven. Ik kan er nog steeds zo boos en verdrietig van worden dat het niet belangrijk genoeg wordt gevonden, dat dit nog steeds zomaar kan en dat (bijna) iedereen wegkijkt omdat ze liever niet willen weten dat dit soort dingen echt gebeuren.

Door wat je vertelt over je dochter, dat ze moeite heeft in het contact met andere kinderen, snap ik ineens iets van mezelf. Mijn eigen angst voor contact met leeftijdsgenoten. Altijd gehad, nooit begrepen, terwijl het zo voor de hand ligt. Dank voor dit puzzelstukje.

Mocht je me ooit iets willen vragen wat je dochter mogelijk ook maar íets zou kunnen helpen, stuur me gerust een berichtje. Ook helemaal goed als je hoofd er totaal niet naar staat, dat begrijp ik volkomen.

Weet dat jullie niet alleen zijn. Ook al kan ik me zo voorstellen dat je je door alles en iedereen in de steek gelaten voelt. Heel heel veel sterkte en liefde gewenst.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:51 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Dat is een te vaak verteld verhaal voor hier, sorry.

Geen probleem.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:10 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Eigenlijk ben je machteloos, maar je kunt niet niks doen. Het viel meestal uiteen in 2 uitingsvormen.
De ene is dat ze ging huilen, schreeuwen, roepen of xx mocht stoppen, niet dit, niet dat, ik wil niet xxx. In een hoek wegkruipen, zich verstoppen, touw om haar nek wikkelen, onderbroek uit. Dan probeerden wij in de ruimte te blijven, misschien wat rustgevende geluiden te maken. Wachten tot het overging. En helaas niet afschakelen, want dit was waaruit wij moesten opmaken wat er was gebeurd.

In de andere optie moesten wij met zijn tweeën alles op alles zetten om te zorgen dat ze zichzelf niet te erg beschadigde en niet al te veel kapotmaakte. Er was een trigger, ze werd bang, je zag haar zeg maar verdwijnen (er was niets meer achter de ogen) en ze vloog als een schreeuwende furie in de aanval. Blauwe plekken, bijtsporen, spullen kapot, uitgeput, janken.

En vooral niet je kind echt kunnen troosten achteraf. Want ze vertrouwde niemand. Ook ons niet.

Christus, dan ga je als moeder toch helemaal kapot, lijkt me. Kon je je er enigszins op voorbereiden, toen dat voor het eerst gebeurde, of overviel het je?

Wat een wanhoop zul je gevoeld hebben. Terwijl je er moet zijn voor je kind, loop je als ouders zelf ook een trauma op. Onvoorstelbare situatie. Knap hoe je er over praat en iets over wilt vertellen.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 21:53 schreef Doedezemaar het volgende:

[..]

Ik zou dat niet als dader zien, ze was een instrument van die engerds

Dit inderdaad. Echt waar. Als kind heb je geen enkele schuld, en al helemaal niet als je zo gemanipuleerd wordt door mensen bij wie je veilig zou moeten zijn.

Maar ik snap wel wat je zegt. Het is een keuze maar je moet ook het 'geluk' hebben dat je die jeuze kunt maken, dat de omstandigheden zo zijn dat je uit die cirkel kunt komen van slachtoffer/dader.

[ Bericht 13% gewijzigd door _flore op 04-02-2021 22:16:52 (aanvulling) ]

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 22:10 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Dat is juist een van de redenen dat ik het doe. Ik merk ook irl dat hier nog een enorm taboe op rust. Niet alleen mensen die je niet geloven. Wij hebben verschrikkelijk slecht nieuws gekregen. Er is ons kind iets overkomen waar ze haar leven lang last van zal hebben. Ons hele gezin gaat hier de rest van ons leven last van hebben.

Als ze een ziekte had gekregen, waren we waarschijnlijk overladen met appjes. Of zelfs kaartjes, want dan zeg je tenminste niks terug. Wat dan ook om te laten horen dat mensen meeleven.
Hierover heb ik van één nicht die ik het zelf niet heb verteld een bericht gekregen. En ik heb een verdomd grote familie.

Je hebt slechts van 1 persoon iets gehoord? Hoe deed de rest van je familie/bekenden dan?

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 22:02 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Hmpfff ik geloof ook in aanleg van goed karakter dat de overhand moet krijgen,ook als er nooit iemand van je gehouden heeft. Ben daar mss te hard in, maar blijf bij mijn standpunt.
[..]

O nee je dochter is geen dader. Ze is gedwongen om mee te gaan in iets waar haar totaal geen schuld in treft.
Maar het hele geval is idd nogal complex. De verwarring bij haar moet heel erg groot zijn.

Hoop dat t quoten goed is gegaan want zit nu op mijn foon.

@laatste, dochter is nu enkel slachtoffer en verdomd ernstig ook. Alles wat ze nu heeft gedaan is haar net zo goed aangedaan. Maar het heeft haar ook beschadigd.

Nu heeft dochter, tegen alle angst -voor haar eigen OUDERS- die haar is aangepraat (laten we het op aangepraat houden, ondanks wat we in OPs posts lezen) toch blijkbaar genoeg liefde en veiligheid gevoeld om toch haar mond open te trekken.

Dit heeft er voor gezorgd dat kort gezegd, de ellende gestopt kon worden. En dat heeft er voor gezorgd dat ze kan gaan helen. Mét haar ouders in haar hoek ook nog eens. Grote Mensen, die dingen voor je uit kunnen zoeken en regelen. Ze staan nu aan het begin van dat traject, maar iig de goede richting uit.

En stel je dan voor dat er ook kindjes zijn die hetzelfde meemaken en die niet de liefde en veiligheid voelen, om iig te twijfelen aan waar heel enge mensen je op onaangename wijze van proberen te overtuigen. Wat gebeurt er met die kindjes? Hoe groeien die op? Met welke tools zijn zij ineens "volwassen"? Hoe loopt een leven dan?

-
Ik vind het fucking sterk om zelfs in jullie situatie, als moeder toch zo te blijven kijken.

Lees zo de topic door.
En ben totaal niet verbaast er over.

Mijn broertje zit met een scheiding .
En zijn kind word door de moeder geestelijk mishandelt en een van zijn zusje ( niet van hem) vertelt dat hij beter voor de trein kan springen.

Wat doet veiligthuis en de kinderbescherming .
Lullen en weinig uit voeren.
Zijn nu al jaren bezig .

Lijkt wel of je tegen een muur aan loopt en compleet machteloos staat .

En ja kinderen met een achterstand zoals jouw dochter zijn makkelijk slachtoffer.
Een van me nichtje zit ook op speciaal onderwijs namelijk.
En haar moeder heeft zo hekel aan haar ex man dat ze haar man heeft beschuldigt van misbruikt .
Heel dat kind door de molen gehaald en niemand geloofde het kind ( licht autisme)
Dus het kind bij me huilen en zeggen dat papa dat helemaal niet gedaan heeft .
Ben er toen tussen gesprongen .

Wel laat ik het zo zeggen die kind zit nu wel veilig thuis bij haar papa en school gaat weer goed.


Conclusie mensen zijn verschikkelijke en vaak zitten ze gewoon naast je met een bak koffie zonder dat je het zelf door heb.

Kan je allaan succes wensen en hopen dat je dochtertje door de jaren heen een plekje kan geven van de gebeurtenissen .
Zodat ze verder door kan gaan in het leven.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 22:49 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Mijn ouderlijk gezin heb ik het zelf verteld, dat is anders. Bekenden ook.
Maar familieleden die het via mijn ouders of siblings gehoord hebben, die zeiden waarschijnlijk tegen mijn ouders dat het heel erg waren. Maar ik heb nooit iets gehoord.
Nou ben ik ook niet zo dik met iedereen, maar ik heb van de meeste wel een kaartje gekregen bij het krijgen van de kinderen Ik vond het gewoon opvallend dat dit onderwerp niet leidt tot een gesprek, of een bericht of wat dan ook. Als ik een lullige ziekte had gehad, had ik waarschijnlijk 10 kaartjes en een paar facebookberichten gehad.

Ik herken het wel, dat gebrek aan gesprek. Zelf denk ik dat het een meerzijdig probleem is. Dat het bijvoorbeeld nooit toereikend voelt, een 'wat een kutzooi, sterkte he?'.
Maar ook dat het zo'n onvoorstelbaar erg leed is, dat mensen er liever niet aan denken of mee bezig zijn. Wat je niet ziet, is er niet. Dat idee.
En tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat mensen bang zijn het verkeerde te zeggen.

Zelf heb ik het destijds niet ervaren als 'problematisch', dat doodzwijgen, maar tegenwoordig wel meer, als ik er aan terug denk. Het is wel gek. Ik denk dat ik veel liever gehad had dat iemand gewoon gezegd had 'wat een kutzooi, sterkte he?', in plaats van niks.

quote:

Op donderdag 4 februari 2021 23:05 schreef VraagWatJeWil het volgende:

[..]

Je bent al zo alleen. Waarom niet een beetje je best doen om zo'n kind dat alleen is dan het gevoel te geven dat er ten minste iemand aan haar denkt.

We hadden trouwens ook 2 vrienden die een paar weken voor ons gingen koken toen we helemaal stuk gingen. Moet ook gezegd. Die zeiden dan niet steeds achgos wat zielig, maar stonden gewoon voor de deur met een pan eten. Even 2 dagen daar geen werk aan. Scheelt een bak.

Ik vond het denk ik nog veel storender dat ik ineens een soort van uitzonderingspositie kreeg omdat ik 'zielig' was.
Dat ik dingen mocht omdat ik 'dat kind' was. Niet omdat ik ze kon of er goed in was, maar uit een soort medelijden. Daar moet ik de laatste tijd ineens vaak aan denken en ergens steekt dat. Was allemaal goed bedoeld hoor en kwam vast voort uit 'willen helpen' in combinatie met ontwetendheid.
Dan ben je niet alleen, maar ook nog een soort van minderwaardig ofzo.

Overigens vind ik het heel knap dat je overal zo nuchter en duidelijk antwoord op geeft.