Contact met broer/zus verbreken

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 00:51 schreef Uizichtloos het volgende:
Ik heb dus een sibling die te vermoeiend voor woorden is. Kan niet tegen kritiek, de kleinste dingen zorgen ervoor dat diegene ontploft, weet altijd de sfeer te verzieken. Ik heb het nu eerlijk gezegd volkomen gehad en ga het contact verbreken. Het enige probleem hierbij is dat persoon vier keer per week bij m'n ouders zit, wat betekent dat ik hen ook nauwelijks nog kan bezoeken.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Het is voor m'n gemoedstoestand vele malen beter om hem/haar nooit meer te zien.

Je geeft zelf het antwoord al, laat gaan, als je dat kan.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 00:58 schreef Uizichtloos het volgende:

[..]

Ja, dat is dus een beetje lastig. Zo ga ik m'n ouders nog minder zien dan nu al het geval is en dat zou zonde zijn. Maar ja, als het zo moet, jammer dan. Zij hebben niks fout gedaan verder trouwens.

Maak duidelijke afspraken met je ouders, ga -als je wil- naar hen toe zonder de rest van je familie. Zo moeilijk is het niet.

Het klinkt oprecht als een hele vervelende situatie, dat meen ik echt. Maar toch, ik denk dat wanneer je nog genoeg twijfelt om het hier als vraag te stellen, dat het moment sowieso nog niet daar is om het contact helemaal te verbreken. Er zijn bovendien zoveel dingen waar je nog aan zou kunnen denken als stap daar tussen in.

Moet het contact meteen helemaal verbroken worden? Kan je niet minderen? Of misschien onder andere omstandigheden elkaar opzoeken (bijvoorbeeld bij een activiteit, met meerdere andere mensen, etc).

Zou je kunnen proberen om er open over te zijn naar elkaar toe? Wat je stoort en waarom? Wanneer je het vanuit jezelf zegt (beginnen met "ik voel me" is een handige tip om het bij jezelf te houden) Volgens mij komen problemen heel vaak voort uit een gebrekkige communicatie, waar iets de ander irriteert, die zegt niets maar raakt zelf geïrriteerd, wat de ander weer boos maakt.... Dat soort geneuzel. Misschien is je sibling meer voor rede vatbaar dan je denkt. Sowieso voor je een deur in het slot gooit, is het wel fijn om misschien alles geprobeerd te hebben, want je gooit wel even heel wat weg.

Hoe oud ben jij? Hoe oud is je broer/zus, hoe oud zijn je ouders? Wat zal het met je ouders doen? Wat is jouw rol in dit verhaal? Wat is de rol van je ouders? Wat voor persoon is je broer/zus verder? Kan die er wat aan doen? Heeft die een diagnose die dit gedrag kan verklaren? Zou je er zelf anders mee om kunnen gaan? Zou je het misschien eerst kunnen bespreken met iemand die jullie beiden kent (maar bespreek het dan wel vanuit bezorgdheid en niet een verwijtende sfeer).

Ik ben zelf gezegend met een geweldige zus, dus ik snap dat dit kan voelen als advies van iemand die er de ballen van begrijpt, maar vriendschappen, liefde, familiebanden..... het zijn allemaal investeringen waar hoe meer je er in stopt, hoe meer je er doorgaans ook uithaalt. Hoe moeilijk het ook kan zijn, wanneer je toch alles probeert, kan je je altijd daar nog aan vasthouden wanneer het uiteindelijk echt niet gaat. Ik weet het niet, ik heb soms het idee dat mensen veel te snel voor de "makkelijke" of rigoureuze oplossing gaan, maar die is meestal alleen maar de prettigste optie voor de korte termijn, niet de lange.

Sterkte in ieder geval.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 01:04 schreef Uizichtloos het volgende:

[..]

Goed plan, vandaag was het ook gezellig tot het schepsel weer binnen kwam. Sinds ik niet meer bij m'n ouders woon kan ik gelukkig dus gewoon vertrekken wanneer ik wil. Maar voelde niet goed. Levert echt te veel stress op deze shit, terwijl ik me net weer goed voelde. Dan blijft het nu bij een bezoekje op zondag elke twee weken of zo.

Het schepsel? Probeer eens je te verplaatsen joh, misschien ben jij wel lastig

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 01:26 schreef Uizichtloos het volgende:

[..]

Klopt, dat was niet handig om te zeggen...

Geeft alleen weer hoe je denkt, niet goed of fout. Ga daar eens over na denken. Handig om te zeggen is vrijwel niks, zwijgen is goud. Maar waarom zeg je dat? Aandacht meestal, maar waarom?

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 01:04 schreef Uizichtloos het volgende:

[..]

Goed plan, vandaag was het ook gezellig tot D weer binnen kwam. Sinds ik niet meer bij m'n ouders woon kan ik gelukkig dus gewoon vertrekken wanneer ik wil. Maar voelde niet goed. Levert echt te veel stress op deze shit, terwijl ik me net weer goed voelde. Dan blijft het nu bij een bezoekje op zondag elke twee weken of zo.

1x In de 2 weken is prima toch?

Wat zou er gebeuren als je hem zou accepteren zoals hij nu is ipv zou willen dat hij anders was? Misschien kun je dit eerst op andere mensen uit proberen want bij familie is dat het moeilijkst. Maar er valt enorm veel te behalen als je daarmee gaat oefenen.

Mijn advies zou zijn om te kijken hoe je voor jezelf een streep kunt trekken. Ik vermoed dat het gaat om steeds hetzelfde gezeur en bekvechten. Doe er niet meer aan mee. En zeg dat ook duidelijk. Laat je vervolgens ook niet uit de tent lokken, maar herhaal je besluit: ‘ik doe hier niet meer aan mee’. Begin gewoon ergens anders over tegen een van je ouders, of loop naar de keuken voor de afwas, etc. Het is afwachten hoe je broer/zus daarmee omgaat.

Kun je dan alsnog de aanwezigheid van je broer/zus niet verdragen, bijv. omdat hij/zij blijft zeuren tegen je, dan stap je weer op als hij/zij binnenkomt of je plant jouw bezoeken aan je ouders om je broer/zus heen. Maak daar dan ook verder geen drama van, want je wilt juist geen drama meer (mijn vermoeden), dus er moet dan niet elke keer een drama ontstaan.

Helemaal breken met je broer/zus is eigenlijk te drastisch, want je gaat je ouders daarmee raken, doordat er dan situaties gaan komen waarin ze moeten kiezen tussen jou en je broer/zus (wie nodigen ze voor bepaalde dagen wel of niet uit). Hopelijk kun je toe naar een situatie waarin je nog wel enigszins beleefd tegen elkaar kunt blijven.

Heeft jouw broer/zus een afwijking misschien?

Aangezien mijn zus zonder enige reden met nagenoeg iedereen in haar omgeving ruzie begon te maken (incl. onze ouders), heb ik een aantal jaren geleden alle contact met haar verbroken. Ik heb er geen zin in om elke keer tot op het bot verrot te worden gescholden.

Geen moment spijt van mijn beslissing gehad en ik mis haar dan ook totaal niet. Geen idee wat er met haar aan de hand is, interesseert me ook niet, ze zoekt het zelf maar lekker uit.

D is veel later na jou gekomen en je hebt er nooit een band mee gehad? Heb je een idee hoe dat komt?

Wat voor gezin zijn jullie verder?

Ik heb geen contact met mijn sibling. Het is een persoon met een zeer kort lontje en elke keer wordt sibling boos om iets kleins. Sibling viert ook apart kerst dit jaar, komt op een andere dag. Ik vind het best.

Mijn ouders vinden het denk ik wel jammer, maar ik heb lang genoeg geprobeerd te lijmen.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 13:31 schreef Leonos het volgende:
wtf is een sibling nou weer

Broer of zus. Geen zin om details te delen.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 13:31 schreef Leonos het volgende:
wtf is een sibling nou weer

Dat is Engels.

Dus vanwege jouw broer of zus vind je het ook niet meer leuk om bij jouw ouders op visite te gaan?

Ik denk dat het je beter helpt om het gedrag van jouw broer/zus te negeren. Het komt er uiteindelijk hoe dan ook op neer namelijk dat jij er zelf voor kiest je te laten kennen. En om eerlijk te zijn: om dan vervolgens te concluderen dat je jouw broer/zus nooit meer wilt zien, lijkt ook niet erg volwassen. Daarmee zet je ook jouw ouders voor het blok.

Hoe heb je dit eerst met je broer/zus willen uitpraten? Heb je er echt goed en helder over gecommuniceerd? Of is het zo dat je stiekem voor jezelf moet toegeven dat je alleen maar kritiek hebt gegeven?

Als het echt niet anders kan en het is trekken aan een dood paard, dan zit er niks anders op dan het zo resoluut aan te pakken. Maar het zou beter zijn als er alternatieve oplossingen zijn, want op deze manier zet je nogal wat op het spel.

Als je hier met "het schepsel" of "sibling" aankomt, dan vind ik dat ook nogal onvolwassen en tevens egoistisch en negatief.

Je weet daarmee waarschijnlijk zelf dat er dan nogal wat problemen achter schuilgaan. Zou dat bij jouw broer/zus ook het geval kunnen zijn? Negatief en sfeerverziekend gedrag vertonen mensen meestal als ze zich machteloos voelen en hulp willen maar niet goed weten hoe ze dat moeten doen (bijvoorbeeld door schaamte). Je houdt zoiets in stand door er zelf ook negatief op te reageren, bijvoorbeeld door dan alleen maar kritiek te uiten.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 09:39 schreef Lienekien het volgende:
Mijn advies zou zijn om te kijken hoe je voor jezelf een streep kunt trekken. Ik vermoed dat het gaat om steeds hetzelfde gezeur en bekvechten. Doe er niet meer aan mee. En zeg dat ook duidelijk. Laat je vervolgens ook niet uit de tent lokken, maar herhaal je besluit: ‘ik doe hier niet meer aan mee’. Begin gewoon ergens anders over tegen een van je ouders, of loop naar de keuken voor de afwas, etc. Het is afwachten hoe je broer/zus daarmee omgaat.

Kun je dan alsnog de aanwezigheid van je broer/zus niet verdragen, bijv. omdat hij/zij blijft zeuren tegen je, dan stap je weer op als hij/zij binnenkomt of je plant jouw bezoeken aan je ouders om je broer/zus heen. Maak daar dan ook verder geen drama van, want je wilt juist geen drama meer (mijn vermoeden), dus er moet dan niet elke keer een drama ontstaan.

Helemaal breken met je broer/zus is eigenlijk te drastisch, want je gaat je ouders daarmee raken, doordat er dan situaties gaan komen waarin ze moeten kiezen tussen jou en je broer/zus (wie nodigen ze voor bepaalde dagen wel of niet uit). Hopelijk kun je toe naar een situatie waarin je nog wel enigszins beleefd tegen elkaar kunt blijven.

OP de reactie van Lienekien hierboven is er een die ik je kan aanraden.

Heb persoonlijk hetzelfde gehad met mijn jongere broertje, wij waren water en vuur als we bij elkaar waren, dit had meerdere redenen waar ik verder niet op in zal gaan, maar juist doordat ik op mijzelf ging wonen heb ik het op een andere manier kunnen gaan zien.

Omdat ik niet meer in het zelfde huis woon als mijn broertje heb ik het allemaal meer rust kunnen geven en het van me af kunnen zetten, juist het feit dat ik dagelijks geconfronteerd werdt met hetzelfde en dezelfe ergernissen ging het fout en bleef het fout gaan tussen ons.

Zoals Lienekien ook al aangeeft hetgeen wat je normaal triggered proberen zoveel mogelijk te negeren en jezelf afleiden door met je ouders te praten over van alles en nog wat.
en als je bij je ouders zit is er een ding dat het in het begin makkelijker zal maken voor jezelf, zodra jij de deur uitloopt heb je voor de komende tijd niets meer met D te maken totdat jullie beide weer bij je ouders zijn.

De ervaring heeft geleerd bij mij dat dit steeds makkelijker wordt en hij is zich er ook van bewust dat hij me met de praktijken van toen niet meer kan raken en zijn dus ook niet meer interessant voor hem.

Eerlijk het zal waarschijnlijk niet iets zijn dat van vandaag op morgen anders zal zijn, die illusie moet je je ook niet nemen, voor mij heeft het een jaar of 2 geduurd voordat je structureel verandering zag, en op dit moment zijn we nog steeds niet de grootste vrienden, maar dat hoeft ook niet wij kunnen op een normale manier met elkaar omgaan en dat is goed.

Je kan niet van een ander verwachten dat hij/zij zich gaat aanpassen, als je verandering in een situatie wil zien dan moet je daar zelf voor zorgen, maar bedenk wel dat sommige keuze niet meer terug te draain zijn, bedenk daarom goed voordat je een beslissing gaat nemen.

Proberen uit je kind-rol te komen kan wel helpen idd.

In een gezin reageer je op elkaar volgens vaste ingesleten patronen.

Het zegt vaak bijzonder weinig over de sibling / het schepsel als persoon zelf.
Je denkt elkaar te kennen maar is dat ook echt zo?

Hoe vaak hoor je niet dat een vriend of vriendin van je veroordeeld wordt door z'n eigen familie en dat je denkt: hoe dan, zo ken ik jou echt totaal niet... Maar diegene z'n familie heeft hem/haar die rol al lang toebedeeld. Het zwarte-schaapeffect.

Ja, die hardnekkige patronen in familieverband, daar kan menigeen wel over meepraten.

Zelf heb ik een keer die streep getrokken tegenover een oudere broer. We waren allebei het huis al uit. Hij was bij mij op bezoek. Ik had er ineens schoon genoeg van en wat ik nog nooit eerder had gedaan deed ik. Ik heb gezegd dat ik er genoeg van had en dat hij wat mij betreft kon vertrekken. Flabbergasted deed hij dat, maar hij was binnen een kwartier terug. Hij was danig onder de indruk en wilde het uitpraten.

Het was daarmee nog geen koek en ei, maar het was goed om te ervaren hoe het kan uitpakken als je de confrontatie eens aangaat als je eenmaal besluit: dit wil ik niet meer.

Mijn sibling was op diens 30e totaal geflipt wegens het krijgenvan een'verkeerd' kado. Zegt genoeg.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 17:34 schreef Black_Phillip het volgende:
Mijn sibling was op diens 30e totaal geflipt wegens het krijgenvan een'verkeerd' kado. Zegt genoeg.

Nee geen idee, wat zegt het?

Jullie gezin heeft destructieve patronen die jij niet kan waarnemen zou ik denken ?

Zelf helaas ook ervaring mee.
Mijn ouders (pa was eigenlijk stiefpa maar hij heeft mij opgevoed dus wmb gewoon mijn pa) stuurden altijd, elk jaar weer verjaardagskaartjes naar de kinderen van mijn stiefbroer. En elke keer werden die ongeopend retour gestuurd.
Bovendien had stiefbroer enorm veel onterecht commentaar op mijn moeder, dat viel ook al niet goed natuurlijk. Verder weigerde hij om contact te maken/houden met zijn dochter uit een eerder huwelijk, waarschijnlijk onder druk van zijn 2e vrouw die een ongeclompliceerd gezinnetje wou of zo. Verder gedroeg hij zich ook als een klootzak vnl richting mijn ouders tot het punt dat zelfs zijn eigen biologische vader er helemaal klaar mee was. Zelfs hij wilde het contact verbreken en dat zegt wel wat denk ik.
Op een gegeven moment kwam mijn vader helaas te overlijden en we (stiefbroer, echte broer en ik) hadden een "wapenstilstand" afgesproken op de dag en vooravond van pa's begrafenis.
We waren met het hele gezin in het huis van mijn ouders en bleven daar ook slapen.
De volgende dag was dus de begrafenis EN hij zou voor het eerst in zijn leven zijn zonder hem opgegroeide dochter zien. Stiefbroer zag dat wel zitten alleen zijn vrouw niet. Echt bijna slaande ruzie, mijn echte broer en ik moesten tussenbeide komen om escalatie te voorkomen en die vrouw beent boos de deur uit om na een uurtje of zo weer terug te komen. Enigszins gekalmeerd maar nog steeds op oorlogspad.
En dat alles vlakbij pa die in de woonkamer opgebaard lag. Zo enorm respectloos.
En toen werd het ochtend, op de begrafenis zou hij eindelijk zijn dochter zien waar hij naar uit keek volgens eigen zeggen.
Is ook gebeurd en het ging boven verwachting goed. Hij beloofde zelfs om in de toekomst contact te houden met haar maar dat gebeurde uiteraard niet omdat die ruggegraatloze l*l niet op durft te boksen tegen zijn huidige vrouw. Hij liet en laat iedereen compleet in de steek voor een vrouw waar hij zelf ook wel eens zo beu van is geweest dat hij haar K.O. heeft geslagen. En dat terwijl van hem eigenlijk verstandig gedrag werd verwacht, zeker in zijn functie als Officier van Justitie.
Kijk, en zo'n figuur hoef ik niet in mijn leven. Net als de rest van ons gezin het contact maar weer verbroken, dit wordt nooit meer wat.

Moraal van het verhaal: Vrienden kun je kiezen, familie krijg je gewoon zonder eigen keuze op je pad geworpen. Of je het nou leuk vindt of niet.
Dus als er onoverkomelijke verschillen zijn is wmb afstand houden de beste manier.

Maar als je denkt dat er nog over gepraat kan worden moet je dat ZEKER doen! Want banden verbreken klinkt wel handig en makkelijk maar dat is het niet. Het is het laatste middel wat je tot je beschikking hebt. Use it wisely.

Succes gewenst met er over nadenken en ik hoop dat je een weloverwogen beslissing kunt nemen.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 00:51 schreef Uizichtloos het volgende:
Ik heb dus een sibling, hierna genoemd "D" die te vermoeiend voor woorden is. Kan niet tegen kritiek, de kleinste dingen zorgen ervoor dat diegene ontploft, weet altijd de sfeer te verzieken. Ik ken echt niemand anders die zo egocentrisch is. Ik heb het nu eerlijk gezegd volkomen gehad en ga het contact verbreken. Het enige probleem hierbij is dat persoon vier keer per week bij m'n ouders zit, wat betekent dat ik hen ook nauwelijks nog kan bezoeken.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Het is voor m'n gemoedstoestand vele malen beter om D nooit meer te zien.

Jij boft. Jij hebt er maar één.
Ik heb zes van die migraine brengers (drie zussen, drie broers) die ik het liefst alle zes op 11 september een algeheel verzorgde rondleiding in de Twin Towers cadeau had willen doen.

De ergernissen opschrijven die die gasten me geven zou alleen al vele mensenlevens duren dus ik geef maar lekker liever gelijk antwoord op je vraag hoe ik er mee omga bij mijn ouders, omdat daar vrijwel iedere keer zo'n parasitair stuk genetisch verwant afval van me zit.

Hoe? Gewoon negeren.
Wees eerst vooral duidelijk over de situatie, steek het niet onder stoelen of banken dat je ze niet moet.
Dat is in het begin niet zo leuk voor je ouders maar op de lange termijn begrijpen ze dan je gedrag en vragen ze niet keer op keer om uitleg.

Ten tweede het negeren zelf.
Je praat alleen tegen je ouders en als je broer/zus wat vraagt zeg je "ik ben in gesprek" of je geeft zo kort en beknot mogelijk antwoord.

Ten tweede zorg je dat je met gezichtsuitdrukking en lichaamstaal volstrekt niet geïnteresseerd bent in welk gespreksonderwerp dan ook wat zij ter sprake brengen.
En ook bij het komen en gaan groet je alleen je ouders.

Dit gedrag zal er toe leiden dat je ouders het zat worden en een gescheiden agenda voor jullie beiden maken en het geeft je broer/zus de duidelijke boodschap waar hij/zij aan toe is.

Je bent niet de enige hoor.
Een bloedband is alles behalve de garantie voor een goede relatie.

quote:

Op vrijdag 11 december 2020 21:38 schreef Vlaggenroof het volgende:
Ik hrb dezelfde situatie, maar dan vanuit mijn zus haar kant.

Mijn zus is sinds ze getrouwd is veranderd. Zijj familie is alles, terwijl haar familie op de 10e plek staan. Ze heeft mijn ouders beticht niet langs te komen om naar hun tweede kleinkind te komen kijken die net geboren was, terwijl ze toen hun niet wilde hebben vanwege de coronauitbraak. Ik heb niet eens een geboorte kaartje gehad.

Nu heeft ze mij geblokkeerd op alle sociale media, evenals mijn ouders. Dot terwijl toennze met haar vorige ‘vriend’ was, mij had gevraagd als getuige.. tsja..

Is er dan iets gebeurd of is er wel iets opgevallen? Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat je je familie zomaar blokkeert.

Ik heb ook zo'n zus.

Spanning is om te snijden altijd wanneer zij er is. Ik bewaar de lieve vrede maar wat, maar als m'n ouders kassiewijle zijn ist gebeurd.