WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Etapa 12: La Pola Llaviana/Pola de Laviana - Alto de l'Angliru, 109,4 km
Een kwartier later dan gepland ging de vorige rit van start. Een aantal renners waren een beetje boos, omdat de jury weer eens warrig had gehandeld. Ergens terecht om te vragen om een beetje consistentie, maar je bent ook wel een klare lamlul als je denkt dat tijdsverschillen niet hoeven te tellen bij een aankomst op een heuvel. Gezeik om niets, uiteindelijk. Vonden de Spaanse renners ook, dus gingen we toch maar van start. Op zich begon de rit daarna niet eens zo slecht. In het begin zagen we flink wat aanvalspogingen, al leek het er daarna wel een tijd op dat een flopgroepje zou wegrijden. Vooral Tim Wellens was erg actief, hij deed z'n best om punten te verzamelen voor de bergtrui. Dat was niet naar de zin van Guillaume Martin, dus mocht Cofidis hard op kop rijden. Dat was eigenlijk een geschenk uit de hemel, daardoor werd er gedurende de eerste 70 kilometer van de koers enorm hard gereden. Op de tweede klim van de dag, de Colladona, werd de kopgroep ingerekend. Guillaume Martin ging daarna zelf maar in de aanval, terwijl zijn ploeg het hele peloton uit elkaar had gereden. Een nieuwe kopgroep ontstond, en daar konden ze bij Jumbo prima mee leven. Tijd voor rust in het peloton, de voorsprong liep daardoor snel op naar twee minuten. Vooraan zagen we Gaudu, hij was stilletjes meegeslopen. Ook Oliveira zat vooraan, Movistar leek zowaar een plan te hebben. Op de volgende klim van de dag, de Cobertoria, ging Marc Soler vanuit het peloton in de aanval. Hij overbrugde de twee minuten en sloot aan bij de koplopers, waar Tim Wellens dan weer moest afhaken. Die was in het begin van de rit zo actief geweest dat de energie ondertussen verdwenen was, uiteindelijk niet erg handig. Vooral niet omdat Martin op de volgende bergjes alle punten op kon rapen, de filosoof heeft nu een flinke voorsprong in het bergklassement. Wel een knappe en gedurfde aanval van Soler, het is mooi dat Movistar zich tijdens de Vuelta in ieder geval durft te tonen. In het peloton gebeurde verder niets, de boel werd gecontroleerd door Ineos en Jumbo. In de afdaling van de Cobertoria zagen we een paar renners in het skoekeloen duiken, dat was na fraaie openingsfase het grootste spektakel van het middenstuk. We hoopten dan maar op een spannend slot, maar ook dat zat er niet echt in. In gesloten rangorde reden we naar de San Lorenzo, waar vervolgens ook helemaal niets gebeurde. Lennard Hofstede leidde de dans in het peloton, dan weet je het wel. Al liep onder zijn leiding de voorsprong wel terug van drie minuten naar ongeveer twee minuten. In de afdaling van de San Lorenzo liepen de koplopers dan weer uit naar drie minuten, waardoor UAE ineens nerveus werd. De 13e plek van David De la Cruz was in gevaar door Gaudu, zoiets. Formolo wist niet veel van de voorsprong af te halen, hij moest ook al snel lossen. Het commando werd overgenomen door Jonas Vingegaard, van Jumbo. Hij reed praktisch de hele klim op kop, het begon steeds meer een waardeloze etappe te worden. Nul actie, helemaal niets. Kan dat de renners kwalijk genomen worden? Altijd. Toch viel er ook wel wat voor te zeggen. De volgorde van de bergritten is ietwat onhandig, met de Angliru in het achterhoofd wordt er toch anders gekoerst. De Farrapona had beter na de Angliru kunnen komen. Dat is niet eens makkelijk achteraf gelul, dat had iedereen vooraf wel verwacht.
Al verwacht je vooraf dat het een matig ritje gaat worden en benoem je expliciet dat dit als een investering richting de Angliru moet worden gezien, toch ben je teleurgesteld. Het zal niet alleen de Angliru zijn geweest, het waaide ook nog eens vrij hard op La Farrapona. De kopgroep dunde ondertussen steeds meer uit, terwijl we langzaam richting het steilste deel van de lange klim reden. Eg had al eerder gelost, na veel werk moest ook Oliveira passen. Hij zorgde er wel voor dat de voorsprong vrij groot bleef, waardoor Soler een mooie slag kon slaan in het klassement. Ook Armirail moest de rol lossen, die had wel wat meer werk kunnen doen voor Gaud zo op het oog. We bleven over met vijf vooraan, Gaudu, Soler, Guillaume Martin en een jong duo van Sunweb. Mark Donovan en Michael Storer, de peuterspeelzaal is in het weekend gesloten dus de jonkies mochten buiten spelen. Soler besloot in de aanval te gaan, alleen Gaudu bleek in staat hem te volgen. Guillaume Martin had na alle sprintjes voor de bergtrui geen kracht meer over, het duo van Sunweb zwemde ergens in het midden in de ballenbak. In het peloton bleef het verschrikkelijk lang enorm rustig, volgens de renners vooral vanwege de tegenwind. Uiteindelijk was het Mikel Nieve die een klein knuppeltje in het hoenderhok gooide, Valverde sprong met hem mee. Jumbo zat uiteraard ook meteen weer op het wiel, de overmacht was duidelijk. Chaves had ondertussen moeten lossen, eigenlijk het enige slachtoffer van deze rit. De groep der favorieten dunde nog wel wat meer uit, maar een spektakel was het allerminst. Een aanval van Vlasov, daar zaten we op te wachten. De steeds harder fietsende Rus sloeg een klein gat met de rest. Vooraan zagen we ondertussen dat Soler en Gaudu samen naar de laatste kilometer reden. Ze gooiden er wat kleine plaagstootjes uit, maar bleven toch bij elkaar. Soler deed veel werk, zoals hij met z'n dommige hoofd altijd meer doet dan strikt noodzakelijk is. De veel explosievere Gaudu zat lachend in het wiel. En jawel hoor, daar kwam het sprintje op 150 meter van het eind. Marco had geen antwoord, uiteraard. Een overwinning voor Gaudu, z'n derde zege als prof pas. Gezien zijn grote talent mocht hij ondertussen ook wel eens iets winnen. Soler tweede, hij pakt wel mooi wat tijd terug in het klassement. Schuift op naar de zesde plaats, het was niet allemaal voor niets. Sowieso een goede poging, daar valt verder weinig op aan te merken. De favorieten schoten in de laatste kilometer ook in gang, waardoor de voorsprong van de koplopers slonk naar minder dan een minuut. Vlasov werd niet meer bijgehaald, maar een paar tellen later bolden Dan Martin, Mas, Carapaz en Roglic wiel aan wiel over de streep. Voor het klassement een verloren dag, zoveel mogen we wel zeggen. Carthy verloor nog wat tijd, misschien omdat hij dacht dat de tijdsverschillen nu niet meer opgenomen zouden worden. Op papier een leuke rit, in de praktijk net wat minder. Zoals vooraf gezegd moest het vooral worden gezien als het verzamelen van kilometers en vermoeidheid richting de zware rit van zondag. We gaan naar de Angliru. Een korte en explosieve rit, we zouden nu getrakteerd moeten worden op een spectaculaire etappe. Of het nu leuk wordt of niet, de Angliru gaat altijd voor verschil zorgen.
De rit gaat van start in La Pola Llaviana, wat de Asturische naam is van Pola de Laviana. Gisteren reden we ook al door dit dorp, het is dus een herhaling van 2018. Ook toen reden we tijdens twee ritten door dit dorp. Pola de Laviana is de grootste plaats van de gemeente Laviana, er wonen hier ongeveer 9000 mensen. Op het grondgebied van de gemeente komen we de Ojo de Buey tegen, dat werd gisteren al uitgebreid in beeld gebracht. Maakt deel uit van Peña Mea, een fraaie berg. Ik weet verder niet of er iets over Pola de Laviana te vertellen valt, eigenlijk. Guillermo Arenas is van hier, dat is een renner die in de jaren '80 prof was. Hij reed drie keer een grote ronde en boekte drie zeges als prof, waaronder eentje in de Ronde van Asturië. We bevinden ons in de vallei van de Nalón, een van de lelijkste vallein op aarde. Niet vanwege de natuur, daar is verder weinig mis mee. Nee, vanwege de mijnen. Die zijn overal hier, in ieder dorp. Ook in Pola de Laviana hebben ze hun eigen deel van de ellende. Pola de Laviana is daardoor een plaats waar je weinig hoge verwachtingen van hoeft te hebben. Ze zijn hier het meest trots op het gebouw van de bank. Da's nog wel een aardig pand inderdaad, de rest is foeilelijk. Er is ergens een oude bioscoop te vinden. Wordt aangeprezen, is in feite gewoon heel erg lelijk. De schrijver Armando Palacio Valdés was van hier, ken ik niet. Er is een mooie middeleeuwse brug! Niet in Pola de Laviana zelf, maar een paar dorpen verderop. Kopen we ook al niets voor. Er zijn wat kerkjes, er is een stadhuis en er zouden wat traditionele huisjes moeten zijn. Ik zie vooral nieuwbouw, moet ik eerlijk bekennen. De lokale voetbalclub heet Real Titanico, daar kan ik dan nog wel om lachen. Misschien zijn de lokale feesten ook wel leuk. El Descenso Folclórico del Nalón schijnt zelfs een belangrijk feest te zijn, in deze regio althans. Tijdens dat feest moet je in ieder geval goed genieten van de lokale gastronomie, dat zou prima moeten zijn. De Vuelta was hier nog nooit voor een aankomst of een vertrek, na vandaag hoeven ze er ook nooit meer terug te komen wat mij betreft.
Tijdens de neutralisatie en de eerste kilometers van deze rit rijden we over bekende wegen. Gisteren waren we hier ook al, en vorig jaar, en het jaar daarvoor, en daarvoor, etc. De lelijkste vallei op aarde, met alleen maar mijnbouw. Er liggen wel veel bergjes in deze omgeving, dus worden we haast gedwongen hier ieder jaar te passeren. Van La Pola Laviana rijden we tijdens de neutralisatie door Barredos, op weg naar San Martín del Rey Aurelio. Manuel Jorge Domínguez komt uit Barredos, die won in 1986 een rit in de Vuelta en in 1987 een in de Tour. In San Martín del Rey Aurelio gaat de rit echt beginnen, na een vrij lange neutralisatie. Hier, in dit stadje, ging in 2014 de rit van start die zou eindigen op La Farrapona. Toentertijd zagen we meer actie op die klim, mede dankzij Contador. Ik heb zomaar het vermoeden dat die naam tijdens deze voorbeschouwing vaker gaat vallen, ik weet niet waarom. Waar de vorige rit nog vrij spectaculair begon met meteen een klim van acht kilometer in het begin zullen we het vandaag moeten doen met een vlakke aanvangsfase van 25 kilometer. We rijden van de ene vallei naar de volgende, men hoopt waarschijnlijk dat hier een of ander zwakzinnig groepje wegrijdt dat makkelijk gecontroleerd gaat kunnen worden. De Angliru moet natuurlijk wel een strijd zijn tussen de klassementsrenners, op een nieuwe Elissonde zitten ze niet te wachten. Wij ook niet, dus dat scheelt. Van San Martín del Rey Aurelio rijden we door de vallei over een brede weg richting Entrago. Tot dit punt kennen de renners de weg in ieder geval. Na een paar bochten en rotondes rijden we in Entrago aan de andere kant van de Nalón verder, maar dat duurt niet lang. De brede hoofdweg door de vallei vindt het leuk om af en toe van kant te wisselen. Paar keer over het water, is lachen. Steeds breed, behoorlijk recht en ook aardig vlak. Eenvoudig begin, al zal er vast niet rustig gereden worden. Van Entrago rijden we naar Langreo, daar zijn we ook praktisch ieder jaar te vinden. In 2007 ging hier nog eens een rit van start, volgens het archief reden we in 2018 zelfs twee keer door Langreo. In twee verschillend ritten, vandaag rijden we in dezelfde rit twee keer door het dorp. Waar we dat aan verdiend hebben weet ik niet, zomaar een prachtig sfeerbeeld van deze omgeving:
Er zou wel verandering in kunnen komen, want de afgebeelde centrale is sinds dit jaar gesloten. Binnen vier jaar moet de boel ontmanteld zijn. En het ergste is dat de lokale bevolking nog ontstemd is ook, want hierdoor verdwijnt er weer werkgelegenheid. Een Spaans bestaan is geen sinecure. Enfin, voorbij Langreo volgen we de doorgaande weg tot het niet meer kan. We komen uit in de buurt van Riaño, waar een brede rotonde ligt. Die nemen we voor driekwart, daarna rijden we tien kilometer door de volgende vallei. Iets minder industrie in deze vallei, er is wat meer ruimte voor het groene Asturias zoals we het liever zien. Vlakke weg, brede weg. Het gaat voornamelijk rechtdoor, af en toe zien we een dorpje. In de buurt van Olloniego verlaten we zowaar de brede weg, we slaan eerst scherp linksaf en daarna rechtsaf. Vervolgens rijden we het middeleeuwse Olloniego binnen, waar we aan de rechterkant van de weg meteen een oude toren aantreffen. Nadat we rechtdoor zijn gereden in het centrum van het dorp komen we buiten de bebouwde kom een brug tegen, daar fietsen we mooi overheen. Aan de andere kant loopt de weg ineens omhoog, de eerste klim van de dag is begonnen. De Alto del Padrún, eentje van de derde categorie. Het gaat drie kilometer omhoog aan 6,6% gemiddeld. Stiekem toch nog best een pittig dingetje, vooral als we de haarspeldbochten bereiken. Gaat ter hoogte van die dingen zelfs nog een tijd aan 9% omhoog, we hebben nu al medelijden met Gerben Thijssen. Na 29,3 kilometer komen we boven in El Padrún, één klimmetje gehad, nog een stuk of vier te gaan.
Na de klim volgt er een afdaling richting Mieres, de plaats waar twee bekende wielrenners vandaan komen. Hoewel, bekend, Pedro Muñoz zegt mij eigenlijk niet veel. Werd wel ooit tweede in de Vuelta, in 1981. De andere renner is bekender, maar komt qua palmares totaal niet in de buurt. Benjamin Noval, jarenlang een van de trouwe luitenanten van Alberto Contador. Kon er eigenlijk helemaal niet veel van, maar een wielrenner die goed kan likken komt meestal een aardig eind. De afdaling richting Mieres is niet buitengewoon lastig, het gaat een kilometer of vier naar beneden zonder grote gevaren. Een stuk of twee lastigere bochten en tussendoor ineens een fase met drie haarspeldbochten, verder valt er weinig over te zeggen. Eenmaal in de buurt van Mieres komen we een brede rotonde tegen, waar we naar links moeten. We rijden daarna door het centrum van deze stad, vlak voor we voorbij de fraaie kerk fietsen slaan we linksaf. We rijden nu naar de voet van de volgende klim van de dag, een klim die we ook al vanuit Mieres beklommen in de Vuelta van 2017 en die van 2016. Nadat we over een vrij bochtige weg Mieres verlaten gaat de volgende klim in Murias beginnen, we steken bij deze gelegenheid nog maar eens een kaarsje aan voor Euskadi-Murias. Ze worden node gemist, Jon Odriozola is op een verschrikkelijke manier ondermijnd. Goed, de Alto de Santo Emiliano gaat beginnen, een klim van de derde categorie die 6,8 kilometer lang is. Het gaat gemiddeld aan 4,5% omhoog, volgens mijn profiel althans. De organisatie noemt de klim de Alto de San Emiliano en gaat uit van zes kilometer aan 5%. Een stukje vals plat weggeknipt om het interessanter te laten lijken, daar doen we vandaag niet aan mee. Het is geen enorm zware klim, vooral omdat het drie kilometer lang vals plat is. Die eerste is wel heel erg vals plat met 2,2%, komt daarom niet door de keuring van de organisatie. Na het vals platte stuk krijgen we nog wel drie redelijk serieuze kilometers aan meer dan 6%, voor het richting de top weer afvlakt. Na 43 kilometer bereiken de renners de top van dit klimmetje in het dorpje Santo Emiliano. Hier is weinig te beleven, dus gooien we er nog maar een fotootje in van de kerk van Mieres. Weer zo'n plaatsje waar ze het vroeger van de mijnen moesten hebben. Staalindustrie ook, naar het schijnt. Een van de belangrijkste plaatsen in Spanje als het over dit soort dingen gaat, in die tijd hadden ze hier ook geld om de koers binnen te halen, zo won Federico Bahamontes hier nog ooit. Tegenwoordig fietsen we er alleen snel doorheen op weg naar Santo Emiliano.
De weg die ons richting het dorpje Santo Emiliano brengt is behoorlijk breed en het asfalt is ook prima in orde. In de afdaling blijft dat zo, mede daardoor is het een eenvoudige afzink. Het gaat iets meer dan vijf kilometer aan 5% naar beneden, richting Sama. Dat is dan weer een wijk van Langreo, we zijn bijna terug in die behoorlijk grote en vooral lelijke industriestad. Van die industrie pikken we aan het eind van de afdaling nog wat mee, we fietsen een tijdje parallel aan de weg waar we in het begin van de rit overheen mochten fietsen. Nu gaan we alleen via een paar bochten en rotondes door het centrum van Langreo fietsen. In Langreo hebben ze overigens een museum over de lokale industrie en de eens florerende mijnbouw, voor wie nog wat meer over de eindeloze troosteloosheid van deze vallei te weten wil komen. Na een vlakke tocht door het centrum van Langreo komen we na nog een rotonde uit in Ciaño, hier slaan we rechtsaf bij een monument ter ere van de mijnwerkers. Na die bocht begint de weg omhoog te lopen. Officieel zijn we nog niet bezig met een klim, maar het gaat desalniettemin een kilometer of drie vals plat omhoog. Aan het eind van dit stuk vals plat komen de renners uit in het dorpje La Nueva, een plek die volledig in het teken staat van de mijnbouw. Een paar musea, monumentje links en rechts, ze hebben hier in vervlogen tijden nogal wat uit de grond gehaald. In dit dorpje ligt ook de voet van de klim. Het ging al een tijd omhoog, maar om de klim een gaaf gemiddeld te geven laten we de Alto de la Mozqueta pas hier beginnen. Daardoor kunnen we zeggen dat deze klim 6,5 kilometer lang is aan 8,7% gemiddeld. Dat wilde de organisatie ons in ieder geval wijsmaken in 2018, in 2020 houden ze het op 6,6 kilometer aan 8,4%. Blijft me mateloos fascineren, dit soort kleine verschillen. In 2018 reden we hier dus ook al een omhoog, toen liet men de klim beginnen in La Nueva. Nu geven ze expliciet aan dat de klim begint bij het Museo Minero, alles om het lokale toerisme een boost te geven. Welbeschouwd zou je kunnen stellen dat de klim zeven kilometer lang is, in deze zeven kilometer gaat het gemiddeld aan 8% omhoog. Voorbij La Nueva valt het nog wel mee, kilometer aan 6%. Daarna gaat deze klim van de eerste categorie pas echt goed los met een strook aan 8% en daarna een hele kilometer aan 9%. Het zwakt dan even af naar 7%, waarna het richting de top verder gaat aan 8%. In de laatste meters van de klim zwakt het weer wat af naar 7%, maar echt makkelijk wordt het niet meer. Deze beschrijving komt overigens niet echt overeen met het profiel van de organisatie, maar komt wel overeen met de waarheid. Om jullie mee te laten gezien van de onkunde van Unipublic krijgen jullie weer een fantastisch profiel te zien met een gigantische strook aan 12% die in werkelijkheid nergens te vinden is. Dit even terzijde, de top van deze Alto de la Mozqueta komen we tegen na 60,3 kilometer, toch al mooi over de helft van de rit.
Tot nu toe hebben we vooral brede wegen gezien, maar zodra de Mozqueta écht begint wordt de weg ineens een stuk smaller. We rijden door een bos, waar het vrij bochtig is. Ook tijdens de afdaling gaat dit zo zijn, we gaan over een smalle weg naar beneden door een bos. Een bochtige weg ook, die na twee kiloemter uitkomt in El Gumial. Hier gingen we twee jaar geleden naar links, om direct aan de volgende klim te beginnen. Het laatste stuk van de Colladiella werd toen bedwongen. Doen we nu niet, het gaat naar rechts en we dalen nog eens vijf kilometer af. Direct komen we een reeks haarspeldbochten tegen, het gaat hier ook vrij stevig naar beneden. Na deze haarspeldbochten komen we vooral een aantal scherpe bochtjes tegen, het gaat sowieso vrij smal en bochtig blijven tot we beneden zijn. In het dorpje Urbiés is het tijdelijk wat breder, daar komen we dan weer een nieuwe haarspeldbocht tegen. Buiten het dorp dalen we nog een tijd verder in een groen decor terwijl de bochten zich blijven opstapelen. Even later komen we uit in de vallei, in de buurt van La Vegona wordt de weg wat breder. Het wordt ook wat rechter, groen blijft het hoe dan ook. We dalen nog een aantal kilometer lichtjes verder, maar dat is tegen deze tijd amper merkbaar. Een kilometer of acht rijden we door de vallei van de Turón. Prima weggetje, weinig op aan te merken. Nouja, op zich is het wel jammer dat het na een tijd weer wat minder groen wordt en dat we de mijnbouw weer in beeld krijgen. Daarna rijden we wat dorpjes binnen, waar vooral de opmerkelijk gekleurde huisjes opvallen. In die toch redelijk grijze dorpjes zie je zo nu en dan een blauw huis, of een groen huis. Goed gedaan wel, maakt zo'n mijnstreek toch net wat minder droevig. In een van die dorpjes moeten we een keer scherp rechtsaf slaan, voorlopig een van de weinige obstakels. Even verderop slaan we in Figaredo linksaf, daarna rijden we de tussensprint tegemoet die na 77 kilometer gaat volgen. Langs het spoor en langs de Caudal gaan we sprinten, we rijden vervolgens over de Caudal en gaan voor de tweede dag op rij naar Pola de Lena.
Na de tussensprint slaan we aan de andere kant van de Caudal linksaf, een kleine zes kilometer rijden we daarna over een brede weg door de vallei. We komen wat bochten tegen en het gaat zo nu en dan een beetje vals plat omhoog, maar veel maken we voorlopig niet mee. Het is wachten tot we bijna in Pola de Lena zijn. Vlak voor we voor de tweede dag op rij door dit stadje zouden rijden slaan we scherp rechtsaf en rijden we onder een oude spoorbrug door. Daarna begint meteen de volgende serieuze klim van de dag, de Alto del Cordal. Direct loopt de weg een kilometer lang aan 9% omhoog, waarna het in de volgende kilometer wat makkelijker wordt met 6% gemiddeld. Na die makkelijkere kilometer volgt er een kilometer aan 10%, met een paar stroken aan 14%. Met die steile kilometer in de benen zwakt deze onregelmatige klim weer af richting 6%, voor het in de laatste anderhalve kilometer van de klim aan 12% omhoog gaat. In dit zware laatste stuk van de klim bereiken we zelfs stijgingsgraden tot 14%. Na 88,2 kilometer, op 21 kilometer van de top van de Angliru, bereiken de coureurs de top van deze Alto del Cordal. Een klim van de eerste categorie die in totaal 5,7 kilometer lang is en 8,6% gemiddeld. Dat gemiddelde is al zwaar genoeg, maar dankzij die twee kilometer aan 6% geeft het wel een vertekend beeld. Deze klim is behoorlijk zwaar, met in totaal drie kilometer boven de 10%. De weg is hier bovendien niet al te best, het is smal en het asfalt heeft z'n beste tijd gehad. El Cordal is net als de Cobertoria vaste prik in de Vuelta. Bijna jaarlijks komen we hier langs, hoewel het tot mijn verbazing al twee jaar geleden is dat we hier zijn geweest. De laatste beklimming van de Cordal dateert van 2017, toen we eveneens op weg waren naar de Angliru. Tijdens die rit reden we eerst over de Cobertoria. In de afdaling van die klim ontstonden er al flinke gaten, waarna Trek het tempo op de klim opvoerde. Het was de voorlaatste dag als prof van Alberto Contador en hij wilde er graag een showtje van maken. Daar moesten we nog even op wachten, Soler was die dag een van de vroege vluchters en hij kwam hier als eerste boven. Daarvoor waren we hier al eens in 2015, Omar Fraile was toen als eerste boven. Daar weer voor werd de klim onder meer in 2011, 2013 en 2014 bedwongen, een behoorlijk vaste klant. De organisatie heeft het overigens over 5,4 kilometer aan 9,3% tegenover 5,7 kilometer aan 8,6%, het fascineert nog steeds. Maarja, de organisatie geloven we na de Farrapona niet meer. Dus, met dit profiel mag je het doen:
Na de klim van de Cordal volgt misschien nog wel het moeilijkste deel van de rit, de afdaling. Dit is een beruchte afdaling, iedere keer gaan er hier weer een paar renners op hun plaat. Zo ook in 2017, toen ging Soler er mooi bij liggen. Nibali en De la Cruz blijkbaar ook, kan het me eigenlijk niet eens herinneren maar het staat op internet dus het moet wel kloppen. Van 2017 staat me vooral bij dat Contador in de afdaling in de aanval ging, samen met een nog niet betrapte Pantano. Met z'n tweeën muisden ze er vanonder en sloten ze aan bij de kopgroep. In die kopgroep zat onder meer Enric Mas, die deels werd opgeleid door de amateurploeg van Contador. Mas besloot daarom als een gek op kop te gaan rijden, waardoor Contador met een mooie voorsprong op de groep der favorieten aan de Angliru kon beginnen. De afdaling van de Cordal is acht kilometer lang en behoorlijk technisch. De kant van de klim die we nu afdalen is evenwel de makkelijkste kant, de kant die we beklimmen is een stuk steiler. In de afdaling die we nu doen gaat het gemiddeld aan 6% naar beneden, maar het blijft lastig aangezien de weg smal is en het wegdek dramatisch. Bijna altijd zorgt de afdaling van de Cordal wel voor wat spektakel, aangezien renners hier nog wel eens het skoekeloen van dichtbij willen bekijken. Dat ligt ook wel deels aan het weer. Het regent hier praktisch altijd. De renners lijken nu geluk te hebben, zondag is voorlopig de laatste droge dag in Pola de Lena en omstreken. Scheelt weer, want valpartijen zijn nooit leuk. Igor Antón viel hier in 2008 bijvoorbeeld uit terwijl hij goed stond in het klassement, trauma's. De afdaling heeft een aantal snelle, technische bochtjes, die niet altijd even overzichtelijk zijn. We rijden het grootste gedeelte van de afdaling door een bos, dat heeft een negatief effect op het inschatten van de bochten. Tot het eind blijft de afdaling technisch, met vooral in het laatste stuk nog een aantal gemene bochten. Op 13 kilometer van de streep komen we uit in La Vega en hier is de afdaling gedaan. Over La Vega valt wel wat te vertellen, er woonde in dit plaatsje een man die we officieus de ontdekker van de Angliru mogen noemen. Eladio Llano was een mijnwerker, in het weekend probeerde hij zijn troosteloze bestaan te ontvluchten door de bergen in de omgeving te verkennen. Per toeval kwam hij een keer de Angliru tegen, in die tijd slechts een grindpad. Vroeger gingen alleen de herders en de geiten hier naar boven, de term geitenpad is nog nooit zo van toepassing geweest. Met een mountainbike reed Eduardo Llano vervolgens bijna ieder weekend de Angliru op. Of de Gamonal, zoals de klim eigenlijk door de lokale herders werd genoemd. Toen de klim een paar jaar later werd geasfalteerd kwam de Vuelta vrij snel langs, de geruchten over een of andere onmogelijke klim in Asturië gingen als een lopend vuurtje rond. Het verhaal wil dat Eladio Llano ook op de berg aanwezig was toen José Maria Jimenez de klim ging verkennen in 1999. Het zou de eerste beklimming worden van de Angliru, niemand kende de klim. Eladio legde José Maria uit dat hij beter een ander verzet kon steken en nam meteen de hele klim met hem door. Klopt ongetwijfeld geen klote van, maar toch een leuk verhaal. Vooral omdat José Maria Jimenez meteen de eerste winnaar werd op de Angliru, je verzint het niet, of juist wel. Eladio Llano kwam in 2002 om tijdens een ongeluk in de mijn. Uiteraard.
In La Vega stuiten de renners nog een op scherpe bocht naar rechts, maar bijna direct daarna begint de weg omhoog te lopen. We bevinden ons op 12,5 kilometer van de streep en hier gaat het beest beginnen. De mythische klim naar de Alto de l'Angliru. 12,5 kilometer lang dus, 9,8% gemiddeld. Of 12,4 kilometer aan 9,9%, volgens de organisatie. Een verschrikking, alhoewel het eerste deel van de klim nog best meevalt. Buiten La Vega gaat het een kilometer omhoog aan 5%, dat is nog goed te doen. Daarna gaat het twee kilometer omhoog aan 8%. Is al lastiger, maar stelt in vergelijking met dat wat komen gaat alsnog niet gek veel voor. De kilometer aan 9% die daarna op het programma staat lijkt er al meer op, maar vervolgens zwakt het weer af richting 7%. De renners hebben nu vijf kilometer geklommen en de klim lijkt alleen maar makkelijker te worden. Tot dit punt bevinden de renners zich op een enigszins brede doorgaande weg, maar daar komt op 7,5 kilometer van de streep verandering in. Er volgt een bocht naar links, waarna het een kilometer zo goed als vlak is. Aan ongeveer twee procent gaat het omhoog, tot op 6,5 kilometer van de streep. Plots begint de Angliru echt en lijkt de weg bijna loodrecht omhoog te lopen. Het gaat een kilometer lang aan 14% omhoog, met een steilste strook van 22%. De kilometer die daarop volgt is iets minder moeilijk, maar met 12% gemiddeld en rampas aan 14% nog steeds niet eenvoudig. Al gaat het sowieso niet meer eenvoudig worden, dat bewaren we voor de laatste kilometer. Op iets meer dan drie kilometer van de streep gaat het gemiddeld aan 14% omhoog, met een paar secties boven de 20%. Het leukste deel van de Angliru is in zicht, want in de volgende kilometer gaat het gemiddeld aan 17,5% omhoog, met in die kilometer de onmenselijk zware strook aan 23,5%, de zwaarste strook van de hele klim. La Cueña les Cabres, zo noemt men deze strook, iets met geiten. Hier kunnen we genieten van kruipende renners en we hebben dit jaar warempel geen last van vervelende supporters die door de Guardia Civil van de berg geknuppeld hoeven te worden. Het blijft nu hemeltergend steil, want in de volgende kilometer gaat het aan 13,5% omhoog, met ook weer wat stroken aan 20%. Vooral de bochten zijn hier bijna niet te doen, zo idioot steil. We komen nu al in de buurt van de top en ook de finish. Op een meter of 800 van de finish bereiken we die top, maar ook in de laatste meters richting de top gaat het nog aan meer dan 10% omhoog, met ook nog een strook aan 20%. Daarna komt de verlossing, want in de laatste meters van de rit gaat het licht naar beneden. Er komt nog een kort knikje naar boven, maar door het afdalinkje hebben de renners een flinke vaart, waardoor ze altijd over dat laatste bultje vliegen. Daarna gaat het in licht dalende lijn verder richting de finish. Na 109,4 kilometer is deze rit gedaan. We komen aan op de eerste klim van buitencategorie tijdens deze Vuelta, als ik me niet vergis.
De laatste rit van de tweede week eindigt boven op een mythische, legendarische berg. De Alto de l'Angliru debuteerde pas in 1999, maar boezemt toch iedereen angst in. Het is een van de zwaarste beklimmingen in het wielrennen, zonder enige twijfel. Dat de klim pas redelijk laat werd ontdekt ligt aan het feit dat er op de top niets te beleven is. Er is een parkeerplaats, met uitzichtpunt, maar verder vinden er maar weinig activiteiten plaats op de Angliru. In het dagelijks leven is dit het domein van een aantal loslopende paarden en koeien, meer niet. Er kwamen hier wat herders met hun geiten, dat was het wel. De naam van de klim hebben we blijkbaar te danken aan die herders. Op de top van de klim ligt een klein vennetje, waar volgens de overlevering palingen zwommen. Anguilas, ook wel. Anguilas, Angliru, zou het kunnen? Op 12 september 1999 debuteerde de Angliru in de Vuelta, tijdens de achtste rit. De klim werd meteen populair, aangezien José Maria Jiménez de overwinning pakte. Dat was voor de Spanjaarden genoeg reden om de klim in 2000 ook op te nemen in het parcours. Dat jaar ging de zege naar Gilberto Simoni, die eerder in de rit in de aanval was gegaan en op de slotklim een ontketende Roberto Heras achter zich wist te houden. Heras zette de recordtijd neer op de Angliru en sindsdien is niemand ook maar in de buurt gekomen van die tijd. Desondanks won hij niet, maar die fout herstelde hij twee jaar later. In 2002 kwam de Vuelta weer naar de Angliru en nu liet Heras onder meer heel Kelme achter zich. Aitor Gonzalez en Oscar Sevilla werden op een hoopje gereden. Babyface reed in de leiderstrui, maar die moest hij afstaan aan Heras. Met anderhalve minuut voorsprong op de nummer twee, Joseba Beloki, was Heras weer ongenaakbaar. Na zoveel overmacht van Heras durfde de organisatie een aantal jaar niet terug te komen naar deze berg. Pas in 2008 kwam de koers weer langs. Van Heras was geen sprake meer, maar in de tussentijd was er wel een nieuwe Spaanse klimmer opgestaan. Zijn naam? Alberto Contador. Hij reed Alejandro Valverde en Joaquim Rodriguez op een hoopje, won de rit en nam de leiderstrui over van Egoi Martinez. Die leiderstrui stond hij daarna niet meer af. Het duurde drie jaar voor de Vuelta weer naar de Angliru kwam, maar ook toen kregen we een show te zien. De Vuelta van 2011 was een aparte. Een strijd tussen renners die ineens benen hadden die ze helemaal niet hoorden te hebben. De top van het klassement bestond uit Juan José Cobo, Bradley Wiggins en Chris Froome. Van Froome had nog nooit iemand gehoord voor die Vuelta en Juan José Cobo had al bijna anderhalf jaar geen koers meer uitgereden. Toch stonden ze daar, maar er moest toch een keer een moment komen dat ze gingen kraken. Geen sprake van, op de Angliru werd Cobo onder de bezielende leiding van Matxin en Mauro Gianetti naar de top van de klim geblazen. Hij liet geen spaan heel van de concurrentie. Wout Poels werd op 48 seconden tweede. Cobo haalde hier naast de etappezege ook de eindzege binnen, want achter hem blunderde Sky opzichtig. De tijdrijder die plotseling kon klimmen, Bradley Wiggins, kwam voor geen meter vooruit op de steile Angliru. Dat ging Froome een stuk beter af, maar hij moest in de buurt van Wiggins blijven, want Wiggins droeg nu eenmaal de rode leiderstrui. Veel te laat mocht hij zijn eigen ding doen, waardoor ook hij 48 seconden verloor. Tijd die hij daarna niet meer goed wist te maken, waardoor Cobo met 13 seconden voorsprong de Vuelta kon winnen. Achteraf gezien bleek Cobo een beetje stout te zijn geweest. Vorig jaar, acht jaar na de feiten, kwam naar boven dat het geen zuivere koffie was. De eindzege en de ritzege werden hem ontnomen. De eindzege ging naar Froome, de ritzege bevindt zich nu ergens in het luchtledige. Al is Cobo natuurlijk voor altijd onze winnaar. In 2013 kwamen we ook nog eens aan op de Angliru, dat was niet echt een feestje. Een regelrecht topshowtje der lachwekkendheid, zo noemde ik het zelfs in 2017. Het peloton liet een groepje vluchters te ver wegrijden, waardoor de Franse pygmee Kenny Elissonde er met de rit vandoor kon gaan. Hij was de sterkste van de kopgroep en wist zo zijn mooiste zege ooit te boeken. In de achtergrond reed Papy Horner met een grote glimlach op zijn gezicht staand Nibali de vernieling in. Nibali dacht op de Angliru wel even orde op zaken te kunnen stellen, maar de taaie Horner plooide geen moment en bleef lachen tot de top, terwijl hij bijna een halve minuut wegreed van Nibali. Hij won daardoor definitief de Vuelta van 2013. We kunnen dus wel stellen dat de Angliru goed is voor flink wat gelach, gegier en gebrul.
Dat zagen we ook in 2017. Nadat Contador was weggereden in de afdaling van de Cordal kreeg hij in het eerste gedeelte van de Angliru steun van de resterende koplopers. Vooral Mas deed z'n best, dat was erg vertederend. Even wat mogen doen voor je grote idool. Vooral ook leuk dat Mas tegenwoordig zelf een grote jongen is, wat worden ze snel groot hè? De voorsprong van Contador liep snel op naar meer dan een minuut. In het peloton waren er allerlei nobuddies aan het rijden, totdat ONZE Twan zich er eens mee ging bemoeien. De Angliru is zijn berg, dat liet hij ook in 2017 weer zien. Hij nam Froome op sleeptouw, met z'n tweeën kwamen ze snel dichter. Contador reed ondertussen in z'n eentje voorop. Soler was het langst overgebleven in zijn spoor, maar moest er uiteindelijk af. Contador liet zich die dag niet stoppen, door niemand. Het werd nog even spannend, de voorsprong ging van een minuut naar een halve minuut en daarna nog minder. Poels reed fluitend rond, Froome leek hem zelfs niet altijd te kunnen volgen. Als Poels die dag voor zichzelf had mogen rijden was het misschien een ander verhaal geweest. Hij bleef nu bij Froome. Nam af en toe een binnenbochtje aan 23% alsof het niets was, dat verhaal. Poels kwam als tweede binnen, 17 seconden na Contador. Net voor Froome, die wel zijn leidende positie wist te behouden. Contador hield stand, wat voor iedere liefhebber een fantastisch moment moet zijn geweest. Zelfs als je geen fan was van Contador, wat ik me maar moeilijk kan voorstellen, is het toch geweldig om als renner op zo'n manier af te kunnen sluiten. Je voorlaatste dag als prof in de aanval gaan en praktisch alleen een van de zwaarste beklimmingen die we kennen trotseren. Een grandioze prestatie, drie jaar later heb ik er nog steeds alleen maar applaus voor over. Bravo. Afsluiten in stijl, dan ben je een grote. Hij werd door die overwinning in 2017 ook meteen de eerste die twee keer wist te winnen op de Angliru, een fenomeen. Al trapt hij namens Eurosport wel voornamelijk open deuren in. Een betere coureur dan prater. Neemt niet weg dat we wel wat meer renners van het type Contador kunnen gebruiken tegenwoordig.
In Pola de Laviana wordt het overdag 18 graden. Een klein beetje kans op regen, maar het zou droog moeten blijven. Een unicum in Asturië, het mag gezegd worden. In Pola de Lena, in de buurt van de Cordal, zou het ook droog moeten blijven. Daar wordt het zelfs iets warmer, 22 graden. Beetje wind vanuit het zuiden, maar niet veel. Al kan dat tijdens de dag veranderen, zo zagen we gisteren. Boven op de Angliru zou het 15 graden moeten zijn. Droog, maar wel bewolking. Nog steeds wind vanuit het zuiden. Dan staat ie in principe wel weer tegen, het grootste gedeelte van de klim. Dat kan nadelig zijn voor de koers, daarom hopen we dat de wind niet op de afspraak is. Het is een korte rit, dus mogen de renners lang in bed blijven liggen. Start om 14:08, Sporza is er als het goed is meteen bij. En als dat om wat voor reden dan ook niet zo is hebben we altijd Eurosport nog. Alle proleten die van plan zijn naar een andere sport te kijken geef ik een vriendelijk advies: niet doen. Dit moet je live meemaken, van begin tot eind. De aankomst wordt verwacht tussen 17:05 en 17:25.
Korte bergritten zouden altijd spectaculair moeten zijn. Dat is de reden dat we in de Tour en de Vuelta steeds meer van die korte bergritten zien. Explosief! Dat is het codewoord. In principe zou dit wel een leuke rit moeten worden. Aan het eind van de tweede week, er zit dus al wat vermoeidheid in de benen. Gisteren een relatief lange en lastige rit, de renners zouden moe moeten zijn. De paar renners die niet moe zijn of de moeheid kunnen negeren slaan dan vaak toe tijdens zo'n korte en explosieve rit. Hopen we nu dan ook maar op. Droomplannetjes van Movistar, Ineos, noem het maar op. Actie vanaf de Cordal, op z'n minst. We nemen hoe dan ook geen genoegen met een nieuwe Elissonde. Nee, er moet een nieuwe Contador opstaan. Gezien de beperkte tijdsverschillen in het klassement moet hier gekoerst worden met het mes tussen de tanden. De derde week is een vrij tamme week, als we het nu niet doen gaat het nooit meer gebeuren. Rustdag hierna ook nog eens, ik neem alleen genoegen met een zege voor een van de klassementsrenners, en anders niks. Als dit geen bepalende rit wordt kunnen we de sport net zo goed opdoeken. Scheelt dat de Angliru zo lastig is dat er vanzelf gaten ontstaan, maar we hopen toch vooral dat er niet te lang gewacht gaat worden. Die kans is natuurlijk wel aanwezig, het is een klim waar bijna alle renners bang voor zijn. Maar goed, Contador heeft laten zien dat angst soms een slechte raadgever is. Al had hij in 2017 ook niet veel te verliezen. Nouja, niet te sip: dit wordt gewoon een topshow.
1. Poels. De ongekroonde koning van de Angliru. Al twee keer is hij de morele winnaar geweest op deze berg. In 2011 tweede achter Cobo, die verloor uiteindelijk zijn overwinning maar ritzeges worden nooit opnieuw uitgereikt. In 2017 was hij sterk genoeg om te winnen, maar moest hij Froome babysitten. Driemaal is scheepsrecht, dit wordt de dag van Twan. Brommertje aan, binnenkant bocht en gaan.
2. Vlasov. Omdat ie iedere dag iets beter rijdt en heeft aangegeven dat hij heel erg uitkijkt naar de Angliru. Een vroege aanval behoort tot de mogelijkheden, veel heeft hij niet te verliezen. Hopen we op, iets meer spektakel dan gisteren mag in ieder geval wel.
3. Carapaz. In 2017 reed Richard zijn eerste grote ronde. Hij was vooral aanwezig als knecht, maar wist stiekem al wat goede uitslagen te noteren. Zijn beste uitslag van die ronde? Een 11e plaats op de Angliru. Dit werk kan hij dus wel aan. Tel er drie jaar bij op en hij gaat het hier prima doen. Moet ook wel, met deze concurrentie.
4. Roglic. Lijkt me toch net een iets mindere klim voor Roglic, ik zie hem hier in ieder geval niet fluitend wegfietsen van de tegenstand. Schade beperken en toeslaan in de tijdrit, dat lijkt me het devies.
5. Martin. Of Mas. Maakt allemaal niet uit, ergens in de achtergrond. Verstopt achter de Asturische mist.
Een kwartier later dan gepland ging de vorige rit van start. Een aantal renners waren een beetje boos, omdat de jury weer eens warrig had gehandeld. Ergens terecht om te vragen om een beetje consistentie, maar je bent ook wel een klare lamlul als je denkt dat tijdsverschillen niet hoeven te tellen bij een aankomst op een heuvel. Gezeik om niets, uiteindelijk. Vonden de Spaanse renners ook, dus gingen we toch maar van start. Op zich begon de rit daarna niet eens zo slecht. In het begin zagen we flink wat aanvalspogingen, al leek het er daarna wel een tijd op dat een flopgroepje zou wegrijden. Vooral Tim Wellens was erg actief, hij deed z'n best om punten te verzamelen voor de bergtrui. Dat was niet naar de zin van Guillaume Martin, dus mocht Cofidis hard op kop rijden. Dat was eigenlijk een geschenk uit de hemel, daardoor werd er gedurende de eerste 70 kilometer van de koers enorm hard gereden. Op de tweede klim van de dag, de Colladona, werd de kopgroep ingerekend. Guillaume Martin ging daarna zelf maar in de aanval, terwijl zijn ploeg het hele peloton uit elkaar had gereden. Een nieuwe kopgroep ontstond, en daar konden ze bij Jumbo prima mee leven. Tijd voor rust in het peloton, de voorsprong liep daardoor snel op naar twee minuten. Vooraan zagen we Gaudu, hij was stilletjes meegeslopen. Ook Oliveira zat vooraan, Movistar leek zowaar een plan te hebben. Op de volgende klim van de dag, de Cobertoria, ging Marc Soler vanuit het peloton in de aanval. Hij overbrugde de twee minuten en sloot aan bij de koplopers, waar Tim Wellens dan weer moest afhaken. Die was in het begin van de rit zo actief geweest dat de energie ondertussen verdwenen was, uiteindelijk niet erg handig. Vooral niet omdat Martin op de volgende bergjes alle punten op kon rapen, de filosoof heeft nu een flinke voorsprong in het bergklassement. Wel een knappe en gedurfde aanval van Soler, het is mooi dat Movistar zich tijdens de Vuelta in ieder geval durft te tonen. In het peloton gebeurde verder niets, de boel werd gecontroleerd door Ineos en Jumbo. In de afdaling van de Cobertoria zagen we een paar renners in het skoekeloen duiken, dat was na fraaie openingsfase het grootste spektakel van het middenstuk. We hoopten dan maar op een spannend slot, maar ook dat zat er niet echt in. In gesloten rangorde reden we naar de San Lorenzo, waar vervolgens ook helemaal niets gebeurde. Lennard Hofstede leidde de dans in het peloton, dan weet je het wel. Al liep onder zijn leiding de voorsprong wel terug van drie minuten naar ongeveer twee minuten. In de afdaling van de San Lorenzo liepen de koplopers dan weer uit naar drie minuten, waardoor UAE ineens nerveus werd. De 13e plek van David De la Cruz was in gevaar door Gaudu, zoiets. Formolo wist niet veel van de voorsprong af te halen, hij moest ook al snel lossen. Het commando werd overgenomen door Jonas Vingegaard, van Jumbo. Hij reed praktisch de hele klim op kop, het begon steeds meer een waardeloze etappe te worden. Nul actie, helemaal niets. Kan dat de renners kwalijk genomen worden? Altijd. Toch viel er ook wel wat voor te zeggen. De volgorde van de bergritten is ietwat onhandig, met de Angliru in het achterhoofd wordt er toch anders gekoerst. De Farrapona had beter na de Angliru kunnen komen. Dat is niet eens makkelijk achteraf gelul, dat had iedereen vooraf wel verwacht.
Al verwacht je vooraf dat het een matig ritje gaat worden en benoem je expliciet dat dit als een investering richting de Angliru moet worden gezien, toch ben je teleurgesteld. Het zal niet alleen de Angliru zijn geweest, het waaide ook nog eens vrij hard op La Farrapona. De kopgroep dunde ondertussen steeds meer uit, terwijl we langzaam richting het steilste deel van de lange klim reden. Eg had al eerder gelost, na veel werk moest ook Oliveira passen. Hij zorgde er wel voor dat de voorsprong vrij groot bleef, waardoor Soler een mooie slag kon slaan in het klassement. Ook Armirail moest de rol lossen, die had wel wat meer werk kunnen doen voor Gaud zo op het oog. We bleven over met vijf vooraan, Gaudu, Soler, Guillaume Martin en een jong duo van Sunweb. Mark Donovan en Michael Storer, de peuterspeelzaal is in het weekend gesloten dus de jonkies mochten buiten spelen. Soler besloot in de aanval te gaan, alleen Gaudu bleek in staat hem te volgen. Guillaume Martin had na alle sprintjes voor de bergtrui geen kracht meer over, het duo van Sunweb zwemde ergens in het midden in de ballenbak. In het peloton bleef het verschrikkelijk lang enorm rustig, volgens de renners vooral vanwege de tegenwind. Uiteindelijk was het Mikel Nieve die een klein knuppeltje in het hoenderhok gooide, Valverde sprong met hem mee. Jumbo zat uiteraard ook meteen weer op het wiel, de overmacht was duidelijk. Chaves had ondertussen moeten lossen, eigenlijk het enige slachtoffer van deze rit. De groep der favorieten dunde nog wel wat meer uit, maar een spektakel was het allerminst. Een aanval van Vlasov, daar zaten we op te wachten. De steeds harder fietsende Rus sloeg een klein gat met de rest. Vooraan zagen we ondertussen dat Soler en Gaudu samen naar de laatste kilometer reden. Ze gooiden er wat kleine plaagstootjes uit, maar bleven toch bij elkaar. Soler deed veel werk, zoals hij met z'n dommige hoofd altijd meer doet dan strikt noodzakelijk is. De veel explosievere Gaudu zat lachend in het wiel. En jawel hoor, daar kwam het sprintje op 150 meter van het eind. Marco had geen antwoord, uiteraard. Een overwinning voor Gaudu, z'n derde zege als prof pas. Gezien zijn grote talent mocht hij ondertussen ook wel eens iets winnen. Soler tweede, hij pakt wel mooi wat tijd terug in het klassement. Schuift op naar de zesde plaats, het was niet allemaal voor niets. Sowieso een goede poging, daar valt verder weinig op aan te merken. De favorieten schoten in de laatste kilometer ook in gang, waardoor de voorsprong van de koplopers slonk naar minder dan een minuut. Vlasov werd niet meer bijgehaald, maar een paar tellen later bolden Dan Martin, Mas, Carapaz en Roglic wiel aan wiel over de streep. Voor het klassement een verloren dag, zoveel mogen we wel zeggen. Carthy verloor nog wat tijd, misschien omdat hij dacht dat de tijdsverschillen nu niet meer opgenomen zouden worden. Op papier een leuke rit, in de praktijk net wat minder. Zoals vooraf gezegd moest het vooral worden gezien als het verzamelen van kilometers en vermoeidheid richting de zware rit van zondag. We gaan naar de Angliru. Een korte en explosieve rit, we zouden nu getrakteerd moeten worden op een spectaculaire etappe. Of het nu leuk wordt of niet, de Angliru gaat altijd voor verschil zorgen.
De rit gaat van start in La Pola Llaviana, wat de Asturische naam is van Pola de Laviana. Gisteren reden we ook al door dit dorp, het is dus een herhaling van 2018. Ook toen reden we tijdens twee ritten door dit dorp. Pola de Laviana is de grootste plaats van de gemeente Laviana, er wonen hier ongeveer 9000 mensen. Op het grondgebied van de gemeente komen we de Ojo de Buey tegen, dat werd gisteren al uitgebreid in beeld gebracht. Maakt deel uit van Peña Mea, een fraaie berg. Ik weet verder niet of er iets over Pola de Laviana te vertellen valt, eigenlijk. Guillermo Arenas is van hier, dat is een renner die in de jaren '80 prof was. Hij reed drie keer een grote ronde en boekte drie zeges als prof, waaronder eentje in de Ronde van Asturië. We bevinden ons in de vallei van de Nalón, een van de lelijkste vallein op aarde. Niet vanwege de natuur, daar is verder weinig mis mee. Nee, vanwege de mijnen. Die zijn overal hier, in ieder dorp. Ook in Pola de Laviana hebben ze hun eigen deel van de ellende. Pola de Laviana is daardoor een plaats waar je weinig hoge verwachtingen van hoeft te hebben. Ze zijn hier het meest trots op het gebouw van de bank. Da's nog wel een aardig pand inderdaad, de rest is foeilelijk. Er is ergens een oude bioscoop te vinden. Wordt aangeprezen, is in feite gewoon heel erg lelijk. De schrijver Armando Palacio Valdés was van hier, ken ik niet. Er is een mooie middeleeuwse brug! Niet in Pola de Laviana zelf, maar een paar dorpen verderop. Kopen we ook al niets voor. Er zijn wat kerkjes, er is een stadhuis en er zouden wat traditionele huisjes moeten zijn. Ik zie vooral nieuwbouw, moet ik eerlijk bekennen. De lokale voetbalclub heet Real Titanico, daar kan ik dan nog wel om lachen. Misschien zijn de lokale feesten ook wel leuk. El Descenso Folclórico del Nalón schijnt zelfs een belangrijk feest te zijn, in deze regio althans. Tijdens dat feest moet je in ieder geval goed genieten van de lokale gastronomie, dat zou prima moeten zijn. De Vuelta was hier nog nooit voor een aankomst of een vertrek, na vandaag hoeven ze er ook nooit meer terug te komen wat mij betreft.
Tijdens de neutralisatie en de eerste kilometers van deze rit rijden we over bekende wegen. Gisteren waren we hier ook al, en vorig jaar, en het jaar daarvoor, en daarvoor, etc. De lelijkste vallei op aarde, met alleen maar mijnbouw. Er liggen wel veel bergjes in deze omgeving, dus worden we haast gedwongen hier ieder jaar te passeren. Van La Pola Laviana rijden we tijdens de neutralisatie door Barredos, op weg naar San Martín del Rey Aurelio. Manuel Jorge Domínguez komt uit Barredos, die won in 1986 een rit in de Vuelta en in 1987 een in de Tour. In San Martín del Rey Aurelio gaat de rit echt beginnen, na een vrij lange neutralisatie. Hier, in dit stadje, ging in 2014 de rit van start die zou eindigen op La Farrapona. Toentertijd zagen we meer actie op die klim, mede dankzij Contador. Ik heb zomaar het vermoeden dat die naam tijdens deze voorbeschouwing vaker gaat vallen, ik weet niet waarom. Waar de vorige rit nog vrij spectaculair begon met meteen een klim van acht kilometer in het begin zullen we het vandaag moeten doen met een vlakke aanvangsfase van 25 kilometer. We rijden van de ene vallei naar de volgende, men hoopt waarschijnlijk dat hier een of ander zwakzinnig groepje wegrijdt dat makkelijk gecontroleerd gaat kunnen worden. De Angliru moet natuurlijk wel een strijd zijn tussen de klassementsrenners, op een nieuwe Elissonde zitten ze niet te wachten. Wij ook niet, dus dat scheelt. Van San Martín del Rey Aurelio rijden we door de vallei over een brede weg richting Entrago. Tot dit punt kennen de renners de weg in ieder geval. Na een paar bochten en rotondes rijden we in Entrago aan de andere kant van de Nalón verder, maar dat duurt niet lang. De brede hoofdweg door de vallei vindt het leuk om af en toe van kant te wisselen. Paar keer over het water, is lachen. Steeds breed, behoorlijk recht en ook aardig vlak. Eenvoudig begin, al zal er vast niet rustig gereden worden. Van Entrago rijden we naar Langreo, daar zijn we ook praktisch ieder jaar te vinden. In 2007 ging hier nog eens een rit van start, volgens het archief reden we in 2018 zelfs twee keer door Langreo. In twee verschillend ritten, vandaag rijden we in dezelfde rit twee keer door het dorp. Waar we dat aan verdiend hebben weet ik niet, zomaar een prachtig sfeerbeeld van deze omgeving:
Er zou wel verandering in kunnen komen, want de afgebeelde centrale is sinds dit jaar gesloten. Binnen vier jaar moet de boel ontmanteld zijn. En het ergste is dat de lokale bevolking nog ontstemd is ook, want hierdoor verdwijnt er weer werkgelegenheid. Een Spaans bestaan is geen sinecure. Enfin, voorbij Langreo volgen we de doorgaande weg tot het niet meer kan. We komen uit in de buurt van Riaño, waar een brede rotonde ligt. Die nemen we voor driekwart, daarna rijden we tien kilometer door de volgende vallei. Iets minder industrie in deze vallei, er is wat meer ruimte voor het groene Asturias zoals we het liever zien. Vlakke weg, brede weg. Het gaat voornamelijk rechtdoor, af en toe zien we een dorpje. In de buurt van Olloniego verlaten we zowaar de brede weg, we slaan eerst scherp linksaf en daarna rechtsaf. Vervolgens rijden we het middeleeuwse Olloniego binnen, waar we aan de rechterkant van de weg meteen een oude toren aantreffen. Nadat we rechtdoor zijn gereden in het centrum van het dorp komen we buiten de bebouwde kom een brug tegen, daar fietsen we mooi overheen. Aan de andere kant loopt de weg ineens omhoog, de eerste klim van de dag is begonnen. De Alto del Padrún, eentje van de derde categorie. Het gaat drie kilometer omhoog aan 6,6% gemiddeld. Stiekem toch nog best een pittig dingetje, vooral als we de haarspeldbochten bereiken. Gaat ter hoogte van die dingen zelfs nog een tijd aan 9% omhoog, we hebben nu al medelijden met Gerben Thijssen. Na 29,3 kilometer komen we boven in El Padrún, één klimmetje gehad, nog een stuk of vier te gaan.
Na de klim volgt er een afdaling richting Mieres, de plaats waar twee bekende wielrenners vandaan komen. Hoewel, bekend, Pedro Muñoz zegt mij eigenlijk niet veel. Werd wel ooit tweede in de Vuelta, in 1981. De andere renner is bekender, maar komt qua palmares totaal niet in de buurt. Benjamin Noval, jarenlang een van de trouwe luitenanten van Alberto Contador. Kon er eigenlijk helemaal niet veel van, maar een wielrenner die goed kan likken komt meestal een aardig eind. De afdaling richting Mieres is niet buitengewoon lastig, het gaat een kilometer of vier naar beneden zonder grote gevaren. Een stuk of twee lastigere bochten en tussendoor ineens een fase met drie haarspeldbochten, verder valt er weinig over te zeggen. Eenmaal in de buurt van Mieres komen we een brede rotonde tegen, waar we naar links moeten. We rijden daarna door het centrum van deze stad, vlak voor we voorbij de fraaie kerk fietsen slaan we linksaf. We rijden nu naar de voet van de volgende klim van de dag, een klim die we ook al vanuit Mieres beklommen in de Vuelta van 2017 en die van 2016. Nadat we over een vrij bochtige weg Mieres verlaten gaat de volgende klim in Murias beginnen, we steken bij deze gelegenheid nog maar eens een kaarsje aan voor Euskadi-Murias. Ze worden node gemist, Jon Odriozola is op een verschrikkelijke manier ondermijnd. Goed, de Alto de Santo Emiliano gaat beginnen, een klim van de derde categorie die 6,8 kilometer lang is. Het gaat gemiddeld aan 4,5% omhoog, volgens mijn profiel althans. De organisatie noemt de klim de Alto de San Emiliano en gaat uit van zes kilometer aan 5%. Een stukje vals plat weggeknipt om het interessanter te laten lijken, daar doen we vandaag niet aan mee. Het is geen enorm zware klim, vooral omdat het drie kilometer lang vals plat is. Die eerste is wel heel erg vals plat met 2,2%, komt daarom niet door de keuring van de organisatie. Na het vals platte stuk krijgen we nog wel drie redelijk serieuze kilometers aan meer dan 6%, voor het richting de top weer afvlakt. Na 43 kilometer bereiken de renners de top van dit klimmetje in het dorpje Santo Emiliano. Hier is weinig te beleven, dus gooien we er nog maar een fotootje in van de kerk van Mieres. Weer zo'n plaatsje waar ze het vroeger van de mijnen moesten hebben. Staalindustrie ook, naar het schijnt. Een van de belangrijkste plaatsen in Spanje als het over dit soort dingen gaat, in die tijd hadden ze hier ook geld om de koers binnen te halen, zo won Federico Bahamontes hier nog ooit. Tegenwoordig fietsen we er alleen snel doorheen op weg naar Santo Emiliano.
De weg die ons richting het dorpje Santo Emiliano brengt is behoorlijk breed en het asfalt is ook prima in orde. In de afdaling blijft dat zo, mede daardoor is het een eenvoudige afzink. Het gaat iets meer dan vijf kilometer aan 5% naar beneden, richting Sama. Dat is dan weer een wijk van Langreo, we zijn bijna terug in die behoorlijk grote en vooral lelijke industriestad. Van die industrie pikken we aan het eind van de afdaling nog wat mee, we fietsen een tijdje parallel aan de weg waar we in het begin van de rit overheen mochten fietsen. Nu gaan we alleen via een paar bochten en rotondes door het centrum van Langreo fietsen. In Langreo hebben ze overigens een museum over de lokale industrie en de eens florerende mijnbouw, voor wie nog wat meer over de eindeloze troosteloosheid van deze vallei te weten wil komen. Na een vlakke tocht door het centrum van Langreo komen we na nog een rotonde uit in Ciaño, hier slaan we rechtsaf bij een monument ter ere van de mijnwerkers. Na die bocht begint de weg omhoog te lopen. Officieel zijn we nog niet bezig met een klim, maar het gaat desalniettemin een kilometer of drie vals plat omhoog. Aan het eind van dit stuk vals plat komen de renners uit in het dorpje La Nueva, een plek die volledig in het teken staat van de mijnbouw. Een paar musea, monumentje links en rechts, ze hebben hier in vervlogen tijden nogal wat uit de grond gehaald. In dit dorpje ligt ook de voet van de klim. Het ging al een tijd omhoog, maar om de klim een gaaf gemiddeld te geven laten we de Alto de la Mozqueta pas hier beginnen. Daardoor kunnen we zeggen dat deze klim 6,5 kilometer lang is aan 8,7% gemiddeld. Dat wilde de organisatie ons in ieder geval wijsmaken in 2018, in 2020 houden ze het op 6,6 kilometer aan 8,4%. Blijft me mateloos fascineren, dit soort kleine verschillen. In 2018 reden we hier dus ook al een omhoog, toen liet men de klim beginnen in La Nueva. Nu geven ze expliciet aan dat de klim begint bij het Museo Minero, alles om het lokale toerisme een boost te geven. Welbeschouwd zou je kunnen stellen dat de klim zeven kilometer lang is, in deze zeven kilometer gaat het gemiddeld aan 8% omhoog. Voorbij La Nueva valt het nog wel mee, kilometer aan 6%. Daarna gaat deze klim van de eerste categorie pas echt goed los met een strook aan 8% en daarna een hele kilometer aan 9%. Het zwakt dan even af naar 7%, waarna het richting de top verder gaat aan 8%. In de laatste meters van de klim zwakt het weer wat af naar 7%, maar echt makkelijk wordt het niet meer. Deze beschrijving komt overigens niet echt overeen met het profiel van de organisatie, maar komt wel overeen met de waarheid. Om jullie mee te laten gezien van de onkunde van Unipublic krijgen jullie weer een fantastisch profiel te zien met een gigantische strook aan 12% die in werkelijkheid nergens te vinden is. Dit even terzijde, de top van deze Alto de la Mozqueta komen we tegen na 60,3 kilometer, toch al mooi over de helft van de rit.
Tot nu toe hebben we vooral brede wegen gezien, maar zodra de Mozqueta écht begint wordt de weg ineens een stuk smaller. We rijden door een bos, waar het vrij bochtig is. Ook tijdens de afdaling gaat dit zo zijn, we gaan over een smalle weg naar beneden door een bos. Een bochtige weg ook, die na twee kiloemter uitkomt in El Gumial. Hier gingen we twee jaar geleden naar links, om direct aan de volgende klim te beginnen. Het laatste stuk van de Colladiella werd toen bedwongen. Doen we nu niet, het gaat naar rechts en we dalen nog eens vijf kilometer af. Direct komen we een reeks haarspeldbochten tegen, het gaat hier ook vrij stevig naar beneden. Na deze haarspeldbochten komen we vooral een aantal scherpe bochtjes tegen, het gaat sowieso vrij smal en bochtig blijven tot we beneden zijn. In het dorpje Urbiés is het tijdelijk wat breder, daar komen we dan weer een nieuwe haarspeldbocht tegen. Buiten het dorp dalen we nog een tijd verder in een groen decor terwijl de bochten zich blijven opstapelen. Even later komen we uit in de vallei, in de buurt van La Vegona wordt de weg wat breder. Het wordt ook wat rechter, groen blijft het hoe dan ook. We dalen nog een aantal kilometer lichtjes verder, maar dat is tegen deze tijd amper merkbaar. Een kilometer of acht rijden we door de vallei van de Turón. Prima weggetje, weinig op aan te merken. Nouja, op zich is het wel jammer dat het na een tijd weer wat minder groen wordt en dat we de mijnbouw weer in beeld krijgen. Daarna rijden we wat dorpjes binnen, waar vooral de opmerkelijk gekleurde huisjes opvallen. In die toch redelijk grijze dorpjes zie je zo nu en dan een blauw huis, of een groen huis. Goed gedaan wel, maakt zo'n mijnstreek toch net wat minder droevig. In een van die dorpjes moeten we een keer scherp rechtsaf slaan, voorlopig een van de weinige obstakels. Even verderop slaan we in Figaredo linksaf, daarna rijden we de tussensprint tegemoet die na 77 kilometer gaat volgen. Langs het spoor en langs de Caudal gaan we sprinten, we rijden vervolgens over de Caudal en gaan voor de tweede dag op rij naar Pola de Lena.
Na de tussensprint slaan we aan de andere kant van de Caudal linksaf, een kleine zes kilometer rijden we daarna over een brede weg door de vallei. We komen wat bochten tegen en het gaat zo nu en dan een beetje vals plat omhoog, maar veel maken we voorlopig niet mee. Het is wachten tot we bijna in Pola de Lena zijn. Vlak voor we voor de tweede dag op rij door dit stadje zouden rijden slaan we scherp rechtsaf en rijden we onder een oude spoorbrug door. Daarna begint meteen de volgende serieuze klim van de dag, de Alto del Cordal. Direct loopt de weg een kilometer lang aan 9% omhoog, waarna het in de volgende kilometer wat makkelijker wordt met 6% gemiddeld. Na die makkelijkere kilometer volgt er een kilometer aan 10%, met een paar stroken aan 14%. Met die steile kilometer in de benen zwakt deze onregelmatige klim weer af richting 6%, voor het in de laatste anderhalve kilometer van de klim aan 12% omhoog gaat. In dit zware laatste stuk van de klim bereiken we zelfs stijgingsgraden tot 14%. Na 88,2 kilometer, op 21 kilometer van de top van de Angliru, bereiken de coureurs de top van deze Alto del Cordal. Een klim van de eerste categorie die in totaal 5,7 kilometer lang is en 8,6% gemiddeld. Dat gemiddelde is al zwaar genoeg, maar dankzij die twee kilometer aan 6% geeft het wel een vertekend beeld. Deze klim is behoorlijk zwaar, met in totaal drie kilometer boven de 10%. De weg is hier bovendien niet al te best, het is smal en het asfalt heeft z'n beste tijd gehad. El Cordal is net als de Cobertoria vaste prik in de Vuelta. Bijna jaarlijks komen we hier langs, hoewel het tot mijn verbazing al twee jaar geleden is dat we hier zijn geweest. De laatste beklimming van de Cordal dateert van 2017, toen we eveneens op weg waren naar de Angliru. Tijdens die rit reden we eerst over de Cobertoria. In de afdaling van die klim ontstonden er al flinke gaten, waarna Trek het tempo op de klim opvoerde. Het was de voorlaatste dag als prof van Alberto Contador en hij wilde er graag een showtje van maken. Daar moesten we nog even op wachten, Soler was die dag een van de vroege vluchters en hij kwam hier als eerste boven. Daarvoor waren we hier al eens in 2015, Omar Fraile was toen als eerste boven. Daar weer voor werd de klim onder meer in 2011, 2013 en 2014 bedwongen, een behoorlijk vaste klant. De organisatie heeft het overigens over 5,4 kilometer aan 9,3% tegenover 5,7 kilometer aan 8,6%, het fascineert nog steeds. Maarja, de organisatie geloven we na de Farrapona niet meer. Dus, met dit profiel mag je het doen:
Na de klim van de Cordal volgt misschien nog wel het moeilijkste deel van de rit, de afdaling. Dit is een beruchte afdaling, iedere keer gaan er hier weer een paar renners op hun plaat. Zo ook in 2017, toen ging Soler er mooi bij liggen. Nibali en De la Cruz blijkbaar ook, kan het me eigenlijk niet eens herinneren maar het staat op internet dus het moet wel kloppen. Van 2017 staat me vooral bij dat Contador in de afdaling in de aanval ging, samen met een nog niet betrapte Pantano. Met z'n tweeën muisden ze er vanonder en sloten ze aan bij de kopgroep. In die kopgroep zat onder meer Enric Mas, die deels werd opgeleid door de amateurploeg van Contador. Mas besloot daarom als een gek op kop te gaan rijden, waardoor Contador met een mooie voorsprong op de groep der favorieten aan de Angliru kon beginnen. De afdaling van de Cordal is acht kilometer lang en behoorlijk technisch. De kant van de klim die we nu afdalen is evenwel de makkelijkste kant, de kant die we beklimmen is een stuk steiler. In de afdaling die we nu doen gaat het gemiddeld aan 6% naar beneden, maar het blijft lastig aangezien de weg smal is en het wegdek dramatisch. Bijna altijd zorgt de afdaling van de Cordal wel voor wat spektakel, aangezien renners hier nog wel eens het skoekeloen van dichtbij willen bekijken. Dat ligt ook wel deels aan het weer. Het regent hier praktisch altijd. De renners lijken nu geluk te hebben, zondag is voorlopig de laatste droge dag in Pola de Lena en omstreken. Scheelt weer, want valpartijen zijn nooit leuk. Igor Antón viel hier in 2008 bijvoorbeeld uit terwijl hij goed stond in het klassement, trauma's. De afdaling heeft een aantal snelle, technische bochtjes, die niet altijd even overzichtelijk zijn. We rijden het grootste gedeelte van de afdaling door een bos, dat heeft een negatief effect op het inschatten van de bochten. Tot het eind blijft de afdaling technisch, met vooral in het laatste stuk nog een aantal gemene bochten. Op 13 kilometer van de streep komen we uit in La Vega en hier is de afdaling gedaan. Over La Vega valt wel wat te vertellen, er woonde in dit plaatsje een man die we officieus de ontdekker van de Angliru mogen noemen. Eladio Llano was een mijnwerker, in het weekend probeerde hij zijn troosteloze bestaan te ontvluchten door de bergen in de omgeving te verkennen. Per toeval kwam hij een keer de Angliru tegen, in die tijd slechts een grindpad. Vroeger gingen alleen de herders en de geiten hier naar boven, de term geitenpad is nog nooit zo van toepassing geweest. Met een mountainbike reed Eduardo Llano vervolgens bijna ieder weekend de Angliru op. Of de Gamonal, zoals de klim eigenlijk door de lokale herders werd genoemd. Toen de klim een paar jaar later werd geasfalteerd kwam de Vuelta vrij snel langs, de geruchten over een of andere onmogelijke klim in Asturië gingen als een lopend vuurtje rond. Het verhaal wil dat Eladio Llano ook op de berg aanwezig was toen José Maria Jimenez de klim ging verkennen in 1999. Het zou de eerste beklimming worden van de Angliru, niemand kende de klim. Eladio legde José Maria uit dat hij beter een ander verzet kon steken en nam meteen de hele klim met hem door. Klopt ongetwijfeld geen klote van, maar toch een leuk verhaal. Vooral omdat José Maria Jimenez meteen de eerste winnaar werd op de Angliru, je verzint het niet, of juist wel. Eladio Llano kwam in 2002 om tijdens een ongeluk in de mijn. Uiteraard.
In La Vega stuiten de renners nog een op scherpe bocht naar rechts, maar bijna direct daarna begint de weg omhoog te lopen. We bevinden ons op 12,5 kilometer van de streep en hier gaat het beest beginnen. De mythische klim naar de Alto de l'Angliru. 12,5 kilometer lang dus, 9,8% gemiddeld. Of 12,4 kilometer aan 9,9%, volgens de organisatie. Een verschrikking, alhoewel het eerste deel van de klim nog best meevalt. Buiten La Vega gaat het een kilometer omhoog aan 5%, dat is nog goed te doen. Daarna gaat het twee kilometer omhoog aan 8%. Is al lastiger, maar stelt in vergelijking met dat wat komen gaat alsnog niet gek veel voor. De kilometer aan 9% die daarna op het programma staat lijkt er al meer op, maar vervolgens zwakt het weer af richting 7%. De renners hebben nu vijf kilometer geklommen en de klim lijkt alleen maar makkelijker te worden. Tot dit punt bevinden de renners zich op een enigszins brede doorgaande weg, maar daar komt op 7,5 kilometer van de streep verandering in. Er volgt een bocht naar links, waarna het een kilometer zo goed als vlak is. Aan ongeveer twee procent gaat het omhoog, tot op 6,5 kilometer van de streep. Plots begint de Angliru echt en lijkt de weg bijna loodrecht omhoog te lopen. Het gaat een kilometer lang aan 14% omhoog, met een steilste strook van 22%. De kilometer die daarop volgt is iets minder moeilijk, maar met 12% gemiddeld en rampas aan 14% nog steeds niet eenvoudig. Al gaat het sowieso niet meer eenvoudig worden, dat bewaren we voor de laatste kilometer. Op iets meer dan drie kilometer van de streep gaat het gemiddeld aan 14% omhoog, met een paar secties boven de 20%. Het leukste deel van de Angliru is in zicht, want in de volgende kilometer gaat het gemiddeld aan 17,5% omhoog, met in die kilometer de onmenselijk zware strook aan 23,5%, de zwaarste strook van de hele klim. La Cueña les Cabres, zo noemt men deze strook, iets met geiten. Hier kunnen we genieten van kruipende renners en we hebben dit jaar warempel geen last van vervelende supporters die door de Guardia Civil van de berg geknuppeld hoeven te worden. Het blijft nu hemeltergend steil, want in de volgende kilometer gaat het aan 13,5% omhoog, met ook weer wat stroken aan 20%. Vooral de bochten zijn hier bijna niet te doen, zo idioot steil. We komen nu al in de buurt van de top en ook de finish. Op een meter of 800 van de finish bereiken we die top, maar ook in de laatste meters richting de top gaat het nog aan meer dan 10% omhoog, met ook nog een strook aan 20%. Daarna komt de verlossing, want in de laatste meters van de rit gaat het licht naar beneden. Er komt nog een kort knikje naar boven, maar door het afdalinkje hebben de renners een flinke vaart, waardoor ze altijd over dat laatste bultje vliegen. Daarna gaat het in licht dalende lijn verder richting de finish. Na 109,4 kilometer is deze rit gedaan. We komen aan op de eerste klim van buitencategorie tijdens deze Vuelta, als ik me niet vergis.
De laatste rit van de tweede week eindigt boven op een mythische, legendarische berg. De Alto de l'Angliru debuteerde pas in 1999, maar boezemt toch iedereen angst in. Het is een van de zwaarste beklimmingen in het wielrennen, zonder enige twijfel. Dat de klim pas redelijk laat werd ontdekt ligt aan het feit dat er op de top niets te beleven is. Er is een parkeerplaats, met uitzichtpunt, maar verder vinden er maar weinig activiteiten plaats op de Angliru. In het dagelijks leven is dit het domein van een aantal loslopende paarden en koeien, meer niet. Er kwamen hier wat herders met hun geiten, dat was het wel. De naam van de klim hebben we blijkbaar te danken aan die herders. Op de top van de klim ligt een klein vennetje, waar volgens de overlevering palingen zwommen. Anguilas, ook wel. Anguilas, Angliru, zou het kunnen? Op 12 september 1999 debuteerde de Angliru in de Vuelta, tijdens de achtste rit. De klim werd meteen populair, aangezien José Maria Jiménez de overwinning pakte. Dat was voor de Spanjaarden genoeg reden om de klim in 2000 ook op te nemen in het parcours. Dat jaar ging de zege naar Gilberto Simoni, die eerder in de rit in de aanval was gegaan en op de slotklim een ontketende Roberto Heras achter zich wist te houden. Heras zette de recordtijd neer op de Angliru en sindsdien is niemand ook maar in de buurt gekomen van die tijd. Desondanks won hij niet, maar die fout herstelde hij twee jaar later. In 2002 kwam de Vuelta weer naar de Angliru en nu liet Heras onder meer heel Kelme achter zich. Aitor Gonzalez en Oscar Sevilla werden op een hoopje gereden. Babyface reed in de leiderstrui, maar die moest hij afstaan aan Heras. Met anderhalve minuut voorsprong op de nummer twee, Joseba Beloki, was Heras weer ongenaakbaar. Na zoveel overmacht van Heras durfde de organisatie een aantal jaar niet terug te komen naar deze berg. Pas in 2008 kwam de koers weer langs. Van Heras was geen sprake meer, maar in de tussentijd was er wel een nieuwe Spaanse klimmer opgestaan. Zijn naam? Alberto Contador. Hij reed Alejandro Valverde en Joaquim Rodriguez op een hoopje, won de rit en nam de leiderstrui over van Egoi Martinez. Die leiderstrui stond hij daarna niet meer af. Het duurde drie jaar voor de Vuelta weer naar de Angliru kwam, maar ook toen kregen we een show te zien. De Vuelta van 2011 was een aparte. Een strijd tussen renners die ineens benen hadden die ze helemaal niet hoorden te hebben. De top van het klassement bestond uit Juan José Cobo, Bradley Wiggins en Chris Froome. Van Froome had nog nooit iemand gehoord voor die Vuelta en Juan José Cobo had al bijna anderhalf jaar geen koers meer uitgereden. Toch stonden ze daar, maar er moest toch een keer een moment komen dat ze gingen kraken. Geen sprake van, op de Angliru werd Cobo onder de bezielende leiding van Matxin en Mauro Gianetti naar de top van de klim geblazen. Hij liet geen spaan heel van de concurrentie. Wout Poels werd op 48 seconden tweede. Cobo haalde hier naast de etappezege ook de eindzege binnen, want achter hem blunderde Sky opzichtig. De tijdrijder die plotseling kon klimmen, Bradley Wiggins, kwam voor geen meter vooruit op de steile Angliru. Dat ging Froome een stuk beter af, maar hij moest in de buurt van Wiggins blijven, want Wiggins droeg nu eenmaal de rode leiderstrui. Veel te laat mocht hij zijn eigen ding doen, waardoor ook hij 48 seconden verloor. Tijd die hij daarna niet meer goed wist te maken, waardoor Cobo met 13 seconden voorsprong de Vuelta kon winnen. Achteraf gezien bleek Cobo een beetje stout te zijn geweest. Vorig jaar, acht jaar na de feiten, kwam naar boven dat het geen zuivere koffie was. De eindzege en de ritzege werden hem ontnomen. De eindzege ging naar Froome, de ritzege bevindt zich nu ergens in het luchtledige. Al is Cobo natuurlijk voor altijd onze winnaar. In 2013 kwamen we ook nog eens aan op de Angliru, dat was niet echt een feestje. Een regelrecht topshowtje der lachwekkendheid, zo noemde ik het zelfs in 2017. Het peloton liet een groepje vluchters te ver wegrijden, waardoor de Franse pygmee Kenny Elissonde er met de rit vandoor kon gaan. Hij was de sterkste van de kopgroep en wist zo zijn mooiste zege ooit te boeken. In de achtergrond reed Papy Horner met een grote glimlach op zijn gezicht staand Nibali de vernieling in. Nibali dacht op de Angliru wel even orde op zaken te kunnen stellen, maar de taaie Horner plooide geen moment en bleef lachen tot de top, terwijl hij bijna een halve minuut wegreed van Nibali. Hij won daardoor definitief de Vuelta van 2013. We kunnen dus wel stellen dat de Angliru goed is voor flink wat gelach, gegier en gebrul.
Dat zagen we ook in 2017. Nadat Contador was weggereden in de afdaling van de Cordal kreeg hij in het eerste gedeelte van de Angliru steun van de resterende koplopers. Vooral Mas deed z'n best, dat was erg vertederend. Even wat mogen doen voor je grote idool. Vooral ook leuk dat Mas tegenwoordig zelf een grote jongen is, wat worden ze snel groot hè? De voorsprong van Contador liep snel op naar meer dan een minuut. In het peloton waren er allerlei nobuddies aan het rijden, totdat ONZE Twan zich er eens mee ging bemoeien. De Angliru is zijn berg, dat liet hij ook in 2017 weer zien. Hij nam Froome op sleeptouw, met z'n tweeën kwamen ze snel dichter. Contador reed ondertussen in z'n eentje voorop. Soler was het langst overgebleven in zijn spoor, maar moest er uiteindelijk af. Contador liet zich die dag niet stoppen, door niemand. Het werd nog even spannend, de voorsprong ging van een minuut naar een halve minuut en daarna nog minder. Poels reed fluitend rond, Froome leek hem zelfs niet altijd te kunnen volgen. Als Poels die dag voor zichzelf had mogen rijden was het misschien een ander verhaal geweest. Hij bleef nu bij Froome. Nam af en toe een binnenbochtje aan 23% alsof het niets was, dat verhaal. Poels kwam als tweede binnen, 17 seconden na Contador. Net voor Froome, die wel zijn leidende positie wist te behouden. Contador hield stand, wat voor iedere liefhebber een fantastisch moment moet zijn geweest. Zelfs als je geen fan was van Contador, wat ik me maar moeilijk kan voorstellen, is het toch geweldig om als renner op zo'n manier af te kunnen sluiten. Je voorlaatste dag als prof in de aanval gaan en praktisch alleen een van de zwaarste beklimmingen die we kennen trotseren. Een grandioze prestatie, drie jaar later heb ik er nog steeds alleen maar applaus voor over. Bravo. Afsluiten in stijl, dan ben je een grote. Hij werd door die overwinning in 2017 ook meteen de eerste die twee keer wist te winnen op de Angliru, een fenomeen. Al trapt hij namens Eurosport wel voornamelijk open deuren in. Een betere coureur dan prater. Neemt niet weg dat we wel wat meer renners van het type Contador kunnen gebruiken tegenwoordig.
In Pola de Laviana wordt het overdag 18 graden. Een klein beetje kans op regen, maar het zou droog moeten blijven. Een unicum in Asturië, het mag gezegd worden. In Pola de Lena, in de buurt van de Cordal, zou het ook droog moeten blijven. Daar wordt het zelfs iets warmer, 22 graden. Beetje wind vanuit het zuiden, maar niet veel. Al kan dat tijdens de dag veranderen, zo zagen we gisteren. Boven op de Angliru zou het 15 graden moeten zijn. Droog, maar wel bewolking. Nog steeds wind vanuit het zuiden. Dan staat ie in principe wel weer tegen, het grootste gedeelte van de klim. Dat kan nadelig zijn voor de koers, daarom hopen we dat de wind niet op de afspraak is. Het is een korte rit, dus mogen de renners lang in bed blijven liggen. Start om 14:08, Sporza is er als het goed is meteen bij. En als dat om wat voor reden dan ook niet zo is hebben we altijd Eurosport nog. Alle proleten die van plan zijn naar een andere sport te kijken geef ik een vriendelijk advies: niet doen. Dit moet je live meemaken, van begin tot eind. De aankomst wordt verwacht tussen 17:05 en 17:25.
Korte bergritten zouden altijd spectaculair moeten zijn. Dat is de reden dat we in de Tour en de Vuelta steeds meer van die korte bergritten zien. Explosief! Dat is het codewoord. In principe zou dit wel een leuke rit moeten worden. Aan het eind van de tweede week, er zit dus al wat vermoeidheid in de benen. Gisteren een relatief lange en lastige rit, de renners zouden moe moeten zijn. De paar renners die niet moe zijn of de moeheid kunnen negeren slaan dan vaak toe tijdens zo'n korte en explosieve rit. Hopen we nu dan ook maar op. Droomplannetjes van Movistar, Ineos, noem het maar op. Actie vanaf de Cordal, op z'n minst. We nemen hoe dan ook geen genoegen met een nieuwe Elissonde. Nee, er moet een nieuwe Contador opstaan. Gezien de beperkte tijdsverschillen in het klassement moet hier gekoerst worden met het mes tussen de tanden. De derde week is een vrij tamme week, als we het nu niet doen gaat het nooit meer gebeuren. Rustdag hierna ook nog eens, ik neem alleen genoegen met een zege voor een van de klassementsrenners, en anders niks. Als dit geen bepalende rit wordt kunnen we de sport net zo goed opdoeken. Scheelt dat de Angliru zo lastig is dat er vanzelf gaten ontstaan, maar we hopen toch vooral dat er niet te lang gewacht gaat worden. Die kans is natuurlijk wel aanwezig, het is een klim waar bijna alle renners bang voor zijn. Maar goed, Contador heeft laten zien dat angst soms een slechte raadgever is. Al had hij in 2017 ook niet veel te verliezen. Nouja, niet te sip: dit wordt gewoon een topshow.
1. Poels. De ongekroonde koning van de Angliru. Al twee keer is hij de morele winnaar geweest op deze berg. In 2011 tweede achter Cobo, die verloor uiteindelijk zijn overwinning maar ritzeges worden nooit opnieuw uitgereikt. In 2017 was hij sterk genoeg om te winnen, maar moest hij Froome babysitten. Driemaal is scheepsrecht, dit wordt de dag van Twan. Brommertje aan, binnenkant bocht en gaan.
2. Vlasov. Omdat ie iedere dag iets beter rijdt en heeft aangegeven dat hij heel erg uitkijkt naar de Angliru. Een vroege aanval behoort tot de mogelijkheden, veel heeft hij niet te verliezen. Hopen we op, iets meer spektakel dan gisteren mag in ieder geval wel.
3. Carapaz. In 2017 reed Richard zijn eerste grote ronde. Hij was vooral aanwezig als knecht, maar wist stiekem al wat goede uitslagen te noteren. Zijn beste uitslag van die ronde? Een 11e plaats op de Angliru. Dit werk kan hij dus wel aan. Tel er drie jaar bij op en hij gaat het hier prima doen. Moet ook wel, met deze concurrentie.
4. Roglic. Lijkt me toch net een iets mindere klim voor Roglic, ik zie hem hier in ieder geval niet fluitend wegfietsen van de tegenstand. Schade beperken en toeslaan in de tijdrit, dat lijkt me het devies.
5. Martin. Of Mas. Maakt allemaal niet uit, ergens in de achtergrond. Verstopt achter de Asturische mist.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Angliru
ik hoop echt dat Poels hier eindelijk eens met de armen omhoog als eerste de finish passeert 
There are 2 Situations that drives an man Crazy: With and without wife
Wanneer een man de deur van zijn auto voor zijn vrouw openhoud is of de auto nieuw of zijn vrouw
Sorry, mind closed until further notice🍷
Wanneer een man de deur van zijn auto voor zijn vrouw openhoud is of de auto nieuw of zijn vrouw
Sorry, mind closed until further notice🍷
Voor de koers is het wel te hopen dat Roglic vandaag minstens een minuut een verliest, en het liefst eigenlijk nog wat meer. Als het op een zakdoek blijft staan is de Vuelta min of meer wel gereden. De rest van de race leent zich niet echt voor een coup.
Put these foolish ambitions to rest.
Weer een perfecte rit om te missen
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nou, niet echt.quote:
Op
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Het was dan ook lichtelijk sarcastisch, maar kan hopelijk slot nog meepakkenquote:
Op
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Familiairquote:Op zondag 1 november 2020 10:32 schreef maxi-mus het volgende:
[..]
Wat heb je nou in deze barre tijden nog voor verplichtingen op een zondag?
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Op 
Op 
2 familieleden op afstand mag hequote:
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
