Draai hier alle platen in je platenkast #21 (starless)

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd0510: David Cross & Peter Banks - Crossover



Op de middag van 10 augustus 2010 neemt David Cross een paar improvisaties op samen met Peter Banks, u kent hem wel, van de eerste twee Yesplaten, van Flash en zijn soloalbums. Cross legt viooltapijtjes neer en Banks speelt daar zijn gitaarmelodieën overheen. De opnames blijven op de plank liggen, maar beide heren zijn vastbesloten er ooit nog eens iets meer mee te doen. Dan overlijdt Banks op 7 maart 2013. Pas zes jaar later durft Cross het aan om de opnames opnieuw te beluisteren en ze te voltooien. Dat doet hij niet alleen; hij roept daarvoor de hulp in van mensen als (drummers) Jeremy Stacy en Pat Mastelotto, (bassist) Billy Sherwood,en (toetsenisten) Geoff Downes, Andy Jackson, Tony Kaye en Oliver Wakeman. Nogal een sterrenbezetting, dus. Het betekent niet dat het een allstarprogbombastalbum is; verre van dat. De plaat bestaat uit acht instrumentale composities, afwisselend vredig/ambient/pastoraal en uptempo/proggy, waarin de viool en gitaar de hoofdrol spelen. Mooie en warme plaat, die uitkwam begin dit jaar en ik kocht op 20 januari jongstleden.

bazbo cd0511: Warren Cuccurullo - Playing In Tongues



'Let's hear it for another great Italian: Warren Cuccurullo, ladies and gentlemen.' Doubleyousee is de bijnaam die Cuccurullo zichzelf gaf. Weet hij veel wat een wc in het Nederlandsch is. Warren is een Amerikaans gitarist met Italiaanse ouders en hij werd in 1979 ingelijfd bij de band van Frank Zappa. Heel lang speelt hij niet bij Zappa; die krijgt in 1980 post en telefoon van een andere andere gitarist (Steve Vai). Bovendien blijkt Cuccurullo niet de gemakkelijkste persoon om mee te werken. Stil blijft hij echter niet zitten. In de jaren tachtig is hij actief in meerdere bands (waaronder Duran Duran) en maakt hij furore in een zekere filmbusiness omdat hij een nogal fors geschapen orgaan heeft. Ook maakt hij verschillende soloalbums en deze komt uit 2009. Ik koop hem op 21 september van dat jaar, omdat mijn aandacht was getrokken door de sticker die er op het hoesje zit: er staat een nooit uitgebrachte Zappacompositie op! Nu valt Wreckelection nogal tegen. Geen wonder dat Zappa het zelf op de plank liet liggen. De overige composities zijn van meneer Warren zelf en staan vol van gitaarsolo's in de stijl van (FZ) en liederen met vooral megalomane teksten en zelfingenomen monologen. Hij krijgt hulp van Terry Bozzio, Dale Bozzio, Doug Lunn, Pino Palladino en andere (Zappa)maatjes. Alles bij elkaar geen onaardige plaat, maar ik draai hem nauwelijks, daarvoor zijn de composities net niet sterk genoeg. Ik zag Cuccurullo optreden op het Zappanalefestival in (ik meen) 2018, samen met Terry Bozzio en Patrick O'Hearn. De drie oud-Zappabandleden waren aangekondigd als een powertrio en het hoogtepunt van het festival van dat jaar. Dat werd het niet. Er waren een paar sterke Zappastukken. Bozzio en O'Hearn waren geconcentreerd aan de slag en wilden ondanks dat ze heel weinig hadden kunnen repeteren een mooi concert weggeven; Cuccurullo bleek een ergerlijke en arrogante klootzak van het zuiverste water: voortdurend trok hij alle aandacht naar zich toe, hij wilde steeds soleren, als Bozzio of O'Hearn iets aankondigde dan lulde hij erdoorheen, hij beklaagde zich bij de techniek en als er een techneut hem te hulp schoot dan foeterde hij die openbaarlijk uit, als een ander een solo mocht spelen dan ging hij ervoor staan en zijn gitaar staan stemmen, hij ging voortdurend met publiek in discussie en in zijn solostukje ging hij eindeloos pielen met een ritme- en loopbox en het sloeg allemaal helemaal nergens op. Het concert zou drie uur duren, maar na twee uur gingen Bozzio en O'Hearn hoofdschuddend het podium af. Een uur eerder was de helft van het publiek al vertrokken. Nee, dat was niet best.

bazbo cd0512: Curved Air - Air Conditioning



In 1970 doet deze nieuwe band van zich spreken. Opvallende geluidsbepalers in deze band: de viool van Darryl Way en de stem van Sonja Kristina. Debuutplaat maakte een verpletterende indruk, niet in het minst vanwege single It Happened Today. Ook instrumentaaltje Vivaldi is een hoogtepunt van de plaat. In 2018 verscheen een mooie remaster op cd, met op een bonusplaatje allerlei BBC-opnames. ik kocht die remaster op 12 februari 2018. Legendarische plaat. Deze moet je horen.

bazbo cd0513: Curved Air - Second Album



Ook in 2018 kwam deze remaster van het tweede album (zeer verrassend getiteld Second Album) van Curved Air. Oorspronkelijk verscheen de plaat in 1971. Ik kocht deze remaster bij het verschijnen op 22 oktober 2018. Op de tweede plaat zet de band de lijn voort van de eerste, zij het met een kleine bezettingswisseling (de bassist). Niet zulke supercomposities als op het debuut, maar toch een sterke plaat. Back Street Luv was een kleine hit en Piece Of Mind is een mooie lange afsluiter van de elpee. Op de remaster staan nog wat extra opnamen voor de BBC, waaronder enkele door/voor John Peel. Het tweede plaatje is een dvd, waarop vier televisieoptredens staan. Leuk om mevrouw Sonja Kristina aan het werk te zien en vooral Darryl Way met zijn elektrieke viool zien raggen.






[ Bericht 8% gewijzigd door bazbo op 29-10-2020 20:35:46 ]

bazbo cd0514: Curved Air - Phantasmagoria



Eveneens in 2018 kwam de remaster van de derde plaat van Curved Air uit 1972. Dit keer een iets ander geluid. Veel van de sporen zijn bewerkt met de EMS-synthesizer. Niet alles even effectief of succesvol. Soms is het een zootje. Maar uiteindelijk vind ik het experiment bewonderenswaardig. Er staan ook een paar 'klassieke' Curved Airstukken op: Marie-Antoinette en Melinda (More Or Less). Op de remaster (die ik kocht op 20 augustus 2018) staan drie extra stukken: de Franse versies van de hiervoor genoemde stukken en de single-B-kant Sarah's Concern. Op de bijgevoegde dvd staan twee optredens voor de Belgische en Oostenrijkse televisie. Zeer leuk.

O. Plank 8 gedraaid. Op naar plank 9!

bazbo cd0515: Curved Air - Air Cut



Of het niet genoeg was, kwam in 2018 ook de remaster van de vierde elpee uit. Air Cut is een ijzersterk album! Ik zat dan ook echt te wachten op deze heruitgave en op 12 februari 2018 was het zover. Interessant: violist Darryl Way is pleite en in zijn plaats heeft de band nu de piepjonge Eddie Jobson op viool en toetsen. Ik denk dat het zijn inbreng is die deze plaat wat extra's geeft. De band gaat nog ietsie meer richting de progressieve rock en daar houd ik wel van, hè? Zijn grote compositie Metamorphosis laat zijn invloed op het geluid goed horen. Daarnaast nog zeven bijzonder krachtige songs waarin ook de stem van Sonja Kristina doet smachten naar meer. Lekkâh! Enige minpunt van deze heruitgave: geen extra's.

bazbo cd0516: Holger Czukay - Radio Wave Surfer



Czukay kennen we natuurlijk van de krautrockband Can. Nadat die band in de jaren tachtig is gestopt met regelmatig platen uitbrengen, besluit Czukay solo verder op onderzoek uit te gaan. Eerder was hij al te horen op platen samen met David Sylvian (zie aldaar, tot over twee jaar). Dit is zijn zesde soloplaat en hij verscheen in 1991. Ik kocht hem op 10 juni 1993, volgens mij ergens goedkoop. Het is een vreemde plaat (niet zo gek voor Czukays doen): de eerste helft is opgenomen live in de studio; de tweede helft live in concert in Frankfurt (juni 1986) en Berlijn (december 1984). Czukay heeft allerlei fragmenten geknipt en aan elkaar geplakt, waardoor geheel nieuwe composities zijn ontstaan, die nog heel aardig klinken ook. De bezetting? Michael Karoli op gitaar, Jaki Liebezeit op drums en Holger zelf op bas, hoorn en orgel. Driekwart van Can, dus. Tijden niet gehoord en dat is jammer, want het is een leuk album met hier en daar bizarre wendingen.

bazbo cd0517: Dalis Car - InGladAloneness



Dalis Car is een samenwerking tussen Peter Murphy (van Bauhaus) en Mick Karn (van Japan en JBK). Het duo pikte de bandnaam van een song van Captain Beefheart. Hun muziek lijkt in de verste verten niet op dat van de Captain. De eerste vrucht van hun samenwerking verscheen in 1984. Ik ben het album The Waking Hour nooit tegen gekomen, dus ik heb 'm niet. Na dat album werd het stil rond het duo en in 2010 kondigden de heren aan dat ze weer bijeen waren om nieuwe muziek te maken. Die reünie werd nogal ruw verstoord op 4 januari 2011, toen Mick Karn dood ging aan kanker. Murphy bracht een dik jaar later de weinige opnames die klaar waren uit op een EP. Deze EP, dus. Het is subtiele progpop met zeer veel nadruk op het uit duizenden herkenbare basspel van Karn. Meneer Steve Jansen (ook van Japan) verzorgde de mix en de drums. Daarnaast horen we heren als Jakko Jakszyk, Theo Travis en Steve D'Agostino. Artemis Rise is een bewerking van The Waking Hour, het titelnummer van hun voorgaande album en If You Go Away is een cover van het bekende Franstalige liedje van Jacques Brel. Achttien prachtige minuten op dit plaatje, dat ik kocht op 6 november 2016. Ik heb een heruitgave uit 2016; nu The Waking Hour nog.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 30-10-2020 16:10:37 ]

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2020 15:52 schreef bartrid het volgende:

[..]

Oh dat klinkt goed

Vierendertig fijne minuten. Er is onlangs een heruitgave van dit album verschenen!

bazbo cd0518: Damanek - On Track



Damanek is een project van Guy Manning, Marek Arnold en Dan Mash. De bandnaam is een samenvoegsel van hun namen. Manning is een Britse multi-instrumentalist, bekend van zijn werk in bands als Parallel or 90 Degrees, The Tangent, The United Progressive Fraternity (UPF) en zijn eigen groep Manning. In 2017 verscheen On Track, waarop hij samenwerkt met voornoemde twee heren en Sean Simms (toetsenist van Unitopia en Southern Empire). Wat de band ons voorschotelt is zeer prettige progpop. Nergens wordt het echt zwaar en toch is het bij vlagen complex en virtuoos. Ik kocht de plaat toen ik bij het verschijnen nieuwsgierig was geworden na wat recensies op 12 juni 2017. Zelfs De Vrouw zit hier mee te neurieën. Wil wat zeggen, hoor.

bazbo cd0519: Damanek - In Flight



Tweede plaat, waarop de band de lijn van de voorganger voortzet. Deze verscheen een jaar later en kocht ik bij het verschijnen op 5 november 2018. Nog altijd prettig in het gehoor liggende progsongs, waarbij het in drie delen uiteenvallende en dertig minuten durende Big Eastern vooral opvalt. Mooi werk.

bazbo cd0520: Miles Davis - Bitches Brew



Ik kocht deze klassieker uit 1970, een geremasterde heruitgave uit 1999, op 12 januari 2009. Dat was het.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2020 18:25 schreef bartrid het volgende:
Bitches Brew! 1 van mijn all time favorieten

Er is zó veel over te vertellen en dat ga ik niet doen, want dat hebben anderen al gedaan. Veel. Heel veel. Zó veel. Alleen de lijst met muzikanten al is een verhaal op zich. Ik vind 'm bij vlagen briljant, bij andere vlagen irritant, dan weer alles ertussenin. Het maakt dat het voor mij een album is waar ik steeds weer naar terugkeer.

bazbo cd0521: Miles Davis - Birth Of The Cool



Oeps. Ik was deze vergeten. Nu klopt mijn rijtje chronologisch niet meer. Nou ja. Deze plaat is opgenomen tijdens drie verschillende sessies met verschillende muzikanten in 1949 en 1950, maar verscheen pas in 1957 op Capitol Records. Ik ben te weinig thuis in de 'klassieke' jazz om de meeste muzikanten te kennen, maar Gerry Mulligan op baritonesax en Max Roach op drums herken ik wel als zijnde legendarisch. Eerlijk gezegd vind ik het gebodene op deze plaat op het eerste gehoor weinig avontuurlijk, maar ik begrijp dat het voor die tijd grensverleggend was. Op de oorspronkelijke elpee stonden elf puntige stukken, op latere uitgaven sinds 1989 twaalf. Ik heb een bijzondere uitgave. In 2011 zou een grote box verschijnen met vijftien klassieke jazzplaten van verschillende grote jazzhelden van het Bluenote-label. In de box zaten de vijftien platen verpakt in vijftien boeken en ieder boek vertelde het verhaal over de betreffende plaat. Dagblad NRC gaf bij de zaterdageditie van 24 september 2011 de editie van Birth Of The Cool cadeau. Of ik hem zelf heb aangeschaft of dat ik 'm van iemand heb gekregen: geen idee meer. Ik heb ook geen datum van aanschaf/verkrijgen in het boek genoteerd, dus ik ga er gemakshalve maar even van uit dat ik 'm sinds 24 september 2011 in de kast heb staan. Een of twee keer gedraaid destijds, daarna nooit meer. Nu ik hem zo 's terug hoor, vind ik het wel zesendertig gave minuten, eigenlijk.

bazbo cd0522: Miles Davis - Tutu



Eerlijk gezegd kocht ik deze Miles omdat een van mijn toetsenhelden Adam Holzman erop (mee)speelt. Toen ik hem op 8 november 2016 voor het eerst draaide (ik had hem net gekocht, een Europese heruitgave uit 2014 met een Japanse uitstraling), bleek het een prima jazzfunkplaat te zijn. Ik wist dat-ie hoog gewaardeerd was, maar ik had 'm zelf tot mijn eigen grote schande nog nooit gehoord. Naast Holzman horen we muzikanten als Marcus Miller, George Duke en Omar Hakim. Het zijn de elektronische ritmes die destijds de fans en de pers het meest in verwarring brachten. Ik moet zeggen dat ik het uitstekend te pruimen vind allemaal. Miles' gedempte trompet tettert er fijn tussendoor en wat wil een mens nog meer?

bazbo cd0523: Deckchair Poets - Who Needs Pyjamas?



Dit is een allstarachtige hobbyband van Nick D'Virgillio (Spock's Beard, Big Big Train) en Geoff Downes (Buggles, Yes, Asia), samen met nog wat andere lui (Rachel Hall, Lynden Williams, Ollie Hallifan en meer). Dit was hun eerste album (uit 2013, ik plukte het op 24 november 2018 uit de uitverkoopbakken in Heerlen) en het staat vol luchtige pretrocksongs, afgewisseld door een boel meligheid (nummers van vijftien tellen of zo over wasmachines, koelkasten en toiletten). Ik begrijp dat het zeer leuk moet zijn geweest om dit album te maken, maar als consistente plaat blijft hij toch niet overeind. Mijn probleem is een beetje dat je door alle grappenmakerij heen niet hoort hoe goed de muzikanten eigenlijk zijn. Veel draai ik hem dus niet, toch een aardig hebbedingetje. Na deze plaat verschenen er overigens de afgelopen jaren nog drie.








[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 31-10-2020 11:17:20 ]