[Vuelta] Etappe 5: Huesca - Sabiñánigo #1

Etapa 5: Huesca - Sabiñánigo, 184,4 km

Dankzij de Giro is er maar weinig aandacht voor de Vuelta, dat is toch wel redelijk teleurstellend. Al viel daar gisteren nog wel begrip voor op te brengen, de rit was uiteindelijk niet al te spannend. Er was een voorzichtig waaieralarm, maar er was niet genoeg wind en de wind stond ook niet goed. Even stond de wind wat beter, Movistar deed toen een poging om de boel uit elkaar te rijden. Dat lukte deels, er moesten wel wat jongens af. Geen grote namen, toen we even later richting het noorden draaiden en met tegenwind te maken kregen hield het peloton het snel voor gezien. Het was daarna wachten op de laatste 20 kilometer, na de tussensprint zouden we weer gaan draaien en vanaf dat moment zou de wind weer gunstiger staan. Opnieuw werd er een voorzichtige poging gewaagd, maar er was simpelweg niet genoeg wind. Een vrij saaie rit daardoor, al konden we wel genieten van de werken van Willem Jakobus Smit. Zoals te verwachten viel gaat ie continu in de aanval, zonder succes uiteraard. Wel weer heel sympathiek in beeld gereden, lekker gewerkt Willie! We gingen sprinten, voor het eerst deze Vuelta. Na een redelijk makkelijke rit toch wel een vrij hectische finale, vooral in de laatste kilomer. Deceuninck leek de boel goed op de rails te hebben, maar in de laatste bocht wist Jasper Philipsen iedereen te verrassen. Hij dook naar beneden, want men vond het een goed idee om in dalende lijn aan te komen. De Belg pakte wat voorsprong op de rest, maar Bennett wist hem in de laatste meters nog net te remonteren. Toch de voorspelde overwinning voor de Ier, uiteindelijk. Philipsen tweede, voor de verrassende Mareczko, die heeft ongetwijfeld nog een contract nodig. Ackermann pas vierde, matig. Sowieso een heel matige rit, terwijl we door een gebied rijden waar het altijd waait. Net gisteren niet, altijd tegen ons. We gaan net als gisteren door Aragón fietsen vandaag, alleen zoeken we nu wat meer de heuvels op. Kan zomaar een rit voor de vluchters zijn, of een sprintje van een kleinere groep.




Aangezien niemand een fuck om de Vuelta geeft omdat er een of andere doodgeknuppelde bever in het roze fietst ga ik gewoon weer Wiki kopiëren, nogal zonde om hier daadwerkelijk tijd in te stoppen als men de schouders toch ophaalt. We gaan van start in Huesca, een gemeente in en hoofdstad van de Spaanse provincie Huesca in de regio Aragón met een oppervlakte van 161 km². In 2001 telde Huesca 46.243 inwoners. Het is tevens de hoofdstad van de comarca Hoya de Huesca. Traditioneel het belangrijkste feest in de stad wordt gevierd op 10 augustus, de naamdag van San Lorenzo ofwel Sint Laurentius, die omstreeks 220 in Huesca werd geboren. Hij was diaken in Rome, en stierf de martelaarsdood in 268, volgens de legende op een rooster boven een vuur. Een rooster is een veelgebruikt ornament op gebouwen in de stad. De kathedraal van Huesca, de Catedral de la Transfiguración del Señor, werd gebouwd vanaf omstreeks 1273 en uitgebreid tot in de 15e eeuw. Het voorportaal met beelden van de apostelen dateert uit 1300-1313. De toren en kloostergang zijn vijftiendeeeuws. Huesca is de geboorteplaats van de bijzonder sympathieke Fernando Barcelo. Die reed vorig jaar een goede Vuelta namens Euskadi-Murias, bij Cofidis komt het er dit jaar nog niet helemaal uit. Hij is er wel bij, leuk voor hem dat hij mag starten op bekende grond. Tegenwoordig woont hij overigens in het altijd fantastische Baskenland, dankzij zijn passage bij de Fundacion Euskadi en Euskadi-Murias is het een halve Bask geworden. Mooie jongen. Huesca heeft ook een voetbalclub, SD Huesca. Afgelopen seizoen actief in de Segunda Division, maar ze wisten te promoveren. Actief in La Liga nu! Voorlopig niet echt een geweldige start gehad, maar het seizoen duurt nog lang. Huesca heeft al eens gefigureerd in de Vuelta, maar niet buitengewoon vaak. In 2009 en in 2007 vertrok hier een rit, voor een aankomst moeten we heel ver graven. Ook nu komt er slechts een vertrek bij, arme mensen in Huesca. De Ronde van Aragón, eerst terug op de kalender kwam en net zo snel weer verdween, kwam hier in 1992 aan. Toen won Danny Nelissen, jeetje.



De start en de eerste 80 kilometer van deze rit komen toch niet in beeld, dus dat gaan we maar even kort en bondig bespreken. Kicken kasteeltje net buiten Huesca, maarja, dat ziet toch geen mens. Na de neutralisatie rijden we het eerste deel van de rit over brede, recht een overwegend vlakke wegen. Eigenlijk hetzelfde recept als gisteren. Helemaal vlak is het natuurlijk niet, we komen onderweg wat korte klimmetjes tegen. Gewoon, typisch Spaans. Typisch Aragonees ook wel. Net zoals de omgeving, het is weer net zo leeg als gisteren. Als het waait... vergeet het maar, ook vandaag gaat het niet waaien. Af en toe komen we een dorpje tegen, heel af en toe een bocht, nog minder vaak een rotonde. Een doodsaaie tocht, vooral als het niet waait. En dat doet het dus niet. Dan moet het dus van die korte klimmetjes komen, maar eigenlijk is het wel duidelijk dat we het begin van deze rit ook helemaal niet hoeven te zien. Tenzij er heel veel mensen in de vlucht willen, dat is dan wel weer een plausibel scenario. Hoe dan ook, na 44 kilometer komen we uit in Barbastro. In deze omgeving redelijk wat rotondes, verder vrij weinig op wat lichte glooiingen na. Ergens een keer een klooster op een heuvel, dat is het wel. Bij Barbastro wil ik toch even stilstaan. Dit is namelijk de thuishaven van Sergio Samitier, toch wel een van mijn persoonlijke favorieten. Altijd aanvallen zonder succes, met z'n domme hoofd. Niet nadenken, gewoon willekeurig iets doen wat toch niet gaat lukken. We kunnen er nu weer van genieten in de Giro. Al een paar keer ging ie in de aanval. Onderweg lekker met krachten smijten en dan aan het eind niets meer over hebben, heerlijk. Blijf zo doorgaan Sergio, we houden van je. In Barbastro treffen we een paar gekleurde huizen aan, gelegen aan de Vero. Dat is het verder wel in deze stad.



Wel grappig, we zijn net onderweg en ik heb Barcelo en Samitier al kunnen afstreppen. Tot een paar jaar geleden dacht je bij de combinatie wielrennen en Aragón waarschijnlijk alleen aan Fernando Escartin, en vooruit, Angel Vicioso. Sinds een paar jaar hebben ze er ineens flink wat coureurs bij in Aragón. En omdat Escartin het parcours mag uittekenen bezoeken we deze regio ook weer vaker. Mazzelaars, in Aragón. Krijgen ze er nog een rit bij cadeau ook omdat we niet naar Frankrijk mogen, jongens toch. Goed, voorbij Barbastro rijden we nog een tijd door het lege Aragonese land. Buiten de stad gaat het een paar kilometer vals plat omhoog, zal wel. Een kilometer of vijf verderop slaan we linksaf, daarna gaat het eigenlijk weer een kilometer of tien rechtdoor in een gebied dat wel wat groener begint te worden. Het is gewoon vlak, voorlopig. In de buurt van El Grado moeten we wel zowaar even klimmen, het gaat 2,5 kilometer omhoog aan 5%, zoiets. Boven op dit klimmetje krijgen we een mooi uitzicht over het stuwmeer van El Grado. Kicken. Aan de overkant van het meer ligt het heiligdom van Torreciudad, best een groot complex. Een wat nieuwer gebouw en nog wat oude ruïnes boven op een heuvel, niet gek. Aan de andere kant van het meer is de weg wat bochtiger geworden, maar het is nog steeds enorm breed. Het gaat wat op en af, wat in principe niet zo boeiend lijkt. Toch verzamelen we de 40 kilometer dat we langs het meer rijden 700 hoogtemeters, blijkbaar. Gaat toch in de kleren kruipen, denken we dan maar. Weinig echte klimmetjes of afdalingen tussendoor, vooral steeds een paar meter omhoog en omlaag. Lastig, maar het levert wel fraaie plaatjes op. Vrij groen hier, redelijk wat bergen en rotsen in beeld, af en toe het stuwmeer. Na een tijd fietsen we langs Samitier, dat een vrij nederige nederzetting blijkt te zijn. Weten we ook meteen waar Sergio z'n domme hoofd aan te danken heeft, die familie heeft al generaties lang Aragón niet verlaten.



Ter hoogte van Samitier, waar ze zelfs een kasteeltje hebben, liggen er al 85 kilometers achter ons. We hebben hier ook het stuwmeer achter ons gelaten, ergens wel jammer. De plaatjes worden minder mooi, al komen we een paar kilometer later uit bij het volgende stuwmeer. Duurt wel een tijdje voor dat tweede stuwmeer in beeld komt, pas voorbij Morillo de Tou, waar ze een grappige hangbrug hebben, zien we het water. De omgeving is hier ook weer prima, terwijl het terrein glooiend blijft. Het gaat voor Morillo de Tour een keer een kilometer omhoog aan 6%, verder zijn het vooral kleine bultjes. Na 100 kilometer rijden de renners door Ainsa, in dit toeristische plaatsje fietsen we via een brug over het water. Het stuwmeer houdt op en gaat verder als riviertje. Dat riviertje, de Rio Cinca, gaan we de komende tien kilometer volgen op weg naar de voet van de eerste echte klim van de dag. In die tien kilometer is het vrij recht en behoorlijk breed, maar niet volledig vlak. Het blijft glooiend, toch weer 150 hoogtemeters erbij in dit stuk. De omgeving blijft wel leuk, mooie bergen in de verte. Leuk watertje aan de rechterkant, vooral veel groen voor de rest. We komen uit in Escalona, hier slaan we bij een rotonde linksaf waarna we bijna mogen gaan klimmen. Terwijl de weg wat smaller en bochtiger wordt is het nog drie kilometer zo goed als vlak. Vervolgens begint de eerste gecategoriseerde klim van de dag, de Alto de Vio. Een klim van de tweede categorie, hij is 13,5 kilometer lang. Het gaat gemiddeld aan 4,7% omhoog. Dat is alleen niet de reden dat we hier zijn, zeer zeker niet. In de buurt van Puyarruego slaan we linksaf en rijden we na nog een bocht naar links over een brug, aan de andere kant van de rivier slaan we rechtsaf en daar begint de klim. Via een extreem bochtige en ietwat smalle weg rijden we omhoog door een van de mooiste natuurgebieden van Aragón.




De Alto de Vio leidt ons langs de Cañón de Añisclo, een prachtige kloof. Fenomenale bergtoppen, watervalletjes, rotswanden, oude bruggetjes, ga zo maar door. Een overweldigend groene omgeving, je zou kunnen stellen dat het de moeite waard is. Er is een weg die echt dwars door de kloof leidt, maar die is waarschijnlijk te smal bevonden. De weg waar we nu over rijden is ook de moeite waard, het is even verderop ook heel groen, bovendien komen we ook hier allerlei rotswanden tegen. Af en toe is er een uitzicht over de fraaie omgeving, toeristisch gezien kan de Vuelta punten scoren als ze het nu wél goed in beeld weten te brengen. Lukte de afgelopen dagen niet altijd even goed. Oja, er moet ook nog geklommen worden, haha. Die Alto de Vio is dus 13 kilometer lang. In het begin gaat het via nogal wat bochten redelijk steil omhoog, een paar kilometer aan 7%. Daarna wordt het wat makkelijker, nog een paar kilometer aan 5% en verder niet veel. Na een vlakker stuk wel nog een keer een kilometer aan 7%, daarna vrij vals platterig tot aan de top. Als we na 125 kilometer de top bereiken volgt er een korte maar lastige afdaling. We dalen af richting de parkeerplaats die hoort bij Cañón de Añisclo. Hier beginnen de meeste mensen aan een wandeling door de kloof. Tijdens de afdaling hebben de renners uitzicht over een paar bergtoppen in de omgeving, die zijn zo fraai dat het zomaar voor afleiding kan zorgen. Eigenlijk gaat het maar twee kilometer naar beneden, maar dan wel behoorlijk steil. Een paar scherpe en onverwachte bochten, terwijl de weg nog steeds smal is. Asfalt is ook niet helemaal optimaal. Vlak voor we de parkeerplaats bereiken nog een tweetal haarspeldbochten in het bos, daarna zijn we beneden.




Op de parkeerplaats slaan we linksaf, daarna rijden we een tijd verder over een smalle weg door de kloof. Een bochtige weg ook, die een kilometer of drie een glooiend karakter heeft. Beetje op en af, zonder enorm veel hoogteverschil. We rijden een keer over een smaller bruggetje, verder kunnen we genieten van de fraaie omgeving. Langs de Aso is het asociaal mooi, hehe. Daarna gaan we weer even klimmen, de Alto de Fanlo begint. Een niet al te boeiende klim, het gaat 6,4 kilometer omhoog aan 4,6% gemiddeld. We beginnen met twee kilometer aan 5%, daarna is het twee kilometer zo goed als vlak. Vervolgens komen we terecht in de haarspeldbochten, Fanlo is in de verte op de heuvel te zien. Van 4,5 naar 5,5 en uiteindelijk 6,5%, pas vlak voor de top gaat de klim van derde categorie echt iets voorstellen. Na 136,5 kilometer bereiken we de top, een langere afdaling volgt. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, het gaat drie kilometer aan meer dan 8% naar beneden, met flink wat bochten onderweg. De weg blijft vrij smal, sommige bochten zijn verdekt opgesteld. Lastig, dus. Duurt niet lang, de resterende acht kilometer van de afdaling gaat het minder steil naar beneden, tussendoor gaat het zelfs wat omhoog. Het blijft wel bochtig, we komen zelfs een keer vier haarspeldbochtjes direct achter elkaar tegen, in het Bosque de la Pardina del Señor. Hier kun je weer prachtige plaatjes schieten. Het Parque Nacional de Orbesa y Monte Perdido is best een leuk nationaal park.




Het blijft bochtig en smal tot we beneden zijn, het asfalt laat bovendien te wensen over. De natuur blijft schitterend, Aragón heeft meer dan alleen eindeloze vlaktes. In Sarvisé zijn we helemaal beneden, hier slaan we linksaf. We bereiken een bredere weg, die we 11 kilometer gaan volgen tot in Fiscal. Het is weer zo'n typisch glooiende weg, zonder dat we ooit écht hoeven te klimmen krijgen we er toch weer 150 hoogtemeters bij cadeau. De omgeving is nog steeds groen en fraai, ook in deze vallei. Het gaat overwegend rechtdoor, tot in Fiscal waar alle jongens Eric schijnen te heten. Bovendien is het hier een paradijs, een belastingparadijs haha. Nou, goed, in Fiscal volgt na 158 kilometer de tussensprint van de dag. Tevens ligt hier de voet van de laatste gecategoriseerde klim van de dag. Bij een rotonde slaan we rechtsaf en rijden we over een brug, daarna gaat de Alto de Petralba beginnen, een klim die morgen terug gaat keren. Wel van de andere kant, dan gaan we van Sabiñánigo naar Fiscal, nu andersom. Van deze kant is de Alto de Petralba 8,7 kilometer lang, 5,2% gemiddeld. De klim van tweede categorie kent vijf steile kilometers, meteen in het begin. In de eerste kilometer gaat het aan 7% omhoog, daarna zelfs een tijd aan 8,5%. We worden zelfs geconfronteerd met een stuk aan 9%, wat je totaal niet zou vermoeden omdat de weg omhoog zo breed is als een snelweg. Het gemiddelde van de volgende kilometer wordt gedrukt door een vlak stuk, we komen uit op 5,5%. Eerste deel 9%, daarna zowat vals plat. We zijn al door een tunneltje gereden, even verderop fietsen we na nog een stuk aan 7% de tweede tunnel in. Een lange tunnel, meer dan twee kilometer zijn we de renners kwijt. In de tunnel gaat heel gelijkmatig omhoog, aan net iets minder dan 3%. Buiten de tunnel gaat het nog een tijdje aan 3,5% omhoog, waarna we na 166,7 kilometer de top van de Alto de Petralba bereiken. Nog een kilometer of 18 tot de finish in Sabiñánigo.




De afdaling van de Alto de Petralba is buitengewoon eenvoudig. De andere kant van de klim is een stuk minder steil, op één kilometer aan 8% na gaat het nergens heftig naar beneden. Ook aan de andere kant van de klim is de weg 100 meter breed, van serieus bochtenwerk is bovendien geen sprake. Rechtdoor naar school en kantoor, of Yebra de Basa in dit geval. Ter hoogte van dit dorpje wordt het vlak, we rijden na negen kilometer in dalende lijn nog eens zeven kilometer zo goed als rechtdoor over die brede weg richting de buitenrand van Sabiñánigo. Niet echt een finale die veel aanvalslust zal opwekken, je rijdt hier continu in de kijker. Op iets minder dan drie kilometer van het eind bereiken we de buitenrand van onze finishplaats, met de vervelende naam die ik eindelijk onder de knie heb. Probeer het zelf maar eens uit te spreken of te typen zonder fouten, veel succes. We komen een brede rotonde tegen, waar we uiteindelijk rechtdoor moeten na een lange bocht naar rechts. Vervolgens rijden we weer even rechtdoor over een net zo brede weg, tot er op iets meer dan twee kilometer van het eind een scherpe bocht naar rechts volgt. Na deze bocht fietsen we rechtdoor het centrum in, de weg begint vals plat omhoog te lopen. We pakken even verderop een lange lopende bocht naar links mee, passeren ondertussen een brug over het stuwmeer van Sabiñánigo. Het gaat hierna vrij lang rechtdoor, nog steeds vals plat omhoog. Op 1400 meter van het eind komen de renners een rotonde tegen, die in het midden een kunstwerk met allerlei fietsen bevat. Na deze rotonde rijden we rechtdoor de laatste kilometer in, een laatste kilometer die heel bochtig gaat worden. Na de boog direct een flauwe bocht naar rechts, bij de rotonde even verderop slaan we helemaal rechtsaf. Meteen daarna een flauwe bocht naar links, op 600 meter van het eind slaan we vervolgens scherp linksaf. Nog steeds in stijgende lijn, het is weer een typisch Spaanse finale. Na deze bocht loopt de weg nog wat heviger omhoog, de volgende bocht laat niet lang op zich wachten. Op 400 meter van het eind slaan we scherp rechtsaf, daarna gaat het bijna direct flauw naar links. Vervolgens gaat het wel enigszins rechtdoor tot aan de finish, steeds steiler omhoog. In de laatste 400 meter toch al snel aan 5% gemiddeld, daarvoor eerder vals plat. In de laatste 300 meter zelfs 6% gemiddeld, met een stukje aan 10%. We finishen op de Paseo de la Corona, is dat niet geestig? Op de parkeerplaats van de lokale voetbalclub, idyllisch.



Geestig hoor, zo'n Spaanse aankomst. Natuurlijk weer uit het niets een steile aankomst, zonder een goede aankondiging. Het kaartje hierboven heb je ook weer lekker weinig aan, niemand zou op basis van dat kaartje vermoeden dat het tijdelijk enorm steil is. In de laatste meters vlakt het iets af, timing gaat wel belangrijk zijn. We komen aan in Sabiñánigo, die stad heeft een Wikipagina die is bijgehouden door een Belg, dat kan niet missen. Let op:
Sabiñánigo is een gemeente in de Spaanse provincie Huesca in de regio Aragón met een oppervlakte van 587 km². Sabiñánigo telt 9.349 inwoners (1-1-2016). Sabiñánigo is de hoofdstad van de comarca Alto Gállego.

In 2008 was Sabiñánigo gastheer voor de aankomst van de 9de etappe in de Ronde van Spanje. De Belg Greg Van Avermaet won deze rit.

Staan er leuke gebouwen in de stad? Wat is de geschiedenis? Komen er bekende mensen vandaan? Nee joh, kan België het schelen. Krek won hier ooit een rit. Goed om te weten, hoef ik dat niet meer uit te zoeken. Ik hoef ook niet op te zoeken wie er uit Sabiñánigo komt, dat weet ik uit m'n hoofd. Jorge Arcas, jawel! Knecht van Movistar, hij is er nu ook bij in de Vuelta. Erg leuk voor hem, een aankomst in zijn eigen stad. Hij zal waarschijnlijk moeten werken voor de ploeg, da's dan weer jammer voor hem. In deze stad hebben ze wel iets met de koers, de Vuelta is hier wel vaker geweest. In 1996 bijvoorbeeld, toen won Niccola Minali hier. Zal een andere aankomst zijn geweest. In 1998 won Andrei Zintchenko dan weer hier, terwijl er ook talloze passages zijn geweest in de Ronde van Aragón. Bovendien is Sabiñánigo de thuisbasis van de Quebrantahuesos, de meest populaire gran fondo van Spanje. Start en finish in deze stad, onderweg wel een ander parcours dan we vandaag zien. Het is verder vooral een stad met veel industrie, er valt hier weinig te genieten. Al hebben ze wel hun eigen Madurodam, het Pirenarium!



In Huesca 18 graden, geen kans op regen, praktisch geen wind. In Sabiñánigo 17 graden, ook geen kans op regen, net zo weinig wind. De rit gaat van start om 12:54, Sporza begint om 14:50 met de uitzending. Na gisteren afgezien te hebben met Sven en Ruben zouden we nu een traktatie van jewelste moeten krijgen: Renaat en José. Op locatie nog wel. Tijdens de Tour wilde José het liefst thuis blijven, nu is Spanje ineens prima. Niet te volgen, maar voor ons alleen maar beter natuurlijk. Aankomst wordt verwacht tussen 17:17 en 17:45.



Ik ga uit van een rit voor de vluchters. Al zien we tot nu toe wel een redelijk gekke Vuelta, de eerste drie dagen werd er steeds gereden door de klassementsrenners. Die kans lijkt me nu iets kleiner, er valt hier niet veel te winnen. Alhoewel, dat steile stukje aan het eind kan interessant zijn. Maar nee, iedereen zal zich wel richten op zondag. Of nouja, eigenlijk weten we het niet tijdens deze Vuelta. We gaan het vanzelf zien, in de tussentijd gooi ik vijf namen in de strijd.
1. Barcelo. Gewoon, omdat sympathiek. Start in z'n eigen stad, dat moet motivatie geven. Dat ie er verder heel erg weinig van bakt dit seizoen boeit even niet, we gaan voor de lokale bonus. Zou mooi zijn als hij zich net als vorig jaar een paar keer kan laten zien in de vlucht, het liefst vandaag. Gewoon even aan Jon Odriozola denken, dan komt het goed.
2. Aranburu. Of iemand anders van Astana. Fraile, of Sanchez ofzo. Of nouja, eigenlijk iedereen met uitzondering van Gorka en Vlasov. Sanchez kan eventueel ook nog in de finale als een eventueel kopgroepje wordt teruggepakt op of voor de laatste klim. Maarja, zien we dan wel.
3. Lastra. Of een willekeurig andere renner van Caja, kan me niet schelen. Serrano, Cepeda, ik vind alles best.
4. Costa. Rui, lekker man. Veel tijd verloren de afgelopen dagen, kan dus in de aanval. Wel zin in, stiekem. Een grotere sleper bestaat er niet, heerlijk om je over te verbazen en lichtelijk aan te ergeren.
5. Madrazo. Of een andere lul van Burgos.

Barcelo in de kopgroep.

Aragon boven.

Dit is een foto.

quote:

Op zaterdag 24 oktober 2020 14:13 schreef showtimer het volgende:
14"

Bijzonder ritje.

Tijd voor Lastra om te springen en dan snel boeken toe.

En geen beelden, erg irritant.

Heeft Burgos nu weer de slag gemist?

Droomplan van Kuss gaat niet door.