[Giro] Etappe 20: Alba - Sestriere #1

Tappa 20: Alba - Sestriere, 190 km

Nou nou nou, wat een toestanden weer hè Jeroen? Oorspronkelijk stond er een rit van 258 kilometer op het programma, maar de renners bedachten plotseling dat ze daar eigenlijk helemaal geen zin in hadden. Een beetje over en neer appen op de avond voor de koers en 's ochtends was er blijkbaar overeenstemming gevonden. Staken, want het was slecht weer, en de week was al zwaar geweest, en corona, en de nacht was kort, en de verplaatsing was lang, en het zijn gewoon, ja, mietjes. Het protest was zo strak georganiseerd dat de bussen al vertrokken waren en de stakende renners in de stromende regen kou stonden te vatten. Vegni was niet kwaad, hij was woedend. Maar hij moest wel mee met de eisen van de renners, want als ze niet willen fietsen houdt het snel op. De bussen moesten omkeren, nog steeds geen idee waarom je zo'n protest zo slecht regelt. Vooral ook bijzonder dat niet alle renners en alle ploegen er hetzelfde over dachten, heerlijk chaotische toestanden. Maar goed, die bussen kwam er uiteindelijk en toen mochten de renners een tijdje gemotoriseerd verplaatst worden. In plaats van 258 kilometer hielden we 124 kilometer over, zoiets. Best matig, hoewel een rit van 258 kilometer lichtelijk overbodig is vind ik 124 dan weer het andere uiterste. Een ronde draait ook om uithouding, al zou je dat dankzij de Tour en de Vuelta soms vergeten. Nou, goed, toen we na heel wat gedoe eindelijk begonnen gingen heel wat renners meteen in de aanval. Renners van Cofidis, van Israel, van Quick Step. Terwijl FDJ al had aangegeven niet te willen rijden, omdat Demare na vier ritzeges blijkbaar nog steeds geen vertrouwen in zichzelf heeft. Het werk kwam op de schouders van Bora terecht. Bora hield het een tijd vol, maar met motoren als Campenaerts vooraan was het geen sinecure om het gat te dichten. Dus op een kilometer of 50 van het eind gaven ze het weer op. De voorsprong liep daarna razendsnel op naar 11 minuten, uiteindelijk toch een halve rustdag voor het peloton. Daardoor werd de fulminerende Vegni alleen nog maar bozer, iemand gaat moeten boeten voor deze wanvertoning. Welkom ik het land van de maffia. De koplopers werden redelijk snel nerveus, Campenaerts probeerde een aantal keer aan te vallen. Een paar kilometer later ging Cerny in de aanval, ze lieten hem mooi rijden. Toch een solo van een kilometer of 20, knappe prestatie van de toch relatief onbekend Tsjech. De Belgen daarachter zaten dik in de shit, niet bijster intelligent gereden. Wel nog een tweede plaats voor Campenaerts, gefeliciteerd. In het peloton probeerde Hart aan het eind stiekem weg te sprinten, maar Ballerini zat meteen op z'n wiel. Leuk geprobeerd, vandaag een nieuwe kans.

Enfin, waardeloze rit. Wellicht ook een gevaarlijk precedent. Gaan we voortaan bij iedere lange rit staken? Daar zijn bepaalde mensen bang voor. Zal mijns inziens wel meevallen, maar ik ben wel echt benieuwd nu. Gezien de razernij van koersdirecteur Vegni zie ik hem er wel voor aan om volgend jaar nog meer lange ritten in het parcours te gooien, dat zou toch wel echt genot zijn. Over genot gesproken, de volgende rit zou ook wel wat moeten opleveren. De laatste bergrit van de Giro. Een geamputeerde bergrit. We zouden eigenlijk over de Agnello gaan, de Izoard, etc. Een epische bergrit. Zware beklimmingen op grote hoogte. Maarja, we mogen Frankrijk niet in. Dus heeft men een alternatieve rit uitgetekend. We zouden sowieso eindigen in Sestriere, nu klimmen we drie keer naar dit oord. Een stuk minder lastig, wat in principe gunstig zou moeten zijn voor Kelderman. Desalniettemin zouden we toch koers moeten krijgen, voor bepaalde renners kan het een gevalletje alles of niets worden. Voor Sunweb zal het goed zijn uitgekomen dat de vorige rit werd ingekort, de mannen hebben toch iets kunnen uitrusten. We gaan het meemaken jongens, een spannende dag voor het vlaggetje.




Als de heren renners het blieft gaan we van start in Alba, een stad met 31000 inwoners in het zuiden van de Italiaanse regio Piëmont, in de provincie Cuneo. De stad ligt op de rechteroever van de rivier de Tanaro en wordt omgeven door heuvels die bedekt zijn met wijngaarden. Waarschijnlijk is Alba van Keltische of Ligurische oorsprong. De Romeinen doopten de stad in 89 voor Christus Alba Pompeia. Het centrum van Alba wordt gedomineerd door vijf 14e-eeuwse torens; enkele behoorden ooit toe aan de nobele families van de stad. Andere bezienswaardigheden in de stad zijn de bakstenen kathedraal uit de 15e eeuw, de 13e-eeuwse kerk San Domenico en het Palazzo Comunale. Alba is bekend om zijn witte truffels. Ieder jaar wordt er in de stad een truffelbeurs gehouden. In de stad is ook het hoofdkantoor van Ferrero gevestigd, bekend van producten als Nutella, Mon Chéri en Ferrero Rocher. Wat is Wikipedia kopiëren toch ook makkelijk eigenlijk. Volgens het roadbook moet je in Alba heel snel naar de Via Vittorio Emanuele, ook wel bekend als de Via Maestra. Hier zijn alle leuke winkeltjes en dat soort dingetjes. Alba is een UNESCO Creative City, ze zouden hier dus vrij creatief moeten zijn. Geen idee of het echt zo is, maar ze zijn hier in ieder geval sportief. De familie Rosa komt uit Alba, Massimo en Diego. Massimo fietste een tijdje voor Vini Zabu, maar bleek niet zo goed te zijn als Diego. Die rijdt nu bij Arkea. Al zijn ze eigenlijk alleen hier geboren, opgegroeid in een dorpje in de buurt. Matteo Sobrero is ook van Alba, de jonge Italiaan van Team NTT. Heeft een paar sterke tijdritten afgewerkt deze Giro, dat is ook echt zijn specialiteit. Al is ook hij slechts geboren in Alba, woont ook weer in een dorpje in de buurt. Merkwaardig genoeg is de Tour de l'Avenir ooit in Alba geweest. Nochtans een Franse koers, maar ze zijn in 2011 helemaal naar Alba gefietst. Warren Barguil won toen de rit, vlak voor Cattaneo en Chaves. Een uitslag met een flinke voorspellende waarde, mogen we wel zeggen. De Giro is in het verleden ook wel eens in Alba geweest. In 2011 ging hier een rit van start, die zou eindigen in Parma waar Petacchi zou winnen. Tien jaar eerder ging er ook een rit van start in deze stad, toen kwamen we aan in Busto Arsizio waar Cipollini zou winnen. Meestal sprinters als we vanuit Alba vertrekken, dat zal nu wel anders zijn. Toen we in 1998 vertrokken vanuit Alba kwamen we aan in Imperia, waar Angel Edo zou winnen. In 1968 was er zowaar een aankomst in de stad, Guido Reybrouck zou winnen. Leuk, Jeroen, hè?



Zonder Jessica gaan we van start in het centrum van Alba. We fietsen gezellig door dit centrum en beginnen vervolgens buiten de stad echt aan de rit, met een beetje mazzel. De eerste zeven kilometer van de rit gaat het volkomen rechtdoor over een brede en vlakke weg. Een paar rotondes onderweg, verder niets. We slaan daarna linksaf en rijden acht kilometer verder over een brede en iets bochtigere weg richting Roreto. In de buurt van dit dorpje gaat het zomaar uit het niets ineens een kilometer omhoog aan 6%, met vlak voor de top een paar haarspeldbochtjes. Voorlopig het enige klimwerk, hierna rijden we een kilometer of 15 zo goed als rechtdoor tot in Savigliano. Tussendoor rijden we ook nog door Marene. In de dorpjes verlaten we de hoofdweg, buiten de dorpen rijden we steeds rechtdoor over de brede, rechte en vlakke weg. Een behoorlijk eenvoudig begin, waar ongetwijfeld hard gereden gaat worden. Het kan een tactische beginfase worden, een ploeg als Ineos zal graag wat bruggenhoofden in de kopgroep willen hebben. Sunweb moet dat uiteraard ook proberen, als dat protocoltechnisch gezien toegestaan is. En waarom Bahrein niet? Na 30 kilometer koers rijden we dwars door Savigliano, de stad van Jacopo Mosca. Gisteren nog derde, vandaag door z'n eigen stad. Topdagen. Na de redelijk bochtige en rotonderijke passage in Savigliano wordt het buiten de stad weer vrij recht, breed en vlak. We bevinden ons op het platteland, tussen de paar dorpjes in treffen we vooral agrarische toestanden aan. Een kilometer of 12 later slaan we rechtsaf, in die tijd zijn we overigens een meter of 100 hoger uitgekomen. Heel minimaal vals plat, dat gaat het verschil niet maken. Na de bocht naar rechts loopt het dan weer een tijd licht naar beneden, terwijl we vooral rechtdoor richting Saluzzo rijden. Na een paar bochten aan de buitenrand van de stad rijden we rechtdoor naar de eerste tussensprint van de dag. Alweer 52 kilometer afgewerkt, desondanks gaat het nog wel een tijd duren voor we gaan klimmen.



Voorbij de tussensprint komen we een flink aantal rotondes tegen, daarna gaat het eigenlijk gewoon 20 kilometer rechtdoor tot in Cavour. We dalen een aantal kilometer licht af, voor de rest is het voorlopig zo vlak als wat. Behoorlijk open terrein, af en toe een zeldzaam dorpje maar verder vooral eindeloze akkers. Cavour komt me bekend voor, eens kijken, oja, daar reden we vorig jaar doorheen toen we op weg waren naar Pinerolo. Waar gaan we nu naartoe? Pinerolo! Na Cavour rijden we nog eens acht kilometer rechtdoor, min of meer. Daarna komen we een keer een bocht naar rechts tegen, maar het blijft vrij recht tot we in Pinerolo zijn. Wel loopt de weg hier een beetje omhoog, in de laatste zes kilometer voor Pinerolo komen we liefst 60 meter hoger uit, oei oei oei. Na 83 kilometer bereiken we deze stad met een eindeloos lange Girogeschiedenis. Wat te denken van 1949 bijvoorbeeld, de epische zegetocht van Fausto Coppi tussen Cuneo en Pinerolo. Ter ere van Coppi werd er daarom vorig jaar een nieuwe rit tussen Cuneo en Pinerolo opgenomen in het parcours, 70 jaar na dato. Dat was wel een flopritje, met onderweg amper serieuze beklimmingen. Werd daarom een rit voor de vluchters, gewonnen door Cesare Benedetti of all places. Het kasseienklimmetje in de straten van Pinerolo kon daar geen verandering in brengen, Coppi werd niet echt waardig vereerd. Terwijl we in de jaren daarvoor wel wat grappige dingen zagen in Pinerolo. Moreno Moser die zich in de luren liet leggen door Brambilla en Trentin bijvoorbeeld, of die massale glijpartij op de streep in 2007. Ook wel een beetje een traumatische plaats voor ONS. In 2016 vertrok hier de rit die over de Agnello zou voeren, je weet wel, die rit.



In het centrum van Pinerolo slaan we linksaf, daarna rijden we eigenlijk weer een eeuwigheid rechtdoor. Al komen we ook redelijk wat rotondes tegen, maar verder is het gewoon weer breed en recht. Het loopt steeds een beetje vals plat omhoog, maar we komen in de komende 20 kilometer slechts een meter of 200 hoger uit. Mag niet echt een naam hebben allemaal. We zien langzaam wat meer bergen in de buurt verschijnen, maar de weg door de vallei wil niet echt bergachtig worden. Na nog wat rotondes en een paar bochten komen we uit in Perosa Argentina, hier rijden we dwars door het centrum om vervolgens buiten het dorp weer een tijdje verder door de vallei te fietsen. Vrij slecht geregeld van de organisatie dat we geen kaartjes van de beklimmingen hebben, was blijkbaar teveel moeite om dat op het laatst snel snel te regelen. Dan maar andere bronnen hanteren. Je zou kunnen stellen dat we in totaal 55 klimmen, de eerste keer dat we naar Sestriere gaan. Meer dan 20 kilometer aan 1% gemiddeld, ja, tja. Daarna 31 kilometer aan 4% gemiddeld. Erg imponerende cijfers zijn het niet. Wel lang, niet echt moeilijk. We blijven ook min of meer door de vallei fietsen, langs de Torrente Chisone. Een bijzonder brede weg omhoog, best veel dorpjes onderweg ook. Steeds mooier uitzicht over de bergen, de weg wordt langzaam wat bochtiger maar het blijft vrij recht. Een mens zou veel kunnen vertellen over een klim van 30 kilometer, tegelijkertijd kun je dat ook niet doen. Voorbij Perosa Argentina gaat het een paar kilometer omhoog aan 3%, dan een paar kilometer aan 4%, dan zowaar een stuk aan 6% voor het heel snel weer afvlakt. Na dat vlakkere stuk gaat het weer even omhoog aan 4%, in de buurt van het fort van Fenestrelle gaat het zowaar een tijd aan 6% omhoog, hier komen we ook de steilste kilometer tegen. Schrik niet, dames en heren, het gaat heel kort omhoog aan 7%! Daarna is het eigenlijk weer een kilometer of tien zo goed als vlak, wat een klim. Na twee kilometer aan 4% volgt richting de top het steilste stuk van de klim, zes kilometer aan 6%. Je kan je toch amper voorstellen dat iemand hier in de problemen komt, merkwaardig verhaal zou dat zijn. Al is 50 kilometer in stijgende lijn hoe dan ook een uitdaging, zelfs met lage percentages. De laatste kilometer richting de top, we komen in de buurt van de top zelfs een paar haarspeldbochten tegen, is er eentje aan 4%.




Na 138 kilometer zijn we voor het eerst boven in Sestriere, het is de enige keer dat we van deze kant na het wintersportoord trekken. De omgeving is best leuk, verder komen de woorden flop en show in me op. Het is net geen Agnello, zeg maar. Dat had een rit kunnen worden, joh. Koers vanop de Agnello, racen tot aan de finish. Nu mag Dennis waarschijnlijk weer heel gelijkmatig op kop gaan brommeren? Voor de neutrale kijker kan deze rit zomaar een ramp worden. Na de beklimming van tweede categorie rijden we dwars door Sestriere. We komen hier flink wat bochten tegen, beetje willekeurig tussen de appartementen door vliegen. Na een tijd bereiken we de hoofdweg die ons Sestriere gaat doen verlaten. Er volgt een afdaling van 11 kilometer richting Cesana Torinese. Niet de lastigste afdaling ooit, vooral omdat de weg ook hier weer enorm breed gaat zijn. Een afdaling die we twee keer moeten bedwingen, het is eigenlijk best een klein lokaal circuit. Gedubbelde renners zou ik wel lachen vinden, al zal het wel niet zo'n vaart lopen. Na drie vrij makkelijke kilometers in dalende lijn komen we een paar haarspeldbochtjes tegen, daarna ligt er een lastige bocht naar rechts te wachten op de renners in Champlas du Col. Het wegdek is tijdens de gehele afdaling vrij slecht, maar op deze bochten na is het verder een simpele afdaling. In de vier kilometer na Champlas komen we amper een bocht van enig belang tegen. Daarna wordt het wel weer wat bochtiger, met aan het eind in Cesana Torinese zelfs nog een paar haarspeldbochtjes. Ook dat mag weinig problemen opleveren, brede weg. Na 150 kilometer komen we uit in Cesana Torinese, we slaan hier in het centrum linksaf bij een rotonde en rijden vervolgens naar de voet van de volgende klim.



Na de rotonde in Cesana Torinese loopt de weg zeven kilometer vals plat omhoog richting Sauze di Cesana. Het is een brede weg door een mooie groene omgeving, we fietsen bovendien naast een rotsachtig riviertje. In die zeven kilometer komen we 200 meter hoger uit, het gaat dus gemiddeld zo'n beetje aan 3% omhoog zouden we kunnen stellen. We fietsen door dorpjes als Bousson en Rollieres, klinkt toch allemaal lichtelijk Frans. Je zou bijna denken dat de grens dichtbij is. Paar bochtjes onderweg, maar het gaat vooral rechtdoor. Aan het eind van dit vals platte stuk komen we dus uit in Sauze di Cesana, hier begint de slotklim echt. Zeven kilometer omhooga aan 7,2%, dat heeft te gelden als klimmende afsluiter van de Giro. Na een rotonde beginnen we, het gaat in de eerste kilometer aan 5,5% omhoog. Deze kant van Sestriere is wel behoorlijk onregelmatig, dat kan misschien onze redding zijn. In de tweede kilometer gaat het aan 7%, daarna zou er zelfs een kilometer aan 10% moeten volgen. We komen ook een tunneltje tegen in de buurt van Grange Sises, een metertje of 100 lang. Na de steile kilometer wordt het plots een stuk vlakker, kilometer aan 4%. Daarna volgt er wel weer een steil stuk aan 10%, waarna we bijna weer in Sestriere zijn. In de slotkilometer, waar de skiliften en de frappante ronde hotels in beeld komen gaat het aan 7% omhoog. We komen nog een rotonde tegen in die laatste kilometer, daar slaan we zonder veel problemen rechtsaf. Via een paar flauwe bochtjes rijden we daarna naar de finish. We rijden nog snel onder een gebouw door en slaan rechtsaf, in de laatste meters gaat het daarna rechtdoor in de winkelstraat.



De informatie op de officiële website is niet eens geupdate, dat is toch wel fascinerend. Kaartje van de finish? Kaartje van de oude finish. Profiel van de beklimmingen? Niet nodig. Bedankt, RCS. We vertrouwen nu op de gasten van LFR, godbetert. Maar afijn, na 163 komen we voor de tweede keer boven in Sestriere, voor het eerst van deze kant. Van deze kant is het een beklimming van de eerste categorie. Een lokaal rondje van 27 kilometer volgt. We slaan vrij snel na de finish rechtsaf en rijden dan nog een paar meter omhoog aan een procentje of 4%, naar het punt waar de eerste keer de top lag. Vervolgens beginnen we weer aan de bochtige tocht door Sestriere, dalen we 11 kilometer af richting Cesana Torinese, slaan we daar bij de rotonde linksaf, fietsen we zeven kilometer vals plat omhoog en klimmen we daarna nog eens zeven kilometer terug naar Sestriere. De tweede tussensprint van de dag, daar waar bonificaties te rapen zijn, volgt na 183 kilometer in Sauze di Cesana, aan de voet van de slotklim. Wellicht een extra motivatie om de knuppel vroeger in het hoenderhok te gooien. Na de tussensprint dus nog eens omhoog, via de waarschijnlijk lastigste kant van Sestriere, dat dan weer wel. Er kan nog steeds wat gebeuren hier, zeker dankzij die paar steile stroken, maar het blijft een matige vervanging van de Agnello en de Izoard.



Sestriere, de plaats waar misschien linksom of rechtsom Nederlandse wielergeschiedenis geschreven gaat worden. In 2015 waren we voor het laatst in Sestriere, in een rit die iets lastiger was. We reden over de Finestre, de lange klim met het onverharde stuk. Contador had het daar verdomd lastig, hij kon een aanval van Landa niet volgen. Die reed samen met Zakarin als eerste over de top, maar in de afdaling sloten er toch nog wat mannetjes aan. ONZE Kruijswijk, maar ook Aru, Uran en Hesjedal of all places. Op de slotklim naar Sestriere, van een andere kant beklommen, liet Aru iedereen z'n hielen zien. Hij won, met 18 seconden voorsprong op Uran en nog meer op de rest. Contador verloor meer dan twee minuten die dag, maar hij had dan weer de mazzel dat hij aan de rit begon met een voorsprong van vier minuten. Tijdens ritten naar Sestriere gebeurt altijd wel iets, dat hebben we in het verleden vaker gezien. Sestriere heeft niet alleen een geschiedenis in de Giro, ook in de Tour. We zitten in de buurt van Frankrijk en dat is te merken. Maar liefst vier keer is Sestriere een aankomstplaats geweest in de Tour. Louter mooie winners ook, wat dacht je van Fausto Coppi in 1952. 40 jaar later leverde Claudio Chiappucci een bijna ongeëvenaarde prestatie. In een rit met meer dan vijf beklimmingen besloot hij meteen aan te vallen. Meer dan 200 kilometer reed hij in de aanval. Op iedere beklimming kwam hij als eerste aan, hij wist de hele dag Indurain, Bugno en de rest af te houden. Na uren afgezien te hebben kwam hij solo aan in Sestriere, waar hij meer dan terecht de armen omhoog stak. Hij zou uiteindelijk tweede worden in die Tour en de bergtrui winnen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over 1996. Dat was het jaar van Bjarne Riis. Hij verloor een paar kilo en spoot zichzelf zo vol met EPO dat hij zijn bloed op pannenkoeken kon smeren. Iedere nacht moest hij om het kwartier wakker gemaakt worden en een rondje lopen omdat hij anders kans had dat zijn hard het zou begeven. Riis, die daarvoor nog nooit in de buurt was gekomen van de eindoverwinnign in de Tour vloog nu over iedere berg. We kennen natuurlijk allemaal die hilarische overwinning op Hautacam, maar een week daarvoor had hij al de rit naar Sestriere gewonnen. Door weersomstandigheden werd deze rit ingekort. Een ritje van 46 kilometer, waarin Bjarne Riis iedereen op een hoop reed. Hij pakte tijdens deze rit de gele trui en zou deze niet meer afgeven. Als je dan denkt dat je alle namen hebt gehad krijg je er nog een. Lance Armstrong. Hij wist in 1999 te winnen in Sestriere. In de eerste Tour die hij zou winnen was dit de enige rit in lijn die hij op zijn naam wist te schrijven. Daarnaast won hij ook nog de proloog en twee tijdritten. Lance vernederde hier de tegenstand, Alex Zülle moest een halve minuut toegeven, Fernando Escartin en Ivan Gotti waren nog een minuut langer onderweg. In de Tour is Sestriere dus een garantie op een topshow. Is toch heerlijk, laat gaan.



Dan heb ik het alleen nog maar over de Tour gehad, het wordt de achtste keer dat een rit in de Giro hier eindigt. In 1993 won Indurain de tijdrit naar Sestriere, in 2000 won de Tsjech Hruska dan weer de tijdrit. Niemand had ooit nog van deze Jan Hruska gehoord, maar ineens won hij de proloog en tijdrit in zijn eerste grote ronde. Niet veel later werd bekend waarom, hij werd gepakt op nandrolon. Lang duurde zijn schorsing niet, maar veel presteerde hij niet meer daarna. Met Eduardo Chozas (1991) en Pascal Richard (1994) staan er nog twee redelijk bekende namen op de erelijst. De voorlaatste keer dat hier een rit aankwam was in 2011. Dat was ook nog wel een editie met een verhaal. Een lange rit, met een enorm lang vlak stuk, daarna de Finestre en dan richting Sestriere. Een groepje reed op het vlakke weg en kreeg een flinke voorgift van het peloton. Het was toen ook de laatste bergrit voor de slotrit. Contador had de Giro al lang en breed gewonnen en deed er niet meer zoveel aan. In de kopgroep zat Vasil Kiryienka. Hij liet al vrij snel op de Finestre de rest van zijn vluchtgenoten achter zich en soleerde richting de top. In de achtergrond ging Rujano in de aanval. Rujano, die een aantal jaar van de aardbodem verdwenen was, maar in 2011 weer terugkeerde onder de vleugels van Gianni Savio, met wie hij enorme successen beleefde in 2005. Het lukte allemaal weer bij de kleine Venezolaan en hij had al twee ritten gewonnen. Op de Finestre, de berg die hij zo goed kende, wilde hij het wel weer eens proberen. Hij ging in de aanval en kreeg de toen nog onbekende Carlos Betancur met zich mee. Rujano reed een eind weg van het peloton, maar kwam niet echt dichter bij de ijzersterke Wit-Rus. Kiryienka verslapte geen moment en won uiteindelijk met bijna 5 minuten voorsprong in Sestriere. Hij wees naar de hemel en droeg zijn zege op aan de die week overleden Xavier Tondo. Rujano werd tweede en sloot op deze manier eigenlijk zijn carrière af. Net als na het succes van 2005 kreeg hij weer ruzie met Savio en ondanks nog een poging bij Vacansoleil werd het niets meer met de kleine koffieplukker. Fietst nu nog wel lekker rond in Venezuela, waar hij nog wel eens demonstreert in de Vuelta al Tachira en dat soort koersen. Ook niet slecht. In 2015 won Aru dus, die volgens de geruchten volgend jaar weer mag gaan schroeien met de Alpecinbonus erbij haha, zin in.



Sestriere is een wintersportoord, buiten het seizoen om is het een klein dorpje met slechts 900 vaste inwoners. Als het eenmaal een beetje weer wordt om te skiën neemt het inwonersaantal wel toe tot 20.000. Vooral skiën vinden ze hier leuk, er is jaarlijks een World Cup op de pistes hier en in 1997 zelfs een heus WK alpine skiën. Daarnaast werden de skionderdelen van de Olympische Spelen in Turijn in 2006 hier afgewerkt. Dit alles is te danken aan de oprichter van Fiat, Giovanni Agnelli. Hij liet hier eigenlijk zo'n beetje alles bouwen. Hotelletjes, kabelbaantjes, alles. Of wij Nederlanders hem dankbaar mogen zijn zal na vandaag gaan blijken. Normaal is een aankomst in Sestriere wel een garantie voor spektakel, al hebben we dan meestal een lastigere klim op voorhand gehad. Al rijden we dan wel weer via een makkelijkere kant omhoog, wellicht dat deze steilere kant van Sestriere een heel nieuwe dimensie aan de koers geeft. 400 kilometer aan piste overigens, zeggen ze.



In Alba zou het overdag 19 graden moeten worden. Er is wat kans op regen, maar niet enorm veel. Weinig wind, eigenlijk geen wind. In Pinerolo ook 19 graden, minder kans op regen en ook daar geen wind. In Sestriere 11 graden, heel weinig kans op regen en heel weinig wind. Tijdens de eerste beklimming een miniem beetje tegenwind, daarna zou het tijdens de volgende beklimmingen in de rug moeten staan. Maar het is wel heel weinig, kan amper invloed hebben. De eventueel beslissende rit begint om 11:00, na een neutralisatie van tien minuten gaat om 11:10 het grote spel beginnen. Integraal? Nee, nee, nee. Weer om 12:25. Zowel de PLAYER als Eurosport 1 gaan vanaf dat moment pas live, misschien we toch het buitengewoon interessante begin van de rit waar de vlucht van de dag gevormd moet worden. Hoe is het mogelijk? Aankomst verwachten we tussen 16:08 en 16:47, tenzij er weer gestaakt gaat worden.



Ik heb niet zozeer een voorspelling, ik ben vooral heel benieuwd. Hoe gaat Sunweb dit uitspelen, wat gaat Ineos proberen? Komt er een coup van Bahrein? Heeft Ben O'Connor nog steeds wonderbenen? Wat kan Rohan Dennis vandaag? Geen idee allemaal. Alleen al voor de spanning in de koers hoop ik wel op wat bruggenhoofden in de koers, dan krijg je vaak al nervositeit zonder dat het ergens goed voor is. Benieuwd of iemand op de eerste keer Sestriere al een bommetje durft te gooien. Ineos moet de koers eigenlijk zo hard als mogelijk maken om Kelderman vroeg in de problemen te brengen, technisch gezien moeten ze er dus al op die lange klim vals plat omhoog aan beginnen. Wachten kan funest zijn. Sunweb moet vooral zorgen voor een mannetje in de vlucht en verder kunnen ze maar beter wat afwachtender rijden. Kelderman is niet goed genoeg om initiatief te nemen, dat wordt volgen. Hindley zou eventueel wel iets kunnen proberen, maar moet wachten tot het bord van Ineos leeg is. Bilbao moet gewoon alles of niets spelen en heel vroeg gaan, dat zou toch wel geweldig zijn. Nibali wil misschien ook nog wel iets laten zien, alleen al omdat hij Nibali is. Ik denk dat het wel grappig kan gaan worden. Durf verder geen uitspraken te doen over het precieze verloop. Dat de vluchters het redden lijkt me alleen niet, want er zijn weer bonificaties te rapen. Als ze die laten liggen begrijp ik er niets meer van. Sunweb wil de vluchters misschien wel laten rijden, maar Ineos heeft er denk ik meer belang bij om de boel te controleren. Dus, gewoon de vijf meest logische namen noemen ofzo.
1. Geoghegan Hart. Versmachtend treintje gedurende de dag en een stevige aanval op het eind. Waarschijnlijk kan dan weer alleen Hindley volgen, maar Hart laat zich vast niet twee keer doen. Dus die wint, op wat voor manier dan ook.
2. Hindley. Eén ritzege lijkt me wel voldoende voor deze lolbroek, een eindwinst komt al helemaal nicht im frage. Zou een vrij pijnlijke gebeurtenis zijn. Doe daarom maar braaf tweede worden, het liefst op een paar tellen van Hart. Daar zie ik dan nog net iets meer een winnaar in, al zijn het allemaal onwaardige namen.
3. Bilbao. We trekken de lijn van de vorige rit gewoon door. Ik denk niet dat hij in staat is om grootste daden te verrichten, maar stiekem hoop ik er wel op. Eigenlijk heeft hij niet veel te verliezen, achter hem gaapt de grote leegte. Bovendien kan het extra tactisch worden als hij als eerste aanvalt, wie gaat er dan reageren? Ineos kijkt naar Sunweb, Sunweb naar Ineos. Hmm, misschien toch een droomplan. Nee, toch maar niet. Nuchter blijven.
4. Fuglsang. Hey, volg ik nog steeds de uitslag van de vorige bergrit, grappig. Weer een teleurstellende grote ronde van Jakob, en dat terwijl dit zijn beste grote ronde ooit is. Kun je nagaan.
5. Nibali. Omdat we rekenen op een ultieme choke van Wielco. De man zonder interesses, de man zonder karakter, de man zonder kloten, de man met het gezicht van de koala in een Australische vlammenzee. Schattig, beter gezegd aandoenlijk, maar hulpeloos. Reddeloos verloren. Net als de carrière van Nibali overigens, dit was echt heel erg treurig van de Haai. Volgend jaar nog even uitbollen en dan zachtjes afdruipen.