[Vuelta] Etappe 4: Garray - Ejea de los Caballeros

Etapa 4: Garray - Ejea de los Caballeros, 191,7 km

De heren renners hebben blijkbaar best veel zin in deze Vuelta. Of ze waren aan het anticiperen, dat kan ook. Zou wel slim zijn, want we kregen gisteren te houden dat we niet naar de Tourmalet gaan. De Tour is voorbij, de Fransen zitten niet meer op de koers te wachten. De vervangende rit is een stuk makkelijker, Formigal is geen zware klim. Daarom maar goed dat de klassementsrenners gisteren de prijzen hebben verdeeld. Ik ging uit van een rit voor de vluchters, maar daar was geen sprake van. Een kansloos groepje kreeg weinig tijd. Ook omdat het waaide, het peloton was nerveus. De wind stond uiteindelijk nergens echt goed, maar men zat klaar om de boel uit elkaar te trekken. De kopgroep werd daardoor vrij snel ingelopen, een nieuwe kopgroep ontstond. Net zo kansloos, uiteraard. In gestrekte draf reden we naar de slotklim, naar Laguna Negra. De hele Laguna Negra kwam overigens geen moment in beeld, da's een vrij pijnlijke misser van de organisatie. Zal aan de mist hebben gelegen, gooien we het dan maar op. Daardoor kregen we niet alles perfect in beeld, al zagen we wel Chaves van fiets wisselen. Dat kwam slecht uit, de Colombiaan die eindelijk weer eens benen lijkt te hebben verloor daardoor een minuut. Op kop van het peloton was het vooral Ineos dat gas aan het geven was, Froome reed zelfs even op kop. De klim werd steeds steiler naar het eind toe, de renners moesten weer een voor een lossen. Op een kilometer of drie van de finish waagde Elissonde een poging, je kan het altijd een keer proberen. De poging van Champoussin daarna was een stuk beter. Mooi dat de jonge Fransoos zich meteen toont, leuk klimtalent om in de gaten te houden. Guillaume Martin vond het minder mooi, die haalde hem meteen terug. We reden vervolgens de slotkilometer in. Kuss kwam met een paar schijnaanvallen, maar omdat Carapaz meteen op z'n wiel zat hield hij dan maar in. Daardoor gingen we sprinten met 10, zo'n beetje. Al werden het er snel minder, er ontstonden in de laatste meters alsnog flinke gaten. Dan Martin ging vrij vroeg aan, met Carapaz en Roglic in het wiel. Die leken te wachten om er vervolgens overheen te gaan, maar dat gebeurde niet. Niemand kwam nog over Dan Martin, die na een mislukte Tour nu ineens weer over zijn beste benen ooit lijkt te beschikken. Na een rit in 2011 wint hij negen jaar later nog eens een rit, bijzonder. Roglic werd weer tweede, hij ziet Dan Martin dankzij de bonificaties dichterbij komen. Op de rest loopt hij uit, geen slechte dag dus. Ook voor Carapaz een goede dag, voor jongens als Mas en Carthy was het alvast een pak minder. Voor een deel zijn de kaarten al geschud. Maar daar kan nu zomaar weer verandering in komen. Op papier krijgen we nu te maken met een rit voor de sprinters, maar we rijden door een regio waar het altijd waait. Een voorzichtig waaieralarmpje begint zachtjes te loeien.




De rit gaat van start in Garray. Een gemeente in de Spaanse provincie Soria in de regio Castilië en León, waar ongeveer 740 mensen wonen. Da's klein, waarom gaan we hier dan van start? Nou, omdat in de buurt van Garray een belangrijke archeologische plek te vinden is. Numantia (Spaans: Numancia) was in de oudheid een Keltiberische nederzetting in wat nu Noord-Spanje is. De overblijfselen van Numantia bevinden zich op de heuvel Cerro de la Muel in de gemeente Garray, zo'n 7 kilometer ten noorden van de stad Soria. Voorwerpen uit Numantia worden tentoongesteld in het Museo Numantino in Soria. Het museum stelt ook vondsten tentoon in Numantia zelf. Numantia was een oppidum bovenop een heuvel langs de Douro, op een plek waar de rivier kon worden overgestoken. De nederzetting speelde een belangrijke rol bij de Romeinse verovering van het Iberisch schiereiland. De laatste fase van de Keltiberische Oorlogen (181-133 v.Chr.) tussen de Romeinse Republiek en Keltiberische stammen wordt ook wel de Numantijnse Oorlog (154-133 v.Chr.) genoemd, naar Numantia. Rome stuurde een reeks generaals naar Spanje om de Keltiberiërs te verslaan, maar geen van hun wisten Numantia in te nemen. Numantia wist zelfs een aantal overwinningen te behalen. In 137 v.Chr. bijvoorbeeld gaven 20.000 Romeinse soldaten zich over aan de Keltiberiërs. In 134 v. Chr. werd Scipio Aemilianus naar Spanje gestuurd om een einde te maken aan de oorlog. Hij legde zeven forten rond Numantia aan en belegerde de stad. Na 8 maanden van uithongering en totale verwoesting van de stad, gaven de laatste inwoners zich over. De meeste inwoners hadden zelfmoord gepleegd in plaats van zich over te geven. Het laatste verzet tegen de Romeinen op het Iberisch schiereiland was hiermee gebroken. Als dank kreeg Scipio Aemilianus het agnomen Numantinus. Bedankt Wiki. Komt wel overeen met wat in het roadbook te vinden is, Numancia wordt geroemd om de strijd die het wist te leveren. De exacte locatie van Numantia ging verloren. Pas in 1860 werd de locatie in Garray geïdentificeerd door de Spaanse archeoloog, ingenieur en architect Eduardo Saavedra. In 1882 werden de overblijfselen van Numantia tot nationaal monument verklaard. De Duitse archeoloog Adolf Schulten leidde een archeologische opgraving van Numantia in 1905-1912 waarbij onder meer de zeven forten van Scipio Aemilianus gevonden werden. Nog eens bedankt, Wiki. Zeker de moeite waard, Numancia. Volgens het roadbook zijn we hier 17 jaar geleden ook al een gepasseerd. Kan daar niet direct iets over vinden, al eindigde er toen wel een rit in Soria.



Een populaire ple, dat Numancia. Moet desondanks nog wat meer in het zonnetje worden gezet, naar het schijnt. Ergens wel jammer dat we niet in de oude Keltische plek starten, maar beneden in Garray. Tijdens de neutralisatie fietsen we richting Soria, daar waar we gisteren ook al waren. Iedereen begrijpt plots waarom de lokale voetbalcub daar CD Numancia heet. Vernoemd naar het dappere Keltische bastion, waar men aan overgeven niet dacht. De voetbalclub probeert hetzelfde te bereiken, al zijn ze recent gedegradeerd uit de Segunda Division en moeten ze voortaan voetballen op het derde niveau. Soria is ook de stad van Alfons VIII van Castilië, de koning van Castilië tussen 1158 en 1214. De Vuelta is vaak genoeg in Soria geweest, al dateert de laatste aankomst van 2004. Toen won Valverde hier, zal een aankomst op een heuveltje zijn geweest. In 2003 en 2004 ging er een rit van start in Soria, met aankomst in Zaragoza. Sindsdien hebben ze hier vooral nationale kampioenschappen georganiseerd. Jesus Herrada werd hier bijvoorbeeld Spaans kampioen in 2017, hij had er ook bij moeten zijn in de Vuelta maar toen kwam corona. Prima stad verder wel, dat Soria. Kerkjes, kloostertjes, er valt genoeg te zijn. In combinatie met een bezoekje aan Numancia, ik zie het wel zitten.



Aan de rand van Soria begint de rit officieel, het is meteen opletten. Van Soria rijden we naar Aragón, dan weet je wel wat er gaat gebeuren. Over de hoogvlakte, daar waar het altijd waait. In de eerste paar kilometer van de rit rijden we meteen over recht en brede wegen, het loopt een beetje vals plat omhoog. In het begin is het nog wat beschutting, maar na vijf kilometer koers komen we al in de open velden terecht. Ik kan mijn enthousiasme niet bedwingen en pak het weerbericht er vast bij: wind vanuit het westen, ergens tussen 14 km/u en 18 km/u in de middag. Dat is in principe geen bijzonder gunstig weerbericht. Mag wat harder zijn, vanuit het westen staat ie eerst een tijd in de rug, maar na een kilometer of 20 meer schuin in de rug. Ik denk dat het nerveus gaat worden. Guadalajara revisited zou ik niet durven te beweren, maar er gaat sowieso hard gereden worden. De wegen zijn continu breed, recht en zeker de eerste 30 kilometer behoorlijk glooiend. Voorbij Aldealpozo kan het interessant worden. We draaien wat meer richting het noorden, de wind komt wat meer in de rug te staan en het gaat een tijd licht naar beneden. Open velden nog steeds, uiteraard. Veel opener dan dit wordt het niet, ik zie alleen wat graan ofzo. Een paar kilometer later begint er een wat langer stuk vals plat omhoog, kilometertje of zeven in licht stijgende lijn met onderweg zowaar een paar bochten. Net iets meer beschutting hier, maar het blijft toch enorm open. Na deze 'klim' volgt er een soortement van afdaling van zeven kilometer richting Matalebreras. Vooral rechtdoor lichtjes naar beneden over de gigantisch brede weg, met zowaar redelijk wat groen langs de kant van de weg. Na 37 kilometer rijden we door Matalebreras, een klein dorpje met 80 inwoners. Buiten het dorp gaat het weer een paar kilometer lichtjes omhoog door dit soort terrein:



Dat vals plat is amper merkbaar, maar we komen tijdens deze rit toch aan 1600 hoogtemeters. Da's meer dan 0. Aan het eind van het stuk vals plat verlaten we zowaar de doorgaande weg even, er volgt een korte omleiding richting Ágreda. Via een paar bochten rijden we door dit dorpje, daarna gaan we heel snel weer terug naar de grote weg. Die gaat in de 20 kilometer daarna vooral vals plat naar beneden. We fietsen nu wat meer tussen de heuveltjes door, er is ook wat groen. Meer beschutting dus, bovendien staat de wind hier net wat minder gunstig als het inderdaad vanuit het westen komt. Iets meer bochten hier, maar dankzij de brede weg lijkt het net alsof we de hele dag rechtdoor rijden. Na 67 kilometer komen we aan het eind van het lange stuk in licht dalende lijn uit in Tarazona, waar de Vuelta al eens eerder is geweest. In 2015 nog, toen wist Nelson Oliveira hier te winnen vanuit de vlucht. Dat was een lastig ritje, met wat beklimmingen onderweg. Een paar jaar eerder werd er ook al een tijdrit verreden op dit grondgebied, gewonnen door Fabian Cancellara. Best een mooi dorpje, dat Tarazona. We slaan er rechtsaf en mogen daarna een aantal kilometer klimmen. We bevinden ons inmiddels in de provincie Zaragoza, regio Aragón.



De klim waar we na Tarazona aan beginnen schijnt zelfs een naam te hebben, de Puerto Lanzas Agudas. Na een kilometer of drie vals plat omhoog en een klein stukje in dalende lijn gaat het vervolgens drie kilometer omhoog aan 4,3%, normaal niet lastig maar als we echt waaiers krijgen is zo'n klim vaak wel een breekpunt. We fietsen hier weer door een totaal lege omgeving, op de heuvels in de omgeving zien we alleen wat windmolens staan. Na de klim gaat het een paar kilometer licht naar beneden, de wegen zijn nog steeds gigantisch breed en behoorlijk recht. Vrij goed asfalt ook, daar ligt het niet aan. In totaal gaat het ongeveer 30 kilometer licht naar beneden, maar na de eerste kilometers merken we dat niet echt meer. Al zal de snelheid sowieso hoog liggen, dat dan weer wel. We rijden eigenlijk continu door open terrein. Af en toe komen we een dorpje of een stadje tegen, Borja is een van die dorpjes. Daar is er natuurlijk wat meer beschutting, het is er soms ook even helemaal vlak of we komen warempel een klein stuk in stijgende lijn tegen. In Borja komen we ook zowaar een paar scherpe bochten tegen, dat is toch even schrikken na al dat werk rechtdoor. Tony Martin won in 2014 een tijdrit met een aankomst in Borja, we walsen daarom maar verder rechtdoor. In de buurt van Magallón verlaten we de grote weg weer even, we rijden dwars door dit dorpje. Buiten dit dorp komen we weer terug op de grote weg, vervolgens rijden we weer eens tien kilometer rechtdoor over een zo goed als vlakke weg richting Gallur. Het is weer enorm open hier. Een eindeloze leegheid en een eindeloze rechtheid, de Vuelta in optima forma. Als we al iets tegenkomen is het industrie, zit je ook niet op te wachten. Om Gallur rijden we met een boog heen, in de omgeving van dit plaatsje is het zowaar iets groener. Al biedt dat groen weinig beschutting, met een gunstige wind heb je ook hier de poppen aan het dansen. Buiten Gallur wordt het helemaal vlak, voor zover dat niet al het geval was. We rijden nog eens vijf kilometer rechtdoor richting Tauste, waar we na 117 kilometer passeren.



Vooral de kerk valt op in Tauste. De plek waar Taus z'n thee drinkt, gok ik. In Tauste pakken we een paar bochten en wat rotondes mee, daarna gaat het weer vooral rechtdoor verder. De renners rijden eerst maar eens naar Sancho-Abarca, het gaat een kilometer of tien vals plat omhoog. Tussendoor echt één bocht, van navigeren is weinig sprake. Het vals plat is weer heel subtiel, veel merken we er niet van. We bevinden ons op de grens tussen Navarra en Aragón, maar blijven in Aragón. Door open terrein ploegen we voort. Voorbij Sancho-Abarca pakken we twee bochten mee, daarna gaat het eigenlijk gewoon een kilometer of 20 rechtdoor richting Valareña. In dit stuk komen we ongeveer 100 meter hoger uit, lol. Open, open, leeg. Zoveel vlaktes, niet te doen. De wind hoeft maar een klein beetje goed te staan en we krijgen een grandioos feest. Hier staat ie niet goed, overigens. Tegenwind, geen genot. Tot aan de tussensprint hoeven we nergens op te rekenen, als mijn bronnen een beetje betrouwbaar zijn. In Valareña komen we een rotonde en een paar bochten tegen, daarna rijden we nog eens een kleine 20 kilometer zo goed als rechtdoor. Het blijft wat vals plat omhoog lopen, heel minimaal. Het blijft open, natuurlijk blijft het open. Volle bak tegenwind, het wordt sowieso wel een merkwaardig ritje. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, daarna rijden we in dalende lijn rechtdoor richting Sádaba. Vlak voor we dit dorp bereiken gaat het weer wat omhoog terwijl het iets bochtiger wordt. Dit is wel een interessant punt, de wind gaat hier van een andere kant komen. Wind vanuit het noorden/noordwesten. Dan staat ie hier even schuin in de rug. Na de tussensprint in Sádaba, na 169 kilometer, slaan we rechtsaf. Daarna staat ie helemaal in de rug. Hmm. Dat zou dan toch ietwat jammer zijn. Maar, de wind is onvoorspelbaar. Sádaba gaat sowieso een belangrijk punt worden. Al was het maar vanwege het kasteel.



De passage in Sádaba kent een paar bochten, vlak buiten het dorp komen we nog een tweetal bochten tegen. Daarna gaat het zonder grappen 17 kilometer rechtdoor. In die bochten loopt de weg een kilometer vrij fors omhoog, voorbij de bochten gaan we tijdens het enorm lange rechte stuk vooral naar beneden rijden. We komen ongeveer 200 meter lager uit. Veel is het dus niet, maar de snelheid gaat hier gigantisch de hoogte in. De wind staat mogelijk gunstig voor waaiers, anders staat ie vol in de rug. Wind in de rug, licht dalende lijn, het gaat sowieso in brokken en stukken uiteen vallen. Dat kan bijna niet missen. Open terrein ook weer, ja duh. Alleen maar akkers, niks anders. Pas op vijf kilometer van de finish gaat er wat gebeuren. Een bocht naar rechts, daarna een bocht naar links en dan komen we uit bij een brede rotonde. Bij die rotonde gaan we rechtdoor, daarna vervolgen we onze weg rechtdoor tot op anderhalve kilometer van het eind. We komen een viaduct tegen, daar gaat het tijdelijk omhoog. Daarna gaat het weer licht naar beneden, het blijft vervolgens behoorlijk vlak terwijl we langs het industrieterrein van Ejea de los Caballeros sjezen. Op anderhalve kilometer van het eind komen we uit bij een rotonde, waar we naar links moeten. Dit doen we door 'm helemaal langs de rechterkant te nemen, blijkbaar. Na deze rotonde rijden we rechtdoor de laatste kilometer binnen, de weg loopt wat vals plat omhoog. We blijven rechtdoor rijden tot op 500 meter van de finish. Bij een rotonde slaan we rechtsaf, de Ciudad de Agua tegemoet. Op 300 meter van het eind slaan we vervolgens linksaf, waarna we finishen voor de deur van Aquagraria, een museum waar het vooral draait om het rurale verleden van finishplaats Ejea de los Cabelloros. In de laatste meters van de rit schijnt het nog wat omhoog te gaan, maar de finislocatie staat niet op Streetview. De organisatie zegt vlak, mijn bronnen vertellen me dat het toch nog een paar meter omhoog gaat aan het eind.




Voor de tweede keer in de geschiedenis van de Vuelta zijn we in Ejea de los Caballeros. In 2018 ging hier een rit van start, dat komt mij uitstekend uit want dan staat er al een stukje klaar. Al heb ik in dat stukje niet vermeld dat de voormalig wielrenner Martin Abadia uit deze stad komt. Hij winst in 1941 en 1942 de Vuelta niet uit te rijden, had dus ook helemaal niet vernoemd hoeven te worden. Enfin, en door: De rit komt aan net buiten Ejea de los Caballeros, een stad met 16.500 inwoners in de provincie Zaragoza. Het is de hoofdstad van de comarca Cinco Villas, wat naar verluidt de regio is met het meeste culturele en natuurlijke erfgoed van heel Zaragoza. Bij dat erfgoed horen twee Romaanse kerken en tal van musea. Zo is er is hier een Museo Aquagraria, waar ze de grootste verzameling landbouwmachines van heel Spanje tentoonspreiden. Aquagraria, met water dus. In deze regio was het niet altijd evident om gewassen te verbouwen, totdat men zich ging specialiseren in de irrigatie. Paar kanaaltjes en reservoirs aanleggen, sindsdien hebben ze hier graan en suikerbieten genoeg. Voor dat museum finishen we nu dus, interessant. Ligt net buiten de stad, in de buurt van een meertje. Ejea, zoals de bewoners de stad liever noemen omdat je daarmee toch al snel een halve minuut minder hoeft te praten, is verder vooral een moderne stad. Het schijnt hier economisch goed te gaan, met dank aan de aanwezige industrie. Het is de enige stad in Agragón met de titel Stad van Wetenschap en Innovatie. Ze hebben hier zelfs een Parque Tecnologico. Er komen maar weinig bekende mensen uit Ejea. De bekenste is misschien nog wel Alberto Zapater, een voetballer die een jaar of 10 geleden een grote toekomst tegemoet leek te gaan, maar na mislukte avonturen in Italië, Portugal en Rusland keerde hij terug naar zijn jeugdliefde, Real Zaragoza. Daar speelde hij in 2018 en nu nog steeds. Vorig seizoen lukte het bijna om weer eens te promoveren naar La Liga, maar na een flinke choke aan het eind van de competitie ging dat feest toch niet door. Maar goed, Ejea dus. De kerk van San Salvador ziet er nog wel aardig uit. In die Cinco Villas kun je overigens daadwerkelijk mooie dingen tegenkomen. Tussen Sádaba en Ejea de los Caballeros ligt Los Bañales, een oude Romeinse nederzetting.



Het weer heb ik eigenlijk al besproken. In en rond Soria wordt het 12 graden overdag. Wind vanuit het westen, laten we het houden op 16 km/u. Dat is niet bijzonder hard, maar als het net goed staat kan het hard genoeg zijn. Weinig kans op regen, dat scheelt. In het begin van de rit vind ik vooral het punt rond Aldealpozo interessant, daar zou het een tijd in de rug kunnen staan. Is wel al na een kilometer of 20, erg vroeg. Maar, vorig jaar zagen we in Guadalajara dat het in de eerste kilometer al kan gebeuren. Gedurende de rit draait de wind wel een beetje. In Tarazona is het iets warmer, 18 graden, wind komt daar wat meer vanuit het noorden. In principe is het punt na Tarazona daardoor ook wel een tijdje interessant, rond Borja kan er ook nog wel wat gebeuren. In Tauste wordt het dan weer minder interessant, tot aan de tussensprint vooral tegenwind. Na de tussensprint wind in de rug, als het allemaal een beetje klopt. In Ejea de los Caballeros wordt het 19 graden. Wind vanuit het noorden/noordwesten. Deels in de rug in dat lange rechte stuk na de tussensprint, deels ook wel schuin met wat mazzel. Niet echt harde wind, ergens tussen 14 en 16 km/u. Kan een beetje alle kanten op. Er is een kans op een gigantische flopshow, maar het kan ook heel leuk worden. Zo. De rit begint om 13:09, Sporza is er om 14:50 bij. Dan fietsen we in de buurt van Tarazona, in potentie wel een stukje waar er eventueel iets kan gebeuren. De aankomst wordt verwacht tussen 17:19 en 17:42.



We kunnen een waaierspektakel krijgen, al waait het eigenlijk net niet hard genoeg. De wind staat over het algemeen ook net niet goed. Dat is vrij jammer. Van de andere kant, het blijft de regio rond Zaragoza. Hier waait het altijd. En het is zo enorm open dat er maar een klein beetje wind in de zij hoeft te staan om chaos te creëren. Er gaat sowieso wel iets gebeuren. Al was het alleen maar nerveus gedoe, we krijgen hoe dan ook iets te zien. Maar goed, ik wil het niet te erg hypen. Laten we onze verwachtingen maar een beetje bescheiden houden. Gewoon een massasprint, met een paar figuren van Burgos die de rol moeten lossen. Of toch een groots waaierspektakel, maar dan krijgen we alsnog een sprint aan het eind. De renners houden blijkbaar al rekening met waaiers. Ik vind eigenlijk ook wel dat het moet. Praktisch 200 kilometer fietsen zonder beschutting over een hoogvlakte, kom op. Maar goed, dan blijft de uitkomst ongeveer hetzelfde.
1. Bennett. Heeft de beste ploeg bij voor de sprints en de beste ploeg om een waaiertje te trekken. Als ie vandaag niet wint is er ergens iets misgegaan.
2. Ackermann. De vorm laat afgaande op zijn laatste koersen wat te wensen over, maar dat kan ook allemaal in functie van de Vuelta zijn geweest. Linksom of rechtsom gaat hij sowieso hoog eindigen bij gebrek aan andere sprinters.
3. Philipsen. Kijk, op de derde plaats kom je al bij zo iemand uit. Het sprintersveld is niet echt goed gestoffeerd.
4. Cort. Leeft weer een klein beetje als sprinter, paar keer derde in de Tirreno bijvoorbeeld. Kan ook wel aardig met de wind overweg, mocht het echt gaan waaien. Denk ik tenminste. Aberasturi ga ik in ieder geval niet noemen, heel Caja waait vrolijk weg.
5. Manzin. Lol.

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 10:22 schreef El-Stinho het volgende:
Ging het @:Rellende_Rotscholier te ver om Mareczko te nomineren?

Als we gaan waaieren is er van Kuba sowieso geen sprake.

Omhoog tot aan de laatste bocht en dan naar beneden, lollige finish.

Ik zie toch een nerveus peloton.

Ik zie een breuk.

Boergos wappert alle kanten op.