[Giro] Etappe 16: Udine - San Daniele del Friuli #1

Tappa 16: Udine - San Daniele del Friuli, 229 km

Nou nou nou nou nou, hebben we gewoon alweer twee weken Giro gehad. De tweede week begon in mineur, dankzij corona. Kruijswijk bleek corona te hebben, hij ging niet meer van start en niet veel later volgde de beslissing om dan maar de hele ploeg niet te laten starten. Ook Mitchelton-Scott ging niet meer van start, dankzij een paar positieve test bij mensen van de staf. Matthews had ook positief getest, maar Sunweb ging wel gewoon door. Achteraf bleek Matthews een paar keer negatief te testen, dat is dan toch wel weer een lullige kwestie. Kruijswijk bleek dan wel weer echt ziek te zijn, die jongen heeft een baaljaar van hier tot ginder. We hielden niet veel renners over, de koers is nogal onthoofd. Met het restant trokken we richting Tortoreto, alwaar Sagan een prachtige dag beleefde. Hij reed de hele dag in de ontsnapping en wist in de finale al zijn vluchtgenoten te lossen. Een prachtige ritzege, zijn eerste van het jaar. Hij kan het nog, dat was mooi om te zien. Daarna gingen we naar Rimini, waar Demare zijn vierde rit won. Vrij saai, in de sprints is de Fransoos iets te dominant. Daarna trokken we naar Cesenatico, waar Jhonatan Narvaez wist te winnen. Ietwat geluk met de lekke band van Padun in de finale, maar anders had hij waarschijnlijk ook wel gewonnen. Vooral een strijd tussen de vluchters, de klassementsrenners deden niet echt veel. Dat deden ze tijdens de 13e rit al iets meer. Een makkelijke rit met een moeilijke finale. Paar muurtjes aan het eind, waar veel renners moesten lossen. We kregen daarna een sprint tussen de klassementsrenners, plus Ulissi. En Ulissi won, alweer. Daarna gingen we tijdrijden. Weer een overwinning voor Ganna, of wat had u gedacht. Goede prestaties van McNulty, Almeida en Kelderman, de andere klassementsrenners zakten ietwat door het ijs.

De tweede week werd afgesloten met een lastige bergrit. In het begin van de rit reed een vrij sterke kopgroep weg, maar die kopgroep had geen schijn van kans want Nico Denz reed op kop in het peloton. Nico Denz en Dylan Sunderland. Ja, dan heb je als vluchtersgroep natuurlijk een probleem. Nico Denz. Honderd kilometer later, Nico Denz. Sunweb is toch een merkwaardige ploeg hè, Jeroen? Allemaal figuren die er nooit iets van konden blijken nu geweldenaars te zijn, erg bijzonder. Onderweg naar Piancavallo verloren we Narvaez en Edet na een lelijke valpartij. Een ploeggenoot van Pozzovivo kwam ook ten val, waarna Pozzo nog een keer van fiets moest wisselen. Hij liet de hele dag zijn ploeg op kop rijden, maar dat het niet zijn dag zou worden zag je op die manier wel aankomen. Astana deed ook nog een duit in het zakje, maar op Piancavallo bleek al snel dat Jakob z'n wonderbenen ook niet had meegenomen. Alhoewel, naar eigen zeggen reed Jakob prima wattages. Zelfde als op de Etna, maar dan met een ander resultaat. Op de slotklim werden de laatste koplopers ingerekend. Rohan Dennis hield het langst stand, maar ook hij moest er aan geloven. De Sunwebtrein was onverbiddelijk. Nobuddies als Tusveld en Chris Hamilton vliegen omhoog alsof het niets is, ik ben erg benieuwd naar het succes van Sunweb. Nadat Jai Hindley op kop begon te rijden dunde de groep der favorieten helemaal snel uit. Fuglsang eraf, Majka, McNulty, Pozzovivo, ga zo maar door. Nibali haakte lang aan, maar blies gewoon weer heerlijk ouderwets de brommer op. Almeida hield ook verdomd lang stand, maar er was helemaal niets te doen aan Jai Hindley. Die kon in het begin van het seizoen amper van Seb Berwick winnen in de Herald Sun Tour, nu hoeft hij weinig onder te doen voor de recordtijd van Pantani. Hindley bleef gewoon doodleuk op kop rijden tot een paar meter van de finish. Er bleven maar twee renners over in het wiel. Kelderman, al leek dat niet echt van harte te gaan. Tao Geoghegan Hart zat dan weer de hele klim lachend in het wiel, de Britse broer van Sam Oomen had een wonderdag. In de laatste meters van de rit sprintte hij met twee vingers in de neus weg bij het duo van Sunweb. Weer een ritzege voor Ineos, het uitvallen van Thomas heeft toch ook iets moois opgeleverd. Vijf ritzeges, van de 15. Da's absurd, eigenlijk. Kelderman werd tweede voor Hindley, zoals altijd wint Wilco natuurlijk weer niet. Hij deed wel een absurd goede zaak in de strijd om de eindzege, pakte 41 seconden terug op Almeida. Daardoor staat hij nu op 15 seconden in het algemeen klassement, de Portugees houdt het roze voorlopig wel.

De andere klassementsrenners zakten gewoon door het ijs. Al zijn er sowieso niet veel meer over, wat een armoedige ronde eigenlijk. Al halen we wel hoge wattages, het niveau is toch niet slecht. Kun je nagaan, met Yates en Thomas erbij was het weer helemaal een ouderwets mutantenfestival geweest. Nu gaan we misschien wel een eindzege van Wilco Kelderman meemaken, dat zou toch wel de kroon op het bizarre jaar 2020 zijn. De man die niet bestaat en nooit wint, blijkt toch te bestaan en blijkt toch te kunnen winnen. Maarja, er kan nog een hoop gebeuren in de laatste week. Afhankelijk van het weer, dat wel. Afhankelijk van corona ook, alles is nu onder voorbehoud. Daags na de rustdag gaan we naar San Daniele del Friuli. Een lastige rit, met een paar flinke klimmetjes onderweg. Een paar muurtjes, eigenlijk. Daarna gaan we twee dagen klimmen. Via de Monte Bondone en de Passo Durone naar Madonna di Campiglio, da's alvast een pittige rit. Als het weer ons gunstig gezind is krijgen we daarna een nog zwaardere rit, via de Stelvio naar Laghi di Cancano. Twee aankomsten bergop achter elkaar, het leukste bewaren ze voor het laatst. Hoewel die rit van 250 kilometer op vrijdag dan weer een stuk minder sexy is. Van de Dolomieten naar de volgende bergketen, dat doen we grotendeels op de fiets. Toch nog een kansje voor de sprinters, vooruit. Op zaterdag volgt misschien de rit over de Agnello, via de Izoard en de Montgenèvre rijden we daarna naar Sestriere. Als het qua weer goed gaat en als we Frankrijk mogen betreden, dit wordt de moeilijkste rit om te organiseren. Al schijnen ze overal een plan B voor te hebben, geen overbodige luxe. De ronde wordt vervolgens afgesloten met een korte tijdrit in Milaan. Als het in de bergen nog niet beslist is, dan hier. Het kan zomaar een prachtige week worden voor het vlaggetje. Na de rit voor de rustdag lijkt Kelderman de grootste favoriet. Kelderman is alleen wel een notoire choker, bovendien blijft de Giro natuurlijk de Giro. Nibali staat drie minuten achter, normaal is het dan klaar. Maarja, dat dachten we in 2016 ook. Er kan nog een hoop gebeuren en er gaat nog een hoop gebeuren. Ik kan me nog steeds helemaal niets voorstellen bij een overwinning van Kelderman, zou ook wel een extreem lelijke en nietszeggende winnaar zijn. Laat de onverwachte ontwikkelingen maar komen. Eerst in San Daniele del Friuli. Een rit die op het eerste oog niet zo bijzonder lijkt, maar stiekem toch behoorlijk lastig is.




Udine is hoofdstad van de gelijknamige provincie Udine en ligt in de autonome regio Friuli-Venezia Giulia in Italië. De stad ligt op de taalgrens tussen enerzijds Friulanen en Italianen en anderzijds Slovenen. In 2005 telde zij ruim 96.678 inwoners. Volgens het roadbook hebben ze er tegenwoordig 99.341, een kleine uitbreiding dus. In 1230 werd de zetel van de patriarch van Aquileia verplaatst naar Udine, waar zijn in de 16e eeuw vernieuwde residentie staat. Sinds 1420 maakte Udine deel uit van Venetië. Moeilijke formulering van Wiki, de belangrijkste conclusie is dat ze hier een kasteel hebben. Spuuglelijk, maar toch. Udine bezit enkele mooie voorbeelden van architectuur uit de late renaissance, gebouwd door Andrea Palladio. Aan het centrale plein Piazza della Libertà ligt het gemeentehuis Loggia di Lionello uit het midden van de zestiende eeuw. Het plein is geïnspireerd op het San Marco-plein in Venetië. Er staan verscheidene oude kerken in de stad. In de Santa Maria della Purita bevinden zich 18e-eeuwse fresco's van Giovanni Battista Tiepolo, de leermeester van Anton Čebej. Oh, ja, die gasten. Maar oké, 'klein Venetië' lees ik als ik op Udine zoek, vandaar dus. Er is een kathedraal, volgens Wiki de moeite waard. Ook de torre dell'orologio, een klokkentoren, is gaaf. Met een leeuw, die de aardbeving van 1511 heeft overleefd. Wiki wil je zelfs naar het Stadio Friuli sturen, het voetbalstadion van lokale trots Udinese. Udine is ook de stad van een aantal bekende wielrenners. Elena Cecchini komt hier bijvoorbeeld vandaan. Ze kan zelf een aardig eindje trappen, daarnaast is ze de vriendin van Elia Viviani. Een prof uit het Giropeloton komt ook uit Udine, Matteo Fabbro. De kleine klimmer van Bora, die het niet eens zo slecht doet, woont nog steeds ergens in de buurt van Udine, al heeft hij ook een optrekje aan het Gardameer. Stefano Agostini komt hier ook vandaan, een voormalig prof wiens meest opmerkelijke prestatie toch nog wel zijn positieve test is geweest. In een verder verleden hebben ze hier ook nog een groot veldrijder voortgebracht, Daniele Pontoni. De Giro is vaak genoeg in Udine geweest, al is de stad in recente tijd een beetje in de vergetelheid geraakt. In 2007 waren we hier voor het laatst, toen ging er ook een rit van start. De laatste aankomst dateert alweer van 1990, toen won Cipollini in deze stad. Daarna moet je nog verder terug in de geschiedenis, Roberto Visentini won in 1983 een tijdrit die eindigde in Udine. Goed, daarna kom je ergens uit in de periode rond de Tweede Wereldoorlog, rond die tijd won Adolfo Leoni voor mijn gevoel alles. Zal aan de naam liggen. Vorig jaar kwam er nog wel een andere koers aan in Udine. De laatste rit van de Giro Rosa eindigde hier, Marianne Vos won uiteraard. En dan is er ook nog eens een stedenband met Schiedam!



Tijdens de neutralisatie rijden we door de stad Udine. Buiten de stad gaat de lange rit pas echt beginnen. De eerste 20 kilometer rijden we over vlakke wegen. Vrij breed ook, het grootste gedeelte van de tijd. Wel vrij bochtig, vooral ook omdat we door een aantal dorpjes rijden. Tussendoor een flink aantal rotondes, maar toch een vrij makkelijke route. Beetje crossen over het platteland, ze hebben hier flink wat akkers. Een paar bochten en dorpjes later rijden we door Faedis, vrij snel hierna begint de eerste klim van de dag. Ook meteen de langste klim van de dag, richting Madonnina del Domm gaat het 11 kilometer omhoog aan 7%. Klim van de tweede categorie, die moeilijker is dan je denkt. De eerste acht kilometer gaat het doodleuk aan 9% omhoog, met aan het eind van dit steile gedeelte zelfs nog een stuk aan 12%. Al zou dit ook weer een typefoutje kunnen zijn, die 8,8% zou ook zomaar een 8,0% kunnen zijn. Goed, maakt niet uit, best lastig om de dag mee te beginnen. We hebben er geen reet aan, want het is de eerste klim van de dag, maar toch leuk. Hier zal vast een sterke vluchtersgroep ontstaan, buiten dat verwacht ik niet dat er veel gaat gebeuren. In de laatste kilometers richting de top gaat het verder aan 6%, blijft een prima klimmetje hoor. Lekker door het bos fietsen over een smal en bochtig weggetje, alleen een verkeerde plaatsing in de rit. Aangezien we begonnen zijn aan rondje had men dit dus beter kunnen doen, maar goed, oké. Na 31 kilometer komen we boven.




Na de eerste klim van de dag volgt er een afdaling van 11 kilometer richting Torreano. De eerste acht kilometer daarvan gaat het behoorlijk serieus naar beneden, met onderweg meer dan genoeg bochten. Na twee kilometer in dalende lijn komen we een extreem bochtige fase tegen van acht kilometer. We gaan weer richting de 20 haarspeldbochten, met tussendoor tal van andere bochten. Ziet er behoorlijk lastig uit, al ging het voor de rustdag behoorlijk goed en die afdalingen waren ook vrij bochtig. Omdat de weg ook hier weer vrij smal is vind ik het vrij vergelijkbaar, komt dan vast wel goed dus als het droog blijft. Na een tijd gaat het wat meer rechtdoor, al blijft het smal. Van Torreano rijden we verder richting Cividale del Friuli, een plaats waar we vandaag twee keer gaan passeren. Bijzondere route vandaag, meerdere rondjes aan elkaar geplakt. Veel overbodige kilometers ook, zo rijden we nu een zinloos rondje richting Pulfero. Vier kilometer volgen we een vlakke en brede weg, daarna slaan we linksaf om vervolgens een kilometer of acht over smallere plattelandsweggetjes te rijden. Die weg wordt na een tijdje wat glooiender, zo gaat het zelfs nog een kilometer of twee een beetje omhoog. In de buurt van Pulfero gaat het dan weer naar beneden, we komen tijdens dit afdalinkje ook weer een paar haarspeldjes tegen. Als we in Pulfero zijn slaan we rechtsaf, vervolgens rijden we een kilometer of zes synchroon aan de weg van net. Deze weg is dan wel weer een stuk breder en ook vlakker, waarna we uiteindelijk op ongeveer hetzelfde punt uitkomen. Rondje van 15 kilometer voor niks. Goed, daarna rijden we een kilometer of vijf verder over goeddeels vlakke en brede wegen. Het blijft redelijk bochtig, wat na de doortocht in San Leonardo alleen nog maar erger geworden. Want daar beginnen we aan de volgende gecategoriseerde klim van de dag.




De renners beginnen aan de Monte Spig, een beklimming van de derde categorie. Ongeveer vijf kilometer aan 8%, dat is weer een pittig dingetje. Vooral het begin is wel geinig, via een aantal loeiend steile haarspeldbochten kruipt het peloton omhoog door een bos. Er zit een keer een halve kilometer aan 13% tussen, blijkbaar. Zelfs eentje aan 14%, het is een stevige knoepert. Grillig dingetje ook, het is lang niet altijd zo steil. De muurtjes en de vlakke stukken wisselen een beetje af. Wel weer de vraag of het überhaupt iets uitmaakt, de finish is nog steeds bijzonder ver weg. We bereiken de top van de klim na 77 kilometer, dan moeten we nog steeds een kilometer of 150 afwerken ofzo. Na de klim is het een kilometer of twee redelijk vlak, het gaat een klein beetje op en af. We rijden vervolgens langs Santuario della Beata Vergine di Castelmonte, kortwerk Santuario di Castelmonte. Da's hierboven te zien, lollig hè Jeroen? Ja, leuk bouwwerkje. De renners rijden over de bijbehorende parkeerplaats en dalen daarna vier kilometer af over een brede en vrij rechte weg. Tijdens de klim was de weg nog smal, maar zodra we voorbij het heiligdom rijden wordt de weg lekker breed. Wel een korte bochtige fase met een paar haarspeldbochtjes, maar dit stelt weinig voor. Als we bijna beneden zijn gaat het nog een kilometer omhoog, waarna er nog eens twee kilometer gedaald worden. Weer een paar haarspeldbochten in dit stuk, maar ook nog steeds een brede weg. Uiteindelijk komen we na een paar vlakke kilometers uit in Cividale del Friuli, voor de tweede keer vandaag. Bij deze tweede passage volgt na 88 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Cividale del Friuli is natuurlijk een fantastische stad, want in 2016 wist Mikel Nieve hier een rit in de Giro te winnen. In 2018 won Annemiek van Vleuten hier dan weer een rit in de Giro Rosa, ook leuk. Fotogenieke stad, Cividale del Friuli. Bij het binnenrijden van deze plaats rijden we over de Ponte del Diavolo, die vrij smal is en voorzien is van steentjes. Daarna komen we in het centrum nog meer steentjes tegen, gezellig Italiaans. We zijn hier overigens behoorlijk dicht bij Slovenië in de buurt, de grens ligt slechts een paar kilometer verderop. Tot een paar jaar geleden haalde je daar je schouders bij op, nu denk je ineens aan al die fantastische wielrenners uit dat land. Waarvan akte.



Na de bochtige doortocht in het fraaie Cividale del Friuli gaan we weer een kilometer of 14 over het platteland rijden. Brede wegen, die niet altijd recht zijn. Paar rotondes, paar bochten, paar dorpjes onderweg. De eerste vijf kilometer gaat het een beetje naar beneden, daarna gaat het juist weer wat vals plat omhoog. Wel op zo'n manier dat daar weinig van gemerkt gaat worden. Na 101 kilometer zijn we terug in Faedis, daar waren we een kilometer of 80 geleden ook al. Leuk rondje gereden om zodoende twee zware beklimmingen mee te pakken, je moet er wat voor over hebben. In Faedis komen we een paar bochtjes tegen, de weg loopt tijdelijk iets steiler omhoog. Ook in de eerste kilometer buiten het dorp komt er nog wat klimwerk aan te pas, daarna loopt de weg na een klein stukje in dalende lijn vijf kilometer vals plat omhoog. Het gaat vooral rechtdoor, de weg is breed en de akkers hebben we ingeruild voor een bos. Aan het eind van dit vals platte stuk komen we uit in Attimis, waarna er zowaar echt geklommen moet worden. Kilometer aan 6%, met een paar enorm steile hectometers. Daarna volgt er een lichte afdaling richting Nimis, zonder veel bochten. In Nimis is het weer vlak geworden, we slaan hier rechtsaf en rijden daarna tien kilometer verder over dezelfde weg. Een brede weg, door een verlaten gebied. Vooral veel bomen hier, verder weinig. Slovenië is weer dichtbij, blijkbaar hebben die dorpjes hier ook een Sloveense naam. Nadat we tien kilometer vooral rechtdoor hebben gereden over een weg die vals plat omhoog gaat - we komen in de tussentijd 200 meter hoger uit- bereike we het gehucht Sambo. Hier ligt de voet van de volgende klim van de dag, er gaat geklommen worden richting Monteaperta. Vi¨kor¨a, in het Sloveens. Dit is weer een beklimming van de derde categorie, de makkelijkste van de dag. Iets meer dan drie kilometer aan 7%, al is dat niet het hele verhaal. Voorbij Sambo gaat het meteen een halve kilometer aan 12% omhoog, het is dus ook zeker weer geen makkelijke klim. Via een paar steile haarspeldbochten rijden we door de bossen naar Monteaperta, het blijft vrij steil tot in het dorp. In Monteaperta zelf komen we flink wat bochten tegen, het blijft omhoog lopen. Eenmaal buiten het dorp is het een halve kilometer vrij vlak, waarna we nog een tijdje moeten klimmen aan 5%. De top bereiken we na 123 kilometer koers, op iets meer dan 100 kilometer van het eind.




Voorbij de klim gaat het zes kilometer serieus naar beneden richting Vedronza. We rijden langs de grotten van Villanova, dat is een populair plekje hier in de buurt. De afdaling is vrij pittig, want we komen weer enorm veel bochten tegen. De weg is ook niet al te breed en we rijden door een bos, opletten dus. Vooral vlak voor Vedronza wordt het weer even leuk met in een paar meter tijd acht haarspeldbochten achter elkaar. Eenmaal in Vedronda slaan we linksaf, beetje een gek bochtje. Daarna rijden we een kilometer of acht verder richting Tarcento, over een bredere en rechtere weg. Het is nu vrij vlak, het gaat hooguit een beetje lichtjes op en af. In Tarcento komen we na een paar bochten op een brede hoofdweg terecht, die ons bijna rechtstreeks naar de finishplaats van vandaag gaat leiden. Al zijn we er dan nog lang niet, maar toch. De komende acht kilometer is het vooral recht, breed en vlak. We rijden langs grasvelden en bossen en komen uiteindelijk uit in Buja, de woonplaats van Alessandro De Marchi. Il Rosso di Buja, zoals ie ook wel wordt genoemd. Geboren in San Daniele del Friuli, de finishplaats van vandaag, woonachtig in Buja waar we na 147 kilometer doorheen fietsen. Erg leuk voor Alessandro, enige nadeel is dat hij de Giro helemaal niet rijdt. Daarom fietsen we na een paar bochten en een rotonde Buja snel weer uit, op weg naar Majano. Daar komen we vijf vlakke en behoorlijk rechte kilometers later aan, in dit dorp slaan we rechtsaf waarna we bijna op het lokale circuit aankomen. Eén rechte en vlakke kilometer later is het zover, we zijn op het lokale circuit. We gaan 2,5 rondje rijden over dit circuit rijden, dat is een typisch Italiaanse hobby. Zodra we op het circuit aankomen slaan we rechtsaf, waarna we meteen mogen klimmen. Het gaat 800 meter rechtdoor omhoog aan 9%, richting het kasteel van Susans. Dit mag met recht een muur worden genoemd, in het steilste stuk gaat het aan 16% omhoog. Als we bijna boven zijn zien we het kasteel liggen, hier vlakt de weg weer af. Vlak voor we het domein betreden slaan we linksaf en rijden we Susans binnen. Dit korte muurtje gaan we drie keer moeten bedwingen, de eerste passage volgt na 154 kilometer koers.



Vooral een populaire trouwlocatie, dat kasteeltje. Hebben wij geen tijd voor, na de bocht naar links rijden we even rechtdoor in het dorp. Buiten het dorp gaat het kort naar beneden, door een bos. Twee bochtjes naar rechts, verder stelt het weinig voor. Een kilometer of twee later slaan we linksaf, hierna rijden we anderhalve kilometer over dezelfde weg. We komen uit bij een kruispunt waar we rechtsaf een smaller weggetje in gaan slaan richting Muris. Die weg is licht glooiend, maar dat stelt niets voor bij wat nog gaat komen. Eenmaal in Muris slaan we scherp rechtsaf, daarna begint een behoorlijk zware klim die ook drie keer bedwongen moet worden. Monte di Ragogna, een beklimming van de derde categorie. Over de smalle Via San Giovanni in Monte gaat het drie kilometer omhoog aan meer dan 10% gemiddeld, dat wordt lachen jongens. In het begin is het extra steil, zodra de eerste bochten in het bos in beeld komen gaan we tijdelijk aan 13% omhoog. Eén kilometer aan 12%, dat mag er zijn. Daarna wordt het 'iets' makkelijker, in de tweede kilometer gaat het aan 10,5% omhoog. In de laatste kilometer zakken we onder de 10%, een klein beetje. Het blijft enorm lastig tot de top, die na 162 kilometer voor de eerste keer gaat volgen. Al die steile haarspeldbochten in het bos rond deze tijd van het jaar, dan denk je toch eerder aan de Ronde van Lombardije. Zo'n parcours is het eigenlijk wel, hier kan oorlog gemaakt worden als de renners zin hebben. Voor sommige renners zal deze klim niet onbekend zijn, tijdens de Giro van 2018 reden we hier ook al eens naar boven. Toen was het de eerste klim van een rit die zou eindigen op de Monte Zoncolan. Een opwarmertje toen, nu gaat hier de finale beginnen.




Na de steile klim moet er nog 13 kilometer gefietst worden tot de streep in San Daniele del Friuli. Direct na de klim gaat het niet enorm steil naar beneden, we rijden twee kilometer relatief rechtdoor over een smalle weg die vrij vlak blijft. Wel een paar bochtjes, die door de smalle weg en het feit dat we in een bos rijden toch lastig zijn. Na dit stuk gaat het ineens drie kilometer vrij steil naar beneden, we komen nu ook een aantal haarspeldbochten tegen. In een van die haarspeldbochten staat een picknicktafel tegen de vangrail aan, er spelen zich nu ineens allerlei komische situaties af in mijn hoofd. Een paar lastige bochten later verlaten we het bos en zien we ineens aan de rechterkant van de weg het kasteel van Ragogna liggen. Voorbij dit kasteel rijden we San Pietro binnen, het begint nu steeds vlakker te worden. De passage in San Pietro is wel smal, we komen hier ook een aantal bochtjes tegen. Buiten San Pietro wordt de weg breder, een paar bochten later rijden we rechtdoor over een vlakke weg richting Pignano. Hier slaan we rechtsaf, daarna volgen we twee kilometer lang dezelfde vlakke weg tot aan de buitenrand van San Daniele del Friuli. Op drie kilometer van het eind komen we een drempeltje tegen, daarna stuiten we op een kruising. Hier moeten we rechtdoor, alleen even opletten voor de vluchtheuvels. Tot op twee kilometer van de finish blijft het recht, daarna slaan we twee keer linksaf achter elkaar. De weg wordt steeds smaller, we rijden tussen de huizen door. Na de tweede bocht naar links begint de weg ook ineens omhoog te lopen, het gaat 300 meter vrij steil omhoog. Stukje aan 8%, zelfs. Daarna slaan we rechtsaf, terwijl we over steentjes rijden. Duurt niet lang, maar toch. Voorbij de kerk gaat het een paar meter naar beneden, de stenen ruilen we al snel weer in voor asfalt. Een bocht naar links laat niet lang op zich wachten, we rijden vervolgens de laatste kilometer binnen. Vlak na de vod slaan we scherp linksaf, daarna gaat het ineens bijzonder steil omhoog. Op 500 meter van het eind komen we zelfs een strook aan 20% tegen, lekker hoor. Aan het eind van deze strook volgt er een flauwe bocht naar links, hierna rijden de renners een paar meter over een iets vlakkere weg. Een paar flauwe bochten naar rechts later slaan ze scherp rechtsaf, waarna het in de laatste meters van de rit rechtdoor omhoog gaat aan 10%. Laatste bocht op 150 meter van het eind, positionering is dus wel enigszins relevant. Laatste kilometer aan 6,5% gemiddeld, maar dat is dus met een vlakker stukje tussendoor en zelfs een paar meter in dalende lijn. De stukjes omhoog zijn mokersteil. Na 175 kilometer rijden we voor het eerst over het muurtje waar de finishstreep ligt getrokken.




Na de eerste passage aan de finish moet er vijf kilometer gefietst worden voordat we het vollidige lokale circuit hebben afgewerkt. Na de streep rijden we het centrum van San Daniele del Friuli binnen, waar opnieuw steentjes liggen. We slaan rechtsaf en daarna linksaf, we zien hier weer een andere kerk in beeld verschijnen. Het liep nog een paar meter omhoog, maar voorbij deze kerk begint een nieuwe afdaling. Het gaat een kilometer naar beneden, eerst in een smalle straat die is voorzien van steentjes. Na een bocht naar links komen we weer op asfalt terecht, maar het blijft smal. Vooral omdat we hier door een poort gaan fietsen, daar is het helemaal smal. In dalende lijn nog steeds, erg grappig. Alles voor de mooie plaatjes. Na de poort wordt het breder, het loopt nog een tijd verder naar beneden zonder gekke bochten. Daarna wordt het vlak. De volgende drie kilometer rijden we over vlakke en brede wegen. Het gaat één keer naar rechts, verder voorlopig geen bochten. Aan het eind van deze weg slaan we scherp linksaf, daarna fietsen we weer richting het kasteel. Na 200 meter komen we bij een kruispunt uit, daar waar we het lokale circuit betraden. Vanaf nu is alles bekend. Weer 800 meter recht omhoog richting het kasteel dus, waar bij de tweede passage de tweede tussensprint van de dag volgt na 180 kilometer. Dan rijden we verder richting de Monte Ragogna, die we nog eens gaan beklimmen. De technische afdaling daarna, het vlakke stuk richting San Daniele del Friuli. De muurtjes daar. De afdaling over steentjes en door de poort. Het vlakke en rechte stuk opnieuw richting de klim naar het kasteel. De derde passage daar, dan voor de derde keer de Monte Ragogna. De laatste keer boven hebben we 216 kilometer afgelegd, het is daarna dus nog 13 kilometer fietsen tot de finish. Weer die technische afdaling, maar die kennen we tegen die tijd van binnen en van buiten. Dan weer een paar kilometer vlak richting San Daniele del Friuli. Vervolgens voor de laatste keer de bochtige passage daar, met de steile aankomst. Zoiets. Na 229 zijn we dan helemaal klaar. Rondjes, de hele dag rondjes.



San Daniele del Friuli is een stadje met 8000 inwoners. San Daniele is vooral bekend vanwege de productie van lucht gedroogde ham die wereldwijd wordt geëxporteerd, maar heeft ook een buitengewoon interessante bibliotheek uit 1466 met een grote collectie miniaturen. Volgens mij zie ik een lelijke spatiefout van Wiki. Bovendien blijven ze nog vrij algemeen, we hebben het niet zomaar over gedroogde ham, het gaat namelijk over San Daniele DOP. Prosciutto! In de stad van de ham is Alessandro De Marchi geboren, daar hebben we het al over gehad. De Giro heeft hier nog nooit een vertrek of aankomst gehad, maar in 2018 reden we wel door de stad. Dat was toen we naar de Monte Zoncolan gingen en ook de Monte Ragogna beklommen. Andere koersen zijn hier wel geweest. De Giro della Regione Friuli Venezia Giulia bijvoorbeeld, de laatste rit van dat amateurkoersje eindigde hier. Gewonnen door Champoussin, dat is een jongen die we toch in de gaten gaan moeten houden in de Vuelta. In 1991 werd hier het Italiaans kampioenschap wielrennen verreden, niemand minder dan Gianni Bugno won. Toen immens populair, nu vindt iedereen hem maar een beetje een paardenlul. De rennersvakbond CPA is niet de populairste vakbond van de wereld. Al is dit natuurlijk wel gewoon fake news, sorry Lappie. San Daniele del Friuli dus, er is zelfs een prosciuttofestival in deze stad ieder jaar. Aria di Friuli Venezia Giulia, komt blijkbaar redelijk wat volk op af. Behalve dit jaar dan, haha. In de bibliotheek die al vernoemd is kunnen we blijkbaar zelfs een versie van Dante's Goddelijke Komedie uit de 14e eeuw vinden. Biblioteca guarneriana, gigantisch interessant. Daarnaast vindt men dat de kerkjes de moeite waard zijn en de Porta Gemona. Da's die poort waar we een paar keer onderdoor mogen fietsen. De meeste hoogtepunten van San Daniele pakken we wel mee tijdens de lokale rondjes, al zal de ham vast niet in beeld komen. Nu wel:



In Udine is het best prima weer, voor de tijd van het jaar. Het wordt 's middags 17 graden, er is geen kans op regen en er is niet veel wind aanwezig. Helemaal prima. In Saniele del Friuli is het ongeveer hetzelfde verhaal. Iets frisser, 16 graden. Liefst 2% kans op regen, het zou dus gewoon droog moeten blijven. Al kan het Italiaanse weer onvoorspelbaar zijn, het heeft al een paar keer geregend zonder dat het was aangekondigd. Geen wind, dat gaat geen rol spelen normaal gesproken. Het is een lange rit, dus beginnen we behoorlijk vroeg. Om 10:10 staan de renners al aan de start. De neutralisatie is vrij lang, we moeten heel Udine door. Om 10:25 beginnen we voor het echie. Eurosport 1 gaat behoorlijk gek doen. Ze gaan switchen tussen de Giro en de Vuelta. Vanaf 12:25 beginnen ze met de Giro, we missen dus de eerste twee uur koers. Jammer, wel. Leukste deel van de rit, waarschijnlijk. De uninterrupted stream begint ook om 12:25, daar gaan we de komende week veelvuldig gebruik van maken. PLAYERGod. Finish wordt verwacht tussen 16:06 en 16:50.



Wie gaat deze rit winnen, dat is natuurlijk de hamvraag. Haha, snap je 'm? In principe denk ik dat dit een rit voor de vluchters is. Het is een lange rit, daardoor is het automatisch lastig om te controleren. Gezien de lastige klim die na 20 kilometer koers al afgewerkt moet worden denk ik dat de vluchtersgroep behoorlijk sterk gaat zijn. Het is wel zo'n beetje de laatste kans voor Peter Sagan om voor de puntentrui te gaan, maar deze rit is eigenlijk iets te lastig voor hem. Hij kan het proberen, wat alle plannen in de war kan gooien, maar het lijkt me een vrij kansloze missie. Voor de klassementsrenners is het zeker wel lastig genoeg, een beetje vergelijkbaar met de rit rond Como van vorig jaar. Dat was een rit die grotendeels het parcours van de Ronde van Lombardije volgde, deze rit vind ik qua klimmetjes wel enigszins vergelijkbaar. Vorig jaar ontstonden er tijdens die rit flink wat gaten, mede dankzij het plasincident van Jan en Addy. Ik verwacht zeker een strijd tussen de klassementsrenners. Drie keer drie kilometer aan 10%, daarna een lastige afdaling en dan nog maar een paar kilometer vlak tot aan de finish. Steile finish ook nog eens, in die laatste kilometer kan ook nog een hoop gebeuren. Gaat Wielco hier de macht grijpen? Waarschijnlijk niet, want het grote jinxen is begonnen. Buiten dat verwacht ik wel dat de vluchters alsnog gaan winnen, zoals we vorig jaar ook in Como zagen. Al was dat nog nipt, kan nu ook zo zijn. Hierna gaan we twee dagen echt de bergen in, dat kan er ook voor zorgen dat de klassementsrenners nu gaan wachten op de laatste klimmetjes. Tegen die tijd zijn de koplopers gaan vliegen, misschien? Spannend allemaal. Sowieso wel een belangrijke dag voor de klassementsrenners, je kan toch maar beter alert zijn in de finale. Maar ja, Sunweb en Quick Step zullen verder hun krachten wel sparen voor de komende dagen.
1. Fabbro. Local hero. Klassement van Majka en Konrad boeit ondertussen niet echt meer, mag ik hopen. Sagan heeft misschien nog wel ambities, maar die komt zichzelf wel tegen als hij het probeert. Geef Fabbro maar een keer een kans, die ritzege komt er.
2. Ulissi. Lekker standaardnaampje.
3. Valter. In de finale rijden we langs een restaurant met de naam Osteria da Valter. Toeval? Ik dacht het niet.
4. De Gendt. Laatste kans.
5. Hanninen. Als je een naam maar vaak genoeg noemt heb je ooit gelijk.