[Giro] Etappe 14: Conegliano - Valdobbiadene (ITT) #1

Tappa 14: Conegliano - Valdobbiadene, 34,1 km (ITT)

Dat was weer een rit hè, Jeroen? Na het begin van de rit ontstond er al snel een kleine kopgroep, zeven renners kregen een vrijgeleide. Dat is makkelijk te controleren, hè. Bora reed meteen op kop, daarna stak ook Israel een mannetje bij, snap jij dat Jeroen? Veel meer dan drie minuten voorsprong kregen de koplopers nooit, gedurende het lange vlakke stuk schommelde de voorsprong meestal een beetje rond de twee minuten. In de finale van de rit moest er nog twee keer geklommen worden. De eerste klim was steil, goh, wat een geitenpad hè Jeroen. Fabbro reed op deze klim hard op kop voor Sagan, Demare moest zonder pardon lossen. Hoogtepuntje van de klim was verder toch wel dat de vluchters Pellaud en Contreras aan de zijkant van de weg stopten om te applaudisseren voor de rest. Na de eerste klim wist Demare op het vlakke stuk wel weer aan te sluiten, goh, wat is het toch dapper dat ie het probeert hè Jeroen. Demare deed er alles aan, maar moest op de tweede steile klim nog harder lossen. De resterende koplopers, Bouchard en Tonelli, werden op deze klim ingerekend. Fabbro was ondertussen wel een beetje klaar, het commando werd overgenomen door Ineos en vervolgens UAE. Conti reed op kop in een poging Ulissi te lanceren. Diego Armando deed z'n best, maar hij geraakte niet van de rest af. Al bleven er ondertussen niet veel renners meer over, ook Sagan moest eraf. Richting de top zagen we nog een aanval van Geoghegan Hart en Guerreiro, maar de favorieten en een paar passanten kwamen samen over de klim. Sagan volgde een seconde of tien later, dat is nog te doen hè Jeroen. Bleek niet te doen te zijn. Om een of andere reden bleken de klimmers Knox en Masnada plots goede tijdrijders te zijn. In de afdaling en het vlakke stuk richting Monselice liepen ze uit op de achtervolgende groep, waar toch iemand als Castroviejo aan het rijden was in dienst van Swift. De groep Demare zat nog verder, die zouden er zeker niet meer gaan komen. Sagan en Swift probeerden het even later nog zelf, ze kregen De Gendt en Ballerini mee. Leuke poging, maar het zette geen zoden aan de dijk. Niets te doen aan Deceuninck-Quick Step, goh, stel je voor dat Evenepoel hier was geweest hè Jeroen? Dat was wat geweest, hè? Maar die is er niet, dus gingen we met 20 man sprinten in Monselice. McNulty trok de boel in gang voor Ulissi, waarna de altijd grappige Honore de sprint aantrok voor Almeida. Ook Konrad bemoeide zich ermee. Met z'n drieën op een rij kwamen ze over de finish, Ulissi toch duidelijk voor de andere twee. Weer een overwinning voor de Italiaan, zijn tweede van deze Giro en zijn achtste Girorit in totaal. Almeida werd tweede en pakte zo wat bonificatieseconden. Zijn roze trui is weer wat meer in de verf gezet. Dat kan zomaar goed uitkomen, want er komt nu een belangrijke dag aan. We gaan tijdrijden, in de proseccostreek.




De tijdrit gaat van start in Conegliano, een stad met 35.000 inwoners. Conegliano is een stad waar buitengewoon veel sporters vandaan komen. Vooral veel wielrenners, bekende wielrenners zelfs. Wat dacht u van Sacha Modolo en Andrea Vendrame bijvoorbeeld. Vendrame mag dus mooi van start gaan in zijn eigen stad, al woont hij tegenwoordig in Santa Lucia di Piave, een paar kilometer ten zuiden van Conegliano. Het beste jaar in de geschiedenis van Conegliano moet toch wel 1974 geweest. In dat jaar zagen in deze stad Marzio Bruseghin en Alessandro Del Piero het levenslicht. Del Piero was natuurlijk een fantastische voetballer, Bruseghin was dan weer een formidabele wielrenner. De man van de ezels, tegenwoordig vooral de man van de prosecco. Zijn wijnranken bevinden zich in de buurt van Vittorio Veneto, niet ver van hier. Vorig jaar reden we daar nog praktisch langs. Zijn prosecco heet nog altijd Amets, ik ga ook nog altijd uit van een ode aan Txurruka. Het logo bevat dan weer een ezel, dat kan niet missen. De Giro is al een aantal keer in Conegliano geweest, vorig jaar reden we bijvoorbeeld door de stad onderweg naar Santa Maria di Sala. Dat was de rit waar Damiano Cima het peloton net voor wist te blijven. Er zijn hier ook wel eens ritten gestart of geëindigd, in 1977 bijvoorbeeld. Toen won Pierino Gavazzi, die een tijd terug nog in het nieuws kwam omdat hij wegens corona in het ziekenhuis belandde. Hij leeft nog, dat is dan weer het goede nieuws. In 2002 kwam er weer een rit aan in Conegliano, gewonnen door Mario Cipollini. In de behoorlijk fantastische Giro van 2011 ging in deze stad een van de meest legendarische ritten ooit van start. Van Conegliano naar Gardeccia, 230 kilometer en meer dan 6000 hoogtemeters in de stromende regen. Een van de zwaarste ritten ooit in de recente geschiedenis, gewonnen door Mikel Nieve. Fantastische stad dus, Conegliano. Wiki vindt er dan weer het volgende van: De stad is een belangrijk agrarisch centrum aan de voet van Trevisaanse Vooralpen. Door Conegliano stroomt het riviertje de Monticano dat in de heuvels ten noorden van de plaats ontspringt. Samen met Vittorio Veneto en Valdobbiadene is het de productieplaats van de Proseccowijn. De proseccoheuvels tussen Conegliano en Valdobbiadene staan sinds 2019 op de Unesco-Werelderfgoedlijst. Ieder jaar in september vindt in het historisch centrum het toernooi Enodama plaats. Het gaat hier om het damspel, waarbij de traditionele stenen vervangen zijn door glazen witte en rode wijn. De Via XX Settembre vormt het hart van de stad. Hier staan veel in de Venetiaanse stijl gebouwde panden en ligt het belangrijkste plein van de stad, de Piazza Cima. Zelf ben ik altijd wel fan van de villa op de heuvel met het kasteel op de achtergrond.



De renners vertrekken in het centrum van Conegliano, in de buurt van de Spar, een pand met allerlei soorten neonreclame aan de façade en de Fontana del Nettuno. Voorbij deze fontein rijden de renners in de eerste 600 meter van de tijdrit behoorlijk rechtdoor over een brede en vlakke weg. Een paar flauwe bochtjes, de eerste bocht die iets minder flauw is volgt pas na die 600 meter. Na deze bocht fietsen we zonder grappen en grollen vijf kilometer volkomen rechtdoor over een brede weg die heel lichtjes vals plat omhoog loopt. Langs de wijnranken fietsen we een rotonde tegemoet, alwaar we linksaf gaan slaan. Direct na deze rotonde loopt de weg ineens recht omhoog, we zijn begonnen aan de inmiddels overbekende Ca' del Poggio. Il Muro di Ca' del Poggio is een inmiddels onvermijdelijk geworden muurtje. We zijn hier al talloze keren geweest, voor het laatst in 2017. Toen was het de eerste beklimming van de laatste bergrit van de Giro, het diende als opwarmertje voor we richting de Monte Grappa en Asiago trokken. In 2014 figureerde de muur dan weer in het slot van de rit, een paar kilometer later zou de nog altijd legendarische Stefano Pirazzi winnen in Vittorio Veneto. Sindsdien hebben we de klim ook nog gezien in de Baby Giro, waar men een bijzonder concept uitprobeerde. Iedereen laten starten op basis van de tijd in het klassement en dan maar zien. Ene Joao Almeida stond aan de start, hij werd tijdens deze bijzondere tijdrit tweede achter Robbert Stannard. Mikkel Bjerg werd derde, ik geef het maar even mee. Dat was rit 9b, eerder op de dag hadden de renners rit 9a al verreden. Een korte rit tussen Conegliano en Valdobbiadene, dat komt me ergens bekend van voor. Gewonnen door Dainese, de Baby Giro heeft wel wat goede namen afgeleverd. Die editie werd gewonnen door Vlasov, sommige mensen hebben daar nog steeds moeite mee. Goed, de muur van Ca' del Poggio dus, wielererfgoed als het aan de Italianen ligt. We beklimmen de proseccoheuvels, het gaat 1,1 kilometer omhoog aan 12%. En dat na een aantal volledig vlakke kilometers, altijd lachen natuurlijk. Met zo'n lompe tijdritfiets dit klimmetje op, voor de renners best wel kut eigenlijk. Steilste strook aan 19%, pittig. Paar bochtjes, veel wijnranken. Na 7,4 kilometer komen de renners boven, ze slaan rechtsaf en bereiken een bredere weg. De eerste tussentijd wordt opgenomen op de top van deze muur, een klim van de vierde categorie.





Dat is wel lekker aan deze tijdrit, we hebben drie tussenpunten. Ideaal, weet je tenminste een beetje waar je aan toe bent. Na de klim volgen we een tijdje het parcours van de rit van 2017, het zijn voor veel renners geen onbekende wegen. Na de bocht naar rechts gaan de renners op weg naar San Pietro di Filetto. Richting dit plaatsje loopt het nog één kilometer vals plat omhoog aan amper twee procent, maar dat zal na de muur toch pijn doen aan de benen. Eenmaal in San Pietro gaat het een kilometer naar beneden. We komen twee bochten tegen, eerst eentje naar rechts en daarna eentje naar links. Zou te doen moeten zijn. Vervolgens gaat het even rechtdoor, tot we een rotonde tegenkomen waar het schuin naar links gaat. Voorbij de rotonde loopt de weg weer een kilometer omhoog richting Refrontolo. Grotendeels vals plat, met een korte strook van 200 meter die wat steiler is. Enigszins vervelend om hier in een ritme te komen, in de kilometer hierna gaat het een klein beetje op en af met vlak voor Refontrolo ook nog een stuk van 200 meter in stijgende lijn. Bij het binnenrijden van dit dorpje volgt er een lange bocht naar links, een paar flauwe bochten later verlaten we het dorp in dalende lijn met een wat scherpere bocht naar rechts. Niet veel later wordt het vlak, we rijden vervolgens een kilometer of vijf verder richting Pieve di Soligo. Een redelijk makkelijk stuk. Na een kilometer rechtdoor gereden te hebben slaan we rechtdoor een iets smallere weg in, daarna is het anderhalve kilometer iets bochtiger, maar aangezien ze toch alleen zijn vandaag maakt dat weinig uit. Aan het eind van deze weg volgt wel een serieuze bocht, het gaat scherp naar rechts. Vervolgens rijden we rechtdoor Pieve di Soligo binnen, over een brede en vlakke weg. Als we het dorpje binnen fietsen moeten we een rotonde ontwijken, daarna volgt het tweede tussenpunt na 17,1 kilometer, zo ongeveer op de helft van de tijdrit.


De bocht net buiten Refontrolo, een fantastisch archiefbeeld uit 2015.

In de Giro van 2015 werd er een tijdrit verreden tussen Treviso en Valdobbiadene. Die tijdrit was 59,4 (!) kilometer lang, om nog maar eens aan te geven hoe snel de tijden veranderen. Nu vinden we 34 kilometer al heel wat. Die tijdrit van 2015 is relevant, want het tweede deel van die tijdrit was exact hetzelfde als de huidige tijdrit. Sinds San Pietro rijden we over dezelfde wegen. Nouja, ongeveer dan. Een kleine omweg richting Pieve di Soligo, maar eenmaal in dit stadje volgen we tot aan de finish dezelfde wegen als in 2015. Dat zou je lui kunnen noemen. Ik zou ook lui kunnen doen en de tekst uit 2015 erbij pakken, maar ik ben in een goede bui dus we gaan het even met een verse blik bekijken. Vijf jaar is toch lang, stiekem. Na de tussentijd in San Pietro opgenomen te hebben slaan de renners rechtsaf, vervolgens rijden ze een kilometer rechtdoor over een weg die een beetje vals plat omhoog loopt. Ze komen een rotonde tegen, hier moeten ze een soort van rechtdoor. Daarna gaat het opnieuw een kilometer rechtdoor over een weg die heel licht vals plat omhoog gaat, tot we in Soligo linksaf slaan. Hierna rijden de renners zes kilometer over dezelfde weg. Onderweg komen we een aantal flauwe bochten tegen, vlak voor we Farra di Soligo bereiken volgt er een rotonde waar het lichtjes naar rechts gaat. Het is behoorlijk vlak ondertussen, de hoogteverschillen zijn minimaal. Brede weg, paar flauwe bochtjes, verder niets. Ja, wijnranken, of wat had u gedacht? Aldoende bereiken we Col San Martino, waar na 25,1 kilometer het derde tussenpunt volgt. Vlak voor we het tussenpunt bereiken slaan we rechtsaf, waarna de weg omhoog begint te lopen. Prima plekkie trouwens, Col San Martino.



Na het derde tussenpunt is het nog negen kilometer fietsen tot de finish in Valdobbiadene. Het bijzondere is dat de informatievoorziening anno 2020 minder is dan in 2015. Na het derde tussenpunt gaan we klimmen, in 2015 had men een mooi profielkaartje in elkaar gedraaid. In 2020? Noppes. Gelukkig hebben we het archief, komt soms mooi van pas. Van Col San Martino klimmen we in eerste instantie richting Guia. Na het tussenpunt gaat het anderhalve kilometer voornamelijk rechtdoor over een iets smallere weg tussen de huizen van Col San Martino door, we klimmen hier aan iets meer dan 2% gemiddeld. Nog niet echt klimmen dus, dat komt pas na een scherpe bocht naar links als we de bebouwing achter ons hebben gelaten en weer de nodige wijnranken in beeld zien verschijnen. Op het grondgebied Valdobbiadene gaat het na twee vals platte kilometers anderhalve kilometer wat steviger omhoog, na een halve kilometer aan 5,4% gaat het zelfs een kilometer aan 7,4% omhoog met een steilste stuk aan 10%. Na een soort van chicane rijden we Guia binnen, waarna het echt steil wordt. In het centrumpje van dit dorp slaan we linksaf, een paar meter later wordt het weer wat vlakker. We rijden even rechtdoor, na een halve kilometer vals plat omhoog gaat het kort naar beneden. Geen echte afdaling, ook geen echte bochten. Wat licht bochtenwerk, mag niet tot problemen leiden. Na de korte afdaling gaat het nog eens anderhalve kilometer omhoog. Eerst vals plat, maar in de laatste halve kilometer krijgen we toch nog met een stuk aan 5% te maken. Op het oude kaartje van 2015 is wel een fout te vinden, die 12% slaat natuurlijk nergens op.




Eenmaal boven zit de tijdrit er al bijna op. We rijden door San Pietro di Barbozza, waar er een bocht naar rechts volgt. Hierna volgt er een korte afdaling richting Valdobbiadene. Deze afdaling kan gevaarlijk zijn als het regent, anders is het goed te doen. Een paar korte bochtjes achter elkaar, terwijl het aan 5% naar beneden gaat. Ook wat stukken rechtdoor, het zou al bij al mee moeten vallen. De afdaling is maar twee kilometer lang, maar loopt wel door tot in Valdobbiadene zelf. We rijden de slotkilometer in en komen daarna nog een aantal bochten tegen. De finale is hetzelfde als in 2015, dat had nuttige informatie kunnen zijn voor Kruijswijk, die hier toentertijd vijfde werd, maarja. Op 700 meter van de streep slaan de renners rechtsaf de Via dei Mulini in en komen ze op een smalle weg terecht, nog steeds in dalende lijn. 600 meter voor het eind nog een flinke bocht naar rechts en op 400 meter van de streep weer zo'n bocht. Die bocht op 400 meter van het eind is er wel eentje waarvoor de renners flink in de remmen zullen moeten knijpen. Daarna is er nog een flauwe bocht op 250 meter van de streep, maar die stelt dan weer niet zoveel voor. De streep is getrokken op de Viale Giuseppe Mazzini. Dit laatste stuk, na die laatste scherpe bocht, loopt nog best gemeen op. Aan 5,5% volgens het roadbook, dat is aan het eind van een tijdrit behoorlijk vervelend. Na 34,1 kilometer zijn we klaar, een lachertje in vergelijking met 2015.




De Prosecco Superiore Wine Stage (lol) eindigt dus in Valdobbiadene, naast een dorp ook een gemeente waar in totaal 11.000 mensen wonen. We bevinden ons in de regio Veneto, provincie Treviso. Het is inmiddels de derde keer dat de Giro hier aankomt, de eerste keer was in 2009. Die rit eindigde in een massasprint, gewonnen door Alessandro Petacchi. In 2015 keerden we terug, dat heb ik geloof ik al eens benoemd. Een tijdrit van bijna 60 kilometer, dat kon ooit, nog niet eens zo lang geleden. Nu vinden we de helft al heel wat, onvoorstelbaar eigenlijk. Het was een pittige tijdrit, niet alleen door het parcours maar ook door de weersomstandigheden. De winst ging naar Vasil Kiryienka, hij was een paar seconden sneller dan Luis Leon Sanchez en Alberto Contador. Vrij absurd, na 60 kilometer tijdrijden was het verschil 12 tellen tussen Kiryienka en Sanchez. Kiryienka zou later dat jaar wereldkampioen tijdrijden worden, geen misselijke winnaar dus. Weten jullie wie er in 2015 in het roze reed? Fabio Aru. Om maar weer eens aan te geven dat de tijd vliegt. Die trui verloor hij wel mooi aan Contador, overigens. Ook toen was het de 14e rit, maar dit geheel terzijde. Over Valdobbiadene zouden we verder veel kunnen vertellen, maar ik laat het graag bij dit gigantische lulverhaal uit het roadbook:

quote:

The story of Prosecco Superiore DOCG began in the hills of Conegliano Valdobbiadene: a small but high-quality area lying 50 kilometres north of Venice and 100 from the Dolomites. Here wine production dates back to ancient times, and over the course of the centuries the continuous labour of man has modified the morphology of the countryside, creating unique scenery. In 1962 a group of 11 producers created the Consortium for the Protection of Prosecco from Conegliano Valdobbiadene, drawing up production regulations designed to safeguard the quality and image of their wines. In 1969 this Consortium obtained Denominazione di Origine Controllata status for Prosecco Superiore and in 2009 that of Denominazione di Origine Controllata e Garantita, the highest recognition of quality for Italian wines. The result of this balance between attention to the market and that for the countryside is the entire zone’s recognized UNESCO World Heritage Site.

Prosecco, prosecco, prosecco. Overal prosecco. Wel een leuke streek hoor, overal heuveltjes en overal groen. Werelderfgoed sinds vorig jaar zelfs, vandaar dat we hier nu weer terug zijn. Alcoholgebruik promoten anno 2020, dat kan eigenlijk niet hè Jeroen.



In Conegliano wordt het overdag 16 graden. Een kleine kans op regen. Minimaal, maar wel aanwezig dus. Gedurende de hele middag een kleine kans, het zou eigenlijk wel prettig zijn als het gewoon droog blijft. Anders krijg je weer zo'n uitslag die beïnvloed wordt door het weer, geen feestje. Weinig wind, als het goed is. Het beetje wind dat er is draait wel, maar we krijgen geen Palermiaanse taferelen. In Valdobbiadene wat meer kans op regen, maar nog steeds vrij weinig. Ook daar wordt het 16 graden en ook daar is de wind niet op de afspraak. De tijdrit gaat beginnen om 13:00, een van de allerslechtste profs aller tijden mag als eerste beginnen. Geen verrassing dat Jonathan Dibben laatste staat in het klassement, wat is die gozer toch ook verschrikkelijk slecht. Gelukkig voor hem is tijdrijden wel zijn specialiteit, hij kan vandaag zowaar een keer een uitslag noteren. Na hem gaan de renners om de minuut van start. Victor Campenaerts begint er om 13:34 aan, interessant. Rohan Dennis om 13:55, ook buitengewoon interessant. Bjerg, 14:11. Ganna, 14:20. Tegen die tijd moet je sowieso voor de buis zitten, geen excuus. Sergio Samitier, de nummer 16 in het klassement, vertrekt om 15:07, de renners na hem vertrekken om de drie minuten. Da's wel heel ruim, maar goed. Joao Almeida vertrekt om 15:52 als laatste. De organisatie gaat uit van een snelheid ergens tussen 44 en 48 kilometer per uur gemiddeld, waardoor we qua tijd ergens tussen de 42 en 46 minuten zouden moeten zitten. Dan is Almeida ergens rond 16:35 wel klaar, lekker brommeren. Het volledige schema alsmede de livetiming kunt u via onderstaande link volgen, als ze er bij Tissot een beetje zin in hebben tenminste:
https://www.tissottiming.com/2020/gir/en-gb/default/Stage/14



Een redelijk lange tijdrit, tenminste, tegenwoordig zien we dat zo. Vroeger was dit een veredelde proloog geweest, maar tijden veranderen. Het is wel een lastige tijdrit. Een muurtje vrij snel na het vertrek, daarna glooiend terrein. Dat zorgt er wel voor dat de tijdrit wat meer in het voordeel is van de klassementsrenners, hoewel de echte tijdrijders hier ook goed uit de voeten moeten kunnen. Met uitzondering van de muur van Ca' del Poggio dan, maar dat zal toch vooral een kwestie van indelen zijn. Ik ga wel uit van een uitslag met deels gepatenteerde hardrijders en deels klassementsrenners. Dat gaat lekker door elkaar lopen. De verschillen kunnen flink oplopen, daar gaat het glooiende gedoe en toch ook wel de lengte voor zorgen. Eind van de tweede week, dus ook al wat vermoeidheid in de beentjes, ja, hier kun je met een goede dag een flinke slag slaan. Een interessante tijdrit, we gooien er maar even vijf namen in.
1. Ganna. Dat is tegenwoordig standaard bij iedere tijdrit.
2. Dennis. Het moet wel wat beter draaien dan in Palermo, misschien dat een goede fles prosecco hem kan motiveren?
3. Almeida. Patbonus. Joao gaat hier gewoon de Giro winnen natuurlijk. Remco wie? Beste van de klassementsrenners, is dat na deze twee weken nog een gewaagde uitspraak? McNulty gaat het goed doen. Nibali zal ook wel weer verrassend sterk zijn. Bilbao dik in orde. Pozzovivo kan zomaar verrassen met een BMC onder z'n gat. Kelderman gaat ein-de-lijk choken. Fuglsang en Majka zijn we kwijt. Over Konrad en Hindley heb ik niet direct een mening.
4. Bjerg. Smikkelbeer is toch best aardig bezig deze Giro. Beter dan verwacht. Dan kan een goede tijdrit er ook nog wel bij. Ploeggenoot McNulty gaat ook grandioos schroeien, neem dat maar van mij aan. Of niet, mag ook.
5. Campenaerts. Het wordt wel weer tijd voor een goede tijdrit. De vorige was echt blamerend. Na twee kilometer ofzo al op je reet liggen, geen goed idee. Zo krijgt NTT nooit een nieuwe sponsor.

Om af te sluiten toch nog even wat zout in de Belgische wonden, Evenepoel kwam hier in juli al langs om de boel te verkennen. Dit was waarschijnlijk zijn dag geworden, maar goed, gelukkig hebben we de foto's nog.