[Giro] Etappe 13: Cervia - Monselice

Tappa 13: Cervia - Monselice, 192 km

Nou jongens, dat was weer wat he. Het was nogal koud en nat tijdens de rit ter nagedachtenis aan Marco Pantani. Niet dat alle renners daar echt mee bezig waren, want de vroege vlucht kreeg al snel ontzettend veel voorsprong. Een groepje van 13, later 14 nadat Hector Carretero een bidon met secondelijm kreeg aangereikt. We reden over het parcours van de gran fondo Nove Colli, en nove colli's waren het. Op en af, de hele dag. De kopgroep dunde daardoor automatisch uit, op de laatste klimmetjes van de dag hielden we niet veel koplopers meer over. Rosskopf was heel actief, te actief. Goed gezien, Karsten. Padun en Narvaez deden het wat kalmer aan, heel verstandig. Clarke had dan weer in de gaten dat hij niet uitzonderlijk goed was, dus anticipeerde hij. Slim, toch maar mooi derde geworden. Keertje pech onderweg, maar dat had tijdens deze rit bijna iedereen, het was weer een merkwaardige etappe. Met dank aan NTT ook wel. Het briljante droomplan van Bjarne Riis. Eerst de voorsprong op laten lopen tot een minuut of 12 en daarna met z'n allen beginnen fietsen, geniaal. Bjarne was zo trots als een hond met zeven lullen, maar waarom eigenlijk? Ja, de hele ploeg heeft op kop gereden, dat wel. Campenaerts zakte terug vanuit de kopgroep en reed ook nog even op kop, applaus. Het resultaat is alleen wel minimaal, want nadat alle knechten waren opgerookt liep de voorsprong van de koplopers weer snel op. Ze kwamen geen moment in de buurt van de kop van de koers en ze hebben ook niemand die echt belangrijk is weten te lossen. Al was het wel weer genieten van de werken van Zakarin, wat een fenomeen. Om het werk niet helemaal voor niets te laten zijn ging Pozzovivo een keer in de aanval, dat duurde toch maar mooi een seconde of vijf. Als dit de tactiek is om een nieuwe sponsor binnen te hengelen zie ik het somber in. Aan de kop van de koers zagen we dat Narvaez en Padun samen over de laatste klim van de dag reden. In de afdaling had Padun een lekke band, ja, da's dan weer vrij lullig natuurlijk. Narvaez wachtte niet, natuurlijk niet. Padun deed een ultieme poging om terug te keren, maar slaagde daar niet in. Leuk feitje: die jongen heeft heel lang niet gekoerst wegens een knieblessure. En wat doet ie? Hij gooit de allergrootste versnelling die hij kan vinden er gewoon weer doodleuk op, haha. Zagen jullie 'm stoempen? Die scheurt zijn kruisbanden, z'n enkelbanden en die heb een hernia ho ho ho hahaha. Nee, dat is niet zo slim van Padun. Met gevoelige knieën hoeft hij zijn illustere landgenoot Honchar niet te imiteren. Nadat hij de strijd moest staken liep Narvaez snel uit, de Ecuadoriaan reed probleemloos richting de ritzege. Dat begint ondertussen toch ook wel bijzonder te worden. Er zijn drie jongens uit Ecuador actief in de WT, allemaal hebben ze een rit in de Giro gewonnen. Eentje heeft zelfs de Giro gewonnen, je zou voor minder. Tot twee jaar geleden was er nog nooit iemand uit Ecuador in de Giro geweest, en kijk nu. Het Slovenië van Zuid-Amerika, ofzo. We moeten Alexander Cepeda in ieder geval in de gaten houden, die gaat binnenkort vast ook een rit winnen. Neef Jefferson kan niet achterblijven in de Vuelta, als we daar gaan koersen tenminste. Narvaez is overigens weer een ontdekking van MatxinGOAT. Die is Narvaez zelfs op gaan zoeken midden in de rimboe. Jhonatan woonde ergens in een berghut zonder internet of een telefoon, die Matxin heeft gewoon een week lang met z'n machete door de jungle staan te maaien voordat hij Narvaez had gevonden haha. Nee, oké, iets minder dramatisch, maar wel ongeveer. Goed, in het peloton gebeurde verder niet veel meer. Obligaat sprintje voor de ereplaatsen, ondanks al het werk van NTT baarde de rit klassementtechnisch gezien een muis. Het zou zomaar om een tweeling kunnen gaan, want ook de volgende rit heeft enige floppotentie.




Een paar kilometer ten noorden van Cesenatico vertrekt de volgende rit in Cervia. Een stad met 28.000 inwoners, waar de Giro een paar keer eerder is geweest. In 1997 won Mario Cipollini hier, niet mis. In 1985 was de winnaar dan weer iets minder inspirerend, de altijd lusteloos brabbelende Frank Hoste. Dertig jaar eerder won de vorig jaar overleden Giuseppe Minardi in Cervia, een van zijn zes ritzeges in de Giro. Ieder jaar één, netjes. In Cervia hebben ze net als in Cesenatico een kanaaltje met bootjes, niks mis mee. Haventje ook, met allemaal restaurantjes. De stad ligt aan de kust, maar aan de andere kant van de stad ligt ook nog een zoutmeer. Er is blijkbaar een spa in Cervia, waar ze gretig gebruik maken van dat zoute water. Midden in de stad staat de Torre San Michele, grappig torentje. Ze hebben hier ook dennenbossen, is dat niet geweldig? Verder ja, kweenie. Paar kerkjes enzo. Provincie Ravenna, regio Emilia-Romagna, voor de volledigheid. Toch blijkbaar een vrij populaire plak, alleen al vanwege het aanwezige strand. Ze organiseren hier ook een Ironman, allememaggies. Prima afrondend feitje.



De eerste 100 kilometer ga ik daadwerkelijk een keer beknopt bespreken, het heeft geen zin om hier veel over te vertellen. We rijden continu over brede en rechte wegen, vooral langs open velden. Af en toe komen we wat rotondes tegen, heel sporadisch een paar bochten. Soms rijden we door of langs een stad, zoals Ravenna. Na 20 kilometer koers rijden we met een boog om Ravenna heen, de stad waar Cavendish in 2011 nog een rit won. Prima stad wel, maar we blijven op de ring aan de buitenrand van de stad. We vervolgen onze weg door de vlakte en rijden na een kilometer of 50 over een bruggetje. Hier bevinden we ons in de buurt van het natuurpark van de Po-delta, gruwelijke shit natuurlijk. Beetje water, beetje planten enzo. De renners zien vooral lange rechte wegen. Eindeloos, ein-de-loos. Oké, af en toe komen we ook een dorpje tegen. In Portomaggiore komen we zelfs wat bochten tegen, gekkenwerk. Tegen deze tijd hebben we de hoofdweg verlaten en fietsen we over een wat alternatievere weg verder, maar het blijft vrij breed en vooral vlak. Af en toe wat bochtjes, maarja, toch wel gewoon een troosteloze tocht. Waarschijnlijk ook nog eens tegenwind gedurende het grootste deel van de rit. Alleen in de buurt van Ferrara slaan we een keer linksaf, waarna er een paar kilometer wind schuin in de rug zou kunnen staan tot in Malborghetto di Coreggio. Hier slaan we dan weer linksaf, waarna we eigenlijk gewoon rechtdoor gaan fietsen richting Rovigno, waar na 118 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. In de laatste kilometers voor Rovigno rijden we over de Po, zoals iedereen weet de verschrikkelijkste rivier van Europa. Dit eerste deel van de rit had leuk kunnen worden als het hard zou waaien, want wat komen we veel open velden tegen zeg. Maarja, het waait waarschijnlijk niet hard en de wind die er staat komt vooral vanuit het noorden, dus dit wordt kut. Zou de tv niet te vroeg aanzetten. Rovigo is overigens wel een leuk stadje hoor, tijdens de tocht door het centrum fietsen we onder meer langs deze torentjes.



Na de enigszins bochtige passage in Rovigo komen we aan de rand van de stad een paar rotondes tegen, daarna rijden we weer vooral rechtdoor verder over een brede en vlakke weg. Na een tijdje rijden we over de Adige, kicken meccanobruggetje wel hoor. Nou, daarna ook weer rechtdoor, blablabla. Pas als we bijna in Monselice zijn, onze finishplaats van vandaag, pakken we een paar bochtjes mee. We verlaten de hoofdweg tijdelijk voor een volstrekt overbodige omweg richting Pozzonovo, even gezocht of daar een plausibele reden voor valt te vinden maar nee. Paar kilometer over een smallere en veel bochtigere weg, vooral veel akkers weer tussendoor en af en toe een dorpje. Nouja, een tijdje later komen we weer terug uit op de hoofdweg en fietsen we het centrum van Monselice binnen. Een rotonde en een bocht later kruisen we de weg waar we over heel wat kilometers weer langs gaan komen. Een slimme renner gaat bij deze kruising snel naar links, ben je toch maar mooi van deze rit af. De brave jongens gaan naar rechts en verlaten vervolgens Monselice na een aantal rotondes weer. Ze fietsen bijna langs het lokale kasteel, over een weg die is voorzien van steentjes. Schijnt strafbaar te zijn om in een Italiaans centrum asfalt neer te leggen, begin ik te vermoeden. Bij het verlaten van de stad komen we wat restanten van de stadsmuur tegen, ook lachen. Daarna rijden we een kilometer of zeven rechtdoor richting Battaglia Terme, het is nog steeds vlak. In dit thermenstadje slaan we linksaf en rijden we via een brug over het kanaal waar we al een aantal kilometer naast lopen zitten te fietsen. Na de brug komen we nog een aantal bochten tegen, plus een tunneltje met een vangrail in het midden van de weg. Even verderop gaat het bij een rotonde naar rechts en dan zijn we vertrokken richting het volgende thermengedoe. Het gaat vier kilometer overwegend rechtdoor over een brede en vlakke weg richting Galzignano Terme. Hier komen we na 155 kilometer aan, het is tijd voor de tweede tussensprint van de dag.



Na een rotonde slaan we even verderop rechtsaf, waarna er gesprint gaat worden. Of niet, die tussensprintjes doen er niet echt toe. In de buurt van Battaglia en Galzignano Terme heb je een aantal hotelletjes, een golfbaan en ook de Villa Barbarigo, waarvan bovenstaande foto deel uitmaakt. Kicken gebouw met een kicken tuintje erbij, heel sick. Buiten Galzignano Terme rijden we verder richting Torreglia, over een weg die plots bijzonder bochtig wordt. We krijgen zowaar ook met de eerste hoogteverschillen van de dag te maken, het gaat een meter of 700 omhoog ofzo. Daarna gaat het een kilometer naar beneden, met vijf tornanti onderweg. Zomaar uit het niets haarspeldbochtjes, na een dag zonder sturen. Als we de bochtjes achter ons laten rijden we kort rechtdoor, vlak voor we Torreglia binnenfietsen volgt er dan een bocht naar links. Na deze bocht begint de eerste echte klim van de dag, de eerste van twee muurtjes in het slot van de rit. Het gaat best scherp naar links, de weg wordt plots een stuk smaller en het asfalt laat ineens te wensen over. Il Roccolo is begonnen, een naam om angst van te krijgen. Vier kilometer aan 8% gemiddeld, ja, dat verdient wel zo'n naam. Na een vals platte halve kilometer gaat het in de volgende halve kilometer aan 7% omhoog, waarna we zelfs aan 10% gemiddeld gaan klimmen. Steilste stuk van 20%, helemaal dolletjes. Smerig steil, smerig bochtig, smerig bossig. Je vraagt je toch altijd af hoe ze al die geitenpaden gevonden krijgen, hebben ze in dit geval echt hun best voor moeten doen gok ik. Na de steile muur slaan we twee keer achter elkaar linksaf, we komen nu op een bredere en beter geasfalteerde weg terecht. De percentages zakken danig, het gaat een halve kilometer aan 5% omhoog. Daarna gaat het toch weer wat steiler omhoog, een kilometer aan 8% gemiddeld, om en nabij. We slaan weer eens linksaf, verlaten de brede weg en gaan weer aan een smal weggetje dat smerig steil omhoog gaat beginnen. In het laatste deel van de klim richting Roccolo gaat het nog eens een kilometer aan 11% omhoog, hihi. Het profiel van de organisatie rept zelfs van 13%, maar da's een typefoutje lijkt het. Gelukkig hebben we die 13% ook helemaal niet nodig, 11% is al lastig genoeg. Via een aantal loeiend steile haarspeldbochtjes banen we ons een weg naar boven over de Via Roccolo. Na 162,5 kilometer komen we boven op deze klim van de vierde categorie, die categorieën blijven gek in Italië. Op de top is een restaurant te vinden, even verderop komen we ook dit soort dingetjes tegen weet je wel.




We bevinden ons in de Colli Euganei, wat op zich geen misdaad is. Na de Roccolo dalen we af richting de Passo Roverello. Twee kilometer lang gaan we naar beneden over een niet al te brede weg, dit deel van de afdaling is nog wel een beetje tricky. Paar stevige bochtjes wel, uiteindelijk. Even verderop komen we uit bij de pasovergang, hier wordt de weg een beetje breder. Vervolgens dalen we de Passo Roverello helemaal af richting Faedo, het gaat nog eens twee kilometer naar beneden. Tussen de wijngaarden door dalen we af, vooral als we bijna in Faedo zijn komen we een paar scherpe bochten tegen. Na de laatste bocht in Faedo fietsen we twee kilometer redelijk rechtdoor over een zo goed als vlakke weg richting Fontanafredda. Het loopt een beetje naar beneden, bijna niet merkbaar. In Fontanafredda slaan we meteen linksaf, daarna rijden we twee kilometer rechtdoor richting Cinto Euganeo. Na een vlak stuk gaat het een kilometertje vals plat omhoog, waarna een korte maar nijdige afdaling volgt. We stormen Cinto Euganeo binnen, waar er kort achter elkaar twee linke bochten volgen in dalende lijn. Eerst scherp naar links, daarna nog scherper naar rechts. Linke boel, maar na die tweede bocht is het wel meteen weer vlak. Het gaat een halve kilometer rechtdoor, daarna slaan we een rotonde linksaf. Hierna gaat het eigenlijk gewoon drie kilometer rechtdoor over een vlakke weg, prima. Tijdens het rijden door de Colli Euganei zijn we links en rechts van de weg al een aantal keer een steile weg tegengekomen, die we tot nu toe allemaal over hebben geslagen. Een licht vermoeden van beflikkering, toch wel. Ze hadden deze rit makkelijk een stuk moeilijker kunnen maken, maar blijkbaar wilden ze het voor iedereen toch een beetje speelbaar houden. Cyclingmastertechnisch gezien zijn ze bij RCS dus gigantische klootzakken. Enfin, na die drie kilometer rechtdoor slaan we in het dorpje Rivadolmo linksaf en beginnen we wél aan zo'n steile muur. Direct gaat het aan 10% omhoog, dat staat ook op een bord langs de kant van de weg. De weg wordt smal en het asfalt iets minder, terwijl we twee kilometer lang min of meer rechtdoor fietsen. Een klimmetje zonder bochten, weer eens wat anders. We komen boven uit in Calaone, waar weinig bergpunten te verdienen zijn aangezien het maar een bergje van de vierde categorie is. Twee kilometer aan 10% gemiddeld, aan het eind van de eerste kilometer van de klim worden we nog getrakteerd op een iets steiler stuk, 18% zelfs volgens het roadbook, in de volgende kilometer is het dan weer iets makkelijker richting de top. Alsnog moeilijk, straffen toebak.




De top van de klim naar Calaone bereiken we na 176 kilometer, op 16 kilometer van de finish. Bij het binnenfietsen van het dorp slaan we direct rechtsaf, waarna er een afdaling van 4,5 kilometer richting Este volgt. Na de bocht in Calaone wordt de weg een stuk breder, dat maakt het verhaal alvast een stuk makkelijker. We komen een aantal haarspeldbochten tegen, maar aangezien het eigenlijk niet eens zo steil naar beneden gaat stelt het eigenlijk allemaal geen klote voor. Nee, makkelijke afdaling. Beneden in Este fietsen we langs een kasteel jonguh, sooooooooooowwww boem koekoek. Als zelfs kicken de lading amper denkt weet je wel hoe laat het is, zeker?



Voorbij de muren van het kasteel slaan de renners bij een rotonde linksaf. Het is nu nog iets meer dan 11 kilometer vlak tot aan de finish, dan weten jullie dat vast. Na de rotonde gaat het drie kilometer vooral rechtdoor richting Baone, waar we rechtsaf slaan. In de vier kilometer daarna rijden we door vier dorpjes, waar we wel wat bochten tegenkomen maar al bij al is het toch een vrij makkelijke finale. Brede en vlakke wegen, hoewel, in die dorpjes gaat het stiekem toch nog een paar meter vals plat omhoog. Die bochten zijn dan wel weer in het voordeel van een eventuele aanvaller, al zijn er ook wat langere stukken rechtdoor langs de wijnranken. Op vijf kilometer van de finish slaan we rechtsaf, daarna rijden we over een nog bredere weg Monselice voor de tweede keer vandaag binnen. Het gaat twee kilometer rechtdoor, tot op drie kilometer van het eind. In de tussenliggende kilometers komen we een rotonde tegen, verder niets. We rijden onder de spoorbrug door, waar het iets smaller wordt, en slaan vervolgens op 2,5 kilometer van het eind scherp rechtsaf. Even verderop gaat het flauw naar links, daarna rijden we over een bruggetje. Voorbij de brug slaan we rechtsaf bij een rotonde en een spuuglelijke kerk, het is nu nog twee kilometer fietsen tot de finish. Tot op 700 meter van de streep rijden de renners nu rechtdoor, met uitzondering van wat flauwe bochtjes. Het gaat hierna scherp naar links, terwijl de weg ook tijdelijk wat smaller wordt. Dit is wel de laatste bocht van de dag, we rijden rechtdoor richting de finish over een brede en vlakke weg.




We finishen in Monselice, en dat is een unicum. De Giro was hier nog nooit, in dit stadje met 17.000 inwoners. Er komt een voormalig wielrenner uit Monselice, Mirko Rossato. Meer dan 20 jaar geleden won hij in hetzelfde jaar ritten in Langkawi en Oostenrijk, dan ben je wel een type renner waar we heden ten dage fan van zouden zijn. Wikipedia heeft een beschrijving van Monselice waar ik verder niks aan toe durf te voegen:

quote:

Monselice is een stad in de Italiaanse regio Veneto en behoort tot de provincie Padua.

Deze plaats aan de voet van Euganische Heuvels wordt al sinds de bronstijd bewoond. In de 7de eeuw werd het Mons Silicis door de Longobarden veroverd. In de 11de eeuw werd Monselice een vrije comune, maar het werd al snel bezet door Ezzelino da Romano III, plaatsvervanger van Frederik II. Vanaf 1405 maakt Monselice deel uit van de Venetiaanse Republiek.

Op de Colle della Rocca bouwde de Venetiaanse patriciër Pietro Duodo (1554–1610) een grote villa. In 1605 verkreeg hij pauselijke toestemming voor een bijzonder project, het Santuario Giubilare delle Sette Chiese. Op de weg die stijgt naar het plein voor de villa en de San Giorgio, liet Duodo zijn architect Vincenzo Scamozzi zes kapellen bouwen. De zeven gebedshuizen kregen de naam van de Zeven pelgrimskerken van Rome, die binnen afgebeeld waren door de schilder Jacopo Palma il Giovane. Een bul van paus Paulus V verzekerde pelgrims dat een bezoek aan deze Sette Chiese dezelfde volle aflaat opleverde als een bezoek aan de basilieken van Rome. Vandaar de Latijnse inscriptie Romanis Basilicis Pares die boven het portaal van de Via Romana is aangebracht.

Het deels ommuurde historische centrum van Monselice ligt ten westen van het Canale Bisatto. Het hart van de stad wordt gevormd door het Piazza Mazzini waar de robuuste Torre Civica uit 1244 staat. Andere belangrijke monumenten in het centrum zijn de oude kathedraal uit 1256, het middeleeuwse kasteel Ca' Marcello en de kerk Santo Stefano uit de 16de eeuw.

Ten westen van de stad liggen de Euganische Heuvels, een groep uitgedoofde vulkanen midden in de Povlakte. Het gebied kent een bijzondere flora en fauna en is daarom in 1989 door de regionale regering uitgeroepen tot natuurreservaat.

Monselice ligt aan de snelweg A13 en een spoorweg, die de verbinding vormen tussen Bologna en Padua. Het heeft verder een spoorverbinding met Mantua.

De Engelse Wikipedia begint helemaal enthousiast, met de volgende kwoot:

quote:

"Monselice is the most picturesque town I have seen in Italy. It has an old ruin of a castle upon the hill and thence commands a beautiful and extraordinary view. It lies in the wide plain – a dead level – whereon Ferrara, Bologna, Rovigo, Este, Padua stand and even Venice we could dimly see in the horizon rising with her tiara of proud towers. What a walk and what a wide delightful picture. To Venice 38 miles."

(Ralph Waldo Emerson, Journals, [31 May 1833])

Monselice dus. Gaaf.



In startplaats Cervia gaat het niet echt warm worden. We komen niet veel verder dan 14 graden in de middag, terwijl het ook nog eens schijnt te gaan regenen. Dat is dan weer het nadeel van fietsen in oktober, het is een bijzonder gure Giro aan het worden. Er staat redelijk wat wind vanuit het noorden/noordwesten. Vooral tegenwind tijdens het grootste deel van de rit. Op een bepaald punt staat het heel kort even schuin in de rug, maar we zullen er maar niet veel van verwachten. In Monselice zou het iets warmer moeten zijn, 16 graden. Minder kans op regen, de regenjasjes kunnen misschien wel uit als we in de buurt van de stad komen. Ook minder wind, klein beetje vanuit het noorden. Dan hebben we 'm in de finale in ieder geval niet tegen, scheelt weer. Beginnen doen we om 11:50, na een neutralisatie van 10 minuten. Eurosport is er uiteraard om 12:25 weer bij, we missen het eerste half uur van de rit dus. Jammer, dan missen we dus het onstaan van de mongolenvlucht van Bais en Frapporti. Of wordt het vandaag toch iets spannender? Valt niet uit te sluiten. De finish volgt in ieder geval weer vroeg, tussen 16:11 en 16:39.



Dit zou zomaar weer een dag voor de vluchters kunnen zijn. Als ze bij FDJ goed het profiel bestuderen gaan ze sowieso niet rijden. Dit is te zwaar voor Demare, zonder enige twijfel. Misschien zelfs te zwaar voor Sagan, als ze echt hard rijden op die klimmetjes. De vraag is dan weer wie dat gaat doen. NTT zal nu wel even een snipperdag nemen, lijkt me. Sowieso verwacht ik redelijk veel snipperdagen, hierna volgt namelijk de tijdrit. De klassementsrenners gaan dus sowieso niets doen. Dan moeten we kijken naar de sprinters, het liefst de beter klimmende sprinters. Gaat Bora de hele dag op kop rijden? Kan, maar het lijkt me ook weer geen gegeven. Tegenwind gedurende de dag is dan wel weer jammer voor de vluchters, daardoor wordt de rit een stuk makkelijker te controleren. Misschien gaat Deceuninck wel even in trollmodus om Honore te laten winnen, alles kan. Een punt dat we trouwens ook niet mogen onderschatten: het is al een paar dagen koud. Nat ook. De renners hebben het niet zo naar hun zin, dat kan er ook voor zorgen dat men morgen niet veel fiducie heeft in een lange achtervolging. Even op adem komen met het oog op de tijdrit en de zware bergrit daarna. Ik denk dat ik toch maar voor de vluchters ga, twee vluchters om precies te zijn.
1. Bais. De beste van het gouden mongolenvluchtkoppel. Vandaag wordt de dag van Bais, de Cima van 2020.
2. Frapporti. De slechtste van het gouden mongolenvluchtkoppel. Vandaag wordt wederom niet zijn dag, maar hij heeft wel weer enorm zijn best gedaan.

3. Sagan. Wint voor de vorm het sprintje van de achtervolgende groep.
4. Honore. Ja, Honore. Ik zou soms ook wel eens een dag willen profiteren van de Patbonus. Dan krijg je pas helemaal sterke voorbeschouwingen.
5. Swift. Narvaez heeft z'n ding gedaan, nu kan ik eindelijk overstappen naar Klimmer Swift.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 16-10-2020 02:29:52 ]

Geen Bais en geen Frapporti in de kopgroep, dat is toch bedrog?

Israhel, voor wie, voor wat?

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 12:46 schreef franklop het volgende:

[..]

Jeroen gokt voor een 6e plek van Cimolai

Zet er een 0 achter en we komen ergens.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 12:49 schreef Leonos het volgende:
Iemand een idee wat nou die red zone is?

Ja. Onzin.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 13:26 schreef Dale__Cooper het volgende:
"Iedereen buiten Harm en Thomas mag vandaag meeschuiven", vertelde ploegleider Frederik Willems

Hebben we een nieuwe kantoorklerk?

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 15:23 schreef showtimer het volgende:
Almhof heeft een slechte dag

Het is eerder noemenswaardig als hij een goede dag heeft.

Dit was grappig.

Ballerini mag wel lossen.

Jeroen leest mijn voorbeschouwingen niet, erg pijnlijk. Die 13,4% is een foutje.

Ach, Harm.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 15:37 schreef Faraday01 het volgende:
Stevige klim voor 4e categorie

In Frankrijk zou dit tweede categorie zijn ofzo.

Dat moet harder Valerio.

Ah, Diego.

Samitier met z'n domme hoofd.

Geen Tao aan vast te knopen.

Sagan, Battaglin en Felline niet eens zo ver.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 15:58 schreef Belgosome het volgende:
Ulissi zit nog bij Almeida, toch?

Ja.

Zijn Britse landgenoot.

Hebben jullie ook wel eens een berendag?

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 16:03 schreef WAvanBuren het volgende:

[..]

Gisteren nog, 4x gemasturbeerd .

Op het eind kwam er alleen nog maar stof uit?

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 16:05 schreef Dale__Cooper het volgende:
Honore wordt gespaard?

Laten we het hopen.

Felline was al niet mee.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2020 16:07 schreef wimderon het volgende:
Erkend hardrijders Knox en Masnada lopen alleen maar uit op Castroviejo en co.

Ja, dat is wel lichtelijk bijzonder.

Purnsteiner.

Drie op een rij.