[Etappe 20] Lure - La Planche des Belles Filles (ITT) #5 Evenecar

Etappe 20: Lure - La Planche des Belles Filles, 36,2 km (ITT)

Een van de eerste aanvallers van de dag was Remi Cavagna, de erkende hardrijder van Deceuninck-Quick Step. Remi heeft soms zo'n dag dat hij op kop begint te rijden en dat niemand hem bij kan houden, dit was wel zo'n dag. Een paar jongens gingen in de achtervolging, maar kwam er totaal niet bij. Een groepje van vijf, met daarin onder meer Van Baarle, Barthe en Guillaume Martin. Die laatste deed een wanhopige poging om nog wat tijd goed te maken in het algemeen klassement, maar zag al snel de zinloosheid in van zijn onderneming. Bora begon al vrij snel op kop te rijden, samen met Sunweb. De boel werd dus gecontroleerd, de groep Martin kwam daarmee in een pijnlijke chasse patate terecht. Martin liet zich dan maar terugzakken, Barthe even later ook. Ook Van Baarle en co werden ingerekend, waardoor we moeten kijken naar Cavagna als eenzame koploper. Een voorsprong van tweeëneenhalve minuut, meer kreeg hij nooit. Pöstlberger werd ondertussen door een bij in zijn mond gestoken, waarna hij wegens een allergische reactie moest opgeven. Toch wel de grootste sensatie van de dag, tot aan de finale gebeurde er niet veel meer. Pas op een kilometer of 50 van het eind gebeurde er eens iets, de rit werd iets heuvelachtiger en dat was het signaal voor een aantal renners om in de aanval te gaan. Rolland, Cosnefroy en een zeer actieve Luke Rowe sprongen achter Cavagna aan, die ondertussen nog maar een minuut voorsprong had. De tussensprint kwam er ook bijna aan, daar werd er weer ouderwets gesprint door het vermakelijke trio Bennett, Sagan en Morkov. Sagan was Morkov eindelijk een keer te snel af, maar Bennett verslaan lukte weer niet. Na de tussensprint hadden ze een mooi gaatje op het peloton, een goede reden om door te rijden. Dat probeerde men dan ook. Asgreen was ook mee, een prima motor. Bij Sunweb waren ze daar dan weer niet erg fan van, ze besloten snel te gaan rijden in het peloton. Even later maakte een renner van Sunweb de oversteek, daarna had die groep eigenlijk prima door kunnen rijden. Deden ze niet, ze hielden de benen stil en werden weer opgeslokt. Ook omdat Jumbo weer eens tempo begon te maken, niemand weet waarom.

Cavagna was ondertussen ook ingelopen, hij had eventueel nog als bruggenhoofd kunnen functioneren maar het was al bij al een zinloze inspanning. In het peloton bleef het ondertussen onrustig, op een kilometer of 30 van het eind regende het weer nieuwe aanvalspogingen. Het heuvelachtige parcours zorgde ervoor dat we toch nog wat koers te zien kregen. Onder meer local hero Perichon waagde een poging, maar het waren vooral de sprinters die de show stalen. Bennett, Sagan, Mezgec, Trentin, allemaal in de aanval. Ewan ook, maar dan van achteren. Eens te meer bewezen dat de Australiaan een belediging voor de edele wielersport is. Uiteindelijk ontstond er vooraan een kopgroep van een man of 12, met liefst vier (!) landgenoten. Naesen, Stuyven, Van Avermaet en Devenyns, een dommer gezelschap ga je zelden bij elkaar verzamelen. Dat lieten ze in de finale ook wel zien, allemachtig wat een onkunde. Al lag dat niet puur aan de landgenoten, ook de andere renners blonken niet uit in intelligentie. Kan iemand mij bijvoorbeeld vertellen waar Trentin in jozefsnaam mee bezig is? Al deed hij het alsnog beter dan Boasson Hagen, Hofstetter en Coquard, die reden mooi met z'n drieën in de chasse patate. Te laat gereageerd, wat toch altijd knap is als 12 renners vertrekken waaronder een aantal sprinters. Die groene trui zou toch niet zo moeilijk te spotten moeten zijn. In het peloton zagen we dat Lotto-Soudal een poging waagde om het verschil kleiner te maken, maar als Frederik Frison op kop komt loopt de voorsprong van de koplopers alleen maar op. Dus kwam De Gendt snel naar voren gereden om zijn ploeggenoten te vertellen dat het geen enkele zin had. Een finale met 12 renners dus. Op een van de laatste klimmetjes van de dag deed Trentin een ultieme poging om weg te rijden, maar Sagan liet hem niet rijden. Dat ging meer om de groene trui dan om de ritzege, behoorlijk gênante taferelen eigenlijk wel. Bennett zat dan weer de hele tijd in het wiel van Sagan, het verdedigen van de groene trui maakt van hem een panische mens.

Na de demarrage van Trentin viel het even stil, het geschikte moment voor Kragh Andersen om aan te vallen. Een serieuze demarrage, hij ging vol aan en de rest keek toe. Achteraf gezien een bijzonder moment, zeker als je de uitspraken van Naesen hoort. Sunweb maakt zich er niet populairder op. Ze zijn altijd mee, maar ze rijden nooit. Waarschijnlijk daardoor kon Kragh Andersen op dat moment versnellen, tot nu toe moeten we het dus vooral slim noemen. Al vraag ik me wel af waarom de organisatie daarna niet meer op gang kwam. Toch het ongebreidelde amateurisme van het wielrennen, daar pakt Sunweb de winst. Je kan van de ploeg zeggen wat je wil, maar ze hebben altijd een duidelijk plan. Een ploeg als CCC heeft dat niet. Van Avermaet voor Trentin, Trentin voor Van Avermaet? Dat maakt tijdens zo'n rit met een hectische finale al het verschil van de wereld. Mitchelton en Deceuninck-Quick Step hadden ook nog een koppeltje, maar er werd nooit meer vol gereden. Het waren vooral kansloze demarrages, die nergens op sloegen. Kragh Andersen bleef ondertussen maar gaan, zijn voorsprong liep snel op naar een halve minuut, later zelfs naar een volle minuut. Niemand zou meer in de buurt komen. Zijn tweede ritzege, de derde voor Sunweb. Alle lof, maar dit soort grapjes moeten ze blijkbaar niet te vaak gaan uithalen. Daarachter won Mezgec de sprint van een achtervolgend groepje, waar alles nog uit elkaar werd gereden. De landgenoten werden drie, vier en vijf, ze worden bedankt voor niets. Even verderop klopte Bennett Sagan nog maar eens, de groene trui kan hem nu echt helemaal niet meer ontgaan zou je zeggen. Voor het peloton werd het toch nog een rustige finale, ze kwamen bijna acht minuten later rustig bollend over de finish. Wel weer een verrassende rit uiteindelijk. Dit soort ontwikkelingen hebben we nu al een aantal keer gezien, kwam in het verleden voor mijn gevoel veel midner vaak voor. De rit beginnen met een kleine kopgroep, die ver van de finish wordt ingerekend waarna er allerlei nieuwe aanvallen plaatsvinden. Het nieuwe wielrennen? Tijdens deze Tour in ieder geval wel. Ik moet er nog even aan wennen, toch iets om bij de voorspellingen in de toekomst ook rekening mee te houden. Na deze rit, die dan toch niet eindigde in een massasprint, gaan we verder met de tijdrit. De enige tijdrit van deze Tour, eigenlijk een schande. Een gimmicktijdrit ook nog eens. Eerst 30 kilometer vlak en dan een aankomst bergop bij het onvermijdelijke La Planche des Belles Filles. We zitten er niet op te wachten en we dringen er ook niet op aan. Bij het nieuwe wielrennen hoort ook dat we steeds minder tijdritkilometers hebben, en als er dan een keer een tijdrit is mag het parcours ook nog eens niet helemaal vlak zijn. Die ontwikkeling mag ondertussen wel een keer stoppen hoor. Al had het dit jaar niets uitgemaakt, aangezien er aan Jumbo toch niets te doen was. Ze gaan nu voor een clean sweep, dat noteren we alvast met potlood.

Na een lange verplaatsing van 150 kilometer bevinden we ons in Lure, een stadje met 8500 inwoners in het departement Haute-Saône. De Tour is hier voor het eerst, Lure heeft de Tour dus nog nooit eerder weten te lokken. In Lure proberen ze zich Thibaut Pinot toe te eigenen, dat valt te lezen in het roadbook. De Franse Wikipedia beweert bovendien dat Pinot hier geboren is. Terwijl Pinot volgens zijn eigen site nochtans in Mélisey geboren en getogen is, zijn echte woonplaats gaan we tijdens deze tijdrit uitgebreid in beeld zien. Georges Colomb, ook wel bekend als Christophe, kwam dan wel weer echt uit Lure. De bedenker van het stripboek Les Facéties du Sapeur Camember. Zou bekend moeten zijn, mij zegt het niets. Romain Hamouna heb ik dan wel weer eens van gehoord, dat is een voetballer die al een eeuwigheid voor Saint-Étienne speelt. Ik vrees dat Lure verder een niet bijster interessante stad is. Er is een oud benedictijnerklooster, alwaar nu de subprefectuur van de Haute-Saône gevestigd is. Daarnaast staat er een standbeeld van de Sauper Camember in het centrum, dit is een stadje voor de echte sappelaars. Tegenwoordig moeten ze het hier vooral van de locatie hebben, aan de voet van de Vogezen. In de buurt van de ballonnetjes, daar komt vast wat volk op af. Ook in de buurt van de duizend vijvers, formidabel. Er is hier verder vooral industrie, daarnaast moet je hier zijn als je wat spullen nodig hebt. Toch een van de grotere plaatsen in deze omgeving, dus voor de winkels maar ook voor het ziekenhuis moet je hier zijn. Om het geheel toch nog enig sjeu te geven wil ik deze passage op Wikipedia niet onvermeld laten: Het motto van de stad is " Undique nos tuere", wat zich vertaalt naar "Bescherm ons overal". Dit motto kan worden begrepen door het te koppelen aan de historische feiten die bekend zijn op deze plaatsen, die door de eeuwen heen hebben geleden onder plunderingen en invallen door opeenvolgende indringers. Geen zorgen, er valt tegenwoordig niets meer te plunderen.

De tijdrit start aan de rand van een grote parkeerplaats in het midden van het centrum van Lure. De precieze startlocatie is een een onooglijk straatje, langs het lokale lyceum. Na amper 100 meter volgt de eerste bocht van de tijdrit al, de renners slaan linksaf. Een kleine 200 meter later slaan ze dan weer rechtsaf, terwijl ze langs de verpauperde façades van Lure fietsen. Meter of 150 later weer een nieuwe bocht, opnieuw naar rechts. Geen begin om meteen in je ritme te komen, al wordt het nu beter. Het gaat 500 meter rechtdoor in de winkelstraat van Lure, daarna gaat het naar rechts. We verlaten Lure via een weg die een kilometer zo goed als rechtdoor zal gaan, waarna we kort achter elkaar drie rotondes tegenkomen. Bij de eerste rotonde gaat het schuin naar links, bij de tweede schuin naar rechts en bij de derde rechtdoor. Voorbij die laatste rotonde gaat het een kilometer of drie rechtdoor tot in Saint-Germain. We rijden over een brede weg die deels door een bos loopt. In het bos gaat het licht omhoog, eenmaal buiten het bos gaat het een kilometer lichtjes naar beneden. In Saint-Germain pakken we vervolgens wat flauwe bochtjes mee, maar ik denk niet dat de renners hier veel hoeven te sturen. Hooguit opletten voor een drempeltje, dat is het wel. Buiten het dorp wordt het nog makkelijker, het gaat vijf kilometer vooral rechtdoor richting Mélisey. Aan de rand van Saint-Germain komen we een rotonde tegen waar amper gestuurd hoeft te worden, daarna dus rechtdoor naar Mélisey. Een klein stukje vals plat omhoog, maar het is vooral vlak. Aan de buitenrand van Mélisey komen we weer een rotonde tegen, een wat flinkere variant. Na deze rotonde rijden we rechtdoor Mélisey in, op een flauwe bocht naar rechts na. We fietsen langs het Collège des Mille Etans, de voormalige school van Thibaut Pinot. Zijn gezicht hangt pontificaal op een spandoek aan de muur, ze zijn in Mélisey bijzonder trots op hun meest bekende inwoner. Thibaut werd hier geboren en woont er nog steeds. Vader Régis is burgemeester van dit kleine dorpje met amper 1700 inwoners. Na 9,1 kilometer fietsen we door dit dorp, het had een prachtige doortocht voor Pinot moeten zijn. Men droomde natuurlijk van een gele Thibaut, wraak na de rampzalige afloop van de vorige Tour. Deze Tour was minstens zo rampzalig, als pleister op de wonde is Thibaut nog wel aanwezig zodat hij familie en vrienden kan begroeten. Dat kan hij overigens wel vaker doen, sinds we bijna jaarlijks aankomen op La Planche des Belles Filles zijn we al vaker door Mélisey gereden.

Naast Thibaut Pinot hebben we ook nog Julien Pinot, de oudere broer. Is werkzaam bij Groupama-FDJ als trainer, goede connecties hebben is altijd mooi meegenomen. In het centrum van Mélisey fietsen we voorbij het behoorlijk lelijke gemeentehuis een paar bochten tegemoet. Scherp bochtje naar links en daarna een makkelijkere naar rechts, vervolgens verlaten we Mélisey en rijden we een tijd verder door het land van de duizend vijvers. Zo noemen ze het hier in de buurt, er zijn ook daadwerkelijk veel vijvertjes te vinden, alleen niet direct langs de kant van de weg. Thibaut Pinot schijnt een van die vijvertjes gekocht te hebben. Daarnaast heeft ie geiten, wat een lieve jongen is het ook. Te lief, maar dat maakt hem dan natuurlijk weer extra populair. Het gaat twee kilometer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg, alleen wat flauwe bochten onderweg. Als de rivier Ognon in beeld komt slaan de renners scherp rechtsaf, ze rijden over een bruggetje en gaan op weg naar het eerste tussenpunt. De eerste tussentijd krijgen we te horen na 14,5 kilometer, in het gehucht Le Raddon. Bij een bushokje ligt de streep, aan het eind van het vlakke gedeelte. Het was nog een kilometer vlak, maar voorbij het eerste tussenpunt zal het een aantal kilometer omhoog gaan. Drie kilometer aan iets meer dan 3%, dat lijkt me wel ongeveer juist. Door een donker bos rijden de renners over een brede weg omhoog. Het wordt een stuk bochtiger, al kun je hier vrij eenvoudig op de grote plaat verder blijven stampen. Voorbij het gehucht Le Magny lijkt het even iets steiler te zijn, maar daarna vlakt het al vrij snel af richting Le Volvet. Buiten Le Volvet fietsen we een kilometer zo goed als rechtdoor over een toch niet al te beste weg richting Fresse. Dit stukje is wel vlak, licht dalend zelfs, maar er komt hierna nog meer aan. In Fresse hebben we inmiddels 18,1 kilometer afgewerkt, de tijdrit is precies doormidden.

In en rond Fresse komen we een paar flauwe bochtjes tegen, maar het blijft voorlopig een vrij eenvoudig parcours. We rijden dwars door het dorp over een vlakke weg, buiten het dorp komen we nog wat meer lopende bochten tegen. Het lijft nog even vlak, vooraleer we gaan klimmen naar de Col de la Chevestraye. De renners rijden een bos in, waar de bochten vrij lauwtjes blijven. Toch nog steeds vooral doorstampen, geen technisch gedoe. Het gaat anderhalve kilometer vals plat omhoog, hoewel het wel steeds iets lastiger wordt. We krijgen vervolgens een stuk van een kilometer aan 5% voorgeschoteld. Hierna wordt het even een halve kilometer vlak, waarna we door Lavet rijden. In dit dorp ligt zowaar een echte bocht, het gaat naar rechts. Zodra we de huizen achter ons laten fietsen we opnieuw een bos in, waar het nog eens twee kilometer omhoog zal gaan aan 5%. Al houden andere bronnen het op 1,8 kilometer aan 4%, dat klinkt dan weer een stuk minder interessant. Alsnog is zo'n strook tijdens een tijdrit altijd vrij vervelend, je moet er toch maar over zien te komen met je grote verzet. De weg omhoog kent wel vrij veel bochten, we komen zelfs een aantal haarspeldachtige bochten tegen. In het gehucht La Chevestraye zijn we bijna boven, maar tussen de huizen door moet er nog wat meer geklommen worden. Nog een aantal bochten ook, na de laatste huizen slaan we linksaf en rijden we rechtdoor richting de top. De top bereiken we na 24,5 kilometer bij een kruispunt waar een oorlogsmonument te vinden is. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben ze hier nog gevochten, de vijf soldaten die bij de gevechten op deze locatie om het leven kwamen worden vereerd. In 2012, toen we voor het eerst naar La Planche des Belles Filles gingen, reden we overigens ook al eens over deze weg. Wie had ooit gedacht dat we daarna jaarlijks richting die klim zouden gaan? Wel meestal via een andere route, alleen in 2017 reden we ook via Fresse en de Col de la Chevestraye naar de plank.

Na de klim gaat het twee kilometer naar beneden. Door een bos rijden we naar beneden, over een brede weg. We beginnen met twee flauwe bochten naar links, daarna volgt een lange bocht naar rechts. Blijft maar scherp doordraaien naar rechts, daarna gaat het wel 300 meter min of meer rechtdoor. Vervolgens komen we een lopende bocht naar links tegen, met direct daar weer na een scherpere bocht naar rechts. Direct daarna een stevige naar links, zo blijven we voorlopig wel aan de gang. Die bocht naar links blijft na een scherp begin een tijdje zeurend doorlopen, daarna zijn we wel bijna beneden. Een flauwe bocht richtin rechts, daarna vlak voor we Plancher-Bas bereiken nog drie flauwe bochtjes achter elkaar. Links, rechts, links. Daar kun je wel volle bak doorheen zonder te remmen, waarbij de brede weg zeker helpt. Niet overal even fantastisch asfalt, maar ik neem aan dat iedereen het hier minutieus verkent heeft. Dit mag geen problemen opleveren en al zeker niet voor verrassingen zorgen. We rijden rechtdoor Plancher-Bas in, aan het eind van deze weg slaan we linksaf. We bereiken een nog bredere weg die ons rechtdoor naar Plancher-les-Mines gaat brengen. Het is nu vlak, dat blijft zo tot in Plancher-les-Mines. Twee kilometer min of meer rechtdoor, met alleen een paar flauwe bochtjes onderweg. We rijden dwars door het centrum van Plancher-les-Mines, een dorpje waar we ondertussen bijna net zo vaak komen als in Parijs. Het enige ding is dat je in tegenstelling tot Parijs hier helemaal niet wil zijn. Eén grote grijze, grauwe, afgebladerde bende. Een verschrikking, al staan er vanwege het rijkere mijnverleden wel een paar aardige gebouwen in het centrum. Duurt niet lang meer, over een paar jaar is de boel helemaal afgebrokkeld. Voorbij de kerk in het centrum rijden we nog een tijdje tussen de huizen door, hier pakken we wat flauwe bochten mee. Vooral rechtdoor stampen toch wel, uiteindelijk. Aan de rand van het dorp gaat het een paar keer flauw naar rechts, terwijl de weg een halve kilometer omhoog gaat aan een procent of vier. Dat soort stukjes schijnen vervelend te zijn voor de renners, je komt daardoor niet echt in een ritme. In de 500 meter daarna gaat het een beetje op en af, vrij minimaal. Na een bocht naar links rijden we over een bruggetje, waarna het definitief omhoog gaat lopen. Richting de voet van de slotklim en richting het tweede tussenpunt gaat het alvast 500 meter omhoog aan 5%.

Na 30,3 kilometer komen we uit bij een kruispunt. De weg rechtdoor loopt ineens smerig steil omhoog. Daar begint de slotklim, waarschijnlijk ook het punt waar de renners van fiets gaan wisselen. Want dat gaan ze gewoon doen, geen idee waarom iedereen daar zo geheimzinnig over meent te moeten doen. Toch een minuut of 20 klimmen, de moeite van het wisselen waard. Ik zit klaar voor het gestuntel, prachtige beelden altijd. Ik heb overigens geen zin in de slotklim, want deze kloteklim heb ik de afgelopen jaren al veel te vaak gezien. En dan is het de verwachting dat we hier de komende 20 jaar iedere keer terug gaan komen. Bovendien werd het wereldkampioenschap hier nog bijna georganiseerd ook, hoe komen ze in deze vervallen regio aan zoveel geld? En als je toch zoveel geld hebt, waarom dan niet een andere berg? Ik pak de voorbeschouwing van vorig jaar er even bij hoor, hier gaan we geen moeite voor doen. Tijdens die voorbeschouwing kopieerde ik overigens weer de voorbeschouwing van 2017, om maar aan te geven dat ik er al een tijd klaar mee ben.

1f9cd

We gaan beginnen aan de ondertussen welbekende klim naar La Planche des Belles Filles. Na 2012, 2014, 2017 en 2019 zijn we hier nu voor de vijfde keer en dus weten we exact wat we kunnen verwachten. Alleen deden we vorig jaar iets geks, toen werd er nog een supersteile strook vastgeplakt aan de klim. In plaats van een normale plank een superplank, dat was lachen joh. Doen we nu niet, gewoon de originele klim die inmiddels al lang en breed niet meer origineel is. La Planche des Belles Filles is 5,9 kilometer lang, het gaat aan 8,5% gemiddeld omhoog. De klim begint meteen steil, met een kilometer aan 9,4%. Daarna zwakt het wat af richting 7%, maar vervolgens krijgen de renners te maken met twee kilometer aan 9,5%. Richting de top wordt het iets eenvoudiger, met een kilometer aan 8%, maar het venijn zat hier echt in de staart. Heel even vlakt het af, maar dan gaat het in de laatste meters aan 20% omhoog. Hier mogen jullie het mee doen hoor, ik ga dit echt niet nog een keer dit nader beschouwen, je graaft maar lekker in je eigen geheugen. Veel bochten door een donker bos, dan boven wat meer open terrein. Jullie zijn toch niet achterlijk? Eerste categorie, top na 36,2 kilometer tijdrit. De groeten.

Gooien we nog een keer dat vermoeiende verhaal over La Planche des Belles Filles online? Whatever, gewoon even knippen en plakken. Het verhaal van La Planche des Belles Filles is ondertussen ook bekend, veronderstel ik. In het kort komt het op het volgende neer: La Planche des Belles Filles heeft natuurlijk een mooi verhaal. Een legende zelfs. Tijdens de Dertigjarige Oorlog zouden Zweedse huurlingen dit gebied hebben geterroriseerd. Meisjes, die niet misbruikt wilden worden door deze wrede barbaren, vluchtten naar deze berg. Ze gingen nog liever dood dan dat ze misbruikt zouden worden. Daarom sprongen ze van het plateau naar beneden, hun dood tegemoet. Vaak kwamen ze dan in het ondergelegen meer terecht, dat de naam Étang des Belles Filles (vijver van de mooie meisjes) draagt. Of het klopt of niet, in ieder geval een bijzonder verhaal. Er is ook een beeld op de top, dat dit hele verhaal moet uitbeelden. Dit heb ik schaamteloos gekopieerd uit mijn voorbeschouwing van de rit van 2014, want als de ASO niet creatief is hoef ik het ook niet te zijn natuurlijk. Sinds de introductie van de klim in 2012 is het nu al de vijfde keer dat we hier zijn, wat ik toch ernstig veel op een overkill vindt lijken. Het is en het blijft een clowneske klim, en daarom zagen we hier in het verleden toch vooral clowneske renners winnen. Wat te denken van Froome in 2012. Na zijn totaal onverwachte doorbraak in de Vuelta van 2011 kwam hij in 2012 naar de Tour om de luitenant te spelen van Wiggins. Tijdens de eerste bergrit had hij daar lak aan en reed hij naar de overwinning, hoewel kopman Wiggins dan wel weer de gele trui pakte. In 2014 lagen alle favorieten ondertussen al op de grond en daarom kon voodoomaster Nibali probleemloos naar de overwinning rijden. Drie jaar geleden zagen we dan onze enige echte TIA schitteren als nooit tevoren. Ik heb het dan natuurlijk over Fabio Aru, die in zijn prachtige Italiaanse trui vroeg in de aanval ging. Aangezien er verder niemand reageerde reed hij zo vrij eenvoudig naar de overwinning, af en toe zit het mee. Sindsdien heeft het niet echt meer meegezeten, ook deze Tour was Aru weer een parodie op een coureur. Boven op de top van La Planche des Belles Filles ligt er overigens een skistation, dat zal de voornaamste reden zijn dat we hier tegenwoordig ieder jaar komen. Ik vond het vorig jaar al leuk geweest, en nu helemaal. Maarja, de berichten zijn dus dat we hier de komende jaren nog veel vaker gaan komen...

Al kan in deze voorbeschouwing de aankomst van vorig jaar natuurlijk niet ontbreken. Vorig jaar was La Planche des Belles Filles net iets anders, er werd nog een rampzalig steile kilometer aan het geheel toegevoegd. Het zou een rit voor de vluchters worden. Uiteindelijk bleken Giulio Ciccone en Dylan Teuns de sterkste twee vooraan te zijn. In die steile slotkilometer reed Teuns op kop, maar die Ciccone wilde maar niet breken. Hij bleef aanklampen, tot een piepje, een klein scheurtje, een lichte kraak en poef, volledig gekraakt. Dylan Teuns schudde zijn laatste vluchtgenoot af en reed met het verstand op oneindig (zoals te doen gebruikelijk) naar de finish. Een prachtige zege voor iedereens favoriete renner. Dielon, primus inter pares. Een zege voor een landgenoot, feest van Scherpenheuvel tot Londerzeel. Helaas is Dielon er nu niet bij, ondanks fantastische benen. Toch maar mooi 91e in de Dauphiné en 49e in de Tirreno, werkelijk een schande dat Bahrein hem niet heeft meegenomen. Met Dielon aan het roer waren de tegenstanders van Landa natuurlijk vissenvoer geweest. Maar afijn, gelukkig hebben we de foto's nog. Ik denk trouwens dat ik een keer niet de foto van het houtsnijwerk van zo'n mooi meisje ga plaatsen. Ze hebben hier sinds een aantal jaar ook wat andere houtsnijwerken staan. Eentje van een beer bijvoorbeeld, ook niet mis. De plank van de bruine beren.

In startplaats Lure wordt het overdag 26 graden, met een piepklein beetje kans op regen en een klein beetje wind vanuit het oosten. 10 km/u in de middag, dat is niet buitengewoon veel lijkt me. 's Ochtends een beetje vanuit het noordoosten, later op de dag meer vanuit het zuidoosten. In ieder geval vanuit het oosten, dus tegenwind. We rijden een beetje naar het noordoosten in het begin en naar het oosten in het tweede deel van de tijdrit. Een extra uitdaging, een extra voordeel voor de zwaardere en aerodynamischere jongens. Boven op La Planche des Belles Filles schijnt het ongeveer hetzelfde verhaal te zijn, alleen is het daar een beetje frisser. Op de slotklim zal de wind ook vooral tegen zijn, al fietsen we wel het grootste deel van de tijd door een bos. Lekker boeiend dus, pas in de laatste kilometer kan het enige invloed gaan hebben. Vanaf 13:00 stipt gaan we het meemaken, dan mag rode lantaarn Roger Kluge aan zijn barre tocht beginnen.

EiNtx6VXsAAkHsI?format=jpg&name=4096x4096

EiNtx6VXsAAkHsI?format=jpg&name=4096x4096

EiNtylrXYAYwRoi?format=jpg&name=4096x4096

Wij zetten de wekker voor landgenoot Wout. Om 16:36 gaat hij van start, leve Wout. ONZE Tom vertrekt om 16:58, tegen de tijd dat de piepers gekookt worden. De rest start daarna om de twee minuten. Roglic mag als laatste van start, in zijn vluchtig in elkaar geknutselde gele tijdritpak van Le Coq Sportif, zo'n C-merk dat je bij de Aktiesport in de winkel ziet liggen. Een nadeel voor zowel hem als Pogacar, zo'n amateuristisch tuniekje. Normaal zijn de pakken van Jumbo echt formidabel fantastisch en pak je er een minuut voorsprong mee per halve kilometer. Dat feest gaat nu dus niet door, om het toch nog maar een beetje spannend te kunnen houden. In het roadbook gaat men uit van een finish omstreeks 18:09, zij denken dus dat Primoz 55 minuten nodig gaat hebben voor zijn 36 kilometer. Alvast een minuut of 18 voor de klim, dan nog een minuut of 37 voor de vlakke 30 kilometer. Wie weet. De NOS is er om 13:10 bij, dat is verdomd vlug. Eurosport 1 heeft weer het altijd belachelijke motortje rijden, wie ondertussen niet meer zonder Jan en Bobbie kan is afhankelijk van de PLAYER. Sporza begint om 14:00, om een of andere reden. Niet eens direct na het onvermijdelijke nieuws, nee, er wordt eerst nog een aflevering van Dieren in Nesten geprogrammeerd. Leuk programma, maar de Tour gaat voor zou je zeggen.

Naast de vraag wie er gaat winnen is het ook de vraag hoe vaak we de naam van Pinot tegen gaan komen op de weg. Ieder jaar weer hetzelfde liedje, de hooligans uit Mélisey kalken de hele berg onder. Al hoeven ze nu misschien geen nieuwe verf aan te brengen, dat zal wel een jaar blijven plakken. Het wordt een tijdrit met een lach en een traan voor Pinot, het is dapper dat hij heeft doorgestreden tot dit moment, maar eigenlijk trok het op niets. Gelukkig komen we hier volgend jaar weer terug, haha. En het jaar daarna. En daarna. En daar weer na. En waarschijnlijk ook daar wel weer na. Als Pinot tot z'n 40e blijft koersen krijgt ie nog tien kansen, komt helemaal goed. Dit verder geheel terzijde, door met de voorspelling. Een buitengewoon eenvoudige voorspelling. Zo'n beetje alle goede tijdrijders zijn al naar huis, daar hoeven we dus geen rekening meer mee te houden. Küng is afgestapt, Castroviejo is er niet meer bij, een aantal goede tijdrijders deden op voorhand al niet mee, voila. Scheelt weer een beredenering. Is de klim aan het eind lastig genoeg om de goede tijdrijders zoveel tijd te laten verliezen dat de klassementsrenners boven komen drijven, een gedachte die rechtstreeks in de prullenbak kan. Er zijn geen goede tijdrijders meer, alleen nog goede klassementsrenners. En Wout van Aert. Op zich zijn er overigens nog wel een aantal sterke tijdrijders, met onder meer Nelson Oliveira, Kasper Asgreen, Soren Kragh Andersen en de altijd onvoorspelbare Thomas De Gendt. Daar ga ik alleen niet veel rekening mee houden, voor veel van die gasten zal de plank hetzelfde effect hebben als op de mooie meisjes. Verder is het wel nog spannend wat er gaat gebeuren voor de bergtrui. Benieuwd hoe Carapaz dat gaat aanpakken. Voor de bergpunten telt de snelste tijd bergop, gemeten na het tweede tussenpunt.
1. Roglic. Gaat hier even de puntjes op de i zetten. Rechtdoor naar school en kantoor. Zelfs met een pak dat ze bij de Intersport nog niet zouden durven te verkopen. Niets aan te doen. Uw winnaar van de Tour. De vleesgeworden degelijkheid. Sprankelen doet het niet, maar dat hoeft ook niet als je zo goed bent.
2. Dumoulin. Wel met een superduperpak, maar dat gaat alsnog niet genoeg zijn om Roglic bij te benen. Alsnog tweede, want de Jumbo's zijn veel te goed voor de rest. Hoe dat kan? Thoriumbrood en Vifit. En weegschaaltjes. Meer heeft een mens niet nodig. Daarnaast Mathieu Heijboer natuurlijk, toch wel de Wout van Aert onder de tijdrittrainers.
3. Van Aert. Wat zeg je nu R_R? Wout van Aert pas derde? Dat is toch onbestaand? Ja, dat klopt. Ik zal het even uitleggen. Direct na de start blijkt een commissaris van de UCI de fiets van Van Aert in tweeën gebroken te hebben. Met een aantal losse spaken, een scheef stuur en afgebroken zadel werkt Van Aert de tijdrit af. Hij mag niet wisselen, want Grischa Niermann neemt de taken van Merijn Zeeman over en slaat alle juryleden in elkaar. Daardoor mag hij niet in de auto zitten. De auto kan niet achter Wout van Aert aan en Wout moet derhalve de hele tijdrit staand afwerken op een kapotte fiets. Daarom pas een derde plaats, hij had hier de Tour kunnen winnen. Spijtig, hij zal toch snel naar een andere ploeg moeten gaan om nog wat van zijn carrière te maken.
4. Pogacar. Strijdend ten onder. Een leuke poging, volgend jaar komt hij terug om te winnen. Wel knap hoor, om in de schaduw van het trio van Jumbo te kunnen eindigen. Dan ben je een hele grote.
5. Porte. Als het draait is dit een enorm goede tijdrijder. Alleen het draait vaak niet. Deze Tour wel, zelfs twee lekke banden hebben hem niet uit zijn evenwicht kunnen brengen. Chapeau, Richie. Het kan dus wel. Misschien dat contract bij Ineos toch snel door de versnipperaar duwen, zijn carrière als kopman hoeft nog niet afgelopen te zijn.