R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Begin deze week is ons hondje (16) ingeslapen en gister gecremeerd. Ik heb het er enorm moeilijk mee. Was niet bij het inslapen aanwezig (m'n moeder wel, dat was echt het baasje voor de hond) en ben gewoon gaan werken de dagen erna. Ik voel me alleen enorm verdrietig en zodra ik thuis kom heb ik direct het gevoel dat ie weer om het hoekje nieuwsgierig komt kijken van wie binnenkomt. Als ik spulletjes van hem zie, zoals riempje, hondensnoepjes of haartjes, dan krijg ik direct een brok in mijn keel en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Daarnaast voel ik me enorm schuldig of ik hem wel goed heb behandeld de afgelopen 16 jaar en dat ik er geen stokje voor had moeten zetten om te proberen hem nog beter te maken van zijn aandoeningen en status.
Heeft iemand tips voor me hoe ik hiermee moet omgaan? Ik kan an sich zijn dood wel accepteren (DA was het er ook over eens) maar het schuldgevoel en de leegte die hij achterlaat niet.
En wat moet ik doen met zijn overgebleven spulletjes? (riem komt in een box vol foto's en dingetjes uit verleden)
Heeft iemand tips voor me hoe ik hiermee moet omgaan? Ik kan an sich zijn dood wel accepteren (DA was het er ook over eens) maar het schuldgevoel en de leegte die hij achterlaat niet.
En wat moet ik doen met zijn overgebleven spulletjes? (riem komt in een box vol foto's en dingetjes uit verleden)
-onnodig-
[ Bericht 97% gewijzigd door murp op 18-09-2020 16:45:00 ]
[ Bericht 97% gewijzigd door murp op 18-09-2020 16:45:00 ]
Think of how stupid the average person is, and realize half of them are stupider than that
Foto's inlijsten en ergens neerzetten waar je naar kunt kijken.
De overgebleven spulletjes bewaren op de plek waar ze altijd waren. Helpt bij het rouwproces. De tijd komt dat je daar afscheid van neemt, beslis jezelf.
Niks raars aan. Zoveel mensen hebben foto's staan van hun overleden dieren.
De overgebleven spulletjes bewaren op de plek waar ze altijd waren. Helpt bij het rouwproces. De tijd komt dat je daar afscheid van neemt, beslis jezelf.
Niks raars aan. Zoveel mensen hebben foto's staan van hun overleden dieren.
Praat over de hel en je komt er.
M'n ma heeft bijvoorbeeld z'n drinkbak direct weg gegooid. En durfde het pannetje in de koellkast waar zijn karbonade op lag ook niet aan te raken. Nu zag ze vandaag dat de ramen van de deur onder de snoetvlekjes zit, hij wachtte altijd met smart tot iemand thuis kwam (zeker mijn moeder). Ze vroeg aan mij wat ze ermee moest doen..quote:Op vrijdag 18 september 2020 16:06 schreef Scheepskok het volgende:
Foto's inlijsten en ergens neerzetten waar je naar kunt kijken.
De overgebleven spulletjes bewaren op de plek waar ze altijd waren. Helpt bij het rouwproces. De tijd komt dat je daar afscheid van neemt, beslis jezelf.
Niks raars aan. Zoveel mensen hebben foto's staan van hun overleden dieren.
Het is echt verschrikkelijk, dit heb ik bij mijn grootouders en ooms en tantes niet gehad.
wat bedoel je daarmee?quote:
Daarnaast voel ik me enorm schuldig of ik hem wel goed heb behandeld de afgelopen 16 jaar en dat ik er geen stokje voor had moeten zetten om te proberen hem nog beter te maken van zijn aandoeningen en status.
tevens is het wel familie van je, een hond. Maar het zal wel slijten.
Eigenlijk weet je vantevoren dat je hond over ca 10 of nu zelfs 16 jaar zal overlijden.
5 Ferrari's op videoband!
Maak een foto van die snoetvlekjes.quote:
[..]
M'n ma heeft bijvoorbeeld z'n drinkbak direct weg gegooid. En durfde het pannetje in de koellkast waar zijn karbonade op lag ook niet aan te raken. Nu zag ze vandaag dat de ramen van de deur onder de snoetvlekjes zit, hij wachtte altijd met smart tot iemand thuis kwam (zeker mijn moeder). Ze vroeg aan mij wat ze ermee moest doen..
Het is echt verschrikkelijk, dit heb ik bij mijn grootouders en ooms en tantes niet gehad.
En je bent nu in de rouw. Daar zijn geen regels voor. Geef het de tijd ...
Sterkte
Gewoon, of hij niks te kort gekomen is, of ik hem wel goed genoeg begreep.. En dat ik dat inslapen had moeten voorkomen zodat hij door behandeld kon worden.quote:
[..]
wat bedoel je daarmee?
tevens is het wel familie van je, een hond. Maar het zal wel slijten.
Eigenlijk weet je vantevoren dat je hond over ca 10 of nu zelfs 16 jaar zal overlijden.
Wat mankeerde hij?quote:
[..]
Gewoon, of hij niks te kort gekomen is, of ik hem wel goed genoeg begreep.. En dat ik dat inslapen had moeten voorkomen zodat hij door behandeld kon worden.
Hij was doof, kon bijna niet meer lopen, maakte doelloos rondjes in de huiskamer, staart omlaag, kopje omlaag, plaste 10/15x op een dag en even snel dronk hij het weer aan. Poepte in huis en in zijn bench (in de nacht), liep er ook doorheen. Zijn ogen zagen troebel. Hij is het laatste jaar enorm hard achteruit gegaan. Tijdens een onderzoek (bloed en urine) begin 2020 (gok ik) waren de waardes goed, alleen zijn niertjes waren iets minder. Speciale voeding gehad, kon ie niet handelen en braakte alles uit. Al leek die wel beter zijn plas op te kunnen houden in het begin. Maar omdat die zo vaak braakte, gewoon weer gegeven wat de pot schaft of brokken. En hij ging langzamerhand snel achteruit, plaste en poepte steeds vaker binnen. Uitlaten ging nu helemaal niet meer. Hij liep niet meer en zakte door z'n pootjes heen. Laatste 3/4 maanden had hij ook enorme problemen met drinken, zijn tong deed niet meer wat hij hoorde te doen.quote:
Afgelopen zondag hebben we besloten om hem nog een keer naar de dierenarts te brengen (met inslapen in ons achterhoofd), we dachten aan suikerziekte, ondanks dat zijn suikerwaarde dus goed waren in januari. Daarnaast dachten we evt. aan een hernia ofzo omdat hij de voorbije 2 jaar 3x van de trap is gevallen. 1x was ik er bij, en stormde direct de trap af. Hij had in het begin een beetje last van zn pootje maar liep een half uur later weer als vanouds.
Dus mijn ma is die dinsdag naar de DA geweest, ze hebben hem tot op teen gecontroleerd. Hij gaf geen krimp, geen pijn of wat dan ook. De DA merkte dat zijn tong inderdaad niet goed functioneerde en hij artrosis had. Toen vroeg de DA aan mijn moeder hoe ver ze wilde gaan omdat hij al oud was en wij hem niet meer terug herkende in hoe hij altijd is geweest. Zijn levensvreugde was totaal weg, en heen en weer mank sloffend naar zijn water bak en terug richting zijn mand is ook geen leven (kwam mand niet eens meer volledig in..)
Mijn moeder had toen besloten om hem in te slapen bij de DA. (300 meter van ons huis)
Toen ik thuis kwam was ik een beetje overdonderd en had er eigenlijk geen rekening mee gehouden, maar ben uiteindelijk blij dat mijn moeder toch mee is gegaan. Ze zei altijd dat ze er niet bij wilde zijn en vroeg diverse familieleden of zij dat konden doen.
De hond was echt verzot op jaar. 14 jaar lang bij haar in bed slapen. En als ze er uit ging, kwam die naar mijn bed. Hij lag altijd in mijn knielholtes
[ Bericht 1% gewijzigd door Ciclon op 18-09-2020 16:50:09 ]
Dat weten we stiekem allemaal. Het is echter zo'n leegte ineens. We zijn ook niet van plan om een nieuwe hond te nemen. Dit hondje was eigenlijk een impuls aankoop nadat we bij een tante zijn (iets grotere) zusjes hadden gezien. Dit zusje is 2 jaar geleden al overleden, helemaal blind en afgetakeld ookquote:Op vrijdag 18 september 2020 16:40 schreef maily het volgende:
Je had hem dan verder niet kunnen helpen ...
Triest voor jullie maar voor hem het beste zo.
. Jammer dat de familie door ruzie niet meer bij elkaar over de vloer kwamen. De honden hadden het altijd helemaal naar hun zin met z'n 2en. Alsof men van elkaar wist dat zij familie van elkaar waren.
Graag gedaan. Nogmaals sterkte!quote:
Ik merk dat het van me af schrijven helpt. Danku
Er is niets mooiers wat je voor een hond kan doen dan hem lief te hebben maar ook op tijd te laten gaan. Het laten inslapen van een oud en ziek hondje is de ultieme daad van liefde die je kan schenken. En het was echt duidelijk tijd! Je hondje verdiende het niet om verder af te takelen en dan uiteindelijk in miserie dood te gaan.
Het blijft natuurlijk zwaar en het gemis zal groot zijn! Hij is lang een gezinslid geweest en hij is zo te lezen heel erg goed verzorgd geweest!
En als je hondje elke ochtend bij jou kwam liggen, dan kan je er vanuit gaan dat je heel goed voor hem bent geweest
Heel veel sterkte gewenst
Het blijft natuurlijk zwaar en het gemis zal groot zijn! Hij is lang een gezinslid geweest en hij is zo te lezen heel erg goed verzorgd geweest!
En als je hondje elke ochtend bij jou kwam liggen, dan kan je er vanuit gaan dat je heel goed voor hem bent geweest
Heel veel sterkte gewenst
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Sterkte.
Er is een boek geschreven over het overlijden van een huisdier “Dan neem je toch gewoon een nieuwe”. Heb hem zelf niet gelezen maar ken mensen die er veel troost aan gehad hebben.
Het overlijden van een geliefd huisdier kan even veel gevoelens meebrengen als het overlijden van een naast familielid. Als je zelf voor de hond gezorgd hebt verandert ook je dagroutine. Bij elk uitlaatmoment besef je weer “hij is er niet meer..” Ondanks dat het even veel verdriet brengt als bij overleden mensen, wordt de rouw van een huisdier minder serieus genomen door de omgeving. Er wordt gewoon verwacht dat je gelijk aan het werk gaat. Veel praten kan je ook niet want “het was maar een dier”. Of je krijg van die misplaatste opmerkingen dat je gewoon een nieuwe kan kopen. Hierdoor kan om je huisdier rouwen veel eenzaamheid met zich meebrengen.
Toen mijn hond overleed had ik ook veel verdriet. Meer dan ik ooit bij mensen heb gehad. Gelukkig neemt verdriet met de tijd af, en komen daar veel mooie herinneringen van je hond voor in de plaats. Ik kan niet zeggen dat het verdriet helemaal verdwijnt. Opeens wordt ik herinnerd aan mijn hond doordat ik bv een foto van haar terug zie. Maar vaker heb ik dus gewoon goede herinneringen en kijk ik met een lach terug naar foto’s en filmpjes die ik van haar heb.
Er is een boek geschreven over het overlijden van een huisdier “Dan neem je toch gewoon een nieuwe”. Heb hem zelf niet gelezen maar ken mensen die er veel troost aan gehad hebben.
Het overlijden van een geliefd huisdier kan even veel gevoelens meebrengen als het overlijden van een naast familielid. Als je zelf voor de hond gezorgd hebt verandert ook je dagroutine. Bij elk uitlaatmoment besef je weer “hij is er niet meer..” Ondanks dat het even veel verdriet brengt als bij overleden mensen, wordt de rouw van een huisdier minder serieus genomen door de omgeving. Er wordt gewoon verwacht dat je gelijk aan het werk gaat. Veel praten kan je ook niet want “het was maar een dier”. Of je krijg van die misplaatste opmerkingen dat je gewoon een nieuwe kan kopen. Hierdoor kan om je huisdier rouwen veel eenzaamheid met zich meebrengen.
Toen mijn hond overleed had ik ook veel verdriet. Meer dan ik ooit bij mensen heb gehad. Gelukkig neemt verdriet met de tijd af, en komen daar veel mooie herinneringen van je hond voor in de plaats. Ik kan niet zeggen dat het verdriet helemaal verdwijnt. Opeens wordt ik herinnerd aan mijn hond doordat ik bv een foto van haar terug zie. Maar vaker heb ik dus gewoon goede herinneringen en kijk ik met een lach terug naar foto’s en filmpjes die ik van haar heb.
Wij hebben gisteren onze hond laten inslapen. Hij was net 1 jaar oud, maar werd erg ziek van iets wat hij op straat heeft gevonden en opgegeten. De leegte die hij achterlaat is onbeschrijfelijk.
Ik mis hem zo.
Ik mis hem zo.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Niet te lang wachten met inslapen. De krijs van mijn hond nadat zijn spieren hem in de steek lieten... Ik heb m'n ouders in tranen opgebeld dat ik hem wilde laten inslapen (waren op vakantie)
Dat verdiend zo'n beest niet, liever laten inslapen voordat ze onnodig veel pijn moeten lijden.
Sterkte.
Dat verdiend zo'n beest niet, liever laten inslapen voordat ze onnodig veel pijn moeten lijden.
Sterkte.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Ergquote:
Niet te lang wachten met inslapen. De krijs van mijn hond nadat zijn spieren hem in de steek lieten... Ik heb m'n ouders in tranen opgebeld dat ik hem wilde laten inslapen (waren op vakantie)
Dat verdiend zo'n beest niet, liever laten inslapen voordat ze onnodig veel pijn moeten lijden.
Sterkte.
. Gelukkig is onze hond erg vreedzaam heen gegaan. De DA bracht hem eerst in slaap, hij gaf een hele grote geeuw. En vervolgens de allesomvattende prik, binnen enkele seconden was het gedaan.
Auw ... zo'n jonkie nog ...quote:Op vrijdag 18 september 2020 17:37 schreef bijdehand het volgende:
Wij hebben gisteren onze hond laten inslapen. Hij was net 1 jaar oud, maar werd erg ziek van iets wat hij op straat heeft gevonden en opgegeten. De leegte die hij achterlaat is onbeschrijfelijk.
Ik mis hem zo.
Ik heb een hoekje met ingelijste foto's van overleden huisdieren. Ik heb nu geen huisdieren meer. Alleen al om het feit dat je altijd dat overlijden door moet gaan. Het laten inslapen went nooit.
Praat over de hel en je komt er.
Ligt er ook een beetje aan wat voor soort huisdier het is. Vis of hamster kun je prima door het toilet spoelen, maar kan me voorstellen dat je een huisdier waar je meer een band mee hebt zoals een kat of hond liever in de tuin begraaft. Konijn zou je dan weer prima kunnen opeten, erg milieuvriendelijk 
Mijn ouders beginnen er ook niet meer aan. Zijn ook niet echt mensen voor huisdieren. Ondanks dat ze erg veel om het diertje hebben gegeven. Hij was echt onderdeel van. Deelde overal in mee, slapen, eten, oppas kleinkinderen (hond ging altijd naast ledikantje leggen).quote:
Ik heb een hoekje met ingelijste foto's van overleden huisdieren. Ik heb nu geen huisdieren meer. Alleen al om het feit dat je altijd dat overlijden door moet gaan. Het laten inslapen went nooit.
Ik begin er ook niet aan trouwens, puur om dit soort gebeurtenissen. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn hond mij zou moeten overleven.
Ook dat.quote:
[..]
Mijn ouders beginnen er ook niet meer aan. Zijn ook niet echt mensen voor huisdieren. Ondanks dat ze erg veel om het diertje hebben gegeven. Hij was echt onderdeel van. Deelde overal in mee, slapen, eten, oppas kleinkinderen (hond ging altijd naast ledikantje leggen).
Ik begin er ook niet aan trouwens, puur om dit soort gebeurtenissen. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn hond mij zou moeten overleven.
Praat over de hel en je komt er.
|
|
