[Etappe 19] Bourg-en-Bresse - Champagnole #1

Etappe 19: Bourg-en-Bresse - Champagnole, 166,5 km

Zo, dat waren de bergritten alweer. Tijdens de laatste bergrit, een lastige met heel veel hoogtemeters, zagen we in het begin van de rit een grote groep van 30 man wegrijden. De tussensprint volgde al vroeg op de dag, dus waren Bennett, Trentin en Sagan aanwezig in de kopgroep. Weer een nederlaag voor Sagan, hij moest ook nu de punten laten aan Bennett. De voorsprong van de kopgroep liep snel op, waarna we konden genieten van een van mijn favoriete onderdelen van een grote ronde: straftraining voor de ploegen die zo'n grote ontsnapping hebben gemist. B&B en Total waren de lul, ze mochten een onmogelijk gat proberen te dichten. Rolland sprong nog weg, maar dat lukte uiteraard niet. Al had het wel gekund, want Caruso deed hetzelfde en slaagde er wel in om anderhalve minuut te overbruggen. Guillaume Martin wilde dat ook proberen, maar hij mocht dan weer niet van Jumbo's, erg flauw. Op de top van de eerste klim van de dag, de Cormet de Roselend, zagen we dat vooraan Hirschi en Carapaz besloten te springen voor de bergtrui. Hirschi won dat sprintje en dook daarna de afdaling in. Met z'n tweeën reden ze verder, een tijd later wisten drie renners aan te sluiten. Kwiatkowski, Bilbao en Edet. De rest van de voormalige kopgroep reed al snel vrij ver achter, hadden zich mooi in de luren laten leggen. Met de kopgroep van vijf reden we over de volgende klimmetjes. Na de beklimming van de Col des Saisies ging Hirschi weer eens als een raket naar beneden, maar hij was nu iets te enthousiast. Hij schoof onderuit en zou de kopgroep nooit meer terugzien. Eigen schuld volgens Kwiatkowski, te snel en met teveel zin voor risico. Een moment om van te leren. Zonde voor ons als kijker, we hadden Hirschi er goed bij kunnen gebruiken. Met vier renners reden we verder over de Aravis, alwaar Edet moest afhaken. Nog maar drie koplopers over, terwijl de achtervolgende groep al op meer dan twee minuten zat en het peloton op een minuut of zes. Het zou voor de drie vooraan zijn, twee van Ineos en één van Bahrein. Ik had natuurlijk gehoopt dat Bilbao zou winnen, maar dat feest ging mooi niet door. Op de loeisteile Plateau des Glières moest hij onherroepelijk lossen bij Carapaz en Kwiatkowski. Een opmerkelijke prestatie van de jongens van Ineos. Carapaz al voor de derde rij op dag in de aanval, Kwiatkowski reed dan weer praktisch de hele rit op kop. Voor Carapaz, dacht ik toen nog. Neen, hij was gewoon verschrikkelijk goed.

Op de top van Plateau des Glières pakte Carapaz de bergpunten mee, waardoor hij de bergtrui overneemt van Pogacar. Iemand die geboren is op 3000 meter hoogte in de bergtrui, dat lijkt me wel te kloppen. In het peloton zagen we dan weer een aanval van Mikel Landa, ein-de-lijk. Normaal valt ie tien keer per ronde aan, nu hebben we toch verdomd lang moeten wachten. Helaas kwam hij nooit echt weg, het treintje van Jumbo kent geen genade. Wout van Aert heeft er geen moeite mee om net zo hard te rijden als een van de beste klimmers van het peloton, dat gaat ondertussen nergens meer over. Er was nochtans een mooi plannetje bedacht bij Bahrein, met Caruso en Bilbao had Landa nog wat bruggenhoofden voor zich waar hij van hoopte te profiteren. Vlak voor de top van Plateau des Glières kwam Landa bij Caruso, maar toen was het peloton er ook weer bijna bij. Daar waren we ondertussen Yates en Uran verloren, die hadden een behoorlijk slechte dag. Mas begint steeds beter te worden, die ging zelfs nog even in de aanval. Pogacar pakte ook nog wat bergpunten mee, het zal gaan afhangen van de tijdrit. Op het onverharde stuk na de klim reed Roglic hard op kop, vooral om uit de problemen te blijven. Problemen waren er voor Porte, die reed lek. Moest daarna lang in de achtervolging op het groepje Roglic, waar alles weer samenkwam in de afdaling. Blijft een beetje een matige gimmick, dat gravel. Kuss was er ook weer bij, een van de vele rare apostels van deze Tour. Bilbao liet zich helemaal terugzakken, waarna hij zich nog meer dan normaal uit elkaar mocht trekken om Porte, Uran en Yates verder op achterstand te rijden. In het geval van Porte lukte dat niet, die wist toch weer aan te sluiten. Mede dankzij Dumoulin en Van Aert, waardoor we uiteindelijk toch weer vier Jumbo's hadden in de groep der favorieten. Bijzonder.

Vooraan reden ondertussen Carapaz en Kwiatkowski gebroederlijk naar de streep. De voorsprong slonk uiteindelijk nog wel snel, maar ze hielden een kleine twee minuten over aan het eind. Het was vooral de vraag wie men zou laten winnen, maar eigenlijk was het wel duidelijk. Kwiatkowski kreeg de ritzege cadeau, ook wel terecht na al het werk dat hij de afgelopen jaren heeft gedaan. Nog nooit won hij een rit in de Tour, het komt hem zonder meer toe. Voor Carapaz wel lullig, weer een tweede plaats. Het had een eerste zege voor Ecuador in de Tour kunnen zijn, maar daar moeten we dus nog even op wachten. Komt ooit wel, als hij vaker deze benen heeft, een imponerend drieluik. Hirschi reed ook weer knap, na die valpartij nog goed z'n best gedaan. Lukte alleen niet meer, hij werd op het eind ook nog ingelopen door de groep der favorieten. Daar won Van Aert dan weer de sprint voor de derde plaats, waarmee hij wat bonificaties wegsnoepte voor de rest. Roglic klopte Pogacar net, toch weer een teken. De Tour lijkt nu wel beslist. Er komt eigenlijk alleen nog een tijdrit aan, het zal moeilijk worden voor Pogacar om tijdens die tijdrit een minuut goed te maken. Ondoenbaar, eigenlijk. Tenzij Roglic de Rasmussen in zichzelf naar boven haalt. Zonder ongelukken is het klaar. Daardoor werd het een rit om niet heel lang te onthouden. Al zijn toneelstukjes zoals die van Ineos altijd wel memorabel. Gezellig met z'n tweeën over de streep, uitgebreid de tijd nemend om elkaar te feliciteren en een halve kilometer lang te juichen. Na een mislukte Tour toch nog een mooi einde, mogen we wel stellen. Goed omgeschakeld, ze zijn flexibeler dan we soms denken. Het was verder vooral een goede dag voor Landa en Mas, zij schoven allebei twee plekjes op. Naar vijf en zes, respectievelijk. Dat was het dan ook wel, tenzij er vandaag gekke dingen gaan gebeuren. Lijkt me vrij onwaarschijnlijk. Een licht heuvelachtige rit. Lijkt meer iets voor de vluchters, of het wordt gewoon een sprint. Broekje gaat niet op voorhand uit.




Na vier jaar zijn we weer terug in Bourg-en-Bresse, een stad met 41.000 inwoners aan de voet van de Jura. We bevinden ons in de hoofdstad van het departement Ain, behoorlijk ver van de finishplaats van de vorige rit. Een verplaatsing van 130 kilometer, je moet er wat voor over hebben om in de stad die vooral vanwege pluimvee bekend is te belanden. De Bresse, Bresse gauloise of Bressekip is een kippenras uit de Bresse-regio in Frankrijk. De kip is als slachtdier een internationaal beroemd luxeproduct van hoge kwaliteit, met zeer mals en smakelijk vlees. Gewoon dierenmishandeling natuurlijk. De stad is ook bekend omdat Renault hier haar trucks in elkaar laat zetten. Daarnaast is er een klooster, waar jaarlijks 100.000 mensen op afkomen. Bourg-en-Bresse gaat voor de vijfde keer voorkomen in de Tour de France. Nog niet eens zo gek lang geleden was de Tour hier dus nog, in 2016. Toen werd het wel een iets andere rit. We gingen naar Culoz, een plek waar we deze Tour ook al zijn geweest. Jarlinson Pantano zou die rit in 2016 uiteindelijk winnen, daarna ging het bergafwaarts met hem. In 2014 waren we ook in Bourg-en-Bresse, net als nu was het toen een startplaats. Het werd een relatief eenvoudige rit richting Saint-Étienne, die in de sprint gewonnen werd door Kristoff voor Sagan. Twee keer was Bourg-en-Bresse een aankomstplaats in de Tour. De eerste keer, in 2002, won Thor Hushovd. Hij deed dit niet zoals je zou verwachten in een massasprint, maar door in de aanval te gaan. Vijf jaar later, in 2007, zou Hushovd in de straten van Bourg-en-Bresse vijfde worden in de massasprint. De overwinning ging bij die gelegenheid naar Tom Boonen, het roadbook meldt dat dit zijn vijfde van zes ritzeges was in de Tour en dat hij dat jaar de groene trui won. Dat segment lijkt me geschreven te zijn door ene M. Wuyts, dat kan niet missen. Een van de renners uit het Tourpeloton is geboren in deze stad. Dan heb ik het over de bijna volledig onzichtbare Pierre-Luc Perichon, van Cofidis. In 2016 was hij er ook bij, die mazzelkont heeft dus al twee keer een start meegemaakt in zijn eigen stad. Ik kan best wat dingen uit de voorbeschouwing van 2016 laten staan, want net als toen vindt de start plaats naast het Monastère Royal de Brou. Het Koninklijk klooster van Brou met de Nicolaas van Tolentijnkerk uit de 16e eeuw, die vele kunstwerken bevat. Het koninklijk klooster is een meesterwerk van de Vlaamse hooggotiek uit de eerste helft van de 16e eeuw. Ja, niet mis. En dan beschikken ze in het centrum van de stad ook nog eens over een paar kicken vakwerkhuisjes.



Na de start rijden we langs het complete complex. Het klooster, de kerk en ook het museum, allemaal de moeite waard. Even verderop fietsen langs een aantal andere gave gebouwtjes, vervolgens verlaten we via wat minder boeiende buitenwijken Bourg-en-Bresse. Buiten de stad, in de buurt van een lokaal vliegveldje, gaat de rit tussen de weilanden in van start. We beginnen met twee vlakke en rechte kilometers over een brede weg richting Jasseron. In dit dorp begint de weg een beetje omhoog te lopen, er volgt een soortement van klim van vijf kilometer naar de top van de Col de France. Bijzondere naam wel, van alle beklimmingen in Frankrijk zou dit dé col van het land moeten zijn. In vijf kilometer tijd komen we amper 150 meter hoger uit, dat lijkt me toch niet echt voldoende om zo'n eretitel te verdienen. Alsnog wel mooi meegenomen voor enthousiaste vluchters, de start is dus niet volkomen vlak. In Jasseron wordt het even wat smaller en daar komen we ook wat vluchtheuvels tegen, de rest van de tijd rijden de renners door een mooi groen landschap over een brede weg. Het is bovendien een bekende weg voor veel renners, tijdens de eerste rit van de Tour de l'Ain reden we ook deels over dit parcours. Na de Col de France gaat het twee kilometer voorzichtig naar beneden, daarna loopt het weer anderhalve kilometer vals plat omhoog. De weg blijft breed en behoorlijk recht, terwijl we afwisselend langs grasvelden en door bossen fietsen. Af en toe ligt er een dorpje op het pad, maar heel dichtbevolkt is het hier niet. Het gaat nog eens een kilometer licht naar beneden, waarna we even later na nog een kort stukje in stijgende lijn linksaf slaan richting Chavannes-sur-Suran. Na deze bocht gaan we enorm lang dezelfde weg volgen. Een brede en rechte weg, die bovendien een kilometer of 20 vrij vlak zal zijn. Een tocht over het Franse platteland, we komen nu vooral veel weilanden en een aantal boerendorpjes tegen. Chavannes-sur-Suran is het eerste dorpje, dat passeren we na 15 kilometer. Acht kilometer later rijden we door Montfleur, in de tussenliggende tijd maken we amper iets mee. Eén keer een kort knikje omhoog, daarnaast verlaten we het departement van de Ain en fietsen we de Jura in. Voorbij Montfleur volgen we de licht glooiende weg een kilometer of zeven tot in Saint-Julien-sur-Suran, volkomen betekenisloos. Na de doortocht in Saint-Julien, waar daadwerkelijk een aantal mensen lijken te wonen, volgen we nog eens 15 kilometer dezelfde weg tot in Cressia. Daar ligt een kasteel boven op een heuvel, hoi hoi hoi.



De 15 kilometer tussen Saint-Julien en Cressia zijn ook makkelijk te omschrijven, het gaat echt bizar lang rechtdoor. Nog steeds een brede weg, nog steeds vooral langs allerlei weilanden. Af en toe wat bomen, soms een dorpje. In die dorpjes zo nu en dan een bocht, maar het stelt allemaal niets voor. Pas in de buurt van Cressia begint de weg iets omhoog te lopen, maar veel meer dan vals plat wordt het voorlopig niet. Voorbij Cressia gaat er niet veel veranderen, nog eens tien kilometer dwars over de Franse prairie. Zo nu en dan gaat het een klein beetje omhoog, of een klein beetje omlaag. Het gaat vooral rechtdoor, zo snel mogelijk naar het noorden. Wel veel open terrein dus, wellicht dat de wind de rit iets interessanter zou kunnen maken. Zelden zo'n leeg landschap gezien, het is dat we zo nu en dan nog door een dorpje rijden. Een paar gaapjes en een zucht verder rijden we een bos in, waar het eventjes echt omhoog gaat, jongens toch. Buiten het bos rijden we weer een tijd rechtdoor, waarna er buiten het gehucht Geruge zowaar een echte afdaling volgt. Het gaat een kilometer of drie redelijk serieus naar beneden, met onderweg een aantal bochten en zelfs een haarspeldbocht. Vervolgens rijden we via Macornay een kilometer of drie rechtdoor richting Lons-le-Saunier over een brede weg die even verderop zelfs nog een kilometer vals plat omhoog loopt. Naderhand gaat het ook even naar beneden, terwijl we de buitenwijken van dit stadje bereiken. We komen wat meer verkeersmeubilair tegen, een paar rotondes, paaltjes in het midden van de weg en meer van dat soort onzin. Bochtige passage ook in Lons-le-Saunier, een kuuroord. Al bij de Romeinen waren de warme zoutwaterbronnen van Lons bekend. Daarnaast de plaats waar de kaasfabriek van Bel staat, bekend van La vache qui rit! Het is tevens de hoofdstad van de Jura, ook niet onbelangrijk. In 2004 kwam hier nog een rit aan, gewonnen door Juan Miguel Mercado. We pakken een bocht of zeven mee in het centrum van Lons-le-Saunier Duval, het hele centrum wordt meegepakt. De geboortestad van Claude Joseph Rouget de Lisle, auteur van de Marseillaise, bereiken we na 64,5 kilometer. Tegen de tijd dat we de stad weer verlaten zijn we een aantal kilometer verder.



Buiten Lons-le-Saunier loopt de weg een tijdje wat vals plat omhoog, kilometertje of drie. Niet echt boeiend, maar goed. We fietsen langs wat wijnranken, want daar staan ze hier ook bekend om. De brede en opnieuw vrij rechte weg begint daarna een aantal kilometer licht naar beneden te lopen, wat ook geen naam mag hebben. Vervolgens is het nog eens een kilometer of drie zo goed als vlak waarna we Voitiers binnenfietsen. Hier is het even bochtig, wat buiten het dorp alleen maar erger wordt. We gaan klimmen, holy shit. Een klimmetje van de vierde categorie, moedergods. Van Voitiers gaat het naar Château-Chalon, via de Côte de Château-Chalon. Het gaat 4,3 kilometer omhoog aan 4,7%, een Alpenreus is het ook weer niet. In het begin gaat het wel even aan 6% omhoog, terwijl we tussen de wijnranken door mogen fietsen. Paar flinke bochten, brede weg. Richting het eind is er ook nog een halve kilometer aan 7% te vinden, verder is het simpel. De laatste kilometer is zelfs zo goed als vlak, er zal tijd zijn om de volgeplante heuvels te aanschouwen. Even verderop rijden we door een bos en daarna komen we uit in het pittoreske Château-Chalon, alwaar enkele overblijfsels van het kasteel te vinden zijn. We hebben nu 82 kilometer afgewerkt, toch ongeveer de helft van de rit al. Is ook een wijnsoort trouwens, Château-Chalon. Wit, voor de alcoholisten onder ons. Als we door de slechte en iets smallere straat in het centrum rijden zien we in de buurt van de laatste huizen nog wat brokstukken staan van wat ooit een mooi kasteel moet zijn geweest, daarna gaat het buiten het dorp nog eens drie kilometer vals plat omhoog over een brede weg.




In de straten van Château-Chalon lijkt het even vlak te worden, maar dat is dus niet zo. Nog eens drie kilometer omhoog, aan een procentje of drie gemiddeld. We bevinden ons nu weer tussen de weilanden in, een brede en rechte weg leidt ons een aantal kilometer over een plateautje. Zonder grind dit keer, dat dan weer wel. De koeien zullen de enige toeschouwers zijn, de komende tien kilometer. Na het stuk vals plat omhoog gaat het amper een halve kilometer licht naar beneden, daarna is het iets meer dan vier kilometer zo goed als vlak waarna het nog eens vier kilometer vals plat omhoog gaat. De renners rijden door Picarreau, waar het even bochtig wordt. Daarna fietsen ze een bos in, alwaar ze in vier kilometer tijd niet eens 100 meter hoger gaan uitkomen. Nee, stelt ook weer helemaal niets voor. Als we dat vals platte werk hebben gehad gaat het drie kilometer naar beneden richting Crotenay. Wel een afdaling met flink wat bochten, zelfs een haarspeldbocht. Desalniettemin geen moeilijke passage, het gaat niet steil naar beneden in het bos. Na 99 kilometer koers fietsen we het dorpje Crotenay binnen, vlak voor we het centrum binnen zouden fietsen slaan de renners linksaf een smal weggetje in. Dit weggetje blijft een tijdje smal, terwijl het ook licht omhoog gaat. Een paar flauwe bochten later verlaten we Crotenay weer, waarna we twee kilometer rechtdoor rijden over een vlakke en opnieuw brede weg door een open veld. Hier komen we een heel klein vliegveldje tegen, Het Aérodrome Champagnole-Crotenay. Finishplaats Champagnole ligt hier maar een kilometer of acht verderop. Zouden we zo rechtdoor naartoe kunnen fietsen, maar dat doen we niet. Er volgt een rondje, letterlijk, van een kilometer of 60 vooraleer we Champagnole gaan bereiken. Heerlijke pauperbende wel overigens, dat vliegveldje. Allememaggies.



Voorbij deze schroothoop rijden we een bos in. De coureurs rijden vier kilometer door dit bos, waarvan de helft in stijgende lijn. Zo'n beetje aan 3% omhoog, of iets in die geest. Gemiddeld dan, in het begin is het zowaar even erg steil. Het vlakt snel af en daarna wordt het niet ingewikkeld meer, al bij al is het weer niet interessant. Vervolgens is het twee kilometer zo goed als vlak, tot we uitkomen in Montrond. Hier slaan de renners rechtsaf, vervolgens rijden ze vijf kilometer volledig rechtdoor over een brede weg. Het gaat nog een tijdje heel minimaal vals plat omhoog, daarna gaat het dan weer vals plat naar beneden. Zou iemand het merken? Waarschijnlijk niet. Aan het eind van deze weg slaan we schuin linksaf, daarna rijden de renners drie kilometer rechtdoor tot ze Saint-Germain-en-Montagne bereiken. De weg begint omhoog te lopen in dit dorp, terwijl we ook wat rotondes en andere obstakels tegenkomen. Het is niet ver meer naar de tussensprint van de dag, die volgt over 4,5 kilometer. Er gaat vier kilometer geklommen worden, in die kilometers komen we 150 meter hoger uit. Mag u zelf de rekensom maken, minder dan 5% gemiddeld in ieder geval. Wel lastig genoeg om iemand als Bennett het vuur aan de schenen te leggen. Waarschijnlijk niet eens meer met het oog op de groene trui, wel om hem te lossen of te vermoeien met het oog op de ritzege. Bijzonder steil wordt het niet, terwijl we weer eens door een bos fietsen. Vlak voor de tussensprint wordt het vlak, we rijden vervolgens na 117,5 kilometer Mournans binnen. Waarschijnlijk voor het eerst in de historie dat er in dit gehucht wat te beleven valt. Voorbij de tussensprint loopt het nog even een halve kilometer omhoog, daarna is het een kilometer of vier zo goed als vlak. De weg is nog steeds vrij breed, redelijk recht ook. Over het boerenland rijden we richting Nozeroy, maar voor we dat dorp bereiken gaat het eerst nog een kilometer vrij fors naar beneden. Bochtig weggetje, ineens. Paar stevige bochten ook wel, maar het duurt dus niet lang. Beneden zien we boven op een heuvel Nozeroy liggen, het enige voordeel voor de renners is dat ze niet daadwerkelijk door dit dorpje hoeven te fietsen. Na 123,5 kilometer slaan ze op een kruispunt in de buurt van het dorp rechtsaf, het is hierna een kilometertje recht en vlak. Eigenlijk wel jammer dat we niet door Nozeroy fietsen, gezellig middeleeuws dorpje met een paar poorten. Vroeger was er ook een kasteel, daar zijn alleen nog wat restanten van over.




Nadat het een kilometer vlak is geweest gaat het rechtdoor omhoog, we gaan fietsen naar de Source de l'Ain, de oorsprong van dat riviertje. Twee kilometer gaat het omhoog aan 4%, over een iets smallere en slechtere weg. Erg lastig was de rit eerst niet, maar nu begint het toch wel vervelend te worden. Voor de sprinters dan, de rest zal er niet wakker van liggen. Voorbij de bron van de Ain is het drie kilometer vrij vlak en vrij recht, even bijkomen na die buitengewoon lastige klim. Tijdens dit vlakke stuk rijden we door Gillois, een dorpje waar een aantal bochten liggen. Er ligt ook een slechte weg, daar is al een jaar of 100 niets meer aan gedaan. Buiten het dorp wordt het snel beter gelukkig, qua asfalt in ieder geval. Een kilometer later begint de weg opnieuw omhoog te lopen, da's voor sommige mensen dan weer minder goed nieuws. Al moeten we het ook weer niet overdrijven, richting Bief-des-Maisons gaat het drie kilometer omhoog aan iets van 3% gemiddeld. De renners rijden door volledig open terrein, op een paar verdwaalde boerderijen en bomen na komen ze helemaal niets tegen. Vooral veel gras, dat kunnen we zien groeien tijdens deze rit. Als we door het buitengewoon rurale Bief-des-Maisons zijn gereden slaan we rechtsaf, het is daarna drie kilometer zo goed als vlak. Drie kilometer rechtdoor langs eindeloze weilanden, de Jura kan mooi zijn maar hier heeft niemand wat aan. We rijden door Les Chalesmes, waar het asfalt ook weer slecht is. De wegen tussen de dorpen zijn prima, maar in de dorpen zelf houdt het op. Speciaal. Goed, buiten dit dorp gaat het een kilometer of vier naar beneden aan een procentje of vijf gemiddeld. Een echte afdaling, derhalve. We komen een paar bochten tegen, maar erg onder de indruk ben ik niet. Dit zou geen problemen mogen opleveren. Eenmaal beneden komen we uit in Les Planches-en-Montagne, daar waar de Jura laat zien dat het toch wat te bieden heeft. De Gorges de la Langouette, bijvoorbeeld. Een kloof met een waterval, wat wil een mens nog meer? Je kan hier lekker door de kloof banjeren, niks mis mee. Autootje parkeren bij de waterval voor de deur zo'n beetje, goed man.



Sowieso veel gorges hier in de buurt, de Saine heeft flink z'n best gedaan. De renners krijgen er overigens niet veel van mee, in Les Planches-en-Montagne rijden ze gewoon rechtdoor, waarna ze buiten het dorp rechtsaf slaan. Na deze bocht gaat de brede weg die door een bos loopt twee kilometer vals plat omhoog, de finale gaat toch wel vrij glooiend blijven. We rijden richting Chaux-des-Crotenay, op zich wel lachen. Na Crotenay nu Chaux-des-Crotenay, een mens maakt wat mee. Een kilometer of vier zal het vooral naar beneden gaan, alhoewel we tussendoor ook drie keer kort omhoog gaan. In Chaux-des-Crotenay pakken we wat bochten mee, daarna gaat het een kilometer of twee behoorlijk rechtdoor licht naar beneden tot in Le Pont de la Chaux. Hier komen we weer heel wat bochten tegen. Het gaat ene paar keer naar rechts, daarna beginnen we aan een nieuw klimmetje. Richting Chatelneuf gaat het twee kilometer omhoog, maar dan wel heel onregelmatig. Nog aan het eind van Le Pont de la Chaux gaat het een halve kilometer omhoog aan 10%, daarna is het weer een halve kilometer zo goed als vlak voor we een kilometer verder vals plat omhoog moeten. Een slecht en smaller weggetje door een bos, dat is voorlopig het verhaal. Redelijk bochtig ook, al maakt dat weinig uit omdat het voorlopig nog omhoog gaat. Na het vals platte stuk is het 2,5 kilometer min of meer vlak tot in Châtelneuf. Eenmaal in Châtelneuf zien we een opvallende kerk in beeld verschijnen, hier slaan we rechtsaf een weggetje in dat niet over Streetview beschikt. Altijd erg frustrerend, al zeg ik het zelf. Het is in ieder geval duidelijk dat er een kleine vier kilometer gedaald gaat worden richting Pillemoine. In dit stuk komen we bijna 150 meter lager uit, het gaat dus nog wel enigszins stevig naar beneden. In Châtelneuf komen we direct een paar bochten tegen, buiten het dorp lijkt het toch wat meer rechtdoor te gaan. Weg zal niet enorm breed zijn, want we bevinden ons in het absolute midden van het niets. In Pillemoine keert mijn straatzicht terug, de vermoedens worden bevestigd. Een enorm smalle weg, behoorlijk in het voordeel van de aanvallers zou je zeggen. Na de passage in Pillemoine is het drie kilometer fietsen tot in Loulle. De weg blijft smal, we rijden nog steeds door een bos. Het gaat twee keer heel kort een paar hectometer omhoog, maar verder is het zo goed als vlak.



Na 158 kilometer komen we uit in Loulle, een dorpje dat vooral bekend is vanwege een voetafdrukken. Niet van mensen, maar van dino's. Iets buiten Loulle ligt een karstplateau met voetafdrukken van dinosaurussen uit meerdere geologische tijdperken. Er loopt een ijzeren vlonder dwars over de voetsporen, waardoor je ze van dichtbij kunt bekijken. Er zijn sporen van zowel planten- als vleeseters. Ieder spoor heeft zijn eigen kleur. Daarnaast wordt via educatieve borden informatie gegeven over hoe de omgeving en de sporen zijn ontstaan. Door al die kleurtjes lijkt het meer op Twister, maar het idee is wel vet natuurlijk. In Loulle slaan we rechtsaf, het is nog maar een kilometer of acht fietsen tot de finish. Eventjes is de weg breed, maar zodra we Loulle verlaten duiken we een smallere weg in. Het gaat naar beneden, de komende drie kilometer. Na een kilometer fietsen we langs onze dinosporen, terwijl we ons al door een paar vervelende bochtjes hebben moeten zien te manoeuvreren. Na het dinogebeuren fietsen we een tijdje langs een fraaie rotswand, de weg blijft smal en bochtig. Totaal geen weg voor een heel peloton in volle voorbereiding op een sprint, dat lijkt me echt een slecht idee. Veel korte bochtjes, hoewel het na een tijd wel klaar is. Vervolgens rijden we twee kilometer rechtdoor richting Ney. Eerst nog een tijd in dalende lijn, daarna wordt het vlak. Vlak voor Ney wel nog een paar listige bochtjes, daarna rijden we rechtdoor dit dorpje in. Na een flauwe bocht naar rechts slaan we daarna helemaal rechtsaf, op weg naar Champagnole. Het is nog maar 3,5 kilometer fietsen tot de finish, we zijn er al bijna. Tot op anderhalve kilometer van het eind gaat het vooral rechtdoor. De weg is hier een stuk breder, het is ook een tijdje zo goed als vlak. Op twee kilometer van het eind is er wel een flauwe bocht naar links, terwijl er ook wat vluchtheuvels te vinden zijn. Daarna rijden we rechtdoor Champagnole binnen, alwaar we toch even moeten opletten. We dalen 400 meter af richting de Pont Neuf die over de Ain ligt, het gaat eerst naar links en dan naar rechts. Aan de andere kant van de brug gaat het dan weer 400 meter omhoog, aan een procent of vier. Eerst gaat het lang naar rechts, dan volgt een even zo lange bocht naar links. Aan het eind slaan we rechtsaf, dan rijden we de laatste kilometer binnen. Een halve kilometer rijden de renners over een prachtige brede weg, die na een vlakke aanloop toch weer een klein beetje omhoog loopt. Ze finishen hier niet, nee, er volgt nog een flauwe bocht naar links. We rijden een smallere weg in, waar nog twee flauwe bochtjes liggen vooraleer we in de laatste 300 meter volledig rechtdoor gaan. Het is weer een beetje een rare finish, ergens in een wijkje achteraf, langs het lokale sportterrein. Extra vreemd is dat er op 200 meter van het eind een spoor ligt, de renners rijden dus in volle finale over de rails als men niets doet. Er zal waarschijnlijk wel wat aan gedaan worden, want het wordt niet benoemd in het roadbook, maar volgens mij zoek je hier toch wel weer onnodig de problemen op. Enfin, in de laatste meters loopt het toch weer een beetje op. Weer zo'n vals plat sprintje, uiteindelijk.




We finishen na 166,5 kilometer in Champagnole, een plaats met ongeveer 8000 inwoners in de Jura, regio Bourgogne-Franche-Comté. De Tour is hier voor de derde keer als start- of vertrekplaats, al zijn we hier sowieso vaker geweest. In 2017 reden we nog door dit stadje toen we op weg waren van Dole naar Station des Rousses, waar een toen nog goed rijdende Calmejane ONZE Robert Gesink zou verslaan. Champagnole debuteerde in 1937, met een ploegentijdrit. In die tijd had je nog landenteams, de Belgen gingen met de zege aan de haal. Al werkte dat blijkbaar niet zo in die tijd, degene die er het beste voor stond in het algemeen klassement kreeg de overwinning toegewezen. België had dus de snelste tijd, Sylvère Maes kreeg de zege cadeau. Maes had in 1936 de Tour al gewonnen en leek in 1937 ook op weg naar de zege, tot de Fransen hem weg besloten te pesten. Is het verhaal volgens Wikipedia althans, en volgens Vive le Velo. Dichte slagbomen, zware straffen voor lichte vergrijpen. Fysieke aanvallen zelfs, je verwacht eigenlijk dat het verzonnen is. Al moet er een kern van waarheid zijn, Maes haalde het eind van die Tour niet. Hij stapte samen met de volledige Belgische ploeg uit de wedstrijd, ze hadden het wel gezien met die klotefransen. Die kregen overigens wel hun zin, de Fransoos Roger Lapébie ging daarna met de eindzege aan de haal. In 1964 keerde de Tour nog eens terug naar Champagnole, toen zou er een rit van start gaan. Die rit kwam aan in Thonon-les-Bains, waar niemand minder dan Jan Janssen wist te winnen. Dat we langs het lokale sportcomplex finishen is geen toeval, Champagnole zou een bijzonder sportieve stad moeten zijn. Je kan hier zo'n beetje iedere fatsoenlijke sport wel beoefenen en dat doen de inwoners dan ook. Daardoor zitten er een paar bekende inwoners tussen, te weten Sylvain Guillaume en Quentin Fillon-Maillet. Zegt mij niets, maar de wintersportliefhebbers onder ons misschien wel. Daarnaast wordt Laszlo Bodrogi genoemd in het roadbook, de Franse Hongaar! Die blijkt in Ney te wonen, het dorpje waar we op een kilometer of vier van de finish doorheen gaan fietsen. Voorts zou de beste kaasboer van Frankrijk uit dit dorp moeten komen, kaas is hier sowieso wel weer een specialiteitje. Fromagerie Janin, het zou de moeite waard moeten zijn. Ondanks de klinkende naam vrees ik dat Champagnole verder weinig te bieden heeft, het is van oudsher vooral een industriestadje. Je kan nog wat oude fabrieken vinden, een smederij en een zagerij bijvoorbeeld. Van de industreie moeten ze het nu ook nog steeds hebben. Er is wel genoeg natuurschoon in de omgeving, dat is uiteraard mooi meegenomen. Boven de stad ligt de Mont Rivel, daar zou je archeologisch gezien nog wel wat leuke dingen kunnen zien. Stond vroeger een kasteel, nu niet meer. In Champagnole kom je vooral om te winkelen, de winkeldichtheid is hier twee keer zo hoog als in een gemiddelde Franse stad. Als je echt nog iets wil zien in de stad zelf moet je naar de lokale kerk of het archeologische museum. Of je moet houden van urban art, ze hebben in dit stadje ook wat huizen van een schildering voorzien. Of dat de naam parel van de Jura waard is weet ik niet, er zijn hier waarschijnlijk wel leukere plaatsen te vinden.



In startplaats Bourg-en-Bresse wordt het overdag vrij warm, meer dan 30 graden. Geen kans op regen, wel wat kans op wind. Het zou 's middags zelfs vrij hard kunnen gaan waaien, vanuit het zuiden. Dan hebben de renners de wind dus in de rug, in principe altijd gunstig voor aanvallers. Schuin in de rug is dan ook nooit ver weg, aangezien we redelijk naar het noorden fietsen. Hoeft de wind of de weg maar een beetje te draaien en het spel zit op de wagen. In principe kan het als het daadwerkelijk hard gaat waaien leuk worden, want er is veel open terrein. Ik denk alleen niet dat het uiteindelijk hard genoeg gaat waaien, dus houden we het op een aangename bries in de rug. Maar goed, toch maar opletten, het kan soms onverwacht komen. In de buurt van finishplaats Champagnole gaat het waarschijnlijk niet echt waaien, dus daar hoeven we minder van te verwachten. Sowieso zit je met dat rondje aan het eind, de laatste 50 kilometer zal de wind veel minder invloed hebben. In Champagnole wordt het eveneens warm, 29 graden in de middag. Ook geen kans op regen, met uitzondering van de eerste dag een droge Tour. En dat in september, zit niet tegen. Beginnen doen we vrij laat, om 13:30 pas. Na een neutralisatie van een kwartier begint de rit echt om 13:45. Uiteraard is Eurosport er meteen bij, Sporza dan weer niet. Dat wordt wachten tot 14:45 alvorens Michel Wuyts weer over Wout van Aert mag oreren. De NOS is er weer bij op NPO1, ook vanaf 14:45.



Pffffffrtttttt. Weet ik veel joh. Kan een dag voor de vluchters zijn, dat was op voorhand eigenlijk wel mijn idee. Al denk ik wel dat de rit door het profiel iets moeilijker lijkt dan het in werkelijkheid is. Vooral het eerste deel van de rit is poepsimpel, het is lang zo goed als vlak. In de finale wordt het wel wat lastiger, toch heel wat kleine klimmetjes onderweg. Niet per definitie lastig genoeg om de sprinters in de problemen te brengen, maar een sterke ploeg zou dat alsnog voor elkaar kunnen krijgen. De finale is ietwat ongelukkig. Toch heel wat kilometers over smalle wegen, op en af. Dat lijkt me heel erg in het voordeel van de aanvallers. Een late uitval behoort ook tot de mogelijkheden, als je in Loulle versnelt zien ze je niet zo snel meer terug. Wind in de rug gedurende het grootste deel van de dag is ook niet slecht voor de aanvallers, beter dan wind tegen in ieder geval. Ik sluit daarom niet uit dat we naar een grote groep gaan kijken. Mannetje of 30, ofzo. Van de andere kant durf ik ook niet uit te sluiten dat Bora maar weer eens een hele dag op kop gaat rijden. Samen met CCC natuurlijk, dat kan niet missen. De tussensprint is pas laat, maar met dat klimmetje ervoor zouden ze toch op het idee kunnen komen om Bennett daar in de problemen te brengen. Daarna gewoon gas blijven geven tot aan het eind, kan wel met het heuvelachtige deel van het parcours dat volgt. Nouja, goed, het hangt dus van de ploegen af. Bora zal het wel bepalen. Het lot van deze voorspelling ligt dus in de handen van een stel Duitsers. Het hangt uiteraard ook van de benen af, wie heeft er na een zware Tour nog wat over? Ik ben leeg in ieder geval.
1. Sagan. Ik begin bijna medelijden met hem te krijgen, daarom gun ik hem een overwinning. Gaat niet gebeuren natuurlijk, hij moet dit vooral zien als een aanmoedigingsprijs.
2. Mezgec. Omdat ie zo sterk was in Lyon, een andere reden heb ik er niet voor.
3. Trentin. Zijn gemiddelde plaats bij de tussensprint een keer bij de eindsprint, dat zou toch wel gewoon grappig zijn.
4. Bennett. Hmm, twijfelgeval. Bora zou hem kunnen lossen. Kan ook niet. Hij lijkt de laatste dagen wat beter te klimmen, dat maakt het waarschijnlijker dat hij hier ook gaat overleven. Maarja, de benen kunnen ook goed kapot zijn na een paar zware dagen in de bergen. Afwachten, spannend. Ewan is er sowieso niet bij (hoop ik). Van Aert mag niet (denk ik), morgen tijdritje he.
5. Gibbons. Ik neem jullie allemaal in de maling.

quote:

Op vrijdag 18 september 2020 10:55 schreef Beregd het volgende:

[..]

Rit 4 en 6 waren ook triestig.

En bvb de col de la loze met slechts 3 km "strijd".

Bijzonder matige tour, ondanks de op papier mooie ritten.

Tja, een rit als die naar Col de la Loze biedt ook weinig andere mogelijkheden. Als je daar eerder aanvalt pleeg je eigenlijk zelfmoord.

Het is de keerzijde van het moderne wielrennen. Alles moet spectaculairder en steiler en noem het maar op, maar juist door de steeds professionelere begeleiding trapt niemand daar meer in. Zo lang mogelijk wachten en dan zien we wel.

Voorlopig werkt de truc van de Giro nog steeds het best. Een steile klim en daarna een loper. De Tour heeft alleen net als de Vuelta het steile gedoe liever aan het eind.