Jeetje, ik ben gisteravond en vanmorgen best geschrokken.
Na de persconferentie had S. wel meegekregen dat mijn werk (horeca) tijdelijk stil komt te liggen.
Bij het naar bed brengen ging hij ineens compleet door het lint. Heel boos, driftig. Dat ging in zijn bed over naar heel hard huilen. Hij maakte zich zorgen, vertelde hij. Ik moest bij hem blijven liggen, hij lag nog snikkend naast me met 1000 vragen.
Uiteindelijk sliep hij lekker, maar werd om 2 uur vannacht wakker omdat hij in bed geplast had. Dat was echt een jaar geleden. En vanmorgen werd hij stilletjes wakker, kleedde zich met moeite aan en rende om 8.15 net voor we naar school gingen naar de wc om te spugen.
Uiteraard thuis gebleven, maar hij is dus echt niet ziek, zegt hij zelf ook.
Net nog even een gesprekje met hem gehouden en hij is dus echt bang voor alles. Dat mama geen werk meer heeft, dat Sinterklaas zijn cadeaus niet kan kopen (
‘Misschien online, mama, of dat wij ze online kopen en dat Sinterklaas het terug betaalt), over of hij nog wel naar school mag.
Ik had de impact van deze situatie echt onderschat en vind het zo zielig voor S. dat hij dit blijkbaar zo goed mee krijgt en er dus ook verdrietig van wordt.
Deze zorgen horen bij ons te liggen, niet bij onze 4,5 jarige