Op een dagbesteding werken we ook nog altijd aan de afstandsregel waar we in een ruimte zijn met kleine groepen, waar we 1,5 meter van elkaar zitten. Sommige cliënten kunnen echt niet handen wassen door verlamming in een linker of rechterarm. En andere cliënten kunnen gewoon handen wassen als ze binnen komen om te werken. Ene man desinfecteert alleen zijn handen en wast zijn handen niet... En ik heb ook echt vermoeden dat ze ook niet handen gaan wassen na niezen vanuit hun neus of hoesten.
Mijn eigen conclusie is dat als ik ze hier op aanspreek krijg ik heel veel gezeik overheen van andere cliënten en is het wel eens nodig gebleken geweest dat een begeleider tussen moest komen om de ruzie te sussen. Dat gebeurde gelukkig niet.
Aan andere kant beseffen ze de crisis wel goed maar het is voor hun erg moeilijk om aan maatregelen te houden zo lang nodig is. Ze weten echt goed dat het coronavirus nog lang onder ons is, echter gaan ze ook weer over orde tot dag, zoals van voor het coronauitbraak was. De maatregelen die in het voorjaar was ingesteld had erg veel impact zowel de structuur en dagelijkse ritme in eens weggevallen. Ze konden ook niet meer in grote groepen samen eten en drinken zodat ze gewend zijn met elkaar aan tafel te zitten. Ook konden ze ook geen bezoek ontvangen van dierbare familieleden en vooral mochten ze ook niet meer winkelen in de stad. Dat zorgde bij bewoners of cliënten voor veel boosheid, verwarring, chaotische toestanden, onbegrip, meer spanning in het leven en agressie tegen de medewerkers(een persoonlijke gesprekken over de maatregelen).
Ik zelf houd erg goed aan de maatregelen zoals 1,5 meter afstand, handen wassen en zo vaak mogelijk mijn handen desinfecteren.
Mensen, hoe is het bij jullie als jullie een gehandicapte mens kent die ooit in een instelling woont of werkt?
Ik begrijp niet zo goed waar die conclusie vandaan komt dat het moet komen van niet aangeboren hersenletsel. Waarom zou dit letsel of deze afwijking bij mensen met een verstandelijke beperking niet aangeboren kunnen zijn?
Iemand met een verstandelijke beperking kan het verstand hebben van een 5-jarige. Een 5-jarige zou ook niet altijd alle regels (kunnen) onthouden en moet je er ook vaker op aanspreken dan een volwassen persoon.
Daarnaast is het voor veel mensen met een verstandelijke beperking lastig om af te wijken van dat wat ze gewend zijn. Ze zullen al gauw willen terug vallen in oude (vertrouwde) patronen. Dan is het niet vreemd (wel vervelend natuurlijk) om te zien dat ze boos worden als jij er iets van zegt.
Gezien jij zelf spreekt van je eigen persoonlijke begeleider is het voor mij onduidelijk of jij een client of een werknemer (begeleider/begeleidster) bent. En over welke doelgroep hebben we het precies? De ene beperking is de andere niet.
Voor duidelijkheid ben ik een cliënt met een lichamelijke beperking. Juist ook dat in veel gehandicaptenzorginstellingen verschillend zijn in omgaan met het coronamaatregelen is voor elke cliënt even moeilijk te begrijpen dat het ook niet anders kan. Niet alleen bij mensen met een verstandelijke beperking, ook mensen met lichamelijke beperkingen vallen ook vaak terug in oude (vertrouwde) patronen. Het is ook aan iemand persoonlijk hoe zij of hij ermee omgaat met coronamaatregelen op te volgen en respecteren...quote:Op donderdag 17 september 2020 03:05 schreef jameshond7 het volgende:
Heb je het over mensen met een verstandelijke of lichamelijk beperking? Ik kan me niet voorstellen dat deze eerste groep op een instelling werkt, tenzij je de dagbesteding werken noemt.
Ik begrijp niet zo goed waar die conclusie vandaan komt dat het moet komen van niet aangeboren hersenletsel. Waarom zou dit letsel of deze afwijking bij mensen met een verstandelijke beperking niet aangeboren kunnen zijn?
Iemand met een verstandelijke beperking kan het verstand hebben van een 5-jarige. Een 5-jarige zou ook niet altijd alle regels (kunnen) onthouden en moet je er ook vaker op aanspreken dan een volwassen persoon.
Daarnaast is het voor veel mensen met een verstandelijke beperking lastig om af te wijken van dat wat ze gewend zijn. Ze zullen al gauw willen terug vallen in oude (vertrouwde) patronen. Dan is het niet vreemd (wel vervelend natuurlijk) om te zien dat ze boos worden als jij er iets van zegt.
Gezien jij zelf spreekt van je eigen persoonlijke begeleider is het voor mij onduidelijk of jij een client of een werknemer (begeleider/begeleidster) bent. En over welke doelgroep hebben we het precies? De ene beperking is de andere niet.
De begeleiders zijn er voor om deze mensen te helpen en voor te zorgen dat het ook volgens de regels gaat. Soms ie het ook wel nodig dat er een toezicht is op een cliënt die helemaal niet aan de maatregelen houdt of zoveel mogelijk hierop aan te spreken. In elke opzicht is het ook belangrijk voor medewerkers zo veilig moeten werken met cliënten bij de zorgverlening, zoals helpen bij het wassen en douchebeurt. Ze kunnen overal niet altijd 1,5 meter afstand houden van elkaar...