[Etappe 11] Châtelaillon-Plage - Poitiers #1

Etappe 11: Châtelaillon-Plage - Poitiers, 167,5 km

Nog nooit zo'n spannend begin van een rit meegemaakt. Voor we überhaupt vertrekken was het eerst de vraag of we wel zouden vertrekken, aangezien we aan het wachten waren op de uitslagen van de coronatests. Spanning en sensatie. Welke ploeg gaat al naar de start? Welke ploeg missen we? Oei, ik heb Lotto-Soudal nog niet gezien jongens. Nee, een ambulance komt iemand van Quick Step ophalen! Zenuwslopend, maar uiteindelijk bleken alle renners negatief getest te zijn. Hilarisch genoeg bleek koersdirecteur Prudhomme wél positief te zijn, daar sta je dan met je goede gedrag. Je zou verwachten dat de koersdirecteur het goede voorbeeld geeft, maar waarschijnlijk heeft hij toch teveel verplichtingen door laten gaan waardoor hij in contact is gekomen met iemand met corona. Een aantal stafleden van verschillende ploegen bleken ook positief getest te zijn, maar nooit meer dan één per ploeg. We konden dus met een volledig peloton vertrekken. Met wat wind had het een leuke aanvangsfase kunnen worden, we moesten meteen over een lange brug. Het waaide alleen niet zo hard, dus hadden de renners er weinig zin in. Een Zwitserse entente werd gevormd, Stefan Küng en Michael Schär besloten de hele dag voor lul te gaan rijden. Dat was in ieder geval hun plan, maar dat ging niet echt door. Met een kilometer of 100 te gaan werd het peloton ineens nerveus, zou de wind dan toch gunstig staan? Er werd flink doorgetrokken en er ontstonden een aantal scheurtjes. Niet veel later vond er een grote valpartij plaats, waardoor het veld helemaal uit elkaar werd geslagen. Schär en Küng werden ondertussen bijgehaald. Lang duurde het waaiergeweld niet, al snel viel het weer stil. Daarna gebeurde er vrij lang eigenlijk vrij weinig, tot we door wat dorpen en steden mochten fietsen. Hier stond zoveel verkeersmeubilair dat valpartijen onvermijdelijk waren. In Rochefort gingen een hoop renners onderuit, met Formolo als grootste slachtoffer. Ook Martin en Pogacar lagen op de grond, maar zij konden snel weer verder. Een tijd later reden we door La Rochelle, de passage daar was ook vrij gevaarlijk. Als er zoveel rotondes op het parcours liggen dat het peloton alleen al daardoor op een lint komt te zitten weet je dat het erg is. Toch wel vrij onnodig, allemaal. Soms moet je het niet opzoeken. Je had ook prima rond deze steden heen kunnen rijden, maar omdat ze waarschijnlijk wat geld betaald hebben rijden we dwars door het centrum met alle drempels, vluchtheuvels en rotondes van dien. Je doet het ook voor de mooie plaatjes, zoals in La Rochelle, maar als je een stuk of tien wielrenners op de grond ziet liggen zijn die mooie plaatjes ineens toch een stuk minder mooi. Met het gevaar iets teveel als Michel Wuyts te klinken moet toch de vraag gesteld worden of dit beter aangepakt had kunnen worden.

Zelfs Renaat zei dat dit parcours ontworpen leek om renners te laten vallen, daar voel ik me dan wel weer door gesterkt. Enfin, ergens rond La Rochelle ging Barguil ook nog eens onderuit. Daarna werd het helemaal nerveus, want voorbij La Rochelle zou er een open stuk volgen richting de brug naar Île de Ré. En jawel hoor, tijdens dat kleine open stuk ontstonden er waaiers. Hoewel je ook zou kunnen zeggen dat enkele jongens na een nerveuze dag het tempo simpelweg niet meer konden volgen. We hielden in ieder geval een kleine groep over van een man of 80, die even later nog wat kleiner werd door een nieuwe valpartij. Die valpartij leek dan weer wat meer op een rechte weg te ontstaan, soms ligt het ook echt aan de renners zelf. Alaphilippe viel weg door deze valpartij en Superman Lopez moest even in de achtervolging. Op de brug kon Lopez weer aansluiten, waarna we gingen toewerken naar de sprint. In de laatste kilometers gebeurde niet gek veel meer, de wind stond allesbehalve gunstig. Jumbo reed op kop, om maar uit de problemen te blijven. Wout van Aert moest tot groot verdriet van de Belgen Roglic beschermen, het werd geen sprint voor hem. Eenmaal in de laatste paar kilometer zagen we een treintje van Sunweb, dat leek in eerste instantie heel goed te functioneren. Ontspoorde daarna alleen volledig, Bol kwam ver te zitten terwijl zijn mannen vrolijk op kop bleven rijden. Quick Step nam het commando over en bracht Bennett in een ideale positie naar de laatste 200 meter. Bennett ging aan en niemand kwam er meer over. Ewan strandde in het wiel, zoals het hoort. Eindelijk een overwinning voor Bennett, een behoorlijk emotionele zaak bleek achteraf. Valt ook wel te begrijpen, als sprinter van Quick Step is de druk groot. Je moet winnen, en dat lukte tot nu toe niet. Nu is het eindelijk wel gelukt, voor de gezelligheid krijgt hij meteen de kans om voor twee op een rij te gaan. Het peloton trekt naar Poitiers, op papier lijkt het een nieuwe massasprint te gaan worden.




De renners gaan van start in Châtelaillon-Plage, een plaats waar ze tijdens de vorige rit ook al doorheen mochten fietsen. In Châtelaillon-Plage wonen ongeveer 6000 mensen, groot is het hier niet. De toevoeging plage doet vermoeden dat we hier een strand aantreffen, en dat is ook wel zo. Volgens het roadbook is het zelfs het mooiste strand van de hele regio, drie kilometer lang. Dan ben je er alleen nog niet, want je wil natuurlijk niet de hele dag op het strand liggen. Nee, je wil ook zwemmen natuurlijk. Dat schijnt hier iets moeilijker te zijn, heb ik van mijn informant vernomen. Door de ligging moet je als het eb is een kilometer door de modder lopen om bij de zee uit te komen. Dat zeggen ze vooraf niet he, in Châtelaillon-Plage. Nee, kom je natuurlijk pas achter als je hier op een van de vele campings staat. Daarom dit vriendelijke advies aan iedereen: Ga niet naar Châtelaillon-Plage. Ook omdat je je tong breekt als je naderhand moet uitleggen waar je bent geweest. Goed, in het dorp valt vooral de boulevard op. Veel vakantiehuisjes, een aantal daarvan zijn zelfs vrij mooi. Belle Époque, blijkbaar. Er is een casino, en een theater dat er in ieder geval van de buitenkant mooi uitziet. Net onder Châtelaillon-Plage komen we het oesterdorpje Les Boucholeurs tegen, alles in deze omgeving heeft met oesters te maken. Het schijnt hier ook nog wel eens te waaien, daarom wordt hier jaarlijks een vlieger- en windfestival georganiseerd. Komen 70.000 mensen op af, amai. De foto in het roadbook laat vooral vliegers in de vorm van een octopus zien, bijzonder. De Tour is hier overigens nog nooit geweest voor een start of een vertrek, we hebben te maken met een primeur. Kan liggen aan het feit dat er verder bijzonder weinig over Châtelaillon-Plage te melden valt. Ja, dat het dorp aan de Vélodyssée ligt, een fietsroute van 1200 kilometer van Bretagne naar Spanje. Langste fietsroute van Europa, hoera. Om het geheel krachtig af te ronden vermelden we ook nog dat Lucie Anastassiou van hier is. Zij zou dit jaar deelnemen aan de Olympische Spelen, maar dat feest ging dus niet door. Welke sport? Schieten. Ja, echt.



De renners gaan van start langs de hippodroom, in beter Nederlands ook wel bekend als de paardenrenbaan. We rijden tijdens de neutralisatie dwars door de stad, op weg naar de kust. Over de Boulevard de la Mer rijden we langs alle vakantiewoningen, appartementen en uiteraard ook het water. Aan het eind van de lange boulevard slaan de renners rechtsaf, waarna ze een tijd gaan rijden over een weg waar we tijdens de vorige rit ook al over reden. Het is nog steeds geneutraliseerd, dus dat heeft verder weinig relevantie. Buiten de stad gaan we naar rechts waar het de vorige keer naar links ging, maar nog steeds is de neutralisatie niet voorbij. Een paar kilometer verderop mogen we pas echt los, nadat we over de snelweg zijn gereden. Ergens tussen de akkers gaat Prudhomme niet met z'n vlaggetje zwaaien, want uitgerekend hij heeft corona. Iemand anders zal zijn taken moeten overnemen, maar het resultaat zal hetzelfde blijven. De renners rijden de eerste drie kilometer over een brede en vlakke weg door de open velden. Het peloton komt uit in La Jarne, waar het naar rechts gaat. Na deze bocht komen we in La Jarne zelf nog wat verkeersmeubilair tegen, buiten het dorp gaat de brede weg zonder verdere complicaties vier kilometer volledig rechtdoor tot in Grolleau, alwaar ik toch wel verwacht een verwaarloosde man met een snor aan te treffen. Volledig open terrein nog steeds, wellicht krijgen we een dag later dan verwacht wel een waaiershowtje. In Grolleau komen we wat huisjes en wat vluchtheuveltjes tegen, maar eigenlijk fietsen we gewoon nog steeds rechtdoor. De komende tien kilometer komen we eigenlijk geen bocht van betekenis tegen, immer geradeaus door allerlei weinigzeggende nederzettingen. In de dorpjes wat obstakels, buiten de dorpjes vooral open terrein. Twee rotondes, om toch nog een beetje te moeten sturen. Niet lang na de tweede rotonde slaan de renners in Puydrouard linksaf, een beetje een verstopte weg in tussen twee huizen door. Ze rijden nu over een iets smallere weg verder richting Forges. Richting het noorden ook, terwijl we net richting het oosten rijden. Kan iets betekenen, als het waait. Goed, na Puydrouard rijden we weer langs vele akkers verder, via Forges op weg naar Bouhet. De komende zeven kilometer gaat het vooral rechtdoor, afwisselend door een bos en langs open velden. In Bouhet slaan we rechtsaf, daarna rijden we een kilometer of tien min of meer rechtdoor richting Courçon over een weg die wat glooiender begint te worden. Ook in dit stuk heeft de wind weer een aantal keer vrij spel, het Franse platteland biedt weinig beschutting. We fietsen wel nog door een paar dorpjes met de bijbehorende bochtjes en verkeersremmers, verder is het makkelijk fietsen tot aan Courçon. Hier treffen we na 34 kilometer koers een kerk aan in de vorm van een kasteel, terwijl we een paar kilometer eerder in Benon al een kerk zagen in de vorm van een vuurtoren.



In Courçon slaan we rechtsaf en daarna linksaf, op weg naar de volgende dorpjes. De weg buiten Courçon is een stukje smaller, en weer ouderwets open. We komen uit in Angiré waar het weer bol staat van de vluchtheuvels en dat soort onzin, daarna rijden we een paar kilometer langs de akkers richting La Grève-sur-Mignon. Dit dorpje is wat vriendelijker voor de renners, op een rotonde na weinig gekke fratsen. Vanuit La Grève gaat het vijf kilometer vooral rechtdoor richting Saint-Hilaire-la-Palud, in een bosrijke omgeving. Al komen we ook weer wat open velden tegen, doe mij maar windkracht 6. Voorbij Saint-Hilaire-la-Palud rijden we tien kilometer door open velden. In de verte zien we een watertoren, verder zien we alleen maar akkers en velden vol zonnebloemen, als ze nog niet verwelkt zijn ondertussen. Het is vlak en het is recht, maar het is vooral open. Kom op wind, doe het. Tussendoor rijden we nog een keer door een dorpje, Amuré. Buiten dit dorp verschijnen er wel iets meer bomen langs de kant van de weg, tot we na een tijd uitkomen in Sainsais. In dit dorpje slaan we linksaf, daarna volgen we 6,5 kilometer dezelfde weg tot in Coulon. We komen in het Parc naturel régional du Marais poitevin terecht, een moerasgebied. Het terrein begint ook een stuk groener te worden, na een aantal bochten in Sansais is de weg buiten het dorp goed voorzien van bomen ter bescherming tegen de wind. Even verderop komen de renners een rotonde tegen, daarna bevinden ze zich echt midden in het moeras. We rijden via een aantal bruggetjes over het water en zien de samenstelling van de natuur zienderogen veranderen. Een paar kilometer en een rotonde later rijden we over La Sèvre Niortaise, waarna we na 61 kilometer Coulon betreden. Ik zou dit dorpje willen omschrijven als het Giethoorn van Franrkijk. Ik zie bootjes en bruggetjes, meer heb je niet nodig voor die vergelijking. Coulon is het belangrijkste dorp van dit moerasgebied. Het is ook het drukste plaatsje, er komen veel toeristen op. Wel vooral veel Fransen, aangezien Coulon in het buitenland blijkbaar minder bekend is. Nou, daar komt nu dus verandering in. Laat de Chinezen maar komen.



In Coulon slaan we rechtsaf, daarna vervolgen we onze tocht over het Franse platteland. Hoewel dat land iets minder plat gaat worden, na drie vlakke kilometers gaat het zowaar drie kilometer vals plat omhoog richting Saint-Rémy. De iets minder brede weg is een beetje bochtig en verder vooral voorzien van veel bomen langs de kant. Eenmaal in Saint-Rémy is het weer zo vlak als wat, na een paar bochten in dit dorp rijden we verder richting Saint-Maxire. Vijf vlakke kilometers, nog steeds langs de akkers. Al worden die akkers vaak wel aan het zicht onttrokken door een bomenrij langs de weg. Als het waait is dit niet het meest interessante deel van de rit, al kom je er wel achter dat ze in Frankrijk ook best wat maïs hebben. Eenmaal in Saint-Maxire wordt het vrij bochtig, de passage in dit dorp is om duizelig van te worden. We slingeren ons een weg tussen de huizen door en gaan buiten het dorp op weg naar Échiré. De weg buiten Saint-Maxire blijft bochtig, redelijk smal ook. De komende zeven kilometer gaan we een beetje crossen door de bossen, af en toe ook door een dorpje. Het is relatief vlak, we komen alleen een paar stukjes vals plat omhoog tegen. Veel riviertjes hier, dus ook een paar bruggetjes. Die zijn soms wat smaller, we zagen een paar dagen geleden nog dat je dan goed moet opletten. Even verderop slaan we linksaf en dan rijden weer door wat meer open terrein Échiré binnen. Hier liggen wat rotondes en nog een stuk of wat bochten. Buiten het dorp rijden we nog eens over een bruggetje en daarna gaat het een kilometer of twee min of meer rechtdoor tot in Saint-Gelais, wat best een leuk dorpje is. Hier gaat het linksaf, op weg naar Cherveux. Vijf kilometer lang loopt de weg vals plat omhoog, behoorlijk rechtdoor. De renners rijden deels door de bossen en deels langs eindeloze velden, het lijkt de hele dag een beetje hetzelfde verhaal te worden. In Cherveux slaan we rechtsaf, waarna we op weg gaan naar de enige gecategoriseerde klim van de dag. Als we bij het verlaten van Cherveux naar links kijken zien we nog net de torentjes van een kasteel. Het kasteel van Cherveux, een prima exemplaar. Tijdelijk gesloten, net als de rug van Herbert Dijkstra.



Via een wat smallere weg die voor de gein is voorzien van wat paaltjes aan de zijkant rijden we buiten Cherveux naar de Côte de Cherveux toe. Eerst volgt er nog een stukje in dalende lijn, met zelfs een paar scherpe bochtjes onderweg. Daarna gaan we klimmen hoor, amai, riemen vast. Eén kilometer aan 4,6% gemiddeld, heel spannend is het ook weer niet. Toch, vierde categorie. Cosnefroy, we kijken naar jou. Beetje random om hier ineens punten uit te delen, maarja, het zal wel. Na 91 kilometer komen we boven, een korte afdaling van een kilometer volgt. Stelt weinig voor, al snel gaat het opnieuw omhoog. Anderhalve kilometer aan een procent of vier, dat is alleen blijkbaar geen bergprijs waard. Nouja, mij best. We komen uit in Cerzeau, buiten dit dorp is het een kilometer of vijf zo goed als vlak. We rijden verder over een behoorlijk brede en rechte weg richting Saint-Maixant-l'École. Het terrein is weer eens ouderwets open, al heb ik niet het idee dat het überhaupt gaat waaien. Zonde. Aan het eind van deze weg komen we uit op een industrieterrein, waar we bij de tweede rotonde linksaf moeten. Een tocht dwars door Saint-Maixent-l'École volgt, na bijna twee kilometer volledig rechtdoor te hebben gereden over een brede weg in dalende lijn slaan we linksaf. Na deze bocht komen we een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Bij de volgende rotonde slaan we rechtsaf en gaan we op weg naar de tussensprint van de dag. Die volgt na 108 kilometer in Les Grands Ajoncs, wat niet meer is dan een gehucht. Er staan een stuk of tien huizen en dat is het dan ook wel. Geen idee hoe ze hier aan genoeg geld komen om een tussensprint binnen te slepen, als de gemeente Exireuil heeft betaald hadden ze wel een betere locatie kunnen uitzoeken. Best een lastige sprint wel, daar niet van. Richting de tussensprint loopt de weg zelfs een kilometer of vier omhoog, met in het begin warempel een kilometer aan 5%. Daarna vlakt het in de laatste meters voor de tussensprint wel af, maar dit zou toch weer een goede gelegenheid voor Sagan moeten zijn om wat extra punten binnen te koppen. De organisatie doet nog zo z'n best om het hem naar de zin te maken. Aangaande het fotomomentje wil ik jullie de schoonheid van Les Grands Ajoncs niet onthouden. Als ze hier toch een paar duizend euro hebben neergetikt om de tussensprint binnen te hengelen mogen we ze wel even in het zonnetje zetten. Ga er even goed voor zitten en geniet:



Na de tussensprint moeten de renners nog 60 kilometer afleggen. Voorbij de tussensprint rijdt het peloton vier kilometer min of meer rechtdoor langs een afgeschermde weg. Daarna volgt er een geniepige bocht naar rechts, met wat verkeersmeubilair in het midden van de weg bij deze kruising. We rijden langs Chantecorps verder richting Vausseroux over een redelijk brede weg die vooral vrij vlak is. Het gaat tussendoor een keer een kilometer aan 2% omhoog, dat is het zwaarste stuk. De renners rijden vooral rechtdoor over deze weg die bijna volledig is omsloten door bomen. Zeven kilometer rijden we over deze weg, ergens halverwege komen we door Vautebis. Een dorpje dat zo betekenisloos is dat ze zelfs niet eens de moeite hebben genomen om een drempeltje of een vluchtheuveltje aan het geheel toe te voegen. Daardoor wordt het wel een stuk makkelijker om na bijna 120 kilometer Vausseroux te bereiken. Eenmaal in Vausseroux slaan we voorbij de kerk rechtsaf, waarna de renners een tijdje over een Streetviewloze weg gaan fietsen. Nouja, bijna volledig Streetviewloos. Een klein stukje hebben ze wel meegepakt, net genoeg om toch wat informatie op te doen. Iets smallere weg, door terrein met net iets minder bomen. Meer akkers, minder groen. Verder stelt het geen klote voor volgens mij, paar kilometer heel minimaal vals plat omhoog, maar eigenlijk is het gewoon vlak. Paar minimale bochten, maar ook dat mag geen naam hebben. Na 128,5 kilometer komen we uit in Vasles, een dorpje waar geen kinderen langs de kant van de weg zullen staan want die hebben vasles. Nee, dit kan niet. Maar dit dorp kan ook niet, er valt geen donder te beleven. Je zou kunnen stellen dat we zijn aanbeland in het grote Franse niets. De luiken zitten hier niet voor niets allemaal dicht. In Vasles slaan we rechtsaf, daarna rijden we nog even via een aantal bochten om de lokale kerk heen. Bij het verlaten van het dorp valt me verder vooral op dat ze een gigantische begraafplaats hebben, blijkbaar is hier wonen niet bevorderlijk voor de gezondheid.



Nog een kilometer of 40 tot de finish. Buiten Vasles rijden we over een rechte en brede weg verder naar de volgende dorpjes van weinig betekenis. Over negen kilometer komen we aan in Lavausseau, in de tussentijd rijden we eerst vijf kilometer over een behoorlijk vlakke weg naar Benassay. Veel bomen langs de kant van de weg, verder weinig bijzonders. Vlak voor Benassay gaat het een beetje op en af met wat bochtjes, daarna komen we in het dorp zelf ook wat bochten tegen. We fietsen door het centrum en houden daarna links aan, waarna het een kilometer of drie vrij recht en vrij vlak is tot in Lavausseau. In dit dorp komen we wel tal van bochten tegen, naast een enorme versmalling van de weg. Bij het binnenrijden van het dorp gaat het scherp naar links, daarna moeten we ergens rechtdoor waar je amper rechtdoor lijkt te kunnen gaan. Een huis half op de weg gebouwd, dat soort werk. Maar goed, 30 kilometer van het eind, geen paniek. Het blijft een tijdje smal, maar als we buiten Lavausseau rechtsaf slaan is de weg weer breed genoeg. Het gaat een tijd duren voor we het volgende dorp tegenkomen, de volgende 15 kilometer rijden we door een volstrekt verlaten gebied. Deels rijden we door bossen, maar we komen ook wel weer wat uitgestrekte velden tegen. Omdat ik mijn enthousiasme niet kan bedwingen heb ik het maar vast opgezocht, hier staat de wind waarschijnlijk tegen. Hebben we dus niets aan. Ach, de bomen overheersen toch. Het gaat verder vooral rechtdoor, terwijl het een klein beetje op en af gaat. Heel minimaal allemaal, niet genoeg om wie dan ook in de problemen te brengen. Zelfs Poels niet, kun je nagaan. Het is de kilometers aftellen tot we Poitiers bereiken, een weinig inspirerend parcours. Dit stuk van 15 kilometer is in het begin nog wel een klein beetje bochtig, maar na een tijd gaan we gewoon daadwerkelijk vijf kilometer rechtdoor. Aan het eind van deze eindeloze weg komen we uit bij een rotonde met een paar wolven in het midden, waar we rechtdoor gaan. Daarna gaat het een kilometer of drie vooral rechtdoor, terwijl we langs het vliegveld van Poitiers fietsen. Uiteindelijk komen we uit in Biard, een dorpje aan de rand van Poitiers. Het is vanaf hier nog een kilometer of 10 fietsen tot de finish.



In Biard slaan de renners rechtsaf, waarna ze een tijd over een vreemde weg gaan rijden. Vreemd, omdat ie vrij smal is. We komen bovendien tal van wegversmallingen tegen, en in het dagelijks leven staan hier ook wel een aantal van die bloembakken op de weg. Al zou het in de praktijk mee kunnen vallen, ik kom een krantenartikeltje tegen waarin staat dat men voor liefst 300.000 euro heeft gesleuteld aan het parcours in Poitiers. Drempels geëgaliseerd, rotondes weggehaald, borden verwijderd en ga zo maar door. Mag wat kosten, een Touraankomst. Alsnog vind ik het een merkwaardig begin van het lokale parcours. Na de bocht naar rechts in Biard volgt een nieuwe bocht naar rechts, waarna we linksaf slaan. Vervolgens duiken we naar beneden over een smalle weg, beneden bereiken we de Route de la Cassette. Deze weg volgen we een tijd, terwijl het soms smal is en soms iets minder smal. In het begin fietsen we door een mooi park, daarna komen we tussen de huizen terecht. De meeste verkeersobstakels zullen wel weggehaald zijn, maar aan die smalle weg is niets te doen. Na een tijd rijden we door een tunneltje, waarna we ons definitief in Poitiers bevinden. De listige Route de la Cassette volgen we nog een tijdje, tot we na een schuine bocht naar links de Rue de Maillochon bereiken. Langs het spoor rijden we een tijd verder over een vrij rechte en iets bredere weg. Deze weg loopt een beetje vals plat omhoog, tot we bij een rotonde uitkomen waar we naar rechts moeten. Al snel zou je normaal gesproken de volgende rotonde tegenkomen, maar die is voor de gelegenheid weggehaald. Zo, da's weer tienduizend euro. Het gaat nu een tijdje vals plat naar beneden over de Avenue de Nantes. Aan het eind van deze weg volgt er een scherpe bocht naar rechts onder de spoorbrug door, we bevinden ons nu op vijf kilometer van het eind. De renners rijden langs de Tour du Cordier, kicken torentje hoor. We rijden nu een tijd over een veel bredere en rechtere weg, langs de oevers van de Clain. Deze weg volgen we ongeveer twee kilometer, vlakke en aangename kilometers. Op iets meer dan drie kilometer van het eind slaan we linksaf en rijden we over de Pont Neuf. Aan de andere kant van de brug fietsen we door een winkelstraat, waar de weg ineens omhoog begint te lopen. 700 meter gaat het aan 4% omhoog, toch een hinderlijk stukje voor de sprinters. De renners komen uit bij een rotonde, waar ze naar links gaan. Daarna volgt er nog een vals platte uitloper van een paar hectometer. Ter hoogte van Le Palais de la Bière, een aangename verrassing, ligt de volgende rotonde op de renners te wachten. Hier gaan ze schuin naar rechts, waarna er een kort stukje in dalende lijn volgt. We rijden rechtdoor tot op anderhalve kilometer van het eind, hier volgt er een lastige bocht naar links. Dit is wel meteen de laatste lastigheid van de dag, hierna rijden we volledig rechtdoor tot aan de finish over een volkomen vlakke en brede weg. Hoewel, volkomen vlak, het lijkt in de laatste meters van de rit nog een klein beetje vals plat omhoog te lopen.




De rit eindigt op de ring van Poitiers, ze hebben weer een merkwaardige locatie weten te vinden. Het wordt extra merkwaardig als je bedenkt dat de man die verantwoordelijk is voor de aankomsten in de Tour de France afkomstig is uit Poitiers. We zijn in de stad van Stéphane Boury, medewerker van ASO. Hij tekent de aankomsten uit in steden die hij niet kent, dan kan het een keer gebeuren dat je voor een vreemde optie kiest. Maar deze stad kent hij dus op zijn duimpje, en dan bedenkt hij zoiets. Blijft toch een merkwaardige sport, hè. In een interviewtje dat in een of ander lokaal blad stond gaf hij wel aan zo trots als een hond met zeven lullen te zijn op deze aankomst. Als je de bloembakjes weghaalt is er verder geen gevaar. Het stuk in stijgende lijn bereiken we met zo'n volle vaart dat de sprinters daar lachend zullen overleven. Nemen we allemaal mee. De aankomst op de ring heeft dan weer vooral te maken met de benodigde ruimte, het te verwachten verhaal. Dit wordt de vierde keer dat er een Tourrit aankomt in Poitiers. In het verleden wisten Jean Forestier, Jean-Pierre Danguillaume en Sean Kelly hier te winnen. Ik spot qua namen een patroon. In het huidige peloton vinden we geen Jean of iets wat er op lijkt, maar met Sam komen we ook al best aardig in de buurt. Al hadden ze bij de organisatie vooral Arnaud Demare in gedachten, vol trots wordt op de officiële site gemeld dat Demare hier in 2014 nationaal kampioen wist te worden. Arnaud is er alleen niet bij, jongens. Mag aangepast worden. Hij werd overigens niet eens Frans kampioen in Poitiers, maar in Futuroscope. Dat pretpark ligt een kilometer of 12 ten noorden van Poitiers. Sinds 1994 is de Tour niet meer in Poitiers geweest, daarna werd Futuroscope steeds populairder, al hebben we dat park sinds 2000 ook al niet meer bezocht. Toen ging de Tour daar wel meteen van start, misschien vonden ze dat voorlopig voldoende aandacht. We hadden blijkbaar een Stéphane Boury nodig om terug te keren naar Poitiers. Een stad met 90.000 inwoners in het departement Vienne, regio Nouvelle-Aquitaine. Het is de thuisbasis van de vrouwenploeg van FDJ, pik je ook weer even mee. Die ploeg kennen we vooral dankzij de ondertussen vermoeiende act van Cecilie Ludwig Uttrup, of misschien moeten die namen wel in een andere volgorde. Poitiers is verder de geboortestad van Michel Foucault, een bekende filosoof. Niet ver van de route van vandaag vinden we de Résidance Michel Foucault, een studentenhuis. Want Poitiers is ook een universiteitsstad, de lokale universiteit is zelfs een van de oudste van Frankrijk. Onder meer Descartes schijnt hier gestudeerd te hebben. Ik denk, dus ik ben! Dat zijn teksten. Aangezien Poitiers een vrij oude stad is komen we in het centrum een paar leuke gebouwen tegen. Een aantal oude kerken bijvoorbeeld, uit de 12e eeuw. De Notre-Dame-la-Grande mag er best zijn, of de kathedraal van Saint-Pierre. In het behoorlijk gezellig ogende centrum treffen we ook nog wat vakwerkhuisjes aan, dan kun je bij mij al niet meer stuk.



In Poitiers is er ook nog een kerk ter ere van Sint Hilarius. Vernoemd naar Hilarius van Poitiers, blijkbaar de belangrijkste theoloog van de 4e eeuw, in het westen althans. Zijn geschriften vormen de oudste christelijke literatuur in Gallië. En dat allemaal in Poitiers, onvoorstelbaar. De renners finishen overigens dicht in de buurt van het lokale congrescentrum, het Parc des expositions de Grand Poitiers. Groot jongen, niet normaal. Maar goed, in Poitiers zal het overdag vrij warm worden, 29 graden in de middag. Geen kans op regen, een beetje wind vanuit het noorden/noordoosten. Staat dus grotendeels tegen, gedurende finale. Eigenlijk gedurende de hele rit, ook halverwege de rit staat de wind precies zo en is het zo warm. In startplaats Châtelaillon-Plage is het ook bijna hetzelfde verhaal, 29 graden overdag en wind die 's ochtends en in het begin van de middag vanuit het noordoosten komt. Vooral tegenwind dus, het wordt een slome dag. Die slome dag begint om 13:25, waarna we een kwartier door Châtelaillon-Plage gaan fietsen, wat overigens een verschrikkelijke naam is om te typen. Waarom doe ik het dan? Die vraag stel ik me sowieso regelmatig. Eurosport is in ieder geval weer meteen aanwezig, de NOS begint er om 14:40 aan en dat geldt ook voor Sporza. De aankomst wordt verwacht tussen 17:18 en 17:39.



Dit moet voorlopig de laatste kans voor de sprinters worden. De rit is ook bewust vrij makkelijk gehouden en men heeft een poging gedaan om toch zoveel mogelijk de bossen op te zoeken. Dat zijn de woorden van de heren Gouvenou en onze vriend Boury, ze hadden nog meer open terrein kunnen opzoeken maar dat is bewust niet gedaan. Van het klimmetje aan het eind verwacht men ook niet veel, de verwachting is dat de sprinters daar in volle vaart naar boven kunnen knallen. Nee, het moet een nieuwe sprint worden, waarna we wat ritten voor de vluchters en de klimmers krijgen. Open terrein of bossen, als we naar het weersbericht kijken lijkt het sowieso weinig uit te maken. Vooral wind tegen of schuin tegen, niet echt een aanleiding voor waaiers. Wel slecht voor de vluchters, het moet raar lopen wil deze rit niet eindigen in een massasprint. Daar gaan we dan ook maar gewoon vanuit, lekker makkelijk.
1. Bennett. Na Jean, Jean-Pierre en Sean een Sam. Bovendien een nieuwe Ier na Kelly. Klinkt allemaal bijzonder logisch, zeker na zijn net geboekte ritzege. Hij werd een keer goed afgezet en was in staat om het af te maken, dan ben je ook meteen de favoriet voor de volgende dag. Een sprinter van Quick Step wint altijd in de Tour, en normaal gesproken wel meer dan één rit ook.
2. Ewan. Heerlijk, die kleine smiecht die weer eens van achteruit probeert te komen maar dat het dan niet lukt. Dat ie net op een paar centimeter blijft hangen. Geweldig. Kan ik echt van genieten. Volgende keer niet beter, ouwe profiteur.
3. Bol. Cees is boos. De mannen in de trein zijn boos. Iedereen is boos. Gelukkig komt dominee Spekenbrink met wat zalvende woorden, waarna iedereen weer vol goede moed een nieuwe poging waagt om het niet te verneuken. Ach, we moeten eerlijk zijn, zelfs met een perfecte trein is Cees gewoon enorme middelmaat. Met dank aan het zwakke sprintersveld hier eindigt ie een paar keer hoog. Geen schande, we kunnen niet allemaal Wout van Aert heten. Daarover gesproken, die zal wel weer niet mogen. Ik heb even met Roglic gebeld, maar hij wil helaas nog steeds niet de sprint voor hem aantrekken. Heel flauw, ik weet het. Sorry Michel. Misschien op de Champs Elysees, als het geel binnen is!
4. Sagan. Altijd op vier, ook als hij de dag ervoor toevallig derde is geworden. De groene trui raakt steeds verder uit beeld, amai. Hij zal de dagen hierna flink aan de bak moeten. Zelden vertoonde praktijken.
5. Theuns. Pedersen. Stuyven. Even ingevuld bij random.org en daar komt Stuyven uit. Weten we dat ook weer.

quote:

Op dinsdag 8 september 2020 22:50 schreef Dale__Cooper het volgende:
Heb jij eigenlijk door je intensieve voorbeschouwingen in het echte leven ook al plekken bezocht die je tegen bent gekomen tijdens het schrijven van een voorbeschouwing? Al wat werken van Vauban gezien bijvoorbeeld, de appreciatie komt duidelijk naar voren in de stukken ?

@:Rellende_Rotscholier

Dat wordt iets voor in de toekomst. De afgelopen jaren vooral op vakantie geweest met vrienden en dan maken termen als wielrennen en Vauban weinig indruk kan ik je vertellen.