R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vriendin en ik hadden zeven jaar een relatie. Gisteren zei ze dat geen toekomst meer ziet. Het 'gevoel' is weg. Ergo: ik ben kapot. Het lange verhaal volgt hieronder. Kijk maar of je het leest, ik wil het gewoon van me af schrijven.
Eigenlijk is alles vanaf het begin vanzelfsprekend geweest. We leerden elkaar kennen toen we beiden nog studeerden en woonden binnen een paar weken samen op een krappe studentenkamer. Nooit gezeik gehad, die eerste jaren. Het ging goed op alle fronten. We konden samen zijn, maar elkaar ook vrij laten. Onze interesses matchen dusdanig dat we ons nooit verveelden.
In de afgelopen drie jaar is er iets veranderd. Dat begon eigenlijk bij mij. Ik ging richting de 30 en er ging iets wringen: 'Is dit het nou, wil ik wel voor de rest van mij leven', dat soort gedachten. Dat dat heb ik eerlijk bij haar aangegeven en daar schrok ze enorm van. Maar toen ik me ging beseffen wat ik had en hoe het zou zijn als ik dat zou verliezen, verdwenen de twijfels weer. Ik kon er weer tegenaan, zo gezegd. Maar ik zag wel dat het haar iets gedaan, dat ze onzekerder was geworden. Achteraf denk ik dat ik op dat moment te egoïstisch ben geweest. Te weinig naar haar gevoelens heb geluisterd toen ik mijn twijfels toegaf.
Flashforward naar december vorig jaar. Alles was kut. Mijn contract werd opgezegd en kort daarna zoop ik te veel op een feestje, waardoor ik met een gat in mijn kin in het ziekenhuis belandde. De drank was totaal verkeerd gevallen en ik had enorme huilbuien, waar mijn vriendin bij stond. Daar schrok ze van, vooral omdat ik dat soort emoties normaal zelden toon.
Verderop die maand gaf ze ineens aan geen toekomst meer te zien in onze relatie. Ze zat mentaal niet lekker in haar vel en vond dat ik niet duidelijk was over onze toekomst: kinderen, een hypotheek, dat soort zaken. Dat ik werkloos was hielp niet, en dat ik erover nadacht weer te gaan ZZP'en al helemaal niet.
Ik denk dat daar het grote verschil zit met hoe we eerst in onze relatie stonden. In het begin deden we wat we leuk vonden, we maakten ons niet druk, die studentikoze houding. Daar ben ik te veel in blijven hangen, terwijl zij verder wilde.
Maar uiteindelijk kwam ook bij mij het besef dat ik daar een keuze in moest maken, dat het niet en/en kon zijn. Ik heb daar een goed gesprek met haar over gehad en uiteindelijk besloten dat ik een fulltime-baan ging zoeken in plaats van het onzekere ZZP-bestaan. Verder besloten we in therapie te gaan, omdat we voor onze relatie wilden knokken. Althans, dat dacht ik. In maart zijn we met die relatietherapie gestart. Ik vond dat daar goede dingen naar voren kwamen.
Maar naast onze relatie gaat het nu mentaal erg slecht met mijn vriendin. Ze zit tegen een depressie aan, kan nergens meer van genieten. Ik heb probeerde mijn verkeerde keuzes in het verleden (te weinig aandacht voor haar gevoelens) in de laatste maanden ten harte te nemen. Maar ik merkte de laatste tijd dat er een soort weerstand tegen die goede bedoelingen kwam. Dat ze er bewust voor leek te kiezen zich kut te voelen en zich af te sluiten. Alles moest van mij komen. Het was of ik tegen een muur aanpraatte. Kortom: ik voelde de bui al hangen.
En ik kreeg gelijk. Ze kwam gisteren overstuur thuis en maakte het opnieuw uit.
Toen ze dat in december deed overheerste verdriet, nu voel ik me vooral boos en teleurgesteld. We hadden toch besloten er iets van te maken? Naar de toekomst te kijken? We zijn toch begonnen aan relatietherapie? Ik heb gekozen voor een fulltime job omdat we samen richting dat huisje-boompje-beestje wilden.
Aan de ene kant hoop ik enorm dat dit te maken heeft met haar psychische toestand, dat ze niet helder denkt. Ik wil tegen haar schreeuwen dat het niet over één dag ijs gaat, dat het maanden kan duren voor we de goede kant opgaan. Dat een relatie niet een vaststaand variabele is en dat je er constant aan moet werken, dat er dingen veranderen. Aan de andere kant zou ik ook niet zomaar terug kunnen, mocht ze dat ineens weer besluiten. Het voelt enorm kut dat ik offers voor haar heb gebracht, maar dat ze me nog steeds niet accepteert zoals ik ben. Er is iets stuk en ik moet afstand nemen. Maar het doet pijn, heel veel pijn.
Eigenlijk is alles vanaf het begin vanzelfsprekend geweest. We leerden elkaar kennen toen we beiden nog studeerden en woonden binnen een paar weken samen op een krappe studentenkamer. Nooit gezeik gehad, die eerste jaren. Het ging goed op alle fronten. We konden samen zijn, maar elkaar ook vrij laten. Onze interesses matchen dusdanig dat we ons nooit verveelden.
In de afgelopen drie jaar is er iets veranderd. Dat begon eigenlijk bij mij. Ik ging richting de 30 en er ging iets wringen: 'Is dit het nou, wil ik wel voor de rest van mij leven', dat soort gedachten. Dat dat heb ik eerlijk bij haar aangegeven en daar schrok ze enorm van. Maar toen ik me ging beseffen wat ik had en hoe het zou zijn als ik dat zou verliezen, verdwenen de twijfels weer. Ik kon er weer tegenaan, zo gezegd. Maar ik zag wel dat het haar iets gedaan, dat ze onzekerder was geworden. Achteraf denk ik dat ik op dat moment te egoïstisch ben geweest. Te weinig naar haar gevoelens heb geluisterd toen ik mijn twijfels toegaf.
Flashforward naar december vorig jaar. Alles was kut. Mijn contract werd opgezegd en kort daarna zoop ik te veel op een feestje, waardoor ik met een gat in mijn kin in het ziekenhuis belandde. De drank was totaal verkeerd gevallen en ik had enorme huilbuien, waar mijn vriendin bij stond. Daar schrok ze van, vooral omdat ik dat soort emoties normaal zelden toon.
Verderop die maand gaf ze ineens aan geen toekomst meer te zien in onze relatie. Ze zat mentaal niet lekker in haar vel en vond dat ik niet duidelijk was over onze toekomst: kinderen, een hypotheek, dat soort zaken. Dat ik werkloos was hielp niet, en dat ik erover nadacht weer te gaan ZZP'en al helemaal niet.
Ik denk dat daar het grote verschil zit met hoe we eerst in onze relatie stonden. In het begin deden we wat we leuk vonden, we maakten ons niet druk, die studentikoze houding. Daar ben ik te veel in blijven hangen, terwijl zij verder wilde.
Maar uiteindelijk kwam ook bij mij het besef dat ik daar een keuze in moest maken, dat het niet en/en kon zijn. Ik heb daar een goed gesprek met haar over gehad en uiteindelijk besloten dat ik een fulltime-baan ging zoeken in plaats van het onzekere ZZP-bestaan. Verder besloten we in therapie te gaan, omdat we voor onze relatie wilden knokken. Althans, dat dacht ik. In maart zijn we met die relatietherapie gestart. Ik vond dat daar goede dingen naar voren kwamen.
Maar naast onze relatie gaat het nu mentaal erg slecht met mijn vriendin. Ze zit tegen een depressie aan, kan nergens meer van genieten. Ik heb probeerde mijn verkeerde keuzes in het verleden (te weinig aandacht voor haar gevoelens) in de laatste maanden ten harte te nemen. Maar ik merkte de laatste tijd dat er een soort weerstand tegen die goede bedoelingen kwam. Dat ze er bewust voor leek te kiezen zich kut te voelen en zich af te sluiten. Alles moest van mij komen. Het was of ik tegen een muur aanpraatte. Kortom: ik voelde de bui al hangen.
En ik kreeg gelijk. Ze kwam gisteren overstuur thuis en maakte het opnieuw uit.
Toen ze dat in december deed overheerste verdriet, nu voel ik me vooral boos en teleurgesteld. We hadden toch besloten er iets van te maken? Naar de toekomst te kijken? We zijn toch begonnen aan relatietherapie? Ik heb gekozen voor een fulltime job omdat we samen richting dat huisje-boompje-beestje wilden.
Aan de ene kant hoop ik enorm dat dit te maken heeft met haar psychische toestand, dat ze niet helder denkt. Ik wil tegen haar schreeuwen dat het niet over één dag ijs gaat, dat het maanden kan duren voor we de goede kant opgaan. Dat een relatie niet een vaststaand variabele is en dat je er constant aan moet werken, dat er dingen veranderen. Aan de andere kant zou ik ook niet zomaar terug kunnen, mocht ze dat ineens weer besluiten. Het voelt enorm kut dat ik offers voor haar heb gebracht, maar dat ze me nog steeds niet accepteert zoals ik ben. Er is iets stuk en ik moet afstand nemen. Maar het doet pijn, heel veel pijn.
Tja, ik denk dat dat drankgevalletje de druppel was. Toen had ze haar beslissing genomen.
Ik zou gewoon de scherven bij elkaar rapen en gewoon weer opnieuw beginnen met het leven. Ik ben bang dat je geen andere keus hebt. Het is uitjanken en opstaan. Zo is het leven, hoe bitter het ook klinkt.
Ik zou gewoon de scherven bij elkaar rapen en gewoon weer opnieuw beginnen met het leven. Ik ben bang dat je geen andere keus hebt. Het is uitjanken en opstaan. Zo is het leven, hoe bitter het ook klinkt.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Sterkte. Klinkt alsof er te veel is gebeurd voor je vriendin (o.a. dat drankgevalletje) waardoor haar gevoel dus "weg" is. En daar kan je echt weinig aan doen, dat haar gevoel voor je weg is. Tevens ook het kutste wat je te horen kan krijgen als je nog 100% inzet had in een goede voortgang van de relatie.
Nogmaals sterkte, hou je taai, probeer zo veel mogelijk door te gaan met het leven zonder haar.
[ Bericht 6% gewijzigd door Erasmus op 23-04-2020 11:30:41 ]
Nogmaals sterkte, hou je taai, probeer zo veel mogelijk door te gaan met het leven zonder haar.
[ Bericht 6% gewijzigd door Erasmus op 23-04-2020 11:30:41 ]
Thanks. Ja, klinkt allemaal logisch. Het is alleen zo moeilijk, als je zo lang samen bent en je levens zo met elkaar zijn vergroeid. Bij ieder dingetje dat ik zie denk ik weer: 'oh, dat is nu dus ook niet meer', of: 'oh, dat gaat nu dus ook niet meer door'.quote:Op donderdag 23 april 2020 11:29 schreef Ifrane het volgende:
Sterkte. Klinkt alsof er te veel is gebeurd voor je vriendin (o.a. dat drankgevalletje) waardoor haar gevoel dus "weg" is. En daar kan je echt weinig aan doen, dat haar gevoel voor je weg is. Tevens ook het kutste wat je te horen kan krijgen als je nog 100% inzet had in een goede voortgang van de relatie.
Nogmaals sterkte, hou je taai, probeer zo veel mogelijk door te gaan met het leven zonder haar.
Maar aan de andere kant kom je er alleen maar sterker uit als je zoveel mogelijk je eigen leven probeert op te pakken, denk ik.
Gefeliciteerd. Je mag nu beginnen aan een nieuwe start.
Geloof mij iemand die het uitmaakt wil je niet meer terug. Ga verder met je leven en ga even door de shitstorm heen.
Geloof mij iemand die het uitmaakt wil je niet meer terug. Ga verder met je leven en ga even door de shitstorm heen.
Toch heeft ze dat in december wel gedaan, me terugnemen dus. Maar misschien was dat al een illusie. Ik merk overigens bij haar dat de liefde en pijn er wel degelijk is, maar ze letterlijk *alles* niet meer ziet zitten. "Ik moet voor mezelf kiezen", dat soort teksten. Waardoor ik weer het idee krijg dat ze vooral met zichzelf in de knoei zit en de relatie verbreken als één van de meest 'gemakkelijke' opties ziet. En dat doet mij dan weer pijn, dat ik haar kennelijk niet kan helpen.quote:
Gefeliciteerd. Je mag nu beginnen aan een nieuwe start.
Geloof mij iemand die het uitmaakt wil je niet meer terug. Ga verder met je leven en ga even door de shitstorm heen.
Walk away. Ze neemt je terug vanwege eigenbelang. Iemand die zo wispelturig is zal je (ook al kom je bij elkaar) over een tijdje weer dumpen. Dat moet je jezelf niet aan willen doen.quote:
[..]
Toch heeft ze dat in december wel gedaan, me terugnemen dus. Maar misschien was dat al een illusie. Ik merk overigens bij haar dat de liefde en pijn er wel degelijk is, maar ze letterlijk *alles* niet meer ziet zitten. "Ik moet voor mezelf kiezen", dat soort teksten. Waardoor ik weer het idee krijg dat ze vooral met zichzelf in de knoei zit en de relatie verbreken als één van de meest 'gemakkelijke' opties ziet. En dat doet mij dan weer pijn, dat ik haar kennelijk niet kan helpen.
Het komt eerder over alsof ze het gevoel heeft dat ze zichzelf wegcijfert voor jou, omdat jullie niet dezelfde toekomstplannen lijken te hebben en ze zich daarom aan jou aanpaste maar haar toekomstplan nu belangrijker is gewordenquote:
Toch heeft ze dat in december wel gedaan, me terugnemen dus. Maar misschien was dat al een illusie. Ik merk overigens bij haar dat de liefde en pijn er wel degelijk is, maar ze letterlijk *alles* niet meer ziet zitten. "Ik moet voor mezelf kiezen", dat soort teksten. Waardoor ik weer het idee krijg dat ze vooral met zichzelf in de knoei zit en de relatie verbreken als één van de meest 'gemakkelijke' opties ziet. En dat doet mij dan weer pijn, dat ik haar kennelijk niet kan helpen.
Het is wel een beetje raar dat ze jou verwijt dat je geen vaste baan hebt, alsof het haar alleen maar te doen is om het geld. Als ze iets wil wat veel geld kost moet ze daar zelf voor werken, kan ze niet op jou afschuiven. Is ze ook individueel in therapie? Werkt die therapie niet? Praten jullie daar ook over?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je hebt helemaal gelijk hoor, ik ben ook zeker niet van plan in een onderdanige relatie terug te vallen.quote:
[..]
Walk away. Ze neemt je terug vanwege eigenbelang. Iemand die zo wispelturig is zal je (ook al kom je bij elkaar) over een tijdje weer dumpen. Dat moet je jezelf niet aan willen doen.
Wat pijnlijk.
Het lijkt mij ook een definitief einde als iemand het niet meer ziet zitten om mét jou dat diepe dal door te gaan waar ze kennelijk in zit.
Het lijkt mij ook een definitief einde als iemand het niet meer ziet zitten om mét jou dat diepe dal door te gaan waar ze kennelijk in zit.
The love you take is equal to the love you make.
De 2e klap zal harder zijn als ze binnen een paar weken een nieuwe lover blijkt te hebben die al wat langer in de picture was. Sterkte.
Dat heeft misschien ook te maken met een ander probleem, dat altijd heeft gespeeld in onze relatie. Ik heb een rijk sociaal leven, met veel vrienden. Zij heeft amper vrienden en zat vaak thuis als ik erop uit was. Ze heeft altijd gezegd dat prima te vinden, maar dat idee had ik niet. Ze ging pas op 'aan' als ik thuis was en dat verwachtte ik misschien ook van haar (want verder deed ze, naast werk, niet zoveel).quote:Op donderdag 23 april 2020 12:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Het komt eerder over alsof ze het gevoel heeft dat ze zichzelf wegcijfert voor jou, omdat jullie niet dezelfde toekomstplannen lijken te hebben en ze zich daarom aan jou aanpaste maar haar toekomstplan nu belangrijker is geworden
Het is wel een beetje raar dat ze jou verwijt dat je geen vaste baan hebt, alsof het haar alleen maar te doen is om het geld. Als ze iets wil wat veel geld kost moet ze daar zelf voor werken, kan ze niet op jou afschuiven. Is ze ook individueel in therapie? Werkt die therapie niet? Praten jullie daar ook over?
Het lijkt erop alsof ze daar nu meer in de knoei mee zit dan vroeger. En ja, individueel zit ze ook in therapie. Maar eigenlijk pas sinds kort, net als onze relatietherapie, Daarom valt me dit zo rauw op m'n dak, ik had het gevoel dat we net aan het begin stonden van een (mogelijke) oplossing.
En dat werk tja, zelf heeft ze ook vast werk en ze had het idee dat ik met mijn ZZP'erschap niet serieus bezig was met een toekomst (hypotheek). Ik vind het ook niet helemaal eerlijk dat ze dat weer benoemt, terwijl ik daar juist mijn best voor heb gedaan.
De een wordt agressief van drank (zoals ik), de andere verandert in een cabaretier, en de andere zakt mentaal in elkaar zoals jij TS.
Ze zeggen wel eens drank is een duvel.
Na je bezopen huilbuien zal ze op je neer hebben gekeken. Respect verloren, en als dat gebeurt is de relatie ook verloren.
Ze zeggen wel eens drank is een duvel.
Na je bezopen huilbuien zal ze op je neer hebben gekeken. Respect verloren, en als dat gebeurt is de relatie ook verloren.
Deceit for a lifetime has taken it's toll.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
Wat is voor jou nu de toegevoegde waarde om zoiets lulligs te zeggen tegen iemand die al aangeeft het ergens moeilijk mee te hebben?quote:
De 2e klap zal harder zijn als ze binnen een paar weken een nieuwe lover blijkt te hebben die al wat langer in de picture was. Sterkte.
"For the man sound of body and serene of mind, there is no such thing as bad weather; Every day has its beauty. And storms which whip the blood, do make it pulse more vigorously."
Dat is meestal wel een trigger om twijfel te krijgen in een relatie.quote:
De 2e klap zal harder zijn als ze binnen een paar weken een nieuwe lover blijkt te hebben die al wat langer in de picture was. Sterkte.
Voor de verwerking kan het juist beter zijn als er zoiets speelt.quote:
De 2e klap zal harder zijn als ze binnen een paar weken een nieuwe lover blijkt te hebben die al wat langer in de picture was. Sterkte.
Buiten dat, het blijft een kut situatie als je zo'n tijd bij elkaar bent geweest. Je hebt bepaalde gewoontes opgebouwd en die vallen nu weg. Probeer wat afstand te nemen en een eigen routine op te bouwen, sporten hielp hier erg goed!
Sterkte!
Klinkt eerlijk gezegd alsof jullie hele andere personen zijn, met een andere levensinstelling ook. Als je dan langzaam uit elkaar gegroeid bent, is het enorm lastig om dat weer recht te trekken met een vast contract en relatietherapie.
Jij twijfelde niet voor niets, en zij maakt er niet voor niets twee keer een einde aan. Achteraf ga je inzien dat dit niet de relatie was waar jullie beiden gelukkig van werden.
Jij twijfelde niet voor niets, en zij maakt er niet voor niets twee keer een einde aan. Achteraf ga je inzien dat dit niet de relatie was waar jullie beiden gelukkig van werden.
Zo'n depri geval is ook iemand die jou erin meetrekt. Moet je niet willen.quote:
Klinkt eerlijk gezegd alsof jullie hele andere personen zijn, met een andere levensinstelling ook. Als je dan langzaam uit elkaar gegroeid bent, is het enorm lastig om dat weer recht te trekken met een vast contract en relatietherapie.
Jij twijfelde niet voor niets, en zij maakt er niet voor niets twee keer een einde aan. Achteraf ga je inzien dat dit niet de relatie was waar jullie beiden gelukkig van werden.
Misschien enigszins, qua levensinstelling. Qua persoonlijkheid hebben we juist best veel raakvlakken: introvert en ook vaak behoefte aan thuis burgerlijk bezig zijn (ondanks mijn sociale leven). Dat is ook de reden dat het jarenlang goed heeft gewerkt en probleemloos door kabbelde. Aan de andere kant: hoe ze zich nu gedraagt is ze voor mij echt onherkenbaar. Ze roept ook steeds dat ze zich weer 'zoals vroeger' wil voelen, dus wat dat betreft voelt zij dat ook wel aan.quote:
Klinkt eerlijk gezegd alsof jullie hele andere personen zijn, met een andere levensinstelling ook. Als je dan langzaam uit elkaar gegroeid bent, is het enorm lastig om dat weer recht te trekken met een vast contract en relatietherapie.
Jij twijfelde niet voor niets, en zij maakt er niet voor niets twee keer een einde aan. Achteraf ga je inzien dat dit niet de relatie was waar jullie beiden gelukkig van werden.
Maar ik zag de laatste tijd ook goede dingen, dat de vroegere 'haar' weer een beetje doorscheen. Dat neemt ze alleen niet meer van me aan, ze blijft hangen in het negatieve.
Zelf heb ik een aantal jaar terug ook de nodige psychische klachten gehad. Ik probeerde haar dan ook te vertellen dat ik het heel goed snap, die uitzichtloosheid die zij nu voelt. Maar dat komt totaal niet aan. Dat doet nog wel het meest pijn denk ik, dat ze niet meer naar me luistert en denkt dat de relatie verbreken de 'oplossing' is.
Ongeveer hetzelfde meegemaakt, na bijna 11 jaar uit elkaar gegaan omdat we geen matchend toekomstperspectief hadden. Op het moment zelf was het zeker wel kut, maar achteraf gaat het met ons beide op zijn minst net zo goed.
[b]Op zaterdag 3 juni 2006 18:14 schreef Dirktator het volgende:[/b]
Zelden zoeen hendig sjieke OP meegemaakt! :D
[quote][b]Op woensdag 14 juni 2006 20:41 schreef Jeff1981 het volgende:[/b]
En met 2 handen heb je al een trio :P
Zelden zoeen hendig sjieke OP meegemaakt! :D
[quote][b]Op woensdag 14 juni 2006 20:41 schreef Jeff1981 het volgende:[/b]
En met 2 handen heb je al een trio :P
Maar, is het een mogelijkheid wellicht dat haar gevoel gewoon weg is, gewoon, omdat gevoel wel eens weg gaat, en dat ze nu, om dat recht te praten, de voor de hand liggende redenen opvoert die ze nu opvoert?quote:
[..]
Misschien enigszins, qua levensinstelling. Qua persoonlijkheid hebben we juist best veel raakvlakken: introvert en ook vaak behoefte aan thuis burgerlijk bezig zijn (ondanks mijn sociale leven). Dat is ook de reden dat het jarenlang goed heeft gewerkt en probleemloos door kabbelde. Aan de andere kant: hoe ze zich nu gedraagt is ze voor mij echt onherkenbaar. Ze roept ook steeds dat ze zich weer 'zoals vroeger' wil voelen, dus wat dat betreft voelt zij dat ook wel aan.
Maar ik zag de laatste tijd ook goede dingen, dat de vroegere 'haar' weer een beetje doorscheen. Dat neemt ze alleen niet meer van me aan, ze blijft hangen in het negatieve.
Zelf heb ik een aantal jaar terug ook de nodige psychische klachten gehad. Ik probeerde haar dan ook te vertellen dat ik het heel goed snap, die uitzichtloosheid die zij nu voelt. Maar dat komt totaal niet aan. Dat doet nog wel het meest pijn denk ik, dat ze niet meer naar me luistert en denkt dat de relatie verbreken de 'oplossing' is.
Ik snap prima dat jij wil dat het ligt aan depressie en aan allerlei externe factoren, omdat, als dat zo is, jij nog de hoop hebt dat als je die externe factoren fixt, het weer goed komt? Dat kan natuurlijk niet als haar gevoel weg is. Daar kun jij niks aan fixen.
Kijk, het is een mooie kutsituatie, en het is pas net dus je bent nog vol in verwarring en probeert het te snappen en te zoeken naar strohalmen waardoor je het kunt fixen, maar, is het gewoon bij haar niet op, om een niet moeilijkere reden anders dan dat het gewoon op is?
Breitling - Instruments for Professionals
Sterkte kerel. Werkt je vriendin wel? Overigens dat nu alles van jou af moet komen kan ook een soort aandacht dingetje zijn vanuit haar zeg maar.
Nee, ik maak me geen illusies dat het gefikst kan worden. Natuurlijk is er een stukje hoop. Maar als zij nu ineens op haar uitspraken terug zou komen, kan ik het voor mezelf niet verantwoorden om te zeggen dat alles weer oké is. Daarvoor is nu te veel kapotgemaakt.quote:
[..]
Maar, is het een mogelijkheid wellicht dat haar gevoel gewoon weg is, gewoon, omdat gevoel wel eens weg gaat, en dat ze nu, om dat recht te praten, de voor de hand liggende redenen opvoert die ze nu opvoert?
Ik snap prima dat jij wil dat het ligt aan depressie en aan allerlei externe factoren, omdat, als dat zo is, jij nog de hoop hebt dat als je die externe factoren fixt, het weer goed komt? Dat kan natuurlijk niet als haar gevoel weg is. Daar kun jij niks aan fixen.
Kijk, het is een mooie kutsituatie, en het is pas net dus je bent nog vol in verwarring en probeert het te snappen en te zoeken naar strohalmen waardoor je het kunt fixen, maar, is het gewoon bij haar niet op, om een niet moeilijkere reden anders dan dat het gewoon op is?
Maar ik denk dat het weggaan van gevoel niet per se een reden hoeft te zijn om een relatie te verbreken. Dan is het meer een kwestie van: vind ik het de moeite waard om ervoor te vechten, om dat gevoel (op een of andere manier) terug te krijgen. Ik dacht dat we die keuze hadden gemaakt, maar blijkbaar kan ze dat toch niet. Dat doet wel pijn.
|
|
