Ik kan mezelf echt wel voor mijn kop slaan. Als ik op straat loop voel ik me niet snel aangetrokken tot mannen als ik ze zie. Soms wel, maar die hebben dan altijd een vriendin of ze zijn topmodel ofzo. Maar nu vandaag, was ik bijna klaar met werken en zie ik ineens echt een super leuke jongen staan. Hij stond te praten met een vriend, hij was een pauze aan het houden van het wielrennen. Hij was echt mijn 'smaak' en ik ben wat langer bij werk gebleven. Even naar buiten gelopen, licht oogcontact proberen te maken (dat is al heel wat voor mij) en hij keek wel terug naar mij. Dat was het dan. Ik liep ongelofelijk verlegen weer terug naar binnen en niet veel later was hij weer vertrokken.
Hoe doen jullie dit? Spreken jullie wel eens random mensen aan? Ik ben niet bang om een blauwtje te lopen ofzo, maar het zetten van die eerste stap durf ik gewoon niet. Ik stond wel echt op het randje om te vragen waar ze vandaan komen, maar dan ben ik bang dat ze me gaan judgen ofzo. Vooral omdat hij met een vriend was.
Het is niet dat ik me heel onzeker voel ofzo (natuurlijk wel een klein beetje.. zoals iedereen). Ik praat gewoon nooit zomaar met mensen, ik heb oprecht niks te vertellen. Voor mijn werk ben ik veel zekerder geworden doordat met name oudere mensen vaak een gesprek starten met mij. Hier kan ik goed in mee gaan, maar het zetten van die eerste stap; dat lukt niet/ik kan niet op woorden komen.
Wel is het zo dat mensen mij vaak een stuk jonger inschatten. Twee weken geleden zei iemand tegen mij dat ze dacht dat ik rond de zestien zou zijn. Ik ben begin twintig.. Het is ook niet zo dat ik een stil type ben. Als mensen mij eenmaal leren kennen zijn ze verrast dat ik me zo volwassen en zeker gedraag en zien ze wel gewoon een volwassen meid. Ik ben wel altijd bang dat jongens mij dan ook jonger inschatten en niet weten wat zo'n 'jong' iemand bij hun komt doen.
Nu hoop ik stiekem dat ik die jongen weer een keer tegenkom.. en zo niet, hoe zal ik het de volgende keer aanpakken? Ben ik nog te redden?