quote:
Op zaterdag 28 maart 2020 08:25 schreef Twentsche_Ros het volgende:[..]
Juist wél! Het probleem is niet het aantal doden. Het zijn bijna allemaal mensen van rond de tachtig, en men heeft becijferd dat deze groep (inclusief de jongeren) een mix van ziektes had zodat ze toch binnen een jaar zouden overlijden.
Het probleem is de manier waaróp de mensen overlijden.
Nu sterven de mensen in eenzaamheid of hooguit temidden van lichtblauwe spookverschijningen zonder gelaatsuitdrukking. Weg van je dierbaren.....
O... wacht... jij hebt het niet over mensen die fysiek gezond zijn (of wat niet levensbedreigende kwalen), en psychische moe zijn van het leven?
Maar jij hebt het over mensen die niet levensmoe waren, COVID krijgen en dan, als ze niet behandeld willen worden, ondersteuning krijgen bij het sterven? Begrijp ik je dan goed?
Ernstig ziek worden van COVID is vaak een kwestie van dagen. En op het moment dat er vragen komen over kansen op overleven en kwaliteit van leven is men al vaak opgenomen. Tussen die lichtblauwe spookverschijningen ( ik was er gisteren ook eentje...) Hoe kun je dan zorgvuldig toetsen of deze mensen écht willen sterven? Of ga je toegeven aan een gril en bied je te snel hulp bij het levenseinde, terwijl er nog een kans op genezing is? Of faciliteer je dan dat mensen liever kiezen voor een snelle dood, want anders ‘moeten’ ze naar huis om daar langzaam, ellendig, met minder zorg en meer benauwdheid te sterven.
Zoals ik al zei: deze doodzieke mensen zijn vaak al in een ziekenhuis opgenomen. Of woonden al in een instelling. Thuis komen (welk huis?) om te sterven is logistiek en praktisch vaak niet haalbaar. Juist in een instelling zijn de kennis en middelen voor symptoombestrijding voorhanden, naast goede basiszorg. Dat lijkt mij zachter sterven dan thuis, met weinig zorg, benauwd, met pijn maar wel omringd door je naasten. In die lichtblauwe pakken, want zij willen vast niet besmet worden.
Blijft een rottige situatie, absoluut. Maar zeker geen reden om die wet er nu gauw door te drukken.