Ik kijk normaal nooit naar DWDD vanwege het torenhoge tenenkrommende gehalte, maar vanavond blijven hangen na de toespraak van de koning.
Doorgaans ben ik ook niet zo van de bewierroking en superlatieven, maar er was voor mij vanavond maar één echte koning op tv, en dat was André van Duin.
73 jaar, zeer recent zijn partner verloren en dan toch nog relatief vrolijk kunnen zijn in deze tijd. Zijn verhaal was zonder autocue, recht uit het hart en ook nog eens zeer realistisch: het probleem is niet dat mensen ziek worden, want dat hou je niet tegen. Het probleem is de extreme besmettelijkheid en als je die kunt inperken, kunnen mensen goed geholpen worden.
En dan ook nog eindigen met een gebaar richting een ander, wat hij prachtig ten gehore bracht. Deze man heeft ontzettend veel bereikt, maakt mensen al tientallen jaren aan het lachen, heeft meer talent dan een helehoop prutsers die zonder enige reden bekend zijn, en is altijd ontzettend aardig en nuchter gebleven. Dit in tegenstelling tot bepaalde komieken en joviale types die buiten de spotlights een stel misantropische klootzakken blijken te zijn.
Dit deed mij meer goed dan een emotieloze autocue toespraak van een nors kijkende koning. Willem-Alexander kan zoveel beter. Het lijkt mij als persoon een aardige vent, net als zijn vader. Hij zou eens wat meer uit zijn hart moeten spreken, zonder vooraf zorgvuldig opgestelde tekst. Misschien hakkelt hij, misschien komt niet alles er flitsend uit in één keer. Maakt niet uit: maak het echt, maak het menselijk, maak het oprecht.