Hoe kan ik hier het beste op reageren? Want ik vind het anders wel een erg slap tegenargument, wat eigenlijk inhoudt dat je je ouders altijd loyaal moet blijven ook al willen ze je niets van je weten.
[ Bericht 1% gewijzigd door osodevo op 07-03-2020 17:08:12 ]
En wellicht vinden ze je argumenten klote. Als het een vluchtig gesprek is, kan je beter het onderwerp zo kort mogelijk houden en een reactie afkappen. Het is toch vooral emotie en het is heel moeilijk anderen daar in mee te nemen, zeker als ze een soortgelijke situatie niet hebben meegemaakt.
Wellicht een dooddoener omdat je zelf continu topics maakt met zelfmedelijden?quote:Op zaterdag 7 maart 2020 16:59 schreef osodevo het volgende:
Ik merk dat wanneer ik aangeef geen contact meer met mijn vader wens te hebben daar soms door de buitenwereld afwijzend op wordt gereageerd. Als ik mijn onderbouwing geef waarom krijg ik 9/10 keer het argument terug ''het blijft toch je vader'', iets waar ik weinig mee kan.
Hoe kan ik hier het beste op reageren? Want ik vind het anders wel een erg slap tegenargument, wat eigenlijk inhoudt dat je je ouders altijd loyaal moet blijven ook al willen ze je niets van je weten.
Ik weet niet wat er gebeurd is, maar opeens hoorde en zagen we hem niet meer.
Als je dan contact zocht werd er niet gereageerd of je werd afgehouden.
De afgelopen jaren zijn wat zwaar geweest, ivm mantelzorg.
Eerst onze moeder en toen onze vader.
Ze leven ondertussen allebei niet meer.
We hebben verschillende keren gevraagd of hij een keer op bezoek kon gaan, of op een andere manier eens bij kon springen.
Maar meneer had het druk of geen zin.
Wij zijn ondertussen op het punt, dat we nog niet op hem willen komen pissen als hij in brand zou staan.
De buitenwacht snapt er ook niets van, maar begrijpen wel dat het voor ons ook niet meer hoeft.
'Het blijft toch je broer' wordt door mij al beantwoord met 'Op deze manier héb ik geen broer'.
[ Bericht 5% gewijzigd door marc0871 op 07-03-2020 18:28:31 ]
Schijt hebben aan de mening van anderen. Je hoeft jezelf niet te verantwoorden aan anderen zolang je het waarom maar aan jezelf kan uitleggen.quote:
Ik merk dat wanneer ik aangeef geen contact meer met mijn vader wens te hebben daar soms door de buitenwereld afwijzend op wordt gereageerd. Als ik mijn onderbouwing geef waarom krijg ik 9/10 keer het argument terug ''het blijft toch je vader'', iets waar ik weinig mee kan.
Hoe kan ik hier het beste op reageren? Want ik vind het anders wel een erg slap tegenargument, wat eigenlijk inhoudt dat je je ouders altijd loyaal moet blijven ook al willen ze je niets van je weten.
"Voor mij niet meer".quote:
Ik merk dat wanneer ik aangeef geen contact meer met mijn vader wens te hebben daar soms door de buitenwereld afwijzend op wordt gereageerd. Als ik mijn onderbouwing geef waarom krijg ik 9/10 keer het argument terug ''het blijft toch je vader'', iets waar ik weinig mee kan.
Hoe kan ik hier het beste op reageren? Want ik vind het anders wel een erg slap tegenargument, wat eigenlijk inhoudt dat je je ouders altijd loyaal moet blijven ook al willen ze je niets van je weten.
Zou duidelijk genoeg moeten zijn.
Nooit last van gehad trouwens. Mijn onderbouwing was voldoende
Het blijft ook gewoon je vader, alleen wel van een afstandje.quote:
Ik merk dat wanneer ik aangeef geen contact meer met mijn vader wens te hebben daar soms door de buitenwereld afwijzend op wordt gereageerd. Als ik mijn onderbouwing geef waarom krijg ik 9/10 keer het argument terug ''het blijft toch je vader'', iets waar ik weinig mee kan.
Hoe kan ik hier het beste op reageren? Want ik vind het anders wel een erg slap tegenargument, wat eigenlijk inhoudt dat je je ouders altijd loyaal moet blijven ook al willen ze je niets van je weten.
Als ik een euro had gekregen voor iedere keer dat mensen opmerkten dat mijn ouder altijd mijn ouder zou blijven
Maar wat anderen al opmerken, het is vaak niet lullig bedoelt en een soort ongemak of onvermogen dat mensen zo reageren. Juist bij uitleg zou je meer begrip kunnen kweken, al heb ik zelf meestal ook niet zo een zin om de vuile was buiten te hangen.
Het hoeft niet lullig of compleet ondoordacht te zijn, ze kunnen ook oprecht menen dat je misschien in de hitte van de strijd iets beslist waar je achteraf spijt van krijgt. Dat willen ze zo misschien proberen te voorkomen of op z'n minst na proberen te gaan of je er wel echt over nagedacht hebt, inclusief mogelijke gevolgen, voor je die deur definitief dicht knalt zeg maar. Daar valt iets voor te zeggen, maar het kan wel wat subtieler en begripvoller gebracht worden dan de ja maar het blijft toch je ..
Ja en nee. Halve vreemden hoef je niks uit te leggen hoe het zo ver gekomen is. Voor je vrienden en andere familie is een beetje onderbouwing wellicht handig en prettig.quote:
[..]
Schijt hebben aan de mening van anderen. Je hoeft jezelf niet te verantwoorden aan anderen zolang je het waarom maar aan jezelf kan uitleggen.
Indien het behandelaren en/of begeleiders betreft is het zeker wel een goed idee om het uit te leggen.
Mijn eind 2017 overleden vader, heeft mij in mijn kindertijd mentaal en fysiek mishandeld.
Ook mijn moeder heeft hij mentaal mishandeld, dit werd geleidelijk aan erger gedurende hun huwelijk.
Mijn jongere broer was alles voor hem en na zijn geboorte was ik zonder aanleiding opeens stront voor hem (ik was toen 7 jaar).
Mijn broer werd op een gegeven moment zelfs betrokken in het pesten van mij, wat ik mijn broer niet kwalijk kan nemen, gezien zijn jonge leeftijd.
Maar in die tijd wel, want ik was zelf een kind en tegen mijn vader was ik natuurlijk niet opgewassen.
Dat deed mijn vader dan stiekem en mijn moeder heeft hem een keer betrapt.
Toen beloofde hij het niet meer te doen, maar ging toch verder hiermee, wel een stuk voorzichtiger natuurlijk.
Andere familieleden viel dit op een gegeven moment ook op, aangezien mijn vader niet al te snugger was met dit te verbergen.
De verhoudingen tussen mij en mijn vader zijn pas veranderd toen ik sterker werd dan hem.
Ik heb hem bijna een keer helemaal in elkaar geslagen, maar mijn moeder smeekte dat niet te doen.
Voor haar ben ik toen maar elders even gaan ´afkoelen´.
Mijn vader was namelijk dronken die avond en zei een keer wat hij echt allemaal dacht.
De volgende dag heeft hij met pijn en moeite zijn excuses aan mij moeten aanbieden, de enige keer in zijn leven dat hij dat deed.
Wel een van de waardelooste excuses ooit, maar goed.
Maar ik heb later toch het contact verbroken vanwege nog wat voorvallen.
De laatste 5 jaar van zijn leven heeft hij in een verzorgingshuis doorgebracht en kreeg hij vrijwel geen bezoek.
Het is ook triest dat niemand hem nu mist na zijn overlijden, ook voor mijn moeder was het een bevrijding.
Die is pas echt gaan leven en woont inmiddels in een kleiner huis met allemaal nieuwe meubels en zonder nare herinneringen.
Lange inleiding, maar ik kreeg ook vaak te horen van ´het blijft toch je vader´.
Zeker toen hij in dat verzorgingshuis lag.
Ik was niet bij zijn overlijden.
Heb ik hier schuldgevoel over?
Nee, ik kan voor de volle 100% zeggen dat het niet zo is.
Ik droom heel soms nog van hem, maar ben verder niet meer met hem bezig.
Hetzelfde geld voor mijn moeder.
Als je mijn vader zo sprak, zou je zeggen van dat is wel een aardige man.
Maar kende je hem wat langer, want hij hield die act niet lang vol, kwam zijn ware aard toch naar boven.
Hij had ook psychische klachten (dwangmatig, verschillende tics, verzamelwoede, autistisch) en hij is door zijn eigen moeder erg verwend vroeger hoorde ik, daarom heb ik wel wat begrip, maar die bewuste gemene dingen die hij deed, kan ik hem niet vergeven.
Eerlijk is eerlijk, hij heeft mij wel financieel gesteund met het kopen van mijn huidige woning.
Maar dat was zeker ook wel voor de buitenwereld, klinkt misschien wat ondankbaar, maar ik weet hoe hij was.
In 2018 zat er op een verjaardag waar ik zelf ook zat, een van mijn vaders verpleegsters van dat tehuis.
Ze zei het niet letterlijk, maar er kwam een opmerking van dat ik de zoon was, die vlakbij woonde en niet op bezoek kwam.
Ik neem aan dat mijn vader daar zich over beklaagd heeft, dat niemand hem meer kwam opzoeken.
Mijn broer kwam op een gegeven moment ook niet meer en mijn moeder zo min mogelijk.
Anderen aanwezigen op die verjaardag keken me aan toen ze die opmerking van die verpleegster hoorden, omdat zij ook wisten hoe het echt zat.
Ik ken die vrouw verder niet en ga aan een vreemde de situatie niet uitleggen.
Ik heb alleen gezegd dat de band tussen mij en mijn vader altijd slecht is geweest, meer niet.
Wat ze er van denkt, interesseert me niet.
Ik heb hem nooit als vader gezien en heb ook niet naar zijn erkenning verlangt, zoals vriendjes en klasgenoten uit die tijd.
Die spraken dan vol trots over hun vader, iets wat ik nooit gedaan heb.
Vaak heb ik ´het blijft toch je vader´ gehoord van mensen die natuurlijk niet van alles op de hoogte waren.
Maar als ik een ding heb geleerd in mijn leven, is het wel dat mensen altijd zullen oordelen, meestal achter je rug om, en het leven is gewoon te kort om het iedereen naar de zin te maken of te blijven uitleggen wat je doet om welke reden.
De belangrijke mensen in mijn leven weten hoe het zit en de rest kan m´n gat kussen.
Het blijft triest, dat niemand je mist.
quote:
Jij: "Beargumenteer eens waarom dat ertoe doet?"
Ik heb dit verhaal eerder gelezen.quote:
m nooit als vader gezien en heb ook niet naar zijn erkenning verlangt, zoals vriendjes en klasgenoten uit die tijd.
Die spraken dan vol trots over hun vader, iets wat ik nooit gedaan heb.
Ik zou daar dus ook niet te makkelijk over oordelen, ook niet als het een broer of zus is.
Overigens zou ik op zo'n "het blijft toch je vader" opmerking dus ook gewoon reageren met "Inderdaad, dus er zal wel een hele goede reden voor zijn".
Dan reageer ik met "Familie heb je, maar je vrienden zoek je uit"
Alsof een beetje gelijk DNA moet zeggen dat je diegene maar leuk moet vinden, ik ken ze omdat het familie is, maar als het volslagen vreemden waren geweest was ik ze nooit tegen gekomen, heb er geheel niets mee. Alleen contact met mijn vader, maar daar heb ik wel gelijke interesses mee.
hoe vaak hoor je niet dat families jaren lang ruzie hebben en dan vraag je de oorzaak en die weten ze niet eens meer of iets kleins wordt heel groot gemaakt. of er is misverstand natuurlijk.
vergeven van iemand zijn fouten hoort hier ook bij.
en kijk ook eens goed of je zelf niet de (mede)veroorzaker bent van de problemen.
'Het blijft toch je familie' is wel iets dat ik (tegen mezelf) zeg over contact houden met mijn eigen familieleden die ik niet eens mag. Ik hecht er veel waarde aan, maar kan dat eigenlijk niet rationaliseren. Het levert mij vooral spanning op.
Maar ondanks dat ik dat zelf zo voel, begrijp en respecteer ik het van anderen wel als zij besluiten contact met een familielid te breken. Want soms is dat de meest logische optie.
Zoiets zeg ik meestal. Maar ik krijg dit soort opmerkingen niet vaak meer. Vroeger wel veel.quote:
Meestal is er een hele goede reden voor dat iemand het contact volledig verbreekt.
Ik zou daar dus ook niet te makkelijk over oordelen, ook niet als het een broer of zus is.
Overigens zou ik op zo'n "het blijft toch je vader" opmerking dus ook gewoon reageren met "Inderdaad, dus er zal wel een hele goede reden voor zijn".
Mensen gaan toch van een 'waar twee vechten, hebben twee schuld' idee uit. Die mensen weten niet hoe het is om mishandeld te worden. Het is maar goed ook dat de meeste mensen dat niet weten. Daar komt zo'n naïeve opmerking ook vandaan denk ik. Ik neem dat niemand kwalijk.
En ondanks dat wil je als kind je ouder nog niet aan de schandpaal nagelen... ik denk zelfs dat sommige mensen juist door die "het blijft toch je vader/moeder" opmerkingen niet de afstand nemen die veel beter voor ze zou zijn.quote:Op zondag 8 maart 2020 21:29 schreef Lucky_Strike het volgende:
[..]
Zoiets zeg ik meestal. Maar ik krijg dit soort opmerkingen niet vaak meer. Vroeger wel veel.
Mensen gaan toch van een 'waar twee vechten, hebben twee schuld' idee uit. Die mensen weten niet hoe het is om mishandeld te worden. Het is maar goed ook dat de meeste mensen dat niet weten. Daar komt zo'n naïeve opmerking ook vandaan denk ik. Ik neem dat niemand kwalijk.
Precies. Je hoort al vanaf kleins af aan dat ouders van je houden en het beste met je voor hebben. Dat hoort. Het is ontzettend moeilijk om de knop om te zetten en daadwerkelijk in te zien dat dat bij je eigen ouders niet zo is.quote:
[..]
En ondanks dat wil je als kind je ouder nog niet aan de schandpaal nagelen... ik denk zelfs dat sommige mensen juist door die "het blijft toch je vader/moeder" opmerkingen niet de afstand nemen die veel beter voor ze zou zijn.
Mijn moeder is een autistische en aan alcohol verslaafde tiran, ik ben nu 31jaar en pas sinds een maand heb ik er écht vrede mee dat zij niet meer in mijn leven en dat van mijn kinderen is.
Je vrienden die geen probleem hebben om in je rug te steken, daar ga je wel mee om maar je pa NIET??
Aan de andere kant moet je misschien geen wonderen verwachten? Van iemand met een niet zo formidabele genenpool kun je moeilijk een PUA maken, net zoals iemand die sociaal niet zo capabel is waarschijnlijk niet een heel erg vaardige ouder zal zijn? Weet je toevallig hoe gemakkelijk of moeilijk het voor hem vroeger was om aan de vrouw te komen?
Wat ik wil zeggen is dat het niet fijn is als er onmogelijke dingen van je verlangd worden, maar dat je dat dan ook niet van anderen hoort te verlangen. De meeste mensen vertonen nu eenmaal een hoop aangeleerd gedrag als het om hun (biologische) ouders gaat?
Het valt me op dat iedereen dat lijkt op te vatten als kritiek, op bijv. het verbreken van het contact.
Maar het is ook gewoon puur een feit. En de opmerking kan imo daarom ook een andere betekenis hebben. Dat het contact verbreken bijv. best begrepen wordt, maar dat het ook voorstelbaar is dat het ook dan nog moeilijk is, voor je. Want je geschiedenis met je ouder wordt niet uitgewist. Die draag je altijd mee. En dat is ook moeilijk.
en dan hoor ik ALTIJD dezelfde smoesjes: ja maar hunnie zijn ook depri hoor! hunnie worden ook mishandeld, hunnie stoppen in doofpot... tyf es op.
De degeneratie in het Westen neemt alsmaar toe. existentiële angst en dan je ouders daarvan de schuld geven
Als goddeloze zou je jezelf per direct moeten ophangen als je zoveel disrespect hebt naar je Maker(s). Ook al misbruikte mijn pa mij jarenlang ik zal NOOIT hem walging tonen en ZEKER niet als 99% van jullie die niet eens je bek open durft te trekken naar onbekenden of je random partners/vrienden die gemeen tegen jullie doen Maar goed gaan we weer ontopic?
Net zo’n dooddoener natuurlijk, daar houdt het gesprek ook wel op, uiteindelijk heeft toch niemand zin om er verder op in te gaan, jijzelf incluis.
Als je niet weet hoe je hiermee om moet gaan hoef je niet te reageren hoor.quote:
En gelijk hebben mensen, het is je pa. Als je geen fysiek contact meer wil kan je altijd nog maandelijks een app of sms sturen.
Je vrienden die geen probleem hebben om in je rug te steken, daar ga je wel mee om maar je pa NIET??
Hierbij een voorbeeld.quote:
Oke we hebben het wel vaak hier op fok over hoe slecht het in het buitenland wel niet is en dat iedereen hier komt (om wat voor reden dan ook) maar niemand kan ontkennen dat veelal moslims een stuk betere banden met de familie en ouders hebben en niet hun ouders in tussen ander stront in het tehuis dumpen omdat pa of ma iets vervelends tegen hen zei toen ze 12 waren
en dan hoor ik ALTIJD dezelfde smoesjes: ja maar hunnie zijn ook depri hoor! hunnie worden ook mishandeld, hunnie stoppen in doofpot... tyf es op.
De degeneratie in het Westen neemt alsmaar toe. existentiële angst en dan je ouders daarvan de schuld geven
Maar goed gaan we weer ontopic?
Ik vind het geen dooddoener, waarmee je dan antwoordt, eerlijk gezegd. Het is juist een uitnodiging tot verder bespreken.quote:Op maandag 9 maart 2020 12:04 schreef Marsenal het volgende:
Ik maak dit ook regelmatig mee en heb geleerd te antwoorden met precies wat je denkt: “Ik weet niet wat dat betekent”
Net zo’n dooddoener natuurlijk, daar houdt het gesprek ook wel op, uiteindelijk heeft toch niemand zin om er verder op in te gaan, jijzelf incluis.
Ik heb wel vergelijkbare gesprekken (niet specifiek over ouders met wie je het contact verbreekt) maar als je er zelf niet voor open staat, is dat misschien wel wat maakt dat je ervaart dat niemand er verder op in wil gaan.
wablief?quote:
[..]
Als je niet weet hoe je hiermee om moet gaan hoef je niet te reageren hoor.
[..]
Hierbij een voorbeeld.
Misschien wel ja.quote:
[..]
Ik vind het geen dooddoener, waarmee je dan antwoordt, eerlijk gezegd. Het is juist een uitnodiging tot verder bespreken.
Ik heb wel vergelijkbare gesprekken (niet specifiek over ouders met wie je het contact verbreekt) maar als je er zelf niet voor open staat, is dat misschien wel wat maakt dat je ervaart dat niemand er verder op in wil gaan.
Wel prettig in elk geval Ja, als je er niet over door wil praten, is dat je goed recht.quote:
[..]
Misschien wel ja.
Ik heb sinds ik 15 ben geen contact met mijn vader. Als mensen daar naar vragen vragen ze alleen vaak waarom. Zonder dan je hele levensverhaal te vertellen kun je toch simpel aangeven "omdat het een klootzak is" of "omdat hij geen contact met mij wil" Ik heb serieus nooit de opmerking gehad van mensen in mijn omgeving "het is toch je vader" niemand vraagt er verder ook naar, het is gewoon zo. geen aandacht aan besteden doen andere mensen dat ook niet. Tenzij je vol zelfmedelijden zit en graag je hele levensverhaal tegen willekeurige mensen verteld. Dan snap ik dat ze zo reageren.