Afrikaans wielrennen #2

Een buitengewoon sympathiek stuk van Peloton Mag, waar ze wel vaker goede achtergronden over het Afrikaanse wielrennen weten te schetsen. Ditmaal focussen ze op de nieuwe Oegandese hoop, Jordan Schleck. Ook de vorige Oegandese hoop, Charles Kagimu, komt uitgebreid aan bod. David Kinjah, de ontdekker van Froome, mag ook zijn duit in het zakje doen. Koers en corruptie in Oeganda, een leestip.

https://prodige-mag.wixsi(...)rdan-schleck-english

Jordan Schleck Ssekanwagi, onthouden die naam.

Het is wel weer eens tijd voor een Afrikaanse update.

De afgelopen dagen is er warempel gekoerst in Afrika! De GP Chantal Biya werd verreden, een van de twee 2.2-koersen in Kameroen. Jaarlijks terugkerend verhaal, maar Chantal Biya is natuurlijk nog steeds de presidentsvrouw. Met nog steeds een lichtelijk opvallend uiterlijk, zoals tijdens de wedstrijd ook te zien was. De GP Chantal Biya gaat niet door zonder Chantal Biya, dat lijkt me evident.



Vorig jaar werd de wedstrijd nog gewonnen door Moise Mugisha, de beste Rwandese renner. Wel een 'lastige' jongen blijkbaar, daarom nam hij dit jaar niet deel aan de Tour du Rwanda en daarom werd hij überhaupt in geen enkele wedstrijd meer opgesteld door zijn ploeg. Het sympathieke ProTouch zorgde voor een oplossing, Moise staat sinds augustus onder contract bij de Zuid-Afrikaanse continentale ploeg en reed ook al een aantal koersjes in Europa. Hij werd 56e in de Tour de Bretagne, je zou voor minder. Mocht ook meedoen aan de Olympische Spelen, maar daar haalde hij de finish helaas niet.

Enfin, dat was vorig jaar. Dit jaar deden er geen Rwandezen mee, best jammer. Er stonden überhaupt maar weinig interessante Afrikanen aan de start. Na een editie in 2020 met bijna alleen maar Afrikanen was de deelnemerslijst wel wat internationaler en dat hebben we geweten. De eerste rit werd nog gewonnen door een Afrikaan, de Kameroener of Kameroenees Artuce Tella ging met de zege aan de haal. Daarna namen de Slowaken en Nederlanders het commando over. De Slowaken zijn vaak aanwezig in de Afrikaanse koersen, vooral in Kameroen ontbreken ze eigenlijk nooit. Het zijn ook bijna altijd dezelfde jongens, waarbij vooral Lukas Kubis de show steelt. Een jonge Slowaak, die vorig jaar al een rit won en dit jaar doodleuk met twee ritten én de eindzege aan de haal ging. De andere twee ritten werden gewonnen door ONZE jongens van het Global Cycling Team, te weten Lars Quaedvlieg en Peter Merx. Praktisch iedere rit eindigde in een sprint van een uitgedunde groep, waardoor we uiteindelijk drie renners overhielden in dezelfde tijd. Kubis, ONZE Jordi Slootjes en de Kameroenese veteraan Clovis Kamzong. Omdat Kubis twee ritten won neemt hij de eindzege ook mee naar Slowakije. Een tegenvallende GP Chantal Biya, derhalve. Altijd tegen Afrika.



Paultje Daumont was namens Burkina Faso weer van de partij en wist een paar ereplaatsen bij elkaar te fietsen, maar verloor in een van de ritten ook doodleuk zeven minuten. Min min voor Paultje. Na zijn Europese ervaringen had ik er meer van verwacht. Nadat hij op de Olympische Spelen in de kopgroep reed mocht hij namens het WCC de Tour de l'Avenir rijden en nog wat koersjes in Zwitserland, waarna hij ook nog uitkwam op het WK U23 alwaar hij helemaal niet onverdienstelijk 53e werd. Eenmaal terug in Afrika kon hij deze koers niet naar zijn hand zetten, zonde. De Afrikanen wisten sowieso niet de show te stelen, alleen Artuce Tella en Clovis Kamzong mogen enigszins tevreden zijn. En Christiaan Klopper natuurlijk. Een jonge Zuid-Afrikaan, uit het jaar 2002. Eerstejaars belofte, fietst voor een of ander Frans amateurteampje. Hem gaan we dan maar in de gaten houden, bij gebrek aan beter. De omstandigheden waren overigens niet te onderschatten blijkbaar, de witte tricots van de jongens van Ivoorkust bleven niet wit. Stukje Parijs-Roubaix.



Terwijl er in Kameroen een koers werd verreden vond er in Eritrea een huis volksfeest plaats. Een traditie, als je als Eritreeër überhaupt een koers rijdt in Europa kun je al als een held onthaald worden. Toen KUDUS en Teklehaimanot in 2015 debuteerden in de Tour werden ze ontvangen alsof ze de Tour ook meteen gewonnen hadden. Die eer was ditmaal weggelegd voor Biniam Girmay, na zijn tweede plaats op het WK voor beloften werd hij op een pauselijke manier door de straten van Asmara gevoerd. Een paar van zijn ploeggenoten op dat WK alsmede KUDUS waren ook van de partij.



Het zijn een paar prachtige maanden geweest voor Bini, dus dit eerbetoon is niet meer dan terecht. Toen bekend werd dat hij de overstap naar Intermarche-Wanty zou maken was ik bevreesd, maar na het lezen van een interview verdween die vrees al een beetje. Het was een bewuste overstap, hij wilde graag naar een ploeg waar hij meteen de kans zou krijgen om kopman te zijn. Rijden voor een ander, dat zag ie niet direct zitten. Koppel dit aan het feit dat Intermarche het tweede deel van het seizoen flink aan het schroeien is en je kunt spreken van een geslaagde keuze. Bini werd inderdaad meteen kopman in zo'n beetje al z'n koersen en wist ook meteen resultaten te boeken. Een zege, heel wat ereplaatsen en dus een tweede plaats op het WK voor beloften. Meteen zo'n beetje de beste renners van zijn ploeg, lofuitingen van Hilario, wat wil een mens nog meer?

quote:

Van der Schueren genoot voor zijn televisietoestel. "Hij was geweldig sterk", zag hij. "Maar eigenlijk kent Biniam zijn eigen kwaliteiten nog altijd niet - hij heeft nog een grote progressiemarge."

"Volgens mij is hij de eerste renner met een donkere huidskleur die het héél ver gaat schoppen. Volgend jaar willen we hem in de Giro en Vuelta uitspelen. En ook in de Ardense klassiekers heeft hij een mooie toekomst. Alleen moet hij nog een beetje aan zijn stuurvaardigheid werken."

Naast zijn sportieve kwaliteiten looft de ploegleider ook de mens Girmay. "Hij is superintelligent, vriendelijk én een echte familieman. Zijn vrouw, met wie hij enkele maanden geleden een dochtertje kreeg, kon wel moeilijk aarden in Europa. Daarom keert hij nog regelmatig terug naar zijn thuisland en hebben ze elke dag veel contact. En ook met zijn moeder hangt hij dagelijks een uur aan de lijn."

Hilario

Wel een van de dingen die in de toekomst nog lastig kan worden, dat zijn vrouw niet kan aarden in Europa is wel vervelend. Moet je iedere keer op en neer vliegen naar Eritrea. Zijn vorige trainer, die met hem samenwerkte bij Delko, gaf ook aan dat dit een van de verbeterpunten was. Na een periode in Eritrea te zijn geweest had Bini altijd één of twee koersen nodig om weer op stoom te geraken. Maar afijn, wij sluiten ons natuurlijk volledig aan bij de woorden van Hilaire dat Bini de eerste gaat worden die echt gaat doorbreken. Hij heeft in ieder geval al zo'n beetje alle grote nieuwssites gehaald, tot de BBC aan toe. We houden allemaal van Bini, zelfs het altijd vlaggetjesgerichte Wielerflits was vertederd.

Nu we het toch over Eritrea hebben, de naam KUDUS is al gevallen. Recentelijk mocht de familie ook een groot feest organiseren. Merhawi won de tijdrit op het Eritrees kampioenschap, terwijl ene Milkias Kudus de tijdrit won bij de junioren. Familie? Jawel, het bijna tien jaar jongere broertje van Mera kan ook een aardig eindje fietsen.



Als junior won Merhawi al een rit in de Ronde van Rwanda, Milkias is voorlopig niet verder gekomen dan een tijdritzege in eigen land en een vijfde plaats in de wegrit. Hoe goed hij precies is kunnen we nog niet echt beoordelen, en gezien alle recente ontwikkelingen wordt dat misschien wel moeilijker dan ooit. Door corona heeft het programma van de WCC bijna twee jaar stilgelegen, bijvoorbeeld. Een Afrikaans gezinde ploeg zoals Delko verdwijnt, waardoor de jonge Afrikaanse renners weer een deur zien sluiten. Bini wist via Delko door te stoten naar de WT, terwijl jongens als Mulu Hailemichael en Yakob Debesay daar pas net begonnen waren aan hun ontwikkeling. Door de financiële problemen bij Delko reed Debesay zelfs praktisch geen koers, terwijl ze hem nota bene een contract voor vier jaar hadden gegeven. Altijd tegen Afrika. Mulu woonde bij het Delkomannetje, maar moest halverwege het jaar ineens verkassen, waarna hij alleen nog terecht kon bij Egoi Martinez, zijn manager. Die heeft in ieder geval wel hart voor de zaak dus, laten we hopen dat hij nog een ploeg kan vinden voor Mulu. Yakob moet het hebben van Christophe Le Mevel, dat wordt hopen op een Franse continentale ploeg vermoedelijk. Daar zijn er wel een hoop van, dat scheelt misschien.

En dan zitten we natuurlijk nog met Qhubeka-Nexthash, die ploeg gaat mogelijk ook verdwijnen. Niet dat ze momenteel veel voor Afrika deden, maar wel meer dan andere ploegen. De WT-ploeg beschikte over nog maar twee Afrikanen, maar bij de continentale ploeg reden er dan wel weer vijf. Toch weer vijf jongens die anders waarschijnlijk geen kans hadden gekregen in Europa. Moeilijk, moeilijk. Het valt te hopen dat er toch nog iets gered kan worden, want anders komen we er nooit. Renus Uhiriwe wordt op instagram gevolgd door Axeon-Hagens Berman, we moeten maar hopen dat dat iets te betekenen heeft. Verder, tja. We moeten het blijkbaar nu vooral van Bike Aid hebben, dat is ook niet echt luxe. Hoewel Bike Aid wel weer slim handelde door Azzedine Lagab te contracteren, nadat hij op de Olympische Spelen onheus bejegend werd door de Duitse bondscoach. Slim, maar aan een op leeftijd zijnde Lagab hebben we verder niet veel. Dan was het aantrekken van de Eritrese kampioen Dawit Yemane zinvoller, al heeft hij ook niet direct de mooiste uitslagen weten te noteren in Europa.

Terwijl tijdens het WK nog zulk mooi nieuws gedeeld werd met de wereld. Uiteraard was er de historische medaille van Biniam Girmay, de eerste medaille op een WK voor een donkere Afrikaan, een niet te onderschatten feit. Het andere grote nieuws was dat het WK 2025 naar Rwanda zou gaan. Dat nieuws zat er al een tijd aan te komen, maar de bevestiging was toch magisch. Het moet het wielrennen in Afrika een zetje in de goede richting gaan geven. Maarja, ondertussen vangen we dus eerder een paar klappen op. Benieuwd waar dat WK echt toe gaat leiden. Het wordt in ieder geval een schitterend WK, een stuk mooier dan het WK in België bijvoorbeeld. Hopelijk een fraai parcours met de Wall of Kigali erin en natuurlijk een uitzinnige menigte.

Verder valt het te hopen dat de Tour du Rwanda aan belang gaat winnen in de komende jaren. De WT-ploegen trekken niet graag naar Afrika, maar nu zullen ze wel moeten. Toch even wennen aan de omstandigheden, de wegen, etc. Dat zal waarschijnlijk nog niet voor volgend jaar zijn, maar in 2023, 2024 en 2025 verwacht ik dat de koers populairder gaat worden. Noodgedwongen, maar toch. Kan het begin van iets moois zijn. Volgend jaar zal Israel wel weer de enige WT-ploeg zijn, ook alleen maar omdat ze zich kunnen identificeren met de Rwandezen. Allebei een genocide meegemaakt, enzo. Dat wordt althans verteld in de documentaire die Israel maakte na hun meest recente deelname aan de Tour du Rwanda. Halve kijktip. Zitten wat interessante stukjes in, maar ook veel borstklopperij uiteraard.


Israel wil ooit een Rwandese renner hebben, daar houden we ze dan maar aan. Levert dat stukje sportswashing toch nog iets goed op, zullen we maar zeggen. Ze ondersteunen een fietsclub in Rwanda, goed, oké, prima. Maar voorlopig halen ze dus nog geen renners naar Europa, iets wat de sympathieke Steven Laget wel heeft gedaan. Daar schreef ik op een andere plek al over, dat kopiëren we maar even derhalve.

quote:

Op woensdag 29 september 2021 01:54 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Uiteraard.

Een voormalig mecanicien van Total Energies is een projectje begonnen, genaamd Rouler pour le Rwanda. Deze jongen, Steven Laget, is een samenwerkingsverband aangegaan met de Rwandese wielerbond. Wat zoveel wil zeggen dat hij tien Rwandezen over heeft laten vliegen naar de Vendee, alwaar ze toch al een dikke maand deelnemen aan allerlei Franse amateurkoersjes. Zes beloften, twee junioren en twee dames, jawel. De junioren namen ook deel aan het WK, de beloften mochten het doen met wat Franse achterafkoerjes. Het idee was om ze in het amateurcircuit te laten wennen aan het koersen in Europa, om ze vervolgens een drietal profkoersen te laten rijden. Ze staan aan de start in La Route Adélie de Vitré en als het goed is ook in de Classic Loire Atlantique en de Tour de Vendee. Het idee is dat dit ieder jaar wordt herhaald, om de jonge Rwandezen wat meer kansen te geven.

[ afbeelding ]

Let de komende tijd dus maar op deze vrolijke shirtjes. Alle hoop is gevestigd op Eric Muhoza, al gun ik de altijd goedlachse Jean Eric Habimana ook alle succes van de wereld. Barnabé Gahemba is het jongere broertje van Joseph Areruya, veel meer valt er over hem niet te vertellen. Over de rest kunnen we helemaal snel zwijgen, maar toch, buitengewoon sympathiek allemaal. Hup Steven Laget, hup Rouler pour le Rwanda.

Rouler pour le Rwanda, een project dat de Rwandezen moet helpen in aanloop naar het WK van 2025. Er is nog een hoop werk te doen. Inmiddels hebben de Rwandezen de drie profkoersen afgewerkt en dat viel niet mee. Tijdens de eerste twee regende het dat het goot, geen omstandigheden voor de Rwandezen. Allemaal een DNF. Tijdens de Tour de Vendee was het droog en warempel, er wist zowaar één Rwandees de finish te halen. Eric Muhoza, het grootste talent van het stel. Steven Laget is van hem ook het meest onder de indruk. Zou mooi zijn als Eric ergens een plaatsje weet te hosselen. Het continentale team van Qhubeka was een logische bestemming geweest, maar het is de vraag of die ploeg volgend jaar nog bestaat. Verder? Geen idee.



Geef deze mooie jongen een profcontract. Lijkt mij de eerste Rwandees die het echt kan redden. Een jongen die ook op andere manier zijn vaardigheden als coureur probeert bij te schaven, zo nam hij onder meer deel aan de Migration Gravel Race. Een wedstrijd over gravel in Kenia, waar onder meer de vermoeiende Laurens ten Dam en kompanen aan de start stonden. Zij maakten er zelfs wat filmpjes over, waarbij je een klein beetje een beeld krijgt van fietsen in Kenia. Je krijgt vooral veel overbodige informatie mee over totaal niet interessante mensen als Thomas Dekker, Steven Bolt en een of ander boomer die alleen maar aan het klagen was. Maar oké, toch ook wat aandacht voor Afrika. Suleiman Kangangi, voormalig renner van Bike Aid, was de beste Afrikaan. Een gravelspecialist, zo blijkt. Maar toch keek ik vooral naar de jonge Afrikanen, zoals dus Eric Muhoza, Jean Eric Habimana en natuurlijk ook Jordan Schleck. Die gasten reden niet eens op een gravelbike, maar op een mountainbike. En toch deden ze aardig mee. Jordan Schleck werd zesde, om maar wat te noemen.

Het Oegandese fenomeen werd vervolgens door het Nederlandse Team Amani samen met een paar Kenianen naar Nederland gehaald. Op zich wel een interessant project, dat Amani. Zitten onder meer achter die Migration Gravel Race. De impact is nog beperkt, maar goed, we moeten ieder project koesteren. Enfin, de uit Afrika gehaalde jongens reden tijdens een gravelkoersje op de Veluwe iedereen uit het wiel, alvorens ze naar Italië trokken om deel te nemen aan de Haute Route Dolomites. Een van de ritten van die koers werd gewonnen door Jordan Schleck, die dus echt blijkt te kunnen fietsen. Helaas wordt Jordan verder nogal enorm tegengewerkt door de Oegandese wielerbond, omdat hij en zijn vader kritiek hebben gehad op het corrupte karakter van deze bond. Daardoor kon Jordan niet deelnemen aan het WK U23, waardoor niemand op de hoogte is van zijn bestaan. Hij moet het doen met wat gravelwedstrijden en gran fondo's, waarvan je je kunt afvragen in hoeverre ze echt te bestempelen zijn als wedstrijden. Maar toch, ploegen, kopen die gozer. Hij is amper een meter groot, weegt een kilo of 10 en hij vliegt over de bergen. Jordan Schleck Ssekanwagi, een geweldenaar.



Toevallig kwam ik ook nog een interview tegen met David Kinjah (de ontdekker van Froome!), de trainer van Schleck. Hij voelde al aankomen dat Schleck een groot probleem zou hebben, want hij maakte in het verleden hetzelfde mee. Het is niet alleen zo dat ze bij de Oegandese wielerbond niet echt fan zijn van de familie Ssekanwagi, het is ook zo dat ze gewoon ontzettend incompetent zijn. Om een renner deel te laten nemen aan de wereldkampioenschappen moet je een paar formulieren invullen, je moet zorgen voor een mecanicien en iemand die in de auto plaats kan nemen achter je renner. Dat was teveel gevraagd voor de Oegandese wielerbond, dingen regelen zijn ze niet zo goed in. Schleck verbleef ten tijde van het WK bij Team Amani in Nederland, Leuven was dus bijzonder dichtbij. Maarja, hij had zijn tijdritfiets natuurlijk niet bij, en denk maar niet dat ze er in Oeganda voor gaan zorgen dat die fiets even overgevlogen wordt. Pijnlijk wel, Schleck loopt hierdoor jaarlijks het WK mis, terwijl hij nochtans het grootste talent van zijn land is. Geen fiets, geen begeleiding, niet eens ingeschreven, het is lastig voor te stellen dat een wielerbond zo hard kan falen. Overigens niet exclusief een Oegandees probleem, zoals Charles Kagimu in de reacties aangeeft is het in Kenia net zo slecht. Genieten.


Goed, nog even terug naar die Migration Gravel Race. Een vierdaagse wedstrijd in Kenia, met een route uitgezet door de Masai, jawel. Het moet een extra gelegenheid vormen voor de Afrikaanse renners om te koersen op hoog niveau. Om dat niveau wat te verhogen had men het groepje rond Ten Dam en ook wat figuren als Boswell uitgenodigd, zodat de Afrikaanse deelnemers met eigen ogen konden aanschouwen wat voor een weg ze nog af te leggen hebben. Hoewel een van de ritten door een Keniaan werd gewonnen was het verder vooral een speeltuin voor Ten Dam. Die won twee ritten en het eindklassement. Dit is enigszins vastgelegd, LSRF heeft vooral veel zelfbevlekkingsbeelden geschoten, maar tussendoor zijn er ook wat fragmenten van de koers te zien en heel sporadisch is er zelfs even aandacht voor de Afrikanen. Voor de mensen die niet vies zijn van een beetje zelfkastijding met wat olifanten tussendoor:


Nou, goed, dat was wel weer een flinke update dacht ik zo. Wellicht nog een interessant artikeltje om het geheel af te ronden:
https://www.letemps.ch/sport/recherche-heros-noir-cyclisme

Met Google translate prima te volgen. Een van de vragen van het artikel is: waar is Daniel Teklehaimanot gebleven? Ook Songezo Jim, een andere verdwenen Afrikaan, komt aan bod. Robbie Hunter mag nog maar eens uitleggen waarom er zo weinig Afrikanen in het peloton zijn (conclusie: discriminatie) en er komt nog een Qhubeka-bash voorbij. Kortom, een deprimerend artikeltje.

Een update van dit topic laat vermoedelijk niet eens zo heel lang op zich wachten, want eind oktober gaat de Tour du Faso verreden worden, als het goed is. De Ronde van Burkina Faso, wellicht dat Paultje Daumont richting die koers aan het pieken is. Dat gaan we in de gaten houden. Tot zover, tot Afrika.

[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 12-10-2021 00:57:15 ]

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2021 20:20 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Welke race was dit?

Nouja, race, ze noemen het zelf een gravelevenement, maar het draagt de schitterende naam Graveller.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 1 november 2021 20:06 schreef Immerdebestebob het volgende:
Nederlandertjes worden volledig gekoloniseerd in Afrika. Neemt het niveau daar echt toe in de breedte?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De Nederlandse equipe kwam er in Burkina Faso totaal niet aan te pas, terwijl het altijd neokoloniale Wielerflits nochtans twee artikeltjes over de heren heeft geschreven.

quote:

NEDERLANDSE GLOBAL CYCLING JAAGT IN BURKINA FASO OP NIEUWE UCI-ZEGES

De kans dat Nederland dit jaar nog een of meerdere UCI-zeges binnenharkt, lijkt zeer aanwezig. Een Nederlandse ploeg staat vrijdag namelijk aan de start van de Tour du Faso, een tiendaagse wedstrijd door Burkina Faso. Daarna is het wegseizoen vanuit Nederlands oogpunt echt afgelopen.

Global Cycling is de naam van het Nederlandse team. Het gehele jaar door rijdt de amateurploeg UCI-wedstrijden in het buitenland. Zo stonden ze eerder dit jaar aan de start van onder andere de Ronde van Kosovo, de Baltic Chain Tour, de Ronde van Kameroen, de GP Chantal Biya en een aantal eendaagse wedstrijden in Turkije.

Dat deden zij niet zonder succes. Van de 75 Nederlandse UCI-zeges kwamen er drie uit de stal van Global Cycling. Peter Merx en Lars Quaedvlieg wonnen in de GP Chantal Biya, Sybren Welling won in de Ronde van Kameroen. Jarri Stravers graaide ondertussen het bergklassement mee in de GP Chantal Biya, maar dat telt niet als UCI-zege.

Burkina Faso
Een deel van de ploeg die enkele weken geleden succes behaalde in de GP Chantal Biya, staat vanaf vrijdag aan de start van de tiendaagse in Burkina Faso. Jordi Slootjes, die tweede werd in het algemeen klassement, is erbij, evenals Merx en Stravers.

Sjors Handgraaf, Florian Smits en Johan Betten maken de selectie compleet. De meeste van deze renners zijn overigens niet vreemd met winnen in de Tour du Faso. Merx won een rit in 2019, Handgraaf werd in 2018 tweede in het algemeen klassement en Smits won in 2013 en in 2018 al een rit.

De kans dat Nederland nog wat meer zeges binnenharkt is aanwezig! Of nouja, misschien ook wel niet, hahaha.

quote:

NEDERLANDSE PLOEG ZWAAR BEVEILIGD IN TERREURLAND BURKINA FASO: “WAAR WIJ ZITTEN, IS HET RUSTIG”

Het Nederlandse Global Cycling, dat momenteel in Burkina Faso bivakkeert om de Tour du Faso te rijden, wordt elke dag zwaar beveiligd door de terreurdreiging in het land. Zorgen maken ze zich in Afrika echter niet, vertelt Jarri Stravers, die sinds dit jaar met de amateurploeg optrekt. De ronde vermijdt namelijk de gevaarlijkste coderoodgebieden in het noorden. “Er zou hier geen UCI-commissaris zijn als het gevaarlijk is.”

De Nederlandse ploeg wordt dag in dag uit, net als de overige teams die hier aan de start verschijnen, begeleid door militairen uit Burkina Faso. Ze worden naar het hotel en naar de koers gebracht en zelfs tijdens de koers wordt er op hen gelet. Stravers: “Je ziet continu zwaarbewapende mannen langs de openbare weg staan, dus ze beveiligen ons goed. Op weg naar de ploegpresentatie viel me dat ook al op. Onze bus had zich klem gereden, waardoor we flink wat vertraging opliepen. We wilden met de ploeg vervolgens meerijden met een auto, aangezien de ploegpresentatie in dezelfde straat was. De beveiliging vond dat geen goed idee.”

Reden voor hun strenge beveiliging is de huidige politieke situatie in het land. Binnen een aantal jaar is het West-Afrikaanse land op de derde plaats beland van dodelijkste terreurlanden ter wereld, na Nigeria en Afghanistan. Toen er in 2012 een grote goudader in de Sahel werd ontdekt, begon de dreiging. En met het jaar neemt de dreiging toe. De goudkoorts trekt namelijk jihadstrijdgroepen uit de Sahel aan.

Hun doelwit? Vooral lucratieve kleinschalige goudmijnen in het noorden van het land, waar meer dan eens een terroristische aanslag plaatsvindt. Alleen al in de afgelopen maanden waren er twee grote aanslagen in Burkina Faso. In augustus kwamen er bijna vijftig mensen om het leven bij een aanslag op een militair konvooi in Gorgadji. In juni werden er honderd burgers gedood in Solhan.

Stravers en Merx kennen de verhalen. “Vooral in het noorden van het land is het link. Ik heb gelezen dat er vooral organisaties aan de grens bij Mali bezig zijn.”, aldus Stravers. “Maar daar komt de wielerronde gelukkig niet.” Merx: “De goudmijnen zitten in het noorden van het land. Daar blijven we echt verre van.”

Oranje reisadvies
De woorden van de in Groot-Ammers wonende Stravers kloppen: de Tour du Faso passeert inderdaad niet de gevaarlijkste grensgebieden met Niger, Mali en Benin. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het gebied ten noorden van de lijn van de steden Tansila-Nouna-Ouahigouya-Tikaré-Kaya-Bogande aangeduid als coderoodgebied. De Tour du Faso blijft daar nipt onder; de gehele ronde gaat door codeoranjegebied.

Ook voor die gebieden wordt er gewaarschuwd op de website van het ministerie. Zo staat er: “In het centrum van het land en langs de zuidgrens met Ghana en Ivoorkust zijn meer veiligheidsincidenten. Buiten de grote steden neemt het risico op kidnapping en zware criminaliteit toe. Er is een verhoogd risico op terroristische aanslagen en op ontvoeringen in het westelijk, noordelijk, centraal, oostelijk en zuidoostelijk deel van Burkina Faso. De kans op aanslagen is het grootst op plaatsen waar veel buitenlanders komen. Vooral als deze plaatsen direct te bereiken zijn vanaf de openbare weg.”

Of het dan wel een verstandige idee is om naar Burkina Faso af te reizen? Ja, wel, denkt Merx. De 33-jarige Groninger reed in zijn leven al vaker koersen in Afrika. Dit jaar alleen al de GP Chantal Biya en de Ronde van Kameroen, eerder de Tour du Faso. In 2019 won hij er zelfs een rit. “Pas als je in deze landen bent geweest, merk je hoe groot de tegenstellingen zijn. In het noorden moet je niet komen, nee. Maar in het zuidwesten is het heel rustig. Hier is het platteland. Veiligheidsrisico’s zijn er waar wij rijden niet echt. Ik bemerk ook niet echt een andere sfeer dan twee jaar geleden.” Stravers voelt zich ook veilig: “Als je weet dat er in dit land iets aan de hand is, dan zie je het. Maar de beveiliging is hier echt goed.”

Doelen
Vrijdag stond de eerste rit op het programma. De winst was voor de Belg Rutger Wouters. Merx eindigde als beste Nederlander op de twaalfde plaats, Stravers werd 22ste. “Het was verschrikkelijk warm”, moeten ze allebei concluderen. Merx: “Het was ook even inkomen, na zo’n hectische week. Het eerste uur had ik het verschrikkelijk zwaar, daarna kwam ik er doorheen. Maar voor de komende negen ritten hebben we hier nog wel ambities.”

“Het doel is om hier wel ten minste een rit te winnen met de ploeg. Maar we moeten pakken wat we pakken kunnen, dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Als we de groene trui winnen of desnoods het tussensprintklassement, dan is dat ook heel mooi. En valt er nog wat te vieren.”

De concurrentie is hevig, weten beide renners uit te leggen. “Het niveau is denk ik vergelijkbaar met de Clubcompetitie”, aldus Stravers. “Maar het is heel anders, moet ik toegeven. De wegen, het warme weer, het eten. Moeilijk te vergelijken.” Merx heeft de grootste tegenstanders al gespot: “Die Wouters is heel goed, hij is Belgisch kampioen bij de eliterenners zonder contract geweest. Daar gaan we nog een zware kluif aan hebben.”

“Ook Paul Daumont moeten we in de gaten houden. Hij is de nationaal kampioen van Burkina Faso en dat kunnen we merken. Er staan hier drie Burkinese ploegen aan de start met zes renners, die allemaal voor hem rijden. Ga er dan maar aan staan, tegen achttien renners koersen”, eindigt hij. De Tour du Faso duurt nog tot en met 7 november.

Sensatie, sensatie! TERREURLAND, waarna je in het artikel leest dat er eigenlijk niet veel aan de hand is. Lekker man. Besteden ze een keer aandacht aan Afrika, moet het natuurlijk wel weer van een negatieve draai voorzien worden. Het niveau van de reacties van de gebruikers van wielerflits is navenant, stukje racisme. Daarom linken we er ook niet naar, guur, bah.

De Tour du Faso kende lieft tien ritten, waarvan de eerste werd gewonnen door de Belg Rutger Wouters. Die werd door de heren van Global Cycling meteen getipt als favoriet, maar dat bleek in de praktijk wel mee te vallen. Vriend van het topic Paultje Daumont was de andere favoriet die getipt werd, wel een leuk inkijkje dat blijkbaar alle Burkinezen voor hem rijden en hij in ieder geval lokaal een grootheid is. Hoewel er natuurlijk altijd een rebel moet zijn, in dit geval Souleymane Koné. Deze Burkinees wilde niet op Daumont letten en wist de tweede rit te winnen. Daardoor kregen we wel meteen te zien dat de nationale ploeg van Burkina Faso van schitterende tricots was voorzien.



Op dag drie won weer een Belg, ditmaal Niels Vandyck. De renners van Basso Team Flanders waren in het begin op dreef, maar zouden langzaam wegdeemsteren. Daniel Bichlmann werd tweede tijdens deze rit, een eerste waarschuwing. De Afrikanen en Europeanen zouden elkaar die dagen afwisselen, de volgende rit werd dan weer gewonnen voor de Ivoriaan Issiaka Cissé. Inmiddels een wat oudere renner, die lang geleden nog voor het World Cycling Centre mocht fietsen. Eigenlijk de enige Ivoriaan die ooit aan het Europese wielrennen heeft mogen snuffelen, zo werd hij in 2013 nog 33e in de Tour de l'Avenir, ik bedoel maar. Enfin, in Europa redde hij het uiteraard niet, want, ja, wie haalt er nu een Ivoriaan? Dus slijt hij zijn dagen in Afrika, alwaar hij jaar na jaar ereplaatsen weet te behalen. Ditmaal zelfs een ritzege, nou, harstikke mooi. Hij versloeg aan het eind van de rit vanuit de vlucht de beste fietsende Malinees, Yaya Diallo. Schitterend voor die jongens, maar voor het klassement maakte het niet veel uit.



De vijfde rit werd gewonnen door Daniel Bichlmann, een Duitser die nog een aantal jaar voor Bike Aid reed. Daar reed hij bepaald niet de stenen uit de straat, al wist hij in het verleden al wel wat ereplaatsen bij elkaar te fietsen in Afrika. Op 33-jarige leeftijd weet hij namens een heel klein Zwitsers ploegje ineens toch te pieken, het blijft een merkwaardige sport. Team KIBAG-OBOR-CKT, dat kent u niet. Enfin, Bichlmann versloeg in de sprint de jonge Marokkaan Nasser Eddine Maatougui en, jawel, Paultje Daumont. De normaal gesproken beste Burkinees kwam nog niet echt in het stuk voor, maar tijdens de vijfde rit volgde de eerste ereplaats. Waar het met Daumont eindelijk wat beter ging zat nu Souleymane Koné in de penarie, hij ging hard onderuit. Werd wel nog in dezelfde tijd gezet als de eerste achtervolgers op het groepje van Bichlmann, maar het was een streep door de rekening met het oog op dat wat nog moest komen. Al viel de zesde rit mee, die rit eindigde zowaar in een redelijk normale massasprint. Weinig tijdsverschillen, maar het was gelukkig wel weer tijd voor een Afrikaanse zege. De Algerijn Yacine Hamza was de snelste van het stel, voor de Burkinees Bachirou Nikiema en een andere Algerijn, Nassim Saidi. Hamza nam ook meteen de leiderstrui over van de Belg Rutger Wouters. Lekker gewerkt, Algerije. Europeaantjes op hun plek gezet, heel mooi. Dit alles overigens onder de bezielende begeleiding van Amado Soré, een fraai geklede Burkinees die de hele ronde volgt op zijn kicken brommertje. Dit soort figuren zijn een jaarlijks terugkerende rubriek in Burkina Faso, goed man.



Toen waren we ineens getuigde van iets heel bijzonders: een ploegentijdrit! Dat is zo'n beetje voor het eerst dat ik dat zie, een ploegentijdrit tijdens een koers in Afrika. En dan halverwege de koers ook nog eens, merkwaardig. Sommige ploegen waren al wat renners verloren, andere ploegen hadden last van gehavende renners, maar bovenal zijn dit allemaal ploegen dit nooit een ploegentijdrit rijden. In dat kader wel een leuke oefening natuurlijk, met 33 kilometer was het ook daadwerkelijk een serieuze afstand. Je zou verwachten dat een van de Europese ploegen dit zou winnen, maar niets bleek minder waar. De Marokkanen gingen met de zege lopen! Ze waren liefst 20 tellen sneller dan de Zwitserse ploeg onder leiding van Bichlmann, de Algerijnse equipe eindigde op de derde plaats op 21 tellen. Al bleek achteraf dat het helemaal niet om de tijd ging, het ging om de plaatsen. De tijd van de winnende ploeg werd als uitgangspunt genomen, waarna de ploeg op de tweede plaats vijf seconden moest optellen bij die tijd. De ploeg daarna ook weer vijf tellen, daarna weer vijf tellen en zo ging het door totdat men uitkwam op 45 seconden. Alle ploegen na plek 10 verloren daardoor dezelfde tijd, 45 tellen dus. Een vreemde gewaarwording, maar hey, koersen in Afrika moet wel bijzonder blijven natuurlijk. Wellicht vond men de verschillen anders te groot, zo verloor Burkina Faso eigenlijk 1:40. Dat leverde ze een zevende plaats op, waardoor ze in de praktijk maar 30 seconden verloren. Scheelt nogal. Hoe dan ook, de Marokkanen pakten naast de ritzege ook meteen de gele trui mee, Yacine Hamza moest de leiding afstaan aan Mohcine El Kouraji. Een aantal jaar geleden leek deze El Kouraji een groot talent, mocht ook nog een tijdje in Europa rijden bij het WCC, maarja, zoals wel vaker leidde dat tot niets. Nu liet hij ineens weer van zich horen, na een periode van totale radiostilte. TV5Monde was overigens ter plaatse en wist van iedere rit een samenvatting te produceren, je hebt echt niks aan die beelden maar toch leuk.


Goed, de ploegentijdrit werd dus glansrijk gewonnen door Marokko, ook al wonnen ze er maar weinig tijd mee. Leuke oefening, ofzo, maar meer dan dat wilde men er niet van maken. Al had het uiteindelijk toch niets uitgemaakt, want rit 8 bleek in grote mate bepalend te zijn. Voor leider El Kouraji in ieder geval, want het draaide tijdens deze rit helemaal in de soep. Er werd flink gekoerst en de slag werd volledig gemist door El Kouraji. Het peloton scheurde in twee, grofweg. Groepje van 33 vooraan, groepje van 36 daarachter. El Kouraji zat in het tweede deel en verloor aan het eind van de dag 22 minuten, lekker dan. Er zaten vier Marokkanen in de voorste groep, dus onze leider werd een beetje in de steek gelaten door zijn landgenoten. Terwijl alle Belgen van Team Basso Flanders ook in de mongolenwaaier aanwezig waren lieten de Duitsers van Embrace The World eindelijk van zich horen. Mario Vogt demarreerde aan het eind van de rit en kwam solo aan, ploeg- en langenoot Hermann Keller won het sprintje daarachter. Naast El Kouraji waren ook de Algerijntjes Hamza en Saidi niet op de afspraak, waardoor Bichlmann ineens van de vierde naar de eerste plaats steeg. Nummer vijf en zes waren ook niet mee, dus zag Bichlmann alle jongens voor hem en achter hem uit beeld verdwijnen. Hij stond ineens aan de leiding, met meer dan een halve minuut voorsprong op de Marokkaan Oussama Khafi en de onheus bejegende Azzedine Lagab. Koné en Daumont op vier en vijf, met een ruime achterstand als je bedenkt dat er nog maar twee redelijk simpele ritten te gaan waren. De negende etappe bleek een prooi voor de vluchters te zijn, enkele ongevaarlijke jongens kregen de kans om hun palmares van wat glans te voorzien. Aan het eind was het de Kameroener Arthuce Tella die in de sprint Samuel Mugisha wist te verslaan. Mugisha reed overigens in dienst van Pro Touch, de Zuid-Afrikaanse continentale ploeg. Er was geen Rwandese ploeg aanwezig, maar sinds een tijd heeft Pro Touch beide Mugisha's in dienst. Moise rijdt er al een paar maanden, Samuel reed in Burkina Faso zijn eerste koers voor de ploeg. Van Moise hoorden we overigens niets tijdens deze editie, wat te maken had met een zware valpartij op de eerste dag. Hij haalde de finish nog wel, maar ging de volgende dag niet meer van start. Samuel bakte er dan weer helemaal niets van en was zo'n beetje iedere dag laatste, totdat hij op dag 9 ineens een betere dag had. Maar het was niet genoeg om Tella te verslaan. Een zege voor Kamoeren, dat kan tella.



Fraai truitje wel van Kameroen, en toch ook aardig wat publieke belangstelling. Zo ook in hoofdstad Ouagadougou, waar de laatste rit eindigde. Een vlakke rit, maar toch werd het aan het eind nog aardig uit elkaar gereden. Onderweg deden de Burkinezen nog hun best om wat bonificatieseconden te rapen, wat uiteindelijk tot gevolg had dat Souleymane Koné het voor elkaar kreeg om Azzedine Lagab te passeren. Daardoor eindige hij net op het podium, toch nog een succesje voor Burkina Faso in hun eigen koers. Daumont ging er ook voor, maar bleef steken op de vijfde plaats. Hoewel Bichlmann zich nog moest reppen op het eind, wist hij de koers met een comfortabele voorsprong van 27 seconden op zijn naam te zetten. De ritzege ging dan weer naar Gustav Basson, de Zuid-Afrikaan van Pro Touch. Samen met Samuel Mugisha was hij als enige van zijn ploeg nog in koers, met z'n tweeën wisten ze tijdens de laatste twee dagen dus eerste en tweede te worden, niet slecht. Alsnog verwacht je meer van Pro Touch, maar ook in de laatste koersen die ze reden in Europa leek het helemaal nergens op. Overal in de mongolenwaaier, best triestig. Zo komen we er niet. Enfin, in ieder geval nog een ritzege in Burkina Faso, maar de eindzege ging dus naar een Duitser die u niet kent. Oussama Khafi mocht mee op het podium, en Koné dus. Het leverde Bichlmann een... uh... ja, uh, laken op?



Naast Bichlmann staat overigens een vrouw. Want, in Burkina Faso werd gelijktijdig ook een koers voor de meisjes georganiseerd. Toch sympathiek, voor een terreurland. Nouja, goed, dat was dus de Tour du Faso. Een 2.2-koers die gelukkig niet is gedomineerd door de Nederlanders, nee, die kwamen er zelfs totaal niet aan te pas. De Belgen wonnen dan wel weer twee ritten, net als de Duitsers. De overige ritten werden gewonnen door Afrikanen, hoera. Eén zege voor Burkina Faso, eentje voor Kameroen, eentje voor Ivoorkust, eentje voor Zuid-Afrika, eentje voor Algerije en eentje voor Marokko, eerlijk verdeeld. Wel weer een koers waar redelijk wat landen ontbraken, maar goed, dat zal voorlopig in tijden van corona het verhaal blijven. Verder geen koers waar je de talenten gaat ontdekken, of we moeten enthousiast worden van de negende plaats van Nasser Eddine Maatougui, een Marokkaantje uit 2002. Nee, daar winnen we de oorlog ook niet mee. Paultje Daumont die de boel niet naar z'n hand kan zetten in eigen land, teleurstellend. Maar oké, we hebben in ieder geval weer koers gehad. En met een beetje mazzel neem je toch maar wat mooie kleding mee naar huis.



We kunnen ons langzaam gaan opmaken voor het wielerjaar 2022. Naar het schijnt krijgen we in december een koers in Mauritanië, de Tour du Sahel. Klinkt als zandhappen. Over terreurlanden gesproken, in Mauritanië kunnen ze er ook wat van. Ik kan overigens nul wielrenners uit dat land, maar als we de website van de UCI mogen geloven gaan ze toch echt tussen 14 en 18 december een 2.2-koers organiseren. Kijken we enorm naar uit.

In het nieuwe jaar gaan we als het goed is op 17 januari verder met La Tropicale Amissa Bongo. Die koers ging dit jaar niet door en ik heb ook wat geruchten gelezen dat die koers misschien nooit meer door zal gaan. Voorlopig staat het gewoon op de site van de UCI en mogen we dus aannemen dat de koers wel plaats zal vinden, maar als er ineens andere berichten opduiken moet je ook niet raar staan te kijken. In februari staat blijkbaar ook de Tour du Mali op het programma, dat is een koers die sinds 2010 niet meer is verreden, in ieder geval niet als UCI-koers. Kijken we ook enorm naar uit. Yaya Diallo tegen de rest, zin in. Daarna is het op 20 februari tijd voor de mooiste koers van allemaal, de Tour du Rwanda! Weer 2.1, hopelijk dit jaar met een mooier deelnemersveld omwille van het WK 2025. VISIT RWANDA. De ploegen gaan dat land toch ooit moeten verkennen, waarom niet nu al beginnen? Zo dacht Victor Campenaerts er blijkbaar ook over. Nadat hij al eens in Namibië is geweest heeft hij er nu voor gekozen om naar Rwanda te gaan, ook omdat de hotelletjes op Tennerief al volgeboekt waren blijkbaar.

quote:

Lotto Soudal ziet Victor Campenaerts, Florian Vermeersch en Brent Van Moer volgend jaar op hoogtestage gaan naar Rwanda. De Belgische WorldTour-ploeg kon niet genoeg hotelkamers reserveren op Tenerife (Teide) en in de Sierra Nevada, waardoor de ploegleiding creatief moest zijn.

In voorbereiding op het voorjaar van 2022 willen kopmannen Campenaerts (die overkomt van Qhubeka NextHash), Vermeersch en Van Moer een trainingskamp op hoogte beleggen in januari en februari. Het Nieuwsblad meldt dat de drie afreizen naar het Afrikaanse Rwanda, waar in het noorden een heuvelachtige streek gevonden is met een uitvalsbasis op 2.100 meter hoogte. Lotto Soudal stuurt ook een dokter, een mecanicien en een soigneur mee.

Het drietal verblijft bijna een maand in het land waar in 2025 het WK wielrennen georganiseerd wordt. Van Moer en Vermeersch gaan na drie weken terug naar Europa om nog een rittenkoers te rijden, Campenaerts zal op 22 februari terugkeren zodat hij op tijd terug is voor de Omloop Het Nieuwsblad (26 februari).

Ook onder dit artikel weer een hoop bekrompen reacties overigens, de gemiddelde flitser zou niet misstaan in NWS. Maar prima idee wel van Campenaerts en co, ik denk dat het ze enorm gaat bevallen en dat het er zomaar voor kan zorgen dat meer renners dit idee gaan overnemen. Alleen jammer dat ze daarna zo'n miezerig koersje als de Omloop gaan rijden en niet blijven hangen voor de Tour du Rwanda. Dit bericht was overigens aanleiding voor ONZE Steef om even in het archief te duiken. Michael Boogerd was een paar jaar geleden niet zo enthousiast over Rwanda, nou, pak aan Mike!



Steef Ontdekker van Rwanda. De moderne Henry Morton Stanley.

Goed, dan nog even ter afronding een paar random dingen:

Een draadje over de geschiedenis van het Eritrese wielrennen, waarmee wordt aangetoond dat het toch al vrij lang een serieuze sport is daar. Nu wordt het alleen tijd om een keer echt te investeren in het wielrennen, want het gegeven dat de Eritrese ploeg amper deelneemt aan UCI-koersen en de Tour of Eritrea ook al een tijd niet meer wordt georganiseerd schijnt toch vooral met de centen te maken te hebben. Stukje onrust erbij, stukje corona, maar uiteindelijk zijn het dan toch de centen die het verschil maken. Terwijl je beschikt over een eindeloze stroom aan talent, doodzonde. Als ze het nog wat serieuzer aanpakken krijg je meerdere Biniams, en dat is toch wel wat we willen.



In Ethiopië gaat het ondertussen nog steeds niet goed. Het is nog steeds niet echt rustig in Tigray, maar ondertussen is het onrustig in het hele land. De TLPF, het leger (of de rebellen) van Tigray is onderweg naar hoofdstad Addis Abeba. Kan slecht aflopen. Eigenlijk moet Addis Abeba wel even een safe-zone blijven, want de Eritreeërs vliegen altijd eerst naar Addis Abeba voor ze richting Europa vliegen, dus als die stad dadelijk niet meer te bereiken is hebben WE een probleem. Al is dat wellicht een wat ongepaste kanttekening als je bedenkt hoeveel echt leed er zou ontstaan in zo'n situatie. En hoeveel leed er daadwerkelijk al is. Het is de Ethiopische overheid niet gelukt om de TLPF te verslaan, die partij slaat nu zelfs terug, maarja, het gewone volk is natuurlijk altijd de dupe. En onze Ethiopische coureurs hebben het er ook maar moeilijk mee, want die komen allemaal uit Tigray. Negasi Abreha bijvoorbeeld, van Team Qhubeka. Als je dit soort dingen leest kun je niet veel meer dan heel stil worden.



Mulu Hailemichael kan ondertussen ook geen kant op. Hij was vorig jaar nog de lieveling van het Delkomannetje, maar bij Delko ging dit jaar alles mis. Alle sponsoren vertrokken, behalve Delko. En het Delkomannetje kon de rekeningen niet betalen, dus verdwijnt de ploeg. Mulu woonde eerst bij het Delkomannetje, maar werd halverwege het jaar op straat gezet. Hij werd toen opgevangen door Egoi Martinez, zijn manager. Heb je nog geluk dat je een goede manager hebt. Maar goed, Egoi moet dus een goede ploeg zien te vinden voor Mulu. In de tussentijd traint Mulu in Navarra en wordt hij op allerlei verschillende manieren vermaakt. Gezellig met de kinderen van Egoi op pad, of met andere renners die Martinez als manager hebben. Unai Iribar bijvoorbeeld, die volgend jaar prof wordt bij Euskaltel. Ze zijn exact even oud, maar verder totaal verschillend. En Egoi laat ze samen gezellig in het bos paddenstoelen plukken, om toch even af te sluiten met wat feelgood bagger.



Om af te sluiten nog even een (vertaald) interviewtje met een mannetje van het WCC.

quote:

Op het WK wielrennen in Vlaanderen afgelopen september nam de ploeg van het World Cycling Center deel aan de gemengde estafette. Een prachtige vitrine die slechts een glimp vertegenwoordigt van het werk van het CMC, dat in 2002 op initiatief van Hein Verbruggen tot stand kwam. Dit door het Internationaal Olympisch Comité (IOC) erkend opleidings- en trainingscentrum op hoog niveau verwelkomt jaarlijks stagiaires en professionele atleten. Directeur Vincent Jacquet inventariseert met DirectVelo de activiteiten en doelstellingen van het CMC .

DirectVelo: Hoe voel je je als je Biniam Girmay, gepasseerd door de CMC, ziet aankomen in de WorldTour?
Vincent Jacquet: Het is een echte trots, maar het maakt deel uit van de weg. Als dat er eenmaal is, is de klus niet af want er zijn veel jonge talenten die we in pro-teams hebben gezet die al snel gedesoriënteerd waren. Die moeten we nog steunen. We moeten ze ook in de gaten kunnen houden, wat er van hen zal worden, in relatie tot deze nogal bijzondere profielen. Ik dring aan op een tweede onderwerp dat niet alleen met opleiding te maken heeft, het is opleiding. Ze moeten met diploma's kunnen vertrekken. Een carrière kan van zeer korte duur zijn. Dit is het DNA van het World Center: we willen hen een minimum aan diploma's garanderen. Als ze terugkeren naar hun land, kunnen ze daar fietsen ontwikkelen. Er zijn veel beroepen in de wielersport: een beroepswielrenner voor weinigen, maar ook een coach, monteur, commissaris, activiteitenontwikkelaar. Dit is wat we ook proberen te zien als we atleten hebben die naar ons toe komen, hoe we hen kunnen helpen anticiperen op de toekomst.

Sinds 2019 is er een Continental damesteam, het World Cycling Center (WCC Team), zien we hetzelfde voor mannen?
We vonden dat onze focus echt moest liggen op de promotie, ondersteuning en ontwikkeling van fietsen voor vrouwen. Ook al worden de verschillen tussen mannen en vrouwen meestal kleiner, er zijn momenteel veel minder middelen waarmee meisjes uit Afrika, Latijns-Amerika en Azië een team in de Europese kudde kunnen vinden en even snel kunnen instromen. Het Continental-team is in feite een estafette, enerzijds om de meisjes upmarket te brengen, en anderzijds om ze bekend te maken, zodat ze dan de kans krijgen, net als Teniel Campbell, een WorldTour-team te vinden en professioneel te worden . Bij de jongens hebben we een andere dynamiek. We zijn op het punt om te detecteren, train en breng ze naar de UCI om een ​​estafette met de teams te hebben zodat ze in Europa kunnen rennen. Het is een wat meer geïndividualiseerde benadering, en dus niet door het creëren van een team, waardoor we hen snel kunnen positioneren in teams van het hoogste niveau Amateur, Continental of zelfs WorldTour, als de resultaten echt uitstekend zijn.

We merkten afgelopen augustus de aanwezigheid van Afrikaanse junioren op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen in Caïro, Egypte. Heeft het CMC hierin een rol gespeeld?
Dit betekent niet dat alle atleten op het niveau waren. We hebben ze in maart kunnen detecteren tijdens de Continentale Kampioenschappen. We selecteerden ze voor een trainingskamp dat ruim twee en een halve maand duurde voor deze Wereldkampioenschappen. Er is nog een kloof met de besten, maar we beginnen van ver. In Afrika hebben we drie sporen die water vasthouden: Caïro (Egypte), Paarl (Zuid-Afrika) en Abuja (Nigeria). Dit zijn drie overdekte wielerbanen waarmee we aan de slag kunnen. Dit is weinig. We hebben wielerbanen, of liever wielerringen, bijvoorbeeld in Burkina Faso. Casablanca (Marokko) heeft een wielerbaan die is geclassificeerd als historisch erfgoed van Marokko. Vandaag, echt, de baan is een echte gok, maar achter,

MEER SATELLIETCENTRA TEGEN 2030

Er zijn satellietcentra opgericht, wat is hun rol in relatie tot het CMC?
Het zijn onze relais. De activiteit van het World Center in Zwitserland is momenteel 10% van wat we in de wereld kunnen doen. Grofweg moet alle activiteit van opsporing, opleiding en training van jonge talenten op de continenten worden gedaan. Maar het topje van de ijsberg is de 90% die we doen in verband met onze federaties die zich in deze continenten bevinden en die zijn aangesloten bij de UCI. Satellieten zijn relais, opleidingscentra die ons in staat stellen om, in verband met de confederatie, en met de federatie die dit centrum huisvest, de middelen in te zetten zodat al dit basiswerk, van opsporing, opleiding en training van jonge mensen , vindt plaats in hun land. Het heeft geen zin om een ​​kind van 14 binnen te halen, 15 of 16 jaar oud in Zwitserland als we weten dat 10% van hen zal doorstromen naar het professionele niveau. Het doel van de satellieten is om een ​​internationaal netwerk te creëren, zodat we trainingsbases kunnen hebben, waarmee we deze kinderen kunnen trainen. Als we gelukkig een echt talent hebben, verwelkomen we hem in het CMC, en als blijkt dat hij niet op het hoge niveau of de professional zal zijn, proberen we te kijken hoe we al die tijd opnieuw kunnen investeren in projecten om worden ontwikkeld in het land waar het vandaan komt.

Hoeveel satellietcentra heb je?
Het is ongelijksoortig. Het was een onderwerp van de stuurgroep. Ik ben verantwoordelijk om in januari 2022 een strategie voor satellietcentra te kunnen presenteren. We hebben drie centra in Azië, één in Afrika en één in Zuid-Amerika (Noot van de redactie: in Potchefstroom (Zuid-Afrika), Shuzenji (Japan), Yeongju (Zuid-Korea), New Delhi (India) en Mar del Plata (Argentinië)). Het doel is om ten minste één satellietcentrum per continent te hebben. We hebben echter continenten waarvoor meerdere centra nodig zijn, zoals Azië, dat verschillende zones en regio's heeft. In Afrika hebben we er vijf nodig om het goed te doen, op de vier windstreken en één in het midden. In Amerika komen er ook vier overeen met de vier regio's (Caribisch, Centraal, Zuid en Noord). Dit doel hebben we onszelf gesteld voor 2030. In 2025 maken we een eerste afweging.

VAN DE LOGICA VAN MEDAILLE NAAR DIE VAN ACTIVITEIT

Wat zijn, afgezien van de geografische herbalancering van satellietcentra, uw doelstellingen op korte, middellange en lange termijn?
Empowerment van federaties. Er wordt hard gewerkt aan het ter beschikking stellen van tools voor onze federaties om hen te helpen bij het opzetten van hun project. De CMC is een instrument van de UCI om haar praktijken in de wereld te ontwikkelen: of het nu Olympische disciplines zijn, op hoog niveau of sport voor iedereen. Dit is onze rode draad. We zijn op korte, middellange en lange termijn tegelijk. We hebben nu 201 connecties (met het Vaticaan, Zuid-Soedan, Equatoriaal-Guinea en de Salomonseilanden), dat wil zeggen de federaties die de regels, de statuten en de grondwet respecteren en die met ons samenwerken om onze fietsambassadeur in hun land te zijn . Een derde van hen is actief en ontwikkelt activiteit. Nog een derde heeft ondersteuning nodig om in goede staat te komen, ontwikkelen. Het laatste derde deel, we moeten ze gaan halen en zeggen dat ze verder moeten gaan. We kunnen al werken met 150 federaties.

Waarom willen sommige mensen niet werken?
Het is geen gebrek aan wil, maar eerder een kwestie van geschiedenis en cultuur. Kopiëren en plakken is onmogelijk. Elke federatie is uniek, zoals elke atleet trouwens. Dan kost het de tijd en misschien de juiste mensen. Je kunt een aangesloten federatie hebben met mensen die niet zijn opgeleid. Ze zijn misschien gepassioneerd, maar weten niet hoe ze een ontwikkelingsproject moeten ontwikkelen of een budget moeten opstellen. Maar we hebben liefhebbers, dat weten we. Het is aan ons om hen te ondersteunen, via het CMC, om hen zoveel mogelijk tools te geven, om hun vaardigheden te vergroten, zodat we een minimum aan activiteit in deze landen kunnen hebben.

U bent sinds december 2019 in functie als directeur. Wat is uw persoonlijke oordeel ondanks de coronapandemie?
De CMC was erg gefocust op de resultaten, de medailles en de podia. Ik weet dat het deel uitmaakt van de etalage, het maakt deel uit van wat kan aantrekken, maar het is 20% van ons werk. Ik wil dat we overstappen van de logica van medailles naar die van activiteit. Achter ons hebben we 80% om aan te nemen: zo slagen we er via het CMC in om opleidings- en ontwikkelingsprogramma's op te zetten en hoe we onze nationale federaties kunnen ondersteunen om autonoom te worden en hun eigen projecten te creëren. Voor het internationale deel merk ik dat er ruimte is voor detectie, ontwikkeling en hoog niveau. Wat het lokale deel betreft, mogen we niet vergeten dat de CMC, het zijn Zwitserse partners die het hebben gefinancierd. We moeten een hele logica van trainingscentrum opzetten, activiteit voor schoolkinderen, zomerkampen, vrije tijd. Het CMC staat open voor praktijken voor iedereen. Dit is geen cultuurschok, het is een evolutie die we willen doorvoeren zodat de CMC niet alleen erkend wordt voor de medailles die het heeft behaald, maar ook voor het werk dat het promoot met zijn nationale federaties.

Lire la suite : https://www.directvelo.co(...)-20-de-notre-travail

Tot in Mauritanië, misschien.

Toch wel het trieste nieuws van de dag. Desiet Kidane, renster van de vrouwenploeg van het WCC, is om het leven gekomen. Tijdens een training aangereden door een auto, ze mocht slechts 21 jaar oud worden. Waar het voor mannelijke Afrikaanse wielrenners vaak moeilijk is om Europa te bereiken is dat voor de vrouwen vaak nog veel moeilijker. In het vrouwenwielrennen ontbreekt een Afrikaanse ploeg al helemaal, en de vrouwen hebben in hun land van herkomst vaak nog meer te maken met, nouja, laten we het ouderwetse ideeën noemen. Een fietsende vrouw is in een land als Eritrea vaak geen vanzelfsprekendheid. Het bekendste voorbeeld zal de familie Debesay zijn. Drie broers zijn allemaal prof geweest, Frekalsi Debesay reed tussen 2012 en 2014 voor MTN-Qhubeka, Mekseb Debesay was van 2016 tot en met 2018 actief voor Dimension Data en reed de afgelopen jaren voor Bike Aid, terwijl Yakob Debesay dit jaar prof werd bij Delko. Liep niet echt goed af voor Yakob en Delko, maar dat geheel terzijde. De familie beschikte ook over een fietsende zus, Mossana Debesay. Aangezien al haar broers gingen fietsen wilde zij ook graag fietsen. Dat kwam haar en haar familie op nogal wat kritiek te staan. Pa Debesay kreeg regelmatig de vraag om zijn oren waarom hij het toestond dat zijn dochter fietste. Hij besloot haar te beschermen, omdat hij al zijn kinderen dezelfde kans wilde geven en voila, Mossana kon doorgaan met haar passie. Ze wist het zelfs tot Europa te schoppen, als eerste Eritrese vrouw. Inmiddels is ze weer terug in Eritrea, maar zij gaf wel het voorbeeld aan andere vrouwen dat het mogelijk was. In landen als Eritrea, maar ook Rwanda, heb je het als fietsende vrouw niet direct makkelijk. Er bestaan allerlei vooroordelen, fabeltjes, noem het maar op. Door te fietsen zou je je maagdelijkheid kunnen verliezen, of je zou zelfs onvruchtbaar kunnen worden. In dat soort landen best een probleem, want dan wil ineens geen man je meer hebben. Dat soort vooroordelen zorgen ervoor dat er anders naar die vrouwen gekeken schijnt te worden. Het zijn vrouwen als Mossana Debesay en deze Desiet Kidane die hun best deden om dat stigma te doorbreken. Zij lieten zien dat het als vrouw heel goed mogelijk is om wel coureur te worden, ondanks mogelijk aanwezige sociale druk.

Desiet kwam in 2018 naar Europa, samen met Biniam Ghirmay ging ze naar Zwitserland, naar het WCC. Ze was een junior en werd onder meer 22e op het WK voor junioren. In de jaren daarna bleef ze actief voor het WCC, wat bij de vrouwen gewoon een UCI-ploeg is die een serieus programma rijdt. Nadat ze in 2019 wat redelijke resultaten wist te boeken viel het vorige jaar in het water door corona, maar dit jaar was ze weer terug in Zwitserland. Enorm aansprekende resultaten wist ze niet te behalen, maar daar gaat het bij deze vrouwen niet om. Dit zijn pioniers, rolmodellen, rensters die alle vrouwen in hun landen kunnen inspireren. Europa bereiken klinkt misschien als iets dat niet zo gek bijzonder is, maar voor die vrouwen is dat het wel. Desiet liet zien dat het kon, maar helaas heeft ze nooit haar echte talent kunnen laten zien. Voor haar carrière goed en wel is begonnen komt er een einde aan haar leven. Het is hard aangekomen in Eritrea, onder meer bij Bini, die haar goed kende.



Het Afrikaanse wielrennen staat nog steeds in de kinderschoenen, waarbij de mannen nog wel een aantal jaar voorlopen op de vrouwen. Het is toch wel buitengewoon treurig dat een van de vrouwen die aan de ontwikkeling bij had kunnen dragen zo om het leven komt, bij het uitoefenen van haar grote passie. Het is gewoon naar. Sowieso geen lekkere tijden voor de Afrikaanse vrouwen, want een andere (voormalig) renster van het WCC, de Ethiopische Eyeru Tesfoam, heeft ook het een en ander meegemaakt. Zij reed de afgelopen jaren voor het WCC en stond bekend als het grootste talent van haar land, maar dit jaar had ze geen ploeg. Uiteraard had niemand interesse in een Ethiopische vrouw, sad. Uiteindelijk kwam ze toch weer in Europa terecht, want Rouler pour le Rwanda haalde niet alleen een hoop Rwandezen naar Frankrijk, ook Eyeru mocht langskomen. Zodoende reed ze een aantal wedstrijden in de Vendee, waarna het de bedoeling was dat ze op het WK zou uitkomen. Dat is er alleen nooit meer van gekomen, want Eyeru is in de tussentijd gevlucht. Ze wist dat ze na het WK weer naar huis zou moeten gaan, naar Tigray. En daar is het nu natuurlijk niet zo gezellig, dus is ze gevlucht. Vele Eritrese wielrenners deden dat al in het verleden, alsmede een stuk of drie nationale voetbalelftallen van Eritrea. Je gaat naar het buitenland voor een wedstrijd, en je komt nooit meer terug. Gezien de onrust in Ethiopië is het nu de beurt aan de Ethiopiërs omdat soort trucjes uit te halen. Maar goed, twee van de Afrikaanse vrouwen die de afgelopen jaren voor het WCC reden zijn we dus om uiteenlopende redenen kwijt. De toekomst ziet er nog niet echt rooskleurig uit, zeg maar.

Hallo, daar zijn we weer! De mooiste ronde van het jaar staat op het punt van beginnen. Morgen beginnen we aan de 14e editie van de Tour du Rwanda als UCI-evenement. Tien keer was het een schamele 2.2-koers, we staan nu aan de vooravond van de vierde 2.1-editie. De vorige editie vond vanwege corona later plaats, begin mei werd de koers verreden. Nu zijn we weer terug op het gebruikelijke tijdstip, in februari. In de afgelopen jaren heb ik al het nodige geschreven over Rwanda en de geschiedenis van de koers, voor de mensen met een zeef als geheugen is hier een link naar de voorbeschouwing van vorig jaar:

Rellende_Rotscholier in WLR / Afrikaans wielrennen #2

De tekst kan gelezen worden onder het genot van het allerbeste wieleranthem ooit, de banger der bangers. Tour du Rwanda, sport du velo.


Normaal gesproken blik ik uitgebreid terug op de vorige editie, maar de Tour du Rwanda van 2021 was eigenlijk helemaal niet zo leuk. Sinds de stap naar 2.1 is gezet komen er meer Europese teams op de koers af, het niveau neemt toe. Daarnaast werd de koers ook nog eens verreden in mei in plaats van februari, wat toch merkbaar voor andere verhoudingen zorgde. Geen enkele Afrikaanse ritzege, het was geen genot. Op de eerste dag ging de zege naar Brayan Sanchez, een Colombiaan van de ploeg van Sevilla. Op zich was dat nog wel leuk, vooral de aanwezigheid van Sevilla. El Niño wilde op ieder continent een keer een koers gereden hebben, missie geslaagd. In het klassement gooide hij dan weer geen hoge ogen, het terrein en ook vooral het klimaat in Rwanda mag niet onderschat worden. Regenseizoen in mei ook nog eens, ze gingen vroeg van start om de tropische buien voor te zijn, maar slaagden daar maar moeizaam in. We slaagden er ook maar moeizaam in om te ontkomen aan de overheersing der nobele onbekende Fransen. Alan Boileau, wie? Bij B&B werd er vooral gekeken naar Pierre Rolland, maar het was Boileau die zich ontpopte tot goudhaantje. Op de hellende aankomst in Huye demarreerde hij vroeg, reageerde niemand en ging hij met de zege aan de haal. De piepjonge Umba werd tweede en werd zelfs leider, maar dat feest zou niet lang duren. Op de derde dag leek Carlos Quintero met de zege aan de haal te gaan, maar de laatste meters van de lastige aankomst in Gicumbi deden hem de das om, in de laatste 50 meter vloog één renner hem nog voorbij. Wéér die dekselse Alan Boileau, wie?! Samen met Quintero sloeg ik me voor m'n hoofd.



De leiderstrui bleef wel in Colombiaanse handen, Brayan Sanchez nam de leiding weer over. Nog geen Afrikaan in beeld gereden, het was voorlopig een Frans en Colombiaans feestje. Dat bleef zo, helaas. Op de vierde dag ging de zege naar de kopgroep. Rolland had wat moeite met de omstandigheden, maar na een aantal dagen begon hij zich aan te passen. Hij sloop mee in de kopgroep en leek voor de derde zege op rij van B&B te kunnen zorgen, maar de schier onbekende Valentin Ferrron van Total Energies stak hem de loef af in Musanze. Frankrijk onder, boven, voor en na. De Rwandees en Eritreeër in de kopgroep mochten het met plek 3 en 4 doen, bedankt voor niets. Na rit 4 komt meestal rit 5, en toen waren we weer terug bij af. De derde ritzege van Alan Boileau. Toen stond ik echt op het punt om alles uit het raam te gooien, het was weerzinwekkend. Toch was er één schamele troost. De aankomst was weer lastig, Boileau sprong weg, Vuillermoz kon hem net volgen en ergens wat verder op de achtergrond zagen we dat Metkel Eyob de derde plaats wist binnen te halen. Die derde plaats leverde hem de leiderstrui op. Toch nog een klein Afrikaans succesje. Geen ritzege, maar wel kans op de eindzege. Maar nee, het was een waardeloze editie voor Afrika, dus duurde dit geluk ook niet lang. Tijdens de zesde rit ging Metkel Eyob in een regenachtige afdaling hard onderuit en hoewel hij de koers wel uit kon rijden verloor hij ontzettend veel tijd en had hij vooral ontzettend veel pijn. Streep door de ambities, in plaats van een eerste plaats zou het een 29e plaats worden. Zonder Eyob in beeld eindigde de rit op de lastige Mont Kigali, waar Rolland ditmaal wel de zege wist binnen te slepen vanuit de kopgroep. Zoals alle verstandige mensen was Rolland snel verliefd geworden op Rwanda en met deze zege haalde hij toch nog maar eens mooi de kranten, waardoor hij heerlijk leeg kon lopen over de pracht van Rwanda.



Terwijl Rolland vanuit de kopgroep de zege pakte was het de altijd onzichtbare Cristian Rodriguez die in de achtergrond de beste van de favorieten bleek te zijn. Hij reed een paar tellen weg van zijn concurrenten en nam de leiderstrui over. Tegenwoordig zien we Rodriguez warempel soms in beeld verschijnen, maar voor de Tour du Rwanda was hij die schim die altijd 22e werd in welke koers dan ook. Stond hij plotsklaps ineens aan de leiding, geen prettig gevoel. Met nog twee ritten te gaan had hij zijn leidende positie prima kunnen verspelen, maar dat zou niet gebeuren. Etappe 7 was een tijdrit, een korte tijdrit met daarin de inmiddels wereldberoemde Wall of Kigali, ontdekt door Steef. Zoals Steef ook het WK van 2025 naar Rwanda heeft gebracht, bedankt Steef! Dat wisten we tijdens de vorige Ronde van Rwanda nog niet zeker, maar inmiddels staat het vast: in 2025 gaan we tijdens het WK dwars door Kigali rijden. Mijn broek is al een paar maanden niet meer gesignaleerd. In 2020 was de tijdrit een prooi voor Jhonatan Restrepo en ook vorig jaar ging hij met de tijdritzege aan de haal. In 2020 won hij vier ritten, vorig jaar slechts een, de tijdrit. Hij was Alex Hoehn en de inmiddels haast onvermijdelijke Boileau net te snel af, gelukkig maar zou ik bijna zeggen. Restrepo had ook nog ambities om het hele spel te winnen, maar dat ging niet door. De laatste rit van de Tour du Rwanda is altijd kort en explosief, en vorig jaar verraderlijk door de regen. In zo'n beetje de laatste bocht van het parcours ging Restrepo hard onderuit, einde verhaal voor het klassement. Cristian Rodriguez besloot daarna de puntjes op de i te zetten, in de gele leiderstrui liet hij iedereen zijn hielen zien. Een ritzege én de eindzege, ongekend voor deze onzichtbare renner.



Veel Afrikaans succes was er vorig jaar helaas niet. Sterker nog, er stond niet eens een Afrikaan op het podium. Eerste keer dat een Europeaan de koers won, eerste keer zonder Afrikanen op het podium. Geen Afrikaanse ritzege, amper iets om vrolijk van te worden. Metkel Eyob had een lichtpuntje kunnen zijn, maar hij ging slechts één dag aan de leiding en verdween daarna richting de anonimiteit door een valpartij. De Afrikaan die toch nog voor een lach op onze gezichten wist te zorgen was Nahom Zeray. Een eerstejaarsbelofte, hij zou als 9e eindigen in het klassement en hij viel vooral op tijdens de laatste rit door derde te worden. Geen slechte prestatie, een teken van veel talent. Nahom is sindsdien opgepikt door Team Qhubeka, de ruïnes van het wanbeleid van Doug Ryder. De WT-ploeg is verdwenen, maar enkele jonge Afrikanen hebben wel een kans gekregen om op continentaal niveau te rijden bij Team Qhubeka. Nahom is een van de gelukkigen, en van hem verwachten we op basis van zijn prestatie in de Tour du Rwanda van vorig jaar ook het meest. Kent Main werd vorig jaar 10e, dat viel tegen. De beste Rwandees was Eric Muhoza, op de 23e plaats. Dat was heel ontnuchterend. Richting het WK van 2025 moet het Rwandese wielrennen stappen vooruit zetten, maar het lijkt er eerder op dat er een paar stappen achteruit zijn gezet. De verhalen van insiders zijn altijd wel vermakelijk, of triest. Onkunde en corruptie, daar komt het in grote lijnen op neer. Jock Boyer streek ooit neer in Rwanda om de boel daar op poten te zetten, dat liep allemaal best wel, maar sinds hij en zijn team er wat meer de handen vanaf hebben getrokken is het er niet direct beter op geworden. Een voorzitter van de wielerbond die niet weet of er lucht of zand in een band zit, dat soort werk. Het WK van 2025 is binnen en dat is grandioos, maar verder valt er nog een hoop te doen. Ik verwacht dit jaar weer een nieuwe meltdown van @CyclingAfrica, eerlijk gezegd. Maar goed, de editie van 2021 dus. Cristian Rodriguez, James Piccoli, Alex Hoehn, tja.



Daarom gaan we maar snel door met de editie van 2022, hopend op meer Afrikaans succes. Ofschoon ik in aanloop naar de Tour du Rwanda al een paar flinke tegenvallers te verwerken kreeg, maar daar komen we in de volgende post op terug. Voor we aan de deelnemerslijst beginnen werpen we eerst een blik op het parcours. Een parcours dat grotendeels lijkt op dat van voorgaande jaren, maar toch wat aanpassingen kent. Wat te denken van de start, bijvoorbeeld.






De proloog was jarenlang een beproefd concept in de Tour du Rwanda, tussen 2011 en 2017 begin de koers immers ieder jaar met een proloog. De afstand varieerde vaak van 3,3 tot 4 kilometer, iedere keer weer ultrakort, met ultrakleine verschillen. De laatste paar jaar zagen we steeds een korte tijdrit met onderweg een passage op de befaamde Muur van Kigali, nu zijn we terug bij af. Een kort rondje rond de Kigali Arena, met een paar hoogtemeters en een aantal bochten. De renners met ambities om dit rondje te winnen mogen zich meteen melden, de slechte tijdrijders hoeven zich vanwege de korte afstand niet echt zorgen te maken. De snellere mannen zullen we waarschijnlijk ook wel vrij ver van voren gaan zien. Kunnen maar beter meteen hun best doen, want veel kansen gaan ze verder niet krijgen. Een aandachtige gast zal niemand minder dan Christian Prudhomme zijn. Vorig jaar pakte de organisatie uit met de aanwezigheid van David Lappartient, vooral met het oog op de organisatie van het WK 2025. Dit jaar zal Prudhomme aanwezig zijn. In de wandelgangen hoor je geluiden dat ASO geïnteresseerd is in Rwanda en het zou zomaar kunnen dat Prudhomme aanwezig is om te kijken of hij de organisatie van deze koers over kan nemen. De organisatie is al in Franse handen, tot groot ongenoegen van Steef, hij ligt al een aantal jaar met de organisatie in de clinch en komt daarom niet meer naar Rwanda. Als de ASO het overneemt kunnen Steef en ik gezellig met de camper naar Rwanda, lijkt me leuk. Met het oog op de verdere professionalisering van de koers en de kans op meer uitzendtijd lijkt het me ook geen overbodige luxe, al is ASO natuurlijk wel gewoon een ordinair kutbedrijf. Enfin.


Prudhomme en de voorzitter van de Rwandese wielerbond, en dan nog wat mensen. Bij het Africa Rising Cycling Center, daar waar u uw eigen trainingskamp kunt ondernemen. Vraag maar aan Reintje Taaramae. Op Instagram kunt u onder het kopje Rwanda uw hart ophalen, daarnaast is er ook nog het klaarkomartikel dat verscheen op Cyclingnews.




Deze rit lijkt goeddeels op de eerste rit van vorig jaar, met het verschil dat deze rit een kilometer of 30 langer is. Het stuk aan het begin is iets langer en kent nog een paar klimmetjes, maar de weg naar Rwamagana en de lokale rondjes daar zijn een bekend recept. Van start gaan de renners bij het Amahoro Stadium, een stadion dat plaats biedt aan 30.000 zielen en vooral gebruikt wordt als er gevoetjebald moet worden. Van daaruit gaan we met een omweg naar Rwamagana, waar waarschijnlijk de enige kans voor de sprinters ligt. Op papier ziet het er heuvelachtig uit, maar vorig jaar eindigde de rit in een sprint van een bijna voltallig peloton. Brayan Sanchez won, maar die is er dit jaar niet bij. Rwamagana is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg werd gesponsord door Skol en was twee jaar continentaal. Vorig jaar deden ze nog mee, nu niet meer. Skol deed een ragequit en is volledig verdwenen als sponsor van het Rwandese wielrennen. Geen sponsor meer van een ploeg, ook geen sponsor meer van de koers an sich. Die malle Belg achter Skol mag lekker op een legoblokje stappen, patjepeeër. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit Rwamagana. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigt het hier niet altijd in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar we mogen verwachten dat we net als in 2021 een sprint te zien gaan krijgen.



De Tour du Rwanda is rondjes rijden door Rwanda, terwijl je steeds weer uitkomt in Kigali, dat je volgens Steef uit moet spreken als Gigali. We eindigen dan wel in Rwamagana tijdens de eerste rit in lijn, maar alle faciliteiten zitten in Kigali, dus gaan we terug naar Kigali, waar we bij het MIC Building van start gaan. Normaal gingen we tijdens de tweede rit altijd naar Huye, maar die plaats slaan we dit jaar over. In plaats daarvan gaan we naar Rubavu, ook een plaats die bijna jaarlijks op het parcours ligt. Met 156 kilometer een relatief lange rit, al vind ik het wel zonde dat men de écht lange ritten niet meer op het parcours durft te leggen. Om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden was er in 2019 een rit van 213 kilometer opgenomen, en in 2020 eentje van 206 kilometer. Een prima initiatief leek mij, maar nu zijn we weer terug bij ritten van maximaal 150 kilometer. Zonde, joh. Waarom we naar Rubavu gaan? Nou, dat staat op het kaartje. Home of Amstel! Na de ragequit van Skol moest er een nieuwe biersponsor gezocht worden en men is uitgekomen bij Amstel. Het zit die arme Rwandezen ook niet mee, hun bekendste biermerken zijn dus Skol en Amstel. En het Rwandese Amstel wordt dus gebouwen in Rubavu, daar waar Natnael Tesfatsion in 2020 de macht greep. Dat was toen de rit van 200+ kilometer, waar hij samen met Kent Main en Moise Mugisha in de kopgroep zat en de rest van de favorieten op bijna vijf minuten reed. Kleine inschattingsfout van de rest, zullen we maar zeggen. Overigens is Rubavu eerder de naam van het district en finishen we technisch gezien eerder in de plaats Gisenyi, praktisch op de grens met Congo. Maar goed, dit geheel terzijde verder allemaal. Een lastige rit, al laat het profiel van de organisatie het er wel iets lastiger uitzien dan het eigenlijk is. De klim onderweg naar Kivuraga is zeker voor Rwandese begrippen behoorlijk pittig, met 7 kilometer aan 6,5%. Maar de laatste klim van de dag is minder angstaanjagend dan het lijkt, in totaal gaat het iets van 26 kilometer omhoog aan net wat meer dan 2% gemiddeld. Onderweg zitten er uiteraard wel wat steilere stroken tussen, in het begin gaat het bijvoorbeeld een tijdje aan 6%. Alsnog wel een bepalende rit, misschien zelfs nog eerder vanwege de afdaling. Het wil nog wel eens regenen in Rwanda, en zo'n natte afdaling is altijd ellende. Dan fietsen de Afrikanen ineens achteruit en gaan de Europeanen er lachend vandoor. Ik wil mijn Afrikanen dus adviseren om tijdens deze rit goed te anticiperen, want in deze afdaling kun je de koers makkelijk verliezen. Het liefst zie ik Tesfatsion weer als eerste over de finish komen, kunnen we dat afspreken?





Finishen we praktisch in Congo, gaan we de volgende dag toch weer van start in Kigali. Lekker joh, iedere dag in hetzelfde bed slapen. En al die WT-mongolen zich maar rond laten slepen in de woestijn, ze weten niet wat ze missen. Van start gaan we ditmaal bij de markt van Kirimonko, waar de afgelopen jaren steeds een lastige aankomst lag. Die slaan we dit jaar over, maar de aankomst in Gicumbi keer wel terug. De rit lijkt heel erg op die van vorig jaar, met het verschil dat deze rit 50 kilometer korter is. Verder is het praktisch hetzelfde. Klimmetje van zes kilometer aan 7% en vijf kilometer aan 4%, dat zal er al aardig in gaan hakken. Stevig stuk boven de 2000 meter ook bij die tweede klim, telt allemaal mee. Wordt toch genoemd als een van de factoren om rekening mee te houden in Rwanda, je zit altijd wel een meter of 1500 boven zeeniveau, en soms nog een stuk hoger dan dat. Lange afdaling daarna, soms ontstaan in Rwanda juist daar de verschillen. Qua weer kun je het ook prima vergelijken met het Baskenland en Romandië, de kans op een droge week is nihil. Regenen gaat het toch wel ooit, of misschien zelfs vaak. Meer factoren om rekening mee te houden dan je zou denken. Ploegen van vijf renners niet te vergeten, waardoor er vaak bijna geen controle is. Na een wat langere vlakke fase gaan we naar Tetero, een beklimming van de buitencategorie, ja! Buitencategorie is een categorie die in Rwanda net iets anders werkt dan in Europa. We noteren 6,4 kilometer aan 6,6%. Voor Rwandese begrippen is dat heftig. Rwanda kent duizend heuvels, maar die heuvels zijn nooit lang. Zes kilometer aan 6,6% kan daarom relatief gezien prima buitencategorie zijn. En laten we eerlijk zijn, dat gaat met het aanwezige veld hier ook voor genoeg verschil zorgen.

Na deze klim van de buitencategorie volgt een weg die als glooiend valt te omschrijven. Paar keer op en af, met onderweg heel veel bochten. Altijd een brede weg, maar door al dat bochtenwerk is ook dit weer een gevaarlijk moment. Kan genoeg gebeuren. En als dat nog steeds niet het geval is hebben we altijd de slotklim nog. De organisatie kiest de laatste jaren toch vaker voor een aankomst bergop, blijkbaar hoort dat bij het idee van een meer Europees georienteerde koers. Eigenlijk zie je dat in Afrika amper, maar nu gaan toch aardig wat ritten eindigen boven op een bult. We komen voor de tweede keer aan in Gicumbi, een district (akarere) in de noordelijke provincie van Rwanda. De hoofdstad is Byumba, tevens de hoofdstad van de provincie. En in dat Byumba komen we eigenlijk aan, maar in Rwanda vinden ze het vaak fijner om de naam van het district te gebruiken in plaats van de naam van de stad. We doen het er maar mee. Onderweg naar Gicumbi, of Byumba, gaat het in de laatste vijf kilometer nog eens aan 4% gemiddeld omhoog. Dit is wel zo'n ritje waar je voor wat verschil kunt zorgen, al viel dat vorig jaar nog behoorlijk mee. Liefst 11 renners in dezelfde tijd, Alan Boileau was vervolgens de snelste in de sprint en Carlos Quintero de ongelukkige sukkelaar die te vroeg dacht dat de buit al binnen was.





Warempel gaan we een keer niet in Kigali van start, maar zowaar in Muhanga. Ook weer een district, handig om te weten. In 2020 kwam hier een rit aan, toen won Jhonatan Restrepo. Vanuit Muhanga rijden we naar Musanze, daar waar vorig jaar nog een rit aankwam. Wel een totaal andere rit, we reden toen op een andere manier naar Musanze. De aankomst was toen weer hellend, terwijl we nu de stad op een andere manier benaderen, in dalende lijn. Toch minder aankomsten bergop dan vorig jaar, al komen er hierna nog een paar aan. Enfin, die aankomsten in dalende lijn kunnen in potentie zelfs gevaarlijker zijn voor de Afrikanen. In 2020 reden we deze rit eigenlijk andersom, ook wel geinig. Niet heel creatief, maar goed, zoveel wegen zijn er ook niet in Rwanda. De klim halverwege de rit naar Gitaba gaat interessant zijn, toch bijna 17 kilometer klimmen aan ongeveer 5% gemiddeld. Kan een rol van betekenis spelen, zeker als je bedenkt dat we naar 2400 meter hoogte klimmen. Daarna volgt nog de klim naar Kadahenda, met acht kilometer aan 4,5% en een hoogte van 2450 meter ook niet de makkelijkste opdracht van de week. Maar: let op. Na die klim gaat het een kilometer of 30 vooral naar beneden. Met een regenbuitje erbij zijn dat de plaatsen waar het echte verschil ontstaat. Potentieel beslissende rit, jazeker!





De renners mochten zowaar overnachten in Musanze en beginnen daarna vanuit deze plaats aan een relatief lange rit, terug naar Kigali. Het lijkt niet veel, 150 kilometer, maarja, als je het vergelijkt met een aantal andere ritten van rond de 120, dan, tja, wel. De rit lijkt deels op een eerdere rit, want de lastige klim naar Tetero en ook de weg naar Gicumbi ligt weer op het parcours. Lastig, bijzonder lastig. De eerste klim van de dag is ook niet mis, Kivuruga, zeven kilometer aan meer dan 5% joh! Na Gicumbi dalen we wel lang af, waarna er ook nog een wat vlakker stuk volgt. Eenmaal in Kigali is het tijd voor een explosieve finale, met twee klimmetjes kort achter elkaar. Natuurlijk, uiteraard, de Mur de Kigali. Kasseien! De beelden zijn ieder jaar weer schitterend. Lang is ie niet, steil wel. De kasseien liggen er relatief gezien ook nog goed bij, in die zin is de gemiddelde Belgische kasseienhelling nog wel erger. Maarja, de hele ambiance is hier natuurlijk beter. Zeker nu er waarschijnlijk wel weer wat volk aanwezig zal zijn, vorig jaar was het wegens corona behoorlijk leeg. Paultje Kagama nam het zekere voor het onzekere, al doet hij dat nu nog steeds. Maar goed, na de wereldberoemde muur der muren finishen we vervolgens bij het Kigali Convention Center. Een kicken congrescentrum, vooral 's nachts. De Rwandezen in de sloppenwijken rond de Wall of Kigali hebben er geen reet aan, maar een paar kilometer verderop ziet alles er idyllisch uit. Eén kilometer aan 8% aan het eind, ook weer een heus muurtje dus. Zo'n soort finale zouden we ook prima kunnen zien tijdens het WK van 2025, de combinatie van deze twee klimmetjes ligt zoals te zien valt behoorlijk voor de hand. Al zijn er meerdere opties, natuurlijk. Maar toch, wellicht een voorproefje. De Muur van Kigali zal sowieso niet ontbreken. Lastige rit, de volle vier sterren! Als de ploegen er vroeg aan beginnen wordt dit een slagveld, als ze niet te hard gaan onderweg wordt het vooral een sprintje bergop. Schokkende inzichten, gratis en voor niets.





Nog twee ritten te gaan! De twee bepalende ritten, uiteraard. Deze rit is een exacte kopie van rit 6 van de editie van vorig jaar, tot op de 100 meter nauwkeurig. 152,6 kilometer toen, 152,6 kilometer nu. Desondanks wel een net andere startlocatie, we schijnen nu van start te gaan bij een school. Weer eens wat anders, zullen we maar zeggen. Een beetje aandacht voor het onderwijs in Rwanda, niet verkeerd. Maar dan, de route, een kopie van vorig jaar dus: We gaan weer naar Gicumbi, van deze kant levert dat na een stuk of 30 vlakke kilometers een klim op van 10 kilometer aan 5%. Da's lang, zie je in Rwanda niet al te vaak. Hierna gaat het een beetje op en af over de hoogvlakte, waarna er een pittige afdaling volgt. Een paar ritten terug ging men omhoog naar de klim van de buitencategorie met de naam Tetero, nu wordt daar juist afgedaald. Gaat ook weer verschil opleveren, ongetwijfeld. Na deze afdaling is het een kilometer of 25 min of meer vlak, waarna het weer omhoog gaat. Gako, 6,5 kilometer aan 4%. Klinkt iets minder boeiend, maar we zijn al een tijd bezig dus dit kruipt ook gewoon in de benen. Sowieso is dit met 150 kilometer ook weer geen korte rit, bovendien is ie voorzien van vier sterren. Dan weet je dat het serieus is. Voelt eigenlijk raar dat ik moet zeggen dat 150 niet kort is, maar goed, we hebben nog een lange weg af te leggen in Afrika. Ooit wordt zo'n afstand hopelijk iets normaler en krijgen we ook wat langer werk, maarja, we moeten nog steeds geduld hebben. Enfin, na Gako dalen we weer af richting Kigali, waarna de meest serieuze aankomst bergop van de ronde volgt. Mont Kigali, een klim die in 2020 debuteerde en vorig jaar dan weer debuteerde als aankomst. Een vrij nieuwe weg, die de organisatie extra mogelijkheden geeft. Het is een extreem brede weg, die best lang gewoon rechtdoor gaat. Maar dan wel pittig omhoog. Met zes kilometer aan 6% wederom een klim van de buitencategorie. Een aankomst bergop waar we verschil mogen verwachten, vorig jaar verloor Metkel Eyob tijdens deze rit zijn leiderstrui en greep Cristian Rodriguez voorzichtig de macht. Desondanks vielen de verschillen nog redelijk mee, het is ook weer niet zo dat hier met minuten gesmeten wordt. Rolland won toen overigens, hij kan dat kunstje nu gaan herhalen. In de laatste kilometer gaat het nog eens steil omhoog, boven de 10%. Norvège, zo noemen ze het hier ook wel, want ze vinden het lijken op Noorwegen. Zie ik niet, maar goed, vooral die laatste kilometer gaat het veld nog eens heerlijk uit elkaar laten slaan.





En dan, de allesbeslissende laatste rit. Extreem kort, extreem explosief. Ook weer een exacte kopie van vorig jaar, en heel erg gelijkend op de slotrit van 2020. Iedere keer hetzelfde, maar dat maakt in dit geval niet echt uit omdat deze rit altijd levert. De rit begint en eindigt bij Canal Olympia, wat blijkbaar een soort van bioscoop is. Er is ook een theater buiten. Canal slaat op Canal+, dan weet je het wel. Tijdens deze rit gaan de renners drie keer een lokaal rondje afwerken. In dit rondje komen ze twee kasseienklimmetjes tegen. Weer de Muur van Kigali, maar ook de lastige klim naar Rebero. Deze klim zat vorig jaar ook in het parcours en verdient het predicaat moeilijk. Sowieso is ie gedeeltelijk voorzien van kasseien, maar het gaat sowieso 3,5 kilometer omhoog aan 6%. Goed. Beginnen met Rebero, daarna de Wall of Kigali. Een paar kilometer later weer Rebero, weer de muur, weer Rebero en weer de muur. Na de derde passage over die muur, kort maar enorm steil, rijden we weer naar Rebero. Nu rijden we na 3,5 kilometer klimmen alleen niet rechtdoor, maar volgt er een bocht naar links. Na die bocht moet er nog eens anderhalve kilometer geklommen worden, aan 7%. De organisatie vindt dat de klim naar Rebero slechts 1,1 kilometer lang is aan 7,2% en vindt dat de slotklim 2,8 kilometer aan 7,3% telt, maar aan het eind van de rit kom je toch echt aan 5 kilometer aan 6,5%. Steeds steiler richting de top, met dus ook nog een stukje kasseien tussendoor. In 2020 won José Manuel Diaz in Rebero, hij snelde Moise Mugisha voorbij in de laatste meters. Nu moet er net als vorig jaar anderhalve kilometer langer geklommen worden voorbij dat punt, jongens toch. Een passende afsluiter van een mooie ronde. Vorig jaar regende het en ging Restrepo op de valreep onderuit, nu hopen we dat iedereen op de fiets blijft zitten. Cristian Rodriguez is op zoek naar een opvolger. Hij verstevigde vorig jaar zijn leidende positie hier, maar dit is een rit waar een omwenteling ook nog perfect mogelijk is.




Weer een behoorlijk zwaar en behoorlijk fraai parcours. Iets meer balans dan vorig jaar, aangezien men twee aankomsten heuvelop heeft ingeruild voor twee aankomsten in dalende lijn. Jammer dat er een lange rit ontbreekt, maar verder valt er prima te leven met dit parcours. De Tour du Rwanda levert altijd, het is altijd spanning en sensatie, en bij tijd en wijle onnavolgbaar. Ik heb er wederom enorm veel zin in, maar wel net iets minder zin dan normaal. Hoe dat komt? Dat zal te lezen zijn in de volgende post. De deelnemerslijst gaat overlopen worden, en dat zal een aantal kritische kanttekeningen gaan opleveren. Stay tuned!



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 19-02-2022 22:14:02 ]

Voor ik begin aan het grondig onderzoeken van de deelnemerslijst heb ik eerst twee dienstmededelingen te doen. De eerste dienstmededeling is dat iedereen toch een keer het volgende artikel moet lezen van het altijd sympathieke Peloton Mag: https://prodige-mag.wixsi(...)istes-africains-2022
Deze Franse hobbyisten hebben al vaker naar het Afrikaanse wielrennen gekeken, zo hebben ze onder meer uitgebreid geschreven over de koers in Ethiopië en Oeganda. Al is hun blik breder, zo hebben ze ook al eens Nicolas Sessler in het zonnetje gezet, of de sympathieke Mongolen. Hun magnum opus kwam recent uit, een gigantisch lang artikel waarin meer dan 90 Afrikaanse renners worden beschreven. In het Frans weliswaar, maar als je Google de boel laat vertalen komt er een behoorlijk coherent verhaal uit. Er staan best wat leuke details in, die ik ook niet wist. Wat te denken van het feit dat het de bedoeling is dat er binnenkort een nieuw continentaal Afrikaans team zal ontstaan. Dit team komt voort uit EriTel, een Eritrees clubteam dat al jaren continentaal wil worden. Mag alleen niet van de Eritrese overheid, want dan krijgen ze een voorsprong ten opzichte van de andere clubteams en dat zou oneerlijk zijn. Daarom zijn ze hun heil gaan zoeken in Rwanda, waar de licentie wordt aangevraagd. May Stars Cycling, zes Rwandezen en zes Eritreeërs. De officiële bevestiging laat wel wat lang op zich wachten, maar goed, het idee klinkt leuk. Zo zijn er meer details te vinden, wat te denken van het feit dat Berhane was teruggekeerd bij Qhubeka als Doug toch nog geld had gevonden. Of dat Milkias KUDUS, de jongere broer van Merhawi, dit jaar in Portugal had kunnen rijden, maar zich blijkbaar niet netjes heeft gedragen en daardoor achterblijft in Eritrea. Nou, goed, interessant leesvoer voor als je verder echt helemaal niets te doen hebt.

De tweede dienstmededeling is er eentje namens Paultje Kagame en mezelf. Morgen (vandaag) gaat natuurlijk ook de UAE Tour van start. We gaan beide topics goed monitoren en iedereen die meer posts waagt te besteden aan de zoveelste nutteloze en zielloze zandbakkoers terwijl je ook naar de fenomenale Tour du Rwanda kunt kijken komt op de shitlist terecht en kan zomaar uitgeschakeld worden door de Rwandese geheime dienst. Dat je niet kunt zeggen dat we je niet gewaarschuwd hebben. Je bent dan ook alvast geroyeerd voor de WLR-meet in Rwanda 2025, en dat kun je onmogelijk laten gebeuren natuurlijk.

Nou, dan gaan we door naar de koers. Maar ook hier begin ik meteen met een belangrijke, droevige mededeling. De reden dat ik er dit jaar net wat minder zin in heb heeft te maken met de afwezigheid van de nationale ploeg van Eritrea. Rwanda is streng, behoorlijk streng. Zonder vaccinatie mag je niet deelnemen aan de Tour du Rwanda, een negatieve test wordt niet geaccepteerd als bewijs. Je moet én negatief testen én gevaccineerd zijn. In het gemiddelde Afrikaanse land zijn weinig mensen gevaccineerd, maar in Eritrea is letterlijk niemand gevaccineerd. Dictator Afewerki vindt dat niet zo nodig, wellicht omdat de baas van de WHO uit Ethiopië komt, wie zal het zeggen. Veel geld is er sowieso niet op overschot, dat helpt ook niet mee natuurlijk. Hoe dan ook, Eritrea kan door deze (relatief) strenge regel van Rwanda niet deelnemen. Er doen wel een aantal Eritreeërs mee, maar die rijden allemaal voor buitenlandse ploegen en hebben ook in het buitenland hun vaccin ontvangen. Voor de lokale renners was dit geen optie. En dat is doodzonde, want Eritrea kleurt altijd de koers. In 2019 wonnen ze bijvoorbeeld een paar ritten met Yakob Debesay en Biniam Girmay, in 2020 wonnen ze zelfs het hele spel met Natnael Tesfatsion. Vorig jaar was daar dan weer uit het niets de doorbraak van Nahom Zerai, zonder de Tour du Rwanda hadden we vermoedelijk nooit van hem gehoord. Er zijn talloze renners van dat niveau in Eritrea, ze poepen er ieder jaar weer een paar nieuwe uit, maar de nieuwste lichting gaat zich niet kunnen tonen in de belangrijkste Afrikaanse koers van het jaar. Ik ben ontroostbaar. En dat terwijl dit toch allemaal te voorkomen leek. Kutcorona. Geen groene penissen, de koers is gelijk niet meer de moeite waard.



Zonder het beste Afrikaanse land aan het vertrek kijken we naar een deelnemersveld dat sowieso steeds minder Afrikanen lijkt te herbergen. Ten opzichte van vorig jaar missen we ook nog SACA, de SKOL Adrien Niyonshuti Academy. Zoals ik eerder heb vermeld is Skol afgehaakt en is de academie van Adrien Niyonshuti nu weer een clubteam. Dat heeft als gevolg dat ze niet meer deel kunnen nemen aan de Tour du Rwanda, want als amateurteam kun je niet deelnemen aan een 2.1-koers. Minder Rwandezen aan het vertrek dan vorig jaar, derhalve. Ten opzichte van eerdere jaren missen we ook de nationale ploeg van Ethiopië, want daar is het nog steeds onrustig. Je hoort er nooit iets over, maar in Tigray en eigenlijk het hele land is het nog altijd ongezellig. Het Ethiopische leger zet inmiddels drones in om de rebellen uit Tigray onder de duim te krijgen, waarbij uiteraard ook weer de nodige burgerdoden vallen. Een aantal van die drones schijnen uit de Verenigde Arabische Emiraten te komen, om maar even een bruggetje te maken naar de UAE Tour. Boycotten, die kutkoers. Nou, goed, allemaal niet best dus. Beter laat dan nooit gaan we nu dan toch maar even kijken naar de ploegen en landen die wél aanwezig zijn.



Opnieuw slechts één ploeg uit de WT, amper vijf ProTeams, een aantal continentale ploegen en dan wat nationaal werk. Het houdt weer niet over. Zelfs nu je eigenlijk wel naar Rwanda moet omdat we hier over drie jaar een WK gaan houden komt bijna niemand opdagen. Al doen er wel meer renners mee dan normaal, met 19 teams gaan we over de 16 van vorig jaar heen. 15 renners erbij, of toch ook weer niet helemaal omdat een aantal ploegen het met slechts vier renners moeten doen. Corona, je kent het wel. In totaal 90 deelnemers, nou, we halen bijna de 100 hoor. Vijf renners per ploeg heeft z'n charme, omdat de boel daardoor lastig te controleren is en het voor een onvoorspelbare koers zorgt, maar je hebt wel ontzettend veel ploegen nodig voor je aan een acceptabel aantal renners komt. Volgens jaar 20+ ploegen dan maar, met hopelijk een paar WT-ploegen erbij. Valt nochtans perfect te koppelen aan een hoogtestage in Rwanda, zou je zeggen. Heerlijk in het begin van het seizoen, een paar dagen vlammen in een schitterend land. Het conservatieve wielerwereldje blijft bekrompen, helaas. Maar goed, er zijn toch 90 renners afgezakt naar Rwanda, daar gaan we het nu dan eindelijk over hebben.



Lage kwaliteit zeg. Daarom voegen we er zelf nog maar wat woorden aan toe. Met rugnummer 1 staat vrouwenmepper Alexandre Geniez aan het vertrek. Recent aangeklaagd door zijn vrouw. Zijn prestaties in de koers zijn vaak als grillig te omschrijven, in het dagelijks leven schijnt hij voorspelbaarder te zijn. Een heel patroon van geweldsincidenten. Dus dan ga je maar koersen in Rwanda, waar er meer vrouwen zijn dan mannen. Te hopen voor hem dat het nieuws daar niet is doorgedrongen. Hoewel hij officieel nog niet schuldig is natuurlijk gunnen we hem toch wel een lekke band of vijf en een valpartij of acht. Op papier wel een van de favorieten, maar we willen niet dat zo'n proleet de mooiste koers op aarde wint. Hij begon dit jaar met een 8e plek in de Saudi Tour, in dat land was hij op basis van zijn gedrag wel wat beter op zijn plek. Vorig jaar was hij dramatisch in de Tour du Rwanda, laten we hopen dat hij die matige prestaties dit jaar gaat herhalen. Klootzak. TotalEnergies neemt verder een aantal nobele onbekenden mee, Paul Ourselin is ondertussen al zes jaar prof zonder dat u ooit van hem hebt gehoord. In 2020 werd hij 29e hier, zoiets kunnen we nu ook wel verwachten. Gaan we door met Sandy Dujardin. Wie? Sandy Dujardin, een neoprof van 24. Heeft blijkbaar vrij lang aan veldrijden gedaan, zonder daar erg op te vallen. Op de weg is het ook nog niet veel, maar die Fransen komen helaas nog wel eens verrassend uit de hoek in deze koers. Toch moeten we aangaande TotalEnergies eerder op Alan Jousseaume letten, een neoprof van 23. Iets meer adelbrieven dan Dujardin, onder meer een zesde plaats in de Tour Alsace vorig jaar springt in het oog. Lijkt een klimmerstype te zijn, en zo'n type moet je in Rwanda ook wel zijn. Gevaarlijke klant, wellicht. Fabien Grellier doet ook mee, ze hadden nog een lul nodig.



De volgende ploeg op de startlijst is de nationale ploeg van Rwanda. Een ploeg die vooral uit jonkies bestaat. Op papier is de kopman Renus Uhiriwe, wat eigenlijk best gek is. Renus is een jongen die gemaakt is voor de vlakte, hij noemt zichzelf vooral graag een sprinter. Nou, dan ben je in Rwanda aan het verkeerde adres. Vorig jaar een mooie OTL genoteerd, omdat hij met z'n dikke reet moeite heeft met de eerste de beste drempel. Sympathieke jongen, en ook echt wel een talent, maar niet geschikt voor deze koers. Vorig jaar 47e op het WK voor beloften, dat was best goed! Ging lang mee in het peloton, helemaal niet slecht. Kan echt wel wat, maar het moet niet te heuvelachtig zijn. Interviewtje met Renus: https://teamqhubeka.com/r(...)hampionships-in-2025 De renners om naar uit te kijken bij Rwanda is natuurlijk Eric Muhoza. Vorig jaar was Eric de beste Rwandees, al werd hij slechts 23e. Desondanks geen slechte prestatie, want hij was vorig jaar pas een eerstejaars belofte. Aan het eind van het seizoen ging hij dankzij het sympathieke project Rouler pour le Rwanda een aantal koersen in Frankrijk rijden. Wat amateurkoersen, waar hij het niet slecht deed, en wat profkoersen. Daar regende het DNF's voor de Rwandezen, maar in de Tour de Vendée bereikte hij als enige Rwandees de finish, hij werd zelfs knap 43e! Muhoza is daadwerkelijk een talent, hij kan ook behoorlijk goed klimmen. Ik ga even ambitieus zijn: hij moet de top 10 kunnen halen. En hopelijk vindt hij dan ook een ploeg in Europa, want dat is na vorig jaar niet gelukt. Had eigenlijk gewoon naar de continentale ploeg van Qhubeka moeten gaan, maarja. Seth Hakizimana is de oudste van het stel en gaat mee als wegkapitein, vermoed ik zomaar. Vorig jaar 48e, tja. De andere Rwandees waar ik naast Muhoza naar uitkijk is Samuel Niyonkuru. Hij was vorig jaar junior en dit jaar dus eerstejaars belofte. Reed het WK voor junioren uit en werd 82e, nou, dan sta je meteen op mijn lijstje van de hoop natuurlijk. Benieuwd wat hij kan laten zien, waarschijnlijk meer dan Valens Iradukunda. Ook een eerstejaars, maar dan met wat minder adelbrieven. Eindigde op het Afrikaanse kampioenschap voor junioren achter Niyonkuru, ik bedoel maar. Opmerkelijke omissie: de winnaar van dat Afrikaanse kampioenschap voor junioren is er niet bij. Etienne Tuyizere is er niet bij, terwijl hij in eerste instantie wel op de startlijst stond. Al zijn er sowieso veel wisselingen geweest, wellicht ook coronagerelateerd. Maar, jammer, ik keek meer uit naar Tuyizere dan naar deze Iradakunda, want daar gaan we niks van horen. Van Niyonkuru wel, hopen we. Van Muhoza zeker, hup Eric, jij moet de Rwandees worden voor 2025. Volg de Ridleys.



Israel Premier Tech is de enige WT-ploeg aan de start, opnieuw. Zelfs nu de ploegen weten dat er een WK in Rwanda verreden gaat worden komen ze nog niet naar Rwanda. Natuurlijk is het nu een drukke periode, met de Algarve, Andalusië en nu ook de UAE Tour, maar kom op zeg. Het is hartstikke gezellig in Rwanda, veel leuker dan in die dorre kamelenneukerskoers. De grap is verder natuurlijk dat Israel hier als WT-ploeg aan de start staat, maar vier van hun vijf renners rijden voor de continentale ploeg (lol). In eerste instantie stond Piccoli, de nummer twee van vorig jaar, weer op de rol, maar hij is er toch niet bij. In plaats daarvan is Omer Goldstein nu de ervaren man. Werd 32e in de Tour de Provence, dat kun je eigenlijk wel vertalen naar een plek als outsider in deze Ronde van Rwanda. Edo Goldstein is er opnieuw bij, werd vorig jaar 46e. Zal niet direct een enorme stap gezet hebben, dus zal het nu weer zoiets worden. Nadav Raisberg is de derde man uit Israel, ik vermoed dat dit de eerste en ook meteen laatste keer is dat ik zijn naam zal noemen. Alastair Mackellar, die ken ik ook niet echt mokzegge. Won wel een ritje in Torres Vedras vorig jaar en werd tweede in een etappe van de mythische Volta. Wel vanuit de vlucht, maarja, nee, kan er verder niet veel van maken. Cole Kessler is een eerstejaars belofte met aardige resultaten als junior, maar niet dat ik hem nu direct noteer voor grootse zaken. Alle ballen op Omer Goldstein, niet echt goud lijkt me. Israel is overigens wel flink bezig in Rwanda, zo ondersteunen ze een van de fietsclubs. Komt in het filmpje over Awet Gebremedhin dat Bob al heeft gepost ook naar voren. Ze hebben allerlei wilde plannen, zo willen ze ook een BMX-baantje gaan bouwen bijvoorbeeld. Hier te lezen: https://israelpremiertech(...)mens-team-in-rwanda/



Gaan we door met het buitengewoon sympathieke Drone Hopper - Androni Giocattoli, dat met een voormalig winnaar aan de start verschijnt. Natnael Tesfatsion maakt hier zijn eerste meters van het seizoen, hij won in 2020 de Tour du Rwanda en keert terug. Hopelijk met dezelfde ambitie, maar aangezien hij nog niet heeft gekoerst is het lastig in te schatten hoe het met de vorm is. Sowieso ontbrak de pittige aankomst bergop toen hij won, dus of het allemaal te vergelijken valt met elkaar valt nog te bezien. In principe, als hij in vorm is, wel weer een van de grote kanshebbers. Heeft ook een behoorlijk sterke ploeg bij, met allemaal jongens die hier wat moeten kunnen. Juan Diego Alba zou nog steeds een getalenteerde klimmer moeten zijn, ofschoon hij in twee jaar tijd bij Movistar niets liet zien. Ook niet direct heel sterk begonnen bij Drone Hopper, hoewel de mannen van Savio op die koers in Venezuela na überhaupt nog niets hebben laten zien. Jhonatan Restrepo heeft het bijvoorbeeld ook nog niet echt, terwijl hij volgens Savio dit jaar ging schroeien. Wel echt de man die het altijd goed doet in Rwanda. In 2020 vier ritten gewonnen, vorig jaar één etappe. Ging onderuit in de laatste rit, anders had hij wellicht Rodriguez nog kunnen bedreigen. Echt zijn koers wel, ondanks een DNF in Jaén verwacht ik hem hier weer ver van voren. Zijn favoriete tijdrit is verdwenen, maar de proloog moet hem ook liggen. Kan gelijk aan de leiding komen, wat voor Tesfatsion niet zo leuk zou zijn. Sowieso mag Natnael vrezen voor die hele Colombiaanse combine, al zijn ploeggenoten komen uit Colombia. Didier Merchan lijkt een leuk talentje te zijn, deed het ook meteen goed in Tachira. In Spanje ging het wat minder, maar Rwanda is een ander verhaal. Toch verwacht ik hem eerder in een dienende rol, net als Daniel Muñoz. Al wil die Muñoz soms nog wel eens verrassend uit de hoek komen, heeft van die dagen dag hij ineens een wereldse klimmer is. Die dagen zijn zeldzaam, vorig jaar reed hij de Tour du Rwanda niet eens uit. Op papier de sterkste ploeg, denk ik. Met Tesfatsion en Restrepo twee kleppers die weten hoe het in Rwanda werkt, terwijl de rest van de ploeg ook allemaal wat kan, als het draait. In de gaten houden, de mannen van Gianni. Ik hoop vooral op een herhaling van deze beelden:



De volgende ploeg is Tarteletto - Isorex, de Belgische taartjesploeg. Ze komen met twee renners die het vorig jaar ook goed deden, Gianni Marchand en Lennert Teugels. Marchand werd 11e in het klassement, Teugels 16e. Teugels ging wel iedere dag in de aanval, hij liet de teugels niet echt vieren haha. Zijn eigen koersgedrag omschrijft hij zelf als dom, hij is van plan om het dit jaar iets slimmer aan te pakken. In het Nieuwsblad valt te lezen dat hij voor een ritzege en het klassement gaat, in HLN valt nog meer te lezen. Dat iemand als Teugels twee kranten haalt, bijzonder. Steun ontvangen Teugels en Marchand van Andreas Goeman (27e vorig jaar), Elias van Breussegem (DNF vorig jaar, naast nog 12 andere DNF's gedurende de rest van het jaar) en Jeroen Eyskens die gaat debuteren over Rwanda. Op het gegeven na dat hij kaal is valt er verder weinig over Jeroen te vertellen.



B&B Hotels - KTM komt met een aantal plaaggeesten aanzetten. Alan Boileau is er opnieuw bij, de man die vorig jaar uit het niets ineens drie ritten won. Ik word nog wel eens wakker 's nachts, badend in het zweet, huiverend, rillend, ijlend, denkend aan die ritzeges van Boileau. Terug in Europa kon hij er natuurlijk geen reet van, wat het alleen nog maar erger maakte. Een verdwaalde ritzege in de Savoie Mont Blanc, om de pijn iets te verzachten. Dit jaar tot nu toe twee DNF's genoteerd, als hij nu wéér een paar ritten wint sta ik niet voor mezelf in. Opflikkeren Boileau, je gaat je moeder maar belachelijk maken, maar niet mijn schitterende Ronde van Rwanda, eikel, blaag, onverlaat. Van Pierre Rolland kan ik dan weer meer hebben, vooral omdat hij laat zien nogal fan te zijn van Rwanda. Het is echt een ontdekking geweest voor hem. En ja, dat mensen in Rwanda werkelijk alles vervoeren op hun fiets is blijkbaar eindeloos fascinerend voor hem. Een deur vervoeren op je fiets, ja, waarom niet eigenlijk? Om niet te simpel en te Europees over te komen hebben ze bij B&B besloten wat zieltjes te winnen en spullen uit te delen aan die arme Rwandeesjes. Sympathiek natuurlijk, maar dat alles dan weer in tienvoud moet worden vastgelegd op camera maakt het dan weer net zo koloniaal dat het niet meer leuk is. Geef die Rwandezen lekker je oude kleding en je spullen die je niet meer nodig hebt, maar pleur niet alles op de sosjuls weet je wel. Op zoek naar hartjes, van mensen in ivoren torentjes in Frankrijk. Kijk ons eens, we laten die Rwandeesjes ook gewoon met ons meefietsen, nou, zijn we niet fantastisch? Nee B&B motellen, verre van. Toch bedankt voor de kleren. Oja, Pierre is vrij slecht aan het jaar begonnen, dus het is lastig in te schatten of we iets van hem mogen verwachten. Vorig jaar had hij vrij veel moeite en kwam hij pas richting het eind een beetje los. Mooie ritzege wel, beetje de vraag of er dit jaar meer mogelijk is. Adrien Lagrée kan er gelukkig geen reet van (hoe is die gozer in hemelsnaam prof geworden?), maar Axel Laurance moeten we wel in de gaten houden. Vorig jaar een paar aardige resultaten weten te noteren en dit jaar 34e in Valencia, niet gek. Kan de nieuwe Boileau worden, met angst en beven kijk ik naar de nieuwe werken van B&B. En dan te bedenken dat Henok Mulubrhan voor B&B had kunnen rijden, maar daarover later meer. Oh, Miguel Heidemann (vernoemd naar Indurain) zou er eigenlijk ook bij zijn, maarja, positief testje en dat soort werk. Schijnt wel aanwezig te zijn in Rwanda, dus dat is dan wel lekker vervelend. Zit je daar in quarantaine, genieten.



Wildlife Generation Pro Cycling stond vorig jaar met Alex Hoehn op het podium, maar die is weg. Ze zijn slechts met vier, veteraan Jonathan Clarke is waarschijnlijk de bekendste naam. Lange staat van dienst in het ter ziele gegane Amerikaanse circuit, maar hij blonk vooral altijd uit in de Ronde van Taiwan, de rest van het jaar zag je hem meestal niet. Vorig jaar 7e in de Ronde van Servië, nou, schrijf maar op hoor. Of niet, natuurlijk. Noah Granigan, jullie weten net zoveel als ik. Lijkt redelijk snel te zijn, om toch maar iets te noemen. Maarja, veel sprintwerk is er niet bij natuurlijk, hooguit in de gaten houden tijdens de eerste rit in lijn. Kent Ross, die Kent u niet. Scott McGill, broer van Jimmy? Heeft op zich nog wel een paar aardige resultaten die Scott, in de marge. Nee, zonder Hoehn mag u deze ploeg vergeten. Al is hun ambitie wel om de planeet te redden. Daarom vliegen ze van Amerika naar Rwanda HAHAHAHAHAHA sorry dat ik weer zo hard om mezelf moet lachen.

quote:

The next generation of American pro cyclists out to promote the health of our bodies and our planet. 🚲🌎 #wildlifegeneration #gowild #protecttheplanet

En daarom is je kopman 37 jaar en afkomstig uit Australianië.



De volgende ploeg is de nationale ploeg van... Groot-Britannië. Vreemd, merkwaardig, apart. Wat moeten we daar nu weer in hemelsnaam mee? Zonde, dit had natuurlijk een Afrikaanse ploeg of land moeten zijn. Het is ook nog eens een U23-ploeg, profs sturen ze niet naar Rwanda. Hoe dan ook, met Leo Hayter staat er wel een gevaarlijke klant aan de start. De jongere broer van Ethan, de zoveelste die met bonje vertrok bij DSM. Hij reed bij de opleidingsploeg van DSM en het schijnt zo te zijn dat je dan een contract tekent dat je bij je stap naar de WT alleen kunt tekenen bij de WT-ploeg van DSM. Dat vond Leo aanvankelijk niet zo'n probleem, maar gaandeweg begon dat toch wat te wringen. Liever naar Ineos, naar broer Ethan, of nouja, eigenlijk liever naar welke ploeg dan ook. Rijdt nu bij Hagens Axeon Berman en dat WT-contract schijnt al geregeld te zijn, de bestemming is alleen nog onbekend. Komen we vanzelf achter. Talentje wel, al wist hij dat vrij lang goed te verbergen. Totdat hij eind vorig jaar ineens begon te schroeien. Luik-Bastenaken-Luik U23 winnen, een ritje in de Ronde van Bretagne, dat werk. Of hij daadwerkelijk iets waard gaat zijn in Rwanda durf ik niet te zeggen, maar sowieso een interessante renner om te volgen. Zijn ploeggenoten ken ik amper, Jack Brough is bijvoorbeeld pas eerstejaars en wist vorig jaar op een 6e plaats in Ruebliland na niet veel te laten zien. Lastig in te schatten, al durf ik wel te stellen dat de vele DNF's van William Tidball duiden op een gebrek aan talent. Oscar Nilsson-Julien reed vorig jaar zes koersen, zes keer DNF. Waarom doet zo'n onbenul mee en een van mijn Afrikaantjes niet? Het leven is oneerlijk. Robert Donaldson werd 39e in de Tour of Britain, dat lijkt dan in verhouding ineens heel wat. Nee, het zal vooral van Hayter moeten komen, naar wij denken. Britannia, rule the waves, dus ook even een obligaat fotootje gemaakt met wat Rwandeesjes. Stukje Commonwealth.



Gaan we door met Burgos-BH, die hun debuut maken in Rwanda. Erg mooi. Niemand minder dan De Mus is aanwezig, Angel Madrazo gaat zijn kicken montuurtje en zijn hippe plakplaatjes tonen aan de Afrikanen. Ook meteen een jongen die we in de gaten moeten houden voor het klassement, want Madrazo is wel gemaakt voor dit heuvelachtige werk. Jesus Ezquerra komt vrij goed over een heuvel en is redelijk rap, dus in een aantal etappes zou hij ook iets moeten kunnen doen. Mario Aparicio is zowaar een redelijk groot talent, vooral een klimmer. Kan hier wel redelijk hoge ogen gaan gooien, denk ik. Dat zal bij Oscar Pelegri minder het geval zijn, die moet het vooral van zijn rappe benen hebben en dan ben je toch echt aan het verkeerde adres. Wel een klant voor de eerste rit in lijn, daarna mag hij werk gaan opknappen voor de rest. Ze zijn slechts met vier, de Monegask van dienst is op het laatste moment afgehaakt. Afgaande op zijn twitter heeft Madrazo er in ieder geval zin in. Als deze foto enige foreshadowing bevat gaat hij flink op de brommer zijn.



Ik had kritische kanttekeningen beloofd, er komt er nu eentje aan hoor: Bike Aid. De kopman is fantastisch, niemand minder dan de altijd vrolijke Henok Mulubrhan. Henok heeft een interviewtje gegeven aan de Cycling Watcher (of all places) en dat was wel een... opvallend interviewtje. Zo openhartig zie je de renners niet vaak. Hij geeft ronduit toe dat hij een aanbieding had van B&B, maar dat hij wachtte op Doug, tevergeefs. Toen het duidelijk was dat het met Qhubeka niet meer ging lukken had Pineau al contracten uitgedeeld aan bagger als Lagree. Daarnaast zegt hij ook wat ik al jaren zeg: als Afrikaan heb je het nu eenmaal veel moeilijker. Henok ziet allerlei Europeanen contracten krijgen die er geen reet van kunnen. Hij heeft gelijk, maar dat hij het ook hardop durft te zeggen vind ik schitterend. Hup Henok. Win de Tour du Rwanda en pak alsnog dat ticket naar de WT! Bike Aid laat hem zonder problemen gaan als de mogelijkheid zich voordoet, dat is dan weer vriendelijk. Een link naar het interview dat u MOET lezen. Henok kan deze Tour du Rwanda winnen, de benen in Antalya waren alvast dik in orde. En deze koers ligt hem beter, ja, ik heb er vertrouwen in. Maar, nu komen we uit bij de kanttekening: wat is de rest van de ploeg van Bike Aid joh? Waarom doet Wesley "DNF" Mol mee in plaats van KipkemboiGOD of Dawit Yemane? Jesse Ewart is natuurlijk wel een sterke renner, vooral een plaag in het Aziatische circuit. Niet direct imponerend in Antalya, waardoor hij nu mooi mag gaan knechten voor Henok, hoop ik. Nikodemus Holler is er altijd bij, eerder iemand die zelf voor de resultaten zorgde maar nu toch vooral de Roy Curvers van Bike Aids. Adne van Engelen, collega van Steef, is natuurlijk wel iemand om in de gaten te houden. Vorig jaar 12e, maar hij viel vooral op in Thailand waar hij een rit won en tweede werd in het klassement achter de sympathieke Mongool Jambaljamts Sainbayar. Leuk en aardig, Addy van Engelsen, maar je gaat nu gewoon op kop rijden voor HenokGOAT. Een lachende Henok die veelvuldig wordt geïnterviewd, dat hopen we te zien. Podium, minstens, maar die eindzege moet mogelijk zijn. Eritrea boven, laat het koloniale Europa een poepie ruiken.



Vervolgens komen we uit bij de nationale ploeg van Algerije, een vaste klant. Kopman is wederom Azzedine Lagab, het wordt alweer zijn 8e deelname. Won in het verleden ook een aantal ritten, maar die tijd lijkt wel voorbij te zijn. Is inmiddels ook al een dagje ouder, maar daarom niet minder relevant. Op de afgelopen Olympische Spelen nog het slachtoffer van een racistische Duitse coach. Leverde hem een contract op bij Bike Aid, dat dan weer wel. Maarja, dat duurde ook maar een paar maanden. Ach, hij mag in ieder geval weer de Tour du Rwanda rijden. Voor spek en bonen, net als de rest van zijn ploeg. Er zijn minstens vier fietsende Mansouri's in Algerije, twee daarvan doen mee. Islam en Hamza, tja, leuk voor ze. Hamza werd wel 12e in de Sharjah Tour een tijdje terug, op zich niet eens zo gek. Maar nee, figuranten natuurlijk. Ayoub Sahiri vermoedelijk ook, al is hij qua leeftijd wel de interessantste. Slechts 21, daar zit dan wellicht nog iets van progressie in, maarja, viel vorig jaar na drie dagen al uit en dan verdwijn je weer voor een jaar uit beeld. 22e in die Sharjah Tour, kunnen we niet direct veel mee. Nassim Saidi is rap, maar daar koop je in Rwanda niets voor. Nee, leuk dat ze er zijn. En dat was het wel. Azzedine in betere tijden:



Naast de nationale ploeg van Rwanda is er nog één continentale ploeg over, Benediction Ignite. De zonnepanelenploeg, mogen we wel stellen. De sponsor brengt miniatuurzonnepaneeltjes aan de man. Eén zo'n dingetje op je hut en je hebt ineens stroom, want de zon schijnt daar vaak genoeg. Kun je een lamp kopen en heb je licht, en kun je tv kijken, enzo. Een revolutie, vooral op het platteland. Booming business, maar de ploeg merkt daar weinig van. De kwaliteit loopt eerder ieder jaar verder achteruit. De grootste talenten gaan niet naar Benediction, en wat ze wel halen wordt met het jaar vreemder. Dit jaar hebben ze ineens een Duitser en een Fransoos aangetrokken. Zou nog kunnen als het wellicht renners zijn met ervaring die de rest wat bij kunnen brengen, maar ze rijden allebei nooit een koers uit. Heel dubieus. Zonde, zo hebben we niets aan de ploeg. Niemand snapt er wat van, ook de insiders zijn het spoor bijster. Dat Joseph Areruya, voormalig winnaar en voormalig prof, niet van de partij is snapt ook niemand. Nog altijd de beste renner van Benediction, maarja, niet aanwezig dus. Wie dan wel? Nou, Patrick Byukusenge. Een veteraan, bijna ieder jaar aanwezig. Deed het goed toen het nog een 2.2-koers was, maar in de 2.1-tijd is hij naar de achtergrond verdwenen. Vorig jaar 47e, niet best. Geef ons dan maar Eric Manizabayo, die werd vorig jaar 25e. De beste Rwandees na Muhoza, en dat zal dit jaar ook wel weer zo zijn. Kan wel aardig klimmen, zit ook wel geinig op de fiets. Maar geen wereldrenner verder, helaas. Jean Bosco Nsengimana was dat vroeger wel, maar ook die tijd is voorbij. Recordhouder qua deelnames, dat wel. Wordt alweer zijn 11e deelname, en dat in een koers die 14 jaar bestaat. Won vier keer een rit en één keer het eindklassement, maar vorig jaar werd hij anoniem 33e. Hetzelfde lot zal hem nu ten deel vallen. Janvier Rugamba schijnt in december geboren te zijn en heeft de pech dat de koers in februari wordt verreden, daar hoort u niets meer van. En dan hebben we ook nog Uwiduhaye. Dat is zijn achternaam. Een voornaam heeft hij niet. Schijnt vaker voor te komen in Rwanda, een kind zonder voornaam. Dan geven ze je gewoon een bijnaam, net zo makkelijk. Dat is Mike geworden. Uwiduhaye, de man zonder voornaam. En zonder palmares.



We zijn al een heel eind, maar de diabetesboys hebben we nog niet gehad. Ook dit jaar is Novo Nordisk er weer bij, al zijn ze nu maar met vier. David Lozano is hier vaker geweest, eindigde in het verleden wel eens hoog in het klassement en won in het 2.2-tijdperk zelfs een keer een rit. Stel je voor, Novo Nordisk dat iets wint. Hoeven we nu niet bang voor te zijn, David wordt grijs en is steeds meer versleten. Umberto Poli heeft ontzettend lang haar, vangt daardoor blijkbaar zoveel wind dat het al een hele prestatie valt te noemen als hij een koers uitrijdt. Lucas Dauge, nee, die kennen we niet. Peter Kusztor kunnen we dan wel weer kennen, dat was in het verleden een heel behoorlijk rennertje. De jaren beginnen bij hem alleen wel te tellen, einde tijdperk is aanstaande. Oftewel, dat hele Novo Nordisk mag u meteen weer vergeten.



De startlijst brengt ons vervolgens naar Zuid-Afrika, naar de continentale ploeg van ProTouch. Deze ploeg is toch wel van identiteit veranderd, waar het eerst bijna volledig uit Zuid-Afrikanen bestond is het nu een pan-Afrikaanse ploeg geworden. Vier Rwandezen, een Oegandees, een Eritreeër, en dan nog wat zeldzame Zuid-Afrikanen. Twee van die Rwandezen staan aan het vertrek, en wat voor Rwandezen. Mugisha en Mugisha! Geen broers, overigens. Broeders, dat wel, maar broers, nee. Samuel Mugisha won ooit de Tour du Rwanda, maar de laatste jaren is hij weggedeemsterd. Net in die jaren kwam Moise Mugisha opzetten, hij won in 2020 zelfs bijna de Tour du Rwanda. Hij won ook bijna de laatste rit, materiaalpech zat hem in de weg. Vorig jaar deed Moise niet mee, want hij had ruzie met zijn ploeg. In Rwanda schijnt het normaal te zijn om mensen te slaan als ze niet luisteren. Adrien Niyonshuti slaat er dus lustig op los als de mensen niet naar hem luisterne. Daar was Moise niet zo van gediend, dus mepte hij terug. Kan niet, in Rwanda. Nou, Moise op non-actief, geen Tour du Rwanda, drama, ellende. ProTouch heeft uitkomst geboden, namens die ploeg mag hij nu een poging wagen om alsnog de Tour du Rwanda te winnen. Wellicht wordt hij de beste Rwandees deze ronde, op basis van zijn prestatie in 2020 mogen we dat verwachten. Maarja, al dat gedoe is niet heel goed geweest voor zijn ontwikkeling. Vorig jaar ook vooral DNF'jes laten noteren in de koersen die hij wel reed. Ik moet het nog maar zien. Alsnog hoger in te schatten dan Samuel, daar verwacht ik echt niets meer van. Nee, dan Kent Main. Derde in 2020, vorig jaar 10e. Vorig jaar viel hij tegen, na die prestatie in 2020 had ik meer verwacht. Maar goed, we zijn weer terug in februari, wellicht scheelt dat. Kent Main is een eeuwig onderschatte renner, een tank van een gozer. Met z'n logge lijf komt hij toch altijd heel behoorlijk over die Rwandese heuvels. Zou voor heel veel ploegen iets kunnen betekenen, al was het maar als knecht. Maarja, Zuid-Afrika, dan moet je wel heel erg uitblinken of net als Willie Smit schijtlollige filmpjes gaan maken. Nou, hup Kent, laat maar weer wat zien. Callum Ormiston gaat dan weer minder laten zien. Nog steeds vrij jong, maar er zit amper ontwikkeling in. Over mensen die zich niet ontwikkeld hebben gesproken: Charles Kagimu. Afkomstig uit Oeganda, reed jarenlang voor Bike Aid. Debuteerde daar heel sterk, maar in de jaren daarna werd het eerder slechter dan beter. In Oeganda overvleugeld door HET TALENT Jordan Schleck, maar helaas is Jordan niet opgepikt door ProTouch en Charles wel. Jordan is opgepikt door Team Amani, ook niet echt iets om veel wijzer van te worden. Paar amateurkoersen rijden en wat gravelwerk, tja. Terwijl Charles toch maar weer de Tour du Rwanda mag rijden, alwaar hij net als vorig jaar ongetwijfeld 26e wordt. Wel sicke sokken en een gave trui. Jammer dat Mehari Tewelde er niet bij is, dat is ook wel een kritische kanttekening. Ormiston eruit, Tewelde erin, maar helaas heb ik het niet voor het zeggen.



De koude rillingen lopen over m'n rug, ik moet een aantal fjordenneukers van commentaar gaan voorzien. Nee, niet Unox. Wel een winkel waar je producten van Unox kunt kopen: Coop. Team Coop doet mee, met drie Noren en twee Denen. Doen ze om mij te pesten, kan niet anders. Håkon Aalrust, waarom, waarom, waarom? Geen resultaten in 2021, hopelijk ook geen resultaten in 2022. André Drege, 7e in Gylne Frituur of hoe die koers ook heet. 46e in de Arctic Race of Norway, tja, zeg het maar. Tore Andre Aase Vabø, meer namen dan resultaten. En dan de Denen, niemand minder dan Andreas Stokbrood is erbij. Reed bij Qhubeka, maar toen die ploeg verdween zat er uiteraard niemand op Stokbrood te wachten. Dus kom je uit bij de Coop, ook wel weer logisch. Gevaarlijke klant voor de eerste rit in lijn, verder zou de schade mee moeten vallen. Louis Bendixen geeft op twitter aan dat hij er enorm veel zin in heeft, nou, Louis, zal ik jou eens wat vertellen? Ik niet, met je inwisselbare tomatensoeptronie. Hij heeft veel goede dingen gehoord over Rwanda, zo'n beetje het tegenovergestelde van wat ik heb met Denemarken en Noorwegen. 24e in de Ronde van Denemarken, moeten we zeker ook nog echt rekening mee gaan houden ook, allemachtig.



Gelukkig komen we nu weer uit bij een fantastische ploeg, het geweldige Terengganu Polygon Cycling Team. Maleisië boven! Metkel Eyob is uiteraard de kopman, een van de bekendste renners uit de geschiedenis van deze koers. Won vijf ritten en is daarmee gedeeld recordhouder. Moet die eer delen met Restrepo, die dan wel weer een restreepje boven heeft omdat hij zijn ritten won in het 2.1-tijdperk. Enfin, Metkel was vorig jaar op weg naar de eindzege, tot hij viel. Dat moet hij dan nu maar recht gaan zetten. Op de fiets blijven zitten en schroeien, hup. In Antalya was hij op volgen aangewezen, heel anoniem en flets werd hij net aan 10e in het klassement, een eindje achter Henok. Of dat veel zegt voor deze koers weet ik niet, Metkel staat er eigenlijk altijd in Rwanda. Hij moet alleen het kopmanschap mogelijk wel delen met Anatoliy Budyak, de ooit betrapte Oekraïner die net voor hem eindigde in Antalya. Een uitstekende klimmer, de concurrentie mag hem absoluut niet onderschatten. Ik hoop dat Metkel op ervaring het kopmanschap naar zich toe weet te trekken en dat Budyak zich in een rol als knecht kan schikken. Het is nodig, want ook Terengganu staat maar met vier aan het vertrek. Ik geloof dat Jeroen Meijers hier oorspronkelijk op de rol stond, maar die is afgehaakt. Daarna zou een of andere Indonesiër meedoen, maar die doet uiteindelijk dus ook niet mee. Metkel heeft naast Budyak alleen twee Maleisiërs tot zijn beschikking. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff is geen fenomeen, werd vorig jaar 57e bijvoorbeeld. Heb je niet veel aan. Mohd Shahrul Mat Amin komt vooral vaak buiten de tijd binnen, dus nee, dat heeft Metkel niet goed voor elkaar. Niet te vroeg aan de leiding komen en vooral volgen, dat lijkt me het devies. Sowieso probeert ie zichzelf al een beetje in te dekken: pas recent aangekomen in Rwanda vanuit Turkije, dus de voorbereiding was niet helemaal optimaal, ofzo. Trappen we niet in, dit wordt gewoon schroeien voor gevorderden. Telefoon aan het infuus, en hopelijk hijzelf ook.



Nog maar een paar ploegen te gaan. De nationale ploeg van Marokko bijvoorbeeld. De concurrent van Rwanda aangaande het WK van 2025, maar ze berusten blijkbaar in hun nederlaag. Al sturen ze wel echt een belabberde ploeg zeg, allemachtig. Oorspronkelijk stonden Anass Aït El Abdia en Mohcine El Kouraji op de startlijst, dat was nog acceptabel geweest. Dit, nee, niet echt. Ed Doghmy Achraf, dat had ooit wat kunnen worden, maar is niet gebeurd. Lkaihal Mustapha, al sla je me dood. Oussama Khafi, 16e in de Sharjah Tour en vorig jaar tweede in de Tour du Faso, kleppertje hoor. Leuk, maar gaan we ook niet veel van horen. Alleen Nasser Eddine Maatougui ga ik met iets meer aandacht volgen, aangezien hij slechts 19 jaar oud is. Daar zit eventueel nog toekomst in, met wat (heel veel) mazzel. El Houcaine Sabbahi, nee daar zit dan weer geen toekomst in. Nutteloze ploeg, ik mis mijn Eritreeërs zo ontzettend. En mijn Ethiopiërs. Valt nog niet eens mee om bewijs te vinden dat deze Marokkanen echt bestaan. Maar toch, gelukt!



De voorlaatste ploeg is Saris Rouvy Sauerland Team. Een ploeg uit het Sauerland, op zich heeft dat wel mijn sympathie want ik ben vroeger vaak op vakantie geweest naar Sauerland. Leuke regio wel, maar dat ze er hard kunnen fietsen is me nooit zo opgevallen. Daarom hebben we waarschijnlijk ook een paar Belgen in dienst, maar van de erelijst van de gebroeders Stockman ga je ook niet echt van je stokje, man. Je bent middelmaat, zou ik tegen Abram en Michiel willen zeggen. Johannes Adamietz leek zo rond 2018/2019 nog wel een redelijk talent, eentje waarover Bora misschien na had kunnen denken, maar hij is nogal blijven plakken. Niet beter geworden, een stagnatie van jewelste. Dus geen Bora, maar Saris Rouvy Sauerland, je zou voor minder. Weinig aansprekende resultaten. Op papier een klimmer, maar dat weet hij heel goed te verbergen. Misschien dat Jon Knolle op hol kan slaan, maar gezien zijn 112e plaats in Antalya betwijfel ik dat. Wel een lullig Maxim van Gils-kapsel, dat schijnt inspiratie te brengen. Je weet maar nooit. Met Per Münstermann gaan we de sloppenwijken in, maar deze grap is al voor m'n voeten weggemaaid dus laat maar zitten. Aan zijn resultaten te zien kan hij ongeveer net zo hard fietsen als Jopie, dus nee, al met al is de Sauerlandse ploeg volkomen nutteloos. Hier had ook een WT-ploeg kunnen rijden. Alle witte bejaarde fossiele lijken uit de WT weg, allemaal eruit, opgerot. We hebben een frisse blik nodig. Dan raken we heel snel van de schijtlolligheid van Sauerland af, want wat is dit nu weer?



De afsluitende ploeg komt uit... Thailand. Ja. Grant Thornton - Bike Zone vervangt de nationale ploeg van Eritrea. Ik was al verdrietig toen het nieuws kwam dat Eritrea niet mee zou doen, maar dit was echt de nagel aan m'n doodskist. Vervangen door een ploeg uit Thailand waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Steef had wel een verklaring: de ploegleider van deze ploeg komt uit Frankrijk, de organisatie komt uit Frankrijk 1+1=2. En we weten allemaal dat Steef een rationele man is die niet in complotten denkt, dus nemen wij deze theorie klakkeloos van hem over. Een ploeg met vijf schier onbekende Thaifiguren, ik ga ze niet eens noemen want ze gaan toch nooit de revue passeren. Erg jammer. Hier had een ploeg kunnen rijden met Yakob Debesay, Nahom Zerai, Milkias KUDUS en nog een paar Eritreeërs waar nooit iemand van had gehoord maar die heel goed bleken te zijn. Sad.

Tot zover de deelnemers. Ondanks het gebrek aan een Eritrese ploeg ga ik toch uit van een Eritrees podium.

1. Henok Mulubrhan
2. Natnael Tesfatsion
3. Metkel Eyob

WE gaan de schande van vorig jaar wegspoelen, Afrika boven.



Beginnen doen we met de proloog, vier kilometer vlammen rond de Kigali Arena. Volgens de organisatie zijn dit de belangrijkste namen:
11h30' Suriya Kitjaroenwat
11h34' Mugisha Moise (The 1st 🇷🇼n)
11h49' Mugisha Samuel (Winner 2018)
11h59' Restrepo Jhonatan (winner of an ITT 2021)
12h10' Nsengimana Bosco (winner 2015)
12h18' Natnael Tesfazion (winner 2020)
12h59' Alexandre Geniez

Tijd mag u -1 doen. Uurtje later in Rwanda, dat u het weet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-02-2022 03:30:20 ]

quote:

Op zondag 20 februari 2022 09:42 schreef Frozen-assassin het volgende:
Top R_R!!

We zullen het weer moeten doen met een samenvattingje van 1 minuut?

We zijn LIVE!

Het regent, maar dan serieus. Er liggen plassen, daar krijg je flashbacks naar Yorkshire van.

Voorlopig gaat de een of de andere Donaldson aan de leiding, die had z'n duikbril mee waarschijnlijk.