Hoe moet ge eigenlijk overleven in een maatschappij als de deze?
Elk mens is een monster, iedereen kan immers wel op de een of andere manier over de schreef gaan. Een moordenaar zet gewoon een knopke om en hij kan moorden.
Ik ben deze wereld zat met deze achterlijke maatschappij waarin racisme, discriminatie en andere misstanden het hoogtij vieren. Ja nu komen er groepkes die roepen da de 'racismekaart,' wordt getrokken. Tevens wordt er geklaagd en lachwekkend gedaan over 'safespaces,' maar dit alles was er toch nooit van gekomen als het niet te ver was gegaan?
De mensen die klagen over special snowflakes zijn ook vaak de racisten zelf. Als zij niet racistisch waren, hoefde men zich ook niet aangesproken of gekwetst te voelen.
De tendens in deze maatschappij maakt het voor mij zo da ik eigenlijk helemaal klaar ermee ben. Ook hier op FOK! achtervolt het me.
Ik werkte op een kantoor in een Juridische setting en dar was het altijd hetzelfde gezever. Altijd afgunst op elkaar, altijd roepen dat de ene in een hogere school zat dan de ander. Toen op een gegeven moment een collega waarmee ik goed kon opschieten een suïcide poging deed ben heb ik mijn ontslag genomen.
Die collega, kon het goed met hem vinden werd altijd belachelijk gemaakt achter zijn rug om en zo. Ze zijn toen zo ver gegaan om zijn werk te saboteren. Ik zou haast zeggen da hij het gelukkig overleefd heeft maar hij is zichzelf niet meer....
Wat ik ook probeer of waar ik ook ga, ik ben het zat deze wereld met die achterlijke lui allemaal. Ik heb er gewoon geen goesting meer in.
Ik heb gekeken naar tiny houses en dacht ergens in de wildernis te gaan wonen. Misschien ergens in de ardenne, maar ik heb ook nog wel goeie maten en mijne bompa waar ik voor zorg.
Ik ben bang dat als mijn bompa sterft, ik echt niets meer heb, de bompa is alles voor mij en hoewel ik vrienden heb en een gewaardeerd vrijwilliger ben bij een stichting denk ik dat ik gewoon klaar ben met deze maatschappij.
De psycholoog zegt ook niets boeiends, het heeft geen eens zin om dar nog eens heen te gaan.
Vermoedelijk is de wereld gewoon rot en moet ik ermee leren leven of zelf ook rot worden, maar hoe zet ik die knop om? Hoe word ik een schurk en betaal ik oog om oog en tand om tand terug? Ik kan het niet, ik wil het niet.
Maar wat rest me dan nog? Ongelukkig het juk van het leven dragen? Doodgaan is geen optie, ik vertik het zoals die collega de andere hun zin te geven. Neen dat zal ik ze nooit geven.
Ik wil zelfs blijven leven, want mijn lief, daar had ik het gewoon goed mee, nu zij weg is, heb ik zeer. Alleen de bompa is er nog, terwijl ik oud dacht te worden met mijn lief. Maar dat zeik kantoor waar ik weg moest voor mijn eigen gezondheid, waardoor ik nu een studie doe in iets anders dat mij beter ligt... Door al die zeik mijn lief kwijtgeraakt.