Psychose

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 09:04 schreef Dachtjewat het volgende:
Het enige wat ik heb gezegd is dat ik niet wil geloven dat je zelf nergens invloed op hebt en dat alles al vastligt. @:generationalpha zegt dan dat wel zo is maar geeft vervolgens aan dat je omstandigheden afhangen van toeval maar dat er dan alsnog een persoon is die kan beslissen hoe daarmee om te gaan, waarmee hij dus aantoont mij niet te begrijpen. @:geeninspiratie1235 jij zegt dat je dat snapt maar het enige wat je doet is aangeven dat je persoonlijke omgang met dingen niet beinvloed kan worden op persoonsniveau maar wel door een 'ziellichaam' oftewel je verschuift het vraagstuk van zelfbeschikking gewoon een stapje omhoog.

Oh ja dan heb ik jou niet goed begrepen. Ik bedoelde ziel/lichaam omdat ik geloof dat dit hetzelfde is, omdat daar op aarde enig bewijs voor te vinden is. Denk aan mensen die een ernstig ongeluk hadden gehad waardoor hun persoonlijkheid veranderde. Maar jij gelooft in iets waar voor zover ik weet nooit kan worden bewezen (anders bron?). Je doet dus alsof je God bent dat jij dat wel zeker kunt weten en wij niet.

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 10:12 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Oh ja dan heb ik jou niet goed begrepen. Ik bedoelde ziel/lichaam omdat ik geloof dat dit hetzelfde is, omdat daar op aarde enig bewijs voor te vinden is. Denk aan mensen die een ernstig ongeluk hadden gehad waardoor hun persoonlijkheid veranderde. Maar jij gelooft in iets waar voor zover ik weet nooit kan worden bewezen (anders bron?). Je doet dus alsof je God bent dat jij dat wel zeker kunt weten en wij niet.

?????? Als ik zeg 'geloven' betekend dus dat ik het niet zeker weet. dit heeft echt geen zin.

Heftige en herkenbare verhalen. Ik heb 2 jaar geleden een psychose gehad. Bij mij ging het vrij snel. Na een paar dagen heel slecht slapen en een periode van veel stress. Toen knapte het op een gegeven moment. Ik had ik waanideeen en was extreem angstig. Met als gevolg dat ik bijna zelfmoord heb gepleegd. Dat terwijl ik totaal niet suicidaal ben.

Ik wou in eerste instantie niet worden opgenomen omdat ik dacht dat er een complot tegen mij werd gesmeden. Gelukkig zag ik eventjes tussen episodes in dat het niet goed ging en dat een opname wel goed was. Bizar hoe je mentale staat in luttele dagen volledig om kan slaan. Inmiddels gaat het goed, medicijn- en klachtenvrij. Maar het leven staat op z'n kop.

Ik ben wel benieuwd naar de lessen die jullie uit de ervaring hebben getrokken. Voor mij geldt dat ik werk onbelangrijk ben gaan vinden en relaties als veel kostbaarder ben gaan ervaren. En dat ik mijn gevoelens/emoties beter moet registreren in het dagelijkse leven. Wat zijn jullie lessen?

quote:

Op dinsdag 9 juni 2020 15:39 schreef Homer85 het volgende:
Hebben jullie het idee dat je psychosegevoeligheid je in je carrière beperkt?

Ik denk zeker 2 keer extra na voor ik een bepaalde functie nastreef. Mijn ambities heb ik in zekere zin ook wel bijgesteld. Eerst weer in het ritme komen, en wellicht gaat het in de toekomst dan wel weer goedkomen. Maar op de korte termijn snelle stappen maken, dat hoeft van mij even niet.

Als er bij zo'n zware aandoening nog steeds alleen sprake is van beperken... Genoeg die niet eens een carriere hebben en niet verder komen dan ongeschoold werk of uitkering.

Ivm privacy maar een andere naam aangemaakt. Teveel mensen die meelezen en daar heb ik geen behoefte aan.

Ik heb de afgelopen weken weer een psychose doorgemaakt en heb daarnaast ook een zware depressie. Ben nu wel weer aardig geland in het heden.
Ik had onder andere een speciale gave van een engel gekregen die belangrijk zou zijn voor de toekomst. Ik kon gedachtes lezen en horen van mensen. Ik was ervan overtuigd dat er iets in m'n bloed gespoten was zodat ik ten alle tijden gevolgd en getraceerd kon worden. Telefoons en camera's werden afgeluisterd en bestuurd en ga maar zo door.

Het is in ieder geval duidelijk dat ik niet zonder medicatie kan.
Door het coronavirus en de lockdowns overal was de antipsychotica die ik slik een aantal weken niet te verkrijgen waardoor ik versneld moest afbouwen en even zonder heb gezeten.
Het leek goed te gaan, een paar weken, en toen toch niet. In combinatie met slecht slapen en stress ging het heel snel bergafwaarts.

Voel me nu vooral verdrietig en hoe stom het ook mag zijn.. boos op mezelf.
Ik ga mijn baan kwijtraken, weer. En dit terwijl ik al een hele stap terug gedaan had wat werk betreft.
De simpelste dingen thuis lukken me niet goed, of met veel moeite.
Frustratie en verdriet. Ook richting de toekomst, maar dat is wellicht ook de depressie die spreekt.
Hopelijk zie ik het over een paar weken wat zonniger in, als ik ook weer wat verder opgeknapt ben.

-Er is op zich niets mis met je eigen mening en geloof, maar in een topic zoals het deze en de zeer grote kwetsbaarheid ervan is dit absoluut geen goed advies-

[ Bericht 91% gewijzigd door Lenny77 op 05-07-2020 10:37:11 ]

quote:

Op maandag 13 april 2020 20:07 schreef Homer85 het volgende:

[..]

Wel apart dat zo'n diagnose kan veranderen door de tijd. Heb je dan steeds verschillende psychiaters die een andere diagnose stellen? Of dezelfde psychiater die terugkomt op zijn/haar eerdere diagnose?

Hoezo apart? Zo blijkt maar weer dat genezing wel degelijk mogelijk is ook al denken de boekgeleerden er vaak anders over.
Ik beweer niet dat het eenvoudig is, en het kan best een lange zoektocht zijn wat er helpt. Ik heb er 25 jaar over gedaan maar heb geen last meer van m'n 8 diagnoses, geen stress hebben is voor mij het belangrijkst.

Lang geleden was ik gedagvaard door mijn ex. Om de rechtzaak te kunnen begrijpen, advocaten taal, heb ik 4 nachten zitten vertalen en dingen opzoeken. Slapen kon ik niet. Na 4 dagen dacht ik dat mijn ex mij wilde doodschieten en belde ik snachts 112.

Ze stuurden me dus naar het GGZ waar ze me medicijnen wilden geven, ik weet niet meer wat, maar die wilde ik thuis pas innemen. Ik hou nl niet van medicatie, dus dat was ik niet eens van plan.

Heb toen ook soort van openbaring ervaren, de waarheid werd duidelijk. Heel apart.

Na 24u slapen was het voorbij. Nooit weer gehad. Is 17 jaar geleden.

Toen had ik een dossier bij het GGZ waar ik een kopie van wilde. Ging moeilijk. Ook 10cnt ps. Ok, blijf zitten tot ik m heb. Er stond in dat ik geen ziektebesef had! Ik wist dat ik slapen moest en dat het dan overging.

Zie die psychiater nog staan met zn pillen. Eng zooitje daat bij het GGZ. Blij dat ze me niet te pakken hebben gekregen en ik de meds heb geweigerd.
Het was niet structureel maar een psychose door slaapgebrek. Ben ik van overtuigd.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2020 12:10 schreef oppiedoppie het volgende:
Lang geleden was ik gedagvaard door mijn ex. Om de rechtzaak te kunnen begrijpen, advocaten taal, heb ik 4 nachten zitten vertalen en dingen opzoeken. Slapen kon ik niet. Na 4 dagen dacht ik dat mijn ex mij wilde doodschieten en belde ik snachts 112.

Ze stuurden me dus naar het GGZ waar ze me medicijnen wilden geven, ik weet niet meer wat, maar die wilde ik thuis pas innemen. Ik hou nl niet van medicatie, dus dat was ik niet eens van plan.

Heb toen ook soort van openbaring ervaren, de waarheid werd duidelijk. Heel apart.

Na 24u slapen was het voorbij. Nooit weer gehad. Is 17 jaar geleden.

Toen had ik een dossier bij het GGZ waar ik een kopie van wilde. Ging moeilijk. Ook 10cnt ps. Ok, blijf zitten tot ik m heb. Er stond in dat ik geen ziektebesef had! Ik wist dat ik slapen moest en dat het dan overging.

Zie die psychiater nog staan met zn pillen. Eng zooitje daat bij het GGZ. Blij dat ze me niet te pakken hebben gekregen en ik de meds heb geweigerd.
Het was niet structureel maar een psychose door slaapgebrek. Ben ik van overtuigd.

Ja, zo komt het op ieder normaal denkend mens over ja... slaaptekort kan nu eenmaal een psychose veroorzaken, zo heb ik ook 2x een soort van psychose gehad door drugs, als het gewoon weer overgaat is er verder niks met je aan de hand. Goed dat ze je idd niet te pakken hadden gekregen.
En die moeite met je dossier krijgen had ik ook. Hoefde niet te betalen, dat was fijn, maar van ongeveer vier jaar had ik naar schatting geen zin het op te zoeken 10 a4tjez of zo, de rest was te moeilijk om te printen omdat het in diverse systemen was opgeslagen of zo, want het waren er eigenlijk wel 100? Ik had meer aan moeten dringen maar tegen die tijd had ik al zoveel tegenwerking gehad want ik had het meerdere keren gevraagd en het ging van de tijd in de therapie af en er ging steeds iets mis dat het meniet meer kon schelen.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2020 10:38 schreef Homer85 het volgende:

[..]

Ik zou zelf liever 1 diagnose krijgen, dan meerdere. Maar ik begrijp dat het geen exacte wetenschap is. Er is veel overlap tussen verschillende diagnoses. Een diagnose schizofrenie lijkt me bijvoorbeeld best heftig, dus lijkt me dat zo'n diagnose zeer zorgvuldig gesteld dient te worden.

Iedereen is schizofreen. De een besteed alleen wat meer aandacht aan z'n stemmen/gedachtes dan de ander.

quote:

Op maandag 17 augustus 2020 16:05 schreef Homer85 het volgende:
Wanneer krijg je als je psychoses hebt de diagnose schizofrenie? Moeten de psychoses dan lang duren?

Er moeten genoeg tekens zijn. Bv de drie stadia zoals prodromaal, positief en negatief stadium. Dat kan wel wat wisselen bij mensen maar vaak loopt het wel zo. Ook doen ze een volledig medisch onderzoek om andere zaken uit te sluiten zoals drugs of fysieke problemen (denk aan een hersentumor, hormonale problemen,...)
Je krijgt de diagnose niet zomaar of lichtzinnig. En maar goed ook!

Ik heb jaren geleden een paar psychoses gehad. Heb daar de eerste jaren veel hinder van ondervonden, ik dacht dat ik nooit meer zou herstellen. Kwam mede doordat ik steeds snel stopte met medicatie.

Toen op een gegeven moment toch maar medicatie blijven gebruiken, en na een jaar was eigenlijk alles weer als normaal. Ik functioneerde eerlijk gezegd na mijn psychoses beter dan daarvoor, haalde mijn master, etc.

Medicatie verlagen durf ik (voorlopig) nog niet.. enige nadeel van meds is dat het de nodige bijwerkingen met zich meebrengt..

Hey iedereen,

Fijn te zien dat dit forum zo actief is.

Jullie zullen allemaal ook wel ervaring hebben met medicatie en de bijwerkingen.

Ik merk dat er weinig over seksualiteit gesproken wordt en dan nog minder bij de vrouwen.

Mijn probleem is al van bij 't begin vd opname dat ik zo goed als GEEN orgasmes meer krijg, gevoelloos ben wat alle erogene zones betreft (clitorus, nek, oren...) en vaginale droogheid ervaar.

In maart dit jaar ben ik gestopt met inspuitingen abilify, augustus gestopt met lithium en nu neem ik een maand depakine.
Er is nog steeds geen verbetering.
Behalve dat mijn witverlies terug normale geur en kleur heeft, de dag dat ik van lithium af was.

Is deze gevoelloosheid herkenbaar voor jullie? Welke medicatie nemen jullie? En bij wie is het terug goed gekomen en hoelang duurde het herstel?

Bedankt


Groetjes Kimmie

Ik had eens een psychose 3 jaar geleden, was heel veel aan het mediteren (zenboeddhisme) en ademhalingsoefeningen aan het doen en opeens kon ik amper nog ademen, 3 nachten niet geslapen, kreeg last aan mijn hart en dacht toen ook dat ik ging doodgaan. Ik wou niet naar de psychiatrie en wou eigenlijk gewoon doodgaan, op het einde kon ik amper nog eten of drinken en ben dan in psychiatrie terecht gekomen via collocatie.

Ondertussen al stukken beter, aan het werk in het groenonderhoud in de sociale economie.
Neem al 2 jaar niets van medicatie, 1 dag eens 1 pilletje genomen.
Diagnose was iets van psychotische stoornis niet anderszins omschreven (soort van restcategorie)

quote:

Op zondag 23 augustus 2020 14:28 schreef kimmie13 het volgende:
Hey iedereen,

Fijn te zien dat dit forum zo actief is.

Jullie zullen allemaal ook wel ervaring hebben met medicatie en de bijwerkingen.

Ik merk dat er weinig over seksualiteit gesproken wordt en dan nog minder bij de vrouwen.

Mijn probleem is al van bij 't begin vd opname dat ik zo goed als GEEN orgasmes meer krijg, gevoelloos ben wat alle erogene zones betreft (clitorus, nek, oren...) en vaginale droogheid ervaar.

In maart dit jaar ben ik gestopt met inspuitingen abilify, augustus gestopt met lithium en nu neem ik een maand depakine.
Er is nog steeds geen verbetering.
Behalve dat mijn witverlies terug normale geur en kleur heeft, de dag dat ik van lithium af was.

Is deze gevoelloosheid herkenbaar voor jullie? Welke medicatie nemen jullie? En bij wie is het terug goed gekomen en hoelang duurde het herstel?

Bedankt


Groetjes Kimmie

Ik ben zelf een soort van aseksueel geworden in de loop der jaren, waarschijnlijk speelt dat mee.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gebruik al jaren geen medicijnen meer. Maar waarom zie je dit als een probleem? Ik ben er zelf juist blij mee. Ben nooit afgeleid door te hoge seksdrive.

quote:

Op zaterdag 5 september 2020 07:40 schreef Religious7 het volgende:
Ik had eens een psychose 3 jaar geleden, was heel veel aan het mediteren (zenboeddhisme) en ademhalingsoefeningen aan het doen en opeens kon ik amper nog ademen, 3 nachten niet geslapen, kreeg last aan mijn hart en dacht toen ook dat ik ging doodgaan. Ik wou niet naar de psychiatrie en wou eigenlijk gewoon doodgaan, op het einde kon ik amper nog eten of drinken en ben dan in psychiatrie terecht gekomen via collocatie.

Ondertussen al stukken beter, aan het werk in het groenonderhoud in de sociale economie.
Neem al 2 jaar niets van medicatie, 1 dag eens 1 pilletje genomen.
Diagnose was iets van psychotische stoornis niet anderszins omschreven (soort van restcategorie)

Heftig! Gelukkig is het goed gekomen.

Onbekend. Net wel, net niet, in ieder geval wel psychotische kenmerken gehad, maar angsten waren het grootste probleem. Waarschijnlijk dus een beetje langs de randen van een psychose gewandeld.

Ik denk 2 weken Olanzapine geslikt tijdens opname, maar kan ook 4 weken of meer geweest zijn.

[ Bericht 21% gewijzigd door HPoi op 05-09-2020 08:29:03 ]

quote:

Op dinsdag 9 juni 2020 15:39 schreef Homer85 het volgende:
Hebben jullie het idee dat je psychosegevoeligheid je in je carrière beperkt?

Ja.

Wat ik me afvraag, hebben jullie wel door dat de stemmen echte mensen zijn? Ik hoor daar niemand een mening over hebben. Zijn er geen mensen die het genegeerd hebben i.p.v hulp zoeken

quote:

Op zaterdag 12 september 2020 05:36 schreef Opoikno het volgende:
Wat ik me afvraag, hebben jullie wel door dat de stemmen echte mensen zijn? Ik hoor daar niemand een mening over hebben. Zijn er geen mensen die het genegeerd hebben i.p.v hulp zoeken

Bedoel je dat ze doorhebben dat de stemmen geen echte mensen zijn? Want je schrijft echte mensen.

Ik denk dat je op een bepaald moment echt wel hulp moet gaan zoeken omdat je uiteindelijk niets meer kan: je slaapt niet meer, je bent bang, je verliest alle grip,.. en dan valt het niet meer te negeren.
Ik ken wel een paar mensen die dagelijks hun stemmen horen en daar 'mee leven', zelfs als ze medicatie nemen. Ze weten dat ze niet echt zijn, de stemmen zijn ook rustiger dan. Maar ook bij hun zie je dat het een keer weer uit de hand loopt en de stemmen gaan overheersen en gaan terroriseren. Vaker als ze wat gaan skippen in hun medicatie.

Het ding is dus dat die stemmen wel gesproken worden door echte mensen. Als ze je aanvallen is dat 100 procent een mens/instelling die dat bij je doet.Het verbaasd me echt extreem dat mensen nog denken dat het iets mis met jezelf is en dat de stemmen nep zijn. Het is een organisatie die zich er mee bezig houd