Het kleutertopic deel 24

Oh wow Franny, wat goed van I dat ze belde en dat jij die oplossing bedacht!
B is soms even alleen thuis als ik naar de bakker loop bijvoorbeeld dan ben ik een minuut of 7 a 8 weg. Dan is hij ergens druk mee bezig en wilt niet mee.

Venco: B weet dat ie altijd bij de buren aan kan kloppen die zijn met pensioen en 23 uur per dag thuis zeg maar. Onze andere buren zijn ook vaak thuis dus daar mag hij ook heen lopen. Onze buren weten dat uiteraard, daar gooi ik de babyfoon ook naar binnen als ik B van school haal en Juul ligt op bed.

We hadden gisteren 10 minuten gesprek op school.Zo trots op onze grote kerel. Eerder hier genoemd dat hij wat rustiger is geworden, meer thuis wilt zijn, minder afspreekt etc. Zij zien ook een omslag, hij is echt ouder nu. Is serieuzer en duidelijk een 'oude' kleuter, zit beter stil, kan zich goed concentreren.
MAAR veel belangrijker: hij is vrolijk, gezellig, sociaal en open. Hij is enorm behulpzaam en lief tegen alle kinderen. Hij speelt heel graag en speelt met iedereen eigenlijk.
Ze merken wel dat hij het jammer vindt dat hij echt in een meisjes klas zit. Hij kan zich prima vermaken met alle meisjes, maar op een gegeven moment is hij daar klaar mee en loopt gewoon een andere kleuterklas in waar wel meer jongens zitten

Ze zijn begonnen hem meer uitdaging te geven, hij zit alweer ruim 1,5 jaar op school natuurlijk dus ze willen voorkomen dat hij zich gaat vervelen. Fijn dat ze daar nu al zo mee bezig zijn.

Kuiken is eens alleen thuis geweest toen hij ziek was en ik echt een boodschapje moest doen (de winkel is 1 straat verderop). Ik heb hem toen een oude mobiele telefoon gegeven en uitgelegd hoe hij mij kon skypen.
Hij belde al voordat ik de straat uit was (en wij wonen op de hoek van de straat) . Toen hebben we maar gewoon de hele 5 minuten gevideobeld, vond ik ook best gezellig eigenlijk.
En diezelfde dag moest ik ook zijn broertje ophalen van de peuterspeelzaal (hier nog geen 20 meter vandaan), toen heeft hij 1x kort gebeld en een koekje gepakt, want je moet goed voor jezelf zorgen . .
Alleen over straat mag hij nog niet, ik denk dat ik dan zo'n kindersmartwatch voor hem zou kopen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Burdie op 22-11-2019 10:07:52 ]

Ik liet Henka ook wel eens alleen thuis als ik een paar kleine boodschappen ging doen in ons oude huis, maar daar zat de jumbo op 200 meter en kenden we alle buren heel goed. Ik blijf het wel spannend vinden, maar meestal zit ze gewoon in precies dezelfde houding achter de iPad als dat ik haar achterliet.

Ze wil ook wel eens thuis blijven nu als ik boodschappen ga doen maar dat mag niet, de jumbo is veel verder weg en hier kennen we ook nog nauwelijks mensen.

quote:

Op vrijdag 22 november 2019 09:27 schreef vencodark het volgende:
Vraagje: wij hebben dus alleen een mobiele telefoon.
Hoe zou je dat dan doen? Ik heb nu A. wel geleerd dat als er iets is, hij dan naar de buren in ons blokje kan. Hij kent alle namen.
Maar verder nog ideeën hierover?
Of als hij buiten eens verdwaald?

Dat lijkt me een prima optie, daar zat ik ook aan te denken. Wel handig om van tevoren de buren dan ook in te lichten, denk ik.

Dat van het verdwalen, weet ik niet zo goed. Dan hangt het er erg vanaf in wat voor straal hij zich rond jullie huis begeeft. Ik zou denk ik een rondje door de buurt samen gaan lopen, en dan steeds zeggen waar hij wel of niet heen mag en oefenen met de weg terug vinden. En ook waar hij evt kan aanbellen. Verder misschien handig als hij jullie adres uit z'n hoofd weet (voor zover hij dat nog niet weet).

ik vind het wel bijzondere discussies trouwens. Toen ik vijf was speelde ik altijd gewoon buiten zonder begeleiding. En anno 2019 durven we dat pas als onze kinderen bijna naar de middelbare school gaan (en dan soms zelfs niet...).
Overigens heb ik er zelf ook wel last van hoor, en zeker in de omgeving waar wij momenteel wonen: nauwelijks kinderen, drukke straat, industrieterrein met veel vrachtverkeer. Maar toch. Ik verdwaalde ook nooit toen ik 5 was.

Henka ontvoeren, dat zou ze toch niet onopgemerkt lukken hoor, die begint al hysterisch te huilen als iemand haar een stink eye geeft

Ketel speelt al sinds de lente regelmatig zelfstandig buiten, toen was hij nog geen 4. Maar de omstandigheden zijn hier ook wel ideaal: grasveld zonder verkeer voor de deur en relatief veel buren die een oogje in het zeil houden.

Het verschilt inderdaad toch gewoon waar je woont? Ons vorige huis lag op een woonerf, daar had Kuiken al lang zelf buiten mogen spelen. Nu wonen we midden in het centrum, aan een drukke straat. In de achtertuin mogen ze zelf spelen, voor niet. Maar daar is verder ook niks; er speelt hier niemand op straat of op de stoep (want niet veilig). Een speeltuin of veldje is hier ook niet in de buurt. Niet voor niks zetten hier veel mensen met kinderen zelf een speeltoestel in de tuin.
Overigens mocht ik vroeger als kleuter ook niet alleen over straat, maar wij woonden op een boerderij met een gigantische lap grond er omheen en allerlei schuren, stallen, een hooizolder, etc. Dus die behoefte was er niet.

Het ligt zeker ook aan de omgeving ja. Ik woon nu in een rustige buurt, amper auto's voor de deur en een speelveld pal voor het huis. Toch zie ik de buren altijd mee gaan met hun kinderen (6 & 8) terwijl ik eigenlijk wel dacht/vind dat de mijne (2 & 5) daar wel zelf mogen spelen

Rondje door de wijk is wel handig, zeker om aan te geven tot hoever ze mogen gaan.

Wij wonen in een rustige eenrichtingstraat met schuin tegenover ons huis een omheinde speeltuin. Er is 1 in/uitgang en daar kijk ik op uit als ik bij ons voorraam ga staan. B mag daar alleen heen van ons.
De meeste kinderen in onze wijk zijn net wat ouder dan B en hebben zwemdiploma's. B mag dus niet met die kinderen de wijk verkennen van ons. Hij is 5 en die andere kinderen zijn 7 en ouder. Ze gaan al best ver de wijken in, op de fiets. B kan prima fietsen maar aan uitkijken bij oversteken, heeft hij geen boodschap.

Ik ben opgegroeid in een klein Brabants dorp en ik mocht steeds iets verder van mijn ouders. Eerst alleen in de brandgang, toen op ons pleintje, vervolgens 1 pleintje verder etc. Ik mocht heeeeel lang de grote weg niet over. Ons dorp werd gesplitst door een 'hoofdweg' en onze kant was van onze school en de andere kant dus van een andere school. Als kind vond ik dat superspannend, terwijl het gewoon een 30 weg is En ja de eerste keer dat ik die weg overging ben ik verdwaald, in ons kleine dorp.

Als ik eraan terugdenk, vind ik het eigenlijk best sneu al die hulpmiddelen. Sneu voor B. Hoe vaak ik niet heb beweerd dat de lantaarnpalen in de straat waar ik speelde niet aan waren, of mijn horloge een half uur terugdraaide, of ontkende dat ik in een sloot had gestaan (modderkleren en al). Met al die smartwatches en telefoons moeten ze met andere smoesjes komen. En natuurlijk hadden mijn ouders het gewoon door het gaat om het idee.

We hebben hier een echte kleuter posse met een stuk of 10 kinderen van 4 tm 6 jaar.
Die gaan met elkaar de hele buurt en wijk door op kleine fietsjes en stepjes.

En je merkt dat als 1 ouder soepeler is of net een ander punt als uiterste punt hebben dat ze gaan andere ouders hun regels daar op aanpassen. Mijn 5 jarige (en de anderen) mocht niet spelen in het bos/park achter de huizen, maar toen was er een kindje van 4 die dat wel mocht omdat hun huis uitkijkt over dat stukje en nu heeft de hele buurt de grote heuvel ( ) ook goedgekeurd dus nu mag iedereen een beetje verder.

quote:

Op vrijdag 22 november 2019 11:00 schreef Fazz het volgende:
Het ligt zeker ook aan de omgeving ja. Ik woon nu in een rustige buurt, amper auto's voor de deur en een speelveld pal voor het huis. Toch zie ik de buren altijd mee gaan met hun kinderen (6 & 8) terwijl ik eigenlijk wel dacht/vind dat de mijne (2 & 5) daar wel zelf mogen spelen

dat vind ik wel apart hoor 6 en (en zeker de leeftijd van 8 is toch een leeftijd dat je een beetje vrij moet laten.)

Hier een ondertussen zesjarige die alleen buiten mag spelen sinds ze vijf jaar is. Ze geniet heel erg van die momenten alleen of met vriendinnetjes.

We hebben hier een heel waterrijke buurt en A. mag van mij niet alleen zomaar overal heen. Op ons eigen pleintje wel, en ook de dichtstbijzijnde speeltuin. Samen met broer (7) mag hij wel wat verder. De oudste mag van mij een groot deel van de wijk alleen door (niet de weg oversteken, maar dan kan hij alsnog zeker 10 min lopen), maar het komt eigenlijk weinig voor dat hij dat doet. Hij wil wel graag naar een speeltuin iets verder waar een grote klimboom staat. Maar ik vind het geen fijn idee dat hij helemaal alleen naar de top van die boom klimt (+10 meter), dus dat mag dan net weer niet. Ik weet niet wanneer ik zoiets los zou kunnen laten... (maar dat is beyond kleutertopic)

En weg kwijtraken, daar maak ik me echt nooit zorgen over. Ze kennen de buurt heel goed en hebben van nature een beter richtingsgevoel dan ik . @vencodark, wellicht eens hem de weg laten wijzen van speeltuin naar huis oid als jullie samen op pad zijn?

Ik groeide op in een vrij afgelegen vrijstaand huis, bij het tuindersbedrijf van mijn vader, op een laantje met allemaal andere tuindersfamilies. Ik kan dat op geen enkele manier vergelijken met hoe mijn eigen kinderen nu opgroeien.

Mijn ouders stuurden mij wel alleen naar school, in de eerste klas (groep 3), toen ik net zes jaar was. En dat betekende dat laantje af, een drukke weg oversteken en dan ongeveer 1 km lopen. En dat ook twee keer per dag, omdat ik naar huis ging om te lunchen. Ik kan me niet goed voorstellen dat ik dat I volgend jaar alleen zou laten doen. Ik vond dat overigens zelf destijds ook niet zo leuk. Andere kinderen werden meestal wel gebracht, behalve als ze echt om de hoek woonden.

Ik denk wel dat ze dat aandurfden, omdat ik een voorzichtig kind was. Net als I eigenlijk nu. Maar toch, even niet helemaal goed opletten, afgeleid zijn, etc. Het kan allemaal zomaar gebeuren. Ik weet nog dat ik spelletjes deed onderweg, van paaltje naar paaltje springen op een stukje. Ik zat dan echt wel in een eigen belevingswereld. En dan kan er juist iets een keer misgaan.

[ Bericht 6% gewijzigd door Franny_G op 22-11-2019 13:19:57 ]

Ik vind dat lastig, wanneer ik ze alleen zou laten gaan. O is niet het type dat regels breekt of stiekem ergens anders heen zal gaan. maar toch he, ik zit niet echt met een gerust hart. Nu mag ze naar de overburen (alleen een paadje kruisen), maar de speeltuin verderop echt niet alleen. Nou wil S dan ook graag mee, en die is 3 dus dan gaan wij ook mee.

Ben niet eens zo bang voor vreemden, maar als ze lelijk valt ofzo, dan wil ik het wel weten. Laatst kreeg ze in een speeltuin een schop van een jochie van 8, omdat ze 3 seconden bovenaan de glijbaan zat (:( ). Als ik daar niet bij had geweest had ze nog meer in paniek geweest en dan weet ik niet wat ze gedaan zou hebben. Dus ja, ik sjouw maar mee

Wat we wel doen is dat we op weg naar huis de weg oefenen. Dan loop ik expres verkeerd en dan verbetert ze me Ze kent de buurt wel aardig gelukkig.

Toen we in een soort van Efteling waren en in Parijs, toen hebben we ze wel een gpsketting om gedaan. We zijn erg alert maar ALS je ze daar uit het oog verliest, dan is het wel gelijk link. Vind ik dan

Uit eigen ervaring: als kind woonde ik in een vergelijkbare wijk (standaard woonwijk, geen doorgaande weg vlakbij) en ik mocht daar ook overal zelf heen. Voor mijn gevoel al vrij jong (zal jaar of 6 geweest zijn denk ik). Een keer was ik met een vriendinnetje aan de andere kant van de wijk aan het elastieken (hoe old skool! ). Ik viel en mijn knie en vinger lagen lelijk open. Een voorbijganger kwam erbij en is toen samen met ons naar mijn huis gelopen . Ik hoop dat ook in onze wijk zulke lieve mensen wonen die gewoon even een helpende hand uitsteken, mocht het nodig zijn.

quote:

Op vrijdag 22 november 2019 13:22 schreef Phaidra het volgende:
Uit eigen ervaring: als kind woonde ik in een vergelijkbare wijk (standaard woonwijk, geen doorgaande weg vlakbij) en ik mocht daar ook overal zelf heen. Voor mijn gevoel al vrij jong (zal jaar of 6 geweest zijn denk ik). Een keer was ik met een vriendinnetje aan de andere kant van de wijk aan het elastieken (hoe old skool! ). Ik viel en mijn knie en vinger lagen lelijk open. Een voorbijganger kwam erbij en is toen samen met ons naar mijn huis gelopen . Ik hoop dat ook in onze wijk zulke lieve mensen wonen die gewoon even een helpende hand uitsteken, mocht het nodig zijn.

<3

Wat ik jammer vind hier is dat mensen voor elk wissewasje de auto nemen, vooral in de herfst/winter. Er is dus vrij veel verkeer in de smalle straten, en er zijn weinig wandelende of fietsende voorbijgangers. Plus dat er minder mensen thuis zijn overdag tegenwoordig dan vroegah.

Maar ik kan me nog herinneren dat we "uren" stonden te stoepranden en elastieken idd Op straat, zeg maar. Die wijk ben ik een paar maanden geleden nog doorgereden, en daar staat het nu ook bomvol met auto's

Ook wel logisch om meer met de auto te gaan hoor, met jullie winters! . I don't blame them.

Auto's worden in onze wijk erg geweerd. Het pleintje waar we aan wonen is doodlopend en een woonerf. Alles is op zich wel per auto bereikbaar, maar je moet wel weten hoe je overal kan komen. Alles is ingericht op voetgangers en fietsers, mensen die niet bekend zijn en met auto komen, raken ook standaard de weg kwijt .

Nou ja, I heeft het al ontrafeld, geloof ik. De sinterklaasmythe. Het begon ermee dat ze al vanaf het begin van het Sinterklaasjournaal zei dat ze niet gelooft dat er echt een nieuw paard is. "Het is vast gewoon Amerigo, het is een grap, want dat doen ze altijd."

En vanavond op bed, lag ze helemaal na te denken over wat ze in haar schoen zal krijgen. Ik sta op het punt naar beneden te gaan, zegt ze: Wat als Sinterklaas een grap is?
Dus ik: Huh, maar de cadeautjes dan?
Zij: Ik denk dat de papa's en mama's stiekem het huis uitgaan.
Ik: En dat zij dan het dak op gaan, haha? Maar hoe kom je hier nou bij? Heeft iemand zoiets tegen je gezegd?"
Zij: Nee. Maar ik denk dat de papa's en mama's dan stiekem het huis uit gaan, cadeautjes halen, en dat ze de tekeningen op een geheime plek bewaren.
Ik: ...

Ik heb verder niet al teveel gezegd. Ik vind haar met 5 wel erg jong om al van haar geloof af te vallen. Dus maar gezegd: hoe dan ook, is het heel gezellig en leuk.
Want om nou keihard er tegenin te gaan, als zij op zich gewoon de waarheid in de gaten heeft, gaat me ook weer te ver. Anderen ervaring hiermee?

[ Bericht 0% gewijzigd door Franny_G op 23-11-2019 20:37:30 ]

Ik denk dat ik hetzelfde zou doen, Franny. Wij hebben wel afgesproken dat als J het echt door zou hebben en er dan op de man af naar vraagt, het niet meer goed te praten.

Oei, lastig. 5 is idd nog wel jong. Maar het zou voor mij niet fijn voelen om erg veel eromheen te verzinnen om het recht te breien. Ik denk dat ik door zou vragen, wat ze daar dan van zou vinden, als ouders het deden? Of misschien toegeven dat ouders de Sint helpen, omdat het erg veel werk is. Dat zou voor mij nog op het randje zijn, denk ik.

Oudste van 7,5 gelooft nog wel. Af en toe een kritische noot, maar vandaag bij het sinterklaasfeest bij turnen was hij nog oprecht verbaasd dat de pieten daar óók ineens salto’s konden doen. Ik vroeg of hij zijn trainer nog had gezien (die was vanmorgen niet bij zijn training ivm voorbereidingen voor het feest). “Nee, die was er niet.” Vond hij ook totaal niet gek .

Wij hadden er dit jaar ook een beetje mee te maken. Roos is 6 en er zijn 2 klasgenootjes die niet (meer) geloven en alles in geuren en kleuren al uit de doeken hebben gedaan.
Ik was daar eigenlijk nog helemaal niet op voorbereid op deze leeftijd in groep 3..

Ik haalde Roos en haar beste vriendin op uit school en onderweg hadden ze het erover. Samen kwamen ze nog wel tot de conclusie dat de klasgenoten onzin verkondigden, want "mijn vader en moeder gaan dat echt niet allemaal kopen voor mij" en "er bestaat niet zo'n baard als verkleedkleding".

Ik heb me altijd voorgenomen om niet te gaan liegen en nu heb ik alleen gevraagd wat ze zelf dachten.
Ik heb het idee dat ze nu nog heel graag wíllen geloven, maar het einde is wel in zicht denk ik.

Franny ik heb er nooit een ontzettend geheim van gemaakt. Ik heb ze ook verteld dat Sinterklaas en de pieten gewoon verklede mensen zijn, want ik vind het niet zo nodig om daarover te liegen.
Ze hebben over de cadeaus nog geen vragen gesteld, maar als ze dat wel doen, dan krijgen ze een eerlijk antwoord. De magie blijft toch wel. Dat zie ik aan L van 9 die al 4 jaar niet meer gelooft, maar wel het hardste meezingt en danst met de liedjes en dansjes.

Slimme meid heb je Franny!
Ik denk dat je heel goed gereageerd hebt. Ik Denk dat ze het te ver door heeft om het überhaupt nog recht te kunnen breien en ik zou me daar ook niet goed bij voelen (dat doe ik nu al ooit niet...)