[Vraag wat je wil] aan een jonge weduwnaar

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 11:47 schreef LuNaTiC het volgende:

[..]

Emotioneel wrak hoeft nog niet eens, maar je kan je best een scenario indenken waarbij een potentiële partner je niet 'wilt delen' met je overleden ex-vriendin. Ik heb ooit bijna gedatet met een weduwe waarvan de partner ook overleden was aan kanker. Ik merkte aan alles dat ze daar nog niet overheen was, en dat snap ik ook heel goed.

Ik weet alleen niet of ik goed had kunnen omgaan met haar partner nog zichtbaar overal in huis. Foto's, een nagedachtenis op zijn verjaardag of sterfdag. (ze had ook nog 2 kinderen, dus dat was nog lastiger natuurlijk omdat die hun papa zijn verloren).

Je kunt ook niet verwachten dat iemand dat loslaat, want die heeft ook niet de keuze gemaakt om weg te gaan, maar ik vond het voor mezelf wel belangrijk om een relatie aan te gaan met iemand die gewoon helemaal vers exclusief voor mij kon gaan zonder verdere binding met iemand anders. Zeker als dat ook echt haar grote liefde is. Hoe kun je daar dan tegen opboksen...

Een collega hier op werk die ook weduwe is heeft dan weer een andere weduwnaar ontmoet en het grappige daarvan is dat ze dat dus allebei dan weer niet uitmaakt, omdat ze dat en elkaar ook zo begrijpen. Dus foto's van hun ex-partners hangen/staan nog door hun huizen. En ze vinden dat niet gek en vinden het ook niet nodig om het te verwijderen. Vond ik wel een heel mooi idee.

Maar zelf had ik het niet gekund. Misschien onzekerheid of lafheid van mijn kant, maar het leek me lastig.

Uiteindelijk niet eens tot een date gekomen want het bloedde vanzelf dood en ik denk op dat moment dat het überhaupt niet iets had kunnen worden, maar moest er even aan terugdenken adhv deze opmerkingen

Ik reageer wat kort ivm werk.

Als ik een nieuwe relatie krijg moet zij wel kunnen accepteren dat ze naast mijn overleden vriendin staat. Als ze dat niet kan past ze niet bij mij. Of ik niet bij haar.

En dat maakt jou niet laf of onzeker, maar eerder eerlijk/moedig door iemand geen valse hoop te geven.

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 13:23 schreef GereDathan het volgende:
Als eerste wil ik je veel sterkte wensen, wat een heftig verhaal. Ik heb wel het idee dat je positief in het leven staat, met ongetwijfeld de nodige downs, en hoop dat je gaandeweg de tijd het allemaal een plaatsje kunt geven.

Misschien dat er mensen op hun handen zitten, maar ik gooi het maar gewoon in de groep. Hoe ga je in een dergelijk proces om met intimiteit? Zeker een prille relatie loopt nog over van de romantiek welke zich uit in knuffelen, kussen en vrijen. Hoe gingen jullie / ging jij hiermee om in dit proces? Ik kan mij zo voorstellen dat het in het begin allemaal nog wel bestaat, maar als je leest en ziet wat chemo's met mensen doet kan dat niet tot het eind toe rozengeur en maneschijn zijn.
Maar de andere kant is dat de mens (zeker de gezonde van de 2) ook behoeftes heeft. Of dat nu een knuffel, een kus of verdere intimiteit is ligt een beetje aan jezelf als persoon. Ga je zoiets niet heel erg missen en je heel erg eenzaam voelen?

Ik kom daar een beetje op nav het boek van Kluun. Ik begreep hem ergens wel, maar vond het persoonlijk niet netjes naar zijn zieke partner toe. Maar we zijn niet allemaal als Kluun denk ik, dus ik ben benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat.

Mocht je niet willen antwoorden, even goede vrienden. Voel je vooral niet bezwaard.

Geen probleem om hier op te reageren, maar dat doe ik als ik thuis ben.

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 13:23 schreef GereDathan het volgende:
Als eerste wil ik je veel sterkte wensen, wat een heftig verhaal. Ik heb wel het idee dat je positief in het leven staat, met ongetwijfeld de nodige downs, en hoop dat je gaandeweg de tijd het allemaal een plaatsje kunt geven.

Misschien dat er mensen op hun handen zitten, maar ik gooi het maar gewoon in de groep. Hoe ga je in een dergelijk proces om met intimiteit? Zeker een prille relatie loopt nog over van de romantiek welke zich uit in knuffelen, kussen en vrijen. Hoe gingen jullie / ging jij hiermee om in dit proces? Ik kan mij zo voorstellen dat het in het begin allemaal nog wel bestaat, maar als je leest en ziet wat chemo's met mensen doet kan dat niet tot het eind toe rozengeur en maneschijn zijn.
Maar de andere kant is dat de mens (zeker de gezonde van de 2) ook behoeftes heeft. Of dat nu een knuffel, een kus of verdere intimiteit is ligt een beetje aan jezelf als persoon. Ga je zoiets niet heel erg missen en je heel erg eenzaam voelen?

Ik kom daar een beetje op nav het boek van Kluun. Ik begreep hem ergens wel, maar vond het persoonlijk niet netjes naar zijn zieke partner toe. Maar we zijn niet allemaal als Kluun denk ik, dus ik ben benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat.

Mocht je niet willen antwoorden, even goede vrienden. Voel je vooral niet bezwaard.

Voor het hele gebeuren was dat zoals bij de meeste mensen is als je net een relatie hebt, je trekt te pas en te onpas de kleren van het lijf

Sowieso na de operatie moest ze enige weken rusten voordat ze überhaupt weer iets mocht. In de eerste 2 weken mocht ze zelfs niets in keukenkastjes zetten, pakken drinken tillen etc etc. En dus ook zeker geen seks. Voor de duidelijkheid, het was een bijzonder zware en lange operatie.

En eigenlijk op het moment dat ze weer enigszins vit was begonnen de chemo's en gebeurde er op het gebied van seks eigenlijk vrij weinig. Dat ging gewoon niet. Maar om eerlijk te zijn, ik had die behoefte ook niet. Er waren wel belangrijkere dingen dan dat. Mijn behoeftes op dat vlak waren al bevredigt als we "gewoon" even met z'n tweeën in bed lag te knuffelen. Of samen op de bank zitten. En zo ook in de situatie dat ze eenmaal bij mij thuis was, dan kwam ik even bij haar in bed liggen. Of een beetje handjes vasthouden/elkaar aanraken.

Maar van daadwerkelijk seks is er nauwelijks sprake geweest. Eigenlijk alleen in de situatie nadat de chemo's klaar waren totdat ze weer ziek werd. Of misschien in haar "goede" week tijdens de chemo's (ze had om de 3 weken chemo. 2 weken was ze doodziek, 1 week kon ze dan weer net wat en dan was het weer chemotijd). Maar dat weet ik eigenlijk niet zo goed meer.

Ik moet ook zeggen dat ik het gemist aan seks totaal niet belangrijk vind en vond in deze situatie. Intimiteit door bij elkaar te kunnen zijn wel, en dat was er genoeg. Wat is er mooier dan dat je merkt dat iemand helemaal tot rust komt als ze tegen je aan kruipt?

De verpleegsters keken wel een keer gek op toen ze even binnen kwamen om wat te vragen en wij lepeltje lepeltje in het ziekenhuisbed lagen. Met kleding aan en zonder intenties voor de duidelijkheid.

Toen ik even later op m'n sokken koffie ging halen kreeg ik wel te horen dat ik me er al goed thuisvoelde

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 13:00 schreef LuNaTiC het volgende:

[..]

Thanks, ergens voelde het wel heel egoïstisch. Echt van dat gevoel de enige te willen zijn, en niet het idee te hebben met een andere grote liefde te moeten concurreren (waar je niet tegen op kunt, want per definitie 'concurreer' je dan met de meest dierbare en perfecte versie van iemand).
Maar dat is inderdaad ook wat je zegt: er loopt ongetwijfeld een persoon bij die daar wel heel goed mee om kan gaan en dat absoluut geen probleem vindt. Gevalletje van beter bij elkaar passen.

Daar is toch niets mis mee? Ik zou ook niet weten of ik wel met een weduwe zou willen zijn. Overigens geloof ik dat je met meerdere mensen een klik kan hebben zoals ik met haar had. Want het zou toch wel heel toevallig zijn als alle stelletjes een match zijn waarvan er maar 1 op aarde bestaat. Op elke potje past een deksel, maar er zijn een hoop dezelfde deksels die passen. En andersom. Anders zouden er veel meer mensen vrijgezel zijn.

quote:

Ik vond het sowieso al echt heel tof en moedig dat ze 2 jaar nadat het gebeurd was, de 'markt' weer op ging. Ik zou zelf niet weten hoe lang dat bij mij zou duren als het me zou overkomen.

Ik heb ergens gelezen dat je als vuistregel kan gebruiken dat je de helft van de tijd waarin je elkaar kende nodig hebt om daar klaar voor te zijn.

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 17:05 schreef UIO_AMS het volgende:
Mooie [Vraag Wat Je Wil] dit. Respect voor de openheid waarmee je hier vragen beantwoord.

Heb niet hetzelfde meegemaakt, maar mijn vriendin balanceerde een tijd lang op de rand van de dood dus een aantal zaken is herkenbaar. Met name het overnachten in het ziekenhuis bij je geliefde en af en toe wat te eten krijgen van de voedselverzorgers (is dat hun functienaam???).

Geen vraag dus voor je. Alleen dus een woord van dank. Bedankt voor het delen van je ervaringen.

Ik zou niet weten hoe ik ze anders moet noemen
Ben maar 2 keer wezen overnachten. Ze sliep rustiger als ik er niet bij was. De keren dat ik bleef slapen was toen we midden in de nacht voor spoedopname naar het ziekenhuis moesten.

[ Bericht 8% gewijzigd door VraagWatJeWil op 29-10-2019 17:24:03 ]

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 17:14 schreef Lunatiek het volgende:
Wat heb je na het overlijden nog moeten regelen? Had zij zelf alles al in orde? En aangezien jullie niet officieel samen waren, kon je wel wat doen of was dat aan jaar familie? (Overlijden doorgeven aan instanties, uitvaart regelen, verzekeringen doen, regelingen stopzetten, abonnementen opzeggen, de hele administratieve rompslomp).

Alle administratie deed haar broer gelukkig.

Wat moesten we nog regelen... Bloemstuk, kaart, muziek, bedenken wie wanneer praat. Dat was het eigenlijk. Al was ik er uiteindelijk toch non stop mee bezig. De dag na de uitvaart werd ik wel wakker met het heerlijke gevoel dat ik even helemaal niets meer moest.
_{dat had ik de dag na het overlijden ook maar toen ging om 10 uur de telefoon alweer omdat de uitvaartverzorger langs wilde komen}

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 17:15 schreef GereDathan het volgende:

[..]

Dank je wel voor je uitgebreide antwoord. Het beschrijft hoe ik het in gedachten had als mij zo iets verschrikkelijks zou overkomen. Kluun is duidelijk de uitzondering in deze (voor wat er dan van waar is natuurlijk).

Geen idee of hij een uitzondering was of dat wij dat waren. Ik had er simpelweg de tijd, energie en bovenal de behoefte niet voor/aan. En ik ben monogaam.

quote:

Heel mooi dat zelfs een simpele aanraking (die vast niet altijd simpel was door alle medische apparatuur) zoveel bracht. Zo te lezen gaf het haar ook de rust die ze zo nodig had.

Zo veel apparatuur had ze opzich ook weer niet, maar elk snoertje zit toch maar weer in de weg.

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 17:24 schreef LuNaTiC het volgende:

[..]

Oh dit geloof ik ook zeker, en inmiddels meer dan ooit (sterker nog, dacht ik vroeger echt strict monogaam te zijn, ik neig het laatste jaar steeds meer polyamorie (niet praktiserende, omdat mn vriendin wel echt volstrekt monogaam is en niet wilt delen ).

Dat was dus echt destijds (jaar of 3-4 geleden tot ik mn huidige vriendin leerde kennen) hoe ik het beleefde.

Anyway, back to you

Moet je wel een vraag stellen

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 17:28 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Maaltijdverzorgers hoor ik net. Klinkt beter.

Managertaal

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 20:55 schreef No239SquadronRAF het volgende:
Hoeveel privéberichten van FOK!sters heb je naar aanleiding van dit topic gekregen?

0

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2019 20:11 schreef Doedezemaar het volgende:
Oh en ik kwam een uitdelen aan de TS en natuurlijk aan Rob en Againzender

Bedankt!

quote:

Op woensdag 30 oktober 2019 10:46 schreef ronaz het volgende:

[..]

Wat een heftig verhaal. Als ik er alleen maar aan denk dat het ons zou overkomen krijg ik al een brok in mijn keel.

Dat hoor ik wel vaker.

quote:

Wat ik me afvraag; hadden jullie iets van een 'bucket list'? Zo nee, ook niet overwogen? Waarom wel/niet? Zo ja, wat heeft het jullie gebracht?

Zie dat dit al is gevraagd.

Hoe heb je de eerste dag en nacht zonder haar doorgebracht? Drong het feit al direct door omdat je op een gekozen moment afscheid nam?

De avond was ik vooral blij dat iedereen op een gegeven moment het huis uit was, want onze beide families kwamen langs en dat waren er bij elkaar nogal wat. Ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik 's avonds gedaan heb eigenlijk. Ik gok nog wat biertjes bovenop mijn reeds gedronken whisky stapelen

We hadden wel bewust afgesproken dat ze dezelfde dag naar een crematorium/uitvaartcentrum zou gaan omdat ik grof gezegd geen lijk in mijn woonkamer wilde. En dat wilde zij ook niet. De volgende dag hebben we van 12 tot 5 dingen zitten te regelen voor de uitvaart.

Het feit dat ze er niet meer was is wel iets heel... permanents? Ik weet niet helemaal hoe ik het moet omschrijven. Ik denk dat ik maar een keer of 2/3 heel kortstondig dacht dat ze er nog was zegmaar. Omdat ze al aan het begin van het hele gedoe uitsprak dat ze euthanasie wilde leef je er naar toe. Dat geeft een hoop rust.